TO “ ΠITΣΕΪΚΟ..ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟ “….

 

 

ΟΣΑ   ΘΥΜΑΜΑΙ

 

Το …Π’τσέικο ..φρούριο , όπως ήταν τότε , δείτε τα παράθυρά του ,  όλα με…θέα…και τι..θέα !!

…Βρωμο..εφεύρεση , αδέρφια , το κινητό τηλέφωνο , δεν μπορείς ούτε λεπτό να..ησυχάσεις , από..επιθυμητούς κι’ ..ανεπιθύμητους , όπου κι΄αν πας , όπου κι΄αν ..βρεθείς , και στου…βοϊδιού το..κέρατο , π’ λένι , να κρυφτείς , σε…ξετρυπώνουνε…

   Πριν από  λίγες  μέρες  , είχαμε βάλει μια φωτογραφία του Πιτσέϊκου σπιτιού , το παλιό στολίδι τ’ Αλωνακιού , αναγράφοντας και  τη..μαγική λέξη…Παρθεναγωγείον !!! Ε…τι ήταν να τη βάλουμε ; Νωρίς..νωρίς , αλλά πολύ…αργά το βράδυ , να ‘σου και χτυπάει το τηλέφωνο , και ένας πολυαγαπημένος ..παλιόφιλος , αφού μου ..θύμισε τα παλιά μας τα..σχωρεμένα , έτσι για να τον..γνωρίσω , μου είπε στο τέλος , με ..κλονισμένη από νοσταλγία φωνή  :…καλά βρε ..άθλιε , τι πήγες και θυμήθηκες !!!

  Εμείς , φυσικά , οι παλιότεροι , έχουμε τον δικό μας ..κώδικα επικοινωνίας , έχουμε κοινές αναμνήσεις , ζήσαμε τις ίδιες καταστάσεις , τόσα και..τόσα , αλλά εσείς θα αναρωτιέστε από που κι’ ως ..που παρθεναγωγείο , το..Π’τσέικο ;

   Δικαιολογημένη απόλυτα η ..απορία , με δεδομένο βέβαια και το ότι ο αξέχαστος μπάρμπα Θανάσης κι’ η θεια Σοφία , δεν είχαν κόρες , δυο γιούς είχαν τον Γιάννη και τον Μίμη , αγαπημένοι φίλοι και..ξαδέρφια ..βεβαίως ..βεβαίως , προηγείται όμως η..φιλία της συγγένειας ..νομίζω ;

   Απλά..πολύ απλά τα πράγματα….

   Όπως έχουμε πει , πολλές – πολλές φορές , στα χρόνια εκείνα τα..ονειρεμένα , τα νοσταλγικά , το Γυμνάσιό μας , είχε πολλά , πάρα πολλά παιδιά , και βέβαια απ’ όλα τα χωριά της Δωρίδας , ξεκινώντας απ’ τα παραλιακά , από Βίδαβη μέχρι..Βελενίκο και Καλλιθέα (Ξυλογαϊδάρα ) και φτάνοντας μέχρι..Αρτοτίνα και Γραμμένη Οξυά , Μουσουνίτσες , Δάφνο , Κωστάρ’τσα , Κουπάκι ..Παλιοξάρια..κλπ…

Έλα όμως που από δρόμους και..συγκοινωνίες , τοπικές ειδικά , ήμασταν…άϊντε να μην το..πω , τα παιδιά νοίκιαζαν δυο-δυο , τρία-τρία και..τέσσερα καμιά φορά , ένα …studio (!) , όπως τα λέμε αυτά τα..δωμάτια – κ’τάκια , δύο επί..τρία , όπου μέσα χωράγανε τα ..κρεβάτια των παιδιών , 1,2,3,4 , όλα τους τα..συμπράγκαλα , κατσαρολικά , τηγάνια , πιάτο..κουταλοπίρουνα , ρούχα , κι’ όλα τα απαραίτητα για την ..πολυτελή διαβίωσή τους !!!

   Τα περισσότερα απ’ τα ενοικιαζόμενα , αυτά , δωμάτια βέβαια βρίσκονταν μακριά απ’ το κέντρο του χωριού , στις Λάκκες , στον Ψαλά , απέναντι  , στο Γυφτομαχαλά , ακόμα και στο Βαρούσι και φυσικά ήταν στο ισόγειο των σπιτιών και μάλλον σε..απελπιστική κατάσταση , για να μην πω σε..άθλια , και βέβαια δεν είχαν κανένα βοηθητικό  χώρο , κουζίνα , τουαλέτα κλπ , ήταν σκέτα ..κλουβάκια , δια πάσαν χρήσιν και πάσαν..

   Διαθέτανε όμως , συνήθως , τζάκι , για ..κεντρική θέρμανση , αλλά και για μαγέρεμα , αφού  τα  παιδιά  συνήθως  μαγείρευαν  μόνα  τους , το οποίον..σημαίνει , πως είχαν απ’ όλα τα…κομφόρια , θα μου πείτε καλά και το τζάκι με τι ..ξύλα το άναβαν ;  Ε..αυτό , δεν είναι και πολύ δύσκολο να το..μαντέψετε , γιατί δεν πιστεύω να..πιστεύετε πως τα παιδάκια , είχαν την οικονομική δυνατότητα ν’ αγοράζουν ξύλα , αν είναι δυνατόν…υπήρχαν όμως , δόξα τω..Θεώ..οι φράχτες , και φυσικά και τα ξύλα των..Λιδορικιωτών , ε..πρωτοπόροι οι μαθητές , όπως πάντα , έκαναν ..απαλλοτριώσεις , έτσι δεν τις ..λένε ; απαλλοτρίωναν λοιπόν , τα βράδια , αργά συνήθως , σήμερα απ’ του..τάδε , πέρναγαν κάνα δυο μέρες , και άϊντε πάλι ξανά , παραπέρα , ξεπαλούκωναν και κάνα ..φράχτη , και είχαν και ..φτηνή και..κεντρική θέρμανση…

   Βέβαια , υπήρχε και το μαθητικο..δημοσιοϋπαλληλικό..εστιατόριο , ο…” ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ “..παρακαλώ , του αξέχαστου Μήτσου Βούλγαρη , που δεν ήταν ένα απλό..εστιατόριο , όχι αδέρφια , ήταν σωστό..πεινοθεραπευτήριο , μάλιστα , με..τμήμα της ..δραχμής , την έκανες ..ταράτσα , και τη ..μακαροναδούλα σου , και τη..σκέτη από..γιουβέτσι , και τη..φασολαδίτσα και το πατατικό σου , τηγανισμένο…γιαχνί η και..φούρνου , απ’ όλα είχε ο..μπαξές του σχωρεμένου , του Τσελεμεντέ , και του πουλιού το..γάλα , π’ λένι…

Ο αξέχαστος  “ Τσελεμεντές “ με  τη  γυναίκα του  την κυρά Σοφία , σε κουζινική…δράση .

   Υπήρχε όμως , για τα παιδιά βέβαια , ένα ..πρόβλημα , όχι ιδιαιτέρως σοβαρόν , αλλά όσο ..νάναι , πρόβλημα , γιατί και ..ορεξούλα είναν τα έρμα , και φαγανά ήταν , κι’ απ’ όλα , αλλά ..εκείνο το..τμήμα , το ..κομματάκι της ..δραχμής , δεν υπήρχε το..σκασμένο..δεν κρατούσαν …ψιλά , τα καημένα…

   Πάντως , απ’ όσο θυμάμαι , υπήρχαν , ελάχιστα παιδιά που μαγέρευαν στα σπίτια τους , και που και που , ..χτύπαγαν και καμιά ..μερίδα στον Τσελεμεντέ , όπως θυμάμαι και μια η δυο περιπτώσεις παιδιών , που δεν μαγείρευαν ποτέ στο σπίτι , έτρωγαν πάντα έξω , είχαν το ..τευτεράκι τους , παλιά μου τέχνη..κόσκινο , πήγαιναν στον Τσελεμεντέ , διάλεγαν απ’ τη..λίστα των φαγητών , δυο..τρία ήταν όλα κι’ όλα , την..τήλωναν , έγραφε στο τευτεράκι τους ο μπάρμπα Μήτσος , τα ‘γραφε και στο δικό του και κάθε μήνα , ερχόταν ο γονιός , βγάζαν τα..τευτέρια , τα…συμφώναγαν και..έπεφτε το χρήμα , ζεστό…ζεστό… 

   Βέβαια , θα  πρέπει  εδώ  να  θυμίσουμε , πως μερικά παιδιά , όχι πολλά , έμεναν στα  δωμάτια με  το  σύστημα “ φουλ πανσιόν “, δηλαδή οι  γονείς  συμφωνούσαν  με  το σπιτονοικοκύρη , ένα  ποσό μηνιαίως , που  περιλάμβανε ενοίκιο  αλλά  φαγητό , μη  φαντασθείτε βέβαια φαγητό κατα..παραγγελίαν , όοοχι  βέβαια , αλλά  απ’ αυτό  που  μαγείρευε  και  έτρωγε  η  οικογένεια , τα  παιδιά  λοιπόν  αυτά εθεωρούνταν ..” οικότροφα “, αποφεύγοντας  όλη την  ταλαιπωρία του  μαγειρέματος ..

    Το  ίδιο  σύστημα , του οικοτρόφου , ακολουθούσαν  συνήθως  και  κάποιοι απ’ τους  καθηγητές  ή τις  καθηγήτριες του Γυμνασίου  μας .

Αλλά..ας γυρίσουμε στα…δωμάτια , μετά η..άνευ..θέας , όπως λοιπόν είπαμε ήταν , συνήθως κατοικούμενες..αποθηκούλες κλπ..κλπ , υπήρχαν όμως και δωμάτια ..ευπρεπή , ..πολυτελείας , σε σχέση με τα υπόλοιπα , ε λοιπόν τέτοια δωμάτια νοίκιαζε κι΄ο μπάρμπα Θανάσης ο Πίτσιος , στον πάνω όροφο του σπιτιού , ευάερα..ευήλια , μέσα στο κέντρο , στο Αλωνάκι , και τα οποία ήταν ..περιζήτητα , και για πολλούς –πολλούς άλλους ..λόγους ..

   Υπήρχαν ..κανονισμοί λειτουργίας , π.χ . μόλις σουρούπωνε η πόρτα ..έκλεινε , κλειδωνόταν , μη ..επιτρεπομένης της εξόδου αλλά και της..εισόδου , σε οποιονδήποτε  , γι’ αυτό και τα δωμάτια τα..Π’τσέικα , θεωρούνταν ιδανικά για…κορίτσια , απ’ τους γονείς τους βέβαια , για τα ίδια δεν…ξέρουμε , γι’ αυτό και μόνο κορίτσια θυμάμαι να έμεναν εκεί , και φυσικά επειδή παρείχαν..πλήρη..ασφάλεια , κάτι σαν ζώνες…αγνότητας περίπου , τα κρατούσαν τα ίδια κορίτσια , για όλα τα χρόνια που ήταν στο Λιδορίκι , π.χ . η ΝταροΜαρία , η Βούλα Χαρδαλούπα , Βαλλιάνου μετά , οι Σκουροπούλες , του Ζαρόιαννου , απ’ το Βελούχι , η Ελένη η Δρόσου και τ’ αδέρφια της ..κ.α .

  Βέβαια , τα δωμάτια έβλεπαν στο δρόμο και την πλατεία , και υπήρχε ..επαφή , οπτική , βέβαια  , ύστερα αυτό το ‘βλεπες καθαρά όταν πέρναγες στο δρόμο , το ..ασπρο ..κουρτινάκι…αναστέναζε , ταρακουνιόταν , αλλά ..φάτε μάτια..ψάρια…

   Το κακό όμως της ιστορίας είναι το ότι στους ίδιους..κανονισμούς ..υπακούγανε , εκτός των κοριτσιών , ενοικιαστριών , και τα παιδιά του μπάρμπα Θανάση , οι γιοί του ο Γιάννης και ο Μίμης , που όλως πρωτοτύπως , μπορούν να καυχώνται πως μεγάλωσαν σε..παρθεναγωγείο , βέβαια μη..φαντασθείτε …τα αγόρια όλο και εύρισκαν τον τρόπο , να κάνουν …σκασιαρχεία , και ειδικά ο μεγάλος , ο Γιάννης , αυτό χρειαζότανε….

    Για  την  εποχή  όμως εκείνη , την δύσκολη  αλλά  και πολύ  όμορφη , θα  θυμηθούμε  κι’ άλλες  ιστορίες  , κυρίως ..μαθητικές , αλλά  κάποιο  άλλο  βράδυ ..

        Καλό  σας  βράδυ , να  περνάτε  καλά

    Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη …..Κ.Κ.-

EΓΡΑΨΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ

 

Το 1934 είδα αληθινούς ζεϊμπέκηδες που μπαρκάρανε στη Σμύρνη, στο πλοίο που με πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη. Πήγαινα να δω τα μωσαϊκά στην Αγία Σοφία, που εκείνο τον καιρό είχε ξεσκεπάσει ο Αμερικανός βυζαντινολόγος Ουίτμορ.
Αυτοί οι ζεϊμπέκηδες ήταν ντυμένοι με τις παλιές στολές τους και έμοιαζαν πολύ μ’ αυτούς που είχε ζωγραφίσει ο Γύζης και ο Λύτρας. Ο ένας απ’ αυτούς, ως τριανταπέντε χρονών, μιλούσε καλά ελληνικά και μου έλεγε διάφορα πράγματα. Ιδίως μου μιλούσε για το πώς χόρευε ένας νεαρός που ήταν μαζί τους και όλο έλεγε ότι κανείς δεν τον φτάνει στο χορό.
Προς το ηλιοβασίλεμα, όταν ξεκίνησε το πλοίο για την Πόλη, ο νεαρός χόρεψε πάνω στο κατάστρωμα.Ήταν κοντός και χοντροκόκαλος, αλλά μόλις άρχισε να κινείται πραγματικά μετεμορφώθη. Δεν ήταν πια το ίδιο πρόσωπο. Την ανδρεία του, γιατί ήταν ανδρείος πολύ, σχεδόν άγριος, συνεπλήρωνε περίεργα ένα είδος ταπεινότητος και ένα είδος ευγνωμοσύνης, που δεν ήταν γνωστό ποιον απευθύνεται και ήταν σαν να ευγνωμονεί, με πολλή σεμνότητα ένα θεό, για το θαύμα που είναι η ζωή. Τον συνόδευε ένα τουμπελέκι, που χτυπούσε ένας άλλος ζεϊμπέκης, στο μαγικό ρυθμό 9/8. (…)
Στα βουνά της Αλβανίας, κοντά στη Φτέρα, άκουσα για πρώτη φορά το ζεϊμπέκικο που τα λόγια του αρχίζουν ως εξής: Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια, μπρος στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια…
Είχα γνωρίσει ως τότε τα τραγούδια της Ρόζας Εσκενάζη και ήμουν θαμώνας της στο κέντρο της οδού Δώρου που, πολλές φορές, πήγαινα παρέα με τον βυζαντινολόγο Ξυγγόπουλο , τον Κόντογλου και άλλοτε με τον Τζούλιο Καΐμη. Μα το ζεϊμπέκικο που άκουσα στην Αλβανία ερχόταν από έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό, που μου απεκάλυπτε μια άλλη πλευρά του ανθρώπου. Το ζεϊμπέκικο και τα ρεμπέτικα υπήρχαν βέβαια, ήδη από το 1900 και οι μεγάλοι του ρεμπέτικου είχαν δημιουργήσει αριστουργήματα. Αλλά οι αστικές προκαταλήψεις είχαν βρει έναν τρόπο να το αποκρύψουν, ακόμη και απ’ αυτούς που τους ενδιέφερε. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί και ήρθαν οι Εγγλέζοι με τους Έλληνες από τη Μέση Ανατολή, μαζί με το σουίνγκ άρχιζε να ανθίζει με μια νέα βλάστηση, και υπό νέο πνεύμα, το πανάρχαιο ζεϊμπέκικο.
Ο κεντρικός του ναός για μας τους Αθηναίους ήταν το κέντρο “Ο Μάριος” σ’ ένα σπίτι της οδού Ίωνος δεύτερο πάτωμα, όπου άκουσα για πρώτη φορά τον Τσιτσάνη. Η λέξη ναός δεν είναι υπερβολή. (…) Ο χαρακτήρας του ναού εδίδοντο και ενισχύονταν από την αυστηρότητα του διευθυντή που δεν επέτρεπε την παραμικρή σύγκρουση, πολύ περισσότερο το μεγάλο καβγά για παραγγελιές και άλλες ασύμαντες αφορμές. (…)
Παρά τους ενθουσιασμούς των ξένων επισήμων και ανεπισήμων, το ζεϊμπέκικο μένει κατιτί το ερμητικό στην ουσία του και είναι προσιτό, αληθινά προσιτό, μόνο σ’ αυτούς από τους Έλληνες που έχουν αληθινά ορφική μύηση. Λόγια φθαρμένα που δεν μπορούν να εκφράσουν την ουσία, για την οποία ο αμύητος μένει καχύποπτος.

(από τον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, Καστανιώτης 1989)

SPIEGEL : “ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΑΛΟΚΑΙΤΙΝΗ ΣΕΖΟΝ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ “

 

Με την ελληνική κυβέρνηση τα έβαλε το γερμανικό περιοδικό Spiegel κατηγορώντας την πως αδιαφορεί για τους όρους λιτότητας και ότι...
αντιμετωπίζει την επιστροφή της Τρόικα τόσο ατάραχα όσο ποτέ.
Στο άρθρο που ανέβηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού επισημαίνεται ότι την ώρα που το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία αυξάνει την ανησυχία για νέα όξυνση της ευρωκρίσης, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποσπάσει κάποιες υποχωρήσεις από την πλευρά των πιστωτών, με την ελπίδα να ανακουφιστεί η χώρα.
Παράλληλα το Spiegel σημειώνει πως «μία καλή καλοκαιρινή σεζόν θα μπορούσε να δώσει μεγάλη ώθηση στην οικονομία. Τα προγνωστικά κάνουν λόγο για ρεκόρ τουριστών φέτος.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση μετρά ανυπόμονα τις μέρες μέχρι τις γερμανικές εκλογές.
Υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες ότι μία νέα γερμανική κυβέρνηση θα μπορούσε να συμφωνήσει σε ένα κούρεμα χρέους των επίσημων πιστωτών, ώστε να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους».
iefimerida.gr

http://www.tro-ma-ktiko.blogspot.gr

EΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ….

  Καλημέρα Λιδορικιώτες..

Καλημέρα  στα  ξενιτεμένα  μας  αδέρφια και  τους  φίλους  του  χωριού μας  σε  όλα  τα  μήκη και  τα  πλάτη  της  γης , καλημέρα  και  στους  χθεσινούς μας  επισκέπτες  από : Athens, Thessaloniki, Patrai, Chalandri, Kalamai, Huntley, Nicosia, Volos, Kavala, Mesa, Copenhagen, Nea Ionia, Limassol, Larisa, Xanthi, Khania, Paris, Iraklion, Chicago, Larnax, Turkheim, London, Kozani, Komotini, Naperville, New York, Norman, Brussels, Kruibeke, Plovdiv, Manama, Issy-les-Moulineaux, Woodside, Kerkira, Nikaia, Bologna, Ispra, Zwijndrecht, Istanbul, Meriden, Hinsdale,, Worth, Randburg , να  είστε  όλοι  καλά ..

ΠΕΜΠΤΗ   ΣΗΜΕΡΑ  28  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2013

Ανατολή Ήλιου: 6:56 π.μ.
Δύση Ήλιου: 6:15 μ.μ.
Σελήνη 17 ημερών

Επέτειοι: Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων.

Γιορτάζουν: Μαριάννα

ΣΑΝ   ΣΗΜΕΡΑ ….

Γεγονότα

870: Ολοκληρώνονται οι εργασίες της 8ης Οικουμενικής Συνόδου (4η Κωνσταντινουπόλεως), με τον αφορισμό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου, λόγω αντικανονικής εκλογής του. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α' τον Μακεδόνα.

1770: Ο Θεόδωρος Ορλόφ καταπλέει στη Μάνη και παρακινεί τους κατοίκους της να εξεγερθούν κατά των Τούρκων. (Ορλοφικά)

1854: Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ, με κύριο στόχο την κατάργηση της δουλείας.

1904: Ιδρύεται στη Λισαβόνα η Μπενφίκα, η πιο διάσημη ποδοσφαιρική ομάδα της Πορτογαλίας.

1933: Δυο από τους πιο σπουδαίους εκπροσώπους της γερμανικής διανόησης, ο ποιητής Μπέρτολ Μπρεχτ και ο συγγραφέας Χάινριχ Μαν, αντιδρώντας στα μέτρα των Ναζί μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, εγκαταλείπουν τη χώρα ο πρώτος και την Πρωσική Ακαδημία των Τεχνών ο δεύτερος. Την ίδια μέρα, ο Αδόλφος Χίτλερ πείθει τον καγκελάριο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ να καταστείλει τις πολιτικές ελευθερίες και την ελευθερία του Τύπου, επιτρέποντας έτσι στους Ναζί να συλλάβουν χιλιάδες από τους αντιπάλους του. (Gleichschaltung)

1943: «Ηχήστε σάλπιγγες...» απαγγέλλει ο Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του σπουδαίου έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά στο Α’ Νεκροταφείο, η οποία εξελίσσεται στην κορυφαία -ίσως- αντιστασιακή εκδήλωση κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, με τη συμμετοχή χιλιάδων κόσμου.

Γεννήσεις

1787: Ιωσήφ Λουδοβίκος φον Άρμανσπεργκ, βαυαρός πολιτικός, που διατέλεσε πρόεδρος του συμβουλίου της Αντιβασιλείας και πρωθυπουργός της Ελλάδας επί Οθωνος. (Θαν. 3/4/1853)

1900: Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, φιλόσοφος και ακαδημαϊκός. (Θαν. 20/2/1981)

1901: Λίνους Καρλ Πόλινγκ, αμερικανός χημικός. Τιμήθηκε με Νόμπελ Χημείας το 1954 και Νόμπελ Ειρήνης το 1962. Μαζί με τη Μαρία Κιουρί είναι οι μοναδικοί κάτοχοι δύο βραβείων Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού. (Θαν. 19/8/1994)

Θάνατοι

1956: Αντώνης Τσολίνας, διεθνής ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, που διακρινόταν για το ισχυρό του σουτ. (Γεν. ?)

1981: Άλμπιν Λέσκι, αυστριακός ελληνιστής φιλόλογος. (Γεν. 7/7/1896)

1986: Ούλοφ Πάλμε, σουηδός πολιτικός. Διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της χώρας του, προτού δολοφονηθεί το 1986. (Γεν. 30/1/1927)

Ο  ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ  ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Παρασκευή 01/03/2013
02:00

3 °C
86%
2 Μπφ B
9 Km/h


ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Παρασκευή 01/03/2013
08:00

2 °C
79%
2 Μπφ B
9 Km/h


ΚΑΘΑΡΟΣ

Παρασκευή 01/03/2013
14:00

11 °C
51%
2 Μπφ NA
9 Km/h


ΚΑΘΑΡΟΣ

Παρασκευή 01/03/2013
20:00

6 °C
72%
3 Μπφ BA
16 Km/h


ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ

Οι  σημερινές  μας υπέροχες  φωτογραφίες απ’ τα  Λιδορικιώτικα  τοπία , είναι  φυσικά του  φίλου Λιδορικιώτη Αρχιτέκτονα Θάνου  Κολοκυθά .

   Καλό σας  μεσημέρι , να  είστε  όλοι  καλά

Απ’ το  “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη …..Κ.Κ.-

TO “ KAΘΑΡΟΤΕΡΟ ΒΡΩΜΙΚΟ “ ΤΗΣ…ΑΘΗΝΑΣ !!

Κάπου  στην  Κωνσταντινουπόλεως ….

ΤΟ 3 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΑΦΡΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 



Η μεταπολεμική άνοιξη του ελληνικού τραγουδιού.



Η καθιέρωση του θεσμού των Φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού της Αθήνας, εννοείται ελαφρού, αφού τότε το μπουζούκι και γενικώς το λαϊκό τραγούδι ψυχαγωγούσε μόνο καραγωγείς και οπωρολαχανοπώλες της αγοράς του Ρέντη, αποτέλεσε ιδέα του τότε διευθυντού του ΕΙΡ, (Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας), Πύρρου Σπυρομήλιου.

   Μέτρησε μόνο τρεις διοργανώσεις, 1959, 1960, 1961, και έσβησε με τον θάνατο του εμπνευστού του παραδίδοντας τη σκυτάλη της οργάνωσης στην Θεσσαλονίκη. Προφανώς ως πολιτιστικό αβαντάρισμα της Διεθνούς Έκθεσης.

  Στα τρία αυτά φεστιβάλ εμφανίστηκε όλη η αφρόκρεμα συνθετών και τραγουδιστών παρουσιάζοντας ό,τι εκλεκτότερο τραγούδι γράφτηκε τότε, που παραμένουν ακόμη και σήμερα ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη των παλαιοτέρων, περιτυλιγμένα με τις πολύχρωμες σερπαντίνες της νιότης και της νοσταλγίας τους.

   Η εποχή εκείνη υπήρξε η αφετηρία μιας φρενήρους κούρσας που έφερε το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική μουσική σε πολύ υψηλές θέσεις, με αποκορύφωμα το Όσκαρ του Χατζηδάκη για τα «Παιδιά του Πειραιά».                    



   Στα δύο πρώτα Φεστιβάλ κυριάρχησε ο Χατζηδάκις κι η Μούσχουρη, του Θεοδωράκη απόντος στο Παρίσι και τυρβάζοντος ακόμη περί την κλασική μουσική.

   Το 1959 το βραβείο κατέκτησε το έξοχο «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου», με τη Νάνα Μούσχουρη, η οποία τραγούδησε και το τραγούδι του Μίμη Πλέσσα «Ξέρω κάποιο αστέρι», που ήρθε δεύτερο.

   Κατά το 1960, πάλι σάρωσε το δίδυμο Χατζηδάκις – Μούσχουρη με δύο τραγούδια, όχι ιδιαίτατης ποιότητος, γιά τα μέτρα του Χατζηδάκι πάντα, τα οποία μάλιστα ισοψήφισαν στην πρώτη θέση! Το «Κυπαρισσάκι» και το «Τιμωρία».

  Στο τρίτο φεστιβάλ εισήλασε ορμητικός

ο Θεοδωράκης και ο ανταγωνισμός, πέραν του καθαρά καλλιτεχνικού μέρους, πήρε και πολιτικές διαστάσεις. Δεξιά ο ένας, αριστερά ο άλλος! Μάλιστα και η ψηφοφορία έγινε περισσότερο με αυτά, τα τελευταία κριτήρια. Χαρακτηριστικό δείγμα και απόδειξη το εξής.

  Η αείμνηστη δημοσιογράφος Ελένη Βλάχου, η οποία μετείχε της επιτροπής, πάνω στη βαβούρα της ψηφοφορίας μπερδεύτηκε και αντί να ψηφίσει το τραγούδι «Κουρασμένο παλικάρι» του Χατζηδάκι, όπως δήλωσε κατόπιν πως ήθελε, (και είχαν συμφωνήσει κάποιοι να στηρίξουν, ώστε να κερδίσει), ψήφισε κατά λάθος το άλλο μετέχον τραγούδι του Χατζηδάκι, τον «Κυρ Αντώνη»!

Και η λανθασμένη ψήφος της απεδείχθη καθοριστική αφού για μία ψήφο κέρδισε η «Απαγωγή» του Μίκη, αφήνοντας το «Κουρασμένο παλικάρι», δεύτερο και… κατακουρασμένο!

   Αυτό το τραγούδι, γνωστό και ως «Θα πάρω μια βαρκούλα, καρδούλα μου», τραγουδήθηκε στο Φεστιβάλ από την Μαίρη Λίντα.

  Το τελευταίο Φεστιβάλ σημαδεύτηκε κι από ένα άκομψο… «φάουλ» που έκανε

ο Θεοδωράκης στον Χατζηδάκι, το οποίο, με τις μετέπειτα εξηγήσεις που οπωσδήποτε θα εδόθησαν, πιθανόν να αποτέλεσε και την απαρχή της μεγάλης φιλίας και συνεργασίας που συνέδεσε αυτούς τους κορυφαίους της ελληνικής μουσικής. Τον ερωτικό Χατζηδάκι με τον επικό Θεοδωράκη.

   Επάνω στον ενθουσιασμό και τη μέθη της νίκης, μετά την απονομή, (όσοι είχαν παρευρεθεί καταλαβαίνουν), αρκετά μεγαλόφωνα ώστε να ακουστεί ευρύτερα, ο Θεοδωράκης απευθυνόμενος σε Μούσχουρη και Χατζηδάκι, είπε, προφανώς χαριτολογώντας:

   - Και τώρα Νάνα μου, θα γράψω και τον δικό σας «Επιτάφιο»!

   Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί πως τα 8 τραγούδια του μουσικού έργου «Επιτάφιος», σε στίχους Ρίτσου, γράφτηκαν το 1959 και την πρώτη εκτέλεση έκαναν η Μαίρη Λίντα με τον Μανώλη Χιώτη.

   Σαν επιμύθιο κρατώ πως η ποιότητα κι η μεγαλοσύνη των ανθρώπων, όταν υπάρχει, ξεπερνά κάθε εμπόδιο αντιπαλότητος, ιδίως τα πολιτικά, και φέρνει την προσέγγιση, την αλληλλοεκτίμηση, τον αλληλοσεβασμό και την αγνή φιλία.

   Χατζηδάκις – Θεοδωράκης, ή Θεοδωράκης – Χατζηδάκις. Δυο φίλοι γίγαντες και δυο γίγαντες φίλοι.

ORPHEAS

http://pisostapalia.blogspot.gr/

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΘΗΝΑ

 

Εξάρχεια, Νέα Σμύρνη, γωνία Αριστοτέλους και Σωκράτους, Πατήσια.
Αρχαιότητες και γκάζια. Μυρωδιές και νέφος. Στέκια και μύθοι.
Οκτώ συντάκτες του «Ταχυδρόμου» γράφουν για την πρωτεύουσα.

Αν δεν υπήρχε Ακρόπολη
Νόμιζα ότι το είχε πει ο Ιόλας.
Η Μικέλα με διέψευσε. Το είχε απαιτήσει ο Γιώργος Μακρής, ο ποιητής της παρέας του «Πάλι», που ύστερα πήδηξε από την ταράτσα της πολυκατοικίας του στο Κολωνάκι. Να κατεδαφίσουμε την Ακρόπολη, έλεγε, και στη θέση της να χτίσουμε ένα γυάλινο εμπορικό κέντρο - με ευρύχωρο γκαράζ, χιλιάδες θέσεις πάρκινγκ.
O καημένος ο Μακρής. Ζούσε με το όνειρο του μοντερνισμού βιδωμένο στο κεφάλι και στην καρδιά του. Περιστοιχισμένος από εθνικοφροσύνη, ψόφαγε για κοσμοπολιτισμό. Ένιωθε μπαϊλντισμένος ήδη από το σχολείο. Τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορία, ελληνικός πολιτισμός, αθηναϊκή δημοκρατία, χώρα ηρώων, σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, γαλανόλευκο... Μια χώρα ιδεοληπτικών επαρχιωτών με μια πρωτεύουσα που εποίκισαν ιδεοληπτικοί επαρχιώτες - κάτι σαν τηλεοπτικό τοπίο λιγότερο ιλουστρασιόν, πιο ιδρωμένο.
Αν όμως η πρωτεύουσα είχε δρόμους με αμάξια να τρέχουν, σιδηροδρομικά δίκτυα, υπόγεια και υπέργεια, ανθρώπους που κοιτούν μπροστά γιατί δεν έχουν βαριά μάρμαρα στις αποσκευές τους, κτίρια-κελύφη ζωής (καημένε Ζενέτο), ανοιχτά σχολεία και ανοιχτές κοινωνίες, επισκέπτες μ'αεροπλάνα και βαπόρια, ξένους που σύντομα θα γίνονταν δικοί... Η συμβολική ακρόπολη του μοντερνισμού μπορεί να γίνει η τωρινή Αθήνα, η πρωτεύουσα που μετασχηματίζεται σε μητρόπολη. Με την πραγματική Ακρόπολη, πανανθρώπινο σήμα κατατεθέν μιας κοινωνίας ανοιχτής και ελεύθερης. Της δικής μας κοινωνίας - που μπορεί να αδειάσει από ιδεοληψίες για να γεμίσει με όνειρα για μια όλο και ζωηρότερη ζωή.
Ηλίας Κανέλλης

Downtown Πατήσια
Τη «Χαρά» θα την ξέρετε. Είναι το ιστορικό ζαχαροπλαστείο στο τέρμα της Πατησίων που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές άξιων τέκνων της γης του Σπόρτιγκ, του Προμπονά, του «Κόμη» και του «Κάβουρα». Εκείνο που ίσως δεν ξέρετε είναι ότι έχει φιλοξενήσει τους ταραχώδεις έρωτες μεταξύ του 18ου Αρρένων, του 16ου Θηλέων και της Λεοντείου. Στα τραπεζάκια της φτιάχτηκαν οι πρώτες ομάδες των πολιτικών νεολαιών μεταδικτατορικά και εκεί έγιναν βροντώδεις συζητήσεις για τη σεξουαλική απελευθέρωση λίγο μετά τις ιστορικές προβολές του «Βένους». Τα Πατήσια δεν έχουν όμως μόνο χθες. Σήμερα είναι μία από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας. Είμαστε μόνοι μας μια Νέα Υόρκη με μαγαζάκια, καφέ και σούπερ μάρκετ από όλες τις γωνιές του κόσμου. Το Σπόρτιγκ παραμένει σταθερή αξία, τα μαθητικά καρδιοχτύπια προέρχονται τώρα κυρίως από την Γκράβα, είμαστε περήφανοι για τους λογοτέχνες και τους λογοτεχνίζοντες που βγαίνουν non-stop από τα σπλάχνα μας και, όσο κι αν πίνουμε τον καφέ μας αλλού, όταν θέλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής, συναντιόμαστε πάντα στη «Χαρά». Είμαστε και χωριό και μητρόπολη. Και έχουμε και σύνθημα: «Εμείς στα Πατήσια ξηγιόμαστε στα ίσια».
Νατάσα Μπαστέα

Αθηναϊκές πίστες
Ένα από τα όμορφα πράγματα που μπορεί ακόμα να απολαύσει κανείς στην Αθήνα είναι η νυχτερινή γρήγορη οδήγηση. Oι δρόμοι, ξεμπλοκαρισμένοι από τη ζήτηση της ημέρας, μετατρέπονται σε ιδανικές πίστες. Με λίγη προσοχή περνάς ανάμεσα από νυσταγμένους οδηγούς, αλλάζεις μαλακά λωρίδες, αφήνεις πίσω σου κουρασμένα φανάρια, βλέπεις το βραδινό πρόσωπο των μεγάλων λεωφόρων σαν σε οθόνη τηλεόρασης, οδηγείς χωρίς αγωνίες σε ευθείες διαδρομές.
Βέβαια, δεν είναι πολλές οι λεωφόροι που προσφέρονται γι'αυτό το νυχτερινό σπορ. Άλλωστε, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κανένα γκραν πρι στην Αθήνα. Δεν είμαστε το Μόντε Κάρλο. Oύτε πρόκειται να γίνουμε. Με τόσες λακκούβες είμαστε επικίνδυνοι ακόμα και για γκραν πρι με τρακτέρ.
Παρ'όλα αυτά, μια καλή επιλογή είναι η Κηφισίας. Αλλά και η Λεωφόρος Συγγρού. Ενώ, αν σας αρέσει το ρίσκο, μπορείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας στην Αθηνών - Λαμίας. Με τόσες κακοτεχνίες γρήγορα θα διαπιστώσετε αν είχε δίκιο ή όχι ο μπαμπάς σας που δεν σας άφηνε να οδηγήσετε.
Άρης Βασιλειάδης

Τι με χαλάει εδώ κάτω> Όταν οι Αθηναίοι μερακλώνουν στα κουτούκια τραγουδώντας το «Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα».
> Που σε αυτήν την πόλη βρέθηκε τηλεφωνήτρια (131) να ρωτήσει φίλο μου: «Είστε σίγουρος για το επίθετο Λαρίσης; Γιατί όνομα Δήμος σίγουρα θα βρούμε».
> Που μόνο οι Αθηναίοι έχουν την πολυτέλεια να διαλέγουν μεταξύ των λέξεων «επαρχία» και «περιφέρεια».
> Που ο πεζόδρομος Ερμού θεωρείται η «καρδιά» της πόλης, όταν η οδός Αθηνάς συμπυκνώνει περισσότερο την ετερότητα και την αμφισημία της Αθήνας.
> Όταν ακούω απ'τους ίδιους τους Αθηναίους τη λέξη «απόδραση» κάθε φορά που φεύγουν για διακοπές.
> Το σχόλιο «γιατί κατέβηκες από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα;». Σας το λέω από τώρα: Στον επόμενο θα αντιρωτήσω: «Γιατί, είναι πιασμένο το τσιφλίκι;»
> Η διαπίστωση ότι τελικά οι Αθηναίοι δεν τρώνε καμία κόμπλα με τη Θεσσαλονίκη κι έτσι αφήνουν εμάς τους Βόρειους χωρίς βέλη στη φαρέτρα.
> Που, ό,τι και να σούρεις σ'αυτήν την πρωτεύουσα, πάλι από πάνω θα βγαίνει. Και μάρτυρές μου τα 5 εκατομμύρια της Στατιστικής Υπηρεσίας.
Δημήτρης Δουλγερίδης

Oι «μικρές» ώρες
Γωνία Αριστοτέλους και Σωκράτους και πίσω από το δημαρχείο, στις μικρές οδούς παράλληλα με την Αθηνάς. Εκεί βρίσκεται η δική μου Αθήνα. Η τότε και η τώρα. Όπως τότε, πριν από περίπου 25 χρόνια, όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο νούμερο 5 της οδού Αναξαγόρα και με μάγευε η εικόνα και η ηθική τάξη των ανθρώπων που ζούσαν και δούλευαν εκεί. Ενός κόσμου διαφορετικού από αυτόν που ως τότε είχα γνωρίσει.
Και σήμερα, όταν περνάω και ξαναπερνάω από την περιοχή, το ίδιο με μαγεύει το σαστισμένο, πλέον, ύφος των ίδιων ανθρώπων ή των παιδιών τους. Δεν έχει σημασία, για τον ίδιο κόσμο πρόκειται με την ίδια κουλτούρα και άποψη, ο οποίος ζει το άνοιγμα του ενός μετά το άλλο σούσι μπαρ, των boutique hotels και multiethnic restaurants και δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί στην περιοχή όπου μόνο αυτοί «έπαιζαν μπάλα» μέχρι πρότινος. Εντάξει, μετά το θάνατο του χονδρεμπορίου τροφίμων που κυριαρχούσε στην περιοχή δέχτηκαν την εισβολή των έγχρωμων που έρχονταν για να προμηθευτούν την πραμάτεια τους για τις γωνιές των δρόμων και τις πλαζ από τα καταστήματα που πήραν τη θέση των παλιών μαγαζιών τροφοδοσίας. Η νύχτα, όμως, εξακολουθούσε να είναι δική τους. Τούτους, ωστόσο, τους καινούριους, που μετονόμασαν την περιοχή σε «cult», έβαλαν τα καλά τους, μπήκαν στα τζιπ τους κι έρχονται να διασκεδάσουν τις «μικρές» ώρες, τις δικές τους ώρες, πώς να τους «καταπιούν»;
Aλέκα Κυφιώτη

O Άσιμος δεν μένει πια εδώ
Ξένος στην Αθήνα. «Θα μείνω για λίγο, για την εμπειρία», υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Προσπάθησα να ανακαλύψω όλες αυτές τις γωνίες της πόλης που μέσα από ιστορίες, τραγούδια και μυθιστορήματα είχαν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου. Εξάρχεια, Πλατεία Βικτωρίας, Λόφος Στρέφη. Καλύτερα να μην το έψαχνα. «O Άσιμος δεν ζει πια εδώ», μου φώναξε κατάμουτρα το γκράφιτι, αλλά το προσπέρασα. Στην πολιτικώς ορθή εποχή χωράνε μόνο οι προκάτ επαναστάσεις. Κατάλαβα ότι τα ραντεβού με τα είδωλα είναι επικίνδυνα. Γυρίζω τους δρόμους. Κάτι με τραβάει στην πόλη αυτή που δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Σαν ξεπεσμένη κόμισσα που έχει για καμάρι της τα προικιά του παρελθόντος, όμως είναι πιο υπερήφανη για το λίφτινγκ που έκανε και δεν της πέτυχε. Θέλει να γίνει μοντέρνα μητρόπολη, ένα τραγούδι όμως φτάνει για να εξάψει τα πάθη και να ρίξει στα χαρακώματα τους Βόρειους και τους Δυτικούς. Oι εκπλήξεις της έχουν τη συνέπεια του Αϊ-Βασίλη. Ξέρεις πού και γιατί θα γίνει το καθετί. Στα νυχτομάγαζα, όσο και να προσπαθεί να το κρύψει, το τσιφτετέλι την ταρακουνά περισσότερο από το ροκ. Φλερτάρει με το σούσι, αλλά χορταίνει στις χασαποταβέρνες της Βάρης και της Χασιάς. Θα μείνω, το αποφάσισα, γιατί πουθενά αλλού ο γάμος και το διαζύγιο της Ανατολής και της Δύσης δεν έχουν τόση πλάκα.
Στέλιος Βραδέλης

Καμένη ζάχαρη
Ήταν οπωσδήποτε η μυρωδιά της καμένης ζάχαρης. Κάθε μέρα, πριν πάμε στο σχολείο, μαζευόμασταν στην Πλατεία Νέας Σμύρνης, έξω από τον «Γιώργο», για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με ένα παγωτό «βουνό». Το λέγαμε «βουνό» επειδή ήταν μεγάλο και για να το ξεχωρίζουμε από τα άλλα παγωτά μηχανής με μια λέξη. Χειμώνα-καλοκαίρι, αυτό που είχε σημασία ήταν ποιος θα έτρωγε τα πιο πολλά, κρατούσαμε μάλιστα και κάτι σαν απουσιολόγιο.
Δύο δεκαετίες αργότερα πήγα ξανά στην πλατεία. Όπως σ' όλη την Αθήνα, έτσι και στη Νέα Σμύρνη πολλά έχουν αλλάξει. Τραμ, πολυκατοικίες, καταστήματα, νέοι (μποτιλιαρισμένοι) δρόμοι... Και στον τεράστιο πλακόστρωτο πεζόδρομο, μαμάδες και μπαμπάδες που ΔΕΝ φωνάζουν «Γιωργάκη, μην πλησιάζεις το δρόμο». O «Γιώργος» όμως δεν είναι πια εκεί ούτε τα «βουνά» παγωτά μηχανής μπορείς πλέον να τα βρεις στο γωνιακό «Everest». Υπάρχει πάντα, ωστόσο, η μυρωδιά της καμένης ζάχαρης - και η παρέα με τις τσάντες στις πλάτες και τα παγωτά στα χέρια.
Χάρης Καρανίκας

H Aθήνα της ευπρέπειας
και η Αθήνα της ευτέλειας
Η παρελθοντολογία πάντα με απωθούσε - όσο, δε, μεγαλώνω, ακόμη περισσότερο. Όταν όμως πρέπει να γράψω για την «Αθήνα μου», το βλέμμα μου είναι κολλημένο εκεί, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Αυτός ήταν και είναι ο τόπος που αγάπησα όσο κανέναν άλλο. Η Αθήνα των μεγάλων ολυμπιακών έργων αναγνωρίζω ότι είναι μια πόλη σύγχρονη, αλλά σε μένα ξένη. Και ό,τι κερδίζει σε «Αττική Oδό» μάλλον το χάνει σε ευπρέπεια. Γιατί ακριβώς αυτό χαρακτηρίζει τη «δική μου Αθήνα»... Θυμάμαι την Πλατεία Κολωνακίου εκείνη την εποχή. Η αλλοτινή ευπρέπεια σε αντιδιαστολή με τη σημερινή ευτέλεια. Μια νοικοκυρεμένη, οικογενειακή πλατεία, με το χασάπικο και το ψαράδικο στις δύο γωνίες στην αρχή της Σκουφά, τη «Μεγάλη Λυκόβρυση» -το γαλακτοπωλείο με τον... φωτεινό τσέλιγκα στην είσοδο- στην αρχή της Αναγνωστοπούλου, τους λουκουμάδες του «Μπόκολα» στην αρχή της Τσακάλωφ, τα χύμα τσιπς «Ήλιος» στο τέλος της Πινδάρου... Και ύστερα ήρθε η αρχή του τέλους, ήρθε η αισθητική της χούντας -που δυστυχώς όχι μόνο δεν κατέρρευσε με τη μεταπολίτευση, αλλά άνθησε ακόμη περισσότερο και έκανε τις «ΕΒΓΕΣ» «στρινγκάδικα»- και σάρωσε τα πάντα. Και κυρίως αυτό το ευπρεπές βλέμμα και την περήφανη έκφραση από τα πρόσωπα των κατοίκων της πόλης.
ΥΓ. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά αυτό το βλέμμα και αυτήν την έκφραση σήμερα τα αναγνωρίζω περισσότερο στα πρόσωπα των οικονομικών μεταναστών. Ίσως γιατί αγαπούν την πόλη που τους έδωσε ψωμί περισσότερο από εμάς τους «Αθηναίους». Ίσως γιατί μου θυμίζουν πολύ έντονα τους εξ επαρχίας θυρωρούς εκείνης της εποχής, που μάλλον είναι οι πιο χαρακτηριστικές μορφές της «δικής μου Αθήνας».
Πέπη Ραγκούση

http://pisostapalia.blogspot.gr/

ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ..ΧΤΕΣ..

 

Ένα φωτογραφικό ταξίδι από στιγμές ανθρώπων από την Ελλάδα

του παρελθόντος...

pistepseto.gr

GKOUROU

http://pisostapalia.blogspot.gr/