ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΨΥΧΑ
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ
ΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΑΝΟΟΥΣ ΜΑΣ
Λιδορικιώτικες Πασχαλιές ..
Λιδορίκι 1967 , Λαμπρή στο Ταλταίϊκο σο Βαρούσι , Ν.Κ.Πέτρου - Τάλτας , Γιαννούλα Γ. Πέτρου - Τάλτα , Ν.Ι.Πέτρου , Χαρ. Ι. Πέτρου , Θαν. Κων Πέτρου , Ζωίτσα Χαρ. Δρόσου , Ευθυμία Χαρ. Δρόσου και Κ.Χαρ. Δρόσος .
Αρχείο Μαρίας Πέτρου Νταλάκα
Καλημέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου
Καλημέρα στους φίλους μας που αυξάνονται και πληθύνονται ..
ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Ανατολή Ήλιου: 06:59
Δύση Ήλιου: 19:54
Σελήνη 17 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
529
Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός εκδίδει ένα θεμελιώδες νομικό σύγγραμμα, τονΙουστινιάνειο Κώδικα (Corpus Juris Civilis).
1825
Ο Ιμπραήμ νικάει τους Έλληνες στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας.
1948
Ιδρύεται στο πλαίσιο του ΟΗΕ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
1961
Διεξάγεται το πρώτο ματς ανάμεσα στους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και της Προοδευτικής με την ονομασία Βραδυποριακός - Ταλαιπωριακός. Έκτοτε διεξαγόταν κάθε χρόνο έως το 2013.
2004
Τον εκτροχιασμό της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας, τον οποίο αποδίδει στην έλλειψη ελέγχου στις πρωτογενείς δαπάνες και στα μειωμένα έσοδα του προϋπολογισμού του 2003, περιγράφει σε έκθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά τους ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης των τελευταίων ετών στην ευρωζώνη.
2004
Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσος Παπαδόπουλος, σε διάγγελμά του καλεί τον κυπριακό λαό να ψηφίσει «Όχι» στο δημοψήφισμα για το σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού του γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν («Σχέδιο Ανάν»). Υπέρ του «Ναι» τάσσεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1915
Μπίλι Χόλιντεϊ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελεονόρα Φάγκαν, αμερικανίδα τραγουδίστρια τηςτζαζ. (Θαν. 17/7/1959)
1922
Απόστολος Καλδάρας, λαϊκός συνθέτης. (Θαν. 8/4/1990)
1939
Φράνσις Φορντ Κόπολα, αμερικανός σκηνοθέτης. («Ο Νονός», «Αποκάλυψης Τώρα»)
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1614
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστότερος ως Ελ Γκρέκο, ζωγράφος. (Γεν. 1541)
1992
Αντώνης Τρίτσης, πολιτικός που διετέλεσε επί σειρά ετών υπουργός σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και Δήμαρχος Αθηναίων, ενώ ως αθλητής στίβου του Παναθηναϊκού διακρίθηκε στο ύψος και το δέκαθλο. (Γεν. 1937)
2005
Γρηγόρης Μπιθικώτσης, λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης. (Γεν. 11/12/1922)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0704#ixzz3WanJO8eL
Το Άγιο Πάσχα
-
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Η Εκκλησία θυμάται την παραβολή των 10 Παρθένων.
Το βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Στην υμνολογία κυριαρχεί το γεγονός «της αλείψεως του Κυρίου δια μύρων υπό πόρνης γυναικός» (Κατά Λουκά ζ' 44-50), ενώ ψάλλεται ένα από τα πλέον δημοφιλή τροπάρια της θρησκευτικής υμνολογίας, το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», γνωστότερο ως Τροπάριο της Κασσιανής, από το όνομα της υμνογράφου Κασσιανής (810-865), που το συνέθεσε.
Ευαγγέλιο (Κατά Ιωάννη ιβ’ 17-50)
Ο Ιησούς συνεχίζει να διδάσκει, ενώ οι Φαρισαίοι ψάχνουν τρόπους για να τον συλλάβουν. Κάποιοι Έλληνες ζητούν να τον δουν και αυτός τους λέγει: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξαστή ο υιός του ανθρώπου». Επίσης, ο Κύριος προλέγει τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/87/73#ixzz3WanU0paB
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
1541 – 1614
«Πορτραίτο άνδρα», θεωρούμενο ως αυτοπροσωπογραφία του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου
Σπουδαίος ζωγράφος της Αναγέννησης, με καταγωγή από την Κρήτη, αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας τέχνης. Έζησε και δούλεψε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Ισπανία, εξ ου και το προσωνύμιο El Greco (Ο Έλληνας), με το το οποίο είναι, επίσης, γνωστός.
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε το 1541 στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο) της Ενετοκρατούμενης Κρήτης, από εύπορους γονείς. Χωρίς να είναι γνωστά πολλά πράγματα για τους δασκάλους και την καλλιτεχνική μαθητεία του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει βυζαντινή ζωγραφική στη γενέτειρά του και να εξοικειωθεί με τη δυτική τέχνη.
Το 1567 ταξίδεψε στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Βενετία, όπου παρέμεινε επί τριετία και μαθήτευσε στα εργαστήρια των ζωγράφων Μπασάνο, Τιτσιάνο και Τιντορέντο, ενώ ζωγράφισε πίνακες, όπως «Ο Διωγμός των εμπόρων από το Ναό».
Το 1570 εγκατέλειψε τη Βενετία και πήγε να εργαστεί στη Ρώμη. Στην Αιώνια Πόλη διεύρυνε τον κύκλο των γνωριμιών του και απέκτησε τέτοια αυτοπεποίθηση για την τέχνη του, ώστε να υποστηρίξει ότι αν καταστρέφονταν οι τοιχογραφίες της «Καπέλα Σιξτίνα» που είχε ζωγραφίσει ο Μιχαήλ Άγγελος, θα μπορούσε αυτός να κάμει καλύτερες. Η παρατήρησή του αυτή θεωρήθηκε τότε βλασφημία και επιτάχυνε την απόφασή του να εγκαταλείψει τη Ρώμη και σε συνδυασμό με τις γνωριμίες του στον κύκλο των Ισπανών ευγενών της Ρώμης να εγκατασταθεί αρχικά στη Μαδρίτη (1576) και τον επόμενο χρόνο στο Τολέδο.
Στην ισπανική αυτή πόλη η καλλιτεχνική του παραγωγή έφθασε στην κορύφωσή της. Διακόσμησε με πίνακες τον ναό του Αγίου Δομηνίκου, το ανάκτορο του Εσκοριάλ και τη μητρόπολη του Τολέδου. Σπουδαίοι πίνακες του είναι η «Ανάληψη της Θεοτόκου», «Η Αγία Τριάδα», «Η Ανάσταση του Σωτήρος», «Το μαρτύριο του Χριστού», «Εσπόλιο» (σκηνή από τα πάθη του Χριστού), «Ο Λαοκόων» και «Η Πεντηκοστή».
Το 1578 είναι μια σημαντική χρονιά στη ζωή του Γκρέκο. Θα αποκτήσει το πρώτο και μοναδικό του παιδί, τον Χόρχε Μανουέλ, από τη σχέση του με τη δόνα Χερόνιμα δε λας Κουέβας, με την οποία θα ζήσει το υπόλοιπο του βίου του, αλλά δεν θα την παντρευτεί. Οι μελετητές του έργου του πιστεύουν ότι η δόνα Χερόνιμα εικονίζεται στην προσωπογραφία «Η κυρία με την ερμίνα».
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε στις 7 Απριλίου του 1614, σε ηλικία 73 ετών και τάφηκε στο ναό του Αγίου Δομήνικου στο Τολέδο.
Για πολλά χρόνια το όνομά του έμεινε στην αφάνεια και οι πίνακές του σε εκκλησίες και παλάτια της Ιταλίας και της Ισπανίας θεωρούνταν ως έργα κάποιου τρελού. Από τις αρχές του 20ου αιώνα το έργο του άρχισε να αναγνωρίζεται και σήμερα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εικαστικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών, που επηρέασε ζωγράφους της μοντέρνας τέχνης, όπως ο Πάμπλο Πικάσο.
Πίνακες του Γκρέκο κοσμούν τα μεγαλύτερα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές και η αξία κάποιων από αυτούς είναι αμύθητη. Στη χώρα μας υπάρχουν έξι έργα του Θεοτοκόπουλου: «Ο Άγιος Λουκάς ζωγραφίζει την Παναγία» και «Η Προσκύνηση των Μάγων» (Μουσείο Μπενάκη), «Στέψη της Θεοτόκου» και «Η Συναυλία των Αγγέλων» (Εθνική Πινακοθήκη), «Βάπτιση του Χριστού» και «Άποψη του Όρους και της Μονής Σινά» (Ιστορικό Μουσείο Κρήτης).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/811#ixzz3WannLpAv
Γρηγόρης Μπιθικώτσης
1922 – 2005
Ο σερ του ελληνικού πενταγράμμου, όπως χαρακτηρίστηκε, γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1922 στο Περιστέρι. Πρωτότοκος ήταν ο Χρήστος και ακολουθούσαν η Κοντιλιώ, ο Γιώργος, ο Κώστας και τελευταίος ο Γρηγόρης. Φτωχή οικογένεια, πάλευαν να τα βγάλουν πέρα. Μέσα στη θύελλα του '40 τα αδέλφια του έφυγαν για το Μέτωπο, στην Αλβανία.
Εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα σ' ένα ταβερνάκι της γειτονιάς του, τραγουδώντας με μία κιθάρα, ευρωπαϊκά. Όλα άλλαξαν, όταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1937 πήγε ν' ακούσει τρεις μουσικούς που έπαιζαν με τα μπουζούκια τους σ' ένα κουτούκι. Ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μανώλης Χιώτης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Ο μικρός Γρηγόρης ενθουσιάστηκε κι από τότε ασπάστηκε το ρεμπέτικο και το λαϊκό.
Το 1948 γνωρίστηκε εντελώς τυχαία με τον Μίκη Θεοδωράκη στην Κερατέα. Εκεί σταμάτησε ένα καμιόνι, που μετέφερε κρατουμένους στο Λαύριο για να οδηγηθούν στη Μακρόνησο. Υπήρχε μια βρύση κι ένας στρατιώτης γέμισε το παγούρι του και τους έδωσε νερό να πιουν. Ο στρατιώτη ήταν ο Μπιθικώτσης, που εκτελούσε χρέη μεταγωγών.
Υπηρετώντας τη θητεία του στη Μακρόνησο έγραψε τα πρώτα του τραγουδια και τα βράδια έπαιζε στη Λέσχη Αξιωματικών. Μετά την απόλυσή του, δημιούργησε το δικό του συγκρότημα και το 1949 μπήκε στη δισκογραφία ως συνθέτης. Τίτλος του πρώτου του δίσκου το Καντήλι τρεμοσβήνει, σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Στο τραγούδι, ο ίδιος ο Μπιθικώτσης, μαζί με τον Βαμβακάρη.
Από τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι είχε το δικό του τρόπο ερμηνείας, συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες -Θεοδωράκη (Της δικαιοσύνης, Ένα το χελιδόνι, Στο περιγιάλι το κρυφό, Βράχο - βράχο, Γωνιά - γωνιά), Χατζιδάκι (Ειμ' αϊτός χωρίς φτερά, Πάει ο καιρός, Στο Λαύριο γίνεται χορός, Μίλησέ μου), Τσιτσάνη κ.α.- έγραψε ο ίδιος τραγούδια που έγιναν επιτυχίες (Επίσημη Αγαπημένη, Το μεσημέρι καίει το μέτωπό μου, Μία γυναίκα φεύγει, Αμφιβολίες κ.ά.), εμφανίσθηκε στα κοσμικότερα κέντρα των Αθηνών κι ένιωσε τη χαρά της ανακάλυψης νέων, πολλά υποσχόμενων φωνών, ανάμεσά τους η Βίκυ Μοσχολιού και η Πόλυ Πάνου.
Η «δωρική» φωνή του αγκάλιασε τη μεταπολεμική Ελλάδα, έδωσε το δικό της βάρος και τη δική της λαϊκότητα στα μεγάλα έργα του Θεοδωράκη, που έγινε ο πιο αποτελεσματικός καταλύτης στο να φτάσουν οι στίχοι του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Χριστοδούλου, στις πιο απόμερες γωνιές της Ελλάδας.
Πέθανε στις 7 Απριλίου του 2005.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/103#ixzz3Wao5g5cU
Άκης Πάνου
1933 – 2000
Διακεκριμένος λαϊκός συνθέτης και στιχουργός. Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1933 στην Καλλιθέα και το πλήρες όνομά του ήταν Αθανάσιος - Δημήτριος Πάνου. Προερχόταν από πολύτεκνη οικογένεια -είχε δύο αδερφούς και μια αδερφή- και ο πατέρας του ήταν γραμματέας στο 15o Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Με τη μουσική τον έφεραν σε επαφή η μητέρα του και ο μεγαλύτερος αδελφός του. Ήταν μόλις 9 ετών όταν άρχισε να δουλεύει σε ταβέρνες, ενώ στα 13 του βρέθηκε να παίζει και να τραγουδά τα Σαββατοκύριακα πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο». Στα 17 του το 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την εφ' όρου ζωής πιστότατη Δήμητρα, που πάντως τη χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Το επίπεδο των γραμματικών του γνώσεων περιορίστηκε στην ανάγνωση και τη γραφή. Μέχρι τα 20 χρόνια του άλλαξε πολλές δουλειές για να βγάλει το ψωμί του. Πουλούσε στις γειτονιές τσιγάρα και κουλούρια, εργάσθηκε σε εργοστάσιο βερνικιών και αργότερα δούλεψε βοηθός μηχανικού κι εργάτης λιθογραφείου.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης, ήταν μερικές απ' τις περιοχές που εμφανίστηκε ως μουσικός. Σε στούντιο ηχογράφησης πρωτομπήκε το 1950, παίζοντας μπαγλαμά. Οκτώ χρόνια αργότερα κατέβηκε από το πάλκο και άρχισε το έργο του ως συνθέτης. Το πρώτο του τραγούδι στη δισκογραφία ήταν «Το παιδί που απόψε πίνει» (1958), σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη, με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και τα χρόνια που ακολούθησαν δεν χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του.
Άκης Πάνου - Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Το 1967 ηχογραφείται το τραγούδι του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Χαρούλα Λαμπράκη. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε για μόλις 15 ημέρες, καθώς «κόπηκε» από τη λογοκρισία της Χούντας. Τρία χρόνια αργότερα, η Βίκυ Μοσχολιού ερμηνεύει το ίδιο τραγούδι με «πολιτικά ορθούς» στίχους και σηματοδοτεί την αφετηρία για την πιο δημιουργική δεκαετία στην καριέρα του Άκη Πάνου. Έκτοτε, οι επιτυχίες είναι αλλεπάλληλες, µε τους Γρηγόρη Μπιθικώτση, Στράτο Διονυσίου, Μιχάλη Μενιδιάτη, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Βίκυ Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Δημήτρη Μητροπάνο, Τόλη Βοσκόπουλο κ.ά. να ερμηνεύουν τραγούδια του, κυρίως ερωτικά.
Το 1973 κάνει την πρώτη του υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και το ομότιτλο τραγούδι «Η ζωή μου όλη» γράφει ιστορία. Τρία χρόνια αργότερα συνεργάζεται με τον Μανώλη Μητσιά και ο «Τρελός» γίνεται ανεπανάληπτο σουξέ. Ο εμπορικότερος δίσκος του, όμως, έρχεται το 1982, όταν με ερμηνευτεί τον Γιώργο Νταλάρα ηχογραφεί το «Θέλω να τα πω» («Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά» κ.ά.) και ξεσηκώνει την Ελλάδα.
Την αμέσως επόμενη χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» γίνεται μεγάλη επιτυχία, αλλά ο Άκης Πάνου διαμαρτύρεται πως πήρε πενταροδεκάρες. Έρχεται σε σύγκρουση με τις δισκογραφικές εταιρίες και τις κατηγορεί ότι εκμεταλλεύονται τους καλλιτέχνες γενικότερα, αλλά και τον ίδιο ειδικότερα. Έπειτα από πολλά επεισόδια, η συνεργασία τους διακόπτεται και το 1986 αποσύρεται με την οικογένειά του στην Ξάνθη.
Αποφασίζει να ξανανέβει στο πάλκο για μόνο δύο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί στήνει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές, ενδεικτικό της νοοτροπίας του περί υποδεέστερης θέσης των ερμηνευτών έναντι των μουσικών.
Από την προσαγωγή του στη δίκη
Την 1η Αυγούστου 1997 ο Άκης Πάνου συγκλονίζει την κοινή γνώμη, όταν πυροβολεί και σκοτώνει στη Λεύκη Ξάνθης τον 30χρονο Σωτήρη Γιαλαμά, μην εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε με τη 19χρονη κόρη του Ελευθερία. Τον Μάρτιο του 1998 οδηγείται ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας. «Όλα έγιναν σε μια κακιά στιγμή. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου…» δηλώνει στην απολογία του.
Στις 23 Μαρτίου 1998 ο Άκης Πάνου κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ούτε της πολιτισμικής προσφοράς, επειδή σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου «ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου», ούτε και του πρότερου έντιμου βίου, επειδή κατείχε παράνομα στο σπίτι του δύο όπλα και επειδή, χωρίς να έχει χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα, είχε εν γνώσει της δημιουργήσει οικογένεια με την Άννα Μπακιρτζή.
Μετά την καταδίκη του, οδηγήθηκε στις φυλακές Κομοτηνής και αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού. Στις 7 Απριλίου 1999 το Α' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά διέταξε πεντάμηνη αναστολή της ποινής του, λόγω προβλημάτων υγείας. Ακριβώς ένα χρόνο μετά, στις 7 Απριλίου 2000, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 67 ετών, νικημένος από τον καρκίνο.
Ο Άκης Πάνου δισκογράφησε περίπου 200 τραγούδια, ενώ πάνω από 800 έμειναν στο συρτάρι του. Στις μεγάλες επιτυχίες του συγκαταλέγονται: «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Ρολόι-Κομπολόι», «Νά 'χα το κουράγιο», «Στον σταθμό του Μονάχου», «Αχαριστία», «Tου Κόσμου το περίγελο», «Το θολωμένο μου μυαλό», «Είδα τα μάτια σου κλαμμένα», «Θα κλείσω τα μάτια», «Παράνομη αγάπη», «Ασφαλώς και δεν πρέπει», «Γιατί κακούργα πεθερά», «Και τί δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Ήταν ψεύτικα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Χαροκόπου», «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», «Γιατί καλέ γειτόνισσα», «Τρελός», «Παρόν», «Ήταν όλα ψεύτικα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός» κ.ά.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/357#ixzz3WbTvnVYo
Ο πρώτος διεθνής αγώνας της Εθνικής Ελλάδας
Στις 7 Απριλίου του 1929 διεξήχθη στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο πρώτος διεθνής αγώνας της Εθνικής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο. Ήταν φιλικός, με αντίπαλο τα «δεύτερα» της Ιταλίας, από τα οποία έχασε με το τιμητικό 4-1. Στο παρελθόν, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε δώσει κάποιους αγώνες, αλλά αυτός ήταν ο πρώτος υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ), που είχε ιδρυθεί το 1926 και είχε αναγνωρισθεί από τη FIFA.
Την πρώτη αυτή συνάντηση της Εθνικής μας ομάδας παρακολούθησε πλήθος κόσμου (υπολογίζεται σε 15.000), που γέμισε ασφυκτικά τη «Λεωφόρο» δύο ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα, καθώς και σχεδόν όλη η κοσμική Αθήνα της εποχής εκείνης. Στην εξέδρα των επισήμων βρέθηκε και η κόρη του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, η 19χρονη Έντα Μουσολίνι, που βρισκόταν στην Αθήνα για τουρισμό. Εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα φυσούσε πολύ και η σκόνη που σηκωνόταν εμπόδιζε τις κινήσεις των παιχτών και προκαλούσε τη δυσφορία των θεατών.
Η Ιταλία εκείνη την περίοδο ήταν παγκόσμια δύναμη στο ποδόσφαιρο και δεν καταδέχθηκε να στείλει στην Αθήνα την πρώτη της ομάδα. Όμως και η δεύτερη ομάδα που παρατάχθηκε στο γήπεδο ήταν πανίσχυρη, με παίχτες που αγωνίζονταν στις μεγάλες ομάδες του κάλτσιο. Την αποτελούσαν οι: Ντεγκάνι (Ιντερ) - Μοντζέλιο (Ρόμα), Μαρτίν (Τορίνο), Άβαλε (Αλεσάντρια), Σκαλτρίτι (Μπρέσια), Καστελάτσι (Ίντερ), Κονσταντίνο (Μπάρι), Μπουσίνι (Μπολόνια), Βολκ (Ρόμα), Τσεβενίνι (Γιουβέντους) και Τανσίνι (Μίλαν).
Ο προπονητής της Εθνικής μας, Απόστολος Νικολαΐδης (ο μετέπειτα πρόεδρος του Παναθηναϊκού), επέλεξε τους εξής έντεκα: Γιάµαλης (ΑΕΚ) - Φερλέµης (Εθνικός Π.), Βόγας (Ηρακλής Θ.), Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός), Κωνσταντινίδης (ΑΕΚ), Απόστολος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Ναµίας (Ηρακλής Θ.), Άγγελος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Γιώργος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Ντίνος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός) και Βασίλης Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός).
Στις 3:15 μ.μ. ο Ούγγρος διαιτητής Καν, «ο πλέον ...παχύσαρκος εντός του γηπέδου» σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, σφύριξε το εναρκτήριο λάκτισμα. Στο πρώτο ημίχρονο η εθνική μας αγωνίστηκε συγκρατημένα και κατόρθωσε να περιορίσει τη δραστηριότητα των Ιταλών, που προηγήθηκαν, πάντως, με 1-0, με τέρμα του του Τσεβενίνι στο 35ο λεπτό. Στην επανάληψη, ο δαιμόνιος επιθετικός του Ηρακλή Ναμίας ισοφάρισε στο 60ο λεπτό εν μέσω πανζουρλισμού κι έγινε έτσι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας. Ο εβραϊκής καταγωγής Αλμπέρτο Ναχμία, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, αγωνιζόταν στη θέση του δεξιού εξτρέμ και υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές της προπολεμικής περιόδου. Οι Ιταλοί αφυπνίστηκαν αμέσως και εκμεταλλευόμενοι την καλή τους φυσική κατάσταση και τα πλούσια αθλητικά τους προσόντα («Οι ημέτεροι συγκρινόμενοι με αυτούς εφαίνοντο σαν μικρά παιδιά» έγραψε ο Τύπος), επικράτησαν πλήρως στη συνέχεια και σημείωσαν τρία τέρματα με τους Βολκ (65'), Τσεβενίνι (68') και Τανσίνι (80'), για να κατακτήσουν τελικά τη νίκη με 4-1, κερδίζοντας τον θαυμασμό και το ζεστό χειροκρότημα των Ελλήνων φιλάθλων.
Ο αγώνας κινηματογραφήθηκε και προβλήθηκε την επομένη στους κινηματογράφους Αττικόν και Σπλέντιτ των Αθηνών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/761#ixzz3WbUKGpAD
Ιωάννης Ράλλης
1878 – 1946
Ο Ιωάννης Ράλλης (δεξιά) παραδίδει το 1943 την Ελληνική σημαία στον αρχηγό των Ταγμάτων Ασφαλείας Αττικής, ταγματάρχη Πλυτσανόπουλο.
Νομικός και πολιτικός, ο τελευταίος κατοχικός πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ο Ιωάννης Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878. Υπήρξε γόνος της ομώνυμης αθηναϊκής οικογένειας πολιτικών και νομομαθών, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ο παππούς του, Γεώργιος Ράλλης (1805-1883), υπήρξε διακεκριμένος νομοδιδάσκαλος (από τους πρώτους καθηγητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) και πολιτικός, ο πεθερός του Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) διετέλεσε επανειλημμένα πρωθυπουργός, όπως και ο πατέρας του Δημήτριος Ράλλης (1844-1921), ο επονομαζόμενος και «Αττικάρχης», λόγω της μεγάλης του επιρροής στα πολιτικά πράγματα της Αττικής.
Ο Ιωάννης Ράλλης σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Γαλλία και τη Γερμανία. Μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα άσκησε τη δικηγορία στην Αθήνα. Στα κοινά αναμίχθηκε για πρώτη φορά το 1904, όταν μαζί με τον εκδότη Δημήτριο Καλαποθάκη (1862-1921), τον πολιτικό Στέφανο Δραγούμη (1842-1923), τον στρατιωτικό Πέτρο Σαρόγλου (1864-1920), τον στρατιωτικό Παύλο Μελά (1870-1904 ) και άλλους, ίδρυσε το «Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο» (4 Μαΐου), για τη δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία και απόκρουση του αντίστοιχου Βουλγαρικού.
Το 1905 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγαρίδος, κατά τις εκλογές της 20ης Φεβρουαρίου. Έκτοτε εκλεγόταν σχεδόν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις έως το 1936, βουλευτής, είτε Αττικής, είτε Αθηνών. Υπουργικό χαρτοφυλάκιο ανέλαβε για πρώτη φορά στην κυβέρνηση του πατέρα του (4 Νοεμβρίου 1920 - 24 Ιανουαρίου1921), με τον διορισμό του ως Υπουργός Ναυτικών. Μετά την παραίτηση του πατέρα του, με τον οποίο είχε διαφωνήσει, ανέλαβε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη (26 Μαρτίου 1921 - 2 Μαρτίου 1922). Μετά τις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932, έγινε υπουργός Εξωτερικών στη βραχύβια κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη (4 Νοεμβρίου 1932 - 16 Ιανουαρίου 1933).
Μετά τη νίκη του Λαϊκού Κόμματος στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933 ανέλαβε το Υπουργείο Συγκοινωνιών (10 Μαρτίου 1933) στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη. Τρεις ημέρες αργότερα παραιτήθηκε από το Υπουργείο Συγκοινωνιών και ανέλαβε και το Υπουργείο Εσωτερικών (13 Μαρτίου 1933), ενώ αργότερα παρέμεινε μόνο Υπουργός Αεροπορίας (9 Αυγούστου 1933 - 3 Ιανουαρίου 1934).
Μετά το φιλοβενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, διαφώνησε με τον Παναγή Τσαλδάρη για το πολιτειακό ζήτημα, εκτιμώντας ότι έπρεπε να τεθεί θέμα επαναφοράς της βασιλείας με δημοψήφισμα. Στις εκλογές που ακολούθησαν (9 Ιουνίου) κατάρτισε συνδυασμούς με τη συμμετοχή των Ιωάννη Μεταξά και Γεωργίου Στράτου (Ένωσις Βασιλοφρόνων), αλλά δεν εξελέγη βουλευτής. Επανήλθε στη Βουλή μετά τις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, όταν συνεργάστηκε με τους Γεώργιο Κονδύλη και Ιωάννη Θεοτόκη, υπό την ομπρέλα της Γενικής Λαϊκής Ριζοσπαστικής Ενώσεως. Παρά τους στενούς δεσμούς του με τον Ιωάννη Μεταξά, διαφώνησε μαζί του, όταν κηρύχθηκε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 και αντιτάχθηκε σ' αυτή.
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ο Ιωάννης Ράλλης προσεγγίστηκε από τους κατακτητές, προκειμένου να αναλάβει την πρωθυπουργία τον Δεκέμβριο του 1942, διαδεχόμενος τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Ζήτησε εγγυήσεις και οι Γερμανοί στράφηκαν στον καθηγητή Ιατρικής και γνωστό φιλογερμανό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο. Τελικά, δέχτηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός στις 7 Απριλίου 1943, σε μία εποχή που οι κατακτητές είχαν σκληρύνει τη στάση τους, παγιδευμένοι από τη φήμη ότι επίκειται συμμαχική απόβαση στην Ελλάδα, επειδή πίστευε ότι θα προσέφερε υπηρεσίες στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Παράλληλα με την πρωθυπουργία διατήρησε και τα χαρτοφυλάκια των υπουργείων Γεωργίας, Επισιτισμού και Εθνικής Άμυνας. Στο διάγγελμά του εξηγούσε γιατί δέχτηκε να κυβερνήσει τη χώρα:
…Είχον επιβεβλημένον καθήκον να καταλάβω την Αρχήν διά την μείωσιν της δυστυχίας του Ελληνικού λαού […] Το συμφέρον μου και ως πολιτικού και ως ανθρώπου μοι επέβαλλε να μη φθείρω το πολιτικόν μου κεφάλαιον […] Το πολιτεύεσθαι όμως εστί στρατεύεσθαι και εις ευτυχείς και εις ατυχείς στιγμάς.
Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα διαβόητα «Τάγματα Ασφαλείας» (18 Ιουνίου 1943), με τη συνηγορία ορισμένων πολιτικών του κέντρου (Πάγκαλος, Γονατάς), για την άμυνα της υπαίθρου και την αντιμετώπιση του ΕΛΑΣ, επειδή πίστευε ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιζόταν η απειλή επικράτησης του κομμουνισμού στην Ελλάδα, όταν η Ελλάδα θα απελευθερωνόταν και μάλιστα σύντομα, καθώς εκτιμούσε ότι οι Σύμμαχοι τελικά θα επικρατούσαν. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κομμουνιστικού κινδύνου, τα Τάγματα Ασφαλείας, που τελούσαν υπό τις διαταγές των Γερμανών, συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες κι έγιναν μισητά σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, ιδίως του κόσμου της Αριστεράς. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν γνωστά ως «Γερμανοτσολιάδες» (λόγω κάποιων ευζωνικών μονάδων) ή «Ράλληδες».
Ο Ιωάννης Ράλλης παραιτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1944, μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα. Σχεδόν αμέσως συνελήφθη και στις 21 Φεβρουαρίου 1945 προσήχθη σε δίκη ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων Αθηνών, μαζί με άλλους επιφανείς συνεργάτες των Γερμανών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Συνήγοροι υπεράσπισής του ήταν ο γιος του Γεώργιος Ράλλης, ο μετέπειτα πολιτικός (ΕΡΕ, ΝΔ) και πρωθυπουργός (8 Μαΐου 1980 - 19 Οκτωβρίου 1981), και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, παππούς του σημερινού βουλευτή της Ν.Δ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Οι δύο υπερασπιστές του ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Στη δίκη εξετάστηκαν περισσότεροι από 300 μάρτυρες υπερασπίσεως, μεταξύ αυτών ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, οι οποίοι κατέθεσαν ότι ο Ράλλης σχημάτισε κυβέρνηση δίχως δόλο και αποκλειστικά και μόνο για την ανακούφιση του ελληνικού λαού, ενώ ο ίδιος στην απολογία του είπε: «...Ούτε προδόται των εθνικών ή των συμμαχικών συμφερόντων πολιτικοί ή στρατιωτικοί υπήρξαν εν Ελλάδι, ούτε Κουίσλιγκς...». Στις 31 Μαΐου 1945 το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του και τον καταδίκασε σε ισόβια δεσμά.
Ο Ιωάννης Ράλλης εγκλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ κι ένα χρόνο αργότερα, στις 26 Οκτωβρίου 1946, πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων, σε ηλικία 68 ετών. Είχε νυμφευθεί δύο φορές. Σε πρώτο γάμο την Ασπασία Μαυρομιχάλη (κόρη του πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη), με την οποία απέκτησαν δύο γιους, τον Δημήτριο και τον Κυριακούλη Ράλλη, και σε δεύτερο γάμο τη Ζαΐρα Θεοτόκη (κόρη του Κερκυραίου πολιτικού και πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη και αδελφή του Κερκυραίου πολιτικού και πρωθυπουργού Ιωάννη Θεοτόκη), με την οποία απέκτησε τον πολιτικό και πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη και τη Νίκη Ράλλη.
Το 1947 ο γιος του, Γεώργιος Ράλλης, εξέδωσε το βιβλίο Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, το οποίο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη λογοδοσία του Ιωάννη Ράλλη προς τον ελληνικό λαό
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/634#ixzz3WbUgdxix
Μελισσάνθη
1907 – 1990
Ελληνίδα ποιήτρια, από τις πιο αντιπροσωπευτικές φωνές της υπαρξιακής ποίησης στην Ελλάδα.
Η Ήβη Κούγια, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1907 στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο με καθηγητή τον Οκτάβιο Μερλιέ, ο οποίος την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την ποίηση. Σπούδασε ακόμη, γερμανικά, αγγλικά, μουσική και μελέτησε φιλοσοφία.
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και καθηγήτρια γαλλικών, ενώ υπήρξε συνεργάτιδα του λογοτεχνικού προγράμματος του ΕΙΡ από το 1945 έως το 1955, από το οποίο παρουσίαζε ελληνική και ξένη ποίηση, δικές της εργασίες και θεατρικές διασκευές. Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό (βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος) και συγγραφέα φιλοσοφικών δοκιμίων.
Στη λογοτεχνία εμφανίσθηκε το 1930 με την ποιητή συλλογή «Φωνές Εντόμου». Ακολούθησε τον επόμενο χρόνο η ποιητική συλλογή «Προφητείες», η οποία αποτέλεσε το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς και την καθιέρωσε ως ποιήτρια. Σε μία συνέντευξή της στηνΕλευθεροτυπία (31/12/1976) η Μελισσάνθη αποκάλυψε το πώς ξεκίνησε την ενασχόλησή της με την ποίηση:
Οι ερεθισμοί οι δικοί μου ξεκίνησαν από προβλήματα υπαρξιακά, από την οδυνηρή επαφή μου με τον κόσμο και όπως μου άρεσε η ποίηση βρήκαν διέξοδο σ' αυτήν. Οι συγκρούσεις με το περιβάλλον πρώτα πρώτα. Ένας νέος άνθρωπος σ' έναν κόσμο φτιαγμένο από τους άλλους, που του είναι αδύνατο να τον παραδεχτεί. Αρχίζει τότε μια πάλη που είτε είναι εξωτερική, στήθος με στήθος, είτε εσωτερική, να εξηγήσει και να παραδεχτεί το σκληρό παιχνίδι που παίζεται γύρω μου. Η δεύτερη αυτή πάλη γίνεται πιο σκληρή όταν αισθάνεσαι την αδυναμία σου να δράσεις εξωτερικά.
Η Μελισσάνθη τιμήθηκε με το Β' και το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1966 και 1976) και με το ποιητικό βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1976). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Ρουμανία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και έχουν περιληφθεί σε συνολικά 26 ξένες ανθολογίες.
Ο θρησκευτικός και υπαρξιακός χαρακτήρας στάθηκαν από την αρχή τα κύρια γνωρίσματα του έργου της Μελισσάνθης, ενός έργου άνισου στο σύνολό του, τόσο από την άποψη της γραφής όσο και από την άποψη της ποιότητας, προ πάντων στις προ του 1950 ποιητικές της συλλογές. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών.
Η ποίησή της εκτιμάτο από μεγάλη μερίδα του λογοτεχνικού κόσμου της εποχής της. «Φαινόμενο που πραγματικά αγγίζει το θαύμα», την έχει αποκαλέσει ο ποιητής Μιλτιάδης Μαλακάσης. Ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός Ιωάννης Γρυπάρης την παραλληλίζει με τον Γκαίτε, ενώ ο κριτικός της λογοτεχνίας Μάρκος Αυγέρης σημειώνει ότι η ποίησή της «και σαν αίσθηση και σαν ποίηση και στους τόνους και στην έκφραση είναι ολότελα μοντέρνα, βυθίζεται ολόκληρη μέσα στη σημερινή αισθαντικότητα και όπως αναζητά την πνευματική γεύση του κόσμου συναντά τους ίδιους πανάρχαιους δρόμους της πνευματικής ηδονής ενώνοντας “τα εγγύς και τα άπω”».
Η Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη πέθανε στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου 1990.
Εργογραφία
Ποίηση
- Φωνές εντόμου («Αντωνόπουλος», 1930)
- Προφητείες (1931)
- Η Φλεγόμενη βάτος(1935)
- Γυρισμός του Ασώτου (1936)
- Ωσαννά και Οραματισμός (« Αντωνόπουλος», 1939)
- Λυρική Εξομολόγηση (1945)
- Η εποχή του Ύπνου και της Αγρύπνιας (1950)
- Ανθρώπινο Σχήμα («Δίφρος», 1961)
- Το Φράγμα της Σιωπής («Δίφρος», 1965)
- Εκλογή (1965)
- Μικρή εκλογή 1930-1961 (1970)
- Εκλογή 1961-1965 (1970)
- Εκλογή 1961-1977 (1979)
- Τα Νέα Ποιήματα 1974-1982 («Πρόσπερος», 1982)
Δοκίμιο
- Νύξεις («Ρωντάς», 1985)
Παιδική λογοτεχνία
- Ο μικρός αδελφός (1960)
- Με τους αρχαίους θεούς («Ευρωεκδοτική», 1985)
Μεταφράσεις
- Πιέρ Γκαρνιέ: Εκλογή («Δίφρος»,1965)
- Έμιλυ Ντίκινσον: Ποιήματα («Η μικρή Εγνατία», 1980)
- Πολ Βαλερί: Χορός και Ψυχή («Διάττων», 1988)
Συγκεντρωτικές εκδόσεις
- Εκλογή. 1930-1950 (1965)
- Τα Ποιήματα της Μελισσάνθης 1930-1974 (« Οι εκδόσεις των Φίλων», 1975)
- Οδοιπορικό 1930-1984 («Καστανιώτης», 1986)
Είπε...
Για την ελληνική ποίηση…
Το γεγονός και μόνο ότι έχουμε στην κορυφή έναν-δύο παγκόσμια αναγνωρισμένους ποιητές σημαίνει ότι έχουμε ένα πολύ σημαντικό υπόστρωμα. Πιστεύω ότι η ελληνική ποίηση όχι μόνο στέκεται δίπλα στην ευρωπαϊκή αλλά και προπορεύεται σε ποιότητα, προβληματισμό και θεματικό πλούτο.
Για την σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με την ποίηση…
Από μια διαίσθηση, ίσως να βρει το καθαρό του βλέμμα που έχει χάσει στη σκληρή κερδοσκοπική κοινωνία που ζούμε, να δει τα πράγματα στην ιερότητα και στην αγνότητά τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το «τερατώδες» της εποχής μας είναι γέννημα της χρησιμοθηρικής αντίληψης του κόσμου που είναι ταυτόσημη με το πνεύμα της στυγνής εκμετάλλευσης σ' όλα τα πεδία.«Και να λοιπόν, που σε μια εποχή πέρα για πέρα χρησιμοθηρική, ψυχρά ωφελιμιστική και απάνθρωπη, οι νέοι άνθρωποι του τόπου μας αρχίζουν ν' αποζητούν αυτό που φαίνεται λιγότερο χρήσιμο: την ποίηση και τον ποιητή! Μέσα σ' έναν κόσμο θωρακισμένο, οικοδομημένο πάνω στην υλική δύναμη , ο ποιητής -αυτός ο ανυπεράσπιστος άνθρωπος του πλανήτη- μαθαίνει ξαφνικά ότι τον χρειάζονται. Κι αυτό είναι πολύ πολύ συγκινητικό.
Για την σωτηρία του ανθρώπου…
Ο κόσμος επιζεί από την ισορροπία. Αν υπάρχει κάποια πάλη σήμερα μεταξύ καλού και κακού, φαίνεται ότι υπερισχύει το κακό. Πιστεύω όμως πως όπως σ' έναν άρρωστο οργανισμό δημιουργούνται αντίθετες δυνάμεις που τον βοηθάνε να επιζήσει, έτσι θα βρεθούνε δυνάμεις τέτοιες που δεν θ' αφήσουν τον κόσμο να καταστραφεί. Πιστεύω ότι από τον άνθρωπο πάλι θα 'ρθει η σωτηρία. Η σωτηρία αυτή θα μπορούσε να 'ρθει και τώρα αν σε μεγάλο ποσοστό οι άνθρωπο έπαυαν να συντηρούν το κακό…Αυτό το κακό που συμβαίνει στην καταναλωτική κοινωνία, η μανία που μας έχει πιάσει όλους ν' αποκτήσουμε πράγματα περιττά και άχρηστα. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, όπως το συνειδητοποίησαν κάποτε οι χίπις, που δεν έκαναν όμως μια πλήρη επανάσταση, θα μπορούσαν ν' αλλάξουν πολλά πράγματα.
Για την ποίησή της…
Μιλάω έμμεσα, με σύμβολα, αλληγορικά. Θα πρέπει ίσως να σας πω εγώ η ίδια ότι κάποιο ποίημά μου είναι εμπνευσμένο από την Κατοχή ή το Πολυτεχνείο για να το καταλάβετε. Βλέπω το δράμα το ανθρώπινο διαχρονικά. Δεν μ' ενδιαφέρει να κάνω δημαγωγία. Δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί, το κάθε τι που δικαιώνεται σαν ποιητικός λόγος είναι δεκτό. Μιλάω για τη δική μου ποίηση. Δεν έχω κλειστεί σε κανέναν πύργο. Κλείνεται κανένας σ' έναν πύργο όταν έχει κλειστεί σε μια ιδεολογία. Αυτός μένει αμετακίνητος. Στο μόνο που μένω αμετακίνητη είναι η πίστη μου στον άνθρωπο. Δεν είναι μια ιδεολογία, είναι μια βαθιά πεποίθηση που βγαίνει υπαρξιακά από μέσα μου.
Για την Αθήνα…
Καμία ίσως πόλη του κόσμου δεν αντικατοπτρίζει την κόλαση του σημερινού κόσμου όσο η Αθήνα!
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/560#ixzz3WbVEVrh0
Ραβί Σανκάρ
1920 – 2012
Ινδός συνθέτης, βιρτουόζος του σιτάρ, που συνέβαλε στη διάδοση της ινδικής μουσικής στη Δύση.
Ο Ραβί Σανκάρ (Ravi Shankar) γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1920 στην ιερή πόλη του Μπεναρές, στις όχθες του Γάγγη. Άρχισε τη σταδιοδρομία του στα 10 του χρόνια, γυρίζοντας τον κόσμο με τη χορευτική ομάδα του αδελφού του, Ουντάι, του πρώτου που έφερε τον παραδοσιακό ινδικό χορό στη Δύση. Ο Σανκάρ μπορεί να κατέληγε χορευτής, αν δεν ήταν ο σπουδαίος ερμηνευτής σιτάρ Ουστάντ Αλαουντίν Χαν, ο οποίος έπαιζε με την ομάδα. Όταν οι περιοδείες σταμάτησαν λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σανκάρ πέρασε επτά χρόνια μελετώντας σιτάρ με τον Χαν σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της βόρειας Ινδίας, προτού βγει στο προσκήνιο στις αρχές του ’50 για να γίνει ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς στην πατρίδα του.
Το 1965 δίδαξε σιτάρ στον Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος στη συνέχεια το ενσωμάτωσε στη μουσική των Beatles. Έκτοτε, ο ήχος του σιτάρ χρησιμοποιήθηκε για μεγάλο διάστημα από πολλά συγκροτήματα της ροκ μουσικής και σχεδόν ταυτίστηκε με τα «παιδιά του λουλουδιών» και το κίνημα των χίπις. Η επιτυχία της περιοδείας του Ραβί Σανκάρ στις ΗΠΑ το 1967 ήταν τόσο μεγάλη, που κλήθηκε να δημιουργήσει μουσικά τμήματα με φοιτητές σε σημαντικά αμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια.
O Σανκάρ συμμετείχε στα εμβληματικά ροκ φεστιβάλ του Γούντστοκ (1969) και του Μόντερεϊ (1967). Την ίδια εποχή τον πλησίασε ο σπουδαίος τζαζίστας Τζον Κολτρέιν για να του ζητήσει να του κάνει μαθήματα, ενώ άρχισε να ενσωματώνει ινδικά όργανα στη μουσική του. «Ήταν έτοιμος να έρθει να μελετήσει κοντά μου για έξι εβδομάδες, όταν πέθανε, το 1967» είπε ο Σανκάρ σε μία συνέντευξή του.
Ο Σανκάρ έτυχε, επίσης, μεγάλης αναγνώρισης στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Αγγλία. Το 1969 δημοσιεύτηκε η πρώτη αυτοβιογραφία του με τίτλο Η ζωή μου, η μουσική μου και το 1996 η δεύτερη (Raga Mala) με εκδότη τον Τζορτζ Χάρισον.
Ο Ραβί Σανκάρ ήταν μουσικά ενεργός έως το 2011, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πέθανε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας στις 11 Δεκεμβρίου 2012.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/574#ixzz3WbVkeH5M
Κάκια Παναγιώτου
1923 – 2013
Ελληνίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε κυρίως για τις ερμηνείες της στην αρχαία τραγωδία και σε έργα του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου. Υπήρξε βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου για περισσότερο από τριάντα χρόνια.
Η Αικατερίνη Παναγιώτου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιανουαρίου του 1923 και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο θέατρο πρωτοεμφανίσθηκε το 1945 με το θίασο «Αυλαία» στο θέατρο «Κοτοπούλη» και το 1948 προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο ως κορυφαία στο χορό του αρχαίου δράματος. Ακολούθησαν συνεργασίες στο ελεύθερο θέατρο και το θέατρο «Κοτοπούλη» έως το 1953, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, του οποίου υπήρξε βασικό στέλεχος έως το 1986.
Μέσα σε αυτά τα 33 χρόνια ερμήνευσε 93 σημαντικούς ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου («Ο Βασιλιάς και ο σκύλος», «Βασιλιάς Ληρ», «Οθέλλος», «Ριχάρδος Γ'», «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», «Γέρμα», «Χριστός Πάσχων», κ.ά.), ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμμετοχή της στο χώρο της αρχαίας τραγωδίας: «Οιδίπους επί Κολωνώ» (Ισμήνη), «Ηλέκτρα» (Κλυταιμνήστρα), «Πέρσες» (Άττοσα), «Τρωάδες» (Ανδρομάχη), «Ελένη» (Θεονόη), «Μήδεια» (Τροφός), «Αίας»(Αθηνά), «Φοίνισσαι» (Αντιγόνη) κ.ά.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, «Θανασάκης ο πολιτευόμενος». Ακολούθησαν συμμετοχές κυρίως σε δραματικές ταινίες, που σκηνοθέτησαν, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο Ντίνος Δημόπουλος και ο Νίκος Φώσκολος. Η τελευταία εμφάνισή της στη μεγάλη οθόνη ήταν το 2003, στο ρόλο της Ελπινίκης, στην ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «Πολίτικη Κουζίνα».
Το 1972 άρχισε τις εμφανίσεις της στη μικρή οθόνη, με τη σειρά «Κεκλεισμένων των θυρών», ένα δικαστικό δράμα που σκηνοθέτησε ο Κώστας Λυχναράς. Με τον ίδιο σκηνοθέτη συνεργάστηκε και στις σειρές «Σκοτεινές δυνάμεις» και «Λεηλασία μιας ζωής». Έπαιξε, επίσης, στα σήριαλ «Τερέζα Βάρμα Δακόστα», «Ταξίδι», «Κόντρα στο άνεμο», «Λάουρα», «Στην αντίπερα όχθη», «Άγνωστος», «Μάνα είναι μόνο μία» κ.ά. Για τελευταία φορά εμφανίσθηκε στην τηλεόραση τη σεζόν 2007-2008 στη σειρά του Χάρη Ρώμα «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο», όπου ήταν η αφηγήτρια των γεγονότων της ιστορίας.
Η Κάκια Παναγιώτου πέθανε στην Αθήνα στις 7 Απριλίου 2013. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, συνήθιζε να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ακόμη και την περίοδο της καλλιτεχνικής της ακμής.
Εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο
- Συρανό ντε Μπερζεράκ (1948) - Β' Ηθοποιός / Ηγουμένη Μαργαρίτα
- Βολπόνε ή Η αλεπού (1949) - Τσέλια, γυναίκα του Κορβίνου
- Χαραυγή (1949) - Ηρωικό κορίτσι
- Συρανό ντε Μπερζεράκ (1949) - Β' Ηθοποιός / Ηγουμένη Μαργαρίτα
- Ορέστεια: Αγαμέμνων (1949) - Κασσάνδρα
- Ορέστεια: Χοηφόροι-Ευμενίδες (1949) - Χορός
- Ιππόλυτος (1953) - Αφροδίτη / Φαίδρα
- Ο βασιλιάς και ο σκύλος (1953) - Λαΐδα
- Ιππόλυτος (1954) - Αφροδίτη
- Ορέστεια (1954) - Κασσάνδρα / Κορυφαία
- Εκάβη (1955) - Κορυφαία
- Ιππόλυτος (1955) - Αφροδίτη
- Μήδεια (1956) - Α' Κορυφαία
- Βασιλεύς Ληρ (1957) - Ρεγάνη
- Τα χέρια του ζωντανού Θεού (1957) - Νατάλια
- Ιφιγένεια η εν Αυλίδι (1957) - Α' Κορυφαία
- Εκάβη (1957) - Κορυφαία
- Μήδεια (1957) - Α' Κορυφαία
- Μήδεια (1958) - Α' Κορυφαία
- Ιφιγένεια η εν Αυλίδι (1958) - Α' Κορυφαία
- Ιφιγένεια η εν Ταύροις (1958) - Αθηνά
- Οιδίπους επί Κολωνώ (1958)- Ισμήνη
- Μήδεια (1958) - Α' Κορυφαία
- Οθέλλος (1958) - Αιμιλία
- Ορέστεια (1959) - Κασσάνδρα
- Ορέστεια: Αγαμέμνων (1959) - Κασσάνδρα
- Αλκιβιάδης (1959) - Τιμαία
- Ριχάρδος ο Γ' (1960) - Ελισάβετ, γυναίκα του βασιλιά Εδουάρδου Δ'
- Ηρακλής μαινόμενος (1960) - Μεγάρα
- Εκάβη (1960) - Κορυφαία
- Γέρμα (1961) - Α' Αδελφή του Χουάν
- Ιφιγένεια η εν Αυλίδι (1961) - Α' Κορυφαία
- Ηλέκτρα (1961) - Κλυταιμνήστρα
- Οιδίπους επί Κολωνώ (1961) - Ισμήνη
- Το τραγούδι της κούνιας - Ο αστυνόμος είναι καλό παιδί (1961) - Αδελφή Ιωάννα του Σταυρού
- Ελένη (1962) - Θεονόη
- Μονομαχία γυναικών (1962) - Κόμησσα ντ' Οτρεβάλ
- Ανδρομάχη (1963) - Ερμιόνη
- Αντώνιος και Κλεοπάτρα (1963) - Οκταβία
- Το ατλαζένιο γοβάκι (1964) - Φύλακας άγγελος
- Χριστός πάσχων (1964) - Μαρία Μαγδαληνή
- Ανδρομάχη (1964) - Ερμιόνη
- Ίων (1964) - Αθηνά
- Ανδρομάχη (1964) - Ερμιόνη
- Ικέτιδες (1964) - Γ' Κορυφαία (Χορός Δαναΐδων)
- Τρωάδες (1965) - Κασσάνδρα
- Φοίνισσαι (1965) - Αντιγόνη
- Εκάβη (1965) - Κορυφαία
- Εκάβη (1966) - Χορός
- Οιδίπους επί Κολωνώ (1966) - Ισμήνη
- Μάκβεθ (1967) - Λαίδη Μακντόφ
- Εκάβη (1967) - Κορυφαία
- Ένας ιδανικός σύζυγος (1968) - Κόμισσα του Μπάζιλντον
- Επτά επί Θήβας (1968) - Α' Κορυφαία
- Τρωάδες (1968) - Κασσάνδρα
- Ο κατά φαντασίαν ασθενής (1968) - Μπελίνα
- Ηλέκτρα (1969) - Κλυταιμνήστρα
- Ο πειρασμός (1970) - Αγγέλα Παπαστάμου
- Ιφιγένεια εν Αυλίδι (1970) - Α' Κορυφαία
- Ηρακλείδαι (1970) - Αλκμήνη
- Τριαντάφυλλο στο στήθος (1971) - Φλόρα
- Πέρσαι (1971) - Άτοσσα
- Ηλέκτρα (1971) - Κλυταιμνήστρα
- Εκκλησιάζουσαι (1971) - Πραξαγόρα
- Ορέστεια: Αγαμέμνων (1972) - Κασσάνδρα
- Ορέστεια: Χοηφόροι - Ευμενίδες (1972) - Αθηνά
- Ορέστεια: Αγαμέμνων (1972) - Κασσάνδρα
- Ορέστεια: Χοηφόροι - Ευμενίδες (1972) - Αθηνά
- Οθέλλος (1973) - Αιμιλία
- Η ζωή που σου έχω δώσει (1975) - Ντόνα Φιορίνα
- Τρωάδες (1975) - Ανδρομάχη
- Μήδεια (1976) - Τροφός
- Καποδίστριας (1976) - Χορός
- Ελένη (1977) - Θεονόη
- Ικέτιδες (1977) - Κορυφαία
- Μήδεια (1977) - Τροφός
- Η μεγάλη ώρα (28 Οκτωβρίου 1940) (1977)
- Ο Καζανόβας στην Κέρκυρα (1978) - Κοντέσσα Μπάρμπαρα
- Βούδας (1978) - Α' Γυναίκα
- Θεσμοφοριάζουσες (1978) - Τιμόκλεια
- Αυτοκράτωρ Μιχαήλ (1978) - Πριμικηρία
- Φλαντρώ (1979) - Φλαντρώ
- Θεσμοφοριάζουσες (1979) - Τιμόκλεια
- Σκοτεινιά στον Έπαχτο (1979) - Μαρέμη
- Η ζωή που σου έχω δώσει (1980) - Ντόνα Φιορίνα
- Ηλέκτρα (1980) - Κλυταιμνήστρα
- Το όνομα - Το δικαστήριο (1981) - Ανθούλα / Μία μάρτυς
- Ιφιγένεια εν Ταύροις (1981) - Αθηνά
- Επτά επί Θήβας (1981) - Α' Κορυφαία
- Ηλέκτρα (1981) - Κλυταιμνήστρα
- Το ταξίδι - Τα χειρόγραφα - Οι αρσενικοί - Το θαύμα (1981) - Εκείνη
- Αίας (1983) - Αθηνά
- Λυσσασμένη γάτα (1984) - Γιαγιά
Φιλμογραφία
- Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954)
- Μηδέν Πέντε (1958)
- Ραντεβού στη Βενετία (1960)
- Ηλέκτρα (1962)
- Τα χέρια (1962)
- Αμαρτίες γονέων (1963)
- Τερέζα (1963)
- Ανάμεσα σε δυο αγάπες (1963)
- Στη θύελλα του πάθους (1964)
- Βάνα (1965)
- Του χωρισμού ο πόνος (1965)
- Η Στεφανία (1966)
- Ουδείς αναμάρτητος (1967)
- Λάουρα (1968)
- Αγάπη για πάντα (1969)
- Νυφοπάζαρο (1969)
- Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο (1970)
- Ένας τρελλός γλεντζές (1970)
- Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970)
- Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά (1970)
- Οι γενναίοι του Βορρά (1970)
- Υπολοχαγός Νατάσσα (1970)
- Κατηγορώ τους δυνατούς (1970)
- Μαντώ Μαυρογένους (1971)
- Τα χρόνια της οργής (1973)
- Άγρια νειάτα (1982)
- Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται (1984)
- Πολιτικη κουζίνα (2003)
Τηλεοπτικές εμφανίσεις
- Κεκλεισμένων των θυρών (1972, ΕΙΡΤ)
- Το κορίτσι της Κυριακής (1972, ΕΙΡΤ)
- Αγαμέμνων (1972, ΕΙΡΤ)
- Ποτέ μην πεις μεγάλο λόγο (1973,ΥΕΝΕΔ)
- Το μωρό μου (1973, ΥΕΝΕΔ)
- Πεγκ καρδούλα μου (1973, ΥΕΝΕΔ)
- Τερέζα Βάρμα Δακόστα (1975, ΕΙΡΤ)
- Τριαντάφυλλο στο στήθος (1975, ΕΙΡΤ)
- Ελληνικοί μύθοι: Ατρείδες (1975, ΕΙΡΤ)
- Η κυρία περί της οποίας πρόκειται (1976, ΥΕΝΕΔ)
- Σκοτεινές δυνάμεις (1976, ΕΡΤ)
- Λεηλασία μιας ζωής (1978, ΕΡΤ)
- Κόντρα στον άνεμο (1980, ΕΡΤ)
- Λάουρα (1980, ΥΕΝΕΔ)
- Άγονη γραμμή (1983, ΕΡΤ-2)
- Απέναντι όχθη (1983, ΕΡΤ)
- Μαργαρίτα Στέφα (1983, ΕΡΤ2)
- Μικρές αγγελίες (1985, ΕΡΤ2)
- Μη μου γυρνάς την πλάτη (1986, ΕΡΤ2)
- Ο θείος Βάνιας (1986, ΕΡΤ)
- Το σφαγείο (1988, ΕΤ1)
- Ο άγνωστος (1988, ΕΤ2)
- Πατήρ υιός και πνεύμα (1989, Mega)
- Μάνα είναι μόνο μία (1993, Mega)
- Προδοσία (1996, Mega)
- ...Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες (2000, ΕΤ1)
- Πιάτσα Κολωνάκι (2005, Alpha)
- Δεληγιάννειον παρθεναγωγείον (2007, ΑΝΤ1)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/635#ixzz3WbWRmerQ
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Τετάρτη
8/4
03:00 
3°C
100%
1 Μπφ B
3 Km/h 
ΧΙΟΝΟΝΕΡΟ 
09:00 
5°C 
2°C
69%
3 Μπφ BA
16 Km/h 
ΒΡΟΧΗ 
15:00 
10°C
39%
2 Μπφ BA
9 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 
Μικρή πιθανότητα βροχής
21:00 
6°C
63%
1 Μπφ Δ
3 Km/h 
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ 
ΤΌ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ …
Φτώχειες έχει ο Δήμος μας φίλοι μου , δεν γνωρίζουμε βέβαια αν αυτό ισχύει σε όλο το..” βιλαέτι “ , αλλά για το…ορεινό πάντως είναι σίγουρο , και το λέμε αυτό γιατί απ’ ό,τι μας λένε , το Λιδορίκι , δεν έχει..στολιστεί , όπως άλλες χρονιές , και ξέρετε το γιατί ; Ε..εδώ είναι να …χτυπάμε τα κεφάλια μας όχι σε τοίχο , αλλά σε…” γωνία “ όπως μας έλεγε ο αείμνηστος “πατροδάσκαλός “ μας Τάσος Ταμβάκης , όταν δεν διαβάζαμε .
Για να δείτε λοιπόν πόσο ..” οργανωμένοι “ είμαστε , ακούστε : Όπως ξέρετε , τα στολίδια πασχαλινά , Χριστουγεννιάτικα κλπ , όταν τα μάζευαν τα τακτοποιούσαν σε κάποια αποθήκη του Δήμου , για να τα έχουν και την άλλη χρονιά , έλα όμως που πέρυσι , όταν τα μάζεψαν , απ’ ό,τι μας είπαν , τα συγκέντρωσαν σε κάποιο σημείο για να τα πάνε στην αποθήκη , αλλά .. πέρασε το σκουπιδιάρικο της..” ανακύκλωσης “ και τα πήρε ;
Άτιμη…καινωνία …!!!! Τι έχουν ακόμα να δουν τα μάτια μας ….!!!
Έτσι λοιπόν ξεμείναμε..” από…στολίδια “ που λένε …
Άντε φίλοι μου , και του χρόνου ..καλύτερα και με…στολίδια φυσικά..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ …
Απ’ το πανέμορφο χωριό μας με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment