Η ΄πέρα πάντα του χωριού μας , με το βενζινάδικο
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..
Καλησπέρα στους φίλους του χωριού μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ..
ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 5 ΜΑΪΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:22
Δύση Ήλιου: 20:20
Σελήνη 16 ημερών
- Παγκόσμια Ημέρα Άσθματος
- Διεθνής Ημέρα Μαιών
- Ημέρα του Πορτογαλόφωνου Πολιτισμού
- Ημέρα της Ευρώπης (ΣτΕ)
- Ευρωπαϊκή Ημέρα Μελανώματος
- Γιορτάζει : Ειρήνη
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
553
Αρχίζει τις εργασίες της στην Κωνσταντινούπολη η 5η Οικουμενική Σύνοδος, με θέμα την αίρεση του μονοφυσιτισμού.
1789
Συνέρχεται στις Βερσαλίες το Συμβούλιο των Γενικών Τάξεων, που θα οδηγήσει στη Γαλλική Επανάσταση.
1916
Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας γνωστοποιεί ότι στο εξής θα δίνονται δάνεια και στις γυναίκες.
1950
Ο Μίκης Θεοδωράκης παρουσιάζει το συμφωνικό σκέρτσο «Το πανηγύρι της Ασής Γωνιάς».
1995
Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα υποχωρεί στο 9,9% και είναι η πρώτη φορά έπειτα από 22 χρόνια που γίνεται μονοψήφιος.
2010
Οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους σε όλη τη χώρα, αντιδρώντας στα νέα οικονομικά μέτρα. 150.000 πολίτες διαδηλώνουν στην Αθήνα, όπου σημειώνονται εκτεταμένα επεισόδια. Κουκουλοφόροι πετούν βόμβες Μολότοφ σε υποκατάστημα της τράπεζας Marfin Egnatia στην οδό Σταδίου, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους από ασφυξία τρεις υπάλληλοι, εκ των οποίων μία έγκυος γυναίκα
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1818
Καρλ Μαρξ, γερμανός ιδρυτής του επιστημονικού σοσιαλισμού. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, που έγραψε μαζί με τον Φρίντριχ Ένγκελς, αποτελεί τηβίβλο του κομουνιστικού κινήματος. (Θαν. 14/3/1883)
1919
Γεώργιος Παπαδόπουλος, στρατιωτικός, πρωτεργάτης της χούντας των συνταγματαρχών το 1967. (Θαν. 27/6/1999)
1988
Αντέλ, αγγλίδα τραγουδίστρια.
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1821
Ναπολέων Βοναπάρτης, αυτοκράτορας της Γαλλίας.(Γεν. 15/8/1769)
1965
Νίκος Γούναρης, τροβαδούρος του ελαφρού τραγουδιού. (Γεν. 1915)
2007
Θίοντορ Μέιμαν, αμερικανός φυσικός, δημιουργός του πρώτου λέιζερ. (Γεν. 11/7/1927)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0505#ixzz3ZGrPzkGb
Καρλ Μαρξ
1818 – 1883
94
Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και οικονομολόγος, εισηγητής του επιστημονικού σοσιαλισμού και του κομουνισμού. Όπλισε την εργατική τάξη με δύο σπουδαία θεωρητικά κείμενα για τους αγώνες της, το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» και «Το Κεφάλαιο». Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους και επιδραστικότερους διανοητές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο Καρλ Μαρξ (Karl Marx) γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1818 στην πόλη Τριρ (Τρέβηροι στην εξελληνισμένη ονομασία της) της Πρωσικής Ρηνανίας. Ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του νομικού Χέρσελ Μορντεκάι (1777-1838), γόνου οικογενείας ραβίνων και της ολλανδοεβραίας Χενριέτα Πρέσμπουργκ (1788 - 1863). Δύο χρόνια πριν από τη γέννηση του Καρλ, ο πατέρας του βαπτίστηκε χριστιανός, προσχωρώντας στην Ευαγγελική Εκκλησία της Πρωσίας κι έλαβε το όνομα Χάινριχ Μαρξ. Στην κίνησή του αυτή δεν τον ακολούθησε η σύζυγός του, η οποία παρέμεινε πιστή στην ιουδαϊκή θρησκεία.
Η οικογένεια Μαρξ ζούσε σ’ ένα απλό, αλλά άνετο ιδιόκτητο σπίτι στην οδό Μπρίγκεργκασετ, που χρόνο με το χρόνο γινόταν κέντρο συνάντησης πλουσίων εμπόρων, πελατών του δικηγόρου Χάινριχ Μαρξ. Το 1824, όταν ο Καρλ ήταν έξι ετών, τα αδέλφια του βαφτίστηκαν ομαδικά χριστιανοί. Η μητέρα του και πάλι δεν ακολούθησε την απόφαση του συζύγου της.
Ο μικρός Καρλ άρχισε να προσκολλάται και να θαυμάζει τον πατέρα του, ενώ τη μητέρα του, που δεν είχε ιδιαίτερη παιδεία, την κορόιδευε για την ολλανδική προφορά της και για τα λάθη της στη γερμανική γλώσσα. Τον περιγράφουν ως χαρακτήρα «δύστροπο, επίμονο, απότομο, αυταρχικό, προσηλωμένο σε ό,τι κάθε φορά του καρφωνόταν στο κεφάλι», καλό μαθητή, με άμεμπτη διαγωγή, που θεωρούσε τους συνομηλίκους του «μικρούς».
Ο Καρλ Μαρξ σε νεαρή ηλικία
Ο Καρλ βιαζόταν να μπει στον κύκλο των μεγαλυτέρων του. Ιδιαίτερο σεβασμό, συμπάθεια και εκτίμηση έτρεφε προς τον φίλο του πατέρα του και βασιλικό σύμβουλο Λούντβιχ φον Βεστφάλεν, τον άνθρωπο που έμελλε να του καθορίσει τη ζωή. Ο φον Βεστφάλεν είχε μία ωραία κόρη, την Τζένη (1814-1881), στενή φίλη της αδελφή του Σοφίας. Η όμορφη Τζένη και οι συζητήσεις με τον πατέρα της, τον είχαν κάνει σχεδόν οικότροφο στο σπίτι του βασιλικού συμβούλου.
Το σκούρο χρώμα της επιδερμίδας του νεαρού Καρλ του «κόλλησε» το παρατσούκλι «Μαύρος». «Ο Μαύρος σας με έστυψε για άλλη μία φορά σαν λεμόνι στην κουβέντα μας» έλεγε ο φον Βεστφάλεν στον πατέρα Μαρξ, καμαρόνοντας για την πνευματική εξέλιξη του Καρλ. Είναι η εποχή που ο «Μαύρος» τελειώνει το σχολείο και ανακαλύπτει ότι θέλει να γίνει ποιητής. Όνειρό του είναι «με τα έργα και τη φαντασία του να κατακτήσει τον κόσμο». Όπως κάθε «καθωσπρέπει» νεαρός Γερμανός των ημερών του, ο Καρλ πίστευε ότι κρύβεται μέσα του ένας Χάινε. Βαθύτατα επηρεασμένος από τον επίσης εβραίο ποιητή, συγκινημένος από τη μουσική των Σούμπερτ, Σούμαν και Μέντελσον και με μούσα την όμορφη Τζένη, αρχίζει να γράφει στίχους ακατάπαυστα.
Το 1835 αποφοιτά με αρκετά καλούς βαθμούς, αλλά και με ένα δηλητηριώδες σχόλιο του καθηγητή του Βίτενσμπαχ στο απολυτήριο: «Περιπίπτει εις το αδιόρθωτον σφάλμα να καταφεύγη εις πολλάς μεταφορικάς παραστάσεις και να χρησιμοποιή εξεζητημένο και παράδοξόν πως ύφος». Ένα χρόνο μετά εγγράφεται στη Νομική Σχολή της Βόννης - και όχι του Βερολίνου, όπως θα ήθελε ο πατέρας του - για να βρίσκεται κοντά στην όμορφη φίλη της αδελφής του.
Το πρώτο έτος σπουδών ήταν συμφορά και για τις επιδόσεις του και για το οικογενειακό κομπόδεμα. Το πατρικό επίδομα ξοδευόταν σε γλέντια. Όπως έγραφε μάλιστα αργότερα στον φίλο του Ένγκελς, η αστυνομία τον είχε συλλάβει «επί μέθη και διαταράξει της νυχτερινής ησυχίας». Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς αρραβωνιάζεται κρυφά από τους γονείς του τη Τζένη Βεστφάλεν.
Ως φοιτητής δεν αναμειγνύεται στην πολιτική, αν και οι ιδέες του Τζουζέπε Ματσίνι για τη «Νέα (ελεύθερη, ανεξάρτητη και ενιαία) Ιταλία» κερδίζουν έδαφος σε όλη την Ευρώπη. Στο Βερολίνο νοικιάζει το σπίτι, όπου κάποτε είχε διαμείνει ο ποιητής Λέσινγκ. Εισχωρεί σύντομα στους κύκλους της γερμανικής διανόησης, όπου εκείνη την εποχή κυριαρχεί «ο παγκόσμιος φιλόσοφος, ο φωτεινός φάρος και το κόσμημα του Πανεπιστημίου του Βερολίνου» Γκέοργκ Χέγκελ (Ο Έγελος των Ελλήνων).
Εγκαταλείπει τον έκλυτο βίο της Βόννης και συνεχίζει να γράφει. Στο δωμάτιό του έβρισκε κανείς παντού χειρόγραφα και τετράδια με ποιήματα, όπως «Τα Βιβλία του Έρωτα», αφιερωμένα - φυσικά - στην Τζένη φον Βεστφάλεν. Ανάμεσα στα έργα που γράφει είναι και μία κωμική νουβέλα, στην οποία δίνει τον τίτλο «Ο Σκορπιός και ο Ευτύχιος». Οι στίχοι του φθάνουν στα γραφεία εκδοτικών οίκων και περιοδικών, αλλά επιστρέφονται με την ίδια παρατήρηση του γυμνασιακού καθηγητή Βίτενσμπαχ.
Το 1838, σε ηλικία 20 ετών, χάνει τον πατέρα του. Ο θάνατος αυτός και η ποιητική αποτυχία τον οδηγούν σε βαριά μελαγχολία και κατάθλιψη. Δεν παρακολουθεί πια τα μαθήματα, απλώς συχνάζει στις συνεδριάσεις του «Κύκλου των Καθηγητών». Ασχολείται πια σχεδόν αποκλειστικά με τη φιλοσοφία. Οι απουσίες από τα μαθήματα τον οδηγούν σε «εξ αποστάσεως» αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο της Ιένας. Ο τίτλος της πτυχιακής του εργασίας φέρει τον τίτλο «Περί της διαφοράς της περί φύσεως φιλοσοφίας του Δημοκρίτου και του Επικούρου» και την υπογράφει στα λατινικά ως Carolus Enricus Marx Trevirensis.
Είναι δύσκολο να βρει απασχόληση, τα οικονομικά της οικογενείας είναι σε δεινή θέση. Ο φίλος του Μπρούνο Μπάουερ του έχει υποσχεθεί θέση υφηγητή στη Βόννη, εφόσον εκείνος καταλάμβανε έδρα καθηγητή. Αλλά και ο Άρνολντ Ρούγκε του είχε δώσει μία υπόσχεση: να εκδώσουν μαζί ένα περιοδικό, το «Αρχείον Αθεΐας». Ο αθεϊσμός, όμως, στον οποίον είναι προσκολλημένος, βάζει τέλος στα όνειρα για μια θέση υφηγητή. Οι πόρτες του πανεπιστημίου γι’ αυτόν κλείνουν οριστικά.
Αρχίζει να αναζητεί οποιαδήποτε αξιοπρεπή εργασία για βιοπορισμό. Σανίδα σωτηρίας, η πρόταση δύο φίλων από τον «Κύκλο των Καθηγητών». Ο Γιουνγκ και ο Οπενχάιμ τον καλούν το 1842 να εργασθεί ως δημοσιογράφος στην «Εφημερίδα του Ρήνου» («Rheinische Zeitung»). Πέντε μήνες προσπαθεί να γράψει το πρώτο του άρθρο, το οποίο τελικά δημοσιεύεται ανυπόγραφο και περνά απαρατήρητο. Οι φίλοι που τον πρότειναν αρχίζουν να απογοητεύονται από την αδράνειά του.
Εν τω μεταξύ, το κυκλοφοριακό φιάσκο της «Εφημερίδας του Ρήνου» (800 φύλλα έναντι 8.000 της αντιπάλου «Εφημερίδας της Κολωνίας») τον οδηγεί στη θέση του διευθυντή. Πρώτη ενέργεια του πρώην ράθυμου συντάκτη και νυν διευθυντή της «Εφημερίδας του Ρήνου» είναι να διαμαρτυρηθεί για τη λογοκρισία. Τα αντίπαλα έντυπα αρχίζουν να του επιτίθενται με κακεντρεχή σχόλια του τύπου «τα παιδιά των πλουσίων εμπόρων της Koλωνίας επεδίδοντο εις τον σνομπισμόν του κομμουνισμού για να σκοτώσουν την ώρα των εις βάρος των περιουσιών των γονέων των». Ένα δημοσίευμα περί διαζυγίου φέρνει τη ρήξη με το εκκλησιαστικό κατεστημένο και την αναστολή έκδοσης της εφημερίδας.
Το έτος 1843 βρίσκει τον Μαρ στο Παρίσι να εκδίδει τα «Γερμανογαλλικά Χρονικά» και να συγγράφει μια μελέτη περί ιουδαϊσμού, την «Εισαγωγή στην κριτική της φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ» και το «Δοκίμιο κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας». Η ύλη, όμως, του πρώτου τεύχους των «Γερμανογαλλικών Χρονικών» οδηγεί σε κατάσχεση του εντύπου και στη σύλληψή του. Τότε ακριβώς είναι που συνδέεται με τον Φρίντριχ Ένγκελς, τον φίλο που θα τον στηρίξει με όλα τα μέσα ως τον θάνατό του.
Φρίντριχ Ένγκελς - Καρλ Μαρξ
Ο Ένγκελς «συμπληρωματικά» προς τη φιλοσοφική θεώρηση του Μαρξ διατυπώνει την αρχή ότι οι νόμοι της εξέλιξης των κοινωνιών οδηγούν αναπόφευκτα προς τον κομμουνισμό. Ο Μαρξ αρχίζει να παρακολουθεί τις συγκεντρώσεις των γερμανών εργατών στο Παρίσι και των «μυστικών εταιρειών», όπως ο «Σύνδεσμος των Δικαίων». Παρ’ ότι δεν εγγράφεται μέλος, γίνεται στόχος της γαλλικής αστυνομίας, η οποία αρχίζει να παρακολουθεί κάθε κίνησή του.
Το 1844 γνωρίζει τον Προυντόν και τον (κατόπιν άσπονδο αντίπαλό του) Μπακούνιν, με τους οποίους συνεργάζεται στην εφημερίδα «Vorwärts» («Εμπρός»). Οι γερμανοί ηγεμόνες αντιδρούν λυσσαλέα στα δημοσιεύματά του. Κάνουν το παν (και τα καταφέρνουν το 1845) να εκτοπισθεί στις Βρυξέλλες, όπου τον ακολουθεί και η - σύζυγός του πλέον - Τζένη. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, συνοδευόμενος από τον φίλο του Ένγκελς, πηγαίνει στην Αγγλία για να μελετήσει την κατάσταση των εργατών. Επιστρέφοντας και οι δύο στις Βρυξέλλες γράφουν το έργο «Η γερμανική ιδεολογία».
Αποπειρώνται να δημιουργήσουν ένα ευρύτερο κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο γερμανός πρέσβης στο Βέλγιο, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που εγκυμονούσε το δίδυμο Ένγκελς - Μαρξ για την ήδη εκρηκτική ατμόσφαιρα, ζητεί την εκτόπισή του. Ο Μαρξ βρίσκεται σε διαρκή επαφή με τις εργατικές οργανώσεις σε Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία. Τότε είναι που ο «Σύνδεσμος των Δικαίων» τον καλεί στο Λονδίνο για να αναδιοργανώσει αυτή τη «μυστική εταιρεία». Ο Μαρξ αποδέχεται την πρόσκληση και τον Ιούνιο του 1847 παρευρίσκεται στο συνέδριο του «Συνδέσμου των Δικαίων».
Από τις εργασίες του συνεδρίου προκύπτουν οι εξής αλλαγές: Ο Σύνδεσμος αντικαθιστά στην ονομασία του τη λέξη «Δικαίων» με τη λέξη «Κομμουνιστών» και το κεντρικό σύνθημα «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια» μετατρέπεται σε «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!». Έξι μήνες μετά ο Σύνδεσμος του αναθέτει τη σύνταξη του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», το οποίο ο Μαρξ ολοκληρώνει το 1848.
Ο Καρλ Μαρξ με τη σύζυγός του Τζένη
Την ίδια χρονιά συλλαμβάνεται στις Βρυξέλλες μαζί με τη σύζυγό του. Αποφυλακίζεται, όμως, σε λίγες ημέρες και μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου έχει κηρυχθεί επανάσταση. Ο άνεμος των ταραχών φθάνει στην Αυστρία και στη Γερμανία, όπου ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ' αναγκάζεται να προβεί σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και να συγκαλέσει εθνοσυνέλευση στη Φραγκφούρτη. Το κλίμα αυτό οδηγεί τα βήματα του Μαρξ στην Κολονία. Εκεί κατηγορείται για αδικήματα Τύπου και ένοπλη αντίσταση κατά της αρχής. Κατηγορείται όμως και από ορισμένα μέλη του Συνδέσμου ως «μυστικό όργανο της κεφαλαιοκρατικής αριστοκρατίας».
Τον Μάιο του 1849 καταφεύγει και πάλι στη Γαλλία, όπου πλέον η επανάσταση έχει κατασταλεί. Το 1850 η κόπωση από τους ατελέσφορους δεκαετείς αγώνες είναι εμφανής - και σ’ αυτόν και στο κίνημα. Αποχωρεί από τον Σύνδεσμο φτωχός και χωρίς δουλειά. Ζει πλέον από τη συγγραφή των έργων του και μόνον. Η γέννηση του τέταρτου παιδιού του τον βρίσκει σε άθλια οικονομική κατάσταση. Αποφεύγοντας πλέον κάθε ενεργό ανάμειξη στην πολιτική, αφιερώνεται αποκλειστικά στη συγγραφή του μεγαλύτερου έργου του, του «Κεφαλαίου».
Μετά τον θάνατο του βασιλιά της Πρωσίας (και μεγάλου διώκτη του) Φρειδερίκου Γουλιέλμου Δ', το 1861, επιστρέφει στη Γερμανία, αλλά το 1864 τον βρίσκει ξανά στο Λονδίνο να διαβάζει με ενθουσιασμό την προκήρυξη που έχει συντάξει στο Διεθνές Εργατικό Συνέδριο. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της Α' Διεθνούς. Στις τάξεις του νέου κομματικού σχηματισμού, όμως, παρεισφρέουν αναρχικοί, με πρώτο και καλύτερο τον Μπακούνιν. Είναι τέτοιο το μένος του εναντίον του ρώσου αναρχικού, ώστε η εφημερίδα του δημοσιεύει ότι η Γεωργία Σάνδη «κατέχει έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία ο Μπακούνιν είναι πράκτορας της μυστικής τσαρικής αστυνομίας».
Η Παρισινή Κομμούνα τον βρίσκει στο Λονδίνο, από όπου αποστέλλει στους επαναστάτες οδηγίες και συμβουλές. Στις 30 Μαΐου 1871 συντάσσει την προκήρυξη προς την Κομμούνα. Έχει διαβλέψει ήδη την αποτυχία της. Πιστεύει ότι το κίνημα έπρεπε να έχει στραφεί κατά της νομίμου κυβερνήσεως των Βερσαλλιών, ώστε να μην κλειστούν οι επαναστάτες στο Παρίσι, όπου τελικά και εξοντώθηκαν.
Το 1872 είναι 54 ετών, απογοητευμένος και με υγεία που έχει αρχίσει να κλονίζεται. Προτείνει τη μεταφορά της έδρας της Α' Διεθνούς στη Νέα Υόρκη, αποσύρεται και συνεχίζει τη συγγραφή του «Κεφαλαίου». Η ζωή του έχει κυλήσει με στερήσεις και ταλαιπωρίες, αλλά έχει μοναδικά στηρίγματά του την αγαπημένη του γυναίκα Τζένη Μαρξ και τον αφοσιωμένο φίλο του Φρίντριχ Ενγκελς. «Είμαι ερωτευμένος από την κορυφή ως τα νύχια» γράφει για την κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του σύζυγό του. Η Τζένη είναι η ζωή του. Θεωρεί ότι ο χρόνος δεν είναι σε θέση να πληγώσει την ομορφιά της, η οποία «παραμένει έκπαγλος παρά την προχωρημένη ηλικία». Μαζί της θα αποκτήσει συνολικά επτά παιδιά, από τα οποία μόνο τα τρία θα φθάσουν ως την ενηλικίωση. Το 1878, όμως, η Τζένη πεθαίνει από καρκίνο. «Ο θάνατός της σκότωσε κάθε κίνητρο ζωής γι’ αυτόν» έγραφε ο Ένγκελς.
Ο Καρλ Μαρξ πέθανε στις 14 Μαρτίου 1883 στο Λονδίνο, απογοητευμένος, χωρίς καμία ιδιαίτερη αναγνώριση ή ένδειξη ότι αργότερα θα χαρακτηριζόταν «ο προφήτης φιλόσοφος που σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας». Τάφηκε ως άπατρις, τρεις μέρες αργότερα, στο νεκροταφείο του Χαϊγκέιτ στο Βόρειο Λονδίνο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1343#ixzz3ZGrcsziq
Η ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού
-
Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ
Μπολόνια, 2002
79
Με το ευρωπαϊκό μπάσκετ και πάλι ενωμένο, μετά τη διαμάχη FIBA και ULEB το 2001, η διοργάνωση του φάιναλ-φορ της ενιαίας Ευρωλίγκας ανατέθηκε στην Μπολόνια, μία από τις μητροπόλεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός με 17 νίκες και 3 ήττες έφθασε για έκτη φορά σε φάιναλ-φορ, αφού στο δρόμο για την Μπολόνια απέκλεισε μεταξύ άλλων την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Τη Μεγάλη Παρασκευή, 3 Μαΐου, την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου στην Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε στο «Παλαμαλαγκούτι» τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, την οποία είχε νικήσει στον τελικό του 2000 και από την οποία είχε χάσει στον τελικό της «Σουπρολίγκα» το 2001 στο Παρίσι με 81-67. Η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς επικράτησε σχετικά εύκολα με 83-75. Στον άλλο ημιτελικό, που ήταν ένας ιταλικός εμφύλιος, η τοπική Κίντερ επικράτησε 90-82 της Μπενετόν Τρεβίζο.
Η σύνθεση του Παναθηναϊκού: Αλβέρτης 11 (2 τρ.), Καλαϊτζής 2, Ρότζερς 5 (1 τρ.), Μουλαομέροβιτς 6 (1 τρ.), Μποντίρογκα 26 (2 τρ.), Μίντλετον 15, Κουτλουάι 9 (2 τρ.) Αλμπάνο, Παπαδόπουλος 9 και Σάντσες.
Ο τελικός έγινε ανήμερα του Πάσχα, 5 Μαΐου 2002, και πέρασε σχετικά απαρατήρητος από το ελληνικό κοινό και τα ΜΜΕ, αφού όλοι είχαν το νου τους στον οβελία. Αντίπαλος του Παναθηναϊκού ήταν η Κίντερ Μπολόνα, που έπαιζε στο γήπεδό της και μπροστά στο κοινό της. Κανείς δεν στοιχημάτιζε ούτε ένα ευρώ υπέρ των «πρασίνων», όταν μάλιστα βρέθηκαν 14 πόντους πίσω από τους αντιπάλους τους (29-43), λίγο πριν από το φινάλε του πρώτου ημιχρόνου. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς παρέπαιε αμυντικά και επιθετικά.
Η λύση ήλθε από τον πάγκο και ήταν ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Ο Ομπράντοβιτς, πιστεύοντας στο ταλέντο του 22χρονου σέντερ, του είπε: «Έχεις μυαλό. Έχεις χαρακτήρα. Έχεις ταλέντο. Στο ένα εναντίον ενός δεν μπορεί κανείς να σε νικήσει. Μπες μέσα και…φά' τους». Ο «Λάζος» έλαβε το μήνυμα και βοήθησε καθοριστικά στο πρόβλημα των ριμπάουντ. Ο Μποντίρογκα και ο Κουτλουάι βρήκαν το δρόμο προς το καλάθι και ο Παναθηναϊκός νίκησε με 89-83 τους Ιταλούς μέσα στο σπίτι τους, κατακτώντας το τρίτο του ευρωπαϊκό.
Ο πρωτάρης σε τίτλους, ύστερα από τρεις συνεχόμενες αποτυχίες, Νταμίρ Μουλαομέροβιτς, έκανε τη δήλωση που αποτύπωσε την εικόνα του αγώνα: «Αυτό ήταν το πιο δύσκολο τρόπαιο στην ιστορία των φάιναλ-φορ». Τον τίτλο του πιο πολύτιμου παίκτη κέρδισε ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, αν και ο τούρκος Ιμπραήμ Κουτλουάι οδήγησε τον Παναθηναϊκό στη νίκη, με τα καθοριστικά καλάθια που πέτυχε στα τελευταία λεπτά.
Η σύνθεση του Παναθηναϊκού: Αλβέρτης 11 (1 τρ.), Καλαϊτζής, Ρότζερς 7 (1 τρ.), Μουλαομέροβιτς 6, Μποντίρογκα 21 (1 τρ.), Μίντλετον 10, Κουτλουάι 22 (4 τρ.), Σάντσες και Παπαδόπουλος 12 (5 ρ.).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/245/169#ixzz3ZGrzuzIm
Γεώργιος Παπαδόπουλος
1919 – 1999
532
Στρατιωτικός και ιθύνων νους του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, που οδήγησε στην επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας (21 Απριλίου 1967- 23 Ιουλίου 1974) στην Ελλάδα. Φανατικός αντικομμουνιστής και γνήσιο τέκνο μιας εποχής που ορίζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα και τον Ψυχρό Πόλεμο στη διεθνή σκηνή.
Γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας στις 5 Μαΐου 1919 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του δάσκαλου Χρήστου Παπαδόπουλου και της γυναίκας του Χρυσούλας. Μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών του, εισήλθε το 1937 στη Σχολή Ευελπίδων, με συμμαθητές τον Νικόλαο Μακαρέζο και τον Ιωάννη Λαδά. Ολοκλήρωσε εσπευσμένα την τριετή φοίτησή του, λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 και ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού.
Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στα Τάγματα Ασφαλείας υπό τον Συνταγματάρχη Κουρκουλάκο και την οργάνωση Χ του αντισυνταγματάρχη Γρίβα. Το 1941 παντρεύτηκε τη Νίκη Βασιλειάδη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τη Χρυσούλα και τον Χρήστο. Το 1944 συμμετείχε με άλλους δεξιούς αξιωματικούς στην ίδρυση του ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης με σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Στον Εμφύλιο Πόλεμο μετείχε, όπως υπερήφανα έλεγε ο ίδιος, σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, «από τα Βαρδούσια στον Ταΰγετο, από τον Πάρνωνα στη Μουργκάνα κι από τον Γράμμο στο Βίτσι».
Το 1951 ως στρατοδίκης με τον βαθμό του ταγματάρχη στην πρώτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη ήταν ο μόνος που μειοψήφησε στην επιβολή της θανατικής ποινής στον «Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο», παρότι φανατικός αντικομμουνιστής. Το 1956 ο Δημήτριος Ιωαννίδης ίδρυσε την ΕΕΝΑ (Εθνική Ένωση Νέων Αξιωματικών), μια κλειστή ολιγομελή ομάδα αξιωματικών, που προήλθε από τους κόλπους του ΙΔΕΑ και προετοίμασε μεθοδικά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Γρήγορα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναδείχθηκε ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της.
Από το 1959 έως το 1964 υπηρέτησε στην ΚΥΠ και απέκτησε στενές σχέσεις με τους πράκτορες της CIA στην Αθήνα. Το 1961 ήταν γραμματέας της επιτροπής του σχεδίου «Περικλής», που είχε ως στόχο την αποδυνάμωση της ΕΔΑ, η οποία στις εκλογές του 1958 είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση. Το σχέδιο εφαρμόστηκε στις εκλογές του 1961, που έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας», οι οποίες έδωσαν άνετη πλειοψηφία στην ΕΡΕ.
Οι συνωμοτικές κινήσεις του Παπαδόπουλου και της ΕΕΝΑ ήταν εν γνώσει των προϊσταμένων του και μετά την άνοδο της Ένωσης Κέντρου στην εξουσία, το 1964, τέθηκε θέμα αποστρατείας του. Τον έσωσε η φιλία του πατέρα του με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και η φιλευσπλαχνία του «Γέρου της Δημοκρατίας».
Ο Παπαδόπουλος μετατέθηκε στον Έβρο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 117 ΜΠΠ στην Ορεστιάδα. Έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο από το αποκληθέν «Σαμποτάζ του Έβρου», όταν ισχυρίσθηκε ότι εξάρθρωσε ομάδα αριστερών στρατιωτών, που προκαλούσαν δολιοφθορές, ρίχνοντας ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των στρατιωτικών φορτηγών της μονάδας του. Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι ήταν δικής του εμπνεύσεως προβοκάτσια και αντί στρατοδικείου τιμωρήθηκε μόνο με 15 μέρες φυλακή. Αυτή τη φορά δεν τον έσωσε ο Παπανδρέου, αλλά μάλλον ο βασιλιάς.
Το φθινόπωρο του 1966, ο συνταγματάρχης, πλέον, Γεώργιος Παπαδόπουλος επωφελείται από την πολιτική κρίση εξαιτίας της Αποστασίας και μετατίθεται στην Αθήνα μαζί με τον ομόβαθμό του Νικόλαο Μακαρέζο και τοποθετείται στη θέση - κλειδί του διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, έχοντας την ευθύνη των επιχειρήσεων. Φροντίζει να μεταθέσει στην Αθήνα φίλους και συνεργάτες του και να τους τοποθετήσει σε καίριες θέσεις για να ετοιμάσουν όλοι μαζί το σκηνικό της 21ης Απριλίου 1967.
Στρατηγοί και Παλάτι κάνουν το μοιραίο λάθος και αναθέτουν στους Παπαδόπουλο και Μακαρέζο την επικαιροποίηση του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς», που προβλέπει την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίπτωση «ερυθράς» απειλής. Βάσει αυτού του σχεδίου θα εκδηλωθεί και θα επικρατήσει τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής δύο συνταγματάρχες (Παπαδόπουλος , Μακαρέζος) κι έναν ταξίαρχο (Παττακός), με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όταν οι τελευταίοι ενδοιασμοί του βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν ξεπεραστεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται Υπουργός Προεδρίας, με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια. Ουσιαστικά, όμως, ο Παπαδόπουλος θα είναι ο ισχυρός ανήρ του καθεστώτος.
Μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου (13 Δεκεμβρίου 1967), ο Παπαδόπουλος ανέλαβε την πρωθυπουργία και σταδιακά όλες τις εξουσίες: Υπουργός Εξωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Εσωτερικών και Αντιβασιλέας συγχρόνως. «Μόνο αρχιεπίσκοπος δεν έγινε» σύμφωνα με μια ρήση της εποχής. Στις 13 Αυγούστου 1968 διέφυγε απόπειρας δολοφονίας του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η ποινή του δεν εκτελέσθηκε και παρέμεινε επί πενταετία στη φυλακή. Το 1973 έλαβε ειδική χάρη, όταν ο Παπαδόπουλος ορκίσθηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, μετά την κατάργηση της Βασιλείας (29 Ιουλίου 1973).
Δέσποινα και Γεώργιος Παπαδοπουλος
Το 1970 ο Παπαδόπουλος πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του Νίκη με νομοθετικό διάταγμα μιας χρήσης και στη συνέχεια παντρεύτηκε την ερωμένη του Δέσποινα Γάσπαρη, πολιτική υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, με την οποία απέκτησε μία κόρη. Το φθινόπωρο του 1973, επεχείρησε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του και διόρισε πρωθυπουργό τον παλαίμαχο πολιτικό Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, υποσχόμενος εκλογές για τις αρχές του 1974. Το πολιτικό πείραμά του κράτησε μόλις 48 ημέρες, καθώς μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου ανετράπη από τους σκληροπυρηνικούς του στρατεύματος, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, τον μόνο από τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος που δεν είχε αναλάβει πολιτικό πόστο.
Ο Παπαδόπουλος συνελήφθη και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στη βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο Λαγονήσι. Αισθανόταν προδομένος, καθώς δεν πίστευε ότι ο φίλος του Δημήτριος Ιωαννίδης θα τον ανέτρεπε. «Ο Μίμης είναι αρσακειάς. Αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο» καθησύχαζε αυτούς που τον προειδοποιούσαν για τις κινήσεις του.
Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εκτοπίστηκε στην Κέα (23 Οκτωβρίου 1974) μαζί με τους Στυλιανό Παττακό, Νικόλαο Μακαρέζο, Ιωάννη Λαδά και Μιχαήλ Ρουφογάλη. Την 21η Ιανουαρίου 1975 προφυλακίσθηκε με βάση το Δ' Ψήφισμα της Ε' Αναθεωρητικής Βουλής και προσήχθη σε δίκη ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, μαζί με τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος. Στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση για τα εγκλήματα της στάσεως και της εσχάτης προδοσίας. Η θανατική ποινή του, όπως και των άλλων καταδικασθέντων, μετατράπηκε αυθημερόν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε ισόβια κάθειρξη, την οποία εξέτισε στις φυλακές του Κορυδαλλού.
Στις αρχές του 1984 ανακηρύχθηκε αρχηγός του νεοϊδρυθέντος κόμματος της ΕΠΕΝ. Παραιτήθηκε, ωστόσο, την 4η Απριλίου 1984, επειδή διαφώνησε με τη συμμετοχή του κόμματος στις ευρωεκλογές. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός αποφάσισε να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Στις 8 Αυγούστου 1996, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εισήχθη στο Λαϊκό Νοσοκομείο πάσχων από κακοήθη νεοπλασία του ουροποιητικού συστήματος. Η κυβέρνηση Σημίτη δεν δέχθηκε την αίτηση του γιου του Χρήστου και της γυναίκας του Δέσποινας να αποφυλακισθεί για λόγους επιεικίας. Ο ίδιος, άλλωστε, θα μπορούσε να είχε αποφυλακιστεί, αν ζητούσε συγγνώμη για τις πράξεις του, όπως έκανε ο Νικόλαος Μακαρέζος ή να επικαλεστεί λόγους υγείας, όπως έπραξε ο Στυλιανός Παττακός.
Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι τέλους, λέγοντας «δι εμέ θα ομιλήσει η ιστορία, η οποία θα με δικαιώσει...». Άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:48 της 27ης Ιουνίου 1999 στην εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε υπό κράτηση για 34 μήνες. Κηδεύτηκε στις 30 Ιουνίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της οικογένειάς του και λίγων στελεχών και αμετανόητων νοσταλγών της Επταετίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/254#ixzz3ZGsSMk2h
Δημήτριος Τσάτσος
1933 – 2010
63
Διακεκριμένος έλληνας συνταγματολόγος, πανεπιστημιακός και πολιτικός.
Ο Δημήτριος Τσάτσος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Μαΐου 1933 και ήταν γόνος πολιτικής οικογένειας, γιος του βουλευτή των Φιλελευθέρων και υπουργού Θεμιστοκλή Τσάτσου και ανιψιός του διατελέσαντος Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τσάτσου.
Σπούδασε νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Χαϊδελβέργης και το 1960 ανακηρύχτηκε διδάκτορας της Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με διατριβή «Η κατά το άρθρο 105 Εισαγ. Ν.Α.Κ. έννοια της χάριν του Γενικού Συμφέροντος κείμενης διατάξεως». Από το 1964 έως το 1966 εργάστηκε ως ερευνητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ υπεύθυνος για τη μελέτη του συνταγματικού καθεστώτος της Αυστρίας, της Ελλάδας και της Κύπρου.
Το 1968, η δικτατορία των συνταγματαρχών τον βρήκε στην Ελλάδα. Η χούντα δεν του έδωσε άδεια να διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας όπου είχε εκλεγεί υφηγητής. Η αξία του, όμως, αναγνωρίζεται στη Δύση, όπου ανακηρύχθηκε υφηγητής του γερμανικού και αλλοδαπού Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Το 1969 εκλέχτηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά δεν διορίστηκε από τη δικτατορία. Ένα χρόνο μετά, επέστρεψε ως μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης.
Τον Μάρτιο του 1973 συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της ΕΣΑ για τέσσερις μήνες, μαζί με τους Αναστάση Πεπονή, Δημήτρη Μαρωνίτη, Κωνσταντίνο Αλαβάνο και Περικλή Πάγκαλο. Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 συμμετείχε ως υφυπουργός Εθνικής Παιδείας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Κατά τη θητεία του θέσπισε τα μέτρα κάθαρσης στα πανεπιστήμια κατά των συνεργατών της δικτατορίας («αποχουντοποίηση»), πρότεινε τον πρώτο νόμο-πλαίσιο για τα ελληνικά πανεπιστήμια και θεσμοθέτησε την πρώτη μορφή φοιτητικής συμμετοχής στη διοίκηση των ΑΕΙ.
Το 1974 επανήλθε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 1980 και ως τη συνταξιοδότησή του ήταν καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάγκεν. Υπήρξε ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου, ενώ διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων από το 1988 ως το 1992. Το 1995 τιμήθηκε με το πολιτιστικό Βραβείο Ευρώπης για την πολιτική του στράτευση, τους αγώνες του για τη δημοκρατία, τη συμμετοχή του σε δημοκρατικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τις προσπάθειές του για τη θεσμική ανανέωση της Ευρώπης.
Στις εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής στην Α' Περιφέρεια της Αθήνας με την «Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις» και υπήρξε γενικός εισηγητής εκ μέρους όλης της αντιπολίτευσης στην κοινοβουλευτική διαδικασία ψήφισης του Συντάγματος του 1975. Διεγράφη, λόγω διαφωνιών με την ηγεσία του κόμματος στις 7 Ιουλίου 1976 και στις 23 Ιουλίου κατέθεσε στο προεδρείο της Βουλής δήλωση ανεξαρτησίας. Συνέχισε την πολιτική του δράση στο νέο σχηματισμό «Πρωτοβουλία για Δημοκρατία και Σοσιαλισμό», ο οποίος στις εκλογές του 1977 απετέλεσε συνιστώσα της «Συμμαχίας Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων». Το εγχείρημα δεν στέφθηκε από επιτυχία, καθώς η «Συμμαχία» εξέλεξε ένα βουλευτή, τον επικεφαλής της Ηλία Ηλιού.
Ακολούθως συμπορεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ. Έγινε μέλος του το 1992 και επί δύο συνεχείς θητείες (1994-1999 και 1999-2004) υπήρξε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος. Στη δεκαετή παρουσία του στο Ευρωκοινοβούλιο διακρίθηκε για τις καίριες παρεμβάσεις του σε πολιτικά και θεσμικά ζητήματα, ενώ πήρε ενεργό μέρος στην προετοιμασία του Ευρωσυντάγματος.
O Δημήτρης Τσάτσος απεβίωσε στις 24 Απριλίου 2010 στην Αθήνα.
Επιλεγμένη Εργογραφία
- Συνταγματικό Δίκαιο Ι (Σάκκουλας)
- Συνταγματικό Δίκαιο ΙΙ (Σάκκουλας)
- Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Αλβανίας (μαζί με τον Γεώργιο Κατρούγκαλο, Σάκκουλας)
- Το Σύνταγμα της Ελλάδος 1975/1986/2001 (μαζί με τον Ξενοφώντα Κοντιάδη, Σάκκουλας)
- Η Ιστορία των συγχρόνων πολιτικών θεσμών της Ευρώπης (μαζί με τον Αριστόβουλο Μάνεση, University Studio Press)
- Ελληνική Πολιτεία (Καστανιώτης)
- Εσωκομματική Δημοκρατία (Γαβριηλίδης)
- Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία (Λιβάνης)
- Η προοπτική ενός συντάγματος για την Ευρώπη (συλλογικό, Σάκκουλας)
- Πολιτεία (Γαβριηλίδης)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/407#ixzz3ZGsmCM4y
Νίκος Γούναρης
1915 – 1965
326
O τραγουδιστής με τη βελούδινη φωνή, Νίκος Γούναρης, γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου (κατ' άλλους στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας) το 1915 και μεσουράνησε τη δεκαετία του 1950 στο ελληνικό πεντάγραμμο, είτε σόλο, είτε σε συνεργασία με το Τρίο Μπελκάντο. Υπηρέτησε με συνέπεια το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι, αυτό που πολλοί Έλληνες αποκαλούν «Ευρωπαϊκό».
Η δεκαετία του ’50 χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη κόντρα του λαϊκού και ελαφρού τραγουδιού, το οποίο ταίριαζε απόλυτα με την προσπάθεια της Ελλάδας να γίνει επιτέλους Ευρώπη, μετά τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Ο Γούναρης ήταν ο κύριος εκφραστής αυτού του είδους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης δεν μπορεί το λαϊκό να σηκώσει κεφάλι». Το λαϊκό τραγούδι θα πάρει, βεβαίως, τη ρεβάνς πολύ σύντομα, τη δεκαετία του ’60 και θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά τα επόμενα χρόνια.
Ο Νίκος Γούναρης πρωτοεμφανίστηκε το 1936 και αναδείχθηκε στην Κατοχή, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αγώνα της απελευθέρωσης και για τις πράξεις του τιμήθηκε με το Αριστείο της Εθνικής Αντίστασης.
Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν τα τραγούδια: «Αυτός ο άλλος», «Ένα βράδυ που ’βρεχε», «Σκαλί σκαλί θα κατεβώ» και «Άρχισαν τα όργανα».
Πέθανε στις 5 Μαΐου του 1965, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/118#ixzz3ZGt1R0YH
Πάνος Μάρκοβιτς
1925 – 2012
35
Ποδοσφαιριστής και προπονητής, από τις σημαντικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας, που δήλωσε επαγγελματίας προπονητής ποδοσφαίρου.
Ο Πάνος Μάρκοβιτς γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1925 στη Δράμα, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ (1945-1951), με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας το 1948. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την προπονητική, με προτροπή του οραματιστή προέδρου της Δόξας Δράμας, Αντώνη Καστρινού, δημιουργού της μεγάλης ομάδας των «μαυραετών» τη δεκαετία του '50.
«… Όταν μου έγινε πρόταση από τη Δόξα Δράμας, ήδη παντρεμένος με ένα παιδί, είχα στρωμένη δουλειά ως μηχανουργός - μηχανικός και για να τους αποτρέψω, ζήτησα το εξωπραγματικό ποσό των δύο εκατομμυρίων δραχμών, όταν δεν υπήρχε καλοπληρωμένος προπονητής που να έπαιρνε πάνω από εξακόσιες χιλιάδες. Ζήτησα σπίτι και ασφάλιση. Όταν ήρθε θετική απάντηση, τότε το συζήτησα με τη γυναίκα μου τη Δήμητρα και εκείνη με στήριξε πραγματικά. Άλλαζα επάγγελμα, σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα…». Σπούδασε προπονητική στην Ιταλία και σε ηλικία 27 ετών ανέλαβε προπονητής της Δόξας Δράμας.
Ο Μάρκοβιτς εργάστηκε στους «μαυραετούς» από το 1952 ως το 1955 με νεαρούς παίκτες και ουσιαστικά δημιούργησε τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '50 με τους αδελφούς Λουκανίδη, τον Παύλο Γρηγοριάδη, τον Αντώνη Γεωργιάδη, τον Βασίλη Ιωάννου κ.ά. Η Δόξα Δράμας έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που έπαιξε σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος. Στις23 Μαΐου 1954 ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό με 2-0, σε αγώνα που έγινε στο Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Δόξα Δράμας, ο Πάνος Μάρκοβιτς μετεκπαιδεύτηκε στις ονομαστές σχολές του Κονβερσάνο και της Κολωνίας.
Στη συνέχεια, ως τα μέσα της δεκαετίας του '60 δούλεψε στον Ηρακλή, στον Θερμαϊκό, στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον Πιερικό. Το 1966-1967 διετέλεσε προπονητής της Εθνικής Ελλάδος σε δύο αγώνες. Με τη Φινλανδία 2-1 για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης (16 Οκτωβρίου 1966) και στο φιλικό με τη Λιβύη 4-0 (15 Φεβρουαρίου 1967), μαζί με το Λάκη Πετρόπουλο. Αν και είχε συμβόλαιο με την ΕΠΟ, εκδιώχθηκε από την εθνική ομάδα, πέντε ημέρες μετά την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.
Στη συνέχεια εργάστηκε στον Εθνικό Πειραιά, στην Προοδευτική και τον ΑΠΟΕΛ (1972-1975). Με την ομάδα της Λευκωσίας κατέκτησε το νταμπλ στην Κύπρο το 1973 και την περίοδο 1973-1974 αγωνίστηκε στο ελλαδικό πρωτάθλημα της Α' Εθνικής. Κατάφερε να τερματίσει στη 13η θέση και να γίνει η πρώτη κυπριακή ομάδα που δεν υποβιβάστηκε αμέσως από την Α' Εθνική, όπως συνέβαινε μέχρι τότε. Τη διετία 1975-1976 επανήλθε στην ΕΠΟ ως τεχνικός διευθυντής.
Η επόμενη σπουδαία επιτυχία του Πάνου Μάρκοβιτς ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 1979 με τον Πανιώνιο. Ανέλαβε την ομάδα της Νέας Σμύρνης στη μέση της σεζόν 1978-1979, κατάφερε να τη σώσει από τον υποβιβασμό και να της χαρίσει το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της ιστορίας της. Στα προημιτελικά, ο Πανιώνιος απέκλεισε τον Άρη Θεσσαλονίκης, ανατρέποντας με το εντυπωσιακό 5-1 το 2-5 του «Χαριλάου» και στα ημιτελικά τον Ολυμπιακό (νίκη με 2-1 στη Νέα Σμύρνη, ήττα με 3-2 στο Στάδιο Καραΐσκάκη). Στον τελικό της 9ης Ιουνίου 1979 στο Στάδιο Καραΐσκάκη νίκησε 3-1 την πρωταθλήτρια ΑΕΚ των Μπάγεβιτς, Μαύρου, Δομάζου και Νικολούδη.
Στον Πανιώνιο εργάστηκε άλλες δυο σεζόν, το 1981-1982 και το 1982-1983. Το 1983-1985 επέστρεψε στον ΑΠΟΕΛ, με το οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Κύπρου το 1984, και στη συνέχεια σε διάφορες ομάδες ως το 2004 που εργάστηκε ξανά στον ΑΠΟΕΛ.
Ο Πάνος Μάρκοβιτς -ο «δάσκαλος», όπως τον αποκαλούσαν οι ποδοσφαιριστές του- πέθανε στην Αθήνα στις 17 Αυγούστου 2012, σε ηλικία 87 ετών.
Προπονητική καριέρα
1952-1955: Δόξα Δράμας
1955-1957: Απόλλων Καλαμαριάς
1957-1959: Θερμαϊκός Θεσσαλονίκης
1959-1960: Ηρακλής Θεσσαλονίκης
1960-1961: Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης
1962-1963: Απόλλων Καλαμαριάς
1963: Δόξα Δράμας
1965-1966: Εδεσσαϊκός
1966-1967: Εθνική Ελλάδος
1967-1969: Εθνικός Πειραιώς
1969-1970: Αίας Σαλαμίνας
1970-1971: Ολυμπιακός Χαλκίδας
1971-1972: Προοδευτική
1972-1975: ΑΠΟΕΛ
1975-1976: Ε.Π.Ο. (τεχνικός διευθυντής εθνικών ομάδων)
1976-1977: Πανιώνιος
1977-1978: Πιερικός
1978-1979: Πανιώνιος
1979-1980: Παναχαϊκή
1980-1981: Δόξα Δράμας
1981-1983: Πανιώνιος
1983-1985: ΑΠΟΕΛ
1985-1986: Παναχαϊκή
1986-1987: Δόξα Δράμας
1987-1988: Παναχαϊκή
1988-1990: Καθηγητής σε σχολές ποδοσφαίρου
1990-1992: Ολυμπιακός Λευκωσίας
2004: ΑΠΟΕΛ
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/513#ixzz3ZGtdsm7C
Η αετοφωλιά της Γκιώνας , ο βράχος και η σπηλιά της Αρσαλής
Φωτογραφίες του γνωστού Λιδορικιώτη Αρχιτέκτονα Θάνου Κολοκυθά ..
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Τετάρτη
6/5
03:00 
16°C
72%
3 Μπφ B
16 Km/h 
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 
09:00 
18°C
62%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 
15:00 
28°C
35%
2 Μπφ NA
9 Km/h 
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ 
21:00 
23°C
51%
3 Μπφ Δ
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ…
Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΠΟΥ…ΟΣΗΜΕΡΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ “ ΑΝΗΣΥΧΙΑ “..
Όσο περνάνε φίλοι μου οι μέρες , και όσο τα πράγματα καθημερινά αλλάζουν , προς το..χειρότερο μάλλον , τόσο λιγοστεύει η ..περηφάνια που για κάποια στιγμή , νοιώσαμε , όταν οι πολιτικοί μας, “ έφεραν ..αντιρρήσεις “ στους αχόρταγους τοκογλύφους που προσπαθούν να μας..” καταπιούν “…κάτι φαίνεται δεν πήγε καλά , ή..υπερεκτιμήσαμε τις..” ανύπαρκτες “ δυνάμεις μας ..
Δεν πάνε πολλές μέρες που πολλοί Έλληνες , είχαν κουράγιο και τόλμαγαν να λένε , πως ΤΟΥΣ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΟΤΙ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ, ΚΙ’ΑΣ ΓΊΝΕΙ Ό,ΤΙ…ΘΈΛΕΙ , ΤΏΡΑ ΌΜΩΣ ΕΛΆΧΙΣΤΟΙ ΤΟ ΛΈΝΕ ΑΥΤΌ , ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΩ ΠΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΕΙ , τώρα όλοι φοβούμαστε την..” ξέρα “ που θα πέσουμε , ή την συμφωνία που τελικά θα υπογράψουμε , και που θα είναι..” ταπεινωτικότερη “των προηγουμένων ..
Όπως θα έχετε παρατηρήσει , τα περισσότερα απ’ τα Κυβερνητικά στελέχη , απλά…ψελλίζουν πια κάτι πράγματα , μη έχοντας την παλιότερη σιγουριά τους , και φυσικά την αισιοδοξία τους , φοβούμαστε δε πως πλησιάζει η ώρα της..” παράδοσης “..
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ..ΧΕΡΙ ΤΟΥ ….
Καλό σας απόγευμα
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment