Λιδωρίκι: ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

Δεκαετία του ‘50 , η θεμελίωση της εκκλησίας του Αγίου Ευθυμίου στα ριζά του Παλιόραγκου . Διακρίνονται ο παπα Κοράκης , ο Κ.Παπαδόπουλος , Ευθυμία Παπαβασιλείου , Θανάσης και Μαρία Μπήλιου , Αγγελική Καψάλη μ Ναρία Καρυδ΄λακη , Βούλα Καντζιού , Σφετσοπούλες , πάνω δεξιά με το βέλος ο Γιώργος Μαντάς κ.α
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..
Καλησπέρα φίλοι του χωριού μας και της εφημερίδας του , σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου .
ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 07:36
Δύση Ήλιου: 17:36
Νέα Σελήνη
Γιορτάζει: Ευθύμιος, Ευθυμία.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΌΣΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΓΙΟΡΤΆΖΟΥΝ Ή ΕΧΟΥΝ ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Ιδιαιτέρως στον αγαπημένο μας γιο Ευθύμιο , που μένει στο Αμπού Ντάμπι , να είναι πάντα καλά

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
250

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Δέκιος εξαπολύει άγριο κυνηγητό των Χριστιανών στη Ρώμη.
1833

Ο Βασιλιάς Όθων και τα μέλη της Αντιβασιλείας φτάνουν στο Ναύπλιο με την αγγλική φρεγάταΜαδαγασκάρη. Τους συνοδεύουν 4.000 βαυαροί στρατιώτες.
1932

Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αναχωρεί για την Ευρώπη, ελπίζοντας να πετύχει δάνειο ύψους 3 εκατομμυρίων λιρών.
1937

Με τον Αναγκαστικό Νόμο 447 της δικτατορικής κυβέρνησης Μεταξά, επιβάλλεται ο υποχρεωτικός σημαιοστολισμός δημοσίων υπηρεσιών, καταστημάτων και οικιών κατά τις εθνικές εορτές.
1942

Σε ναζιστική διάσκεψη στο προάστιο Βάνζεε του Βερολίνου αποφασίζεται η λεγόμενη τελική λύση, δηλαδή η εξολόθρευση όλων των Εβραίων της Ευρώπης.
1982

Γεννιέται στην Ελλάδα το πρώτο παιδί με τη μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
Χ.
1775

Αντρέ Μαρί Αμπέρ, γάλλος μαθηματικός και φυσικός, που διατύπωσε τους θεμελιώδεις νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού και της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος. Προς τιμήν του, η μονάδα μέτρησης του ρεύματος πήρε το όνομά του. (Θαν. 10/6/1836)
1920

Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης. (Ντόλτσε Βίτα,Οκτώμισι). (Θαν. 31/10/1993)
1946

Ντέιβιντ Λιντς, αμερικανός σκηνοθέτης. (Malholland Drive)
ΘΑΝΑΤΟΙ
. Χ.
842

Θεόφιλος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Γεν. 813)
1993

Όντρεϊ Χέπμπορν, βρετανοβελγίδα ηθοποιός. (Γεν. 4/5/1929)
2014

Κλάουντιο Αμπάντο, ιταλός διευθυντής ορχήστρας.(Γεν. 26/6/1933)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2001#ixzz3PNqgwmis

Κυριακούλης Μαυρομιχάλης
1850 – 1916

11

Έλληνας πολιτικός, γόνος της ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων από τη Μάνη. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 17 Αυγούστου 1909 έως τις 18 Ιανουαρίου 1910.
Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1850 στην Αθήνα. Ήταν γιος του στρατιωτικού και πολιτικού Πέτρου Μαυρομιχάλη, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και εγγονός του αγωνιστή του '21 Ιωάννη Μαυρομιχάλη, του επονομαζόμενου Κατσή, αδελφού του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι και ακολούθως αναμίχθηκε στην πολιτική.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Οιτύλου το 1879 υπό τη σημαία της παράταξης του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο “Εθνικόν Κόμμα” του Θεόδωρου Δηλιγιάννη και επανεξελέγη βουλευτής το 1890, το 1895, το 1899, το 1902, και το 1905. Μετά τη δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη (31 Μαΐου 1905) αναδείχθηκε αρχηγός του κόμματός του, αλλά στις εκλογές του 1906 οι “δηλιγιαννικοί” υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη εξέλεξαν μόλις 13 βουλευτές.
Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης διετέλεσε τέσσερεις φορές υπουργός Εσωτερικών, δύο φορές σε κυβερνήσεις του Θεόδωρου Δηλιγιάννη (Μάιος 1895 - Απρίλιος 1897 και 24 Νοεμβρίου 1902 - 14 Ιουνίου1903) και ισάριθμες φορές σε κυβερνήσεις του Δημητρίου Ράλλη (28 Ιουνίου - 6 Δεκεμβρίου 1903 και 9 Ιουνίου - 8 Δεκεμβρίου 1905). Χρημάτισε, επίσης, Υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών (16 Δεκεμβρίου 1904 - 9 Ιουνίου 1905) στην τελευταία κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη.
Μετά το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909) ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας (17 Αυγούστου 1909), μαζί με το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού Εξωτερικών. Αργότερα ανέλαβε και τα υπουργεία Δικαιοσύνης (25 Σεπτεμβρίου - 11 Δεκεμβρίου 1909) και Στρατιωτικών (11 - 17 Δεκεμβρίου 1909). Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης ήταν επιλογή του βασιλιά Γεωργίου Α', την οποία δέχθηκαν οι κινηματίες του “Στρατιωτικού Συνδέσμου”. Καθ' όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας ήταν δέσμιος του Στρατιωτικού Συνδέσμου, που ουσιαστικά κυβερνούσε την Ελλάδα. Ήταν απλώς τοποτηρητής του, μη δυνάμενος να λάβει οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία. Στις 18 Ιανουαρίου 1910 εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση, λόγω της ανεπάρκειας της κυβέρνησής του. Πάντως, συνέδεσε το όνομά του με την αγορά του θρυλικού θωρηκτού Αβέρωφ. Τον διαδέχθηκε ο εκλεκτός του "Στρατιωτικού Συνδέσμου" Στέφανος Δραγούμης, επίλεκτο μέλος της πάλαι ποτέ Ομάδας των Ιαπώνων και πατέρας του Ίωνα Δραγούμη.
Στις εκλογές της 8ης Αυγούστου 1910 εξελέγη βουλευτής (μαζί με 33 πολιτικούς φίλους του), συμμετέχοντας στον συνασπισμό των παλαιών κομμάτων, ενώ απείχε, όπως και τα λοιπά παλαιά κόμματα, από τις επακολουθήσασες εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910, όταν και παγιώθηκε η εξουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στις εκλογές του 1912 εξελέγη και πάλι βουλευτής με επτά ακόμη πολιτικούς του φίλους, όπως και στις εκλογές του 1915. Στις 19 και 20 Φεβρουαρίου 1915 συμμετείχε στο Συμβούλιο του Στέμματος (Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών θα λέγαμε σήμερα) και τάχθηκε στο πλευρό του βασιλιά Κωνσταντίνου Α', που δεν επιθυμούσε την έξοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.
Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης πέθανε στην Αθήνα στις 20 Ιανουαρίου 1916, σε ηλικία 65 ετών. Την πολιτική παράδοση της οικογένειας Μαυρομιχάλη συνέχισε ο μοναχογιός του Πέτρος Μαυρομιχάλης (1888-1969).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/588#ixzz3PNqrKf9u

Όντρεϊ Χέπμπορν
1929 – 1993

40

Βρετανίδα ηθοποιός, με σημαντική καριέρα στο Χόλιγουντ. Υπήρξε από τις αδιαμφισβήτητες σταρ του μεταπολεμικού αμερικανικού κινηματογράφου, ενώ είναι από τις λιγοστές ηθοποιούς, που έχουν κερδίσει και τα τέσσερα μεγάλα αμερικανικά καλλιτεχνικά βραβεία, Όσκαρ, Τόνι, Έμμυ και Γκράμι.
Ο Όντρεϊ Κάθλιν Ράστον, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες. Ήταν το μοναδικό παιδί του τσεχοσλοβακικής καταγωγής τραπεζίτη Τζόζεφ Ράστον και της ολλανδής αριστοκράτισσας Έλεν φαν Χέμστρα. Σπούδασε στην Αγγλία και την Ολλανδία, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μετά τον χωρισμό των γονέων της εργάστηκε ως φωτομοντέλο με το ψευδώνυμο Όντρεϊ Χέπμπορν.
Η ίδια ήθελε να ασχοληθεί με τον χορό, αλλά η δασκάλα της στην υποκριτική την έπεισε ότι είχε το ταλέντο να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 εμφανίστηκε σε θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο και το 1951 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία «Γέλιο στον Παράδεισο» (Laughter in Paradise), σε σκηνοθεσία Μάριο Ζάμπι. Μετά από μία ασύνομη παραμονή στο Παρίσι επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου γύρισε διάφορες ταινίες από τις ξεχώρισαν «Η συμμορία του Λαβέντερ Χιλ» (The Lavender Hill Mob, 1951) σε σκηνοθεσία Τσαρλς Κράιτον και «Σκιές στην Ομίχλη» (The Secret People, 1952) σε σκηνοθεσία Θόρολντ Ντίκινσον.
Το 1953 γύρισε την πρώτη της ταινία στο Χόλιγουντ, τη ρομαντική κωμωδία «Διακοπές στην Ρώμη» (Roman Holiday) σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάϊλερ, που την έκανε παγκοσμίως γνωστή και της απέφερε το μοναδικό βραβείο Όσκαρ της καριέρας της. Ακολούθησαν ταινίες που τόνισαν την ξεχωριστή χάρη και φινέτσα της, όπως «Σαμπρίνα» (Sabrina, 1954) του Μπίλι Γουάϊλντερ, «Πόλεμος και Ειρήνη» (War and Peace, 1956) του Κινγκ Βίντορ, «Έξυπνο Μουτράκι» (Funny Face, 1957) του Στάνλεϊ Ντόνεν, «Αριάν» (Love in the Afternoon, 1957) του Μπίλι Γουάϊλντερ, «Η ιστορία μιας μοναχής» (The Nun’s Story, 1959) του Φρεντ Τσίνεμαν, «Οι Ασυγχώρηστοι» (The Unforgiven, 1960) του Τζον Χιούστον, «Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από την αγάπη» (Breakfast at Tifanny’s, 1961) του Μπλέικ Έντουαρντς, «Ωραία μου Κυρία» (My Fair Lady, 1964) του Τζορτζ Κιούκορ, κ.ά.
Η Χέπμπορν, έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια, αφιέρωσε αρκετό χρόνο από τη ζωή της στους σκοπούς της Γιούνισεφ, ως πρέσβειρα καλής θελήσεως. Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει δύο παιδιά, το ένα με τον αμερικανό ηθοποιό Μελ Φερέρ και το άλλο με τον ιταλό ψυχίατρο Αντρέα Ντότι. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της συζούσε με τον κατά επτά χρόνια μικρότερό της ολλανδό ηθοποιό Ρόμπερτ Βόλντερς.
Η Όντρεϊ Χέπμπορν πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 1993 στο χωριό Τολοσενά της Ελβετίας, όπου και τάφηκε. Έπασχε από μία σπάνια μορφή καρκίνου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/822#ixzz3PNr7X56m

Η Διάσκεψη της Βάνζεε

Ράινχαρντ Χάιντριχ
29

Εξοντώστε τους Εβραίους! Αυτό ήταν το σαφέστατο μήνυμα που δόθηκε στη γραφειοκρατία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον αρχι-Ναζί Ράινχαρντ Χάιντριχ, που προήδρευσε διάσκεψης στο προάστιο Βάνζεε (Wannsee) του Βερολίνου, σχετικά με την τελική λύση που έπρεπε να δοθεί στο Εβραϊκό ζήτημα, δηλαδή για την οργανωμένη εξόντωση του Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Η Διάσκεψη της Βάνζεε, όπως έμεινε στην ιστορία, έγινε στις 20 Ιανουαρίου 1942 και πολλά από αυτά που συζητήθηκαν έγιναν γνωστά μετά την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ.
Ένα από τα μείζονα προβλήματα για τον Χίτλερ το καλοκαίρι του 1941 ήταν το πρακτέο για τα εκατομμύρια Εβραίων που ζούσαν στις γερμανοκρατούμενες χώρες της Ευρώπης. Η αναμενόμενη για τους Γερμανούς κατάληψη της Σοβιετικής Ένωσης μεγέθυνε το πρόβλημα. Σε μια συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις 16 Ιουλίου 1941 ο Φύρερ ανακοίνωσε ότι η Σοβιετική Ένωση δυτικά των Ουραλίων θα γίνει ο «γερμανικός κήπος της Εδέμ» και ότι η αχανής αυτή περιοχή θα πρέπει να ειρηνεύσει το ταχύτερο δυνατό. «Αυτό θα επιτευχθεί ταχύτερα αν ξεπαστρέψουμε όποιον μας πάει κόντρα» είπε στους υπουργούς του.
Ο στρατάρχης Χέρμαν Γκέριγκ και ο αρχηγός των SS Χάνριχ Χίμλερ ερμήνευσαν τα λόγια του αρχηγού ως πράσινο φως για να προχωρήσουν με πιο γοργά βήματα προς την τελική λύση του εβραϊκού προβλήματος, που συνίστατο στην εκδίωξη όλων των Εβραίων από τα γερμανικά εδάφη. Στις 31 Ιουλίου 1941 ο Γκέρινγκ έγραψε στον Ράινχαρντ Χάιντριχ, αρχηγό των υπηρεσιών ασφαλείας του Τρίτου Ράιχ, «να αναλάβει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες για την ολοκληρωτική λύση του Εβραϊκού Ζητήματος σε όλα τα εδάφη με γερμανική επιρροή». Τον διέταζε να «συντονίσει όλες τις εμπλεκόμενες κυβερνητικές υπηρεσίες» και «να του υποβάλει ένα προσχέδιο για την τελική λύση του Εβραϊκού προβλήματος». Ο Χάιντριχ γνώριζε πολύ καλά ότι ο Γκέρινγκ ήταν η φωνή του Χίτλερ.
Τους επόμενους μήνες ο Χάιντριχ και οι επιτελείς του επεξεργάστηκαν τις προτάσεις που θα υπέβαλαν στον Γκέρινγκ, που περιλάμβαναν την εκδίωξη όλων των Εβραίων από τη Γερμανία και τις κατεχόμενες χώρες και την εγκατάστασή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είτε στην Πολωνία, είτε σε περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Το φθινόπωρο του 1941 η ευφορία για τη γρήγορη κατάληψη της Σοβιετικής Ένωσης είχε δώσει τη θέση της στον σκεπτικισμό. Οι επιχειρήσεις είχαν βαλτώσει και οι επιτελείς του Χίτλερ ανέμεναν έναν μακράς διάρκειας πόλεμο. Τα τρόφιμα δεν έφθαναν για να θρέψουν τον πληθυσμό και το μυαλό του Χίτλερ πήγε κατευθείαν στους παρίες του Τρίτου Ράιχ, στους Εβραίους: «Μου λένε να μην τους στείλω στο βούρκο. Ποιος νοιάζεται για τον λαό μας; Είναι ωραίο να κυριαρχεί ο τρόμος, όταν εξοντώνουμε τους Εβραίους. Γράφουμε ιστορία από φυλετική άποψη». Ο Χίμλερ και ο Χάιντριχ, που άκουγαν τα λόγια αυτά του αρχηγού τους, δεν είχαν καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του Φύρερ.
Στις 29 Νοεμβρίου 1941, ο Χάιντριχ έστειλε προσκλήσεις σε αξιωματούχους του καθεστώτος για τη σύσκεψη που είχε προγραμματίσει για τις 9 Δεκεμβρίου στο θέρετρο του Βερολίνου Βάνζεε. Θα τους εξέθετε τις απόψεις του για την «τελική λύση» και θα άκουγε τις δικές τους. Στην πρόσκληση βρισκόταν εσώκλειστη και η επιστολή του Γκέρινγκ για να μην υπάρξει η παραμικρή αμφισβήτηση για τη σοβαρότητα της σύσκεψης. Τα κακά μαντάτα από το ανατολικό μέτωπο, η επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ και η έξοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο δημιούργησαν εκρηκτικό κλίμα στο Βερολίνο και οδήγησαν στην αναβολή της σύσκεψης.

H βίλα όπου έλαβε χώρα η διάσκεψη
Πραγματοποιήθηκε, τελικά, στις 20 Ιανουαρίου του 1942 σε μία βίλα της Βανζέε, που ήταν κέντρο αναψυχής των Ναζί. Στη σύσκεψη συμμετείχαν 14 ανώτατοι αξιωματούχοι του Τρίτου Ράιχ υπό την προεδρία του Χάινριχ. Στην αρχή τους μοίρασε δύο λίστες με τις χώρες της Ευρώπης και τον προς εξόντωση αριθμό των Εβραίων καθεμιάς. Στη λίστα Α, που αφορούσε τις κατακτημένες χώρες, αναφέρεται και η Ελλάδα με σύνολο Εβραίων 69.600. Τους καταλόγους είχε συντάξει ο συνεργάτης του, ο διαβόητος Άντολφ Άιχμαν.
Ο Χάιντριχ μίλησε για μία ώρα. Πρώτα έκανε έναν απολογισμό για τα μέτρα που έχει πάρει το καθεστώς κατά των Εβραίων από το 1933 που ήλθε στη εξουσία. Ανέφερε ότι έως το 1941, 530.000 Εβραίοι είχαν μεταναστεύσει εκτός Γερμανίας και Αυστρίας και απέμεναν μόλις 170.000. Ο Χάιντριχ συνέχισε, λέγοντας ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες για τη μετανάστευση των υπολοίπων και έριξε στο τραπέζι ιδέες για τη μεταφορά τους στην Ανατολή και για την παροχή καταναγκαστικής εργασίας, «που θα προκαλούσε τον θάνατό τους από φυσικές αιτίες». Για όσους επιζήσουν, και αυτοί θα είναι οι πιο σκληροτράχηλοι, θα πρέπει να τους συμπεριφερθούμε ανάλογα, επειδή αν τους αφήσεις ελεύθερους θα αποτελέσουν τον σπόρο για την Εβραϊκή Αναγέννηση». Όλοι οι παριστάμενοι κατάλαβαν επακριβώς το τι εννοούσε ο Χάιντριχ. Άλλωστε, οι 8 από τους 15 προσφωνούνταν «δόκτωρ», δηλαδή είχαν διδακτορικό.
Ο Χάιντριχ τους είπε, ακόμη, ότι για να αποφύγουν νομικές και πολιτικές περιπλοκές θα πρέπει να γνωρίζουν ποιοι Εβραίοι είναι ικανοί για «εκτόπιση». Εξαιρούνται οι άνω των 65 ετών γερμανοεβραίοι, όσοι έχουν τραυματισθεί πολεμώντας για τη Γερμανία και έχουν τιμηθεί με ανώτατα παράσημα και οι Εβραίοι, που έχουν παντρευτεί Γερμανίδες και αντιστρόφως, και τα τέκνα που προέρχονται από ένα τέτοιο γάμο. Την ομιλία του Χάιντριχ ακολούθησαν διευκρινιστικές ερωτήσεις και τοποθετήσεις από τους συμμετέχοντες στη σύσκεψη, οι οποίοι στη συνέχεια γεύτηκαν τον πλούσιο μπουφέ και ανάμεσα σε γερές δόσεις κονιάκ μίλησαν για σκοτωμούς και εκκαθαρίσεις με τον πιο φυσικό τρόπο, όπως ανέφερε ο Άιχμαν στη δίκη του το 1961.
Στη συνέχεια γνωρίζουμε το τι επακολούθησε. 5.500.000 Εβραίοι εξολοθρεύτηκαν μέχρι το 1945 από τους Ναζί στη μεγαλύτερη γενοκτονία της παγκόσμιας ιστορίας («Ολοκαύτωμα»).

Σχετικά...

«Διάσκεψη της Βάνζεε», τηλεταινία γερμανικής παραγωγής 1984, σε σκηνοθεσία Χάιντζ Σιρκ.
«Συνωμοσία», τηλεταινία αγλλοαμερικανικής παραγωγής 2001, σε σκηνοθεσία Φρανκ Πίρσον. Πρωταγωνιστούν: Κένεθ Μπράνα και Στάνλεϊ Τούτσι.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/388#ixzz3PNrRI6yQ

Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας
377 – 473

21

Χριστιανός ασκητής και ιδρυτής μοναστικών κέντρων στην περιοχή της Παλαιστίνης, μία από τις πιο σημαντικές μορφές του Χριστιανισμού. Ήταν γνωστός στην εποχή του για την αυστηρότητα του βίου και τα θαύματά του. Προσηλωμένος στην Ορθοδοξία, όπως αυτή είχε καθορισθεί από τις Οικουμενικές Συνόδους, πολέμησε τις αιρέσεις και ιδιαίτερα αυτή του Μονοφυσιτισμού. Η μνήμη του τιμάται σε Ανατολή και Δύση στις 20 Ιανουαρίου.
Ο Ευθύμιος γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το 377 επί βυζαντινού αυτοκράτορος Γρατιανού. Ήταν μοναχογιός και οι γονείς του τον ονόμασαν Ευθύμιο για να ευχαριστήσουν τον θεό, που τους χάρισε αυτή την ευθυμία. Σε ηλικία τριών ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και η χήρα μητέρα του ανέθεσε την ανατροφή του στον τοπικό επίσκοπο Ευτρώιο. Αυτός τον εκπαίδευσε καλώς και σε ηλικία 28 ετών τον χειροτόνησε πρεσβύτερο.
Το 406 ο Ευθύμιος μετέβη στα Ιεροσόλυμα και ασκήτευσε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου. Σύμφωνα με τον βιογράφο του Κύριλλο τον Σκυθοπολίτη, τα μεγάλα πνευματικά του χαρίσματα γρήγορα τον ανέδειξαν και η φήμη του ως Αγίου απλώθηκε παντού. Πολλοί Σαρακηνοί (Άραβες) έγιναν χριστιανοί, ενώ αρκετοί αιρετικοί, όπως Μανιχαίοι, Νεστοριανοί και Ευτυχιανοί, επέστρεψαν στην ορθή πίστη. Ακόμη και η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Ευδοκία (408-450), που λοξοκοίταζε προς τον Μονοφυσιτισμό, αναγκάστηκε να διακόψει κάθε σχέση μαζί του, όταν πείστηκε από την επιχειρηματολογία του Ευθυμίου. Γύρω του συγκεντρώθηκαν πολλοί μοναχοί, που τον ανακήρυξαν ηγούμενό τους.
Ο Ευθύμιος είχε το χάρισμα της θαυματουργίας, σύμφωνα με τους συναξαριστές. Κάποτε, με ελάχιστα ψωμιά κατόρθωσε να χορτάσει 400 ανθρώπους που τον επισκέφθηκαν την ίδια ημέρα στο κελί του. Με την προσευχή του, γυναίκες που ήταν στείρες αποκτούσαν παιδιά και η διψασμένη γη της Παλαιστίνης ποτιζόταν από την πολλή βροχή και κάρπιζε.
Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας κοιμήθηκε σε βαθιά γηρατειά στις 20 Ιανουαρίου του 473. Η Εκκλησία για την προσωπικότητα του και την προσφορά του στον Χριστιανισμό τον ανακήρυξε Μέγα. Στη βυζαντινή αγιογραφία, ο Όσιος Ευθύμιος παρουσιάζεται με αρκούντως μακριά γενειάδα.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/775#ixzz3PNrmlztl

Παντελής Μηχανικός
1926 – 1979

11

Σημαντικός Κύπριος ποιητής, το έργο του οποίου τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής κυπριακής ποίησης.
Ο Παντελής Μηχανικός γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1926 στο χωριό Λιμνιά της επαρχίας Αμμοχώστου. Αποφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και την Αμερικανική Ακαδημία της Λάρνακας. Από το 1949 και έως τον θάνατό του εργάστηκε ως τελωνειακός στην Κυβερνητική Υπηρεσία της Κύπρου.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1952 από τις σελίδες του περιοδικού «Κυπριακά Γράμματα». Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του ποιητικού διαγωνισμού του περιοδικού «Κυπριακά Γράμματα» για το ποίημά του «Δοκιμασία Ονείρων». To 1957 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Παρεκκλίσεις». Θα ακολουθήσουν άλλες δύο: «Τα δυο βουνά» (1963) και «Κατάθεση» (1975).
Η διαμόρφωσή του ως ποιητή συντελείται μέσω του διαλόγου του με την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και του Τ.Σ. Έλιοτ. Το έργο του, πέρα από τη δημιουργική αφομοίωση της ποιητικής του μοντερνισμού, άνοιξε το δρόμο για νέες εκφραστικές επιλογές στους κύπριους ποιητές.
O Παντελής Μηχανικός πέθανε στο Λονδίνο στις 20 Ιανουαρίου 1979 από ασθένεια της καρδιάς. Κηδεύτηκε στην Κύπρο δημοσία δαπάνη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/901#ixzz3PNsBILA3

Κλάουντιο Αμπάντο
1933 – 2014

4

Διακεκριμένος ιταλός αρχιμουσικός, που διηύθυνε μερικά από τα μεγαλύτερα μουσικά σύνολα του κόσμου.
Ο Κλάουντιο Αμπάντο (Claudio Abbado) γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου του 1933 στο Μιλάνο. Γιoς του βιολονίστα και συνθέτη Μικελάντζελο Αμπάντο πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του και στη συνέχεια σπούδασε πιάνο, σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας στο Ωδείο του Μιλάνου. Το 1955 συνέχισε τις σπουδές του στη διεύθυνση ορχήστρα στη Βιέννη κοντά στον σπουδαίο αρχιμουσικό Χανς Σβαρόφσκι. Το 1958 κέρδισε τον διαγωνισμό για νέους μαέστρους Σεργκέι Κουσεβίτσκι στη Βοστώνη και το 1963 έλαβε το βραβείο Δημήτρης Μητρόπουλος για διευθυντές ορχήστρας στη Νέα Υόρκη. Από το σημείο αυτό ξεκίνησε μια λαμπρή καριέρα στο χώρο της διεύθυνσης ορχήστρας, που διήρκεσε έως τον θάνατό του.
Το 1968 ανέλαβε το πρώτο σημαντικό του πόστο, τη μουσική διεύθυνση της Σκάλας του Μιλάνου, με την οποία έδωσε πλήθος αξιομνημόνευτων παραστάσεων σε όλο το φάσμα του οπερατικού ρεπερτορίου, έως το 1986, οπότε ανέλαβε τη διεύθυνση της Κρατικής Όπερας της Βιέννης. Το 1982 ίδρυσε τη Φιλαρμονική της Σκάλας (Filarmonica della Scala) για την εκτέλεση έργων του ορχηστρικού ρεπερτορίου. Ενδιάμεσα, διετέλεσε πρώτος μαέστρος στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου (1979-1988) και επισκέπτης μαέστρος στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Σικάγου (1982-1986).
Στην Κρατική Όπερα της Βιέννης ο Αμπάντο παρέμεινε έως το 1991, δίνοντας ορισμένες σπουδαίες παραστάσεις όπερας, που έμειναν στην ιστορία («Μπόρις Γκοντούνοφ» και «Χοβάτσινα» του Μουσόργκσκι, «To Ταξίδι στη Ρεμς» του Ροσίνι, «Φιεραμπράς» του Σούμπερτ). Το 1989 ανέλαβε τη διεύθυνση της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου, μετά τον θάνατο του θρυλικού Χέρμπερτ φον Κάραγιαν.
Το 2000 προσβλήθηκε από καρκίνο του στομάχου και χρειάστηκε να του αφαιρεθεί μεγάλο μέρος του πεπτικού του συστήματος. Το 2002 παρέδωσε τα ηνία της φημισμένης βερολιζένικης ορχήστρας στο Σάιμον Ρατλ και συνέχισε τη μουσική διαδρομή, διευθύνοντας μουσικά σύνολα, όπως η Ορχήστρα Νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ορχήστρα Νέων «Γκούσταβ Μάλερ», η Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης, η Ορχήστρα Μότσαρτ και η Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Λουκέρνης.
Ο Αμπάντο διηύθυνε και ηχογράφησε πλήθος έργων του ρομαντικού ρεπερτορίου (Μέντελσον, Μπραμς και Μάλερ), καθώς και έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου (Σένμπεργκ, Μπεργκ, Στραβίνσκι, Στοκχάουζεν, Μαντέρνα, Νόνο κ.ά.). Άλλωστε από το 1988 είχε ιδρύσει στη Βιέννη φεστιβάλ αφιερωμένο στη σύγχρονη μουσική. Ο ίδιος είχε παρακολουθήσει από μικρός πολλές πρόβες διάσημων αρχιμουσικών στη Σκάλα του Μιλάνου. Απεχθανόταν την τυραννική και συχνά προσβλητική συμπεριφορά προς του μουσικούς του Τοσκανίνι και προτιμούσε τον ευγενικό τρόπο του Μπρούνο Βάλτερ. Γι’ αυτό ήταν φιλικός με τους μουσικούς του και αρκετά πειστικός για να παίρνει αυτό που ήθελε.
Ο Αμπάντο είχε δύο γιους, τον σκηνοθέτη όπερας Ντανιέλε Αμπάντο και τον κοντραμπασίστα Μίσα Μούλοφ - Αμπάντο, καρπό της τετράχρονης σχέσης του με τη διάσημη ρωσίδα βιολονίστρια Βικτόρια Μούλοβα. Στις 30 Αυγούστου του 2013 διορίσθηκε ισόβιος γερουσιαστής, με απόφαση του Προέδρου της Ιταλίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο. Τον Δεκέμβριο ο μεγάλος μουσικός ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να καταβάλει τις μηνιαίες αποδοχές του από το ιταλικό κοινοβούλιο στη Μουσική Σχολή του Φιέζολε, κοντά στη Φλωρεντία, για την υποστήριξη υποτροφιών.
Ο Κλάουντιο Αμπάντο πέθανε στην Μπολόνια στις 20 Ιανουαρίου του 2014, σε ηλικία 80 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/776#ixzz3PNsV3Nms

Η ιστορία της Αθλέτικ Μπιλμπάο

20

Το ποδοσφαιρικό καμάρι των Βάσκων κι ένας σύλλογος στενά δεμένος με τον βασκικό εθνικισμό. Η Αθλέτικ είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ισπανίας, με 8 πρωταθλήματα και 24 κύπελλα, αλλά χωρίς διακρίσεις στην Ευρώπη. Δεν έχει λείψει ποτέ από κανένα πρωτάθλημα της Πριμέρα Ντιβιζιόν, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα.
Η Αθλέτικ Μπιλμπάο ιδρύθηκε ως Αθλέτικ Κλαμπ στις 20 Ιανουαρίου 1898 από βάσκους φοιτητές που σπούδαζαν στην Αγγλία. Στο Μπιλμπάο υπήρχε και μια άλλη ποδοσφαιρική ομάδα, η Μπιλμπάο Φουτμπολ Κλαμπ, που είχε ιδρυθεί το 1890 από άγγλους εργαζόμενους στα ναυπηγεία της περιοχής. Οι δύο αυτές ομάδες συνενώθηκαν το 1903 και σχημάτισαν την Αθλέτικ Ντε Μπιλμπάο. Οι αγγλικές ρίζες της ομάδας φαίνονται άλλωστε και από την υιοθέτηση του πρώτου συνθετικού του ονόματός της, Αθλέτικ (Athletic) και όχι του ισπανικού Ατλέτικο (Atletico). Ατλέτικο ονομάστηκε η Μπιλμπάο μόνο επί Φράνκο, όταν ο δικτάτορας απαγόρευσε τη χρήση ξένων λέξεων.
Τα χρώματα της Αθλέτικ είναι το κόκκινο και το άσπρο, εξου και το προσωνύμιο Ροχιμπλάνκος (Ερυθρόλευκοι). Το πώς προέκυψε η εμφάνιση της ομάδας έχει ενδιαφέρον, καθώς χάνεται στην αχλή του μύθου. Τρεις είναι οι επικρατέστερες θεωρίες. Η πρώτη και επικρατέστερη ότι το ύφασμα με τις άσπρες και κόκκινες ρίγες ήταν φτηνό επειδή εχρησιμοποιείτο για την επένδυση στρωμάτων. Η δεύτερη θεωρία υποστηρίζει ότι τα αρχικά χρώματα ήταν το μπλε και το άσπρο, αλλά όταν οι εκπρόσωποι της ομάδας πήγαν στην Αγγλία για να αγοράσουν φανέλες δεν βρήκαν στο χρώμα αυτό και επέλεξαν τις ερυθρόλευκες. Και η τρίτη ότι προτιμήθηκαν τα χρώματα των αγγλικών ομάδων Σάντερλαντ και Σαουθάμπτον, καθώς από αυτές τις περιοχές κατάγονταν οι άγγλοι ιδρυτές της μίας από τις δύο συνιστώσες της ομάδας.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Αθλέτικ είναι η απουσία ξένων παικτών από τη σύνθεσή της, ήδη, από το 1912. Η πολιτική της «Καντέρα», όπως ονομάζεται, δηλαδή της Αλάνας, είναι συνειδητή επιλογή των ανθρώπων της, οι οποίοι επενδύουν στην αξιοποίηση των ταλέντων από τις ακαδημίες του συλλόγου. Το σύνθημα που κυριαρχεί είναι: «Δεν χρειαζόμαστε τους εισαγόμενους, έχουμε τους δικούς μας παίκτες και οπαδούς» («Con cantera y aficion, no hace falta importacion»). Οι μόνοι ξένοι που έχουν θέση στην ομάδα, συμπεριλαμβανομένων και των υπόλοιπων Ισπανών, είναι οι προπονητές, αλλά και οι βάσκοι ποδοσφαιριστές της διασποράς. Με αυτό τον τρόπο τονώνεται όχι μόνο η αφοσίωση στην ομάδα, αλλά και ο βασκικός εθνικισμός. Άλλωστε, πολλοί παράγοντες της Αθλέτικ υπήρξαν ηγετικά στελέχη του εθνικιστικού κόμματος EAJ-PNV. Με την πάροδο του χρόνου οι παράγοντες της ομάδας έβαλαν νερό στο κρασί τους και σήμερα κάθε νεαρός μη Βάσκος που μαθαίνει μπάλα στην περιοχή έχει θέση στην ομάδα. Η Αθλέτικ, μαζί με τη Μπαρτσελόνα, είναι οι μοναδικές ομάδες στην Ισπανία που δεν έχουν βάλει ποτέ διαφήμιση στη φανέλα τους.
Η πρώτη επιτυχημένη περίοδος της Αθλέτικ ήταν τη δεκαετία του '30, με προπονητή τον άγγλο Φρεντ Πέντλαντ, όταν κατέκτησε 4 πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα. Γεμάτες τίτλους ήταν και οι δεκαετίες του '40 και του '50. Σ' αυτό βοήθησε και ο περιορισμός στη χρησιμοποίηση ξένων παικτών από τον Φράνκο. Όταν άνοιξε η αγορά, η πτώση της Αθλέτικ ήταν αναμενόμενη. Μόλις δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα έχει κατακτήσει η ομάδα μετά το 1958. Από τις τάξεις της Αθλέτικ πέρασαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι: Αλεξάνκο, Ντάνι, Ετσεμπερία, Γκαίνθα, Γκοϊγκοετσέα, Ιρίμπαρ, Ιρουρέτα, Καράνκα, Αλκόρτα, Λιζαραζού, Πανίθο, Χούλιο Σαλίνας, Θάρα και Θουμπιθαρέτα.
Η Αθλέτικ Μπιλπάο αγωνίζεται στο «καυτό» Σαν Μαμές, χωρητικότητας 40.000 θεατών. Το γήπεδο πήρε το όνομά του από τη διπλανή εκκλησία, που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Μάμα (Σαν Μαμές), που μαρτύρησε νεώτατατος για την πίστη του, ριφθείς στα λιοντάρια από τους Ρωμαίους. Εξού και το δεύτερο προσωνύμιο της ομάδας Τα Λιοντάρια.

Τίτλοι

Πρωταθλήματα Ισπανίας (8): 1930, 1931, 1934, 1936, 1943, 1956, 1983, 1984.
Κύπελλα Ισπανίας (24): 1902, 1903, 1904, 1910, 1911, 1914, 1915, 1916, 1921, 1923, 1930, 1931, 1932, 1933, 1943, 1944, 1945, 1950, 1955, 1956, 1958, 1969, 1973, 1984.
Σουπερκάπ Ισπανίας (1): 1984.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/205#ixzz3PNsoMDt7
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