ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ …!!
Η ομορφιά της λίμνης μας , όπως την είδε η φωτομηχανή του γνωστού Λιδορικιώτη Αρχιτέκτονα Θάνου Κολοκυθά
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου , να είστε όλοι καλά και να σας έχουμε κοντά μας αργότερα..
Καλησπέρα και στους αγαπημένους μας φίλους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης
ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014
Ανατολή Ήλιου: 05:00
Δύση Ήλιου: 19:51
Σελήνη 19 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
371
Συνάπτεται συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών. Αμέσως μετά, οι Σπαρτιάτες υπό το βασιλιά Κλεόμβροτο εισβάλλουν στη Βοιωτία, όπου κυριαρχούν οι Θηβαίοι του Επαμεινώνδα.
μ. Χ.
1904
Ο Τζέιμς Τζόις γνωρίζει και ερωτεύεται τη Νόρα Μπάρνακλ και χρησιμοποιεί την ημερομηνία αυτή στην πλοκή του μυθιστορήματός του Οδυσσέας, που παραδοσιακά ονομάζεται Bloomsday.
1913
Αρχίζει ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος, με την επίθεση της Βουλγαρίας εναντίον της Σερβίας και της Ελλάδας.
1920
Ιδρύεται στη Χάγη το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών. Υπήρξε ο πρόδρομος του Διεθνούς Δικαστηρίου, που ιδρύθηκε το 1945 και πάλι στη Χάγη.
1948
Σημειώνεται η πρώτη καταγεγραμμένη αεροπειρατεία στην ιστορία της πολιτικής αεροπορίας. Δύο Κινέζοι καταλαμβάνουν υδροπλάνο της Cathay Pacific με 27 επιβαίνοντες, που εκτελεί το δρομολόγιο Μακάο - Χονγκ Κονγκ, με σκοπό να ληστέψουν ή να απαγάγουν κάποιους από τους πλούσιους επιβάτες του. Το αεροπλάνο τελικά θα συντριβεί και θα διασωθεί μόνο ο ένας αεροπειρατής.
1976
Μία ειρηνική διαδήλωση 15.000 φοιτητών στο Σοβέτο της Νοτίου Αφρικής προκαλεί την αντίδραση του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Η αστυνομία ανοίγει πυρ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 23 νεαροί διαδηλωτές σύμφωνα με τις αρχές, πάνω από 200 σύμφωνα με τους διαδηλωτές.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
1313
Βοκάκιος (Τζοβάνι Μποκάτσιο), ιταλός ποιητής, συγγραφέας και ουμανιστής. (Δεκαήμερο) (Θαν. 21/12/1375)
1723
Άνταμ Σμιθ, σκωτσέζος φιλόσοφος και οικονομολόγος, που έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας με το έργο του Ο Πλούτος των Εθνών. (Θαν. 17/7/1790)
1952
Γιώργος Παπανδρέου, πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός.
ΘΑΝΑΤΟΙ
1686
Χαμουραμπί, βασιλιάς των Βαβυλωνίων και μέγας νομοθέτης. (Γεν. 1728 π.Χ.)
μ. Χ.
1858
Τζον Σνόου, άγγλος γιατρός, που εισήγαγε τη χρήση του αιθέρα ως αναισθητικό. Θεωρείται από τους πατέρες της επιδημιολογίας. (Γεν. 15/3/1813)
1977
Βέρνερ Φον Μπράουν, γερμανός μηχανικός, «πατέρας» της πυραυλικής και της εξερεύνησης του διαστήματος. (Γεν. 23/3/1912)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1606#ixzz34oY5kP3c
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ
Τρίτη
17/6
03:00 
19°C
66%
4 Μπφ ΒΔ
24 Km/h 
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ 
09:00 
21°C
46%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ 
15:00 
27°C
40%
4 Μπφ Δ
24 Km/h 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ 
21:00 
22°C
54%
3 Μπφ Δ
16 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
Ο Πόλεμος του Ποδοσφαίρου
Με αυτή την ονομασία, που την επέβαλαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έμεινε στην ιστορία η σύρραξη μεταξύ Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρας. Διήρκεσε 100 ώρες, από τις 14 Ιουλίου έως τις 18 Ιουλίου 1969. Αφορμή στάθηκαν οι ποδοσφαιρικές συναντήσεις μεταξύ των εθνικών ομάδων των δύο γειτονικών χωρών της Κεντρικής Αμερικής για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Τα αίτια ανάγονται στις τεταμένες σχέσεις τους, εξαιτίας του αναδασμού της γης στην Ονδούρα και του μεταναστευτικού ρεύματος από το Σαλβαδόρ προς την Ονδούρα. Ο σύντομος αυτός πόλεμος άφησε πίσω του 3.000 νεκρούς και τραυματίες.
Το Ελ Σαλβαδόρ και η Ονδούρα ήταν δύο τυπικές μπανανίες εκείνη την περίοδο, τις οποίες κυβερνούσαν στρατιωτικές δικτατορίες. Βρίσκονταν υπό την άμεση επιρροή της Ουάσιγκτον, που προωθούσε ένα κοινό οικονομικό χώρο στην περιοχή ως αντίβαρο στην αυξανόμενη γοητεία της κομμουνιστικής Κούβας. Το Ελ Σαλβαδόρ, με έκταση περίπου όση η Πελοπόννησος, ήταν αρκετά πυκνοκατοικημένο με 3.000.000 κατοίκους, ενώ η Ονδούρα, με έκταση λίγο μικρότερη από της Ελλάδας, είχε μόλις 2.333.000 κατοίκους. Και οι δύο χώρες ήταν παλιές αποικίες της Ισπανίας, οι κάτοικοί τους μιλούσαν ισπανικά και ασπάζονταν στη συντριπτική τους πλειονότητα των ρωμαιοκαθολικισμό. Είχαν δύο ακόμη ομοιότητες: μαστίζονταν από τη φτώχεια και τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχε ένα σταδιακό μεταναστευτικό ρεύμα από το πυκνοκατοικημένο Ελ Σαλβαδόρ προς την αραιοκατοικημένη Ονδούρα. Με την πάροδο των ετών, οι μετανάστες από τα Σαλβαδόρ έφθασαν τις 350.000 και αριθμούσαν το 15% του πληθυσμού της Ονδούρας. Η μειονότητα αυτή πρόκοψε και τη δεκαετία του '60 κατείχε μεγάλη έκταση γης στα σύνορα των δύο χωρών, προκαλώντας τον φθόνο και την αντίδραση των ντόπιων. Μεγαλύτερες εκτάσεις γης κατείχαν οι λιγοστές οικογένειες γαιοκτημόνων της χώρας, καθώς και η αμερικανική εταιρεία United Fruit, που παράγει τις γνωστές μας μπανάνες «Τσικίτα».
Ο δικτάτορας της Ονδούρας Οσβάλντο Λόπες Αρεγιάνο επιχείρησε αναδασμό της γης κάτω από την εντεινόμενη λαϊκή αντίδραση, αλλά ήταν ανίκανος να αντιπαρατεθεί με τους μεγάλους γαιοκτήμονες και τους Αμερικανούς. Έτσι, στράφηκε κατά της ακίνητης περιουσίας των μεταναστών από το Σαλβαδόρ, την οποία ουσιαστικά δήμευσε και τη μοίρασε στους ντόπιους ακτήμονες. Οι μετανάστες από το Σαλβαδόρ βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Έχοντας χάσει την περιουσία τους ήταν ανεπιθύμητοι τόσο στη νέα, όσο και στην παλιά τους πατρίδα.
Ο Τύπος του Σαλβαδόρ υποδαύλιζε την κατάσταση, δημοσιεύοντας και διογκώνοντας ιστορίες βίας κατά των μεταναστών συμπατριωτών τους στην Ονδούρα. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο γειτονικών κρατών επιδεινώθηκαν και οι δύο δικτάτορες καλόβλεπαν μια πολεμική αναμέτρηση, που θα τους έβγαζε από τα αδιέξοδα.
Έτσι είχαν τα πράγματα στις 6 Ιουνίου 1969, όταν οι εθνικές ομάδες των δύο χωρών παρατάχθηκαν στο στάδιο της πρωτεύουσας της Ονδούρας “Τεγκουσιγκάλπα” για τον πρώτο τους αγώνα στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Η Ονδούρα νίκησε 1-0, με γκολ που σημειώθηκε στις καθυστερήσεις. Ο Τύπος του Σαλβαδόρ άφησε υπονοούμενα για το παιγνίδι. Ο τρόπος που έχασε το Σαλβαδόρ προκάλεσε την αυτοκτονία της 18χρονης Αμέλια Μπολάνιος με το περίστροφο του πατέρα της. Η νεαρή κοπέλα χρίστηκε μάρτυρας από τους συμπατριώτες της, οι οποίοι ζητούσαν εκδίκηση στον επαναληπτικό.
Στις 15 Ιουνίου, ο αγώνας έγινε στην πρωτεύουσα της χώρας Σαν Σαλβαδόρ, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας. Η τοπική ομάδα νίκησε άνετα με 3-0 και ανανέωσε τις ελπίδες της για πρόκριση, αφού θα γινόταν και τρίτο παιγνίδι σε ουδέτερο γήπεδο. Παρά τα αυστηρά μέτρα, τα επεισόδια δεν αποφεύχθησαν. Οι οπαδοί της Ονδούρας που είχαν ακολουθήσει την ομάδα τους δέχθηκαν επίθεση από ντόπιους κατά την επιστροφή τους, με αποτέλεσμα να σπάσουν τα τζάμια πολλών αυτοκινήτων και πούλμαν. Ο πρόεδρος του Σαλβαδόρ Φιντέλ Σάντσες Ερνάντες επέρριψε την ευθύνη των επεισοδίων στους κομμουνιστές.
Στις 26 Ιουνίου, το Σαλβαδόρ διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Ονδούρα, έπειτα από πληροφορίες για αντίποινα της αστυνομίας σε βάρος σαλβαδοριανών μεταναστών. Την επομένη διεξήχθη και το τρίτο και καθοριστικό παιγνίδι. Το Ελ Σαλβαδόρ νίκησε με 3-2 στην παράταση και πήρε το εισιτήριο για το Μουντιάλ του Μεξικού.
Μέρα με τη μέρα η κατάσταση στα σύνορα των δύο χωρών χειροτέρευε και οι αψιμαχίες ήταν καθημερινό φαινόμενο. Τις πρωινές ώρες της 14ης Ιουλίου 1969 η σαλβαδοριανή αεροπορία βομβάρδισε την πρωτεύουσα της Ονδούρα Τεγκουσιγκάλπα, ενώ την ίδια ώρα οι χερσαίες δυνάμεις της πέρασαν τα σύνορα με την Ονδούρα. Μέχρι το βράδυ της 15ης Ιουλίου είχαν εισχωρήσει σε βάθος 8 χιλιομέτρων, αλλά η προέλασή τους ανεκόπη ελλείψει εφοδίων και κυρίως καυσίμων. Η αεροπορία της Ονδούρας με τη σειρά της είχε βομβαρδίσει τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Σαλβαδόρ.
Οι πολεμικές αεροπορίες και των δύο χωρών ήταν απαρχαιωμένες, καθώς χρησιμοποιούσαν ελικοφόρα αεροπλάνα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αμερικανικής κατασκευής. Στη μάχη μπήκαν και πολιτικά αεροπλάνα, διασκευασμένα με διάφορες πατέντες σε πολεμικά. Αναφέρθηκαν μάλιστα περιπτώσεις, κατά τις οποίες τα πληρώματά τους έριχναν με το χέρι τις βόμβες. Μεγάλα προβλήματα αντιμετώπιζαν και οι χερσαίες δυνάμεις της Ονδούρας, καθώς πολλές μονάδες υπήρχαν μόνο στα χαρτιά. Οι αρμόδιοι για τη στελέχωσή τους στρατιωτικοί είχαν ενθυλακώσει τα χρήματα που τους είχαν εμπιστευτεί.
Το πρωί της 16ης Ιουλίου η κατάσταση στα πεδία των μαχών βρισκόταν σε αδιέξοδο. Οι σαλβαδοριανοί κυριαρχούσαν στο έδαφος και οι ονδουριανοί στον αέρα. Και οι δύο χώρες ζήτησαν τη βοήθεια του πάτρωνά τους. Οι ΗΠΑ τους την αρνήθηκαν και έριξαν το βάρος τους στην επίτευξη εκεχειρίας μέσω του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (OAS). To βράδυ της 18ης Ιουλίου επετεύχθη συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός και απόσυρση των δυνάμεων του Σαλβαδόρ στα εδάφη του. Τέθηκε σε ισχύ στις 20 Ιουλίου και τα στρατεύματα του Σαλβαδόρ ολοκλήρωσαν την αποχώρησή τους από τα εδάφη της Ονδούρας στις αρχές Αυγούστου.
