Οι ουρές της..” αξιοπρέπειας “….
Καλησπέρα Λιδορικιώτες
Καλησπέρα φίλοι του χωριού και της εφημερίδας μας
ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΗΜΕΡΑ 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:06
Δύση Ήλιου: 20:52
Σελήνη 18 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Γεγονότα
π. Χ.
362
Ο Επαμεινώνδας νικά στη Μαντίνεια τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους, χρησιμοποιώντας τον σχηματισμό της λοξής φάλαγγας. Τραυματίζεται όμως θανάσιμα.
μ. Χ.
1776
Ο Τόμας Τζέφερσον διαβάζει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Μέσα από τις φλόγες της επανάστασης των αποικιών εναντίον της μητροπολιτικής Βρετανίας γεννιούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
1909
Συγκροτείται στην Αθήνα ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος», μία ομάδα αξιωματικών που προετοίμασε την επανάσταση στο Γουδί τον ίδιο χρόνο και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
1947
Το ΕΑΜ καταθέτει πρόταση για τον τερματισμό του Εμφυλίου Πολέμου: Πολιτική ουδετερότητας στα εξωτερικά θέματα, κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων και γενική αμνηστία.
1993
Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο αρχηγός της «Πολιτικής Άνοιξης», Αντώνης Σαμαράς, δηλώνει: «Δεν θα επιστρέψω στη Νέα Δημοκρατία κι αν ακόμη αλλάξουν οι πολιτικές συνθήκες, έστω και αν με καλέσουν για να γίνω ο αρχηγός της».
2004
Η Εθνική Ελλάδος στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, νικώντας στον τελικό τη διοργανώτρια Πορτογαλία με 1-0. Το γκολ σημείωσε στο 56ο λεπτό ο Άγγελος Χαριστέας.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1784
Αντόνιο Αλμέιντα, πορτογάλος φιλέλληνας, που διακρίθηκε κατά την Ελληνική Επανάσταση. (Θαν. 21/9/1847)
1790
Σερ Τζορτζ Έβερεστ, ουαλός στρατιωτικός, μηχανικός και τοπογράφος. Δούλεψε πολλά χρόνια στην Ινδία, ανέπτυξε μεθόδους μέτρησης και προς τιμήν του η ψηλότερη κορυφή των Ιμαλαΐων φέρει το όνομά του. (Θαν. 1/12/1866)
1807
Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, ιταλός επαναστάτης. Τα κατορθώματά του βοήθησαν ώστε η Ιταλία να πραγματοποιήσει την πολιτική της ένωση και να απαλλαγεί από τους Αυστριακούς. (Θαν. 2/6/1882)
ΘΑΝΑΤΟΙ
Χ.
1822
Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, αδελφός του Πετρόμπεη, οπλαρχηγός, από τις δυναμικότερες μορφές της ελληνικής επανάστασης. Σκοτώθηκε σε μάχη με τους Τούρκους στη Σπλάντζα της Ηπείρου. (Γεν. ?)
1848
Φρανσουά Ρενέ Ντε Σατομπριάν, πιο γνωστός στην Ελλάδα ως Σατωβριάνδος, γάλλος συγγραφέας, πολιτικός, διπλωμάτης και φιλέλληνας. Προς τιμήν του, στην Αθήνα υπάρχει η οδός Σατωβριάνδου. (Γεν. 4/9/1768)
1934
Μαρί Σκλοντόφσκα Κιουρί, γνωστότερη ως Μαντάμ Κιουρί, γαλλοπολωνέζα φυσικός, που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη του ραδίου. (Γεν. 7/11/1867)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0407#ixzz3evXiJEnm
Η Μάχη της Μαντινείας
Ο θάνατος του Επαμεινώνδα στη Μαντίνεια
Η Μάχη της Μαντινείας: Στην κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού χώρου, που δόθηκε το 362 π.Χ., ο Επαμεινώνδας νίκησε Σπαρτιάτες και Αθηναίους με τον σχηματισμό της λοξής φάλαγγας. Τραυματίστηκε, όμως, θανάσιμα...
Μετά τη Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), η κυριαρχία της Θήβας στον ελλαδικό χώρο ήταν αναμφισβήτητη. Αθήνα και Σπάρτη βρίσκονταν σε προφανή παρακμή.
Οι Θηβαίοι, με επικεφαλής του στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, είχαν δημιουργήσει στην Πελοπόννησο το Κοινό των Αρκάδων, με φιλικές προς αυτούς πόλεις. Η Σπάρτη προσπάθησε να το διασπάσει, προσεταιριζόμενη κάποιες από αυτές τις πόλεις, προκειμένου να ανακτήσει τον βαρύνοντα ρόλο της στη Πελοπόννησο. Τα κατάφερε με τη Μαντίνεια, αλλά αυτή η εξέλιξη δυσαρέστησε τον Επαμεινώνδα, που πέρασε για τέταρτη φορά τον Ισθμό για να βάλει τάξη στην ηγεμονία της Θήβας.
Επιτέθηκε με τον στρατό του αιφνιδιαστικά στη Σπάρτη, αλλά ο Αγησίλαος Β' απέκρουσε την επίθεση με επιτυχία (Ιούνιος 362 π.Χ). Ο Επαμεινώνδας υποχώρησε στο Αρκαδικό οροπέδιο κοντά στη Μαντίνεια (13 χλμ. βόρεια της Τρίπολης), όπου στρατοπέδευσε για να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους του. Η κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού χώρου δόθηκε στις 4 Ιουλίου του 362 π.Χ. (κατ' άλλους στις 27 Ιουνίου). Το πεδίο της μάχης τοποθετείται στο πιo στενό τμήμα του οροπεδίου της Τρίπολης, 6.5 χιλιόμετρα νότια της Μαντινείας ανάμεσα στα βουνά Μύτικας, πρόβολο του Μαινάλου Όρους και Καπνίστρα, αντέρεισμα του Παρθενίου Όρους.
Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους (Αθηναίους, Ηλείους, Αχαιούς, Φλειασίους και Μαντινείς), υπό τον Αγησίλαο Β'. Οι δυνάμεις τους ανέρχονταν σε 20.000 πεζούς και 2.000 ιππείς. Από την άλλη πλευρά, οι Θηβαίοι με τους συμμάχους τους (Ευβοείς, Λοκρούς, Μαλιείς, Αινιάνες, Θεσσαλούς, Αρκάδες, Αργείους και Μεσσηνίους), παρέταξαν ένα στρατό αποτελούμενο από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς.
Χρησιμοποιώντας μια βελτιωμένη εκδοχή της λοξής φάλαγγας (διαγώνια παράταξη των οπλιτών με ενίσχυση εις βάθος του ενός άκρου), που είχε πρωτοπαρουσιάσει στα Λεύκτρα ο Επαμεινώνδας, επιτέθηκε στους αντιπάλους και κατόρθωσε να τους απωθήσει, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στη μάχη. Κι ενώ η νίκη φαινόταν να κλείνει προς την πλευρά των Θηβαίων, ο Επαμεινώνδας, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή επί του πεδίου της μάχης.
Ο θάνατος του αρχηγού τους προκάλεσε σύγχυση στους Θηβαίους, με αποτέλεσμα η μάχη να λήξει χωρίς νικητή. Τυπικά, νικητές ήταν οι Θηβαίοι, επειδή πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν αίτηση ανακωχής για την ταφή των νεκρών, έπειτα από πολλούς δισταγμούς. Σύμφωνα με τις ελληνικές αντιλήψεις, αίτηση ανακωχής σήμαινε και αναγνώριση ήττας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Αθηναίος ιππέας Γρύλλος, γιος του σπουδαίου ιστορικού Ξενοφώντα, ο οποίος εισφέρει πολλές πληροφορίες για τη μάχη, στο έργο του Ελληνικά.
Η Μάχη της Μαντινείας με την τροπή που πήρε σήμανε το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας. Κατέδειξε, ακόμη, ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του ελλαδικού χώρου είχαν παρακμάσει οριστικά, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Μακεδόνων του Φιλίππου Β'.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/290#ixzz3evXsIPS8
Επιχείρηση Έντεμπε
Η απελευθέρωση των ομήρων
Επιχείρηση Έντεμπε: Έλαβε χώρα το βράδυ της 3ης Ιουλίου 1976 στο διεθνές αεροδρόμιο Έντεμπε, στην Καμπάλα της Ουγκάντας, με στόχο να απελευθερωθούν οι επιβάτες ενός αεροσκάφους της Air France...
Στρατιωτική επιχείρηση επίλεκτων δυνάμεων του ισραηλινού στρατού για την απελευθέρωση των επιβατών ενός αεροσκάφους της Air France, που κρατούνταν όμηροι από παλαιστίνιους και γερμανούς τρομοκράτες στο αεροδόμιο Έντεμπε της πρωτεύουσας της Ουγκάντας, Καμπάλα. Έλαβε χώρα το βράδυ της 3ης Ιουλίου και ολοκληρώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Ιουλίου 1976. Οι Ισραηλινοί τής έδωσαν την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Αστροπελέκι».
Όλα ξεκίνησαν πάνω από την Κόρινθο το πρωί της 27ης Ιουνίου 1976, όταν εκδηλώθηκε αεροπειρατεία σ' ένα Airbus A300 της Air France με 248 επιβάτες και 12μελές πλήρωμα. Οι αεροπειρατές ήταν τέσσερις, δύο Παλαιστίνιοι που ανήκαν στην οργάνωση «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP) και δύο Γερμανοί της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατικοί Πυρήνες» (Revolutionare Zellen).
Το αεροπλάνο προερχόταν από το Τελ Αβίβ και είχε προορισμό το Παρίσι, με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ελληνικού, από το οποίο επιβιβάσθηκαν οι αεροπειρατές μαζί με άλλους επιβάτες. Ο επικεφαλής των αεροπειρατών Βίλφριντ Μπέζε ζήτησε την απελευθέρωση 40 Παλαιστινίων και 12 άλλων ατόμων, που κρατούνταν σε φυλακές της Κένυας, της Ελβετίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, προκειμένου να αφήσει ελεύθερους τους ομήρους.
Το αεροπλάνο άλλαξε πορεία και προσγειώθηκε στη Βεγκάζη της Λιβύης, όπου παρέμεινε για επτά ώρες. Αφού ανεφοδιάσθηκε, κατευθύνθηκε στην Καμπάλα της Ουγκάντα, όπου κυβερνούσε ο θηριώδης Ίντι Αμίν Νταντά, ο οποίος δήλωνε φίλος των Παλαιστινίων.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους αεροπειρατές και αποφάσισε να πραγματοποιήσει στρατιωτική επιχείρηση για τη διάσωση των ομήρων. Η περιώνυμη «Μοσάντ» ανέλαβε αμέσως δράση για τη συλλογή των απαραίτητων πληροφοριών, προκειμένου να έχει επιτυχή έκβαση η επιχείρηση.
Το απόγευμα της 3ης Ιουλίου, τέσσερα C-130 της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας με 100 κομάντος κατευθύνθηκαν με σιγή ασυρμάτου προς το αεροδρόμιο του Έντεμπε, όπου έφθασαν λίγες ώρες αργότερα. Ένα άλλο αεροπλάνο με ιατρικό υλικό προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο «Κενυάτα» του Ναϊρόμπι. Η βοήθεια της Κένυας, που ήταν «στα μαχαίρια» με το καθεστώς Αμίν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιχείρηση.
Η μαύρη Mercedes της επιχείρησης
Τα ισραηλινά μεταγωγικά προσγειώθηκαν με ανοιχτές τις μπουκαπόρτες μία ώρα πριν από τα μεσάνυχτα. Αμέσως ξεφόρτωσαν μία μαύρη Μερσέντες και ορισμένα πολιτικά αυτοκίνητα συνοδείας, παραπλανώντας τους ουγκαντέζους, που νόμισαν ότι μετέφεραν τον δικτάτορα και την ακολουθία του.
Αμέσως κατευθύνθηκαν στο παλιό κτίριο του αεροδρομίου, όπου οι αεροπειρατές, που εν τω μεταξύ είχαν γίνει έξι, κρατούσαν μόνο τους 103 ομήρους εβραϊκής καταγωγής, καθώς τους υπόλοιπους τους είχαν απελευθερώσει. Οι ισραηλινοί κομάντος φώναξαν στους ομήρους στα εβραϊκά και τα αγγλικά να καλυφθούν και άρχισαν αμέσως την ανταλλαγή πυροβολισμών με τους αεροπειρατές, που είχαν τη βοήθεια της φρουράς του αεροδρομίου. Σε μισή ώρα όλα είχαν τελειώσει. Κατά την επιχείρηση σκοτώθηκαν και οι έξι αεροπειρατές, τρεις όμηροι και από ισραηλινής πλευράς ο αρχηγός των κομάντος συνταγματάρχης Γιονατάν Νετανιάχου, αδελφός του σημερινού πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπένιαμιν Νετανιάχου.
Μία κρίσιμη παράμετρος για την επιτυχία της «Επιχείρησης Αστροπελέκι» ήταν η κατασκευή των κτιρίων του αεροδρομίου από ισραηλινή εταιρεία, η οποία πρόθυμα έδωσε τα αρχιτεκτονικά σχέδια στους σχεδιαστές της στρατιωτικής επιχείρησης. Αυτοί μέσα στις λίγες μέρες που είχαν στη διάθεσή τους κατασκεύασαν ένα ομοίωμα του αεροδρομίου, όπου εκπαιδεύτηκαν οι κομάντος.
Την επαύριο της επιχείρησης στο Έντεμπε, η κυβέρνηση της Ουγκάντας ζήτησε την έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, προκειμένου να καταδικάσει την ισραηλινή επιδρομή. Το Συμβούλιο, υπό την πίεση των Αμερικανών, ουδέποτε εξέδωσε απόφαση.
Η επιτυχής κατάληξη της αεροπειρατείας θεωρήθηκε εθνικό επίτευγμα και επιβεβαίωση της ισχύος του Ισραήλ, σε μία περίοδο έντονης ριζοσπαστικοποίησης των Παλαιστινίων. Για τη «Μοσάντ», τη μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, υπήρξε ορόσημο της δράσης της, μετά τη σύλληψη και απαγωγή του ναζιστή Άιχμαν το 1960 στην Αργεντινή, που επιβεβαίωσε τη φήμη και τις ικανότητές της.
Το συμβάν αποτέλεσε το θέμα τριών κινηματογραφικών ταινιών:
- «Νίκη στο Έντεμπε» (1976) του Μάρβιν Τσόμσκι, με πρωταγωνιστές τους Άντονι Χόπκινς, Μπαρτ Λάνκαστερ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρτ Ντρέιφους.
- «Επιδρομή στο Έντεμπε» (1977) του Ίρβιν Κέρσνερ, με πρωταγωνιστές τους Χορστ Μπούχολτζ, Τσαρλς Μπρόνσον και Γιάφετ Κότο.
