Λιδωρίκι: EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

Κατηχητικό σχολείο στην εκκλησία , τη δεκαετία του ‘50 . Ο παπαΣπύρος Κοράκης και τα..μαθητούδια , όλη σχεδόν η μαρίδα της εποχής , Μποβιατσοπούλα , Λατσουδοπούλα , Μιμίκα Καραμήτσου , Ανδρέας Κοράκης , Κ.Καψάλης , Μίμης Πίτσιος , Δημ. Παπακυριακόπουλος , Μιλτ. Κασίδης . Ηλίας Ανδρίτσος κ.α

Καλή σας μέρα Λιδορικιώτες ..

Καλημέρα στους φίλους του χωριού μας και της εφημερίδας μας ..

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 7 ΟΚΤ 2014

Ανατολή Ήλιου: 06:25
Δύση Ήλιου: 18:00
Σελήνη 14 ημερών

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz3FRsU4Ufk

Παλιές εμπορικές δόξες του χωριού μας , το μαγαζί του Τάκη Κουλόπουλου , χρόνια κλειστό …

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1820

Η Φιλική Εταιρία αποφασίζει την επίσπευση της επανάστασης, σε σύσκεψη που πραγματοποιείται στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας. Στη σύσκεψη συμμετέχουν -μεταξύ άλλων- ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Χριστόφορος Περραιβός και ο Γρηγόριος Δικαίος, γνωστός ως Παπαφλέσσας.

1825

Εκδίδεται το πρώτο φύλλο της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος, προδρόμου της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Διευθυντής της ο Θεόκλητος Φαρμακίδης.

1831

Ο δολοφόνος του Ιωάννη Καποδίστρια, Γεώργιος Μαυρομιχάλης, καταδικάζεται σε θάνατο στο Ναύπλιο. Πρόεδρος του δικαστηρίου είναι ο στρατηγός Τσόκρης.

1919

Ιδρύεται η KLM, ο εθνικός αερομεταφορέας της Ολλανδίας, η πιο παλιά αεροπορική εταιρία του κόσμου.

1924

Ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης ανατίθεται στον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, λύθηκε το πρόβλημα της ύδρευσης της Αθήνας, μετά τη συμφωνία με την ΟΥΛΕΝ και την κατασκευή του φράγματος του Μαραθώνα. Επίσης, συνήφθη το πρώτο προσφυγικό δάνειο.

1949

Αρχίζουν στην Ελλάδα οι έρευνες για την ανεύρεση πετρελαίου και ουρανίου.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

1885

Νιλς Μπορ, δανός φυσικός, που βραβεύτηκε με Νόμπελ το 1922 για τη μελέτη του στην κβαντική θεωρία. (Θαν. 18/11/1962)

1952

Βλαντιμίρ Πούτιν, ρώσος πολιτικός.

1974

Ρένα Δούρου, ελληνίδα πολιτικός (ΣΥΡΙΖΑ)

ΘΑΝΑΤΟΙ

1849

Έντγκαρ Άλαν Πόε, αμερικανός συγγραφέας και ποιητής. (Γεν. 19/1/1809)

Αποφθέγματα Ανθολόγιο

1950

Γουίλις Χάβιλαντ Κάριερ, αμερικανός μηχανικός, εφευρέτης του κλιματισμού (Air Condition). (Γεν. 26/11/1876)

1999

Δημήτρης Τσαφέντας, ελληνικής καταγωγής νοτιοαφρικανός, που το 1966 δολοφόνησε τον πρωθυπουργό του απαρτχάιντ Χέντρικ Φέρβερντ, επειδή οι αρχές του απαγόρευσαν να παντρευτεί μία μαύρη. (Γεν. 14/1/1918)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0710#ixzz3FRtvY4sn

Ο παλιός κιηματογράφος “ ΑΣΤΡΟΝ “ του Παναγιώτη Σκούρα , στη Βαθιά , τώρα σε πλήρη εγκατάλειψη , όπως και το χωριό μας γενικά

Φωτογραφία αρχείου

Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου

Από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες όλων εποχών, τόσο για τον αριθμό των σκαφών που ενεπλάκησαν, όσο και για την τακτική που εφαρμόστηκε. Έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 1571 στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (τότε Λέπαντο), με αντιπάλους τα χριστιανικά κράτη της Δύσης και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έληξε την ίδια μέρα, με θριαμβευτική επικράτηση των Δυτικών.

Η κυριαρχία των Οθωμανών στη Μεσόγειο μετά και την κατάκτηση της Κύπρου (1571) τροφοδότησε τις επεκτατικές τους διαθέσεις προς δυσμάς. Τα χριστιανικά κράτη αφυπνίστηκαν, παραμέρισαν για λίγο τις διαφορές τους και με πρωτοβουλία του Πάπα Πίου Ε' συγκρότησαν στις 25 Μαΐου 1571 τον «Ιερό Αντιτουρκικό Συνασπισμό (Sacra Liga Antiturca). Τον αποτελούσαν η Ισπανία, η Βενετία, η Γένουα, το Παπικό Κράτος, η Σαβοΐα, η Μάλτα και άλλες μικρότερες πόλεις της ιταλικής χερσονήσου. Αποφασίστηκε η συγκρότηση στόλου και η αποστολή του στην ανατολική Μεσόγειο.

H ναυτική δύναμη, με επικεφαλής τον νεαρό ισπανό πρίγκηπα Δον Χουάν της Αυστρίας, συγκεντρώθηκε στη Μεσίνα της Σικελίας και με τις ευλογίες του Πάπα απέπλευσε στις 16 Σεπτεμβρίου 1571. Δέκα μέρες αργότερα, ο στόλος έφθασαν στην Κεφαλλονιά, όπου πραγματοποίησε τις τελευταίες του προετοιμασίες, ενόψει της αναμέτρησής του με τον Οθωμανικό, που ναυλοχούσε στη Ναύπακτο.

Ο συμμαχικός στόλος αριθμούσε 210 γαλέρες, 30 φρεγάτες, 24 μεταφορικά πλοία και άλλα μικρότερα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα των πλοίων έφθαναν τους 38.000 άνδρες, από τους οποίους οι 15.000 ήταν Έλληνες από τα νησιά του Ιονίου και την Κρήτη. Πλούσιοι Έλληνες είχαν εξοπλίσει πλοία και βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της επιχείρησης, όπως ο κερκυραίος Στυλιανός Χαλικιόπουλος, ο ζακυνθινός Μαρίνος Σιγούρος και ο κρητικός Μανούσος Θεοτοκόπουλος (αδελφός του ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου).

Ο Οθωμανικός στόλος με επικεφαλής τον Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασά είχε 210 γαλέρες και 50 άλλα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα έφθαναν τους 47.000 άνδρες, από τους οποίους 15.000 ήταν Έλληνες βίαια στρατολογημένοι. Υπολειπόταν σε δύναμη πυρός και ηθικό, καθώς τα πληρώματα μάχονταν για πολύ καιρό και ήταν εξουθενωμένα. Η τουρκική αρμάδα ήταν αποκλειστικά κωπήλατη, ενώ ο συμμαχικός στόλος διέθετε και ιστιοφόρα πλοία, που ήταν το νέο στοιχείο της ναυτικής μάχης.

Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στις εκβολές του Αχελώου ποταμού, κοντά στα νησάκια Εχινάδες, στις 7 Οκτωβρίου 1571, αλλά έμεινε στην ιστορία ως Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Από το πρωί έως αργά το απόγευμα η σύγκρουση διεξαγόταν με τρομερή ένταση. Ο αγώνας σε ορισμένες φάσεις μεταφέρθηκε από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και γινόταν σώμα με σώμα.

Ο χριστιανικός στόλος με αρτιότερο οπλισμό και καλύτερη τακτική νίκησε κατά κράτος τον αντίπαλό του, που ήταν σχεδόν αήττητος μέχρι τότε. Με τα λόγια του συγγραφέα του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ ντε Θερβάντες, που πήρε μέρος στη ναυμαχία κι έχασε το αριστερό του χέρι: «Ήταν η πιο μεγαλόπρεπη στιγμή που γνώρισαν οι περασμένοι ή τούτοι οι σημερινοί καιροί, ή που θα δούνε οι μελλούμενοι».

Η Οθωμανική πλευρά κατόρθωσε να διασώσει μόλις 50 πλοία, ενώ οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό ανήλθαν σε 20.000 νεκρούς, ανάμεσά τους ο Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασάς, ο αιγύπτιος αρχηγός Μεχμέτ Σιρόκο και 160 μπέηδες. Οι σύμμαχοι έχασαν 8.000 άνδρες, μεταξύ αυτών και ο βενετός ναύαρχος Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγκο, και μόλις 20 γαλέρες. Βαρύς ήταν και ο φόρος που πλήρωσε το ελληνικό στοιχείο. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι το 30-40% των νεκρών πρέπει να ήταν Έλληνες, αν υπολογίσουμε τη σύνθεση των πληρωμάτων και των δύο πλευρών. Πάντως, αρκετοί Έλληνες που είχαν στρατολογηθεί δια της βίας από τους Οθωμανούς, απέκτησαν την ελευθερία τους.

Η νίκη των συμμάχων χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Δύση. Μεγάλοι ζωγράφοι της εποχής, όπως ο Τιντορέτο, ο Τιτσιάνο και ο Βερονέζε, απαθανάτισαν με έργα τους σκηνές της ναυμαχίας, ενώ ο Ελ Γκρέκο φιλοτέχνησε το πορτρέτο του μεγάλου νικητή, Δον Χουάν της Αυστρίας.

Η συντριβή των Οθωμανών μπορεί να ανέκοψε την επεκτατική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρώπη, δεν έφερε όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα για τα χριστιανικά κράτη της Δύσης. Ο διακαής τους πόθος για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε, εξαιτίας των μεταξύ τους ανταγωνισμών, που επέτρεψε στον σουλτάνο να διατηρήσει την κυριαρχία του στη Μεσόγειο για πολύ καιρό ακόμη.

Για τους υπόδουλους Έλληνες η νίκη των συμμάχων ήταν μια χαραμάδα ελπίδας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Επαναστάτησαν πολλές περιοχές (Μάνη, Πάτρα, Αίγιο, Γαλαξίδι, Πάργα, Ηγουμενίτσα, Βόνιτσα, Άνδρος, Πάρος, Νάξος), αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/318#ixzz3FRuBMuUf

Δημήτρης Τσαφέντας
1918 – 1999

Δημήτρης Τσαφέντας

Νοτιοαφρικάνος ναυτικός και δημόσιος υπάλληλος, ελληνομοζαμβικιανής καταγωγής, που έμεινε στην ιστορία, επειδή δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής, Χέντρικ Φέρβουρντ, τον επονομαζόμενο «αρχιτέκτονα του Απαρτχάιντ».

Ο Δημήτρης Τσαφέντας (Dimitri Tsafendas) γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1919 στο Λορέντζο Μαρκές (σημερινό Μαπούτο) της Μοζαμβίκης, τότε αποικία της Πορτογαλίας. Ήταν ο καρπός μιας τυχαίας συνεύρεσης του χανιώτη ναυτικού Μιχάλη Τσαφέντα ή Τσαφεντάκη και της μοζαμβικανής μιγάδος Αμέλια Γουίλιαμς. Μεγάλωσε με τη γιαγιά του και στη συνέχεια με τους θετούς γονείς του. Σπούδασε σε καθολικό σχολείο, όπου ήρθε αντιμέτωπος με τα ρατσιστικά σχόλια των συμμαθητών του, εξαιτίας του σκουρόχρωμου χρώματος του δέρματός του.

Την ίδια αντιμετώπιση είχε και στη Νότιο Αφρική, αν και οι αρχές τον κατέταξαν στη λευκή κατηγορία του πληθυσμού, βάσει των φυλετικών διακρίσεων που ίσχυαν τότε στη χώρα. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ήταν ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νοτίου Αφρικής. Την ίδια εποχή μπάρκαρε στα καράβια και γύρισε όλο τον κόσμο. Μάλιστα, τη διετία 1947-1949 έζησε στην Ελλάδα. Ήταν ιδιαίτερα έξυπνος και κατόρθωσε να μάθει οκτώ γλώσσες. Τότε διαγνώστηκαν τα πρώτα συμπτώματα σχιζοφρένειας και ήταν αναγκασμένος να μπαινοβγαίνει σε διάφορες ψυχιατρικές κλινικές για νοσηλεία.

Το 1966 επέστρεψε στη Νότιο Αφρική και αφού έκανε διάφορες περιστασιακές δουλειές, την 1η Αυγούστου προσελήφθη ως κλητήρας στο κοινοβούλιο της χώρας, που έδρευε στο Κέιπ Τάουν. Ένα μήνα αργότερα απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου, όταν δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της Νοτίου Αφρικής μέσα στο κοινοβούλιο. Το μεσημέρι της 6ης Σεπτεμβρίου, ο 65χρονος Χέντρικ Φέρβουρντ εισήλθε στην αίθουσα συνεδριάσεων του κοινοβουλίου και κατευθύνθηκε προς το πρωθυπουργικό έδρανο. Τότε, ο Τσαφέντας όρμησε κατά πάνω του και τον μαχαίρωσε τέσσερις φορές στο στήθος, αφήνοντάς τον άπνου.

Συνελήφθη αμέσως από προστρέξαντες βουλευτές και παραδόθηκε στην αστυνομία. Στους αστυνομικούς που τον ανέκριναν είπε ότι σκότωσε τον Φέρβουρντ, επειδή «ήταν αηδιασμένος με τις ρατσιστικές πολιτικές του». Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ο Τσαφέντας ήταν εξοργισμένος με τις αρχές, επειδή λίγες ημέρες πριν από το φονικό είχαν απορρίψει αίτηση μετάταξής του στην κατηγορία των «εγχρώμων», προκειμένου να συζήσει με τη φίλη του, που ανήκε στην ίδια φυλετική κατηγορία. Στη δίκη που ακολούθησε, η πράξη του κρίθηκε από το δικαστήριο μη καταλογιστή λόγω της σχιζοφρένειας από την οποία έπασχε, και του επιβλήθηκε ο περιορισμός αόριστης διάρκειας σε ψυχιατρείο.

Οι αρχές εκμεταλλευόμενες ένα «παράθυρο» του νόμου, πέτυχαν τον εγκλεισμό του σε φυλακή μελλοθανάτων κι έτσι για τα επόμενα χρόνια βρισκόταν καθημερινά με τη δαμόκλειο σπάθη της εκτέλεσης. Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων το 1994, ο Τσαφέντας μετήχθη σε ψυχιατρική κλινική του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 Οκτωβρίου του 1999, σε ηλικία 81 ετών. Κηδεύτηκε με το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ενταφιάστηκε σε άγνωστη τοποθεσία.

Σχετικά

Δύο θεατρικά έργα έχουν ως πηγή έμπνευσης την προσωπικότητα και τον βίο του Δημήτρη Τσαφέντα:

«Tsafendas» του νοτιοαφρικανού Άντον Κρίγκερ (2002)
«I.D.» του άγγλου Άντονι Σερ (2003)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/702#ixzz3FRuZKHUM

Νέλλη Αγγελίδου
1927 – 2014

Νέλλη Αγγελίδου

Ελληνίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε κυρίως σε θεατρικούς ρόλους.

Η Νέλλη Αγγελίδου γεννήθηκε το 1927 στην Αθήνα και σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» του Καρόλου Κουν, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1955.

Τους πρώτους ρόλους της τους έπαιξε στο «Θέατρο Τέχνης» με έργα ρεπερτορίου από την παγκόσμια και ελληνική δραματουργία. Στο Εθνικό Θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1959 στον «Ιουλιανό τον Παραβάτη» του Νίκου Καζαντζάκη και μέχρι την τελευταία της εμφάνιση ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους. Αξιομνημόνευτη ήταν η τελευταία της εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο, το 2001, στις «Φάλαινες του Αυγούστου» του Ντέιβιντ Μπέρι μαζί με την Αντιγόνη Βαλάκου και τη Βέρα Ζαβιτσιάνου. Κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας σταδιοδρομίας της έλαβε μέρος στα Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών, αλλά και σε διεθνή φεστιβάλ του εξωτερικού. Από τις τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις της ήταν ο μονόλογος του Αντώνη Δωριάδη «Η αναχώρηση, ή καρκίνος του λάρυγγος» το 2003.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες: «Παράνομοι» (1958), «Ο θάνατος θα ξανάρθει» (1961), «Ψωμί για έναν δραπέτη» (1967), «Ήλιος του θανάτου» (1978), «Ανατολική περιφέρεια» (1979), «Ομίχλη κάτω από τον ήλιο» (1980), «Εκατόν είκοσι ντεσιμπέλ» (1987) και «Luton» (2013). Στην τηλεόραση έπαιξε στις σειρές «Ο Μεγάλος Ξεσηκωμός» (1977), «Αστροφεγγιά» (1980, ΕΡΤ), «Σαν τα τρελά πουλιά» (1981, ΕΤ-1), «Η λυγερή» (1995, ΕΤ-1), και «...ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» (2000, ΕΤ-1). Έλαβε, επίσης, μέρος σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές.

Τιμήθηκε με το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» και με το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Αλεξάνδρειας, για την ερμηνεία της στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Ο Ήλιος του θανάτου». Το 1988 τιμήθηκε από την ελληνική ραδιοφωνία για την προσφορά της στον Πολιτισμό.

Η Νέλλη Αγγελίδου έφυγε από τη ζωή στις 6 Οκτωβρίου 2014, σε ηλικία 87 ετών.

Εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο

Τίτλος Έργου
Έτος
Ρόλος

Ιουλιανός ο παραβάτης
1959
Μαρίνα

Αλκιβιάδης
1959
Ιππαρέτη

Οργισμένα νειάτα
1960
Άλισον Πόρτερ

Ριχάρδος ο Γ'
1960
Λαίδη Άννα

Πειρασμός
1961
Αγγέλα Παπαστάμου

Γέρμα
1961
Β' Αδελφή του Χουάν

Η προκληθείσα σύζυγος
1961
Λαίδη Μπρουτ

Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας
1961
Τασία

Μαρία Στούαρτ
1986
Ελισάβετ

Εξορία
1987
Μαρία

Ο πατέρας
1988
Λάουρα, η γυναίκα του Ίλαρχου

Φοίνισσες
1988
Ιοκάστη

Η μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της
1991
Μάνα Κουράγιο

Η παρεξήγηση
1991
Μητέρα

Ο βασιλιάς πεθαίνει
1992
Βασίλισσα Μαργαρίτα

Η τιμή του Σούδερμαν
1994
Φωτεινή Χαϊβάνη

Προς Ελευσίνα
1995
Μητέρα

Αντιγόνη
1995
Τειρεσίας

Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα
1996
Πόνθια, δούλα της Μπερνάρντα

Άστεγοι
1996
Σοφία

Σαλόνικα
1998
Σάρλοτ

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
1999
Κυρία Βέναμπλ

Οι φάλαινες του Αυγούστου
2001
Τίσα

Δείτε την ταινία

https://www.youtube.com/watch?v=nBOOEu3QDfY#t=16

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1008#ixzz3FRv0pD2Q

Γρηγόριος Εμπεδοκλής
1861 – 1951

Γρηγόριος Εμπεδοκλής

Έλληνας τραπεζίτης, ιδρυτής της Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1861 στο Λονδίνο. Ήταν γιος του έμπορου και τραπεζίτη Πέτρου Εμπεδοκλή (1830-1906) και της Ευανθίας Τσιτσεκλή. Η οικογένειά του καταγόταν από τη Δημητσάνα Αρκαδίας, αλλά είχε μετακομίσει στη Σμύρνη μετά τα Ορλοφικά του 1770.

Στην αγγλική πρωτεύουσα έλαβε την εγκύκλια εκπαίδευσή του, παράλληλα με τη σπουδή της ελληνικής γλώσσας, με δάσκαλο τον λόγιο Ιωάννη Βαλέττα. Σε ηλικία 14 ετών εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Βαρβάκειο. Στη συνέχεια φοίτησε για δύο χρόνια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας και αρχαιολογίας.

Από το 1880 εργάστηκε κατά σειράν, στην Ταχυδρομική Υπηρεσία, στην Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως και το χρηματιστηριακό γραφείο του θείου του Μαρίνου Κοργιαλένιου. Το 1886 συνέστησε δικό του τραπεζικό γραφείο στην οδό Αριστείδου 10, δίπλα από το Χρηματιστήριο, το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, σε εποχή οικονομικής κρίσης.

Το 1896 το γραφείο αυτό μαζί με το παραγγελιοδοχικό γραφείο του αδελφού του Αντωνίου Εμπεδοκλέους αποτέλεσε τον πυρήνα της Τράπεζας Εμπεδοκλέους ΟΕ. Στους δύο αρχικούς ομόρρυθμους εταίρους προστέθηκαν αργότερα ο εκ Τεργέστης έμπορος Δημήτριος Κοντουμάς και ο Δημήτριος Πετροκόκκινος, συγγενής εξ αγχιστείας του Γρηγορίου Εμπεδοκλή.

Το νέο τραπεζικό ίδρυμα, με αρχικό κεφάλαιο 2 εκατομμυρίων δραχμών (2000 μετοχές Χ 1000 δραχμές εκάστη), είχε την έδρα του στην οδό Αριστείδου 10, όπως και το σαράφικο του Γρηγορίου Εμπεδοκλή, και απασχολούσε 15 υπαλλήλους. Συμμετείχε και σε βιομηχανικές επιχειρήσεις, όπως το Στεατοκηροποιείον Φοίβος Ν. Θων και Σία και το Βυρσοδεψείο Μοσχάτου.

Το 1905 η Τράπεζα Εμπεδοκλέους μετατρέπεται από Ο.Ε. σε Ε.Ε. με επικεφαλής τους αρχικούς ομόρρυθμους εταίρους και κεφάλαιο 2,5 εκατομμυρίων δραχμών (2.500 μετοχές Χ 1000 εκάστη). Την ίδια χρονιά ανοίγει και το πρώτο υποκατάστημά της στον Πειραιά. Η ραγδαία ανάπτυξή της απαιτεί μεγαλύτερα κεφάλαια κι έτσι αποφασίζεται το 1907 η μετατροπή της σε ανώνυμη εταιρεία, με νέα επωνυμία Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος (Β.Δ/22/11/1907) και αρχικό κεφάλαιο 5 εκατομμυρίων δραχμών. Τη γενική διεύθυνση της νέας τράπεζας αναλαμβάνει ο Γρηγόρης Εμπεδοκλής. Στους μεγαλομετόχους της περιλαμβάνονται η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, ο τραπεζικός οίκος Ροδοκανάκη του Λονδίνου και η Τράπεζα Κοσμαδόπουλου του Βόλου. Σχεδόν αμέσως η Εμπορική Τράπεζα εισάγεται στο Χρηματιστήριο Αθηνών.

Τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της, η Εμπορική Τράπεζα οργάνωσε τμήματα εξωτερικού συναλλάγματος, καταθέσεων και ταμιευτηρίου, εισπράξεων και δανείων επί χρηματογράφων και εμπορευμάτων, δικαστικό τμήμα και ανέλαβε την πρακτόρευση της γαλλικής ασφαλιστικής εταιρείας Φοίνιξ, ενώ χρηματοδότησε εισαγωγές και εξαγωγές σιτηρών, αποικιακών, ξυλείας, γαιανθράκων, υφασμάτων, σταφίδας, ελαιολάδου, καπνού και άλλων, ιδρύοντας υποκαταστήματα στον Πειραιά, στο Άργος, στο Ναύπλιο, στον Πύργο, στην Αμαλιάδα, στην Καλαμάτα, στην Πάτρα, στο Αίγιο, στην Κέρκυρα και αλλού.

Το 1914 συγχρηματοδότησε μαζί με την Εθνική Τράπεζα την Εθνική Ατμοπλοΐα Ελλάδος των αδελφών Εμπειρίκου, η οποία κυριάρχησε κυριάρχησε στο χώρο των υπερωκεανίων για 30 ολόκληρα χρόνια (1908-1937) και δανειοδότησε την Εταιρία Ελληνικού Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου (μετέπειτα ΠΥΡΚΑΛ, νυν ΕΑΣ), με σκοπό την παρασκευή «ακάπνου πυρίτιδος και πυρομαχικών των νέων όπλων του εθνικού ημών στρατού».

Το 1918 συμμετείχε στο μεγάλο πολεμικό δάνειο για την ενίσχυση της επικείμενης Μικρασιατικής Εκστρατείας. Το 1920 ο Γρηγόρης Εμπεδοκλής υπερηφανευόταν ότι η τράπεζά του είχε μεγαλώσει τόσο πολύ, ώστε διέθετε καταστήματα στη Λάρισα, στα Τρίκαλα, στα Χανιά, ακόμη και στη Μυτιλήνη. Το 1922 ίδρυσε στο Λονδίνο την Εμπορική Τράπεζα της Εγγύς Ανατολής (Commercial Bank of the Near East, Ltd), αποκτώντας μια ισχυρή βάση στη Βρετανία.

Το 1928 η Εμπορική Τράπεζα είχε γιγαντωθεί και μαζί με την Εθνική Τράπεζα, την Τράπεζα Αθηνών και την Τράπεζα Ανατολής κάλυπταν το 75% της ελληνικής τραπεζικής αγοράς. Το 1940 αριθμούσε 14 υποκαταστήματα στην Αθήνα, 4 στον Πειραιά και 36 στην υπόλοιπη χώρα. Μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα (27 Απριλίου 1941), ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής διέφυγε με την οικογένειά του στη Νότιο Αφρική. Προηγουμένως είχε αναθέσει τη διοίκηση της Εμπορικής στους Χρήστο Μουλάκη και Παναγιώτη Βαφειαδάκη, οι οποίοι θα αμφισβητηθούν από μερίδα των μετόχων. Η τράπεζα, πάντως, υπό τη διεύθυνσή τους προχώρησε σε σημαντικές επενδύσεις σε ακίνητα και μετοχές εταιρειών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και το 1942 απέκτησε την πλειοψηφία των μετοχών της ασφαλιστικής εταιρείας Φοίνιξ.

H απελευθέρωση βρήκε την Εμπορική Τράπεζα ακμαία και με πολλά περιουσιακά στοιχεία, αλλά ο ιδρυτής της Γρηγόρης Εμπεδοκλής δεν θέλησε να επαναπατρισθεί, δηλώνοντας ότι έχει αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Παρέμεινε στη Νότια Αφρική, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στο Κέιπ Τάουν στις 21 Αυγούστου 1951, σε ηλικία 89 ετών.

Κατά την διάρκεια της παρουσίας του στο τιμόνι της Εμπορικής Τράπεζας, ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής ακολούθησε μια συντηρητική τακτική χορηγήσεων και επεκτάσεων. Αυτό σήμαινε ένα κάποιο περιορισμό της εκμετάλλευσης των κεφαλαίων και, αναλόγως, των αποδόσεων δηλαδή των κερδών της, συγχρόνως όμως και τη διαρκή διαθεσιμότητα της Τράπεζας για επωφελείς επενδύσεις, αφού πάντοτε υπήρχε ρευστό χρήμα για κάθε ανάγκη και βέβαια την διασφάλιση της όλης λειτουργίας της. Με αυτή την πολιτική του Γρηγορίου Εμπεδοκλή, η Εμπορική μπόρεσε να προσπεράσει χωρίς σοβαρό κλυδωνισμό δύο τραπεζικές κρίσεις που εξαφάνισαν πολλές τράπεζες, τέσσερις πολέμους (Α' και Β' Βαλκανικό, Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και Μικρασιατική Εκστρατεία), δύο υπερπληθωρισμούς και τρία νομισματικά συστήματα.

Ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής ήταν γνωστός διεθνώς ως συλλέκτης πολυτίμων αρχαίων αγγείων και νομισμάτων, τα οποία αγόραζε από δημοπρασίες στο εξωτερικό. Το 1950 δώρισε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο 1.919 αγγεία και ειδώλια από διάφορες ύλες, χάλκινα κάτοπτρα και δακτυλίδια καθώς και γλυπτά. Το 1953, δύο χρόνια μετά το θάνατό του, οι κόρες του Σεμίραμις Βαφιαδάκη και Ευανθία Παπατσώνη, δώρισαν στο Νομισματικό Μουσείο τη σπουδαιότατη νομισματική συλλογή (3.840 αργυρές, 3.900 χαλκές και λίγες χρυσές και βυζαντινές κοπές) ικανοποιώντας την επιθυμία του πατέρα τους. Τέλος, το 1994 οι κληρονόμοι του Αντώνιος Βαφιαδάκης και Ροζαλία Φανουράκη παρέδωσαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο 119 ακόμη αρχαία αντικείμενα, που ανήκαν στη συλλογή του Γρηγορίου Εμπεδοκλέους.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/546#ixzz3FRvmVJVa

Γρηγόρης Ασίκης
1890 – 1966

Γρηγόρης Ασίκης

Τραγουδοποιός του ρεμπέτικου και δεξιοτέχνης στο ούτι. Γνώρισε επιτυχία στα χρόνια του μεσοπολέμου.

Ο Γρηγόρης Ασίκης γεννήθηκε το 1890 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν το τρίτο παιδί του Βίκτωρα Ασίκη από τη Λέσβο και της Μαριάνθης Ασίκη από το Κοντοσκάλι της Κωνσταντινούπολης. Στα 15 του άρχισε να παίζει ούτι και να ξεχωρίζει για τη φωνή του. Τελείωσε το Ελληνικό σχολείο, έμαθε πολύ καλά την Τουρκική γλώσσα και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την κατασκευή μπρούτζινων μεταλλικών κρεβατιών.

Επαγγελματική καριέρα στο τραγούδι ξεκίνησε στα τέλη του 1922, όταν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκε στην Αθήνα με τη σύζυγό του Ειρήνη Σωτηριάδου και τα δύο παιδιά τους Θανάση και Βίκτωρα. Το ζεύγος Ασίκη εγκαταστάθηκε στον Βύρωνα, όπου απέκτησε άλλα τέσσερα παιδιά, τον Νικόλαο, τον Βασίλη, τον Μανώλη και την Αναστασία.

Στην αρχή ασχολήθηκε με το επάγγελμά του, την κατασκευή μπρούτζινων κρεβατιών, αλλά οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά κι έτσι προσανατολίστηκε στη μουσική. Έπαιζε ούτι σε ένα λαϊκό μαγαζί της οδού Αθηνάς 33 με την επωνυμία Μικρά Ασία και σύντομα έγινε αποδεκτός από τους ντόπιους μουσικούς. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 ηχογράφησε για την Columbia, την Odeon και την Parlophone, παραδοσιακά ρεμπέτικα και αμανέδες.

Τη δεκαετία του '30 συνθέσεις του τραγουδήθηκαν από γνωστά ονόματα του ρεμπέτικου, όπως η Ρόζα Εσκενάζη (Γιαννούλα, Η Θεσσαλονικιά, Το Γκαρσόν, Με βρήκες ή σε βρήκα, Τα ξημερώματα), ο Κώστας Ρούκουνας (Αψιλίες, Το κρασί είναι η ζωή μου, Πιπίνα μου), η Ρίτα Αμπατζή (Είσαι Πόντος, Τι τραβούν οι αρραβωνιασμένες, Η Ορφανή, Είσαι Φάντης) και ο Στελλάκης Περπινιάδης (Η Πανούργα).

Αργότερα εγκατέλειψε τα τραγούδια και τα όργανα της μικρασιατικής σχολής, όπως το ούτι, τη λύρα και το βιολί και έγραψε για το μπουζούκι. Μία από τις αιτίες για τη στροφή αυτή ήταν και η απαγόρευση των αμανέδων από τη λογοκρισία της δικτατορίας Μεταξά το 1936.

Μερικά από τα νέα τραγούδια του τα ερμήνευσαν ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης (Με σκλάβωσε η αγάπη σου), ο Γιάννης Παπαϊωάννου (Για μια μικρή μελαχροινή, Απόψε πια δε βάσταξα) και ο Απόστολος Χατζηχρήστος.

Ο Γρηγόρης Ασίκης πέθανε στις 7 Οκτωβρίου 1967 στην Αθήνα σε ηλικία 77 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/547#ixzz3FRwLzZ3w

Γιώργος Αμερικάνος
1942 – 2013

Γιώργος Αμερικάνος

Κορυφαίος έλληνας καλαθοσφαιριστής, που αγωνιζόταν στη θέση του φόργουορντ. Ηγήθηκε της ΑΕΚ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης το 1968.

Ο Γιώργος Αμερικάνος γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου του 1942 και έκανε τα πρώτα μπασκετικά του βήματα στη ΧΑΝ Νικαίας. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 μετεγγράφηκε στην ΑΕΚ, με την οποία έγραψε ιστορία. Με τον «δικέφαλο» κατέκτησε έξι πρωταθλήματα Ελλάδος (1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1970), ενώ αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος (1965, 1968).

Ήταν ο ηγέτης της ομάδας, όταν αυτή αγωνίστηκε στο φάιναλ-φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1966 στην Ιταλία, ενώ δύο χρόνια αργότερα, με 29 δικούς του πόντους, οδήγησε την ΑΕΚ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων στον αξέχαστο τελικό της Αθήνας απέναντι στη Σλάβια Πράγας. Τη σεζόν 1986-1987 προσέφερε της υπηρεσίες του στην ομάδα από τη θέση του υπηρεσιακού προπονητή.

Με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας αγωνίστηκε σε 68 αναμετρήσεις, σημειώνοντας 1076 πόντους (μ.ο. 15 π.). Ήταν πρώτος σκόρερ στο Ευρωμπάσκετ του 1961 και του 1965, ενώ αγωνίστηκε ακόμα στους Μεσογειακούς Αγώνες το 1967, στα Προολυμπιακά Τουρνουά του 1960 και του 1964 και στα Βαλκανικά Πρωταθλήματα των 1962, 1964, 1967 και 1969. Αγωνίστηκε, επίσης, στη Μικτή Κόσμου, εξ ου και το παρατσούκλι που τον συνόδευε «παγκόσμιος».

Την τελευταία τριετία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του, εξαιτίας διπλού εγκεφαλικού επεισοδίου. Ο Γιώργος Αμερικάνος άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της 7ης Οκτωβρίου 2013, στο νοσοκομείο ΚΑΤ της Αθήνας.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/703#ixzz3FRxkN0s2

Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