Τα θύματα του πολέμου των 100 ωρών έφθασαν τα 6.000 και από τις δύο πλευρές, ενώ 100.000 άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους. Εξαιτίας του πολέμου, οι χούντες και στις δύο χώρες ενδυναμώθηκαν, ενώ η Κοινή Αγορά της Κεντρικής Αμερικής καθυστέρησε κατά 22 χρόνια. Απόρροια αυτού του πολέμου ήταν και ο εμφύλιος πόλεμος στο Σαλβαδόρ, μεταξύ του σκληρού δεξιού καθεστώτος της χώρας και του αριστερού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου «Φαραμπούντο Μαρτί» (FMLN), που διήρκεσε έως το 1991.
Έντεκα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου και συγκεκριμένα στις 30 Οκτωβρίου 1980 οι δύο χώρες υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης και αποφάσισαν να φέρουν τις συνοριακές διαφορές τους ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Το Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του το 1992 και προσκύρωσε το μεγαλύτερο μέρος των διαφιλονικούμενων εδαφών στην Ονδούρα. Σήμερα, Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρα με δημοκρατικά καθεστώτα συνεχίζουν τις διαδικασίες για την εφαρμογή της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ενώ διατηρούν ομαλές διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις, στο πλαίσιο της Κοινής Αγοράς της Κεντρικής Αμερικής.
Ο «Πόλεμος του Ποδοσφαίρου» δεν έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, καθώς η προσοχή του κόσμου ήταν επικεντρωμένη στην ηράκλεια προσπάθεια του πληρώματος του διαστημοπλοίου «Απόλλων 11» να πατήσει για πρώτη φορά το πόδι του στη Σελήνη
Η πρώτη γυναίκα στο διάστημα
Η τιμή ανήκει στην ρωσικής καταγωγής σοβιετική κοσμοναύτιδα Βαλεντίνα Τερέσκοβα (γ.1937), μια νεαρή εργάτρια και δεινή αλεξιπτωτίστρια, που επιλέχθηκε το 1961 ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιες, παρότι δεν ήταν πιλότος αεροσκαφών. Μετά από δίχρονη εντατική εκπαίδευση, η Τερέσκοβα ήταν έτοιμη να “πετάξει” στο διάστημα.
Ο επικεφαλής του διαστημικού προγράμματος της Σοβιετικής Ένωσης Σεργκέι Κορολιόφ την επέλεξε προσωπικά ανάμεσα σε πέντε υποψήφιες για να πιλοτάρει το διαστημικό σκάφος “Βοστόκ 6” (“Ορίζων 6”) στο διάστημα. Σκοπός της αποστολής ήταν να μελετηθεί η λειτουργία του γυναικείου σώματος στο διάστημα.
Το “Βοστόκ 6” με μοναδική επιβάτιδα την Τερέσκοβα εκτοξεύτηκε το πρωί της 16ης Ιουνίου 1963 από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζαχστάν. Η νεαρή κοπέλλα, παρά την προφανή απειρία της, έφερε σε πέρας την αποστολή. Δεν ήταν, όμως, λίγες οι φορές στην διήμερη πτήση της στο διάστημα, που αντιμετώπισε στομαχικά προβλήματα και ναυτία.
Συνολικά η Τερέσκοβα με το “Βοστόκ 6” πραγματοποίησε 48 περιφορές γύρω από την Γη και μετά από 2 ημέρες, 22 ώρες και 50 λεπτά στο διάστημα, προσγειώθηκε με επιτυχία στις 19 Ιουνίου σε μία περιοχή κοντά στο Μπαϊκονούρ. Η προσγείωση έγινε με τον τρόπο, που η Τερέσκοβα ήξερε καλύτερα, με αλεξίπτωτο, αφού λίγα λεπτά νωρίτερα είχε αποχωριστεί το διαστημικό σκάφος. Πάντως δεν απέφυγε ένα μώλωπα στην μύτη ,κατά την στιγμή που προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τα σχοινιά του αλεξιπτώτου.
Ανάμεσα στις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στην επιστήμη η αποστολή της, ήταν και οι φωτογραφίες που τράβηξε κατά την διάρκεια της πτήσης, οι οποίες αποτέλεσαν βασική πηγή πληροφόρησης για την μελέτη των στρωμάτων αερολυμάτων στην ατμόσφαιρα, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του καιρού.
Η Τερέσκοβα, μετά την αποστολή του “Βοστόκ 6” δεν ξαναπέταξε στο διάστημα. Αφιερώθηκε στην οικογένειά της, τις σπουδές στην αεροδιαστημική μηχανολογία και την πολιτική. Παρότι, αρχικά, υπήρχαν σχέδια για περισσότερες γυναικείες διαστημικές πτήσεις, χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια για να επαναληφθεί μία ανάλογη, από μιά ακόμη Σοβιετική κοσμοναύτιδα, την Σβετλάνα Σαβίτσκαγια, μέλους του διαστημοπλοίου “Σαλιούτ Τ-7” ( 10 Δεκεμβρίου 1982).
Β’ Βαλκανικός Πόλεμος
Ένοπλη σύγκρουση, που διεξήχθη από τις 16 Ιουνίου έως τις 18 Ιουλίου του 1913 (28 Ιουλίου η τυπική λήξη της με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου) κατά κύριο λόγο στα εδάφη της απελευθερωμένης από του Οθωμανούς Μακεδονίας, μεταξύ των πρώην συμμάχων του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912 - 30 Μαΐου 1913). Αντιμέτωποι τέθηκαν από την μία πλευρά η Βουλγαρία και από την άλλη πλευρά η Ελλάδα, η Σερβία και το Μαυροβούνιο. Κατά της Βουλγαρίας στράφηκαν η Ρουμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος χαρακτηρίσθηκε από την ταχύτητα διεξαγωγής του και τη σκληρότητα των μαχών του.
Προτού λήξει ακόμη ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν εμφανή τα σημάδια της επερχόμενης ρήξης μεταξύ των συμμάχων για τη διανομή των απελευθερωμένων εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Βουλγαρία πίστευε ότι ήταν «ριγμένη» στη μοιρασιά έναντι των συμμάχων της Ελλάδας και Σερβίας και υποδαύλιζε διάφορα επεισόδια -συχνά αιματηρά- εναντίον Σέρβων και Ελλήνων στη Μακεδονία. Σε σχέση με τη χώρα μας αμφισβητούσε ανοιχτά την κατοχή της Θεσσαλονίκης και της νοτιοανατολικής Μακεδονίας. Κάθε πρόταση φιλικής διευθέτησης των διαφορών τους με τη Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία συναντούσαν την αδιαλλαξία της, την οποία υπέθαλπε για τους δικούς της λόγους η Αυστροουγγαρία.
Για να αντιμετωπίσουν της διαφαινόμενη βουλγαρική απειλή, η Ελλάδα και η Σερβία υπέγραψαν στις 19 Μαΐου 1913 στη Θεσσαλονίκη, συνθήκη ειρήνης, φιλίας και αμοιβαίας προστασίας. Το κείμενο της συνθήκης έφερε τις υπογραφές του πρεσβευτή της Ελλάδας στο Βελιγράδι Ιωάννη Αλεξανδρόπουλου και του πρεσβευτή της Σερβίας στην Αθήνα, Ματία Μπόσκοβιτς. Μετά τη συνθήκη αυτή, που συνοδευόταν από στρατιωτική σύμβαση «προς προετοιμασίαν και εξασφάλισιν των στρατιωτικών μέτρων αμύνης», Ελλάδα και Σερβία βρίσκονταν σε ακήρυκτο πόλεμο με τη Βουλγαρία. Οι προσπάθειες του τσάρου της Ρωσίας Νικόλαου Β' να βρει σημεία προσέγγισης ανάμεσα στη Βουλγαρία και τη Σερβία απέτυχαν, ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αναζητούσε τρόπους για ειρηνική διευθέτηση, προκειμένου να αποτρέψει την εχθρότητα της Ρωσίας και της Αυστροουγγαρίας προς τις δύο χώρες (Ελλάδα και Σερβία), που θα απέβαινε υπέρ της Βουλγαρίας.
Οι βιαιότητες των Βουλγάρων κατά των ελληνικών πληθυσμών και οι συγκεντρώσεις βουλγαρικών στρατευμάτων σε ευαίσθητα σημεία της Μακεδονίας, προκάλεσαν την αντίδραση της Ελλάδας, η οποία δια του πρεσβευτή της στη Σόφια επέδωσε διακοίνωση προς τη βουλγαρική κυβέρνηση στις 12 Ιουνίου 1913. Η βουλγαρική κυβέρνηση όχι μόνο απέρριψε τη διακοίνωση, αλλά το απόγευμα της 16ης Ιουνίου διέταξε τα στρατεύματά της να επιτεθούν κατά των ελληνικών αποσπασμάτων στη Νιγρίτα και το Παγγαίο Όρος και των σερβικών δυνάμεων στο Ιστίπ (σημερινό Στιπ της ΠΓΔΜ). Την επομένη, οι Βούλγαροι κατέλαβαν από τους Σέρβους τη Γευγελή (Γκεβγκλίγια της ΠΓΔΜ) στην κοιλάδα του Αξιού, με σκοπό να αποκόψουν την επαφή σερβικών και ελληνικών στρατευμάτων.
Η αντίδραση της Ελλάδας και της Σερβίας ήταν άμεση και αποφασιστική. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν πλέον γεγονός. Η Ελλάδα με αρχηγό τον βασιλιά Κωνσταντίνο και επιτελάρχη τον αντιστράτηγο Βίκτωρα Δούσμανη παρέταξε στα πεδία των μαχών 119.000 άνδρες, που στελέχωναν 10 μεραρχίες Πεζικού και 1 ταξιαρχία ιππικού. Η Σερβία, με αρχηγό τον βασιλιά Πέτρο και επιτελάρχη τον βοεβόδα Ράντομιρ Πούτνικ, παρέταξε 260.000 άνδρες, από τους οποίους οι 12.000 ήταν η συνεισφορά του Μαυροβούνιο. Ο Βουλγαρικός στρατός αριθμούσε 576.000 άνδρες και τον διοικούσε ο βασιλιάς Φερδινάνδος, με βοηθό τον στρατηγό Μιχαήλ Σάβοφ και επιτελάρχη τον στρατηγό Ιβάν Φίτσεφ.
Μετά τη βουλγαρική επίθεση, ο Βενιζέλος ζήτησε από τον αρχιστράτηγο βασιλιά Κωνσταντίνο να αναληφθεί γενική αντεπίθεση, με πρώτο μέτρο την εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τις στρατωνιζόμενες εκεί βουλγαρικές μονάδες, που ανέρχονταν σε 1.500 άνδρες. Οι Βούλγαροι αρνήθηκαν να αποσυρθούν και τότε ανέλαβε δράση η ΙΙ Μεραρχία Πεζικού υπό τον υποστράτηγο Καλάρη, η οποία ύστερα από ολονύκτια συμπλοκή τους εξανάγκασε να παραδοθούν στις 18 Ιουνίου. Η επιχείρηση εκκαθάρισης της Θεσσαλονίκης στοίχισε στις ελληνικές δυνάμεις 18 νεκρούς και 17 τραυματίες, ενώ οι απώλειες των Βουλγάρων ανήλθαν σε 60 νεκρούς, 17 τραυματίες και 1.360 αιχμαλώτους.
Ο κύριος στόχος του ελληνικού στρατηγείου ήταν η διάσπαση της οχυράς βουλγαρικής γραμμής Κιλκίς - Λαχανά - Δοϊράνης, που εάν επιτυγχάνετο θα σήμαινε την οριστική απελευθέρωση της Μακεδονίας. Ο ελληνικός στρατός προήλασε ταχύτατα και κατατρόπωσε του Βουλγάρους στις μάχες Καλινόβου - Κιλκίς - Λαχανά (19 - 21 Ιουνίου 1913). Στις 20 Ιουνίου η Χ Μεραρχία κατέλαβε τη Γευγελή, η οποία άλλαξε χέρια για τρίτη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο. Η καθοριστική ήττα των Βουλγάρων στο Κιλκίς προκάλεσε την αντικατάσταση του στρατηγού Σάβοφ με τον στρατηγό Ράτκο Ντιμιτρίεφ.
Οι Βούλγαροι έχοντας απολέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, υποχώρησαν προς τη Στρώμνιτσα (σημερινή Στρούμιτσα της ΠΓΔΜ) και τις Σέρρες, διαπράττοντας φοβερά εγκλήματα κατά των ελληνικών πληθυσμών. Η Νιγρίτα, οι Σέρρες και το Δοξάτο ήταν οι πόλεις που έζησαν την εκδικητική μανία των Βουλγάρων και έπαθαν τις μεγαλύτερες καταστροφές. Οι Έλληνες συνέχισαν την καταδίωξη των Βουλγάρων και μετά τις μάχες της Δοϊράνης (22 - 23 Ιουνίου), της Στρώμνιτσας (26 Ιουνίου) και του Ντεμίρ Χισάρ (σημερινό Σιδηρόκαστρο, 27 Ιουνίου), κατέλαβαν τις Σέρρες (28 Ιουνίου) και τη Δράμα (1 Ιουλίου).
Ο Ελληνικός Στρατός στην Κρέσνα
Η προέλαση του ελληνικού στρατού επιβραδύνθηκε στα στενά της Κρέσνας (7 - 10 Ιουλίου). Η μάχη υπήρξε φονικότατη και έληξε με νίκη των Ελλήνων. Ο ελληνικός στρατός βρισκόταν τώρα επί βουλγαρικού εδάφους. Μία άλλη αιματηρή μάχη δόθηκε στην Άνω Τζουμαγιά (σημερινό Μπλαγκόεφγκραντ), η οποία έληξε στις 18 Ιουλίου, την ημέρα της ανακωχής και της λήξης των πολεμικών επιχειρήσεων. Στη μάχη της Τζουμαγιάς έχασε τη ζωή του ο ταγματάρχης Βελισσαρίου, ένας από τους ήρωες των Βαλκανικών Πολέμων.
Η VIII Μεραρχία προήλασε στη Θράκη και κατέλαβε προσωρινά την Ξάνθη (13 Ιουλίου) και την Γκιουμουλτζίνα (σημερινή Κομοτηνή, 16 Ιουλίου). Μεγάλη συμμετοχή στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο είχε και το ελληνικό ναυτικό, που κατέλαβε την Καβάλα (27 Ιουνίου) και προσωρινά το Ντεντέαγατς (σημερινή Αλεξανδρούπολη, 12 Ιουλίου). Αντίθετα, η νεοσύστατη ελληνική αεροπορία είχε μηδενική δράση, καθώς τα περισσότερα αεροπλάνα ήταν καθηλωμένα στο έδαφος, λόγω βλαβών, τις οποίες είχαν υποστεί κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου.
Από την πλευρά του, ο σερβικός στρατός αντιμετώπισε τους Βουλγάρους σε σειρά μαχών, με κυριότερη αυτή της Μπρεγκαλνίτσα (17 - 26 Ιουνίου) και τους απώθησε προς Ανατολάς στα παλαιά τους σύνορα. Στις 27 Ιουνίου 1913 μπήκε στο χορό και η Ρουμανία, η οποία κατέλαβε χωρίς αντίσταση τη Νότια Δοβρουτσά. Δύο ημέρες αργότερα, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τη δεινή θέση της Βουλγαρίας τής κηρύσσει τον πόλεμο και ανακαταλαμβάνει την Αδριανούπολη στις 9 Ιουλίου 1913.
Στις 18 Ιουλίου 1913, την ημέρα που ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Φερδινάνδος ζήτησε και πέτυχε ανακωχή των πολεμικών επιχειρήσεων με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, τα ελληνικά στρατεύματα βρίσκονταν βαθιά μέσα στο βουλγαρικό έδαφος, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή από τη Σόφια, ενώ ο ρουμανικός στρατός απείχε 40 χιλιόμετρα από τη βουλγαρική πρωτεύουσα. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επέμενε στη συνέχιση του πολέμου μέχρι την κατάληψη της Σόφιας, αλλά τελικά, λόγω της σερβικής αδράνειας και της κοπώσεως του στρατού, πείστηκε στην αποδοχή της ανακωχής από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.
Η συνέχεια ανήκει στη διπλωματία. Η Ρωσία και η Αυστροουγγαρία τάχθηκαν με το πλευρό της Βουλγαρίας, Γαλλία και Γερμανία υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις, που συνοψίζονταν στην επέκταση των ελληνικών συνόρων στη γραμμή Μάκρης - Πέρελικ, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξανδρούπολης. Αγγλία και Ιταλία κράτησαν επιφυλακτική στάση. Στις 28 Ιουλίου 1913 υπογράφτηκε τελικά από τους εμπολέμους (Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία και Μαυροβούνιο από τη μία πλευρά και Βουλγαρία από την άλλη) η συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την οποία έληξε και τυπικά ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος και η οποία προέβλεπε:
- Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα καθορίζονται από τα σερβοβουλγαρικά στο όρος Μπέλες ως τις εκβολές του ποταμού Νέστου.
- Η Βουλγαρία διατηρεί το Μελένικο και το Νευροκόπι στη Β.Α. Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη μέχρι το λιμάνι του Ντεντέαγατς. Έτσι, ένα προαιώνιο όνειρο των Βουλγάρων για έξοδο στο Αιγαίο έγινε πραγματικότητα, έστω για μικρό χρονικό διάστημα.
- Η Ρουμανία λαμβάνει το τετράγωνο Σιλιστρίας - Τουτουκάιας - Μπαλτσίκ.
- Τα σερβοβουλγαρικά σύνορα καθορίζονται στη γραμμή του Άνω Αξιού.
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, με χωριστή συνθήκη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανακατέλαβε την Ανατολική Θράκη, μετά των 40 Εκκλησιών και της Αδριανούπολης.
Η χώρα μας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, με 5.851 νεκρούς, 23.847 τραυματίες και 188 αγνοουμένους. Συνολικά, οι Βουλγαρικές απώλειες έφθασαν τους 65.927 άνδρες (νεκρούς ή τραυματίες) και οι συμμαχικές, συμπεριλαμβανομένων Οθωμανών και Ρουμάνων τις περίπου 91.000 άνδρες. Ένα χρόνο μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου, ακολούθησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που θα έβαζε και πάλι σε πολεμικές περιπέτειες τα βαλκανικά κράτη.
Το Φεστιβάλ του Μόντερεϊ
Το πρώτο μεγάλο υπαίθριο φεστιβάλ στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έλαβε χώρα για ένα τριήμερο στο Μοντερέι της Καλιφόρνιας από την Παρασκευή 16 Ιουνίου έως την Κυριακή 18 Ιουνίου 1967. Μαζί με το άλμπουμ των Beatles Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, που είχε κυκλοφορήσει λίγες μέρες νωρίτερα, ήταν τα δύο γεγονότα που σημάδεψαν το Καλοκαίρι της Αγάπης και ανέδειξαν τη χίπικη κουλτούρα.
Τον Ιούνιο του 1967 η Αμερική βρισκόταν στη δίνη των φυλετικών ταραχών και του Πολέμου στο Βιετνάμ. Στη γειτονιά μας μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος των Έξι Ημερών, με το Ισραήλ να έχει το πάνω χέρι στο Μεσανατολικό, ενώ η χώρα μας βίωνε τους πρώτους μήνες της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Εκτός από λίγους φανατικούς ροκάδες, το Μοντερέι έγινε γνωστό χρόνια αργότερα σ' ένα ευρύτερο κοινό μέσα από την ταινία - ντοκουμέντο του D.A. Pennebaker.
Το Φεστιβάλ του Μοντερέι διοργανώθηκε από μια ομάδα ανθρώπων της μουσικής, με επικεφαλής τον παραγωγό δίσκων Λου Άντλερ. Στόχος τους ήταν μια μεγάλη πολυήμερη συναυλία με καθιερωμένα και νέα ονόματα της ροκ μουσικής και όχι μόνο, από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό, τα έσοδα της οποίας θα διατίθενταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το «Μοντερέι Ποπ Φέστιβαλ» αποτέλεσε το πρότυπο για το περίφημο Φεστιβάλ του Γούνστοκ δύο χρόνια αργότερα, αλλά περισσότερο για τα φιλανθρωπικά φεστιβάλ τύπου «Band Aid» από τη δεκαετία του '80 και μετά.
Όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς στο Μόντερεϊ, εκτός του ινδού βιρτουόζου του σιτάρ, Ραβί Σανκάρ, ο οποίος αμείφθηκε με το ποσό των 3.000 δολαρίων. Το εισιτήριο εισόδου ήταν συμβολικό και καθορίστηκε στο 1$. Πάνω από 200.000 μουσικόφιλοι έδωσαν το παρών στις τρεις ημέρες διάρκειας του Φεστιβάλ, που σηματοδοτήθηκε από τις ιστορικές εμφανίσεις του άγνωστου Τζίμι Χέντριξ και των περισσότερο γνωστών The Who. Ήταν, επίσης, οι πρώτες εμφανίσεις μπροστά σε μεγάλο κοινό της Τζάνις Τζόπλιν και του Ότις Ρέντιγκ, ενώ εκτόξευσε τις καριέρες των Καντ Χιτ, Στιβ Μίλερ, Λόρα Νάιρο και του ινδού μαέστρου Ραβί Σανκάρ.
O Τζίμι Χέντριξ καίει την κιθάρα του
Στο Μοντερέι επιβεβαίωσαν την αξία τους καθιερωμένα ονόματα, όπως οι Σάιμον και Γκαρφάνκελ, Άνιμαλς, Τζέφερσον Αϊρπλέιν και Μπερντς. Όπως φαίνεται και από τα ονόματα που έλαβαν μέρος στο Φεστιβάλ, εκπροσωπήθηκαν όλα τα στυλ της λαϊκής αμερικάνικης μουσικής (φολκ, μπλουζ, σόουλ, τζαζ, ροκ, ψυχεδέλεια, ποπ), αλλά και η διεθνής διάσταση της μουσικής με μουσικούς από τη Μεγάλη Βρετανία, Ινδία και Νότιο Αφρική (Χιου Μασεκίλα).
To Φεστιβάλ σημάδεψαν οι χτυπητές απουσίες πολλών μεγάλων ονομάτων του ροκ, αν και είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον. Οι Beach Boys ακύρωσαν τη συμμετοχή τους διαφωνώντας με την επιλογή της Coca Cola ως χορηγού της εκδήλωσης, Ο Κάπτεν Μπίφχερτ επειδή δεν ήταν έτοιμος και οι Beatles επειδή είχαν σταματήσει τις συναυλίες. Οι Rolling Stones ήθελαν, αλλά σε κάποια από τα μέλη τους είχε απαγορευθεί η είσοδος στις ΗΠΑ, λόγω ναρκωτικών. Πάντως, τους εκπροσώπησε ο Μπράιαν Τζόουνς, που παρουσίασε στο κοινό τον Τζίμι Χέντριξ στην περίφημη συναυλία του, κατά τη διάρκεια της οποίας πυρπόλησε την κιθάρα του.
Τα παιδιά των λουλουδιών φρόντισαν να κάνουν πράξη τα πιστεύω τους και παρά τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο στις τρεις ημέρες του Φεστιβάλ. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του τοπικού σερίφη: «Περισσότερη δουλειά είχαμε στα συνέδρια εκπαιδευτικών και γονέων, παρά τώρα». Η ομάδα που διοργάνωσε το Μοντερέι μετασχηματίστηκε αργότερα σε ίδρυμα με την επωνυμία MIPF, που ακόμα και σήμερα ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Τα έσοδά της προέρχονται κυρίως από τα δικαιώματα των ηχογραφήσεων, των φωτογραφιών και του κινηματογραφικού υλικού.
Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ
- Παρασκευή 16 Ιουνίου: The Association, The Paupers, Lou Rawls, Beverly, Johnny Rivers, The Animals, Simon and Garfunkel.
- Σάββατο 17 Ιουνίου: Canned Heat, Big Brother & The Holding Company, Country Joe and The Fish, Al Kooper, The Butterfield Blues Band, Quicksilver Messenger Service, Steve Miller Band, The Electric Flag, Moby Grape, Hugh Masekela, The Byrds, Laura Nyro, Jefferson Airplane, Booker T and The MG's, Otis Redding.
- Κυριακή 18 Ιουνίου: Ravi Shankar, The Blues Project, Big Brother & The Holding Company, The Group With No Name, Buffalo Springfield, The Who, Grateful Dead, The Jimi Hendrix Experience, Scott Kenzie, The Mamas & The Papas.