- «Επιχείρηση Αστροπελέκι» (1977) του Μεναχέμ Γκολάν, με τους Γιοράμ Γκαόν, Σίμπιλ Ντάνιγκ και Κλάους Κίνσκι.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/160#ixzz3evYBDPg8
Η Μάχη της Σπλάντζας
Η Μάχη της Σπλάντζας: Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών, στο πλαίσιο της Επανάστασης του 1821. Έλαβε χώρα στις 4 Ιουλίου 1822 και έληξε χωρίς νικητή επί του πεδίου της μάχης.
Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών, στο πλαίσιο της Επανάστασης του 1821. Έλαβε χώρα στη Σπλάντζα ή Σπιάτζα Φαναρίου (σημερινή Αμμουδιά Πρεβέζης) στις 4 Ιουλίου 1822 και έληξε χωρίς νικητή επί του πεδίου της μάχης.
Προ της Μάχης
Στα μέσα Ιουνίου του 1822 ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Ιωάννης Ραζηκότσικας, με δύναμη 500 ανδρών από τη Μάνη και το Μεσολόγγι, αποβιβάστηκαν στις ηπειρωτικές ακτές, με εντολή του Προέδρου του Εκτελεστικού (πρωθυπουργού) Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου. Αποστολή τους ήταν να ενισχύσουν τους στενά πολιορκούμενους στην Κιάφα Σουλιώτες. Τους μετέφεραν από το Μεσολόγγι υδραίικα πλοία, με επικεφαλής τον Νικόλαο Βώκο.
Η ολιγάριθμη ελληνική δύναμη κατέλαβε πρώτα το λιμάνι του Μούρτου (σημερινά Σύβοτα Θεσπρωτίας), όπου έκαψε τα σπίτια και συνέλαβε αιχμαλώτους 150 Τούρκους κατοίκους της περιοχής, τους οποίους έστειλε με πλοία στην Πελοπόννησο. Η αποβατική ενέργεια προκάλεσε την αντίδραση των Άγγλων, που κατείχαν τότε τα Επτάνησα και διαφέντευαν το Ιόνιο Πέλαγος. Αγγλικό πλοίο που έφθασε στον Μούρτο απαίτησε από τον Μαυρομιχάλη να εγκαταλείψει αμέσως την περιοχή. Ο μανιάτης οπλαρχηγός, επειδή φοβήθηκε πολεμική ενέργεια από μέρους των Άγγλων, αναχώρησε νοτιότερα και κατέλαβε τη Σπλάντζα, η οποία απείχε επτά ώρες από την Κιάφα και βρισκόταν στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα.
Την άφιξη του ελληνικού αποσπάσματος πληροφορήθηκαν οι πολιορκούμενοι Σουλιώτες κι έστειλαν στη Σπλάντζα τον Λάμπρο Ζάρμπα με 60 άνδρες για να ζητήσουν πολεμοφόδια και τρόφιμα. Μετά από λίγες ημέρες κατέφθασαν στο ελληνικό στρατόπεδο ο Ζώης Πάνου και ο Βασίλειος Ζέρβας, με άλλους 100 άνδρες. Την άφιξη Μαυρομιχάλη στη Σπλάντζα δεν ήταν δυνατό να μην την πληροφορηθούν και οι Οθωμανοί πασάδες. Ανησύχησαν σφόδρα από την πιθανότητα οι Έλληνες επαναστάτες να αποκτήσουν προγεφύρωμα στη Σπλάντζα κι έτσι να δυσκολέψουν τον αγώνα τους εναντίον των Σουλιωτών. Έκριναν, λοιπόν, ότι θα έπρεπε να αναληφθεί στρατιωτική δράση και αποφάσισαν να αποσταλεί δύναμη εκ τριών χιλιάδων Τουρκαλβανών και Τσάμηδων, με επικεφαλής τον Μουσταφάμπεη, παλιό Κεχαγιάμπεη της Πελοποννήσου, ο οποίος είχε αιχμαλωτισθεί κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και στη συνέχεια είχε αφεθεί ελεύθερος.
Στις 2 Ιουλίου 1822, ο Μουσταφάμπεης διαμοίρασε το στρατό του σε μικρές διάσπαρτες ομάδες, οι οποίες μέσα από διάφορα μονοπάτια θα έφθαναν στον καθορισμένο τόπο συνάντησης την επομένη ημέρα. Πράγματι, στις 3 Ιουλίου ο στρατός του Μουσταφάμπεη συγκεντρώθηκε σε μια τοποθεσία που απείχε μία ώρα από τη Σπλάντζα. Οι επιτιθέμενοι είχαν το πλεονέκτημα ότι μπορούσαν να φθάσουν απαρατήρητοι στο ελληνικό στρατόπεδο μέσα από τις καλαμιές και τους θάμνους και να επωφεληθούν από το ελώδες του εδάφους. Και αυτή τη δυνατότητα σκόπευαν να εκμεταλλευτούν.
Όμως, για κακή τους τύχη, ένας τσοπάνης είδε τις κινήσεις τους και ειδοποίησε τους Έλληνες αρχηγούς. Στο στρατόπεδο της Σπλάντζας σήμανε συναγερμός. Οι Έλληνες ήταν απροετοίμαστοι για μάχη, καθώς δεν περίμεναν τόσο ταχεία αντίδραση από τους Οθωμανούς πασάδες. Στη σύσκεψη που ακολούθησε, επικράτησε η άποψη του Μαυρομιχάλη και των Σουλιωτών να παραμείνουν και να πολεμήσουν, ενώ δεν πέρασε η πρόταση κάποιων αξιωματικών να αποφύγουν τη σύγκρουση, επιβιβαζόμενοι στα πλοία.
Αμέσως κατασκευάστηκε ένας πρόχειρος λίθινος τοίχος κατά μήκος της ακτής, όπου ταμπουρώθηκαν οι Σουλιώτες του Πάνου, ενώ ο Ζάρμπας με 50 άνδρες οχυρώθηκε σ’ ένα πύργο στις εκβολές του ποταμού για να επιτηρεί την τυχόν εμφάνιση ιππικού. Ο Μαυρομιχάλης με τους Μανιάτες του κατέλαβε το δεξιό άκρο μέχρι της βραχώδους ακτής της Σπλάντζας.
Η Μάχη
Μία ώρα πριν από την ανατολή του ηλίου άρχισε η τουρκική επίθεση, σύμφωνα με το σχέδιο του Μουσταφάμπεη, που πίστευε ότι οι Έλληνες θα είναι ανοργάνωτοι και η αναμέτρηση θα ήταν ένας περίπατος για τους άνδρες του. Έπεσε έξω στους υπολογισμούς του, μόλις διαπίστωσε τα πρόχειρα οχυρωματικά έργα και την ετοιμότητα των ανδρών του Πάνου. Τότε διέταξε τους στρατιώτες του να αρχίσουν να πυροβολούν. Και πάλι για κακή του τύχη, τα όπλα των ανδρών του δεν εκπυρσοκρότησαν κατά το ένα τρίτο, επειδή η πυρίτιδα είχε διαβρωθεί από την υγρασία.
Οι Έλληνες απάντησαν στους πυροβολισμούς με επιτυχία, έχοντας τους Τουρκαλβανούς ακάλυπτους. Οι Μανιάτες βρίσκονταν σε ικανή απόσταση και δεν ενεπλάκησαν στα πρώτα στάδια της μάχης. Όμως, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης δεν μπορούσε να παραμείνει αδρανής. Σπεύδοντας να βοηθήσει τους Σουλιώτες του Πάνου βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στον Μουσταφάμπεη, που προσπαθούσε να εμψυχώσει τους άνδρες του. Οι δύο άνδρες, παλιοί γνώριμοι από την πολιορκία της Τριπολιτσάς, αιφνιδιάστηκαν από την απρόσμενη συνάντηση. Γρήγορα ανέκτησαν την αυτοκυριαρχία τους και άρχισαν τις μεταξύ τους λεκτικές προσκλήσεις.
Η μάχη όλο και δυνάμωνε. Και τότε συνέβη το μοιραίο. Μια σφαίρα από εχθρικό όπλο βρήκε στη μασχάλη τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και τον τραυμάτισε σοβαρά. Λίγο προτού αφήσει την τελευταία του πνοή, διέταξε τον ιπποκόμο του να πάρει την αιματοβαμμένη ζώνη του και να την παραδώσει στην οικογένειά του στη Μάνη. Οι Έλληνες, απορροφημένοι από το θλιβερό γεγονός της απώλειας του αρχηγού τους, θα διέτρεχαν μεγάλο κίνδυνο, εάν ένα δικό τους βόλι δεν έριχνε άπνου τον Μουσταφάμπεη.
Οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν, το ίδιο έπραξαν και οι Έλληνες. Η τρίωρη μάχη είχε λήξει χωρίς νικητή. Οι απώλειες για μεν τους Τούρκους ήταν 43 νεκροί και πέντε αιχμάλωτοι και για τους Έλληνες μόλις τρεις νεκροί. Οι Μανιάτες, αφού σκότωσαν τους πέντε αιχμαλώτους για να εκδικηθούν την απώλεια του Μαυρομιχάλη, επιβιβάσθηκαν στα πλοία τους και αναχώρησαν για το Μεσολόγγι με τον νεκρό αρχηγού τους.
