Φέτος τον Αύγουστο , ήρθε στο Λιδορίκι μετά από 42 χρόνια , ένας αγαπημένος , ξάδελφος και φίλος που έζησε στο χωριό μας αρκετά χρόνια , διορισμένος καθηγητής στο γυμνάσιό μας . Η συγκίνηση φίλοι μου , “ χτύπησε “ κόκκινο , όχι μόνο σε μας αλλά και σε πολλούς παλιούς μαθητές του που έτρεξαν να χαιρετίσουν τον αγαπημένο τους καθηγητή Δημήτριο Κωσταρα , και τα παιδιά του που στο χωριό μας μεγάλωσαν . Από αριστερά , Μαρία Καψάλη , Δημήτρης Ξεν.Κωσταράς , ο εγγονός , Δημ .Κωσταράς , η εγγονούλα Εύα ( Ευανθία ), η ταπεινότητά νου , ο Φώντας Δ.Κωσταράς και η Τζίνα Δ. Κωσταρά στη Βαθιά , που του δώσαμε και…κατάλαβε …
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου …
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
1824
Ο ελληνικός στόλος διασκορπίζει τη τουρκοαιγυπτιακή αρμάδα σε ναυμαχία στην Ικαρία και αποτρέπει την κατάληψη της Σάμου.
1897
Ένα απόσπασμα που συγκροτεί ο τοπικός σερίφης ανοίγει πυρ και σκοτώνει 19 μετανάστες ανθρακωρύχους, που διαμαρτύρονται για τις συνθήκες εργασίας στα ορυχεία Κάλβιν Παρντί στο Λάτιμερ της Πενσυλβάνιας. («Σφαγή του Λάτιμερ»)
1898
H αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, γνωστότερη ως Σίσσυ, δολοφονείται στη Γενεύη από τον αναρχικό Λουίτζι Λουκένι.
1919
Υπογράφεται η Συνθήκη του Αγίου Γερμανού (Σεν Ζερμέν), μεταξύ των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και της νεοσύστατης Δημοκρατίας της Αυστρίας, που βάζει τέλος στην Αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας. Με τη συνθήκη αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας και του Κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων.
1960
Ο θρυλικός αιθίοπας μαραθωνοδρόμος Αμπέμπε Μπικίλα κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, τρέχοντας ξυπόλητος.
2003
Άγνωστος καταφέρει πολλαπλά τραύματα με μαχαίρι στην υπουργό Εξωτερικών της Σουηδίας, Άννα Λιντ, την ώρα που ψωνίζει σε πολυκατάστημα της Στοκχόλμης. Θα υποκύψει στα τραύματά της την επόμενη μέρα.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
1169
Αλέξιος Β’ Κομνηνός, αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Θαν. 24/9/1183)
1927
Γεράσιμος Σκλάβος, έλληνας γλύπτης. (Θαν. 28/1/1967)
1956
Γιάννης Μπέζος, ηθοποιός.
ΘΑΝΑΤΟΙ
1827
Ούγκο Φόσκολο, (Ούγος Φώσκολος), ελληνικής καταγωγής ιταλός ποιητής. (Γεν. 6/2/1778)
1895
Φίλων Φίλωνος, έλληνας πολιτικός. (Γεν. 1807)
2007
Ανίτα Ρόντικ, αγγλίδα επιχειρηματίας, ιδρύτρια των «Body Shop». (Γεν. 23/10/1942)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1009#ixzz3CwbCQBKh
Ελισάβετ της Αυστρίας
1837–1898
Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας, γνωστή και ως Σίσι. Η τραγική ιστορία της ζωής της έγινε κοινό κτήμα όλου του κόσμου μέσα από την κινηματογραφική ταινία του Έρνστ Μάρισκα «Πριγκίπισσα Σίσι», που γυρίστηκε το 1955 με πρωταγωνίστρια τη Ρόμι Σνάιντερ.
Η δούκισα Ελισάβετ Μαρία Ευγενία γεννήθηκε στο Μόναχο στις 24 Δεκεμβρίου 1837. Ανήκε στον οίκο των Βίτελσμπαχ (όπως και και πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας Όθων) και ήταν κόρη του δούκα της Βαυαρίας Μαξιμιλιανού Ιωσήφ και της πριγκίπισσας Λουδοβίκας της Βαυαρίας. Τον Αύγουστο του 1853 γνώρισε τον 23χρονο εξάδελφό της Φραγκίσκο Ιωσήφ, αυτοκράτορα ήδη της Αυστρίας, ο οποίος την ερωτεύτηκε. Στα 15 της, η Ελισάβετ ήταν η ωραιότερη πριγκίπισσα της Ευρώπης. Ένα χρόνο αργότερα, στις 24 Απριλίου 1854, το ζευγάρι τέλεσε τους γάμους του στη Βιέννη.
Η δολοφονία της αυτοκράτειρας Ελισάβετ
Λίγο μετά το γάμο της, όμως, η Σίσι άρχισε να παρουσιάζει νευρικές διαταραχές, κληρονομιά από τους προγόνους της, τους Βίτελσμπαχ. Ένας από τους τόπους που κατέφευγε για να βρίσκει την ψυχική της ισορροπία ήταν η Κέρκυρα. Κατά τις επισκέψεις της στο νησί διέμενε στο «Αχίλλειο», το οποίο η ίδια έχτισε το 1890. Εκεί μελετούσε με πάθος τον Όμηρο στο αρχαίο κείμενο και γενικά λάτρευε τα δημιουργήματα της τέχνης. Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Χρηστομάνος (1867 - 1911), που τη γνώρισε προσωπικά (ήταν ο συνοδός της, όταν ήθελε να μιλήσει ελληνικά), περιγράφει τη ζωή της με λυρικό τρόπο στη μυθιστορηματική βιογραφία «Το βιβλίο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ», που κυκλοφόρησε πρώτα στη Βιέννη το 1898 και το 1907 στην Ελλάδα.
Η Ελισάβετ ως αυτοκράτειρα της Αυστρίας ήταν αγαπητή στους υπηκόους της, αλλά συχνά προκαλούσε την αντιπάθεια της υψηλής κοινωνίας της Βιέννης με την περιφρόνηση που έδειχνε στους κανόνες του αυλικού πρωτοκόλλου. Οι Ούγγροι τη λάτρευαν, κυρίως για την επίτευξη του Αυστροουγγρικού Συμβιβασμού (Ausgleich) του 1867, χρονιά που στέφθηκε και βασίλισσα της Ουγγαρίας. Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της στο Γκέντερλε στα βόρεια της Βουδαπέστης, ο ενθουσιασμός της, όμως, για την Ουγγαρία ήταν πρόκληση για τους γερμανικής κατοίκους της αυτοκρατορίας των Αψβούργων.
Η αυτοκτονία του 30χρονου μοναχογιού της αρχιδούκα Ροδόλφου, στο Μάγιερλινγκ το 1889, ήταν για την Ελισάβετ ένα πλήγμα, από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1898 κι ενώ βρισκόταν στην παραλία της Γενεύης δολοφονήθηκε από τον Ιταλό αναρχικό Λουίτζι Λουκένι (1873-1910), ο οποίος επιζητούσε μία συμβολική - θεαματική πράξη κατά της «καταπιεστικής άρχουσας τάξης» και στον δρόμο του βρήκε την Ελισάβετ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/969#ixzz3CwbWVPZk
Γεράσιμος Σκλάβος
1927 – 1967
Διαπρεπής έλληνας γλύπτης «των μεγάλων όγκων», με διεθνή αναγνώριση και απροσδόκητο τέλος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 20ου αιώνα.
Ο Γεράσιμος Σκλάβος γεννήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1927 στα Ντομάτα της Κεφαλληνίας και ήταν το τέταρτο από τα οκτώ παιδιά του αγρότη Σταύρου Σκλάβου. Ο πατέρας του τον προόριζε για ναυτικό, αλλά ο ίδιος ήθελε να γίνει πιλότος. Το 1948 απορρίφθηκε από τη Σχολή Ικάρων, εξαιτίας ενός οφθαλμολογικού προβλήματος και αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Όλα αυτά τα χρόνια ο Σκλάβος δοκίμαζε το ταλέντο του στη γλυπτική, πλάθοντας γυμνές γυναικείες μορφές από άμμο στις παραλίες της Κεφαλληνίας και δημιουργώντας εφήμερα γλυπτά από χιόνι κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. «Είμαι Έλληνας και αισθάνομαι δεμένος με την πατρίδα μου. Εδώ συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την επιτακτική ανάγκη να γίνω γλύπτης, χωρίς να ξέρω τότε ακόμη, τι θα πει τέχνη» έγραψε σ’ ένα σημείωμά του.
Μαθήτευσε κοντά στον Μιχάλη Τόμπρο (1950-1956) και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι με υποτροφία του ΙΚΥ έως το 1960. Την εποχή εκείνη συνδέθηκε με τον ελληνογάλλο κριτικό τέχνης και συλλέκτη Κριστιάν Ζερβός (1889-1970) και τη συλλέκτρια Αλί ντε Ροτσίλντ (1915-1982), η οποία του παραχώρησε ένα οίκημά της για ατελιέ στο παρισινό προάστιο Λεβαλουά – Περέ.
Μετά από μία σύντομη περίοδο θητείας στην παραστατική απεικόνιση, στη διάρκεια της οποίας ενδιαφέρθηκε για την ψυχογραφική και συγχρόνως αφαιρετική απόδοση της ανθρώπινης μορφής, ο Σκλάβος πέρασε το 1959 στην αφαίρεση. Αντλώντας έμπνευση από τη φύση και τα στοιχεία της, δούλευε κυρίως με σκληρά υλικά (γρανίτη, χαλαζίτη, μάρμαρο, πορφυρίτη και σπανιότερα με σίδερο ή ξύλο), δημιουργώντας συνθέσεις περίοπτες, στο πλαίσιο κυρίως της γεωμετρικής και σε ορισμένες περιπτώσεις της οργανικής αφαίρεσης. Πάνω σε μία πλάκα από πεντελικό μάρμαρο θα χαράξει το μανιφέστο της τέχνης του:
Α' εργαστήριο της γλυπτικής - Στη γη ή στο διάστημα με φως ήλιου, με κεραυνούς, με φωτιά - αυτοδιευθυνόμενο ή τηλεδιευθυνόμενο - σταθμοί τηλεδιευθύνσεως, τηλεκινήσεως - Ολυμπία, Ακρόπολις, Δελφοί - Φως η αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος - Φως - κίνησις - ταχύτης = φως - διαπλανητικό φως - άπειρες διαστάσεις - Ήχος αναγνωρίσεως στο διάστημα – SKLAVOS.
To 1960 εφηύρε ένα μηχάνημα που εκτινάσσει οξυγόνο και ακετυλένιο κι έτσι μπορούσε να δουλεύει και να χαράζει εξαιρετικά σκληρές πέτρες, όπως ο πορφυρίτης λίθος της Αιγύπτου και οι γρανίτες της Βρετάνης. Την τεχνική του αυτή ονόμασε τηλεγλυπτική.
Η πρώτη διάκριση για τον νεαρό γλύπτη ήλθε το 1961, όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο στην Μπιενάλε νέων καλλιτεχνών στο Παρίσι. Την ίδια χρονιά, ο Κριστιάν Ζερβός οργάνωσε την πρώτη του έκθεση στην γκαλερί Cahiers d’ Art του Παρισιού. Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του συμμετείχε σε πληθώρα εκθέσεων σε όλο τον κόσμο και απέσπασε τα εύσημα του κόσμου της τέχνης, με χαρακτηρισμούς, όπως «ο μεγαλύτερος γλύπτης του 20ου αιώνα μετά τον Τζιακομέτι».
Τη διετία 1965-1966 δημιουργεί το περίφημο γλυπτό από πεντελικό μάρμαρο Δελφικό Φως, το οποίο στήθηκε στον κήπο του ξενοδοχείου Αμαλία στους Δελφούς. Θα γράψει για το έργο του αυτό: «Στους Δελφούς λαμπάδιασε η ψυχή μου. Τα σκήπτρα κατέχει το φως. Πρέπει να τρέξεις γιατί το φως είναι λίγο και θα τελειώσει. Τρέξε, τρέξε, μοιράζουν το φως και είσαι μόνος». Το φως παίζει σημαντικό ρόλο στο έργο του Σκλάβου:
Αρχή του σύμπαντος είναι το φως. Φως η αρχή του σύμπαντος, η αρχή της δημιουργίας. Οι διαστάσεις, κατά τη γνώμη μου, είναι άπειρες, όπως το φως. Φως - κίνησις - χρόνος - άπειρον. Ιδέα - φως - αρχή του σύμπαντος. Φως - ταχύτης - κίνησις - χρόνος - άπειρον - χάος - δημιουργία - ρυθμός. Τι είναι ψυχή; Είναι φως. Φως - κίνηση - ζωή - ψυχή. Φως - δημιουργία. Η ιδέα έχει άπειρες διαστάσεις, άρα είναι φως. Το φως συνδέει το σύμπαν και τα πάντα εξαρτώνται απ' αυτό. Φως, φωτιά τα πρώτα στοιχεία της πρώτης γλυπτικής, διανοίας - δημιουργού. Μπορούμε να μεταβιβάσουμε τη σκέψη μας με την ταχύτητα του φωτός. Μπορούμε να δουλέψουμε τους σκληρότερους γρανίτες και πέτρες με φωτιά. Μπορούμε να μεταβιβάσουμε τη σκέψη χωρίς τεχνικές δυσκολίες. Άρα αισθητική επανάστασις πρώτον, μετά τεχνική... Διαστάσεις δεν υπάρχουν, δύο ή τρεις ή τέσσερις όπως ισχυρίζονται μερικοί μέχρι τώρα, αλλά όπως το φως έχει άπειρες διαστάσεις και προς όλες τις κατευθύνσεις, έτσι και το σύμπαν. Απλώς έχουν επινοηθεί για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Εάν το φως και η φωτιά είναι αρχή της δημιουργίας, τότε με το φως και τη φωτιά θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, να προσθέσουμε αλλά και να αφαιρέσουμε ή να αλλάξουμε μορφή του σύμπαντος.
Το 1965 παρουσιάζει έργα του στην Αθήνα, στα Παναθήναια της Γλυπτικής στου Φιλοπάππου, ενώ η Εθνική Πινακοθήκη αποκτά το γλυπτό του La Passante από πεντελικό μάρμαρο. Την επόμενη χρονιά διοργανώνεται η τελευταία του ατομική έκθεση στο Χίλτον της Αθήνας, ενώ δημιουργεί το γλυπτό από γκρίζο γρανίτη Η φίλη που δεν έμενε, που θα αποδειχθεί μοιραίο για τη ζωή του. Το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου 1967 δεν υπήρχε φως στο ατελιέ του, εξαιτίας μιας καμένης ασφάλειας. Προσπαθώντας να ανέβει στο υπνοδωμάτιο του στο επάνω πάτωμα, σκόνταψε στο ογκώδες γλυπτό. Αυτό μετακινήθηκε και τον καταπλάκωσε, συντρίβοντάς του τον θώρακα και τον αυχένα. Ο Γεράσιμος Σκλάβος είχε χάσει τη ζωή του από το ίδιο του το δημιούργημα.
Την ίδια ημέρα είχε ολοκληρώσει ένα ακόμη σπουδαίο έργο του, το γλυπτό από πεντελικό μάρμαρο Η τελευταία ενόραση, για το οποίο έγραψε: «Κι αν μείνει μες στο σκοτάδι, γράψε με τα μάτια της ψυχής». Εκτός από τη γλυπτική ασχολήθηκε επίσης με το σχέδιο και τη ζωγραφική, δημιουργώντας έργα που ακολουθούν το ύφος των γλυπτικών του συνθέσεων, από την αναπαράσταση ως την αφαίρεση.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/693#ixzz3CwbqsEvE
Αλέξιος Β’ Κομνηνός
1169 – 1183
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, που βασίλεψε για τρία χρόνια (1180 - 1183), αλλά δεν κυβέρνησε ποτέ. Ανήκε στη δυναστεία των Κομνηνών.
Ο Αλέξιος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Σεπτεμβρίου 1169 και ήταν γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνού και της δεύτερης συζύγου του Μαρίας, κόρης του γάλλου πρίγκηπα της Αντιοχείας Ραϊμούνδου του Πουατιέ. Στις 2 Μαρτίου 1180 και για λόγους πολιτικής του πατέρα του, ο δεκαετής Αλέξιος παντρεύτηκε την οκταετή πριγκίπισσα Αγνή, κόρη του φράγκου βασιλιά Λουδοβίκου του 7ου, η οποία έλαβε το όνομα Άννα.
Λίγους μήνες αργότερα, στις 24 Σεπτεμβρίου 1180, ο Μανουήλ Α' πέθανε και τον διαδέχθηκε ο εντεκάχρονος γιος του, Αλέξιος. Επειδή ήταν ανήλικος τον κηδεμόνευε η βασιλομήτωρ Μαρία, η οποία γρήγορα τον παραγκώνισε, αναθέτοντας την εξουσία στον εραστή της Αλέξιο Πρωτοσέβαστο, εξάδελφο του αυτοκράτορα Αλέξιου Β'. Η απροκάλυπτα φιλοδυτική στάση της Μαρίας και του ευνοούμενού της, καθώς και η ασυδοσία των λατίνων εμπόρων (Γενουατών και Πισατών) που κυριαρχούσαν στο θαλάσσιο εμπόριο και τις χρηματοοικονομικές δραστηριότητες στην αυτοκρατορία, προκάλεσαν την έξαρση των αντιδυτικών αισθημάτων του λαού και την αντίδραση της οικογένειας των Κομνηνών. Η ετεροθαλής αδελφή του ανήλικου αυτοκράτορα Μαρία Κομνηνή ή Πορφυρογέννητη και ο φράγκος σύζυγός της Καίσαρ Ιωάννης (Ρενιέ ντε Μονφερά, το γαλλικό όνομά του), προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον λαό της Κωνσταντινούπολης κατά του μισητού ζεύγους της Μαρίας και του Αλέξιου, αλλά απέτυχαν.
Τότε φάνηκε δυναμικά στο προσκήνιο ο Ανδρόνικος Κομνηνός, εξάδελφος του αποθανόντος αυτοκράτορα, που είχε πέσει σε δυσμένεια επί Μανουήλ Α', ως σφετεριστής του θρόνου και είχε απομακρυνθεί στον Πόντο. Με την προτροπή της Μαρίας Κομνηνής, την άνοιξη του 1182 στρατοπέδευσε στη Χαλκηδόνα (σημερινό Καντίκιοϊ), στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, προκαλώντας στάση μέσα στη Βασιλεύουσα.
Ο Αλέξιος Πρωτοσέβαστος εγκαταλείφθηκε από τους υποστηρικτές του, αιχμαλωτίστηκε από τους στασιαστές και τυφλώθηκε. Παράλληλα, ξεκίνησε ένα πογκρόμ κατά των ρωμαιοκαθολικών ή λατίνων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης, που ανέρχονταν σε περίπου 60.000 και αποτελούνταν από εμπόρους και τις οικογένειές τους. Ανεξακρίβωτος αριθμός λατίνων κατεσφάγη από το μαινόμενο πλήθος, ενώ τουλάχιστον 4.000 πουλήθηκαν ως σκλάβοι στους Σελτζούκους Τούρκους. Οι διασωθέντες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Στις 3 Μαΐου 1182 ο Ανδρόνικος Κομνηνός εισήλθε θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη ως προστάτης του ανήλικου ανηψιού του. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να δηλητηριάσει την Άννα Κομνηνή και τον σύζυγό της Καίσαρα Ιωάννη. Ακολούθως, συνέλαβε τη βασιλομήτορα Μαρία, την οποία υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και ανέθεσε τον στραγγαλισμό της στον σωματοφύλακά του Κωνσταντίνο Τρίψυχο.
Ο Ανδρόνικος στέφθηκε συναυτοκράτορας και στις 24 Σεπτεμβρίου 1183 με διαταγή του δολοφονήθηκε ο 14χρονος αυτοκράτορας Αλέξιος Β' Κομνηνός. Τον στραγγάλισαν με τη χορδή ενός τόξου. Ο Ανδρόνικος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα του Βυζαντίου ως Ανδρόνικος Α' Κομνηνός και για να νομιμοποιήσει την εξουσία του παντρεύτηκε τη χήρα του Αλέξιου Β', παρότι αυτός ήταν 65 ετών και η Άννα μόλις 13.
Τη δυναστική διαμάχη στο Βυζάντιο επί Αλεξίου Β' εκμεταλλεύτηκαν οι γείτονες της αυτοκρατορίας. Ο βασιλιάς των Ούγγρων Μπέλα ο 3ος, κατέλαβε περιοχές της Κάτω Πανονίας (σημερινή Βόρεια Σερβία και Βοσνία), η Βενετία τη Δαλματία και ο σουλτάνος των Σελτζούκων Τούρκων Κιλίτζ Αρσλάν ο 2ος προωθήθηκε δυτικότερα στη Μικρά Ασία, καταλαμβάνοντας το Κοτύαιον (σημερινή Κιουτάχεια) και τη Σωζόπολη της Πισιδίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/528#ixzz3CwcHXxu3
Η Σφαγή του Λάτιμερ
Αιματηρό επεισόδιο από την ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1897, οι άνδρες του τοπικού σερίφη άνοιξαν πυρ και σκότωσαν 19 απεργούς ανθρακωρύχους στα ορυχεία του Κάλβιν Παρντί στο Λάτιμερ της Πενσυλβάνιας.
Στα τέλη του 19ου αιώνα η κατάσταση στα αμερικανικά ορυχεία ήταν άθλια. Η οικονομική ύφεση και η αθρόα εισροή μεταναστών από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη (Πολωνών, Τσεχοσλοβάκων, Λιθουανών και Γερμανών) είχαν προκαλέσει σημαντική πτώση στο βιοτικό επίπεδο των αμερικανών εργατών, ενώ τα μέτρα ασφαλείας στα ανθρακωρυχεία ήταν ανύπαρκτα, με αποτέλεσμα τα θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα να αποτελούν καθημερινή υπόθεση. Συν τοις άλλοις, η χρησιμοποίηση των μεταναστών από την εργοδοσία ως απεργοσπαστικού μηχανισμού ενέτεινε την εχθρότητα με τους ντόπιους ανθρακωρύχους, που ήταν βρετανικής καταγωγής.
Στις αρχές Αυγούστου του 1897, ένα ορυχείο στην κομητεία Λαζέρν της Πενσυλβάνιας προχώρησε σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και αυξήσεις ενοικίων στα οικήματα της εταιρείας. Οι εργαζόμενοι απάντησαν με απεργία, η οποία αστραπιαία επεκτάθηκε και στα γειτονικά ανθρακωρυχεία. Τις κινητοποιήσεις συντόνιζε η συνδικαλιστική οργάνωση United Mine Workers (Ενωμένοι Μιναδόροι), με επικεφαλής τον δραστήριο ιρλανδό ακτιβιστή Τζον Μίτσελ (1870-1919), μία από τις σημαντικές προσωπικότητες του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος. Στόχος του Μίτσελ ήταν να αποσπάσει τους σλαβόφωνους και γερμανόφωνους μετανάστες ανθρακωρύχους από την επιρροή της εργοδοσίας και να τους εντάξει ομαλά στο σωματείο, όπου κυριαρχούσαν οι βρετανικής καταγωγής εργάτες.
Η πολιτική του Μίτσελ άρχισε σύντομα να αποδίδει καρπούς. Οι εργοδότες υποχώρησαν και δέχθηκαν πολλά από τα αιτήματα των απεργών. Οι απεργίες μέχρι το τέλος Αυγούστου είχαν λυθεί. Όμως, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1897 οι ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων υπαναχώρησαν και οι απεργίες ξανάρχισαν με μεγαλύτερη ένταση. Οι μπράβοι της εργοδοσίας δεν μπόρεσαν αυτή τη φορά να κάμψουν το ηθικό των απεργών κι έτσι ζητήθηκε η συνδρομή της τοπικής αστυνομίας. Ο σερίφης της κομητείας Λαζέρν, Φρανκ Μάρτιν (πρώην εργοδηγός ανθρακωρυχείων) ανταποκρίθηκε πρόθυμα και συγκρότησε τάχιστα ένα απόσπασμα με 100 βοηθούς, ιρλανδικής και αγγλικής καταγωγής.
Στις 11 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου 1897, μια ομάδα σλαβογερμανών απεργών πορεύτηκε προς το ορυχείο του Κάλβιν Παρντί, κοντά στην πόλη Λάτιμερ, για να παραστεί στα εγκαίνια του τοπικού παρατήματος των «Ενωμένων Μιναδόρων». Καθ’ οδόν οι διαδηλωτές ήλθαν αντιμέτωποι με τους άνδρες του σερίφη Μάρτιν, ο οποίος τους ζήτησε να διαλυθούν. Αυτοί, όμως, παράκουσαν την εντολή του και συνέχισαν την πορεία τους προς το ορυχείο. Ήταν η πρώτη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο πλευρές. Στις 3.45 μ.μ. κι ενώ οι διαδηλωτές πλησίαζαν στο ορυχείο Παρντί, διατάχθηκαν και πάλι να διαλυθούν από τον σερίφη.
Η αρπαγή μιας αμερικάνικης σημαίας που κρατούσε ένας διαδηλωτής από ένα βοηθό του σερίφη, προκάλεσε λεκτική αντιπαράθεση, η οποία σχεδόν αμέσως εξελίχθηκε σε μικροσυμπλοκή. Τότε, από την πλευρά των βοηθών του σερίφη ακούστηκαν πυροβολισμοί. 19 ανθρακωρύχοι έπεσαν νεκροί και πάνω από πενήντα τραυματίστηκαν. Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου. Απεργοί κατευθύνθηκαν στο σπίτι του επιστάτη του ανθρακωρυχείου, το οποίο λεηλάτησαν. Ο σερίφης Μάρτιν πανικόβλητος ζήτησε τη συνδρομή του στρατού. Το βράδυ της 10ης Σεπτεμβρίου, 2.500 άνδρες της 3ης Ταξιαρχίας της Εθνικής Φρουράς της Πενσυλβάνιας, υποστηριζόμενοι από πυροβολικό, αναπτύχθηκαν στην περιοχή και κατόρθωσαν να επιβάλουν την τάξη με τη βοήθεια των ηγετών της σλαβόφωνης κοινότητας της περιοχής, που ζήτησαν ηρεμία από τους ομοεθνείς τους.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της περιοχής δεν θέλησε να αφήσει το τραγικό γεγονός ατιμώρητο. Συγκέντρωσε χρήματα από εράνους και έφερε ενώπιον της δικαιοσύνης τον σερίφη Μάρτιν και 73 από τους βοηθούς του, τον Φεβρουάριο του 1898. Αν και υπήρχαν συντριπτικά στοιχεία εις βάρος τους, αφού όλα τα θύματα πυροβολήθηκαν πισώπλατα, ο σερίφης Μάρτιν και οι βοηθοί του αθωώθηκαν. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, οι κατηγορούμενοι υποστήριξαν ότι οι διαδηλωτές αρνήθηκαν να διαλυθούν παρακούοντας νόμιμη ενέργειά τους και ότι οι απεργοί επιτέθηκαν πρώτοι στους εκπροσώπους του νόμου και άρα αυτοί βρίσκονταν σε νόμιμη άμυνα.
Η Σφαγή του Λάτιμερ, όπως έμεινε στην ιστορία το αιματηρό περιστατικό, υπήρξε σημείο καμπής για το συνδικαλιστικό κίνημα των ανθρακωρύχων στις ΗΠΑ. Το σωματείο τους United Mine Workers γιγαντώθηκε και τα επόμενα χρόνια ήταν σε θέση να επιβάλει τους όρους του στην εργοδοσία. Οι μισθοί των ανθρακωρύχων αυξήθηκαν σημαντικά και οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν θεαματικά.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/561#ixzz3CwcY7TpY
Φίλων Φίλωνος
1813 – 1895
Λιβαδειώτης πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής για πέντε μήνες (4 Οκτωβρίου 1861 - 19 Μαρτίου 1862).
Ο Φίλων Φίλωνος γεννήθηκε το 1813 στη Λιβαδειά και καταγόταν από πλούσια οικογένεια προεστών της περιοχής, με σημαντική παρουσία στην Επανάσταση του 1821. Σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας και συνέχισε τις σπουδές του στα νομικά στα Πανεπιστήμια Πίζας και Παρισίων.
Άμα τη επιστροφή του στην Ελλάδα, αναμίχθηκε στην τοπική πολιτική και διετέλεσε Δήμαρχος Λεβαδέων. Ιδιαίτερα δημοφιλής στην τοπική κοινωνία, πρωτοεξελέγη βουλευτής Λιβαδειάς το 1853 και διατήρησε την έδρα του στη Βουλή έως το 1880, εκλεγόμενος συνεχώς για 27 χρόνια.
Ένθερμος οπαδός του Όθωνα, διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής τη διετία 1856-1858 και στις 4 Οκτωβρίου 1861 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής με μεγάλη πλειοψηφία. Στη διάρκεια της σύντομης θητείας του κορυφώθηκε η φθορά του οθωνικού καθεστώτος, που συνοδεύτηκε από κυβερνητική αστάθεια. Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1862, επί προεδρίας του, ο πρωθυπουργός Αθανάσιος Μιαούλης απώλεσε την εμπιστοσύνη της Βουλής και ως λύση ανάγκης κλήθηκε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο γηραιός ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης. Αφού διαφώνησε ο Όθωνας και με αυτόν, ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης στο Γενναίο Κολοκοτρώνη. Επρόκειτο για την τελευταία «αυλική κυβέρνηση», λίγους μήνες πριν από την πτώση της πρώτης βασιλικής δυναστείας στη μεταπαναστατική Ελλάδα.
Μετά την έξωση του Όθωνα επανήλθε σύντομα στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά δεν ανέλαβε κυβερνητική θέση, παρά μόνο για ένα δίμηνο ως Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνηση του Θρασύβουλου Ζαΐμη (28 Οκτωβρίου - 25 Δεκεμβρίου 1871).
Ο λιβαδειώτης πολιτικός είχε νυμφευτεί δύο φορές. Πρώτη του σύζυγος ήταν η Χαρίκλεια Λιδωρίκη, κόρη του προκρίτου και πολιτικού Παναγιώτη Λιδωρίκη. Μετά τον θάνατό της νυμφεύτηκε την Ελισάβετ Καυταντζόγλου, κόρη πλούσιου κτηματία από τη Χαλκίδα. Η κόρη του Ρεγγίνα ήταν κυρία επί των τιμών στα Ανάκτορα και παντρεμένη με γερμανό βαρώνο. Το 1862 ακολούθησε τους έκπτωτους Όθωνα και Αμαλία στη Γερμανία.
Ο Φίλων Φίλωνος αποσύρθηκε από την πολιτική το 1880 και στις 10 Σεπτεμβρίου 1895 πέθανε σε ηλικία 82 ετών. Ως πολιτικός είχε φιλελεύθερες αντιλήψεις, απεχθανόταν τις πελατειακές πρακτικές και διακρινόταν για τη διορατικότητα, την ευρυμάθεια, την αίσθηση δικαίου, τη λεπτότητα και την ευφυΐα του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/968#ixzz3CwctyxKm
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Ημερομηνία
Ώρα
Θερμ/σία
Υγρασία
Διεύθ. ανέμου - Ένταση
Καιρός - φαινόμενα
Πέμπτη
11/9
03:00 
20°C
81%
2 Μπφ Δ
9 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
09:00 
19°C
77%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
15:00 
26°C
50%
2 Μπφ ΝΔ
9 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
21:00 
21°C
71%
3 Μπφ Δ
16 Km/h 
ΒΡΟΧΗ
Ο Νίκος Πέτρου , ο καθηγητής του Δ.Κωσταράς , η ταπεινότητά μου και ο Μπάμπης Πέτρου , που ήταν ακόμα..” πρόεδρος” !!!!, στο Αλωνάκι
Το φετινό καλοκαιράκι , περάσαμε υπέροχα στο Αλωνάκι , νε τις ομορφιές μας αλλά και τις…τρέλες μας , κάποιες απ’ τις οποίες θα δείτε …\
Καλό σας βράδυ , να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη…..Κ.Κ.-
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Αύριο μην ξεχάσετε να κάνετε την ..περιήγησή σας , στο..” Λιδωρίκι “ , γιατί θα ‘εχουμε συνέχεια στα περίφημα πια “ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ “ ποιοι δηλαδή (η…πλέμπα ) ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΕ ΑΠΛΩΜΕΝΟ ΧΕΡΙ ΓΙΑ ΕΝΑ …ΨΩΡΟΧΙΛΙΑΡΙΚΟ , ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ εργολάβοι εκπολιτιστές (!!!!!! ) ΤΑ ΑΡΠΑΖΟΥΝ ΧΟΝΤΡΑ (..5.000e κλπ…κλπ ) ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ..” ΤΡΑΧΑΝΟΠΙΤΕΣ “, “ ΧΑΛΒΑΔΕΣ “ , “ ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ “ , “ ΜΑΛΛΙ ΤΗΣ…ΓΡΙΑΣ “ ΚΙ…” ΠΑΡΑΔΟΥΣΙΑΚΟ…” ΠΑΓΚΥΡΡΡΡΡΡ “. Θα μάθετε για τους “νονούς “ της Βαθιάς ( …νταβατζήδες τους έλεγε ο Καραμανλής στου Μπαϊρακτάρη ) , θυμάστε ; , για τις ..” μίζες “ απ’ τις..έρμες τις λουλουδούδες και πολλά ..πολλά άλλα που ούτε τα φαντάζεστε
Θα μάθουμε τελικά και για τις παρατυπιούλες που γίνονται “ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΩΝΤΑΣ “ ΜΕ ΤΗΝ..ΙΗΣΟΥΙΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΩΝ “ ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ “ ΠΑΡΤΥ ΓΙΑ ΟΛΙΓΟΥΣ “ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΞ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ “ , και που ξέρετε , μπορεί να έρθει , για ..τουρισμό , και ο κ. Ρακιντζής , όλα είναι πιθανά …
Και μια και αναφερθήκαμε σε…” νονούς “ (..γιαλαντζί “ φυσικά ) ακούστε τα παρακάτω βίντεο με τη μουσική απ’ το Νονό , του Νίνο Ρότα , που έχει χαρακτηριστεί διεθνώς σα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
https://www.youtube.com/watch?v=9hQAO8QTnG8
https://www.youtube.com/watch?v=EI6vAjMagPE
ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ…ΓΛΕΝΤΙΑ !!!!!
ΟΛΑ ΣΤΟ WWW.LIDORIKI.COM
No comments:
Post a Comment