Η Εξέγερση του Σοβέτο
Αιματηρές ταραχές, που ξέσπασαν στις παραγκουπόλεις του Σοβέτο (περιοχής του μητροπολιτικού Γιοχάνεσμπουργκ) στα μέσα Ιουνίου του 1976, ανάμεσα σε μαύρους μαθητές και την αστυνομία της λευκής μειονότητας της Νοτίου Αφρικής. Ήταν οι βιαιότερες έως τότε ταραχές στην ιστορία της χώρας, που βρισκόταν υπό το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων (apartheid), το οποίο είχε επιβάλει η λευκή μειονότητα επί της μαύρης πλειονότητας του πληθυσμού.
Στις 16 Ιουνίου 1976 συγκροτήθηκε μαζική διαδήλωση 15-20.000 μαθητών και φοιτητών κατά της υποχρεωτικής χρησιμοποίησης της γλώσσας Άφρικαανς στην εκπαίδευση. Τα Άφρικαανς ήταν ένα γλωσσικό ιδίωμα που μιλούσαν οι Αφρικάνερς, οι ολλανδικής καταγωγής λευκοί κάτοικοι της Νοτίου Αφρικής, που πρωτοστάτησαν στην καθιέρωση του απαρτχάιντ από το 1948.
Η διαδήλωση ήταν καθόλα ειρηνική και είχε την κάλυψη του «Κινήματος της Μαύρης Συνείδησης» (Black Consciousness Movement, BCM), μιας μετριοπαθούς οργάνωσης μαύρων, που κάλυπτε το κενό από την απαγόρευση του ριζοσπαστικού «Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου» (ANC) του Νέλσον Μαντέλα και του «Παναφρικανικού Κογκρέσου» (PAC) του Ρόμπερτ Σομπούκβε. Στη διαδήλωση συμμετείχαν και πολλοί εκπαιδευτικοί για να δώσουν το στίγμα της πειθαρχίας και της ειρηνικής δράσης.
Η αντίδραση, όμως, του καθεστώτος του απαρτχάιντ υπήρξε νευρική και βίαιη. Η αστυνομία αρχικά εξαπέλυσε κατά των διαδηλωτών ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά, τα οποία έσπειραν τον πανικό. Οι πιο ψύχραιμοι από τους νεαρούς διαδηλωτές απάντησαν με πετροπόλεμο και η αστυνομία δεν άργησε να χρησιμοποιήσει τα όπλα.
Ένας από τους πρώτους νεκρούς ήταν ο 13χρονος μαθητής Χέκτορ Πίτερσον, που έγινε το σύμβολο της εξέγερσης. Η φωτογραφία με το άψυχο σώμα του να μεταφέρεται από ένα μεγαλύτερο παιδί έκανε τον γύρο του κόσμου και προκάλεσε κύμα συμπάθειας για τον αγώνα των μαύρων και οργή για το καθεστώς του απαρτχάιντ. Η αστυνομία με τη βοήθεια του στρατού κατέστειλε τελικά την εξέγερση, η οποία άφησε πίσω της 176 νεκρούς μαθητές (23 κατά την αστυνομία).
Η διεθνής κατακραυγή ήταν μεγάλη για τη Νότιο Αφρική, με αποκορύφωμα το Ψήφισμα 392 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (19 Ιουνίου 1976), το οποίο καταδίκαζε έντονα τη βάναυση συμπεριφορά της αστυνομίας και το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. Η κυβέρνηση του σκληροπυρηνικού πρωθυπουργού Μπαλτάζαρ Φόρστερ αναγκάστηκε από τα πράγματα να απαλύνει τους νόμους των φυλετικών διακρίσεων, ενώ το «Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο» βρήκε την ευκαιρία να μεταφέρει τον αγώνα κατά του φυλετικού καθεστώτος των λευκών μέσα στο έδαφος της Νότιας Αφρικής.
Σχετικά
- Το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων στη Νότιο Αφρική καταργήθηκε οριστικά το 1993, με πρωτοβουλία του τελευταίου «λευκού» προέδρου της χώρας Φρέντερικ Βίλελμ ντε Κλερκ και την ενεργό συμμετοχή του Νέλσον Μαντέλα στις σχετικές διαπραγματεύσεις.
- Τα γεγονότα του Σοβέτο μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Άγγλος σκηνοθέτης σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο το 1987, στην ταινία «Κραυγή Ελευθερίας» («Cry Freedom»), με πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον.
Όσιος Μνημόνιος
Χριστιανός ιερωμένος, που έζησε τον 4ο αιώνα. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου.
Ο Όσιος Μνημόνιος υπήρξε επίσκοπος Αμαθούντος Κύπρου και χειροτόνησε διάκονο τον Όσιο Τύχωνα (η μνήμη του εορτάζεται, επίσης, στις 16 Ιουνίου), ο οποίος τον διαδέχθηκε στην Επισκοπή Αμαθούντος (σήμερα υπάγεται εκκλησιαστικά στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού). Περισσότερα για τη ζωή του Οσίου Μνημονίου δεν γνωρίζουμε.
Ένα από τα περίεργα της ιστορίας είναι ότι στις 16 Ιουνίου έχει γενέθλια ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου (1952), ο αρχιτέκτονας της υπογραφής του πρώτου μνημονίου με την «τρόικα» το 2010.
Η ιστορία της Pepsi Cola
Αναψυκτικό τύπου Cola (νερό, ζάχαρη, εκχύλισμα Colaς, ανθρακικό οξύ και καραμελόχρωμα, τα βασικά συστατικά τους), που παράγεται από την αμερικανική εταιρεία PepsiCo. Ξεχωρίζει για τη γλυκύτερη γεύση του σε σχέση με τη μεγάλη του αντίπαλο Coca Cola, που κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο στη συγκεκριμένη αγορά παγκοσμίως, εξαιτίας της μεγαλύτερης ποσότητας ζάχαρης που περιέχει.
Η Pepsi Cola, όπως και η Coca Cola, είναι δημιούργημα ενός φαρμακοποιού. Ο Κάλεμπ Μπράνταμ (1867-1934) το καλοκαίρι του 1898 σκέφθηκε να φτιάξει ένα ποτό για να δροσίζει την πελατεία του στο Νιου Μπερν της πολιτείας της Βόρειας Καρολίνας. Ανέμιξε εκχυλίσματα Colaς, βανίλια και αιθέρια έλαια και δημιούργησε ένα αναψυκτικό, το οποίο ονόμασε Brad's Drink. Η μεγάλη επιτυχία του ποτού στην τοπική κοινωνία τον ώθησε να ξεκινήσει την εμπορική του εκμετάλλευση. Το μετονόμασε σε Pepsi Cola και ξεκίνησε διαφημιστική καμπάνια. Το όνομα Pepsi έχει ελληνικές ρίζες. Προέρχεται είτε από τη λέξη δυσπεψία (dyspepsia στα αγγλικά) μιας και ο Μπράνταμ το πρότεινε ως χωνευτικό ή τη λέξη πεψίνη (pepsin στα αγγλικά), το ένζυμο που διευκολύνει την πέψη.
Οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά κι έτσι ο Μπράνταμ αποφάσισε να ιδρύσει την εταιρεία The Pepsi Cola Company, την οποία στέγασε αρχικά στην αυλή του φαρμακείου του. Στις 16 Ιουνίου 1903 η Pepsi Cola κατοχυρώθηκε ως εμπορικό σήμα, ενώ στο τέλος του 1910 το αναψυκτικό είχε παρουσία σε 24 πολιτείες των ΗΠΑ, χάρη στο μοντέλο της δικαιόχρησης (franchising) που εφάρμοσε ο Μπράνταμ. Ο αμερικανός φαρμακοποιός υπήρξε και από τους πρώτους επιχειρηματίες που χρησιμοποίησε αυτοκίνητα ως μεταφορικά μέσα, αντί της πατροπαράδοτης άμαξας με άλογα.
Τη δεκαετία του '20 το επιχειρηματικό άστρο του Μπράνταμ άρχισε να δύει. Μία σειρά από παράτολμες επιχειρηματικές κινήσεις τον έφεραν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Το 1929 η Pepsi έφθασε ένα βήμα πριν από την πτώχευση, εξαιτίας της Μεγάλης Ύφεσης και της σημαντικής αύξησης της διεθνούς τιμής της ζάχαρης. Η εταιρεία πουλήθηκε στον επιχειρηματία Ρόι Μέγκαρτζελ, αλλά επτά χρόνια αργότερα το φάντασμα της πτώχευσης άρχισε να πλανάται και πάλι πάνω από το Νιου Μπερν, παρότι η Pepsi με μια έξυπνη τιμολογιακή πολιτική είχε κατορθώσει να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία της Coca Cola.
Από το αδιέξοδο την έβγαλε το 1937 ο Τσαρλς Γκαθ, επικεφαλής μιας αλυσίδας καταστημάτων με ζαχαρωτά με την επωνυμία Loft. Ο Γκαθ ήθελε να κοντράρει την Coca Cola, επειδή δεν του έκανε αρκετή έκπτωση στα προϊόντα της και αποφάσισε να αγοράσει την ανταγωνίστριά της Pepsi. Την αναδιοργάνωσε και στα τέλη της δεκαετίας του '30 η Pepsi ήταν και πάλι μια υγιής επιχείρηση με κέρδη, μετά από 15 χρόνια απωλειών. Όμως ο Γκαθ βρέθηκε εκτός Loft με απόφαση των μετόχων της, επειδή παραμέλησε την εταιρεία προς χάρη του νέου του αποκτήματος.
Τη διεύθυνση της Pepsi τη δεκαετία του '40 ανέλαβε ο Γουόλτερ Μακ. Ο νέος πρόεδρος, γνωστός για τις προοδευτικές του ιδέες, αντελήφθη ότι η διαφημιστική πολιτική της εταιρείες αγνοούσε ένα μεγάλο και ανερχόμενο κομμάτι της Αμερικής, τους μαύρους, όταν δεν χρησιμοποιούσε τα εθνικά στερεότυπα εναντίον τους. Προσέλαβε μαύρους διαφημιστές και αναλυτές, ενώ χρησιμοποίησε το χαρτί του ρατσισμού, που ήταν καθεστώς τότε στην Αμερική, για να πλήξει την Coca Cola, η οποία δεν προσελάμβανε εύκολα μαύρους εργάτες. Από την άλλη πλευρά, η Coca Cola δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Χρησιμοποίησε συχνά βρόμικες μεθόδους για να πλήξει την ανερχόμενη αντίπαλο που απειλούσε στην πρωτοκαθεδρία της.
Η Pepsi φοβήθηκε ότι η μονομανία του Μακ θα τις έκανε κακό μακροπρόθεσμα κι έτσι ο Άλφρεντ Στιλ, που τον διαδέχθηκε στην προεδρία, προσανατολίστηκε στο χτίσιμο της εικόνας του προϊόντος, μια πολιτική που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το 1965 η The Pepsi Cola Company ενώθηκε με την εταιρεία τροφίμων Frito Lay και μετονομάσθηκε σε PepsiCo.
Στις μέρες μας Pepsi Cola υπολείπεται σε μερίδια αγοράς της μεγάλης αντιπάλου της σε όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός της Σαουδικής Αραβίας, του Πακιστάν και των γαλλόφωνων επαρχιών του Καναδά. Στη Ρωσία τα ποσοστά της μειώθηκαν ραγδαία μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, επειδή ταυτίστηκε από τους καταναλωτές με την τέως Σοβιετική Ένωση, όπου είχε το αποκλειστικό προνόμιο στην παραγωγή προϊόντων τύπου Cola. Στις ΗΠΑ, η Pepsi κατέχει το 31,7% της αγοράς, ενώ η Coca Cola το 43,1%.
Η Pepsi εμφανίσθηκε στην ελληνική αγορά το 1973, τέσσερα χρόνια μετά την Coca Cola, που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς από τους δικτάτορες. Τα δικαιώματα παραγωγής της τα πρώτα χρόνια είχε η εταιρεία αναψυκτικών ΗΒΗ-Παναγόπουλος. Το 1983 εξαγοράστηκε από την Pepsico και μετονομάστηκε σε PepsiCo-HBH. To 1999 δημιουργήθηκε μια νέα εταιρία, η Pepsi Bottling Company, η οποία απορρόφησε την PepesiCo-HBH. Η Pepsi κατέχει μόλις το 15% της εγχώριας αγοράς αναψυκτικών τύπου Cola, ενώ συντριπτικά ανώτερο είναι το ποσοστό της Coca Cola, που φθάνει στο 80%.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/667#ixzz34ob6rFDa
Καλό σας απόγευμα ,να περνάτε καλά ..
Απ’ το “ ΛΙΔΩΡΙΚΙ “ με αγάπη …………Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment