Λιδωρίκι: EΔΩ ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

17.7.15

EΔΩ ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

Το χωριό μας σήμερα , αρκετά..συννεφιασμένο …

…και η θερμοκρασία μας στις 1 το μεσημέρι…

Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..
Καλησπέρα στους φίλους μας σε όλο τον κόσμο
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:14
Δύση Ήλιου: 20:47
Σελήνη 2 ημερών
Παγκόσμια Ημέρα Διεθνούς Δικαιοσύνης
Γιορτάζουν: Μαρίνα, Μαρίνος.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.
1453

Τερματίζεται ο Εκατονταετής Πόλεμος για τη διαδοχή στο θρόνο της Γαλλίας, στον οποίο αναμίχθηκε και η Αγγλία, με την ήττα των Βρετανών από τους Γάλλους στη Μάχη του Καστιγιόν. Για πρώτη φορά σε μάχη επί ευρωπαϊκού εδάφους, αποφασιστικό ρόλο είχαν τα κανόνια.
1896

Ο επιχειρηματίας Ιωάννης Χατζηκυριακός, με την υπ’ αριθμόν 28566/17.7.1896 δημόσια διαθήκη του, διαθέτει ολόκληρη την περιουσία του, ύψους 1.488.850 χρυσών δραχμών της εποχής σε μετρητά, ομολογίες και ακίνητα, στο «Χατζηκυριάκειο».
1912

Οι κάτοικοι της Ικαρίας επαναστατούν κατά των τουρκικών αρχών. Ανακηρύσσεται η «Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας» και σχηματίζεται προσωρινή διοίκηση έως τις 4 Νοεμβρίου του ιδίου έτους, οπότε άγημα του Ελληνικού Στόλου θα αποβιβαστεί στη νήσο και θα την απελευθερώσει οριστικά.
1936

Με την εξέγερση του στρατηγού Φράνκο εναντίον της προσφάτως νόμιμα εκλεγμένης αριστερής κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, αρχίζει οισπανικός εμφύλιος πόλεμος, που θα διαρκέσει έως το 1939 και θα τελειώσει με την πλήρη επικράτηση του στρατηγού.
1945

Αρχίζει στο Πότσνταμ της Γερμανίας η διάσκεψη κορυφής, με τη συμμετοχή των Ιωσήφ Στάλιν, Χάρι Τρούμαν και Γουίνστον Τσόρτσιλ, που αντικαταστάθηκε από τον Κλέμεντ Ατλι όταν έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών. Ήταν η τελευταία διασυμμαχική διάσκεψη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που καθόρισε την τύχη της ηττημένης Γερμανίας και τις διαδικασίες για τις μελλοντικές συνθήκες ειρήνης στην Ευρώπη.
1989

Το αμερικανικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο πολλαπλών ρόλων B-2 Stealth, γνωστό και ως «αόρατο αεροπλάνο», πραγματοποιεί την πρώτη πτήση του.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1870

Ιωάννης Γρυπάρης, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής, από τον Αρτεμώνα της Σίφνου. (Θαν. 10/3/1942)
Ανθολόγιο
1926

Νίκος Καρούζος, ποιητής. (Θαν. 28/9/1990)
Ανθολόγιο
1954

Άνγκελα Μέρκελ, γερμανίδα πολιτικός, καγκελάριος (πρωθυπουργός) της Γερμανίας από το 2005.
ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.
1790

Άνταμ Σμιθ, σκωτσέζος φιλόσοφος και οικονομολόγος, που έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας με το έργο του «Ο Πλούτος των Εθνών». (Γεν. 16/6/1723)
Αποφθέγματα
1918

Νικόλαος Β', ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας, που Εκτελέστηκε στο Γιεκατερίνενμπουργκ από τους μπολσεβίκους, μαζί με τη σύζυγό του και τα πέντε παιδιά τους. (Γεν. 6/5/1868)
1967

Τζον Κολτρέιν, αμερικανός σαξοφωνίστας, από τις κορυφαίες προσωπικότητες της τζαζ. («A Love Supreme») (Γεν. 23/9/1926)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1707#ixzz3gADsBgod

Η Συνδιάσκεψη του Πότσνταμ

Ο Κλίμεντ Άτλι, ο Χάρι Τρούμαν και ο Ιωσήφ Στάλιν στη συνδιάσκεψη του Πότσνταμ.
125
0

Η τελευταία διασυμμαχική διάσκεψη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που καθόρισε την τύχη της ηττημένης Γερμανίας και τις διαδικασίες για τις μελλοντικές συνθήκες ειρήνης στην Ευρώπη.
Πραγματοποιήθηκε από τις 17 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου 1945 στο προάστιο Πότσνταμ του ερειπωμένου Βερολίνου και συγκεκριμένα στο παλάτι Σεσίλιενχοφ, έδρα του διαδόχου του γερμανικού θρόνου Γουλιέλμου Χοετζόλερν. Συμμετείχαν ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν και ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος στην πορεία αντικαταστάθηκε από τον Κλίμεντ Άτλι, μετά την ήττα τού Τσόρτσιλ στις εκλογές της 5ης Ιουλίου, τα αποτελέσματα των οποίων ανακοινώθηκαν στις 26 Ιουλίου.
Ήδη από την έναρξη της συνδιάσκεψης υπό την προεδρία του αμερικανού προέδρου Χάρι Τρούμαν προέκυψαν αρκετά και σοβαρά προβλήματα. Ο Στάλιν απέρριψε κάθε ανάμιξη των Δυτικών στην Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία, υπενθυμίζοντας στους συμμάχους την επιρροή τους στην Ιταλία και την Ελλάδα. Επιπροσθέτως, υποστήριξε την αποκοπή του Αζερμπαϊτζάν από το Ιράν και την ένταξή του στην ΕΣΣΔ.
Η στάση αυτή του Στάλιν οδήγησε σε αλλεπάλληλες κρίσεις τη συνδιάσκεψη, η οποία αντιμετώπισε κίνδυνο ολοκληρωτικής αποτυχίας, μέχρι τη στιγμή που ο αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών, Τζέιμς Μπερνς, με πρότασή του έκανε εφικτό κάποιο συμβιβασμό. Σύμφωνα μ’ αυτόν, η ΕΣΣΔ αποσύρει κάποιες απαιτήσεις της, δηλαδή επιρροή στη Λιβύη, ελεύθερη πρόσβαση στη Μεσόγειο και διεθνοποίηση του Ρουρ. Από την άλλη, οι δυτικές δυνάμεις μένουν χωρίς κανένα δικαίωμα επέμβασης στη σοβιετική σφαίρα επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη.
Στο Πότσνταμ αποφασίστηκε να τεθούν σε εφαρμογή οι τέσσερις ζώνες κατοχής της Γερμανίας (Αγγλική, Αμερικανική, Σοβιετική και Γαλλική), οι οποίες είχαν αποφασιστεί στη Διάσκεψη τής Γιάλτας. Το Βερολίνο, η Βιέννη και η Αυστρία χωρίστηκαν, επίσης, σε τέσσερις ζώνες και δημιουργήθηκε μία επιτροπή ελέγχου των τεσσάρων συμμάχων, προκειμένου να ρυθμίζει τα θέματα που αφορούσαν συνολικά στη Γερμανία και στην Αυστρία.
Στη συνδιάσκεψη προσδιορίστηκαν οι πολιτικές και οικονομικές αρχές, οι οποίες έπρεπε να διέπουν την κατοχή της Γερμανίας, όπως ο αφοπλισμός, η αποστρατιωτικοποίηση, οι δίκες των εγκληματιών πολέμου, η αποναζιστικοποίηση, η αποκέντρωση, ο εκδημοκρατισμός και οι πολεμικές επανορθώσεις.
Αποφασίστηκε, επίσης, να περιέλθει ένα τμήμα τής Ανατολικής Πρωσίας στην ΕΣΣΔ (στην οποία προσαρτήθηκε η Καινιξβέργη, σημερινό Καλίνινγκραντ) και το υπόλοιπο στην Πολωνία, ενώ τα εδάφη ανατολικά της Γραμμής Όντερ - Νάισε τέθηκαν υπό την προσωρινή διοίκηση της Πολωνίας. Οι Αγγλοαμερικανοί αρνήθηκαν στον Στάλιν το δικαίωμα ελέγχου στα Δαρδανέλια. Έτσι, ενώ το 1937 η Γερμανία είχε έκταση 471.067 τ. χλμ, τώρα περιορίζεται στα 356.678 τ. χλμ.
Στο πλαίσιο της συνδιάσκεψης υπογράφηκε στις 26 Ιουλίου 1945 η διακήρυξη του Πότσνταμ από τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και την Κίνα, βάσει της οποίας απαιτήθηκε άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας, που συνέχιζε τον πόλεμο. Με το τελεσίγραφο συντάχθηκε και η Σοβιετική Ένωση, που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιαπωνία. Η ιαπωνική κυβέρνηση το απέρριψε, αλλά τελικά συνθηκολόγησε στις 10 Αυγούστου, έπειτα από τους δύο ατομικούς βομβαρδισμούς και την είσοδο της ΕΣΣΔ στον πόλεμο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/948#ixzz3gAE1NGGv

Άνγκελα Μέρκελ

1954 – ...

51
0

Γερμανίδα πολιτικός, καγκελάριος (πρωθυπουργός) της Γερμανίας από το 2005. Είναι η πρώτη γυναίκα καγκελάριος στην ιστορία της Γερμανίας.
Η Αγγελική - Δωροθέα Μέρκελ (Angela Dorothea Merkel) γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1954 στο Αμβούργο της τότε Δυτικής Γερμανίας. Είναι πολωνικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα της Χορστ Κάσνερ (1926-2011), καθώς ο παππούς της Λούντβιχ Κάσμιρτζακ άλλαξε το επώνυμό του στο πιο γερμανικό Κάσνερ, όταν μετανάστευσε στη Γερμανία από το Πόζναν. Ο Χορστ Κάσνερ (1926-2011) ήταν πάστορας της Λουθηρανικής Εκκλησίας, ενώ η μητέρα της Χέρλιντ Γέντσεν (γ. 1928), καθηγήτρια Αγγλικών και Λατινικών.
Λίγους μήνες μετά τη γέννησή της, η οικογένεια Κάσνερ μετακόμισε στο Τέμπλιν της Ανατολικής Γερμανίας, όπου ο πατέρας της ανέλαβε εκκλησιαστικά καθήκοντα στην τοπική εκκλησία. Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία, τη νεολαία του Ενιαίου Σοσιαλιστικού (Κομουνιστικού) Κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας, όπως όλοι οι συνομίληκοί της. Μπορεί η ένταξή στην οργάνωση να ήταν προαιρετική, αλλά τα μέλη της κομματικής νεολαίας απολάμβαναν εξαιρετικά προνόμια, όπως πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση.
Στα μαθητικά της χρόνια ξεχώρισε για τις επιδόσεις της στην εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας, την οποία ομιλεί με ευχέρεια. Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας (1973-1978) και στη συνέχεια εργάστηκε ως ερευνήτρια. Το 1977, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε τον συμφοιτητή της Ούλριχ Μέρκελ, με τον οποίο χώρισε το 1982, αλλά μέχρι σήμερα φέρει το επώνυμό του. «Ακούγεται βλακώδες, αλλά δεν μπήκα σε αυτόν το γάμο με τη δέουσα σοβαρότητα», είπε αργότερα. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με τον συνάδελφό της Γιόακιμ Ζάουερ (γ. 1949), τον οποίο παντρεύτηκε τον Νοέμβριο του 1998.
Στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκε το 1989, μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, όταν διορίστηκε αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου στην πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας, στην οποία ηγείτο ο χριστιανοδημοκράτης Λόταρ Ντε Μεζιέρ.
Μετά την επανένωση της Γερμανίας ανέβηκε ταχύτατα στην πολιτική ιεραρχία, υπό τη σημαία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU). Το 1990 εξελέγη για πρώτη βουλευτής στην περιοχή Στράλσουντ - Νορντφονπόμερν - Ρίγκεν του κρατιδίου Μακλεμβούργου - Δυτικής Πομερανίας, έδρα την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα. Το 1991 ανέλαβε το πρώτο της υπουργικό πόστο. Διορίστηκε υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων και Νεολαίας στην κυβέρνηση του μέντορά της Χέλμουτ Κολ, ενώ από το 1994 έως το 1998 διετέλεσε Υπουργός Περιβάλλοντος στην τελευταία κυβέρνηση Κολ.
Μετά την ήττα της συμμαχίας Χριστιανοδημοκρατών (CDU)- Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) - Φιλελευθέρων (FDP) στις εκλογές του 1998, εξελέγη γενική γραμματέας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Στις 10 Απριλίου 2000 εξελέγη πρόεδρος του κόμματος, μετά την παραίτηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, το όνομα του οποίου βρέθηκε αναμεμιγμένο σε σκάνδαλο παράνομων χρηματοδοτήσεων. Το σκάνδαλο αυτό αμαύρωσε και την εικόνα του επιτίμου προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, Χέλμουτ Κολ, την παραίτηση του οποίου από το αξίωμα αυτό ζήτησε με άρθρο στην εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» η Μέρκελ, εκπλήσσοντας το γερμανικό κοινό, το οποίο γνώριζε καλά ότι ο Κολ ήταν αυτός που την ανέδειξε στην πολιτική.
Το 2005 η Άνγκελα Μέρκελ ανέλαβε καγκελάριος στην κυβέρνηση του «Μεγάλου Συνασπισμού» Χριστιανοδημοκρατών - Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών κι έτσι έγινε η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε αυτό το υψηλό πόστο στη Γερμανία. Μετά τις εκλογές του 2009 διατήρησε τη θέση της επικεφαλής συμμαχικής κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών - Χριστιανοκοινωνιστών και Ελεύθερων Δημοκρατών, ενώ μετά τις εκλογές του 2013 ηγήθηκε εκ νέου του «Μεγάλου Συνασπισμού».
Η Άγκελα Μέρκελ είναι μία από τις ισχυρότερες γυναίκες του κόσμου και σχεδόν κάθε χρόνο περιλαμβάνεται στις σχετικές λίστες που συντάσσουν κορυφαία περιοδικά, όπως το Time και το Forbes. Πολλοί αναλυτές τη θεωρούν ως την πραγματική αρχηγό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προσωπικότητα που επηρεάζει όσο καμία άλλη τα πολιτικά πράγματα της ενωμένης Ευρώπης.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1390#ixzz3gAEEZErE

Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος

671
1

Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936 με την εξέγερση του στρατού και ολοκληρώθηκε την 1η Απριλίου 1939 με την ήττα των αριστερών και φιλελεύθερων δυνάμεων που κατείχαν την εξουσία και τη νίκη των εθνικιστών του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, που επέβαλε δικτατορία.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 η πολιτική ζωή στην Ισπανία είχε πολωθεί επικίνδυνα ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά. Η Μοναρχία είχε καταργηθεί και η αριστερά διεκδικούσε την αναδιανομή της γης, την αυτονομία των περιοχών που συνιστούσαν την Ισπανία (Καταλονία, Βασκωνία κλπ) και τον περιορισμό της δύναμης της πανίσχυρης Καθολικής Εκκλησίας.
Το 1936 η Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από τον κεντρώο χώρο, συνασπίσθηκαν και ανέβηκαν στην εξουσία. Η κεντροαριστερή κυβέρνηση της χώρας υπονομεύθηκε, τόσο από τους αναρχικούς, που αποτελούσαν πιο σημαντική δύναμη από τους κομμουνιστές, όσο και από τους ακροδεξιούς φαλαγγίτες και τους καρλιστές (φιλοβασιλικούς).
Οι εκατέρωθεν αιματηρές αψιμαχίες δεν άργησαν να προκαλέσουν την εξέγερση του στρατού, που στασίασε πρώτα στο Μαρόκο και τις άλλες αποικίες της Ισπανίας και στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας. Ιδίως οι νεαροί αξιωματικοί, στους οποίους στηρίχθηκε ο Φράνκο, πίστευαν ότι η Ισπανία ήταν υπό «ερυθρά απειλή» και ότι έπρεπε πάση θυσία να υπερασπίσουν τον χριστιανικό πολιτισμό. Η δια των όπλων αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο «Ισπανίες» ήταν γεγονός.
Από τη μία πλευρά ήταν οι «Δημοκράτες». Στις τάξεις τους συνυπήρχαν φιλελεύθεροι αστοί, σοσιαλιστές, αναρχικοί (CNT, FAI), τροτσκιστές (POUM) και το μικρό, αλλά ιδιαίτερα δραστήριο Κομμουνιστικό Κόμμα, που εκείνη την εποχή δεν θα μπορούσε παρά να είναι φιλοσοβιετικό. Η ετερόκλητη αυτή συμμαχία διακρινόταν για τα αντικληρικαλιστικά πιστεύω και διατηρούσε τη μεγαλύτερη δύναμή της στις πόλεις. Στο πλευρό της στάθηκε η συντηρητική Βασκωνία (Χώρα των Βάσκων), που διεκδικούσε, όπως και η Καταλονία, μεγαλύτερη αυτονομία από την κυβέρνηση της Μαδρίτης.
Από την άλλη πλευρά, οι Εθνικιστές εκπροσωπούσαν τους δεξιούς, τους ακροδεξιούς και τους φιλοβασιλικούς, ενώ αντλούσαν τη δύναμή τους από τους αγρότες, την πλουτοκρατία της Ισπανίας και την Καθολική Ισπανία. Σε αντίθεση με τους Δημοκρατικούς, επιδίωκαν ένα συγκεντρωτικό κράτος και αντιτίθεντο στις αυτονομιστικές τάσεις της Βασκωνίας και της Καταλονίας.

Οι δυνάμεις του Φράνκο είχαν σχεδόν από την αρχή την υποστήριξη της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας, με έμψυχο και άψυχο υλικό. Η Γαλλία βοήθησε στην αρχή τη νόμιμη κυβέρνηση της Μαδρίτης, ενώ σταθεροί σύμμαχοί της παρέμειναν η Σοβιετική Ένωση και το Μεξικό. Οι περισσότερες δημοκρατικές χώρες της Δύσης κράτησαν επισήμως ουδέτερη στάση.
Ο πόλεμος στα τρία χρόνια που διήρκεσε ήταν άγριος και ανελέητος, όπως κάθε εμφύλιος. Ωμότητες διαπράχθηκαν και από τις δύο πλευρές, αλλά τα θύματα ήσαν σαφώς περισσότερα από την πλευρά των Δημοκρατικών. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων του Ισπανικού Εμφυλίου δεν είναι μέχρι σήμερα εξακριβωμένος. Οι νεκροί υπολογίζονται από 300.000 ως 1.000.000.
Οι Δημοκρατικοί στην επίθεση των δυνάμεων του Φράνκο απάντησαν με επιθέσεις εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας, που θεωρούσαν καταπιεστικό θεσμό και υποστηρικτή του παλαιού καθεστώς. Υπήρξαν σφαγές του κλήρου και εκτεταμένες πυρπολήσεις ναών και μοναστηριών. 12 επίσκοποι, 283 καλόγριες, 2.365 μοναχοί και 4.184 ιερείς υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν από τους Δημοκρατικούς κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου.
Οι Εθνικιστές, από την πλευρά τους, προέβησαν σε μαζικές εκκαθαρίσεις αντιπάλων τους και διαφωνούντων, δρόμο με δρόμο, πόρτα με πόρτα, εκμισθώνοντας συχνά τις υπηρεσίες ανθρώπων του υποκόσμου. Πιο γνωστό θύμα τους, ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Οι εθνικιστές του Φράνκο είχαν στη διάθεσή τους υπέρτερο αριθμό και ποιότητα οπλισμού. Πραγματοποίησαν εκτεταμένους βομβαρδισμούς με αεροπλάνα, που έθεσαν στη διάθεσή τους ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Ο βομβαρδισμός της βασκικής πόλης Γκερνίκα (Γκουέρνικα), έμεινε στην ιστορία, χάρις στον περίφημο πίνακα τουΠάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου.
Ο Ισπανικός Εμφύλιος ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας και προκάλεσε κύμα συμπάθειας και ενεργού συμπαράστασης από χιλιάδες αντιφασίστες σε όλο τον κόσμο, που έσπευσαν να ενταχθούν στις κομμουνιστικής εμπνεύσεως «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Περίπου 50.000 έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις στο πλευρό των Δημοκρατικών και 10.000 από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ στις χώρες τους. Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες, γύρω στους 300, παρότι τη χώρα μας κυβερνούσε το φασίζον καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
Ο δικτάτωρ Ιωάννης Μεταξάς, παρά την ιδεολογική του συγγένεια με τον Φράνκο, δεν δίστασε να πουλήσει πολεμοφόδια στους Δημοκρατικούς, σε μια εποχή που η χώρα μας είχε ανάγκη το ξένο συνάλλαγμα. Τη «δουλειά» ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο πανέξυπνος επιχειρηματίας Μποδοσάκης (Πρόδρομος Αθανασιάδης) με την «Ελληνική Εταιρία Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου».
Η ετερόκλητη σύνθεση των Δημοκρατικών και η αλληλοϋπονόμευση στο εσωτερικό τους συνέτειναν στην κατάρρευση της κυβέρνησή τους. Με την κατάληψη της Βαρκελώνης (26 Ιανουαρίου 1939) και της Μαδρίτης (28 Μαρτίου 1939), ο ισπανικός εμφύλιος έλαβε και τυπικά τέλος την 1η Απριλίου 1939. Ο Φράνκο ήταν, πλέον, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Επέβαλε μία στυγνή και φασίζουσα δικτατορία, η οποία κατέρρευσε με τον θάνατό του το 1975, οπότε η Ισπανία ανέπνευσε ξανά τον αέρα της Δημοκρατίας.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/165#ixzz3gAEaGZOG

Γιώργος Μούτσιος

1932 – 2012

537
0

Έλληνας ηθοποιός και τραγουδιστής, με κλασική μουσική παιδεία.
Ο Γιώργος Μούτσιος γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 31 Ιανουαρίου 1932. Μαζί με την οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου και τέλειωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου. Μετά τη στρατιωτική του θητεία έφυγε για τη Βιέννη, όπου έκανε ανώτερες σπουδές φωνητικής στη Μουσική Ακαδημία και θέατρο και σκηνοθεσία στο Reinhardt Seminar.
Το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα και αμέσως εντάχτηκε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχε, κυρίως, ως τραγουδιστής στο χορό πολλών παραστάσεων αρχαίας τραγωδίας ή κωμωδίας. Το 1954 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Λυρική Σκηνή, με την οπερέτα H Πριγκίπισσα του Ιπποδρόμου και στο θέατρο πρόζας το 1963 με το θίασο Νέα Σκηνή στο έργο της Αγκάθα Κρίστι Δέκα Μικροί Νέγροι.
Από τότε συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους αθηναϊκούς θιάσους (Έλλης Λαμπέτη, Αλίκης Βουγιουκλάκη, Τζένης Ρουσέα, Σμαρούλας Γιούλη κ.ά.), ερμηνεύοντας ρόλους σε όλα τα είδη του θεάτρου, ενώ το 1977 συγκρότησε θίασο με τη γυναίκα του ηθοποιό Δέσποινα Νικολαΐδου. Συμμετείχε με το Εθνικό Θέατρο στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι και το ίδιο Φεστιβάλ και στο Φεστιβάλ Σαίξπηρ του Λονδίνου με το Θέατρο Τέχνης στην ιστορική παράσταση των Ορνίθων του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Η πρώτη εμφάνισή στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1951, στην ταινία του Φρίξου Ηλιάδη Ριρίκα. Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 50 ταινίες (δράματα, κωμωδίες και περιπέτειες) και διακρίθηκε σε ρόλους «κακού» τη δεκαετία του 1960. Το 1962 συμμετείχε στην αμερικανική παραγωγή Ο Λέων της Σπάρτης (The 300 Spartans), που γυρίστηκε στην Ελλάδα από τον Ρούντολφ Ματέ, ερμηνεύοντας το ρόλο του Δημόφιλου του Θεσπιέως. Η τελευταία παρουσία του στη μεγάλη οθόνη ήταν το 2002, στην ταινία του Δημήτρη Κολάτου Αλέξανδρος και Αϊσέ. Έπαιξε σε πολλές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, με τελευταία εμφάνιση στα Παιδιά της Νιόβης του Κώστα Κουτσομύτη, που προβλήθηκε το 2004 από τη ΝΕΤ.

Ο Γιώργος Μούτσιος, με τη χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του, διακρίθηκε και στο έντεχνο τραγούδι, αποτελώντας έναν από τους ιδανικούς ερμηνευτές των τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι (Αερικό, Η Μπαλάντα του Στρατιώτη, Ω καλή μου Ξανθειά, Ο κύκλος του C.N.S. κ.ά.). Μοναδική είναι η ερμηνεία του στο τραγούδι των Χατζιδάκι/Σταύρου Ένας Μύθος, που το τραγούδησε ντουέτο με τη Μαρία Δουράκη. Στις 29 Μαΐου 1967 τραγούδησε το ορατόριο για την ειρήνη El Pessebre του διάσημου ισπανού τσελίστα Πάμπλο Καζάλς στη Γενεύη.
Την 1η Φεβρουάριου 2010, σε εκδήλωση του πνευματικού κέντρου Παπάγου, τιμήθηκε για την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Στην ευχαριστήρια ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο δρόμος της ζωής δεν είναι μόνο καλός, είναι και κακοτράχαλος. Είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου, συνεχίζω το ταξίδι μου, δεν έχω φτάσει ακόμη στην Ιθάκη. Τα “όχι” που είπα ήταν περισσότερα από τα “ναι”, αλλά πιστεύω ότι διατήρησα την αξιοπρέπειά μου. Σε δύο ανθρώπους θέλω να σταθώ: στη δασκάλα μου στη Βιέννη, η οποία μου έμαθε πώς θα ήθελα να τραγουδήσω, και στον Μάνο Χατζιδάκι, που μου έμαθε πώς έπρεπε να τραγουδήσω».
Από το 1999 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία αντιμετώπισε με στωικότητα και εγκαρτέρηση. «Αν τσακιστεί το δέντρο, όλοι τραβιούνται μακριά. Σπάζει και πέφτει κάτω» δήλωσε σε συνέντευξή του (Espresso 29/4/2012) για τη μοναξιά που βίωνε και την εγκατάλειψη που ένοιωθε από τους φίλους και το «σινάφι» του.
Ο Γιώργος Μούτσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 17 Ιουλίου 2012.

Κινηματογράφος

Ριρίκα (1951)
Η Αγνή του λιμανιού (1952)
Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954)
Η ζωή μου αρχίζει με σένα (1961)
Ο Λέων της Σπάρτης (1962)
Ανεμοστρόβιλος (1964)
Ο κράχτης (1964)
Θα σε κάνω βασίλισσα (1964)
Κραυγή (1964)
Τιμωρία (1965)
Οι αδίστακτοι (1965)
Αχ και να 'μουν άντρας (1966)
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές (1966)
Λουίζα (1966)
Η Κλεοπάτρα ήταν Αντώνης (1966)
Οι άγγελοι της αμαρτίας (1966)
Το συρτάκι της αμαρτίας (1966)
Η γόησσα (1967)
Τρούμπα '67 (1967)
Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί (1967)
Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967)
Ο γεροντοκόρος 1967
Η επιστροφή της Μήδειας (1968)
Ταπεινός και καταφρονεμένος (1968)
Αθήνα, η κλοπή της οδού Σταδίου (1968)
Ζήσε για την αγάπη μας (1968)
Η λυγερή (1968)
Αδυναμίες (1969)
Για την τιμή και τον έρωτα (1969)
Ο αετός των σκλαβωμένων (1970)
Ακόμα μια φορά πριν ξεψυχήσω (1970)
Γύρω μας γκρεμίστηκαν όλα (1970)
Ώρες αγάπης ώρες πολέμου (1970)
Εσένα μόνο αγαπώ (1970)
Ο ντιρλαντάς (1970)
Μάρα η τσιγγάνα (1971)
Ο δρόμος των ηρώων (1971)
Έσχατη προδοσία (1971)
Αντάρτες των πόλεων (1972)
Με φόβο και πάθος (1972)
Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη (1972)
Ο αντιφασίστας (1972)
Ισιδώρα (1975)
Η σπηλιά της αμαρτίας (1976)
Ο αλήτης και ο μπάτσος (1989)
Αθώος ή ένοχος; (1989)
Κόκκινο τριαντάφυλλο σου έκοψα (1993)
Τρεις εποχές (1996)
Κόκκινος δράκος (1998)
Η εποχή των ασεβών (2000)
Αλέξανδρος και Αϊσέ (2001)

Τηλεόραση

Ισιδώρα (1973)
Οι δίκαιοι (1974)
Η ωραία Ελένη των γαϊδάρων (1976)
Λέσχη μυστηρίου: Ληστεία στον Πύργο (1976)
Θεοί στον Όλυμπο (1978)
Λεμονοδάσος (1978)
Εκάτη (1979)
Κόντρα στον άνεμο (1980)
Ιστορία γραμμένη με νότες (1983)
Βραδυά επιθεώρησης (1984)
Ποιος σκότωσε τον Άβελ (1988)
Αθώος ή ένοχος (1989)
Φόνος χωρίς ταυτότητα (1990)
Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης (1990)
Ο Μανώλης ο Ντελμπεντέρης (1991)
Τμήμα ηθών: Τα ιδιαίτερα γούστα του κου διευθυντή (1992)
Το 13ο κιβώτιο (1992)
Το μινόρε μιας καρδιάς (1992)
Επικίνδυνες σχέσεις (1992)
Ένας έρωτας χωρίς παρουσία (1993)
Τμήμα ηθών: Ο μύθος του Κένταυρου (1993)
Τμήμα ηθών: Καθαρά χέρια (1994)
Δρόμοι της πόλης: Αυτόπτης μάρτυς (1995)
Δρόμοι της πόλης: Ο τελευταίος μπάτσος (1995)
Πρόβα νυφικού (1995)
Βραδινές καμπάνες (1996)
Η μεγάλη αθηναϊκή επιθεώρηση (1999)
Τα παιδιά της Νιόβης (2004)

Βιντεοταινίες

Ληστεία στον Πύργο (1985)
Η κωμωδία του έρωτα (1987)
Αυτοδικία (1988)
Γλυκειά μου Κούτση από το Χαλκούτσι (1988)
Η ζωή αρχίζει στα σαράντα (1988)
Η ντίβα και ο πρωτάρης (1988)
Άντζελα, ο πειρασμός (1989)
Ένας παράξενος έρωτας (1989)
Επικίνδυνη σχέση (1989)
Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
Η μάνα της φόνισσας (1989)
Ο όρκος του μίσους (1989)
Περιμένοντας το αύριο (1989)
Το μινόρε μιας καρδιάς: Ανάμεσα σε δυο γυναίκες (1989)
Το μινόρε μιας καρδιάς: Θύελλα παθών (1989)
Το μινόρε μιας καρδιάς: Πικρή ζωή (1989)

Επιλεγμένη Δισκογραφία

Τέσσερα Τραγούδια του Οδυσσέα Ελύτη από τον Κύκλο με τη Κιμωλία (1959)
Ο Κύκλος του C.N.S. (1959)
Το καταραμένο φίδι (1964)
Ελένη (1965)
Όρνιθες (1966)
El Pessebre (1967)
Τραγούδια αγάπης (1969)
Χατζιδάκις με αγάπη (1970)
Τρωικός πόλεμος (1975)
Βίκτωρ, Βικτώρια (1984)
Συναυλίες στον κεντρικό Ορφέα (1985)
Σπάνιες Ηχογραφήσεις (2000)

Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/499#ixzz3gAF568YF

Αγία Μαρίνα

1450
0

Μεγαλομάρτυς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η μνήμη της οποίας εορτάζεται στις 17 Ιουλίου. Στον Καθολικό κόσμο είναι γνωστή ως Παρθενομάρτυς Μαργαρίτα και η μνήμη της τιμάται στις 20 Ιουλίου.
Η Μαρίνα έζησε τον 3ο μ.Χ αιώνα. Καταγόταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας (σημερινό Γιαλβάτς Τουρκίας) και ήταν κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα Αιδεσία. Σε ηλικία 15 ετών απέρριψε πρόταση γάμου του επάρχου Ολυμβρίου. Εκείνος, για να την εκδικηθεί, αποκάλυψε τη χριστιανική της πίστη, με αποτέλεσμα η Μαρίνα να συλληφθεί, να υποστεί βασανιστήρια και τελικά να αποκεφαλιστεί.
Η μεγαλομάρτυς Μαρίνα είναι προστάτιδα Αγία της Λέρου. Στη Δυτική Χριστιανοσύνη η Αγία Μαρίνα (Αγία Μαργαρίτα) είναι προστάτιδα των εγκύων, του τοκετού, των πασχόντων από ασθένειες του ήπατος, των νοσοκόμων και του Κολεγίου Κουίνς του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ.

Απολυτίκιο

Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος· τον γαρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, οφθέντα σοι Αθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ιαμάτων τα χαρίσματα.

Λαογραφία

Ο λαός θεωρεί την Αγία Μαρίνα προστάτιδα των καχεκτικών και φιλάσθενων παιδιών. Παλαιότερα, στην Αθήνα οι μητέρες οδηγούσαν τα παιδιά τους κατά την εορτή της στην ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο Λόφο των Νυμφών. Τους φορούσαν καινούργια ρούχα και άφηναν τα παλαιά στον περίβολο του ναού, με την ελπίδα να αποβάλουν τα παιδιά τους τις αρρώστιες από τις οποίες κατατρύχονταν.
Η εορτή της Αγίας Μαρίνας σχετίζεται από τους αγρότες με τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Σχετικές οι παροιμίες: