Λιδωρίκι: ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

5.4.15

ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα

Καλημέρα Λιδορικιώτες ..

Καλημέρα στους φίλους του χωριού μας ..

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Ανατολή Ήλιου: 07:02
Δύση Ήλιου: 19:52
Σελήνη 16 ημερών

Πανελλήνια Ημέρα Προσφύγων
Γιορτάζουν: Βάιος, Βαΐα, Δάφνη.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1897

Κηρύσσεται ο καταστροφικός για την Ελλάδα πόλεμος με την Τουρκία.

1944

Οι Γερμανοί εκτελούν 270 κατοίκους της Κλεισούρας στην Καστοριάς ως αντίποινα για το φόνο δύο συμπατριωτών τους στρατιωτών.

1962

Ο καθαιρεθείς αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ζητά να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δικαστεί. Η αίτησή του δεν γίνεται δεκτή.

1966

Το ελληνικής ιδιοκτησίας δεξαμενόπλοιο «Joanna V», με πλοίαρχο τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, διασπά το ναυτικό αποκλεισμό που έχουν επιβάλει οι Βρετανοί στο ρατσιστικό καθεστώς Σμιθ της Ροδεσίας και ανεφοδιάζει με πετρέλαιο τη χώρα.

1979

Εκδηλώνεται η 2η Πετρελαϊκή Κρίση, με αφορμή την Ιρανική Επανάσταση.

2007

Το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο «Sea Diamond», με 1.153 επιβάτες και 390 μέλη του πληρώματος, εξωκείλει ανοικτά της Σαντορίνης. Η επιχείρηση διάσωσης είναι επιτυχημένη, ωστόσο δύο άνθρωποι αγνοούνται: ο 45χρονος γάλλος Ζαν-Κριστόφ Αλέν και η 16χρονη κόρη του Μοντ.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

μ. Χ.

1827

Τζόζεφ Λίστερ, άγγλος χειρουργός, που έθεσε τις βάσεις για την αντισηπτική χειρουργική. (Θαν. 10/2/1912)

1908

Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν, ελληνικής καταγωγής αυστριακός διευθυντής ορχήστρας. (Θαν. 16/7/1989)

1916

Γκρέγκορι Πεκ, αμερικανός ηθοποιός. (Θαν. 12/6/2003)

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1997

Άλεν Γκίνσμπεργκ, αμερικανός ποιητής, από τις κορυφαίες προσωπικότητες που ανέδειξε το κίνημα των Μπίτνικς τη δεκαετία του 1950. (Ουρλιαχτό) (Γεν. 3/6/1926)

2010

Σάβα Πέροβιτς, σέρβος χειρουργός, πρωτοπόρος στην αλλαγή φύλου και τη μεγέθυνση του ανδρικού μορίου. (Γεν. 1938)

2013

Νίκος Παππάς, ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, που ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Βέλος πρωτοστάτησε στο Κίνημα του Ναυτικού κατά της Χούντας, το 1973. (Γεν. 1930)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0504#ixzz3WPidqEik

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, «καθήμενος επί πώλου όνου». «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», αναφωνούσε το πλήθος, που τον υποδέχθηκε με «τα βαΐα των φοινίκων».

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, μετά το πέρας της πρωινής λειτουργίας, μοιράζονται στους πιστούς φύλλα δάφνης (βάγιες). Σε πολλά μέρη του χριστιανικού κόσμου, αντί για φύλλα δάφνης, μοιράζονται φύλλα ελιάς ή άλλων δέντρων και κλαριά φοινίκων, που είναι σύμφωνο με τα Ευαγγέλια. Η έκφραση «μετά βαΐων και κλάδων», που υποδηλώνει τη θριαμβευτική υποδοχή κάποιου ή κάποιων, έχει αναφορά σε αυτή τη θρησκευτική εορτή.

Το βράδυ στις εκκλησίες ψάλλεται κατ’ οικονομίαν ο όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας, όπου τιμάται ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος και γίνεται αναφορά στο γεγονός της ξηρανθείσης συκής.

Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος ήταν δισέγγονος του Αβραάμ και υιός του Ιακώβ. Ιδιαίτερα αγαπητός στον πατέρα του, φθονήθηκε από τον αδελφό του, έπεσε σε δυσμένεια και πωλήθηκε ως σκλάβος στην Αίγυπτο. Ύστερα από πολλές περιπέτειες, βρίσκεται κάποτε γενικός άρχοντας στην Αυλή του Φαραώ. Θεωρήθηκε από την εκκλησία ως προεικόνιση του Χριστού, αφού πέρασε περιπέτειες, που θυμίζουν ανάλογα το Θείο Μαρτύριο.

Η υμνογραφία της ημέρας είναι αφιερωμένη στον Ιωσήφ και την παραβολή της ξηρανθείσης συκής. Οι δυο πιο γνωστοί ύμνοι, που αποδίδονται στον Ρωμανό τον Μελωδό, είναι το τροπάριο Ιδού ο Νυμφίος και το εξαποστειλάριο Τον νυμφώνα σου βλέπω.

Ευαγγέλιο (Κατά Ματθαίον κα’ 18-43)

Στη διαδρομή προς τα Ιεροσόλυμα, ο Ιησούς επείνασε και αφού είδε μία άκαρπο συκιά μόνο με το φύλλωμά της, την καταράσθηκε και αυτή ξεράθηκε. Οι μαθητές του θαύμασαν το κατόρθωμά του και αυτός τους απάντησε ότι εάν έχουν πίστη όχι μόνο θα κάνουν το ίδιο, αλλά και βουνά θα σηκώσουν.

Έθιμα

Στο χωριό Πετροκέρασα Χαλκιδικής φιλοξενείται κάθε χρόνο (τουλάχιστον από το 1768) τμήμα του Τιμίου Σταυρού που έρχεται από τη Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους. Το Τίμιο Ξύλο φυλάσσεται στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία την Κυριακή των Βαΐων και τη Μεγάλη Δευτέρα, προσελκύοντας πλήθος πιστών. Το έθιμο γίνεται σε ανάμνηση της σωτηρίας του χωριού από θανατηφόρα αρρώστια, πιθανώς πανώλη.
Την Κυριακή των Βαΐων, στην Κέρκυρα, γίνεται η μεγάλη λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα με τη συνοδεία των φιλαρμονικών της πόλης, σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από τη φοβερή πανώλη που το 1629 χτύπησε αλύπητα τους Κερκυραίους.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/87/71#ixzz3WPirflCK

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897

Η Μάχη του Βελεστίνου σε λαϊκή λιθογραφία

Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αφορμή το Κρητικό Ζήτημα. Η πρώτη τουφεκιά έπεσε στις 6 Απριλίου 1897 και οι πολεμικές συγκρούσεις τερματίστηκαν στις 8 Μαΐου του ίδιου χρόνου με ήττα της Ελλάδας.

Στις αρχές του 1896 την Ελλάδα κυβερνούσε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πολιτικός με δημαγωγικές τάσεις. Εκτός από τα μεγάλα και δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, είχε να αντιμετωπίσει και την κατάσταση στην Κρήτη, που βρισκόταν τότε υπό οθωμανικό ζυγό. Η διακυβέρνηση της μεγαλονήσου από τον ελληνικής καταγωγής Καραθεοδωρή Πασά είχε στεφθεί από αποτυχία. Τα φιλελεύθερο και φιλοδίκαιο πνεύμα του εξόργισε τους Τουρκοκρητικούς, οι οποίοι αποφάσισαν να καταστήσουν αδύνατη την περαιτέρω παραμονή του στο νησί. Ταραχές εξερράγησαν και δολοφονίες χριστιανών προκρίτων σημειώθηκαν, όχι κάτι ασυνήθιστο στη μακραίωνα διαβίωση μουσουλμάνων και χριστιανών στην Κρήτη.

Τον Καραθεοδωρή Πασά διαδέχθηκε ο τουρκαλβανός Τουρχάν Πασάς, ο οποίος ούτε και αυτός έγινε αποδεκτός από τους ομοδόξους του. Με προτροπή των μεγάλων δυνάμεων, τη διοίκηση της Κρήτης ανέλαβε ο χριστιανός Γεώργιος Βέροβιτς, πρώην διοικητής της Σάμου. Η κατάσταση, όμως, παρέμεινε έκρυθμη και το αίμα έρεε άφθονο. Οι χριστιανοί Έλληνες, που αποτελούσαν το 80% των κατοίκων της Κρήτης, είχαν ξεσηκωθεί και ζητούσαν αυτονομία για το νησί τους.

Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Αυστρία και η Ιταλία έστειλαν από ένα πλοίο στην Κρήτη για την προστασία των υπηκόων τους. Το ίδιο ήθελε να πράξει και η Ελλάδα, αλλά εμποδίστηκε από τις πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Αθήνα. Πάντως, βοήθεια έφθανε από την Ελλάδα στην Κρήτη, χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και συγκεκριμένα τηνΕθνική Εταιρεία, μια μεγαλοϊδεατική οργάνωση, με βαθιές ρίζες στην ελίτ της αθηναϊκής κοινωνίας και της ελληνικής διασποράς.

Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ, ενώ από την πλευρά τους οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν να τον πείσουν να δώσει μεγαλύτερα προνόμια στην Κρήτη. Ο Σουλτάνος δέχθηκε ο διοικητής της Κρήτης να είναι πάντοτε χριστιανός και να διορίζεται με τη σύμφωνη γνώμη των μεγάλων Δυνάμεων, αλλά την ίδια ώρα ενθάρρυνε τους Τουρκοκρητικούς να γίνονται καθημερινά προκλητικότεροι.

Αναχώρηση ελληνικών στρατευμάτων για την Κρήτη

Στις 24 Ιανουαρίου 1897 οι μουσουλμάνοι προέβησαν σε σφαγές χριστιανών στα Χανιά. Ο Δηληγιάννης, ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση και υπό την πίεση των λαϊκών αντιδράσεων, αναγκάσθηκε να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Κρήτη, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε αιτία πολέμου για την Υψηλή Πύλη. Στολίσκος πολεμικών πλοίων κατευθύνθηκε στο νησί υπό τον βασιλόπαιδα Γεώργιο, ενώ ο συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος με χίλιους άνδρες αποβιβάσθηκε στον όρμο του Κολυμπαρίου (δυτικά των Χανίων), με εντολή να καταλάβει την Κρήτη εν ονόματι του Βασιλιά Γεωργίου Α'.

Στις 7 Φεβρουαρίου είχε την πρώτη του επιτυχία, όταν κατανίκησε τετραπλάσια δύναμη τουρκοκρητών και οθωμανικών δυνάμεων. Στρατιωτικά αγήματα είχαν αποβιβάσει στο νησί και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που απαγόρευσαν κάθε περαιτέρω επιθετική ενέργεια στον Βάσσο και τους άνδρες του. Με την παρουσία ελληνικών δυνάμεων στην Κρήτη, ο Σουλτάνος δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Το έπραξε στις 5 Απριλίου 1897.

Την εποχή εκείνη, η ελληνοτουρκική μεθόριος διέτρεχε τη γραμμή από την Άρτα έως τις νοτιοανατολικές προσβάσεις του Ολύμπου. Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, αποτελούμενη από 121.500 άνδρες και 1.300 ιππείς, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.

Η πρώτη εβδομάδα των πολεμικών επιχειρήσεων (6-11 Απριλίου) αναλώθηκε σε μάχη χαρακωμάτων κατά μήκος των Θεσσαλικών συνόρων. Στις 11 Απριλίου, ο Ετέμ Πασάς και οι άνδρες του εισήλθαν στο ελληνικό έδαφος από τα στενά της Μελούνας και διέσπασαν γρήγορα τις ελληνικές δυνάμεις στον Τύρναβο (12 Απριλίου). Οι έλληνες στρατιώτες υποχώρησαν άτακτα και συμπτύχθηκαν στα Φάρσαλα, όπου αντέταξαν νέα γραμμή άμυνας. Η Λάρισα αφέθηκε στην τύχη της και καταλήφθηκε από τους Τούρκους στις 13 Απριλίου, αφού προηγουμένως είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους της. Την ίδια μέρα, τουρκική δύναμη κατευθύνθηκε στο Βελεστίνο, όπου αντιμετωπίστηκε από τον Συνταγματάρχη Σμολένσκη και την ταξιαρχία του.

Με πεσμένο το ηθικό, οι Έλληνες υπέστησαν και νέα ήττα στα Φάρσαλα, στις 24 Απριλίου, υποχωρώντας αυτή τη φορά με τάξη. Ο Σμολένσκης διατάχθηκε να εγκαταλείψει το Βελεστίνο και να μεταβεί με τις δυνάμεις του στον Δομοκό, όπου ο Έλληνες προετοίμαζαν νέα γραμμή άμυνας. Μάταια, όμως, αφού ο υπέρτερος τουρκικός στρατός πέτυχε μια ακόμη νίκη στις 5 Μαΐου, έχοντας πλέον ανοιχτό το δρόμο για την Αθήνα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, ο Σμολένσκης, που αποδείχθηκε ο πιο αξιόπιστος στρατιωτικός, διατάχθηκε από τον Κωνσταντίνο να κρατήσει το πέρασμα στις Θερμοπύλες. Δεν χρειάστηκε, γιατί επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Μάχη στο Βελεστίνο

Ο τσάρος Νικόλαος Β', συγγενής εκ μητρός του έλληνα βασιλιά Γεωργίου Α', έπεισε τον Σουλτάνο να διατάξει κατάπαυση του πυρός. Το σχετικό πρωτόκολλο υπογράφτηκε στο χωριό Ταράτσα της Λαμίας στις 8 Μαΐου 1897, με τους Οθωμανούς να έχουν ανακαταλάβει όλη τη Θεσσαλία. Στο μέτωπο της Ηπείρου η ανακωχή έγινε μία μέρα νωρίτερα (7 Μαΐου 1897). Τα πράγματα εκεί είχαν εξελιχθεί καλύτερα για τον Ελληνικό Στρατό. Οι δυνάμεις του συνταγματάρχη Μάνου όχι μόνο κράτησαν στη γραμμή Άρτας - Πέτα, αλλά προήλασαν και μέσα στο τουρκικό έδαφος. Οι απώλειες για την ελληνική πλευρά ήταν 672 νεκροί, 2.383 τραυματίες και 252 αιχμάλωτοι και για την τουρκική 1.111 νεκροί, 3.238 τραυματίες και 15 αιχμάλωτοι.

Οι βασικότερες αιτίες για την εθνική ντροπή του 1897 ήταν η έλλειψη διορατικότητας από την πολιτική τάξη και το απαράσκευο του ελληνικού στρατού. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, για να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, είχε περικόψει τις στρατιωτικές δαπάνες, ενώ ο κομματισμός βασίλευε στο στρατό, με την προαγωγή στις ανώτερες θέσεις ανίκανων αξιωματικών.

Ο στρατηγός και μετέπειτα δικτάτωρ Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτηρίζει στα Απομνημονεύματά του «ένοπλο συρφετό» το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα και αναφέρει σχετικά: «Η κατάστασις του στρατού μας ήτο οικτρά… Τα στελέχη του πεζικού, εκτός ολίγων, ήσαν τελείως αμαθή και ανίκανα. Η μεγίστη πλειοψηφία των ανωτέρων αξιωματικών απετελείτο από αγαθούς τύπους, των οποίων η στρατιωτική μόρφωσις περιωρίζετο εις την τακτικήν της καταδιώξεως, ληστών, φυγοδίκων και ζωοκλεπτών… Αυτός ήτο στρατός, διά του οποίου η ανεκδιήγητος εκείνη κυβέρνησις ενόμιζεν ότι θα νικήση την Τουρκική Αυτοκρατορία…».

Το οριστικό τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου γράφτηκε στις 22 Νοεμβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη, με καταρρακωμένο το γόητρο της χώρας και την υπερηφάνεια των Ελλήνων. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης είχε παραιτηθεί υπό το βάρος της ήττας και τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης υπέγραψε ο Αλέξανδρος Ζαΐμης. Με τη συμφωνία, που επεξεργάστηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι εδαφικές απώλειες για την Ελλάδα ήταν μικρές, αφού επανέκτησε τη Θεσσαλία, την οποία είχε χάσει στο πεδίο της μάχης.

Όμως, η Ελλάδα των τόσων οικονομικών προβλημάτων και του τρικούπειου «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!» υποχρεώθηκε να καταβάλει μια υπέρογκη αποζημίωση στην Τουρκία (4.000.000 τουρκικές λίρες), ως πολεμική επανόρθωση. Αναγκάσθηκε να λάβει ένα ακόμη δάνειο και προκειμένου να ξεπληρώσει το δυσβάστακτο χρέος της τέθηκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αυτό είχε ως συνέπεια να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων στους πιστωτές της και να δημιουργηθούν έτσι τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, το αλάτι, το πετρέλαιο, τον καπνό, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα, που θα διατηρηθούν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.

Το θετικό για τις εθνικές διεκδικήσεις ήταν η αποχώρηση των Οθωμανών από την Κρήτη, η οποία απέκτησε την αυτονομία της (1898), πρώτο στάδιο για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα (1913). Η εθνική οργή θα απαλυνθεί με τον καιρό, η φτωχή Ελλάδα γρήγορα θα σηκώσει κεφάλι και 15 χρόνια αργότερα θα γραφτεί το έπος των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/242#ixzz3WPjIVNZX

Νίκος Παππάς
1930 – 2013

Νίκος Παππάς

Ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και πολιτικός. Ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Βέλος πρωτοστάτησε στο Κίνημα του Πολεμικού Ναυτικού κατά της Χούντας, το 1973.

Ο Νικόλαος Παππάς γεννήθηκε το 1930 στην Κύμη της Εύβοιας. Σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, στη Σχολή Ναυτιλίας και Κατευθύνσεως του Βρετανικού Ναυτικού και τη Σχολή Πολέμου και Αμύνης του ΝΑΤΟ.

Στις 25 Μαΐου 1973 έγινε διεθνώς γνωστός, όταν για να εκδηλώσει την αντίθεσή του προς την απριλιανή δικτατορία οδήγησε το αντιτορπιλικό Βέλος, του οποίου ήταν κυβερνήτης, στην Ιταλία. Στη συνέχεια αποτάχθηκε από το Ναυτικό με απόφαση της δικτατορίας, η οποία του αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια.

Το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας, διετέλεσε διευθυντής Διοικήσεως του Ναυστάθμου Σαλαμίνας για ένα χρόνο. Το 1976 υπηρέτησε ως διευθυντής Πολεμικής Σχεδιάσεως του ΓΕΝ και Ακόλουθος Άμυνας στη Μεγάλη Βρετανία έως το 1979. Την περίοδο 1979-1980 ήταν διοικητής Ταχέων Σκαφών και από το 1980 έως το 1981 διοικητής αντιτορπιλικών και Υπαρχηγός Ναυτικού.

Το 1981 ανέλαβε τη Διοίκηση Ναυτικής Εκπαίδευσης και το 1982 επιλέχτηκε από την κυβέρνηση της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1986, οπότε αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Ναυάρχου.

Αργότερα αρνήθηκε πολλές φορές να αναμιχθεί στην πολιτική και να αναλάβει κυβερνητικά αξιώματα, γιατί, όπως έλεγε, δεν ήθελε «να λάβει κομματικά χαρακτηριστικά μια προσπάθεια που αποσκοπούσε μόνο στην επαναφορά της Δημοκρατίας για όλους τους Έλληνες». Εξαίρεση αποτέλεσε η συμμετοχή του ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στηνυπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Γρίβα (12 Οκτωβρίου - 23 Νοεμβρίου 1989) και στην επακολουθήσασα οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 - 11 Απριλίου 1990).

Ο Νίκος Παππάς πέθανε στις 5 Απριλίου 2013, σε ηλικία 83 ετών, Ήταν παντρεμένος με τη Χαρίκλεια Παπαναστασίου, με την οποία απέκτησαν δύο γιους.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/633#ixzz3WPjbaIR7

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν
1908 – 1989

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν

Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας, με ελληνικές ρίζες. Για πολλούς είναι ο κορυφαίος μαέστρος του 20ου αιώνα και ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στον χώρο της κλασσικής μουσικής.

Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan) γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1908 στο Ζάλτζμπουργκ (Αλατόπυργο) της Αυστροουγγαρίας (σημερινής Αυστρίας) και ήταν γόνος της πλούσιας οικογένειας των Καραγιάννηδων με καταγωγή από την Κοζάνη. Ο προπάππος του Γεώργιος - Ιωάννης Καραγιάννης ήταν βιομήχανος υφασμάτων στο Χέμνιτζ της Σαξωνίας. Για τις υπηρεσίες του προς την Αυλή, ο άρχοντας της περιοχής Φρειδερίκος Αύγουστος Γ' του απένειμε το 1792 τον τίτλο ευγενείας «φον» και ο κοζανίτης επιχειρηματίας μετέτρεψε το επώνυμό του από Καραγιάννης σε Κάραγιαν.

Παιδί - θαύμα στο πιάνο, ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν έδωσε την πρώτη του συναυλία σε ηλικία πέντε ετών. Από το 1916 έως το 1926 σπούδασε στο Μοτσαρτέουμ του Ζάλτσμπουργκ, όπου ενθαρρύνθηκε να ασχοληθεί με τη διεύθυνση ορχήστρας. Πρωτοεμφανίσθηκε ως μαέστρος το 1927 στο Ουλμ και παρέμεινε στην ορχήστρα της γερμανικής αυτής πόλης έως το 1934. Την ίδια χρονιά διηύθυνε για πρώτο φορά τη Φιλαρμονική της Βιέννης, με την οποία διατήρησε μια πολύχρονη συνεργασία, παράλληλα με την κύρια απασχόληση του στην Όπερα του Άαχεν.

Η καριέρα του άρχισε να παίρνει την ανιούσα από το 1935, χρονιά που έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος. Το όνομά του άρχιζε να ακούγεται και εκτός των γερμανικών συνόρων, με εμφανίσεις στο Παρίσι, το Άμστερνταμ, τη Στοκχόλμη και το Βουκουρέστι. Από το 1938 άρχισε τη συνεργασία του με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, που κράτησε ως το τέλος της ζωής του. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε η δισκογραφική του παρουσία, υπογράφοντας συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τη «Ντόιτσε Γκράμοφον». Αν και έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες του σε έργα του Ριχάρδου Βάγκνερ, ο Χίτλερ δεν είχε την ίδια γνώμη και διέταξε να μην ξαναεμφανισθεί στο περίφημο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ. Προς στιγμήν φάνηκε να έπεσε σε δυσμένεια, αλλά σώθηκε χάρη στη φιλία του με τον αρχιναζί Χέρμαν Γκέρινγκ.

Στις 22 Οκτωβρίου 1942 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ανίτα Γκίτερμαν, κόρη ενός πλούσιου βιομήχανου εβραϊκής καταγωγής, έχοντας χωρίσει με την τραγουδίστρια της οπερέτας Έμιλυ Χόλγκερλεφ, την οποία είχε παντρευτεί το 1938. Η ενέργεια αυτή κόστισε στον Κάραγιαν την εμπιστοσύνη των Ναζί, όχι όμως και την καριέρα του. Το ζευγάρι χώρισε το 1958 και τον ίδιο χρόνο ο Κάραγιαν ήλθε εις γάμου κοινωνίαν για τρίτη φορά με το μοντέλο Ελιέτ Μουρέ, η οποία του χάρισε δύο κόρες, την Ισαβέλα (1960) και την Αραμπέλ (1964).

Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κάραγιαν έδωσε την πρώτη του συναυλία το 1946 στη Βιέννη με τη Φιλαρμονική της πόλης, αλλά σύντομα οι σοβιετικές αρχές κατοχής τού απαγόρευσαν να διευθύνει, λόγω του Ναζιστικού του παρελθόντος. Οι εις βάρος του ανακρίσεις δεν έδειξαν τίποτα το μεμπτό και ο Κάραγιαν αποδόθηκε λευκός στην κοινωνία. Το 1951 και το 1952 επανεμφανίστηκε στο Μπαιρόιτ, ενώ το 1955 διορίστηκε ισόβιος μουσικός διευθυντής στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, διαδεχθείς τον Βίλχελμ Φιρτβένγκλερ.

Από το 1957 ανέλαβε και την καλλιτεχνική διεύθυνση της Κρατικής Όπερας της Βιέννης, παράλληλα με τις εμφανίσεις του με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης. Το 1967 ίδρυσε το Πασχαλινό Φεστιβάλ του Ζάλτζμπουργκ, που αποτέλεσε πόλο έλξης για την αριστοκρατία του χρήματος. Άλλωστε και ο ίδιος ήταν ένας μαέστρος - σταρ, που ήταν επίλεκτο μέλος της ευρωπαϊκής υψηλής κοινωνίας. Μέχρι τον θάνατό του στις 16 Ιουλίου 1989, συνέχιζε να διευθύνει και να ηχογραφεί ακατάπαυστα.

Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν θεωρείται ο κορυφαίος μαέστρος του 20ου αιώνα. Οι μουσικές του ερμηνείες χαρακτηρίζονταν για την ακρίβεια τους, ενώ ο για όλες τις χρήσεις ήχος του, στιλπνός, ραφιναρισμένος και υπολογισμένα αισθησιακός, μπορούσε να ταιριάξει με κάποιες υφολογικές διαφοροποιήσεις από τον Μπαχ ως τον Στραβίνσκι. Πολλοί μίλησαν για τον «ήχο Κάραγιαν» και μεγάλη μερίδα κριτικών τον επέκρινε γι' αυτό. Ηχογράφησε έργα όλων των μεγάλων κλασσικών και ρομαντικών συνθετών και ανέδειξε το έργο συνθετών που έδρασαν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Ο Κάραγιαν θεωρείται από τους πρωτοπόρους των ηχογραφήσεων και πάντα έδινε μεγάλη σημασία σε κάθε καινοτομία. Είχε καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη και την επικράτηση του CD με το αναμφισβήτητο κύρος που διέθετε στους μουσικούς κύκλους τη δεκαετία του '80. Στην πολύχρονη καριέρα του πούλησε κοντά στα 200 εκατομμύρια δίσκους.

Μελανό σημείο στην καριέρα του παραμένει η συνεργασία του με το καθεστώς των Ναζί, όταν άλλοι διακεκριμένοι συνάδελφοί του προτίμησαν την εξορία από τον συμβιβασμό (Μπρούνο Βάλτερ, Αρτούρο Τοσκανίνι και Εριχ Κλάιμπερ). Ακόμη και οι επικριτές του συμφωνούν ότι δεν ήταν ιδεολογικοί οι λόγοι, αλλά επαγγελματικοί. Ο Κάραγιαν δεν θα έβαζε ποτέ και τίποτα πιο πάνω από την καριέρα του. Πάντως, μεταπολεμικά πολλοί σημαντικοί μουσικοί, όπως οι Άϊζαακ Στερν, Άρθουρ Ρουμπινστάιν και Γιτζάκ Πέρλμαν, αρνήθηκαν να συνεργαστούν μαζί του.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/354#ixzz3WPjyDlW6

Φέρντιναντ Αλεξάντερ Πόρσε
1935 – 2012

Φέρντιναντ Αλεξάντερ Πόρσε

Γερμανός βιομηχανικός σχεδιαστής, δημιουργός του θρυλικού σπορ αυτοκινήτου Porsche 911.

O Φέρντιναντ Αλεξάντερ Πόρσε (Ferdinand Alexander Porsche) γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1935 στη Στουτγάρδη. Ήταν γιος του Φέρντιναντ Άντον Πόρσε (1909-1998) και εγγονός του Φέρντιναντ Πόρσε (1875-1951), ιδρυτή της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο Μπούτσι, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γράφτηκε στη Σχολή Βιομηχανικού Σχεδίου της Ουλμ, αλλά δεν πήρε πτυχίο, λόγω των φτωχών του επιδόσεων.

Το 1957 άρχισε να δουλεύει στο τμήμα βιομηχανικού σχεδιασμού της Πόρσε, κάτω από τις εντολές του επικεφαλής της Έρβιν Κομέντα (1904-1966). Απώτερος στόχος ήταν να βάλει τη δική του σφραγίδα, σχεδιάζοντας ένα νέο μοντέλο, όπως έκαναν ο παππούς και ο πατέρας του. Στο μυαλό του είχε ένα αυτοκίνητο πιο ευρύχωρο και άνετο από το Porsche 356, που είχε σχεδιάσει ο πατέρας του, παρότι πίστευε ότι η «άνεση δεν κάνει συναρπαστική την οδήγηση».

Τα σχέδια του για το νέο αυτοκίνητο έτυχαν της γενικής επιδοκιμασίας, αλλά δεν προχωρούσαν κατόπιν των αντιρρήσεων του αρχισχεδιαστή της εταιρείας Έρβιν Κομέντα, οποίος προχώρησε σε πολλές αλλαγές. Η στάση του εκνεύρισε τους Πόρσε, οι οποίοι αποφάσισαν να προχωρήσουν στην κατασκευή του πρωτοτύπου χωρίς την έγκριση του Κομέντα.

Το 1963 η Porsche 901 παρουσιάσθηκε στην έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης, κερδίζοντας τον θαυμασμό ειδικών και κοινού. Ο κωδικός αριθμός του νέου αυτοκινήτου άλλαξε από 901 σε 911, κατόπιν επιμονής της Πεζό, η οποία είχε κατοχυρώσει όλους τους συνδυασμούς τριψήφιων αριθμών με το μηδέν στη μέση. Από το 1964, ξεκίνησε η παραγωγή της Porsche 911, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τις αναγκαίες βελτιώσεις και μετατροπές. Είναι το αντικείμενο του πόθου για εκατομμύρια λάτρεις της ταχύτητας, αλλά λίγοι μπορούν να το αποκτήσουν, λόγω της υψηλής τιμής του.

Ο Φ. Α. Πόρσε σχεδίασε ένα ακόμα σπουδαίο αυτοκίνητο, το αγωνιστικό Porsche 904, γνωστότερο με την επίσημη επωνυμία του Porsche Carrera GTS, λόγω των αντιρρήσεων της Πεζό. Συμμετείχε σε αγώνες ταχύτητας το 1964 και 1965 και σήμερα κατασκευάζονται πιστά αντίγραφα από διάφορες εταιρείες, όπως η Martin and Walker στην Αγγλία και η Chuck Beck στις ΗΠΑ.

Μετά την απόφαση της οικογένειας Πόρσε να αποσυρθεί από τη διοίκηση της εταιρείας το 1972, ο Φέρντιναντ Αλεξάντερ ίδρυσε τη δική του εταιρεία βιομηχανικού σχεδιασμού με την επωνυμία Porsche Design και έδρα τη Στουτγάρδη, η οποία αργότερα μεταφέρθηκε στο Τσελ αμ Ζέε της Αυστρίας. Η εταιρεία σχεδιάζει κυρίως ρολόγια χειρός προηγμένης τεχνολογίας, αλλά και έπιπλα, τηλεοράσεις, μαχαίρια, λάμπες με την ετικέτα «Design by F.A. Porcshe». Χαρακτηριστικό τους, οι καθαρές, λιτές και απέριττες γραμμές.

To 2005 o Φ.Α. Πόρσε εγκατέλειψε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα, λόγω προβλημάτων υγείας. Πέθανε στο Ζάλτσμπουργκ στις 5 Απριλίου 2012, σε ηλικία 76 ετών. Τη δυναστεία των Πόρσε συνεχίζουν τα τρία παιδιά του.

Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/457#ixzz3WPksUuT2