Δεκαετία του ‘50 , τρεις Λιδορικιωτοπούλες , φίλες και γειτονοπούλες , σε αναμνηστική φωτογραφία μάλλον στον Άι Γιώργη . Ζωή Κούστα , Μαρία Τσίγκα και Γιούλα Κούστα
Aρχείο Ζωής Κούστα
Καλημέρα Λιδορικιώτες …
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:05
Δύση Ήλιου: 20:52
Σελήνη 16 ημερών
- Γιορτάζουν: Ανατόλιος, Ανατολία, Ζουμπούλης, Ζουμπουλία, Υάκινθος, Υακίνθη.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1866
Η Πρωσία γίνεται ηγέτιδα δύναμη του γερμανικού έθνους, νικώντας την Αυστρία στη μάχη του Κένινγκραντς.
1884
Εγκαινιάζεται ατύπως στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ο δείκτης Dow Jones. Πήρε το όνομά του από δύο δημοσιογράφους που τον δημιούργησαν, τον Τσαρλς Ντόου και τον Έντουαρντ Τζόουνς. Οι δύο δημοσιογράφοι τον δημοσίευαν κάθε μέρα σε ένα εφημεριδάκι που εξέδιδαν υπό τον τίτλο «Customers Afternoon Letter».
1908
O ιταλός αρχαιολόγος Λουίτζι Περνιέρ ανακαλύπτει τον «Δίσκο της Φαιστού» στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη.
1933
Οι Ναζί αρχίζουν να διώχνουν τους Εβραίους από τις δημόσιες υπηρεσίες της Γερμανίας.
1960
Ο Μάνος Χατζιδάκις κερδίζει το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του ΕΙΡ με το τραγούδι «Κυπαρισσάκι», το οποίο ερμηνεύει ηΝάνα Μούσχουρη.
1964
Ομάδα ακροδεξιών νεαρών εισβάλλει στη Βουλή σε ώρα συνεδρίασης. Οι βουλευτές αντιμετωπίζουν δυναμικά τους εισβολείς και δέρνουν κάποιους από αυτούς. Συλλαμβάνονται 30 νεαροί, οι οποίοι θα καταδικαστούν σε αυστηρές ποινές φυλάκισης. Οι εισβολείς είχαν αποσπαστεί από την προεκλογική συγκέντρωση του υποψηφίου Δημάρχου Γεωργίου Πλυτά, υποψηφίου της ΕΡΕ.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1883
Φραντς Κάφκα, τσέχος συγγραφέας. («Η Δίκη»)(Θαν. 3/6/1924)
1909
Σταύρος Νιάρχος, εφοπλιστής και επιχειρηματίας, από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.(Θαν. 16/4/1996)
1962
Τομ Κρουζ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τόμας Μάπαδερς, αμερικανός ηθοποιός.
ΘΑΝΑΤΟΙ
. Χ.
1935
Αντρέ Γκουστάβ Σιτροέν, γάλλος μηχανικός και ιδρυτής της φερώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας (Citroen). (Γεν. 5/2/1878)
1971
Τζιμ Μόρισον, αμερικανός τραγουδιστής, ο ηγέτης των «Doors». (Γεν. 8/12/1943)
1973
Νίκος Ι. Βαρδινογιάννης, εφοπλιστής και επιχειρηματίας, ιδρυτής της επιχειρηματικής δυναστείας των Βαρδινογιάννηδων. (Γεν. 1941)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0307#ixzz3eneUUICO
Εισβολή στη Βουλή
Οι επιδρομείς χειρονομούν κατά του κτιρίου της Βουλής
548
Στις 5 Ιουλίου 1964 επρόκειτο να διεξαχθούν δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα. Τη χώρα κυβερνούσε η Ένωση Κέντρου, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου του 53%. Ο Παπανδρέου, μόλις είχε επιστρέψει από το πρώτο επίσημο ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε δεχθεί αφόρητες πιέσεις από τον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον για λύση του Κυπριακού. Τον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας διεκδικούσαν τρεις βουλευτές, πίσω από τους οποίους ήταν στοιχημένες οι τρεις βασικές πολιτικές παρατάξεις της εποχής. Ο απόστρατος στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας εκπροσωπούσε την κυβερνητική Ένωση Κέντρου, ο ασφαλιστής Γεώργιος Πλυτάς τη δεξιά ΕΡΕ και ο καθηγητής του ΕΜΠ, Νίκος Κιτσίκης την αριστερή ΕΔΑ.
Το βράδυ της 3ης Ιουλίου η Βουλή βρισκόταν σε συνεδρίαση για το Κυπριακό. Την ίδια ώρα, ο υποψήφιος δήμαρχος της Δεξιάς, Γεώργιος Πλυτάς, πραγματοποιούσε την κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Μετά το τέλος της ομιλίας του, μερικές εκατοντάδες νεαροί ξεχύνονται προς την οδό Πανεπιστημίου, φωνάζοντας συνθήματα κατά του κυβερνώντος κόμματος και του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και υπέρ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που βρίσκεται αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Οι διαδηλωτές περνούν μπροστά από το εκλογικό κέντρο του υποψηφίου της Αριστεράς, Νίκου Κιτσίκη και μόλις που συγκρατούνται από την αστυνομία για να μην τα κάνουν γυαλιά-καρφιά.