Την ίδια ημέρα (4 Ιουλίου 1822) οι ελληνικές δυνάμεις υπέστησαν δεινή ήττα σε μια άλλη πιο σημαντική μάχη στο Πέτα της Άρτας. Έτσι, σε συνδυασμό με τη μάχη της Σπλάντζας, η ελληνική εκστρατεία στην Ήπειρο σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Οι Σουλιώτες μετ’ ολίγον συνθηκολόγησαν με τους Οθωμανούς κι εγκατέλειψαν το Σούλι για τα Επτάνησα. Έτσι, έμεινε ανοιχτός ο δρόμος για την κάθοδο των Οθωμανών προς την Πελοπόννησο, εξέλιξη που θα έθετε σε κίνδυνο την Ελληνική Επανάσταση.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/541#ixzz3evYUaR7T
Αντόνιο Αλμέιντα (Antonio
Figueira d’ Almeida)
1784 – 1847
Αντόνιο Αλμέιντα (Antonio Figueira d’ Almeida): Πορτογάλος φιλέλληνας, ο οποίος έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821... Αντόνιο Αλμέιντα
Πορτογάλος φιλέλληνας, ο οποίος έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια υπηρέτησε σε διάφορες στρατιωτικές θέσεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Ο Αντόνιο Φιγκέϊρα ντ' Αλμέιντα (Antonio Figueira d' Almeida) γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1784 στην πόλη Έλβας της Πορτογαλίας και προήρχετο από οικογένεια στρατιωτικών. Ως αξιωματικός του πορτογαλικού στρατού αγωνίστηκε κατά της εισβολής του Ναπολέοντα στην πατρίδα του και αργότερα πολέμησε κατά του γαλλικού στρατού εισβολής που στάλθηκε στην Ισπανία για να υποστηρίξει τη δυναστεία των Βουρβόνων.
Πνεύμα φιλελεύθερο και περιπετειώδες, ηλεκτρίστηκε από τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων και τον Σεπτέμβριο του 1825 κατέφθασε στην Ελλάδα και κατετάγη ως εθελοντής στον τακτικό ελληνικό στρατό, που είχε οργανώσει και διοικούσε ο γάλλος στρατηγός Φαβιέρος. Στις 18 Ιουλίου 1826, έχοντας το βαθμό του συνταγματάρχη του ιππικού, διακρίθηκε στη Μάχη του Μεχμέταγα (σημερινή Γαρέα Μαντινείας), αποσπώντας τα εύσημα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που ήθελε να τον χρησιμοποιήσει με το ιππικό του σε πιο σημαντικές επιχειρήσεις. Αλλά είχε μεσολαβήσει η διάσταση του Γέρου του Μωριά με τον πρόεδρο της Διοικητικής Επιτροπής Ελλάδος (πρωθυπουργό) Ανδρέα Ζαΐμη, ο οποίος δεν θέλησε να τον αφήσει στη διάθεση του Κολοκοτρώνη και τον διέταξε να τεθεί εκ νέου υπό τις διαταγές του Φαβιέρου. Στις αρχές του 1827 πολέμησε υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην Αττική και αργότερα πήρε μέρος στην αποτυχημένη εκστρατεία του Φαβιέρου για την απελευθέρωση της Χίου (Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1827).
Με την έλευση του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα, ο Αλμέιντα έγινε επιθεωρητής του τακτικού ιππικού και του ανατέθηκε η αναδιοργάνωση του σώματος. Στις 22 Ιανουαρίου 1830 διορίστηκε φρούραρχος Ναυπλίου και με την ιδιότητά του αυτή συνέλαβε έναν από τους δράστες της δολοφονίας του Καποδίστρια (27 Σεπτεμβρίου 1831), τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, που είχε ζητήσει άσυλο στην οικία του Γάλλου πρεσβευτή. Για τη νομιμόφρονη στάση του ονομάστηκε επίτιμος πολίτης του Ναυπλίου από την Ε' Εθνοσυνέλευση και στις 2 Μαρτίου 1832 προβιβάστηκε σε στρατηγό από τη «Διοικητική Επιτροπή» (Αυγουστίνος Καποδίστριας, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και Ιωάννης Κωλέττης), που ασκούσε την εξουσία στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Μετά την άφιξη, όμως, του Όθωνα στην Ελλάδα, η Αντιβασιλεία τον υποβίβασε σε συνταγματάρχη, ένεκα των φιλοκαποδιστριακών του αισθημάτων και τελικά τον τοποθέτησε φρούραρχο στην Αίγινα (10 Μαίου 1833). Το 1836 διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής Μεσολογγίου κι ένα χρόνο αργότερα κατέστειλε την ανταρσία του συνταγματάρχη Νικολάου Ζέρβα (8 Ιανουαρίου 1837). Μετά από αυτό προβιβάστηκε σε υποστράτηγο και το 1839 τοποθετήθηκε στρατιωτικός διοικητής Ναυπλίου. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τη Ζωή Μαυροκορδάτου, με την οποία απέκτησε δύο τέκνα, τον Εμμανουήλ και τον Δημήτριο. Ο Αντόνιο Αλμέιντα πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 1847 στα λουτρά Μπετάλια κοντά στη Βενετία, σε ηλικία 64 ετών.
Εγγονός του ήταν ο Αντώνιος Αλμέιδα, εκ των ιδρυτών του Ομίλου Αντισφαιρίσεως Αθηνών το 1895, ο οποίος έπεσε υπέρ πατρίδος στη Μάχη Κιλκίς - Λαχανά (19-21 Ιουνίου 1913), κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/533#ixzz3evYuio4J
Κυριακούλης Μαυρομιχάλης
? – 1822
Πίνακας του Σπυρίδονος Προσαλέντη (1886)
Κυριακούλης Μαυρομιχάλης: Οπλαρχηγός του '21, γόνος της μανιάτικης οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων... Κυριακούλης Μαυρομιχάλης
Οπλαρχηγός του '21, «λεόντειον έχων την όψιν, μακροκόμης και με μεγάλους μύστακας», σύμφωνα με διήγηση της εποχής του, γόνος της μανιάτικης οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων.
Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης γεννήθηκε στο Λιμένι της Μάνης, γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη και της Αικατερίνης Κουτσογρηγοράκη και νεώτερος αδελφός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.
Πριν από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης βοήθησε τον αδελφό του Πετρόμπεη για την επιβολή της τάξης στη Μάνη. Με το ξέσπασμα της Eπανάστασης συγκρότησε δικό του σώμα και διακρίθηκε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας (23 Μαρτίου 1821). Στη συνέχεια ξεκαθάρισε την ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου από τους φοβερούς τουρκαλβανούς Μπαρδουνιώτες, που λυμαίνονταν την περιοχή.
Με τον ανιψιό του Ηλία Μαυρομιχάλη (γιο του αδελφού του Πετρόμπεη), τον οποίο υπεραγαπούσε, έλαβε μέρος και διακρίθηκε για τον ηρωισμό του στις πολιορκίες Κορώνης και Μεθώνης, στη Μάχη του Βαλτετσίου (12-13 Μαΐου 1821) και την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821).
Αργότερα, συμμετείχε μαζί με τον ανιψιό του Ηλία Μαυρομιχάλη στην εκστρατεία των Μανιατών σε Αττική και Βοιωτία κι έλαβε μέρος στις μάχες του Κριεκουκίου και του Οσίου Λουκά τον Οκτώβριο του 1821. Από τη Βοιωτία διεκπεραιώθηκε στην Εύβοια, όπου ο ανιψιός του Ηλίας Μαυρομιχάλης βρήκε τον θάνατο στη Μάχη των Στύρων (11 Ιανουαρίου 1822). Στη συνέχεια προσπάθησε ανεπιτυχώς, μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, να εκδικηθεί τον θάνατο του πολυαγαπημένου ανιψιού του, αλλά δεν το κατόρθωσε και τον Μάρτιο του 1822 επέστρεψε συντετριμμένος στην Πελοπόννησο.
Το καλοκαίρι του 1822, κατόπιν προσκλήσεως του Προέδρου του Εκτελεστικού (πρωθυπουργού) Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, συμμετείχε στην εκστρατεία στην Ήπειρο, επικεφαλής σώματος 500 Μανιατών, για την απελευθέρωση του πολιορκούμενου Σουλίου. Στις 4 Ιουλίου 1822 δέχθηκε επίθεση από 3.000 Τουρκαλβανούς και Τσάμηδες στη Σπλάτζα Φαναρίου (σημερινή Αμμουδιά Πρεβέζης) και έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Η σορός του μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στον Κήπο των Ηρώων του Μεσολογγίου.
Η λαϊκή μούσα τον τίμησε με το δημοτικό άσμα Του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, στο οποίο περιγράφεται η αναγγελία του θανάτου του από τον Πετρόμπεη στη σύζυγό του:
Πετρόμπεης καθότανε ψηλά στο Πετροβούνι
κι εσφούγγιζε τα μάτια του μ' ένα χρυσό μαντήλι
- Τι έχεις Μπέη και χλίβεσαι και χύνεις μαύρα δάκρυα;
- Σα με ρωτάς Κυριάκαινα και θέλεις για να μάθης
απόψε μου 'ρθαν γράμματα από το Μεσολόγγι
τον Κυριακούλη σκότωσαν, τον πρώτο καπετάνιο
και στάζουνε τα μάτια μου και τρέχουν μαύρα δάκρυα
Γιος του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη ήταν ο στρατιωτικός και πολιτικός Πέτρος Κ. Μαυρομιχάλης και εγγονός του ο Κυριακούλης Π. Μαυρομιχάλης (1850-1916), που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή το 1909.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/493#ixzz3evZHDrJL
Η ιστορία του Κόπα Αμέρικα
Η ιστορία του Κόπα Αμέρικα: Η παλαιότερη διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση του κόσμου. Πρόκειται για το Κύπελλο Εθνών της Νοτίου Αμερικής, το αντίστοιχο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου...
Η παλαιότερη διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση του κόσμου. Πρόκειται για το Κύπελλο Εθνών της Νοτίου Αμερικής, το αντίστοιχο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Η πρώτη διοργάνωση έγινε από τις 2 έως τις 17 Ιουλίου 1916 στο Μπουένος Άιρες, με αφορμή τα εκατό χρόνια από την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Πήραν μέρος τέσσερις ομάδες (Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη) και τον τίτλο κατέκτησε η Ουρουγουάη. Στις 9 Ιουλίου 1916 ιδρύθηκε η Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία της Νοτίου Αμερικής (CONMEBOL), η οποία έθεσε αμέσως υπό την αιγίδα της τη διοργάνωση.
Έως το 1975 έφερε την ονομασία Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων Νοτίου Αμερικής (Campeonato Sudamericano de Selecciones), οπότε μετονομάσθηκε σε Κύπελλο Αμερικής (Copa America). Η διοργάνωση διεξαγόταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το 1959, όταν έγιναν δύο πρωταθλήματα. Μόλις το 2007 αποφασίστηκε να διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια.
Στο Κόπα Αμέρικα συμμετέχουν απευθείας στην τελική φάση τα δέκα κράτη - μέλη της CONMEBOL: Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Χιλή, Περού, Κολομβία, Βολιβία, Παραγουάη, Ισημερινός και Βενεζουέλα. Η Γουινέα και το Σουρινάμ, που υπάγονται γεωγραφικά στη Νότιο Αμερική, δεν ανήκουν στη δύναμή της. Σε κάθε διοργάνωση προσκαλούνται 2 ή 3 ομάδες από τη ζώνη της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής (CONCACAF), συνήθως το Μεξικό και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μία χρονιά, το 1999, είχε προσκληθεί και έλαβε μέρος η εθνική ομάδα της Ιαπωνίας.
Τις περισσότερες κατακτήσεις του Κόπα Αμέρικα έχει η Ουρουγουάη (15).
Νικητές
1916 
Ουρουγουάη
1917 Ουρουγουάη
1919 
Βραζιλία
1920 Ουρουγουάη
1921 
Αργεντινή
1922 Βραζιλία
1923 Ουρουγουάη
1924 Ουρουγουάη
1925 Αργεντινή
1926 Ουρουγουάη
1927 Αργεντινή
1929 Αργεντινή
1935 Ουρουγουάη
1937 Αργεντινή
1939 
Περού
1941 Αργεντινή
1942 Ουρουγουάη
1945 Αργεντινή
1946 Αργεντινή
1947 Αργεντινή
1949 Βραζιλία
1953 
Παραγουάη
1955 Αργεντινή
1956 Ουρουγουάη
1957 Αργεντινή
1959 Αργεντινή
1959 Ουρουγουάη
1963 
Βολιβία
1967 Ουρουγουάη
1975 Περού
1979 Παραγουάη
1983 Ουρουγουάη
1987 Ουρουγουάη
1989 Βραζιλία
1991 Αργεντινή
1993 Αργεντινή
1995 Ουρουγουάη
1997 Βραζιλία
1999 Βραζιλία
2001 
Κολομβία
2004 Βραζιλία
2007 Βραζιλία
2011 Ουρουγουάη
Κατακτήσεις
Ουρουγουάη
15
Αργεντινή
14
Βραζιλία
8
Παραγουάη
2
Περού
2
Κολομβία
1
Βολιβία
1
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/289#ixzz3evZaw6Qd
Δεν έχουν και μεγάλες διαφορές φίλοι μου τις με τις σημερινές ουρές , ΟΙ ΟΥΡΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΣΥΣΣΙΤΙΩΝ …
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Κυριακή
5/7
03:00 
17°C
75%
3 Μπφ B
16 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00 
20°C
47%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00 
28°C
36%
2 Μπφ N
9 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
21:00 
24°C
51%
2 Μπφ Δ
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
Χωρίς..σχόλια
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ..
“ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΙ ..ΓΙΝΕΤΑΙ ;;; “
Θλιβερές εικόνες γέμισε η Πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια , με αποκορύφωμα τις ατελείωτες ουρές στις κλειστές Τράπεζες , όπου οι ταλαίπωροι οι συνταξιούχοι , υπερήλικες , ανάπηροι , ανήμποροι με με κουρελιασμένη την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ , ΕΚΛΙΠΑΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΠΡΑΞΟΥΝ 60 ΕΥΡΏ απ’ τη σύνταξή τους ..την ώρα που κάποιος κ. Τσοτσορός , που είναι και Δωριέας αν δεν κάνουμε λάθος ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ,αν δε κάνουμε λάθος , απ’ την πεδινή,,Δωρίδα , διορίστηκε πρόεδρος των ΕΛ-ΠΕ και ..” αυτοαύξησε “ το μισθό του κατά 110.000 ευρώ το χρόνο , ..αλήθεια πόσα εξηντάευρα κάνουν οι 110.000 ευρώ ;
Δεν ξέρω φίλοι μου ποιος θα νικήσει αύριο , οι του ΝΑΙ , ή οι του ΟΧΙ , πάντως ΣΥΓΟΥΡΑ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ , ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑΣΜΕΝΟΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ , όχι οι πολιτικάντηδες παρατρεχάμενοι , που αλλάζουν..χρώματα και κόμματα σαν χαμαιλέοντες , όχι αυτοί , ΑΛΛΑ Ο ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΕ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ..
Μια ευχή όμως πρέπει όλοι να κάνουμε , ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΡΘΕΙ …..
Καλό ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ , ΄να είστε όλοι΄ καλά …
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment