ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΡΙΒΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1942 - 1962

Πρόλογος

Το αδιάλειπτο ενδιαφέρον των Βρετανών προκαλούσε ο Γεώργιος Γρίβας ακόμα και μετά τον τερματισμό του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ, όπως προκύπτει από μυστικά έγγραφα της Υπηρεσίας Ασφαλείας MI5 και της Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Ασφαλείας MI6 που αποχαρακτηρίζονται σήμερα. Τα έγγραφα, συγκεντρωμένα σε έξι φακέλους, καλύπτουν χονδρικά την περίοδο 1945-1962, με την πλειοψηφία τους να χρονολογούνται στο 1959. Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στις σχέσεις του Γρίβα με τον Μακάριο, στις σχέσεις του με την ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στα πολιτικά σχέδιά του στην Ελλάδα, αλλά και στο χαρακτήρα του ανδρός.

Σε έγγραφο με ημερομηνία 12/6/56 με τίτλο «Ο στρατηγός Γρίβας και η Οργάνωση ‘Χ’» αναφέρονται ως μειονεκτήματά του «η αλαζονεία του, η έπαρση και η περιορισμένη διανοητική δύναμή του». Από εκεί και πέρα πάντως, όπως επισημαίνεται στο ίδιο έγγραφο, το ιστορικό του αποδείκνυε πως ήταν καλός επαγγελματίας στρατιώτης, θαρραλέος, οπαδός της μοναρχίας και «λυσσαλέος αντικομμουνιστής», στοιχεία που εκτιμούσαν οι Βρετανοί των υπηρεσιών ασφαλείας. Αποκαλύπτεται μάλιστα ότι είχε συζητηθεί με τον προσωπάρχη του Βρετανού κυβερνήτη της Κύπρου μια πρόταση αμαύρωσης του Γρίβα μέσα από αρνητική προπαγάνδα. Ο προσωπάρχης όμως είχε συμφωνήσει με την τελική εκτίμηση των αρμοδίων υπηρεσιών πως «κάθε απόπειρα να εφευρεθεί βρωμιά (sic) για τον Γρίβα θα ήταν δίκοπο όπλο».

Η σκιαγράφηση του Γρίβα από τον ταξίαρχο Μάγκαν

Ο ταξίαρχος Μάγκαν -απεβίωσε πλήρης ημερών, σε ηλικία 101 ετών, το 2010- εργάσθηκε συστηματικά όσο κανείς άλλος αξιωματούχος του ΜΙ5 στην Κύπρο με στόχο την εξάρθρωση της ΕΟΚΑ και τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Γρίβα και λίγο μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου (Φεβρουάριος, 1959), αποφάσισε να συντάξει μία μακροσκελή έκθεση σκιαγράφησης της προσωπικότητας του Γεωργίου Γρίβα Διγενή (19 Μαρτίου, 1959 - KV2/3879).
«Ο Γρίβας είναι ένας άνθρωπος που διαθέτει αρχές… Οταν έχει να κάνει με χρήματα είναι έντιμος, όχι σχετικά έντιμος με βάση τα πρότυπα των Λεβαντίνων, αλλά αυστηρά έντιμος με όποια πρότυπα κι αν γίνει η σύγκριση», τονίζει ο Μάγκαν. Στην έκθεσή του, ο αξιωματούχος του ΜΙ5 υπογραμμίζει την «εξαιρετική εμμονή» του Γρίβα στην επιδίωξη να επιτευχθεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και παράλληλα εκτιμά ότι στις σχέσεις με τους υφισταμένους του ήταν απόμακρος, παγερός και αγέρωχος. Σύμφωνα με τον αξιωματούχο του ΜΙ5, ο Διγενής απαιτούσε τυφλή υπακοή από τους άνδρες του και πίστευε ότι αυτός γνώριζε τα πάντα, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν τίποτα χωρίς να έχουν τίποτα να του προσφέρουν. Απάνθρωπος, λιτός, κακόβουλος και ευέξαπτος, διαθέτοντας το πλεονέκτημα της εμπειρίας λόγω ηλικίας, και κυρίως αγωνιζόμενος για ένα σκοπό που ήταν ευρύτατα αποδεκτός από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, ο Γρίβας είχε συγκροτήσει τους οπαδούς του σ’ ένα ενιαίο συνεκτικό σύνολο. Εντούτοις παρά την υπακοή και την αφοσίωση, η ΕΟΚΑ υπό τον Γρίβα-Διγενή δεν ήταν απόλυτα επιτυχής στην εκστρατεία της κατά των Βρετανών, εκτιμούσε ο Μάγκαν. Γράφει χαρακτηριστικά: «Αν στο πνεύμα η ΕΟΚΑ ήταν περισσότερο επιθετική και αν τα μέλη της είχαν περισσότερο κουράγιο στις καρδιές τους, εφόσον είχαν την ασπίδα προστασίας σχεδόν του συνόλου των Ελληνοκυπρίων, θα μπορούσαν σε μία οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας να διαπράξουν τόσους φόνους όσους μέσα σ’ ένα μήνα και να υποχρεώσουν τους Βρετανούς, όπως στην περίπτωση της Παλαιστίνης πριν από μία δεκαετία, να ζουν περικυκλωμένοι από συρματοπλέγματα, με αποτέλεσμα οι ευθύνες του στρατού να είχαν αυξηθεί σε τεράστιο βαθμό».
Συμπερασματικά για την προσωπικότητα Γρίβα-Διγενή, ο Μάγκαν επισημαίνει: «Είναι σκληραγωγημένος, εργατικός, λιτοδίαιτος και εξαιρετικά τσιγκούνης. Δεν πτοείται από τους κινδύνους και τα τυχαία γεγονότα της ημέρας που παρουσιάζονται στο προσκήνιο, επειδή έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και διαθέτει την επινοητικότητα να τα αντιμετωπίσει. Είναι πανούργος, καχύποπτος, προσεκτικός, απότομος και ειλικρινής. Τον απασχολούν τα τρέχοντα προβλήματα και η πρακτική επίλυσή τους. Στην πραγματικότητα είναι πεζός και απαθής: όπως ο βοσκός που παραμένει ασυγκίνητος κατά τη σφαγή του αμνού».

Βρετανικές έρευνες στο παρελθόν του Γρίβα

Στην προσπάθεια αντιμετώπισης του Γρίβα, οι Βρετανοί ερεύνησαν προσεκτικά και το παρελθόν του. Σε έγγραφο με ημερομηνία 26/4/56 αναφέρεται ότι «η (βρετανική) κυβέρνηση της Κύπρου επιζητεί εναγωνίως να αποκτήσει οποιεσδήποτε διαθέσιμες λεπτομέρειες – όσο πιο φρικιαστικές, τόσο καλύτερα – για τις αντικομμουνιστικές επιχειρήσεις και τις φρικαλεότητες που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα από την Οργάνωση ‘Χ’ του Γρίβα». Όπως δηλώνεται, σκοπός των Βρετανών στην Κύπρο ήταν να περάσουν τις λεπτομέρειες αυτές σε ένα φυλλάδιο που θα κυκλοφορούσαν ανωνύμως, με στόχο να στρέψουν τους Κύπριους κομμουνιστές εναντίον του Γρίβα και της ΕΟΚΑ και να τους κάνουν «πιο πρόθυμους να αποκηρύξουν και να εναντιωθούν στην ΕΟΚΑ».

Η υπηρεσία πληροφοριών ασφαλείας είχε εξασφαλίσει πολλές αναφορές πληροφοριοδοτών της που είχαν σχέση με τον κύκλο του Γρίβα. Λίγο πριν την έναρξη της ένοπλης εκστρατείας, όπως αναφέρεται σε έγγραφο με ημερομηνία 31/1/55, ο Γρίβας είχε αποστείλει γράμμα σε ενεργό μέλος της ΕΟΚΑ στην Αθήνα. Έγραφε αρχικά πως χρειαζόταν απεγνωσμένα μεγάλη ποσότητα μικρών όπλων και πυρομαχικών και στη συνέχεια πρόσθετε ότι δυστυχώς υπήρχαν πολλοί πληροφοριοδότες των Βρετανών στην Κύπρο και ότι ο αριθμός τους αυξανόταν επικίνδυνα, καθώς και ότι και ο ίδιος είχε σχεδόν πιαστεί δύο φορές. Στην ίδια επιστολή που είχε περιέλθει εν γνώσει των Βρετανών, όπως και πολλές άλλες, ο Γρίβας σημείωνε ότι δεν έβλεπε καμία ελπίδα συμφωνίας με τους Βρετανούς και ότι παρά τα όσα λέγονταν στην Αθήνα, ο Μακάριος συνέχιζε να είναι πιστός στον αγώνα.

Τρία χρόνια αργότερα, λίγους μήνες πριν από το σχέδιο Μακμίλαν, μυστικό έγγραφο της MI6 με ημερομηνία 18/3/58 που απευθύνεται προς το Αποικιακό Γραφείο, με τίτλο «Οι απόψεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για την κατάσταση στην Κύπρο», αναφέρει πως σε ομιλία του στις 26/2 στην Αθήνα σε κοινό Κυπρίων και υποστηρικτών της ελληνικής κυβέρνησης που είχαν επιρροή, ο Μακάριος είχε πει – πάντα σύμφωνα με τους Βρετανούς της MI6 – ότι έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος εξόδου από το κυπριακό αδιέξοδο, από τη στιγμή που «ο κυπριακός λαός και πράγματι και ο ίδιος είχαν κουραστεί από τον αγώνα». Το έγγραφο αναφέρει ότι ο Μακάριος είχε εκμυστηρευθεί σε έναν από τους συμβούλους του σε μια πρόσφατη συνομιλία ότι είχε κάνει λάθος μη αποδεχόμενος τους όρους που είχαν πρωτοπροσφερθεί από τον κυβερνήτη Χάρντινγκ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ τους. Νόμιζε πως οι Βρετανοί καθυστερούσαν επίτηδες να συντάξουν τη δήλωση πολιτικής τους και ότι θα συνέχιζαν να καθυστερούν για δύο ή τρεις μήνες ακόμα ώστε να αποδυναμώσουν τη μαχητικότητα του κυπριακού λαού με μια περίοδο σχετικής ηρεμίας. Αυτό είχε ενοχλήσει πολύ τον Μακάριο καθώς φοβόταν πως στο τέλος αυτής της περιόδου θα έπρεπε ακόμα μία φορά να απορρίψει τις βρετανικές προτάσεις ως απαράδεκτες και τότε θα θεωρείτο υπεύθυνος για την αποτυχία αξιοποίησης του πλεονεκτήματος που είχε εξασφαλίσει για εκείνον ο Γρίβας.

Στα περισσότερα από τα έγγραφα που αναφέρονται στο ρόλο και στις επαφές του Γρίβα στην Κύπρο της περιόδου μετά τον αγώνα κατά των Βρετανών, επισημαίνονται από τους συντάκτες οι όλο και πιο κακές σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην αναλυτικότατη σκιαγράφηση του χαρακτήρα και των κινήτρων του Γρίβα, ο ταξίαρχος Μάγκαν σχολιάζει πως «η σχέση του Γρίβα με τον Μακάριο δεν ήταν ποτέ εύκολη». Όπως εξηγεί, «έμοιαζαν να μην συμπαθούν ο ένας τον άλλον και σε πολλές αναφορές του πρώτου στον δεύτερο διακρίνεται μια νότα περιφρόνησης».

Οι σχέσεις του Γρίβα με Μακάριο και Ελληνική κυβέρνηση την περίοδο 1956-1959

Ο Μάγκαν αναφέρει ενδεικτικά την αντίδραση του Γρίβα σε επιστολή που είχε λάβει από τον Μακάριο λίγες ημέρες μετά τις πρώτες επιθέσεις της ΕΟΚΑ, η οποία έλεγε ότι έπρεπε να σταματήσει η εκστρατεία βίας στις πόλεις για να υπάρξει ανασύνταξη δυνάμεων. «Τώρα πρέπει να πάρω μαθήματα από τους διάφορους άτολμους τύπους που περιστοιχίζουν τον Αρχιεπίσκοπο», ήταν η αντίδραση του Διγενή, σύμφωνα με τις πηγές της MI5. Όπως προσθέτει ο Μάγκαν, στο περιθώριο της επιστολής του Μακαρίου ο Γρίβας είχε γράψει: «Εγώ διευθύνω και ξέρω τι κάνω». Αλλά ο διευθυντής της MI5 αναφέρει ότι δεν υπήρχε τη στιγμή σύνταξης της έκθεσής του (αρχές 1959) λόγος να πιστέψει κανείς ότι η σχέση των δύο αδρών είχε χειροτερέψει ποτέ πέρα από αυτό το επίπεδο. «Η μελέτη των εγγράφων έδειχνε ότι όσο αυθάδης και θρασύς και αν ήταν ο Γρίβας, σε γενικές γραμμές είχε επίγνωση της θέσης του», σχολιάζεται.

Όχι ιδιαίτερα ομαλές ήταν και οι σχέσεις του Γρίβα με την ελληνική κυβέρνηση. Όπως αναφέρει ο Μπιλ Μάγκαν, ο Διγενής δεν ήταν «δουλοπρεπής» απέναντι στους πολιτικούς: «Αντίθετα εισερχόταν όσο μπορούσε στα δικά τους χωράφια. Δεν είχε καμία αίσθηση προσωπικής κατωτερότητας». Στα έγγραφα του 1959 το ενδιαφέρον των Βρετανών της MI5 στρέφεται στις πολιτικές επιδιώξεις του Γεωργίου Γρίβα, στις συμβουλές που λάμβανε από συμμάχους του στην Αθήνα και την οξυμένη σχέση του με τον Καραμανλή και τον Υπουργό Εξωτερικών Αβέρωφ. Επί μακρώ ο Γρίβας διατεινόταν ότι δεν είχε πρόθεση να μπει στην πολιτική αρένα της Ελλάδας, ωστόσο η εκτίμηση των Βρετανών και αρκετών εκ των ατόμων που βρίσκονταν στον στενό του κύκλο ήταν πως θα έπαιρνε την απόφαση όταν έκρινε ώριμες τις συνθήκες. Οι Βρετανοί τον θεωρούσαν «υπερβολικά φιλόδοξο» για να μείνει εκτός ελληνικής πολιτικής σκηνής, ιδίως από τη στιγμή που θεωρούσε ότι του αναλογούσε ένα ρόλος «σωτήρα του έθνους». Πολλές είναι οι αναφορές σε ανησυχία της κυβέρνησης Καραμανλή για την επίπτωση που θα είχε η κάθοδος του Γρίβα στην πολιτική.

Βρετανικές αναφορές εκτιμούσαν ότι ο Γρίβας είχε τέσσερις επιλογές ώστε να βρεθεί στην εξουσία, ενδεχόμενο που για ένα διάστημα αρκετών μηνών θεωρείτο υπαρκτό, τόσο από την Αθήνα όσο και στο Λονδίνο, όπως προκύπτει από τα έγγραφα. Οι επιλογές ήταν είτε η απόσχιση βουλευτών της ΕΡΕ που θα έριχναν την κυβέρνηση Καραμανλή, είτε ο σχηματισμός ενός νέου κόμματος με τον ίδιο επικεφαλής, είτε η λαϊκή πίεση μέσω διαδηλώσεων, είτε τέλος ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Πάντως λίγο πριν αποφασίσει ο Γρίβας να τεθεί επικεφαλής νέου πολιτικού κινήματος στην Ελλάδα, οι Βρετανοί σχολίαζαν ότι μετά τον αρχικό ενθουσιασμό με το πρόσωπό του λόγω της δράσης της ΕΟΚΑ, οι Έλληνες φαίνονταν να είχαν ξεχάσει ποιος ήταν και ότι επομένως οι προοπτικές πολιτικής επιτυχίας είχαν περιοριστεί.

Ο Γρίβας και οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου

Καραμανλής - Γρίβας

Επίσης το 1959 ο Γρίβας απασχόλησε τους Βρετανούς με τη στάση του και τις δηλώσεις του αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις Ζυρίχης/Λονδίνου. Συνομιλία συνεργάτη του με φιλικό πρόσωπο ήρθε εν γνώσει των Βρετανών. Ο Γρίβας φέρεται να είχε πει στον συνεργάτη του πως βρισκόταν σε δίλημμα για τη στάση που έπρεπε να τηρήσει έναντι των συνομιλιών, γιατί πίστευε πως αν αντιτίθετο θα είχε την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού. Κάτι τέτοιο όμως θα προκαλούσε σχίσμα τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Το Σεπτέμβριο του 1959 βρετανική διπλωματική έκθεση από την Αθήνα επισήμαινε πως από την αρχή η στάση του Γρίβα επί του θέματος ήταν διφορούμενη. «Από τη μία έλεγε ότι ήταν απλός στρατιώτης που είχε καθήκον να αποδεχθεί πολιτικές συμφωνίες, αλλά από την άλλη πλευρά νιώθοντας – μάλλον δικαιολογημένα – ότι δεν τον είχαν πληροφορήσει πλήρως για τις εξελίξεις άρχισε να έχει επιφυλάξεις για τις Συμφωνίες», ανέφερε ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα.

Με το πέρασμα των μηνών οι δηλώσεις Γρίβα ότι δεν είχε εμπλοκή και ενημέρωση για τις Συμφωνίες Λονδίνου/Ζυρίχης και πως εσκεμμένα τον είχαν «κρατήσει στο σκοτάδι» ώστε να του παρουσιάσουν «τετελεσμένα», ήταν προφανές πως προκαλούσαν ακόμα περισσότερες εντάσεις στις σχέσεις του με τον Μακάριο και την κυβέρνηση των Αθηνών, όπως συχνά επισημαίνουν οι Βρετανοί. Αρκετές είναι, τέλος, οι αναφορές στο ημερολόγιο και τα απομνημονεύματα του Γρίβα. Το πρώτο κρίνεται αυθεντικό, ενώ τονίζονται οι αντιδράσεις που προκαλούσαν τα απομνημονεύματά του τόσο πριν όσο και μετά την έκδοσή τους.

Πηγή

http://ikypros.com/

http://www.istorikathemata.com/

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΙΒΑ - ΔΙΓΕΝΗ

Ελληνική Ιστορία (1949-1974) » Ιστορικές Αλήθειες για τον Γρίβα - Διγενή

 

Επρόκειτο για έναν αγνό πατριώτη που αφιέρωσε τη ζωή του για την Ελλάδα και την ιδέα της Ένωσης, όμως είχε στο τέλος εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση απ' όπου δεν μπορούσε να ξεφύγει, διότι οι δυνάμεις έξω από τον ίδιο ήταν πιο δυνατές απ' ό,τι εκείνος.

Μετά από ένα μακρύ πνευματικό ταξίδι για τη ζωή και τη δράση του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, που κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια, ο ερευνητής-συγγραφέας Λεωνίδας Λεωνίδου έφτασε αυτές τις μέρες στον προορισμό του. Δηλαδή στη συγγραφή και την έκδοση των δύο τελευταίων τόμων της βιογραφίας του Αρχηγού του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και Αρχηγού και ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β΄.
Την περασμένη Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου, 2009 παρουσιάστηκαν σε ειδική εκδήλωση στο οίκημα της Κυπριακής Αδελφότητας (Britannia Road, North Finchley, London N12, 9RU), οι δύο ογκώδεις τόμοι που καλύπτουν τα ταραχώδη και συγκλονιστικά, για τον κυπριακό λαό και για τον ίδιο το Γρίβα, χρόνια 1959-1974, την περίοδο δηλαδή από τη λήξη του αγώνα της ΕΟΚΑ μέχρι και το θάνατό του. Προηγήθηκε το 1995 η έκδοση, από τον κ. Λεωνίδου, του πρώτου Τόμου της Βιογραφίας του Γρίβα, που καλύπτει τα πρώτα 53 χρόνια της ζωής του, από το 1897 που γεννήθηκε, μέχρι το 1950 και περιλαμβάνει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τη φοίτησή του στη Σχολή Ευελπίδων, τη γνωριμία και το γάμο του με την Κική, τη συμμετοχή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως Ανθυπολοχαγός, τη συμμετοχή του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως Επιτελάρχης της 2ης Μεραρχίας στην Πίνδο και γενικά τη σταδιοδρομία του ως στρατιωτικού. Το 1997 εκδόθηκε ο δεύτερος Τόμος που καλύπτει τα χρόνια 1950-1959, δηλαδή την περίοδο της προετοιμασίας και διεξαγωγής του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Συνάντησα το Λεωνίδα Λεωνίδου στο σπίτι του στο Palmers Green του βόρειου Λονδίνου και μου μίλησε γι’ αυτό το κοπιώδες τετράτομο έργο ζωής και για τους λόγους που τον ώθησαν να το αναλάβει, δεδομένων των τεράστιων δυσκολιών στην εξεύρεση αξιόπιστων πηγών αντικειμενικής πληροφόρησης και έρευνας, αλλά και των πολιτικών δυσκολιών που προκύπτουν λόγω της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Γρίβα, κυρίως σε σχέση με την ίδρυση και τη δράση της ΕΟΚΑ Β΄.
Ένα όνομα που προκαλεί αλλεργία
«Είναι γεγονός», είπε ο κ. Λεωνίδου, «ότι σήμερα, 35 χρόνια μετά το θάνατό του, το όνομά του προκαλεί αλλεργία σε πολλούς και είχα πολλά προβλήματα μέχρι να διεκπεραιώσω την εργασία μου. Όμως έβαλα πείσμα να κάνω την έρευνα και ουσιαστικά αφιέρωσα τη ζωή μου σε αυτήν, με μοναδικό κίνητρο να φτάσω στην ιστορική αλήθεια που αφορά στο Διγενή. Ως νεαρός φοιτητής στην Αθήνα, από το 1967 μέχρι το 1971, ήμουν μέλος των αντιχουντικών ομάδων που ίδρυσε ο Γρίβας εκεί στη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, τον γνώρισα προσωπικά και τον επισκεπτόμουν συχνά στο σπίτι του, αφού σπούδαζα με υποτροφία του δημόσιου Ιδρύματος που ίδρυσε εκείνος στην Ελλάδα και ήξερα πολύ καλά ότι ήταν αντίπαλος και όχι συνεργάτης της Χούντας, όπως τον

 

 

 

κατηγορούν. Ήμουν παρών στις δύο δημόσιες αντιχουντικές ομιλίες που έκανε το 1970 και το 1971 σε κινηματοθέατρα της Αθήνας ενώπιον εκατοντάδων Κυπρίων φοιτητών, τις έχω μαγνητοφωνήσει και διασώσει και δεν μπορώ να δέχομαι τις ανοησίες που λέγονται εκ των υστέρων από διάφορους για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων.
Έχεις μια σαφή συναισθηματική προσέγγιση στο θέμα «Γρίβας». Αυτό δεν υπονομεύει την αντικειμενικότητά σου ως ιστορικού ερευνητή, για το έργο που τον αφορά;
Καθόλου. Άλλο η κρίση μου ως πολιτικό άτομο και άλλο η ιδιότητά μου ως ερευνητής-συγγραφέας. Το έργο μου για το Γρίβα είναι στηριγμένο σε στοιχεία, μαρτυρίες και πληροφορίες από το προσωπικό αρχείο και το αδημοσίευτο ημερολόγιό του, από πρόσωπα που τον έζησαν από κοντά, συγγενείς, φίλους, συναγωνιστές, αλλά και σε ντοκουμέντα από τα βρετανικά και τα αμερικανικά κρατικά αρχεία, σε εκατοντάδες απόρρητα έγγραφα και σε δημοσιεύματα από τον κυπριακό και τον ξένο Τύπο της εποχής. Νομίζω ότι με τους δύο καινούργιους τόμους που εξέδωσα και παρουσιάζω σε όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα της Κύπρου, ξεκαθαρίζω ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Γρίβας, τι έκανε και τι πίστευε. Με το έργο αυτό, πιστεύω, διαλύονται μύθοι που επικράτησαν σε βάρος του για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Ιδιαίτερα με τον τέταρτο τόμο που ασχολείται με τα τραγικά τρία τελευταία χρόνια της ζωής του και μέσα από συνταρακτικά ντοκουμέντα γραμμένα από τον ίδιο, δίνονται πειστικά και αδιάσειστα στοιχεία των θέσεων και προθέσεών του και ανατρέπουν τα μέχρι σήμερα επικρατούντα σενάρια. Ο τέταρτος Τόμος της σειράς περιέχει ένα τρομερό υλικό για την ΕΟΚΑ Β΄ από τα αρχεία του Διγενή και απαντάται το ερώτημα γιατί κατέβηκε ο Διγενής στην Κύπρο, γιατί ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄, ποιοι ήταν οι στόχοι του και ποιοι χρηματοδοτούσαν την ΕΟΚΑ Β΄.
Ποιοι τη χρηματοδοτούσαν;
Οι τότε τρεις Μητροπολίτες Άνθιμος, Κυπριανός και Γεννάδιος, γνωστοί Κύπριοι μεγαλοεπιχειρηματίες και άλλοι οπαδοί του Διγενή που τάσσονταν υπέρ του αγώνα της Ένωσης, τα μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ και ο ίδιος ο Διγενής.
Σε ποιο συμπέρασμα καταλήγεις για τον άνθρωπο και στρατιωτικό Γρίβα;
Επρόκειτο για έναν αγνό πατριώτη που αφιέρωσε τη ζωή του για την Ελλάδα και την ιδέα της Ένωσης, όμως είχε στο τέλος εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση απ' όπου δεν μπορούσε να ξεφύγει, διότι οι δυνάμεις έξω από τον ίδιο ήταν πιο δυνατές απ' ό,τι εκείνος. Αλλά επιμένω και λέω ότι καμιά πολιτική επίπτωση και συνέπεια δεν είχε οποιαδήποτε πράξη του Διγενή στην Κύπρο ή άλλού. Τις πολιτικές αποφάσεις τις έπαιρναν άλλοι. Ο Διγενής έκανε κάποιες στρατιωτικές κινήσεις που δεν είχαν επιπτώσεις πάνω στην εξέλιξη του Κυπριακού και την τραγωδία που ακολούθησε έξι μήνες μετά το θάνατό του. Εκείνοι που έπαιρναν τις πολιτικές αποφάσεις ήταν οι υπεύθυνοι για τις πολιτικές συνέπειες.
Μόνο και μόνο ότι ήρθε τον Αύγουστο 1971 κρυφά από την Ελλάδα στην Κύπρο, ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ και αντιπαρατάχθηκε ένοπλα στην εκλελεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση Μακαρίου, θεωρείται ένα τεράστιο λάθος και για πολλούς ένα έγκλημα που δεν του το συγχωρούν. Πώς τοποθετείται το βιβλίο σου σε αυτές τις πεποιθήσεις;

 

 

Ο Διγενής θεωρούσε ότι οδηγήθηκε στην κατάσταση εκείνη λόγω του κατατρεγμού της ενωτικής παράταξης. Το 1971 υπάρχει στην Κύπρο μια ενωτική παράταξη που καταπιέζεται. Υπάρχουν επισκέψεις αγωνιστών στην οικία του στην Αθήνα, που του περιγράφουν τα πάνδεινα που υποφέρουν. Το ενωτικό κίνημα και το όραμα με το οποίο μεγάλωσε και ανδρώθηκε και για το οποίο αγωνίστηκε και θυσιάστηκε με τους άλλους, πάει να πεθάνει. Δεύτερο, γίνονται συνομιλίες και σκευωρίες για υπογραφή διχοτομικής συμφωνίας επίλυσης του Κυπριακού, μεταξύ της Χούντας και της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία θα απέκλειε εσαεί την Ένωση. Ο Διγενής στα τελευταία του χρόνια θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος για να επανέλθει το Κυπριακό στην ορθή οδό, ήταν η οδός του δημοψηφίσματος, δηλαδή της αυτοδιάθεσης, για να αποφασίσει η πλειοψηφία του λαού τι θα γίνει με το μέλλον του. Προσπάθησε, λοιπόν, να πείσει το Μακάριο να προχωρήσουν μαζί προς την πορεία του δημοψηφίσματος και να θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της αυτοδιάθεσης, ελπίζοντας ότι θα επερχόταν η Ένωση. Αλλά γράφει κάπου ότι, αν ο κυπριακός λαός αποφάσιζε διαφορετικά, τότε αυτός θα παραιτείτο. Έρχεται, λοιπόν, στην Κύπρο και ο τρόπος που το έκανε ήταν στρατιωτικός, γιατί δεν μπορούσε να βγει στο πεζοδρόμιο και να δημιουργήσει κόμμα υπό τις συνθήκες που υπήρχαν τότε. Ο μόνος τρόπος που γνώριζε, ήταν να έχει μια στρατιωτική οργάνωση. Ο Γρίβας έφτασε μυστικά στην Κύπρο στις 31 Αυγούστου 1971, αφού είχε ενημερώσει σχετικά το Βασιλιά Κωνσταντίνο και τον αυτοεξόριστο στο Παρίσι Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Μακάριος γνώριζε ότι θα ερχόταν, αλλά όχι πότε ακριβώς. Αρχικά δεν εκδήλωσε καμιάν αντίδραση, γιατί δεν αντιλαμβανόταν ότι ο Διγενής θα ερχόταν να κάνει στρατιωτική οργάνωση. Νόμιζε ο Μακάριος ότι με την παρουσία του Διγενή στην Κύπρο, οι χουντικοί στην Αθήνα θα φοβούνταν να επιβάλουν λύση. Αυτό συμπέρανα, τουλάχιστον εγώ, μέσα από την έρευνα που έκανα. Ενώ ο Διγενής ήρθε στην Κύπρο για ν' αντιμετωπίσει μια ισχυρή στρατιωτική οργάνωση, τυχόν στρατιωτικό κίνημα της Χούντας μέσω της ελεγχόμενης από αυτούς Εθνικής Φρουράς.
«ΕΟΚΑ Β΄, μια κίνηση για την Ένωση»
Ήρθε, λοιπόν, για να στηρίξει την κυπριακή κυβέρνηση και όχι για να την καταλύσει;
Ακριβώς. Και με απώτερο σκοπό να προχωρήσουν προς την Ένωση, εφόσον αυτό θελήσει ο κυπριακός λαός μέσω δημοψηφίσματος. Η ΕΟΚΑ Β΄ ιδρύθηκε για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε ενδεχομένου επιβολής λύσης ανθενωτικής ή λύσης μη αποδεκτής στον εθνικόφρονα κόσμο και στο Διγενή. Ο Διγενής δεν την έβλεπε ως κίνηση αντιμακαριακή, αλλά ως κίνηση για να επιτευχθεί η Ένωση. Όμως, ανάμεσα στα μέλη της ΕΟΚΑ Β΄, υπήρχαν πολλοί που υπέφεραν κατά τη δεκαετία 1960-1970 και διακατέχονταν από αντιμακαριακό μένος (Στη διάρκεια της δεκαετίας 1960 έγιναν από την κυβέρνηση Μακαρίου δολοφονίες αγωνιστών της ΕΟΚΑ που έμειναν ανεξιχνίαστες, έγιναν ξυλοδαρμοί και απαγωγές αντιφρονούντων δημοσιογράφων, έγινε μεγάλος κατατρεγμός της ενωτικής παράταξης). Αυτοί ήθελαν να συνεχιστεί ο αγώνας της ΕΟΚΑ, τάχθηκαν εναντίον των Συμφωνιών της Ζυρίχης και εναντίον του Μακάριου, γιατί έβλεπαν με καχυποψία ότι το καθεστώς τότε δεν οδηγούσε την Κύπρο προς την Ένωση, αλλά διαιώνιζε μια κατάσταση όχι ποθητή γι’ αυτούς.
Η δημοκρατία στα πέτρινα χρόνια

 

 

Γιατί δεν είχαν τη δημοκρατικότητα να δεχτούν και να σεβαστούν το γεγονός ότι η εκλελεγμένη κυβέρνηση είχε άλλη άποψη, ότι έκλεισε το θέμα της Ένωσης και ότι η πολιτική δεν γίνεται με κρησφύγετα και με πραξικοπήματα;
Ο Διγενής δεν έκανε πραξικόπημα. Παρόλο που η δημοκρατική ζωή της Κύπρου δεν είχε μπει στην τροχιά της, εντούτοις αυτό δεν δικαιολογούσε πραξικοπήματα. Η επιρροή αιώνων σκλαβιάς και καταπίεσης κάτω από διάφορους κατακτητές, δεν επέτρεψαν την κανονική λειτουργία του νέου κράτους. Πολλοί που είχαν πάρει αξιώματα, ήταν επηρεασμένοι από τις μεθόδους του απελευθερωτικού αγώνα. Όσοι δεν ευνοούσαν το καθεστώς, διώκονταν και δεν έπαιρναν θέσεις. Όσοι κρατούσαν εφημερίδα της αντιπολίτευσης, εθεωρούντο προδότες. Η αντίληψη της δημοκρατίας, τότε, δεν έχει σχέση με την αντίληψη της δημοκρατίας σήμερα. Ήταν μια περίοδος εξέλιξης προς τη δημοκρατία και όχι δημοκρατία. Οποιοσδήποτε διαφωνούσε με το Μακάριο, διωκόταν ή φυλακιζόταν. Ο ψυχίατρος Τάκης Ευδόκας, που ήταν πολιτικός εκπρόσωπος της ενωτικής παράταξης, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο μηνών για ένα αντιπολιτευτικό άρθρο του, που έγραψε το 1970 στην εφημερίδα «Γνώμη».
Ο Ευδόκας υπήρξε, ίσως, ο μοναδικός πολιτικός που τον αποφυλάκισαν οι Αρχές διά της βίας, αφού την ημέρα των βουλευτικών εκλογών θα ήταν κλεισμένος στη φυλακή, πράγμα που θα έβλαπτε την εικόνα της κυβέρνησης. Ο ίδιος ήθελε να εκτίσει την ποινή του για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας στις αντιδημοκρατικές μεθόδους της κυβέρνησης. Ο Μακάριος έφτασε στο σημείο να στείλει τον Αρχηγό της Αστυνομίας και την υπουργό Στέλλα Σουλιώτου να τον παρακαλούν να φύγει από τη φυλακή και αυτός να αρνείται! Μου είπε, λοιπόν, ο Ευδόκας ότι οι υπεύθυνοι των φυλακών τον μετέφεραν διά της βίας έξω από τις φυλακές και τον κλείδωσαν απέξω!
Αμοιβαία καχυποψία και πάθη στο απροχώρητο

 

Πώς τα πράγματα πήραν αυτή την άσχημη τροπή, με την ανοικτή σύγκρουση Γρίβα - Μακάριου, το διχασμό του λαού, την ένοπλη βία και αντιβία, τις ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών από την ΕΟΚΑ Β΄ και τις εμφύλιες δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων;
Το Σεπτέμβρη του 1971, ένα μήνα μετά που ήρθε στην Κύπρο ο Γρίβας, ο Μακάριος μαθαίνει ότι θα κάνει μυστική οργάνωση και τον Οκτώβρη τού εξαπολύει δριμύτατη δημόσια επίθεση, ότι «η Ένωσις δεν επιτυγχάνεται δι’ εκδηλώσεων και πράξεων ηρωικής μωρίας». Τον ίδιο μήνα ο Διγενής πληροφορήθηκε ότι το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την ίδρυση Εφεδρικού Σώματος Αστυνομίας, όχι υπό τις εντολές του υπουργού, αλλά απευθείας του Μακαρίου. Τρίτον, τον Ιανουάριο 1972 υπήρξε πληροφορία ότι ο Μακάριος εισήγαγε μυστικό οπλισμό από την Τσεχοσλοβακία, τον οποίο αποθήκευσε στο υπόγειο της Αρχιεπισκοπής. Ανάμεσα στα όπλα υπήρχαν και αντιαρματικά, που σημαίνει ότι δεν είχε στόχο να κτυπήσει Τούρκους που δεν είχαν άρματα, αλλά την Ε.Φ. ή οποιονδήποτε άλλον μπορούσε να κινηθεί εναντίον του και ότι, με άλλα λόγια, ίδρυε δικό του στρατό παράλληλα προς την Ε.Φ. Όλα αυτά επιδείνωσαν το βαρύ κλίμα και παρά τη μυστική συνάντηση Γρίβα - Μακάριου στις 26 Μαρτίου 1972 στη Λευκωσία, για εκτόνωση της κρίσης, οι δύο άντρες δεν κατάφεραν να άρουν την καχυποψία που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο.
Μετά από τρίμηνη αναμονή, ο Μακάριος τα βρίσκει με το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, αποφασίζει να πατάξει την ΕΟΚΑ Β΄ και καλεί τον Παπαδόπουλο να καταδικάσει την ΕΟΚΑ Β΄. Ενισχύεται το Εφεδρικό και αρχίζει η καταδίωξη της ΕΟΚΑ Β΄ και ο σκληρός πόλεμος με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Διγενής σκληραίνει τη στάση του μετά που ο Μακάριος αγνόησε την υπόδειξή του να μην υποβάλει υποψηφιότητα στις εκλογές του 1973 και να υποδείξει άλλον ως υποψήφιο Πρόεδρο. Η ενωτική παράταξη απέσυρε την υποψηφιότητα Ευδόκα, οπότε ο Μακάριος εκλέγεται χωρίς ανθυποψήφιο, ενώ άρχισαν τρομερά βασανιστήρια σε αστυνομικούς σταθμούς, όσων συλλαμβάνονταν ως μέλη της ΕΟΚΑ Β΄. Ο Διγενής κατάρτισε το σχέδιο «Ανταπόδοσις» που εφάρμοσε το

 

 

Φεβρουάριο - Μάρτιο 1973 για ανατίναξη αστυνομικών σταθμών όπου εφαρμόζονταν βασανιστήρια. Τα πάθη είχαν πλέον φτάσει στο απροχώρητο, υπήρξαν μερικές εκτελέσεις αντιπάλων και από την ΕΟΚΑ Β΄ και από το μακαριακό παρακράτος. Ήταν μια ατυχής περίοδος για την Κύπρο. Η πιο κρίσιμη περίοδος ήταν το καλοκαίρι 1973 οπότε είχαν συλληφθεί οι περισσότεροι των μελών της ΕΟΚΑ Β΄, ενώ στο αρχείο του ο Διγενής αναφέρει ότι είχε πληροφορίες ότι ο Μακάριος έδωσε εντολή να εκτελέσουν και τον ίδιο!
ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
(από το εγκυρότατο infognomon politics)