Στη συνέχεια διακόπτουν την κυκλοφορία, ανατρέπουν ένα αυτοκίνητο στη Βουκουρεστίου και φτάνουν στη διασταύρωση της Βασιλίσσης Σοφίας, όπου διαλύονται προσωρινά από την αστυνομία. Ανασυγκροτούνται, όμως, σε λίγο και χωρίς να συναντήσουν ιδιαίτερη αντίσταση, εισβάλλουν στο προαύλιο της Βουλής και κατόπιν στο κτίριο, φωνάζοντας «Προδότη Παπανδρέου», «Καραμανλής», «Παπανδρέου, παπατζή». Το σύνθημα της εισβολής φαίνεται να έδωσε ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του ψηφοδελτίου Πλυτά, συγγραφέας Ρένος Αποστολίδης.
Οι επιδρομείς, περίπου 50 τον αριθμό, συμπλέκονται με βουλευτές και υπαλλήλους της Βουλής, που προσπαθούν να τους εμποδίσουν να εισέλθουν στην αίθουσα συνεδριάσεων. Ο θόρυβος και η φασαρία φθάνουν μέσα στην αίθουσα και η συνεδρίαση διακόπτεται. Τελικά, οι εισβολείς απωθούνται από τη φρουρά της Βουλής και συλλαμβάνονται 32 από αυτούς. Στο μεταξύ, από τις άγριες συμπλοκές στους διαδρόμους της Βουλής, αρκετοί κυβερνητικοί βουλευτές έχουν τραυματιστεί (Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Γεώργιος Μπακατσέλος, Ιωάννης Τσιριμώκος, Χρήστος Αποστολάκος, Ιάκωβος Διαμαντόπουλος κ.ά.), ενώ σοβαρότερα όλων είναι ο Μιχάλης Λεφάκης, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Υπουργού Οικονομικών, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Γύρω στις 11 το βράδυ η συνεδρίαση της Βουλής επαναλαμβάνεται, όταν η κατάσταση έχει εξομαλυνθεί. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανεβαίνει στο βήμα και στηλιτεύει «τους βέβηλους και βαρβάρους, καθώς και τους ηθικούς αυτουργούς». Σε δυσκολότερη θέση βρίσκεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, καθώς οι εισβολείς ανήκαν στο κόμμα της ΕΡΕ. Καταγγέλλει το περιστατικό, αλλά επιρρίπτει ευθύνες στην κυβέρνηση, που «ενέπνευσε πνεύμα αναρχίας». Οι βουλευτές της ΕΚ αντιδρούν και απειλούνται σοβαρά επεισόδια, αυτή τη φορά μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου. Τα πνεύματα ηρεμούν, όταν οι βουλευτές της ΕΡΕ αποχωρούν από την αίθουσα.
Οι 32 συλληφθέντες παραπέμφθηκαν στο αυτόφωρο, με βάση τον νόμο 4000 «περί τεντιμποϊσμού». Η δίκη ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου, την επαύριο των δημοτικών εκλογών, στις οποίες η Αριστερά είχε σημειώσει αξιοσημείωτα κέρδη. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, ένας αξιωματικός της Γενικής Ασφάλειας κατέθεσε ότι η επίθεση κατά της Βουλής οργανώθηκε από παρακρατικές οργανώσεις, όπως ο φιλοναζιστικός «Όμιλος Εθνικής Αναγεννήσεως» και η φοιτητική ΕΚΟΦ. Μάρτυρες κατηγορίας, όπως οι υπουργοί Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Δημήτριος Παπασπύρου, υποστήριξαν ότι η επίθεση κατά της Βουλής εξυπηρετούσε τις εχθρικές προς την Κύπρο δυνάμεις και γι’ αυτό τη χαρακτήρισαν προδοτική.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, με διαρκείς διαξιφισμούς μεταξύ των συνηγόρων υπερασπίσεως και πολιτικής αγωγής. Το δικαστήριο εξέδωσε την ετυμηγορία του στις 15 Ιουλίου 1964. Δύο από τους κατηγορουμένους, ο Ρένος Αποστολίδης και ο νομαρχιακός υπάλληλος Αχιλλέας Βήττας, καταδικάσθηκαν σε ποινή φυλάκισης 2,5 ετών και άλλοι 22 σε μικρότερες ποινές. Μεταξύ των αθωωθέντων φιγουράρει το όνομα του 18χρονου Παναγιώτη Μιχαλόλια ή Μιχαλολιάκου, που δεν είναι άλλος από τον γνωστό ποινικολόγο Τάκη Μιχαλόλια, αδελφό του ηγέτη της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, επωφελούμενη από την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, θέλησε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τα «παρακρατικά όργανα της Δεξιάς». Ο Υπουργός Εσωτερικών Ιωάννης Τούμπας δήλωνε σχετικά: «Πληροφορώ τον ελληνικόν λαόν, ότι εις τους κόλπους του υπάρχουν και δρουν παρακρατικαί οργανώσεις, αι οποίαι οικειοποιούνται κρατικά καθήκοντα, οργανώνουν τα μέλη των στρατιωτικώς, τα εκγυμνάζουν και εμφυσούν εις αυτά το πνεύμα της δυναμικής ενεργείας και επιβολής».
Ο υπουργός κατήγγειλε τη ναζιστική και φασιστική ιδεολογία ορισμένων από τις οργανώσεις αυτές, τις οποίες χαρακτήρισε καρκίνωμα για τη Δημοκρατία και στηλίτευσε τη συνεργασία τους με παράγοντες της ΕΡΕ και της αστυνομίας. Το Υπουργείο Εσωτερικών έδωσε στη δημοσιότητα πίνακα με οκτώ οργανώσεις, που ήταν νόμιμες, αλλά «είχαν παρεκτραπεί του προορισμού τους». Οι οργανώσεις αυτές ήταν οι:
- Πανελλήνια Εθνική Σταυροφορία
- Οργάνωσις Εθνικής Νεολαίας
- Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Ελλάδος
- Σύνδεσμος Εθνικοφρόνων Ελασιτών
- Κυανή Φάλαγξ
- Αντικομουνιστική Σταυροφορία
- Εθνική Αντικομουνιστική Οργάνωσις
- Εθνική Αντίστασις Ελλάδος
Ο κατάλογος περιείχε και τρεις μυστικές οργανώσεις:
- Καρφίτσα
- Εγγυηταί του Βασιλέως
- Εθνική Κοινωνική Αλλαγή
Τον επόμενο χρόνο έντεκα από τις οργανώσεις αυτές διαλύθηκαν από τα κατά τόπους πρωτοδικεία.
Το 1965 ο καταδικασθείς ως υποκινητής της επιδρομής Ρένος Αποστολίδης εξέδωσε το βιβλίο «Κατηγορώ», στο οποίο, μεταξύ άλλων, παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για την εισβολή στο «Κυνοβούλιο». Εξηγεί ότι η πράξη του αυτή έγινε για να υπογραμμίσει στον κόσμο πως δεν ανέβασε στην εξουσία παρά τον «χασάπη Παπατζή του '44, τον άνθρωπο των Αγγλοαμερικάνων, που εγκατέστησε τη Δεξιά στην Ελλάδα».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/642#ixzz3enei842X
Σταύρος Νιάρχος
1909 – 1996
562
Από τους δυναμικότερους και πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες του 20ου αιώνα, με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση. Εφοπλιστής, από τους θεμελιωτές του μεταπολεμικού ελληνικού θαύματος στη ναυτιλία. Η «βεντέτα» του σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο με τον σύγγαμβρό του Αριστοτέλη Ωνάση τροφοδότησε τις στήλες των εφημερίδων όλου του κόσμου και διαμόρφωσε μέρος του προσωπικό του μύθου.
Ο Σταύρος Νιάρχος γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1909 στην Αθήνα. Οι γονείς του, με καταγωγή από την Λακωνία, μόλις είχαν επιστρέψει στην πατρίδα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διατηρούσαν ένα πολυκατάστημα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του Σπύρος ασχολήθηκε με το εμπόριο λαδιού, ενώ η μητέρα του Ευγενία καταγόταν από την πλούσια οικογένεια των αδελφών Κουμάνταρου, που διατηρούσε στον Πειραιά τον αλευρόμυλο «Ευρώτας».
Ο Σταύρος Νιάρχος τελείωσε το Βαρβάκειο και τη Νομική Αθηνών. Το 1929 άρχισε να εργάζεται στον αλευρόμυλο των θείων του και γρήγορα ξεχώρισε για τις διοικητικές ικανότητές του. Αντιλαμβανόμενος το μεγάλο κόστος από την εισαγωγή σιταριού από την Αργεντινή και τη Σοβιετική Ένωση, έπεισε τους θείους του ότι θα τους συνέφερε καλύτερα εάν είχαν δικά τους πλοία. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αγόρασε 6 πλοία αντί 120.000 δολαρίων.
Το 1930 συνάπτει τον πρώτο του γάμο με την Ελένη Σπορίδη, κόρη ναυάρχου, με την οποία χωρίζει ένα χρόνο αργότερα. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο θείος του Νίκος Κουμάνταρος μεταναστεύει στις ΗΠΑ. Μετά από λίγο τον ακολουθεί και ο ανιψιός του. Το 1939 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την 20χρονη Μελπομένη Κάπαρη, κόρη πλοιοκτήτη από τη Σύρο και χήρα διπλωμάτη. Τον ίδιο χρόνο αυτονομείται επιχειρηματικά από τον θείο του. Ιδρύει τη Niarchos Group, με 2 πετρελαιοφόρα και 5 φορτηγά.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στρατεύεται και υπηρετεί ως Σημαιοφόρος στο Πολεμικό Ναυτικό. Συμμετέχει στις συμμαχικές επιχειρήσεις στη Νορμανδία, όπου παρασημοφορείται. Τα πλοία του μισθώνονται από τους Συμμάχους και έξι από αυτά βυθίζονται. Το 1947 χωρίζει από τη γυναίκα του Μελπομένη και η γνωριμία του με τον εφοπλιστή Σταύρο Λιβανό θα τον βάλει στα μεγάλα σαλόνια. Φλερτάρει με τη 14χρονη κόρη του Τίνα και όταν ο πατέρας της αρνείται να του δώσει το χέρι της, λόγω της μικρής της ηλικίας, παντρεύεται τη μεγαλύτερη αδελφή της Ευγενία. Τρία χρόνια αργότερα, η Τίνα παντρεύεται τον μεγάλο ανταγωνιστή του, Αριστοτέλη Ωνάση, γεγονός που εξοργίζει τον Νιάρχο.
Με τα 2.000.000 δολάρια της αποζημίωσης από τα βυθισμένα πλοία του και τα 16 «Λίμπερτυ», που πήρε ως δώρο από την αμερικανική κυβέρνηση, ο Νιάρχος ανακάμπτει οικονομικά και επενδύει σε μεγάλα τάνκερ. Η κίνησή του αυτή αποδεικνύεται ευφυής και θα τον καταστήσει έναν από τους μεγαλύτερους πλοιοκτήτες στον κόσμο. Για πολλά χρόνια του ανήκε ο μεγαλύτερος ιδιωτικός στόλος του κόσμου. Θα εισέλθει στη χωρεία των Κροίσων και θα ονομαστεί «Χρυσός Έλληνας». Γίνεται εξώφυλλο στο περιοδικό «Time» με φόντο τα τάνκερ του (τεύχος 6ης, Αυγούστου 1956). Είναι η εποχή της καταξίωσης. Οι κακές γλώσσες λένε, όμως, ότι το εξώφυλλο του στοίχισε 500.000 δολάρια.
Την ίδια εποχή, ο Νιάρχος αγοράζει το νησί Σπετσοπούλα στον Αργοσαρωνικό, ακολουθώντας ανάλογη κίνηση του ανταγωνιστή του Αριστοτέλη Ωνάση με τον Σκορπιό και γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες έργων τέχνης, με προτροπή της γυναίκας του Ευγενίας. Το 1957 αγόρασε ολόκληρη τη συλλογή του γνωστού αμερικανού ηθοποιού Έντουαρντ Ρόμπινσον, η οποία περιελάμβανε 58 έργα ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών ζωγράφων, αντί έξι εκατομμυρίων δολαρίων.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 άρχισε να επενδύει στην Ελλάδα, επωφελούμενος του ευνοϊκού νομοθετικού πλαισίου. Οι δύο σπουδαιότερες επενδύσεις του είναι τα «Ελληνικά Διυλιστήρια» Ασπροπύργου (σήμερα ΕΛΔΕ) και τα «Ελληνικά Ναυπηγεία» στον Σκαραμαγκά, που για μεγάλο διάστημα υπήρξε το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο.
Το 1965 ο Νιάρχος, που τρελαινόταν για το σκι, γνωρίζεται στο σαλέ του στην Ελβετία με τη Σαρλότ Φορντ, εγγονή του θρυλικού αυτοκινητοβιομήχανου Χένρι Φορντ. Η νεαρή Αμερικανίδα μένει έγκυος και το σκάνδαλο ξεσπάει. Η Ευγενία, η μητέρα των τεσσάρων παιδιών του (Φίλιππου, Σπύρου, Κωνσταντίνου και Μαρίας-Ειρήνης), ζητά και παίρνει διαζύγιο. Ο Νιάρχος παντρεύεται με πολιτικό γάμο τη Φορντ, η οποία φέρνει στον κόσμο το πέμπτο παιδί του, την Έλενα - Άννα. Στο μεταξύ, ξαναφουντώνει ο έρωτάς του για την Ευγενία. Χωρίζει με τη Φορντ, αλλά δεν χρειάζεται να ξαναπαντρευτεί την Ευγενία, καθώς το διαζύγιό τους δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, ούτε βεβαίως ο πολιτικός γάμος του με τη Φορντ.
Στις 4 Μαΐου 1970 ο Νιάρχος απασχολεί και πάλι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου. Η γυναίκα του Ευγενία, 44 χρονών, βρίσκεται νεκρή στη Σπετσοπούλα, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο ιατροδικαστής βρήκε σημάδια πάλης και μώλωπες στο σώμα της. Αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε η Ευγενία; Η επίσημη εκδοχή είναι θάνατος από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών και η υπόθεση κλείνει για τον Νιάρχο με απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, παρά την παραπεμπτική πρόταση του εισαγγελέα.
Με τη σύζυγό του, Ευγενία
Την εκδοχή της δολοφονίας από τον Σταύρο Νιάρχο υποστηρίζει ο δημοσιογράφος Σπύρος Καρατζαφέρης στο βιβλίου του «Φάκελλος Νιάρχος» (εκδόσεις «Κάκτος»), επιστέγασμα της μεγάλης του δημοσιογραφικής έρευνας, που δημοσιεύθηκε σε 58 συνέχειες στην εφημερίδαΕλευθεροτυπία το δίμηνο Μαΐου - Ιουνίου 1976. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός στη μυθιστορηματική εκδοχή του συμβάντος, με τίτλο «Ο Ιατροδικαστής» (εκδόσεις Λιβάνη).
Ο Νιάρχος ξεπερνά γρήγορα το χαμό της Ευγενίας και το 1971 παντρεύεται την αδελφή της Τίνα, που φαίνεται να είναι ο μεγάλος του έρωτας. Η Τίνα είχε χωρίσει το 1959 με τον Ωνάση, αφού του είχε χαρίσει τα δύο παιδιά του, Αλέξανδρο και Χριστίνα, και στη συνέχεια τον Μαρκήσιο του Μπλάντφορντ. Το 1974 η Τίνα θα πεθάνει και αυτή από βαρβιτουρικά, εξαιτίας του χαμού του γιου της Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα. Οι φήμες οργιάζουν και πάλι. Η Τίνα πέθανε στο ξενοδοχείο «Ντε Σαντελιέ» του Παρισιού και ο Νιάρχος κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.
Μετά την κρίση του 1973, ο Νιάρχος πούλησε κάποιες από τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις του και επεκτάθηκε στο εμπόριο διαμαντιών και τα χρηματοοικονομικά, φθάνοντας να κατέχει το 2% της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου Citybank. Επένδυσε, επίσης, στα άλογα κούρσας με εκτροφεία στη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Συνέχιζε να εμπλουτίζει τη συλλογή έργων τέχνης του με έργα των Βαν Γκογκ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο και Ρούμπενς. Η αυτοπροσωπογραφία του Πικάσο τού κόστισε 47.850.000 δολάρια το 1989.
Οι θαλαμηγοί του («Κρεολή», «Ατλαντίς 1 και 2») ήταν πλωτά μουσεία. Μοναδικοί πίνακες υπήρχαν στο σπίτι του Παρισιού (κτίσμα του 18ου αιώνα στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα), στο σαλέ του Σεν Μόριτζ, στη βίλα του στη Γαλλική Ριβιέρα, στο ρετιρέ του στο Κλάριτζ του Λονδίνου και φυσικά στη Σπετσοπούλα. Η συλλογή του, σύμφωνα με τους ειδικούς, κόστιζε πάνω από ένα 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Ο Νιάρχος βρισκόταν στην κορυφή και συμπεριλαμβανόταν στη λίστα με τους 100 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού «Fortune». Στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποσύρθηκε στο ησυχαστήριό του στο Σεν Μόριτζ, όπου πέθανε στις 16 Απριλίου1996, χτυπημένος από μια σπάνια αρρώστια, που του είχε παραλύσει το ανοσοποιητικό του σύστημα.
Όσα είχε σκεφθεί και δεν πρόλαβε να κάνει ο ίδιος για την Ελλάδα, τα πραγματοποιεί σήμερα το «Ίδρυμα Σταύρος Σ. Νιάρχος», που συνεστήθη με τη διαθήκη του. Δραστηριοποιείται με την παροχή δωρεών στους τομείς της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, των τεχνών και του πολιτισμού. Το ίδρυμα, που διευθύνουν τα παιδιά του, ανακοίνωσε το 2006 ένα φιλόδοξο έργο: την κατασκευή Μεγάλης Βιβλιοθήκης και Λυρικής Σκηνής σ' ένα τμήμα του παλιού Ιπποδρόμου επί της Λεωφόρου Συγγρού.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/250#ixzz3enexoMBa
Τζιμ Μόρισον
1943 – 1971
1455
Θρυλικός αμερικανός τραγουδιστής, στιχουργός και ποιητής, μέλος του συγκροτήματος The Doors. Η πλούσια σε εικόνες στιχουργική του, σε συνδυασμό με το εκλεκτικό ψυχεδελικό ροκ του συγκροτήματος, τον έχουν αναγάγει σε μία από τις επιδραστικότερες φυσιογνωμίες στην ιστορία του ροκ εντ ρολ, ενώ η προκλητική σκηνική παρουσία του έχει βρει εκατοντάδες μιμητές.
Ο Τζιμ Μόρισον (Jim Morrison) - Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισον το πλήρες όνομά του - γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 στη Μελβούρνη της Φλώριδας. Ο πατέρας του ήταν ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και η οικογένεια Μόρισον συχνά τον ακολουθούσε στις διάφορες μεταθέσεις του. Ο νεαρός Τζιμ έζησε σ' ένα αυταρχικό οικογενειακό περιβάλλον κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί η ιδιόρρυθμη επαναστατικότητά του, που εκδήλωνε στη σκηνή. Όταν άρχισε να γίνεται γνωστός δήλωνε ψευδώς ότι και οι δύο γονείς του ήταν πεθαμένοι.
Ο Τζιμ Μόρισιν αποφοίτησε από το κολέγιο του Σεντ Πίτερσμπεργκ και παρακολούθησε για ένα χρόνο μαθήματα στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλώριδας. Το 1964 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες (UCLA), παρακολουθώντας μαθήματα κινηματογράφου και θεάτρου. Την ίδια εποχή ενδιαφέρθηκε για την ποίηση του Γουίλιαμ Μπλέικ και τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε, ενώ άρχισε να γράφει τα δικά του ποιήματα και να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά και ιδιαίτερα με το LSD.
Το 1965, μαζί τον συμφοιτητή του Ρέι Μάνζαρεκ, που έπαιζε σε τοπικές μπλουζ μπάντες, αποφάσισαν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα. Το ονόμασαν The Doors από το βιβλίο του άγγλου συγγραφέα Άλντους Χάξλεϊ The Doors of Perception. Το συγκρότημα συμπληρώθηκε με τους Ρόμπι Κρίγκερ (κιθάρα) και Τζον Ντένσμορ (ντραμς). Μία σύνθεση ασυνήθιστη, χωρίς μπάσο, την έλλειψη του οποίου αναπλήρωσαν τα κίμπορντς του Μάνζαρεκ.
Ο Μόρισον στην αρχή ήταν αρκετά ντροπαλός επί σκηνής. Όταν τραγουδούσε απέφευγε να κοιτάει κατά πρόσωπο το κοινό και συχνά του γύριζε την πλάτη από συστολή. Γρήγορα, όμως, βγήκε από το καβούκι του. Άρχισε να πετάει γύρω του το μικρόφωνο και να το χρησιμοποιεί ως φαλλικό σύμβολο. Καθώς οι Doors εκτοξεύτηκαν στο μουσικό στερέωμα με το πρώτο τους άλμπουμ το 1967, άρχισε να συμπεριφέρεται αλλόκοτα, απειλώντας τη σταθερότητα του συγκροτήματος. Σ’ ένα άγριο μεθύσι του κατέστρεψε τον μουσικό εξοπλισμό του και παραλίγο να προκαλέσει τη διάλυση των Doors.
Επί σκηνής, άρχισε να προκαλεί τα συντηρητικά ήθη της Αμερικής, με συνεχόμενα μπαράζ βλασφημιών, από τις οποίες ξεχωριστή θέση είχαν οι διάφορες μιμήσεις της σεξουαλικής πράξης. Μπορεί η θεατρικότητα της σκηνικής του παρουσίας να προκαλούσε το παραλήρημα των πιστών οπαδών του, αλλά ταυτόχρονα τέθηκε στο στόχαστρο των αρχών και της αστυνομίας. Πολλές φορές συνελήφθη μετά από συναυλία για παραβίαση των χρηστών ηθών, ενώ κάποιες άλλες συναυλίες τους απαγορεύτηκαν για λόγους δημοσίας τάξεως. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1970 καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα έξι μηνών για έργω εξυβρίσει, επειδή είχε δείξει τα γεννητικά του όργανα στο κοινό, κατά τη διάρκεια συναυλίας των Doors στο Μαϊάμι την άνοιξη του 1969.
Το 1971 αποφάσισε να αποφορτιστεί από το εναντίον του κλίμα που είχε διαμορφωθεί στις ΗΠΑ και μαζί με τη σύντροφό του Πάμελα Κούρσον (1946-1974) εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την ποίηση. Ένα χρόνο πριν είχε κυκλοφορήσει η ποιητική του συλλογή The Lord and Creatures.
Όμως, στις 3 Ιουλίου 1971 βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο του διαμερίσματος, σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή του θανάτου του ήταν καρδιακή προσβολή. Τάφηκε στη «γωνιά των ποιητών» του ονομαστού παρισινού νεκροταφείου «Περ Λασέζ», κοντά στους Μπαλζάκ, Μολιέρο και Όσκαρ Γουάιλντ.
Ο Τζιμ Μόρισον, σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες της ψυχεδελικής μουσικής που έτειναν προς τον μυστικισμό, είδε τη διεύρυνση της συνείδησης ως ένα τρόπο να διεισδύσει στη σκοτεινή περιοχή του ασυνειδήτου και τις ανομολόγητες επιθυμίες του ανθρώπου. Οι στίχοι του κυριαρχούνται από τη λαγνεία της βίας, του σεξ, του αλκοόλ, των ναρκωτικών, της αυτοκαταστροφής και καθετί απαγορευμένου από τη συντηρητική Αμερική, και προσπάθησε να τα εφαρμόσει και στην προσωπική του ζωή όσο καλύτερα μπορούσε.
Σχετικό...
Μία τεράστια αρχαία σαύρα, το απολίθωμα της οποίας βρέθηκε στη Μιανμάρ (Βιρμανία) έλαβε την επιστημονική ονομασία «Barbaturex morrisoni» από το όνομα του τραγουδιστή των Doors, Τζιμ Μόρισον (6/6/2013). Η ονοματοδοσία αυτή έχει ένα πρόσθετο συμβολισμό, λόγω του γεγονότος ότι ο ίδιος ο Μόρισον, όσο ζούσε, είχε το παρατσούκλι «Βασιλιάς των Σαυρών» («είμαι ο βασιλιάς των σαυρών, μπορώ να κάνω το οτιδήποτε», λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού του).
http://www.sansimera.gr/biographies/860#ixzz3enfNmmuG
Άγιος Υάκινθος
96
Μάρτυρας της Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 3 Ιουλίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν τα ονόματα Υάκινθος, Υακίνθη, Ζουμπούλης και Ζουμπουλία.
Ο Υάκινθος καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και υπηρετούσε ως κουβικουλάριος (θαλαμηπόλος) του ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού. Άνθρωπος εμπιστοσύνης του αυτοκράτορα, ο Υάκινθος προσηλυτίσθηκε στον Χριστιανισμό, προκαλώντας την οργή του Τραϊανού, που όταν το έμαθε διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός κι αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα (το κρέας που προσφέρεται ως θυσία σε ένα είδωλο).
Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα σφάγια. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, σε ηλικία 20 ετών.
http://www.sansimera.gr/biographies/859#ixzz3enfvsTgj
Αντρέ Σιτροέν
1878 – 1935
125
Γάλλος μηχανικός και ιδρυτής της φερώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 5 Φεβρουαρίου 1878 και ήταν ο πέμπτος γιος του ολλανδοεβραίου εμπόρου διαμαντιών Λεβί Σιτρούν και της πολωνοεβραίας Μάζρα Κλάινμαν. Όταν ο πατέρας του μετακόμισε στο Παρίσι από το Άμστερνταμ πρόσθεσε στο επώνυμό του ένα διαλυτικό κι έτσι προέκυψε το Σιτροέν.
Ο Αντρέ Σιτροέν (Andre Citroen) έχασε πολύ μικρός τον πατέρα του, που αυτοκτόνησε το 1883. Το 1900 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο του Παρισιού και μέχρι να εισέλθει την παραγωγική διαδικασία επισκέφθηκε τους συγγενείς της μητέρας του στο Λοτζ της Πολωνίας, όπου διατηρούσαν εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Εκεί πήρε ιδέες από τον τρόπο λειτουργίας των μηχανών και όταν επέστρεψε στη Γαλλία κατασκεύασε το διπλό ελικοειδές γρανάζι, το οποίο αποτέλεσε τομή στην αυτοκίνηση.
Εκμεταλλεύθηκε την ανακάλυψή του αυτή με την ίδρυση μιας συνεταιρικής επιχείρησης το 1905, που τροφοδοτούσε τις γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου διηύθυνε τη δική του εταιρεία, που προμήθευε με πολεμικό υλικό το γαλλικό στρατό και απασχολούσε προσωπικό 12.000 ατόμων. Μετά τη λήξη του Πολέμου, το 1918, η επιχείρησή του έμεινε χωρίς αντικείμενο και ο Σιτροέν αποφάσισε να στραφεί στην κατασκευή αυτοκινήτων.
Citroen Type A
Ως σήμα της νέας εταιρείας του υιοθέτησε το διπλό γαλόνι (το διακριτικό του έλληνα λοχία ανεστραμμένο). Η επικρατέστερη εκδοχή για την επιλογή του αυτή είναι ότι το έκανε σε ανάμνηση της ανακάλυψης από τον ίδιο του διπλού ελικοειδούς γραναζιού. Κάποιοι λένε ότι ήθελε να θυμηθεί τη θητεία του στο στρατό και την πολεμική βιομηχανία, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μασονικό σύμβολο, καθώς ο Αντρέ Σιτροέν ήταν επίλεκτο μέλος της Στοάς του Παρισιού «Θετική φιλοσοφία».
Το πρώτο μοντέλο που παρουσίασε η νεοσύστατη «Σιτροέν» ήταν το Type A, με ημερήσια παραγωγή 100 αυτοκινήτων, τη μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο ευρωπαίο κατασκευαστή. Το μοντέλο πούλησε περίπου 25.000 κομμάτια, μέχρι το 1921, οπότε αποσύρθηκε από την αγορά. Ακολούθησε το 5CV το 1923 και το 11CV το 1934 που ήταν το πρώτο εμπροσθοκίνητο όχημα στην ιστορία της αυτοκίνησης.
Η πανάκριβη εξέλιξη του μοντέλου «γονάτισε» οικονομικά την εταιρεία. Οι πιστωτές άρχισαν τις κατασχέσεις και η Σιτροέν πέρασε στα χέρια της εταιρείας ελαστικών «Μισελέν». Ο Αντρέ Σιτροέν, καταβεβλημένος από τον καρκίνο του στομάχου από τον οποίο έπασχε, πέθανε στο Παρίσι στις 3 Ιουλίου 1935.
Η «Σιτροέν» υπό την καθοδήγηση της «Μισελέν» έγραψε λαμπρές σελίδες στην ιστορία του αυτοκινήτου. Δημιούργησε φανατικούς οπαδούς με το θρυλικό και ταπεινό 2CV, που μόνο η Πόρσε και η Φεράρι είχαν στην κατηγορία των σπορ αυτοκινήτων. Σήμερα, η Σιτροέν συνεχίζει την πορεία της ως μέλος του γαλλικού ομίλου PSA Peugeot-Citroen.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/224#ixzz3engQ224M
Λατινικό Κύπελλο
24
Ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση, που διεξαγόταν από το 1949 έως το 1957 και θεωρείται πρόδρομος του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (νυν Τσάμπιονς Λιγκ) μαζί με το προϋπάρχον Mitropa Cup των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης.
Η πρωτοβουλία ανήκε στις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες της Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Γαλλίας, καθότι η ΟΥΕΦΑ δεν υφίστατο εκείνη την περίοδο. Συμμετείχαν οι πρωταθλήτριες Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Γαλλίας, δηλαδή ομάδες από τέσσερις λατινογενείς χώρες της Ευρώπης, εξ ου και η ονομασία «Λατινικό Κύπελλο» (Coppa Latina, Coupe Latine, Copa Latina). Η Ρουμανία δεν προσκλήθηκε, λόγω «Ψυχρού Πολέμου», ενώ οι ομάδες από το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ελβετία κρίθηκαν χαμηλού επιπέδου και ανάξιες να ανταγωνιστούν τις πρωταθλήτριες των τεσσάρων χωρών που αποτελούσαν και αποτελούν μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Για να αντιμετωπιστεί το υψηλό κόστος της διοργάνωσης, όλοι οι αγώνες γίνονταν σε μία πόλη, μετά το τέλος των εθνικών πρωταθλημάτων, με το σύστημα «νοκ-άουτ» (δύο ημιτελικοί, μικρός τελικός και τελικός). Ο πρώτος τελικός του «Λατινικού Κυπέλλου» έγινε στις 3 Ιουλίου 1949 στο στάδιο Τσαμαρτίν της Μαδρίτης (νυν Μπερναμπέου), με νικήτρια τηνΜπαρτσελόνα επί της Σπόρτινγκ Λισαβώνας με 2-1. Στις 23 Ιουνίου 1957 έπεσε η αυλαία της διοργάνωσης στο Μπερναμπέου, με την επικράτηση της Ρεάλ επί της Μπενφίκα με 1-0. Λίγες ημέρες νωρίτερα, η ομάδα της Μαδρίτης είχε κατακτήσει και το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών κόντρα στη Φιορεντίνα με 2-0.
Το 1958 η διοργάνωση πέρασε στην ιστορία, καθώς το νεοσύστατο Κύπελλο Πρωταθλητριών, με τον πανευρωπαϊκό χαρακτήρα του, είχε ρίξει βαριά τη σκιά του πάνω στο Λατινικό Κύπελλο.
Διοργανώσεις
ΕΤΟΣ
ΠΟΛΗ
ΤΕΛΙΚΟΣ
ΤΡΙΤΗ ΘΕΣΗ
1949
Μαδρίτη
Μπαρτσελόνα - Σπόρτιγκ Λισαβώνας 2-1
Τορίνο
1950
Λισαβώνα
Μπενφίκα - Μπορντό 3-3, 2-1 μετά από παρατάσεις
Ατλέτικο Μαδρίτης
1951
Μιλάνο
Μίλαν - Λιλ 5-0
Ατλέτικο Μαδρίτης
1952
Παρίσι
Μπαρτσελόνα - Νις 1-0
Γιουβέντους
1953
Λισαβώνα
Ρεμς - Μίλαν 3-0
Σπόρτινγκ Λισαβώνας
1954
Δεν έγινε
1955
Παρίσι
Ρεάλ Μαδρίτης - Ρεμς 2-0
Μίλαν
1956
Μιλάνο
Μίλαν - Αθλέτικ Μπιλμπάο 2-1
Μπενφίκα
1957
Μαδρίτη
Ρεάλ Μαδρίτης - Μπενφίκα 1-0
Μίλαν
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/538#ixzz3enghT3Dm
΄Δεκαετία του ‘50 , σε κάποια σχολική εκδρομή Ευμορφία Πάζα , Μαρία Τσόλκα και Ζωή Κούστα
Αρχείο Ζωής Κούστα
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Σάββατο
4/7
03:00 
20°C
64%
2 Μπφ B
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00 
24°C
52%
2 Μπφ BA
9 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00 
30°C
33%
3 Μπφ NA
16 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 
21:00 
25°C
46%
2 Μπφ N
9 Km/h 
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ..
ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΌΛΟΙ ..!!!
Πάει καιρός που εκπέμπουμε S.O.S για τα πολλά και σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Λιδορικιώτες και οι ορεινοί Δωριείς γενικά , και όμως ΟΛΟΙ ΟΙ..ΑΡΜΟΔΙΟΫΠΕΥΘΥΝΟΙ , ΕΙΝΑΙ ΑΦΑΝΤΟΙ , αυτοδιοικητικοί και πολιτικοί , κάτι βέβαια που πολλές φορές το έχουμε θίξει , χωρία βέβαια κανένα αποτέλεσμα ..
Τις τελευταίες όμως μέρες , πρεμούρας..ένεκεν , είδαμε και βλέπουμε πολλές και διάφορες δηλώσεις , που εμμέσως πλην σαφώς , πιέζουν τους Δωριείς , αυθόρμητα ..πάντα , ξέρετε πολύ καλά .., , να ψηφίσουν αυτό που τους λένε,…..
Αγαπητοί φίλοι , καλό είναι να..” επικοινωνούμε “ . έστω και δια…δηλώσεων , αλλά όχι να σας ψάχνουμε όλο το χρόνο και σεις να εμφανίζεστε ΄ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΓΚΗ …
ΚΑΙ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΕΧΕΙ ΚΙ’ ΑΥΤΗ ΤΑ..ΟΡΙΑ ΤΗΣ ….
Καλή σας μέρα
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment