TO “ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ “ ΤΩΝ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΩΝ ΤΣΑΓΚΑΡΗΔΩΝ

ΑΓΝΩΣΤΑ ..ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Ο αείμνηστος Χαράλαμπος Κλώσσας , μέλος κι’ αυτός του συνδικάτου , που ήταν 75 χρόνια τσαγκάρης ..

Πολλά είναι αυτά που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι , απ’ την παλιά Λιδορικιώτικη ζωή , και ένα από αυτά προφανώς είναι μια συνεταιριστική προσπάθεια , μια κοινοπραξία , που δημιούργησαν στο χωριό μας λίγο μετά το κάψιμο , οι Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες , που ήταν και..μπόλικοι τότε..

Προς το τέλος λοιπόν του 1944 , αρχές του 1945 , και ενώ το χωριό μας ισοπεδωμένο απ’ την Γερμανική θηριωδία , μάζευε τα..” κουρέλια του “ , προσπαθώντας να ξαναμπεί σε ρυθμό ζωής , και ενώ τα ερείπια μαρτυρούσαν τα Λιδορικιώτικα βάσανα και τις συμφορές και οι χωριανοί μας προσπαθούσαν να ..” αναστήσουν “ το μισοπεθαμένο Λιδορίκι , μια ομάδα επαγγελματοβιοτεχνών του χωριού μας , οι τσαγκάρηδες , επηρεασμένοι προφανώς απ’ την όλη..περιρρέουσα πολιτικοκοινωνική ατμόσφαιρα , αποφάσισαν να “ προχωρήσουν “ ενωμένοι για μια καλύτερη ζωή .

Ο πάγκος με τα εργαλεία : τσαγκαροσούβλια , σφυριά , φαλτσέτες , λίμες , καλαπόδια , βενζινόκολλες , ράσπες , πένσες , τανάλιες , βούρτσες και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ο νους σας …

Εκείνη την εποχή , αρχές του 1945 , το Λιδορίκι είχε μπόλικους τσαγκάρηδες , τσαρουχάδες κλπ που εξυπηρετούσαν ολόκληρη την Επαρχία Δωρίδας , ΄κι’ ο καθένας από αυτούς είχε και την ..” ειδικότητά του “, πάνω στην τσαγκαρική τέχνη .

Η παλιά τσαγκάρικη μηχανή “ SINGER “ , με την οποία ράβονταν τα παπούτσια .

Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν “ κοινοπραξία , στην οποία ο καθένας θα είχε ένα κομμάτι στην παραγωγή , έτσι ώστε να υπάρχει μεγάλη παραγωγή με χαμηλό κόστος . Τα “ ιδρυτικά “ μέλη της κοινοπραξίας ήταν :

1. Αθαν. Λατσούδης , που ήταν ειδικευμένος στα.." τσαρούχια " , τσαρουχάς δηλαδή

2. Γεωργ. Αποστολόπουλος – Μαρδώνης

3. …..Γεροδήμος , σχεδιαστής και κόφτης

4. Παν. Κόκκινος - Κορδοπλής

5. Ευστάθιος Ζόγκζας

6. Χαρ.Κλώσσας

7. Παλαιολόγος Παλαιολόγος , αδελφός του Παναγιώτη , που όπως λένε οι γνωρίζοντες ήταν μεγάλος " μάστορας "

8. Παναγ. Καραγκούνης

9. Γεωργ . Παπαδόπουλος – Κουτσός, ο οποίος όμως αποχώρησε σύντομα και στη θέση του μπήκε ο γαμπρός του Κοκμοτός , απ'την Αμυγδαλιά που παντρεύτηκε την αδελφή του Μαρία .

Όπως βλέπετε , συμπεριλαμβάνονταν όλοι σχεδόν οι γνωστοί Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες της εποχής , αλλά και χωριανοί μας που δεν γνωρίζαμε την " ιδιότητά " τους αυτή , όπως ο Γιώργος Παπαδόπουλος επίσης και ο Νίκος Τεμπέλης , που δεν έκανε " καριέρα ...τσαγκάρη " γιατί ασχολήθηκε με την αλωνιστική μηχανή , τον  αλευρόμυλο και την  πριονοκορδέλα .

Ο Γιώργος Αποστολόπουλος – Μαρδώνης , απ’ τα ιδρυτικά μέλη του Συνδικάτου .

Οι εννιά λοιπόν που αποτελούσαν και τον πυρήνα του εγχειρήματος , αποφάσισαν να συμπεριλάβουν και τον τότε κάλφα , μαθητευόμενο δηλαδή , Γιάννη Ταμβάκη – Κατσαμπάκο , και έτσι λοιπόν στους εννιά προστέθηκε και ο δέκατος , εννιά..συν …δέκατο , προέκυψε και το όνομα “ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ “ με μια μικρή βέβαια παραλλαγή του ΣΥΝ+ΔΕΚΑΤΟ , και το Συνδικάτο πλέον είχε δέκα μέλη .

Ένα ζευγάρι…” ανάλαφρα “ πεδιλάκια , τελευταία λέξη της μόδας για την εποχή εκείνη , ελλείψει δέρματος …” κροκοδείλου “ τα έφτιαχναν με…” βακέτα “ και για σόλα ; μη ρωτάτε καθόλου : Κομμάτια λάστιχο από ρόδες αυτοκινήτων , όπως καταλαβαίνετε ήταν…” πανάλαφρα “…

Το Συνδικάτο απόχτησε στέγη , ενοικιάζοντας το ισόγειο του Καρυδακαίϊκου , αργότερα ιδιοκτησίας του αείμνηστου Τάκη Χαγιάννη , αφού ήταν κληρονομιά της γυναίκας του Ιωάννας , δίπλα απ’ το Ανεσταίϊκο που ήταν η ταβέρνα του Πέτρου Κοράκη .

Ο Παναγιώτης Κόκκινος – Κορδοπλής

Τακτοποιήθηκαν λοιπόν , οι μηχανές , οι πάγκοι και ο καθένας είχε τη θέση αλλά και τις..αρμοδιότητές του , την ευθύνη δηλαδή για ένα τομέα της δουλειάς . Άλλος έπαιρνε τα μέτρα , άλλος έκοβε τα “ φόντια “ , άλλος τα έραβε , κι’ απ’ ότι μπορέσαμε να μάθουμε , ο μπάρμπα Θανάσης ο Λατσούδης ήταν εξπέρ στα ..τσαρούχια , τσαρουχάς δηλαδή , όπως επίσης ο Γεροδήμος ήταν ειδικό στις στάμπες , σχεδίαση και ράψιμο στη μηχανή , είχαν δηλαδή μια σημαντική οργάνωση που είχε σαν αποτέλεσμα να είναι σε θέση να εξυπηρετούν σε μία – μιάμιση μέρα τον κάθε πελάτη .

Τρεις παλιοί Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες , Θαν Πίτσιος – Φαλιαμπάρας , Στάθης Ζόγκζας και Θύμιος Μανέτας , απ’ τους τρεις ο Ζόγκζας ήταν μέλος του Συνδικάτου .

Παράγγελνες δηλαδή παπούτσια την Δευτέρα και την Τρίτη , το αργότερο , τα έπαιρνες , κάτι πρωτοφανές στα τσαγκαράδικα χρονικά του τόπου μας . Η κοινοπραξία κράτησε μέχρι τις αρχές του 1947 , και διάλυσε για πολλούς και διάφορους λόγους , άλλοι άνοιξαν σιγά – σιγά δικά τους μαγαζιά , αλλά κυρίως γιατί η τότε κατάσταση ήταν πολύ μπερδεμένη .

Δυστυχώς απ’ την όμορφη αυτή προσπάθεια , που ήταν πρωτοποριακή για την εποχή και τον τόπο μας , δεν υπάρχει καμία φωτογραφία για να δημοσιεύσουμε , κάνουμε όμως έκκληση προς όλους τους χωριανούς μας , αν κάποιος έχει κάποια σχετική φωτογραφία να μας δώσει ένα αντίγραφο για να υπάρχει επιβεβαίωση της ιστορίας του…” ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ “…

  Καλό  σας  απόγευμα ……Κ.Κ.-

ΤΟ “ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ “ ΤΩΝ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΩΝ ΤΣΑΓΚΑΡΗΔΩΝ

 

ΑΓΝΩΣΤΑ ..ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Ο αείμνηστος Χαράλαμπος Κλώσσας , μέλος κι’ αυτός του συνδικάτου , που ήταν 75 χρόνια τσαγκάρης ..

Πολλά είναι αυτά που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι , απ’ την παλιά Λιδορικιώτικη ζωή , και ένα από αυτά προφανώς είναι μια συνεταιριστική προσπάθεια , μια κοινοπραξία , που δημιούργησαν στο χωριό μας λίγο μετά το κάψιμο , οι Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες , που ήταν και..μπόλικοι τότε..

Προς το τέλος λοιπόν του 1944 , αρχές του 1945 , και ενώ το χωριό μας ισοπεδωμένο απ’ την Γερμανική θηριωδία , μάζευε τα..” κουρέλια του “ , προσπαθώντας να ξαναμπεί σε ρυθμό ζωής , και ενώ τα ερείπια μαρτυρούσαν τα Λιδορικιώτικα βάσανα και τις συμφορές και οι χωριανοί μας προσπαθούσαν να ..” αναστήσουν “ το μισοπεθαμένο Λιδορίκι , μια ομάδα επαγγελματοβιοτεχνών του χωριού μας , οι τσαγκάρηδες , επηρεασμένοι προφανώς απ’ την όλη..περιρρέουσα πολιτικοκοινωνική ατμόσφαιρα , αποφάσισαν να “ προχωρήσουν “ ενωμένοι για μια καλύτερη ζωή .

Ο πάγκος με τα εργαλεία : τσαγκαροσούβλια , σφυριά , φαλτσέτες , λίμες , καλαπόδια , βενζινόκολλες , ράσπες , πένσες , τανάλιες , βούρτσες και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ο νους σας …

Εκείνη την εποχή , αρχές του 1945 , το Λιδορίκι είχε μπόλικους τσαγκάρηδες , τσαρουχάδες κλπ που εξυπηρετούσαν ολόκληρη την Επαρχία Δωρίδας , ΄κι’ ο καθένας από αυτούς είχε και την ..” ειδικότητά του “, πάνω στην τσαγκαρική τέχνη .

Η παλιά τσαγκάρικη μηχανή “ SINGER “ , με την οποία ράβονταν τα παπούτσια .

Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν “ κοινοπραξία , στην οποία ο καθένας θα είχε ένα κομμάτι στην παραγωγή , έτσι ώστε να υπάρχει μεγάλη παραγωγή με χαμηλό κόστος . Τα “ ιδρυτικά “ μέλη της κοινοπραξίας ήταν :

1. Αθαν. Λατσούδης , που ήταν ειδικευμένος στα.." τσαρούχια " , τσαρουχάς δηλαδή

2. Γεωργ. Αποστολόπουλος – Μαρδώνης

3. …..Γεροδήμος , σχεδιαστής και κόφτης

4. Παν. Κόκκινος - Κορδοπλής

5. Ευστάθιος Ζόγκζας

6. Χαρ.Κλώσσας

7. Παλαιολόγος Παλαιολόγος , αδελφός του Παναγιώτη , που όπως λένε οι γνωρίζοντες ήταν μεγάλος " μάστορας "

8. Παναγ. Καραγκούνης

9. Γεωργ . Παπαδόπουλος – Κουτσός, ο οποίος όμως αποχώρησε σύντομα και στη θέση του μπήκε ο γαμπρός του Κοκμοτός , απ'την Αμυγδαλιά που παντρεύτηκε την αδελφή του Μαρία .

Όπως βλέπετε , συμπεριλαμβάνονταν όλοι σχεδόν οι γνωστοί Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες της εποχής , αλλά και χωριανοί μας που δεν γνωρίζαμε την " ιδιότητά " τους αυτή , όπως ο Γιώργος Παπαδόπουλος επίσης και ο Νίκος Τεμπέλης , που δεν έκανε " καριέρα ...τσαγκάρη " γιατί ασχολήθηκε με την αλωνιστική μηχανή , τον  αλευρόμυλο και την  πριονοκορδέλα .

Ο Γιώργος Αποστολόπουλος – Μαρδώνης , απ’ τα ιδρυτικά μέλη του Συνδικάτου .

Οι εννιά λοιπόν που αποτελούσαν και τον πυρήνα του εγχειρήματος , αποφάσισαν να συμπεριλάβουν και τον τότε κάλφα , μαθητευόμενο δηλαδή , Γιάννη Ταμβάκη – Κατσαμπάκο , και έτσι λοιπόν στους εννιά προστέθηκε και ο δέκατος , εννιά..συν …δέκατο , προέκυψε και το όνομα “ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ “ με μια μικρή βέβαια παραλλαγή του ΣΥΝ+ΔΕΚΑΤΟ , και το Συνδικάτο πλέον είχε δέκα μέλη .

Ένα ζευγάρι…” ανάλαφρα “ πεδιλάκια , τελευταία λέξη της μόδας για την εποχή εκείνη , ελλείψει δέρματος …” κροκοδείλου “ τα έφτιαχναν με…” βακέτα “ και για σόλα ; μη ρωτάτε καθόλου : Κομμάτια λάστιχο από ρόδες αυτοκινήτων , όπως καταλαβαίνετε ήταν…” πανάλαφρα “…

Το Συνδικάτο απόχτησε στέγη , ενοικιάζοντας το ισόγειο του Καρυδακαίϊκου , αργότερα ιδιοκτησίας του αείμνηστου Τάκη Χαγιάννη , αφού ήταν κληρονομιά της γυναίκας του Ιωάννας , δίπλα απ’ το Ανεσταίϊκο που ήταν η ταβέρνα του Πέτρου Κοράκη .

Ο Παναγιώτης Κόκκινος – Κορδοπλής

Τακτοποιήθηκαν λοιπόν , οι μηχανές , οι πάγκοι και ο καθένας είχε τη θέση αλλά και τις..αρμοδιότητές του , την ευθύνη δηλαδή για ένα τομέα της δουλειάς . Άλλος έπαιρνε τα μέτρα , άλλος έκοβε τα “ φόντια “ , άλλος τα έραβε , κι’ απ’ ότι μπορέσαμε να μάθουμε , ο μπάρμπα Θανάσης ο Λατσούδης ήταν εξπέρ στα ..τσαρούχια , τσαρουχάς δηλαδή , όπως επίσης ο Γεροδήμος ήταν ειδικό στις στάμπες , σχεδίαση και ράψιμο στη μηχανή , είχαν δηλαδή μια σημαντική οργάνωση που είχε σαν αποτέλεσμα να είναι σε θέση να εξυπηρετούν σε μία – μιάμιση μέρα τον κάθε πελάτη .

Τρεις παλιοί Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες , Θαν Πίτσιος – Φαλιαμπάρας , Στάθης Ζόγκζας και Θύμιος Μανέτας , απ’ τους τρεις ο Ζόγκζας ήταν μέλος του Συνδικάτου .

Παράγγελνες δηλαδή παπούτσια την Δευτέρα και την Τρίτη , το αργότερο , τα έπαιρνες , κάτι πρωτοφανές στα τσαγκαράδικα χρονικά του τόπου μας . Η κοινοπραξία κράτησε μέχρι τις αρχές του 1947 , και διάλυσε για πολλούς και διάφορους λόγους , άλλοι άνοιξαν σιγά – σιγά δικά τους μαγαζιά , αλλά κυρίως γιατί η τότε κατάσταση ήταν πολύ μπερδεμένη .

Δυστυχώς απ’ την όμορφη αυτή προσπάθεια , που ήταν πρωτοποριακή για την εποχή και τον τόπο μας , δεν υπάρχει καμία φωτογραφία για να δημοσιεύσουμε , κάνουμε όμως έκκληση προς όλους τους χωριανούς μας , αν κάποιος έχει κάποια σχετική φωτογραφία να μας δώσει ένα αντίγραφο για να υπάρχει επιβεβαίωση της ιστορίας του…” ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ “…

ΤΟ “ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ “ ΤΩΝ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΩΝ ΤΣΑΓΚΑΡΗΔΩΝ

 

ΑΓΝΩΣΤΑ ..ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Ο αείμνηστος Χαράλαμπος Κλώσσας , μέλος κι’ αυτός του συνδικάτου , που ήταν 75 χρόνια τσαγκάρης ..

Πολλά είναι αυτά που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι , απ’ την παλιά Λιδορικιώτικη ζωή , και ένα από αυτά προφανώς είναι μια συνεταιριστική προσπάθεια , μια κοινοπραξία , που δημιούργησαν στο χωριό μας λίγο μετά το κάψιμο , οι Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες , που ήταν και..μπόλικοι τότε..

Προς το τέλος λοιπόν του 1944 , αρχές του 1945 , και ενώ το χωριό μας ισοπεδωμένο απ’ την Γερμανική θηριωδία , μάζευε τα..” κουρέλια του “ , προσπαθώντας να ξαναμπεί σε ρυθμό ζωής , και ενώ τα ερείπια μαρτυρούσαν τα Λιδορικιώτικα βάσανα και τις συμφορές και οι χωριανοί μας προσπαθούσαν να ..” αναστήσουν “ το μισοπεθαμένο Λιδορίκι , μια ομάδα επαγγελματοβιοτεχνών του χωριού μας , οι τσαγκάρηδες , επηρεασμένοι προφανώς απ’ την όλη..περιρρέουσα πολιτικοκοινωνική ατμόσφαιρα , αποφάσισαν να “ προχωρήσουν “ ενωμένοι για μια καλύτερη ζωή .

Ο πάγκος με τα εργαλεία : τσαγκαροσούβλια , σφυριά , φαλτσέτες , λίμες , καλαπόδια , βενζινόκολλες , ράσπες , πένσες , τανάλιες , βούρτσες και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ο νους σας …

Εκείνη την εποχή , αρχές του 1945 , το Λιδορίκι είχε μπόλικους τσαγκάρηδες , τσαρουχάδες κλπ που εξυπηρετούσαν ολόκληρη την Επαρχία Δωρίδας , ΄κι’ ο καθένας από αυτούς είχε και την ..” ειδικότητά του “, πάνω στην τσαγκαρική τέχνη .

Η παλιά τσαγκάρικη μηχανή “ SINGER “ , με την οποία ράβονταν τα παπούτσια .

Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν “ κοινοπραξία , στην οποία ο καθένας θα είχε ένα κομμάτι στην παραγωγή , έτσι ώστε να υπάρχει μεγάλη παραγωγή με χαμηλό κόστος . Τα “ ιδρυτικά “ μέλη της κοινοπραξίας ήταν :

1. Αθαν. Λατσούδης , που ήταν ειδικευμένος στα.." τσαρούχια " , τσαρουχάς δηλαδή

2. Γεωργ. Αποστολόπουλος – Μαρδώνης

3. …..Γεροδήμος , σχεδιαστής και κόφτης

4. Παν. Κόκκινος - Κορδοπλής

5. Ευστάθιος Ζόγκζας

6. Χαρ.Κλώσσας

7. Παλαιολόγος Παλαιολόγος , αδελφός του Παναγιώτη , που όπως λένε οι γνωρίζοντες ήταν μεγάλος " μάστορας "

8. Παναγ. Καραγκούνης

9. Γεωργ . Παπαδόπουλος – Κουτσός, ο οποίος όμως αποχώρησε σύντομα και στη θέση του μπήκε ο γαμπρός του Κοκμοτός , απ'την Αμυγδαλιά που παντρεύτηκε την αδελφή του Μαρία .

Όπως βλέπετε , συμπεριλαμβάνονταν όλοι σχεδόν οι γνωστοί Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες της εποχής , αλλά και χωριανοί μας που δεν γνωρίζαμε την " ιδιότητά " τους αυτή , όπως ο Γιώργος Παπαδόπουλος επίσης και ο Νίκος Τεμπέλης , που δεν έκανε " καριέρα ...τσαγκάρη " γιατί ασχολήθηκε με την αλωνιστική μηχανή , τον  αλευρόμυλο και την  πριονοκορδέλα .

Ο Γιώργος Αποστολόπουλος – Μαρδώνης , απ’ τα ιδρυτικά μέλη του Συνδικάτου .

Οι εννιά λοιπόν που αποτελούσαν και τον πυρήνα του εγχειρήματος , αποφάσισαν να συμπεριλάβουν και τον τότε κάλφα , μαθητευόμενο δηλαδή , Γιάννη Ταμβάκη – Κατσαμπάκο , και έτσι λοιπόν στους εννιά προστέθηκε και ο δέκατος , εννιά..συν …δέκατο , προέκυψε και το όνομα “ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ “ με μια μικρή βέβαια παραλλαγή του ΣΥΝ+ΔΕΚΑΤΟ , και το Συνδικάτο πλέον είχε δέκα μέλη .

Ένα ζευγάρι…” ανάλαφρα “ πεδιλάκια , τελευταία λέξη της μόδας για την εποχή εκείνη , ελλείψει δέρματος …” κροκοδείλου “ τα έφτιαχναν με…” βακέτα “ και για σόλα ; μη ρωτάτε καθόλου : Κομμάτια λάστιχο από ρόδες αυτοκινήτων , όπως καταλαβαίνετε ήταν…” πανάλαφρα “…

Το Συνδικάτο απόχτησε στέγη , ενοικιάζοντας το ισόγειο του Καρυδακαίϊκου , αργότερα ιδιοκτησίας του αείμνηστου Τάκη Χαγιάννη , αφού ήταν κληρονομιά της γυναίκας του Ιωάννας , δίπλα απ’ το Ανεσταίϊκο που ήταν η ταβέρνα του Πέτρου Κοράκη .

Ο Παναγιώτης Κόκκινος – Κορδοπλής

Τακτοποιήθηκαν λοιπόν , οι μηχανές , οι πάγκοι και ο καθένας είχε τη θέση αλλά και τις..αρμοδιότητές του , την ευθύνη δηλαδή για ένα τομέα της δουλειάς . Άλλος έπαιρνε τα μέτρα , άλλος έκοβε τα “ φόντια “ , άλλος τα έραβε , κι’ απ’ ότι μπορέσαμε να μάθουμε , ο μπάρμπα Θανάσης ο Λατσούδης ήταν εξπέρ στα ..τσαρούχια , τσαρουχάς δηλαδή , όπως επίσης ο Γεροδήμος ήταν ειδικό στις στάμπες , σχεδίαση και ράψιμο στη μηχανή , είχαν δηλαδή μια σημαντική οργάνωση που είχε σαν αποτέλεσμα να είναι σε θέση να εξυπηρετούν σε μία – μιάμιση μέρα τον κάθε πελάτη .

Τρεις παλιοί Λιδορικιώτες τσαγκάρηδες , Θαν Πίτσιος – Φαλιαμπάρας , Στάθης Ζόγκζας και Θύμιος Μανέτας , απ’ τους τρεις ο Ζόγκζας ήταν μέλος του Συνδικάτου .

Παράγγελνες δηλαδή παπούτσια την Δευτέρα και την Τρίτη , το αργότερο , τα έπαιρνες , κάτι πρωτοφανές στα τσαγκαράδικα χρονικά του τόπου μας . Η κοινοπραξία κράτησε μέχρι τις αρχές του 1947 , και διάλυσε για πολλούς και διάφορους λόγους , άλλοι άνοιξαν σιγά – σιγά δικά τους μαγαζιά , αλλά κυρίως γιατί η τότε κατάσταση ήταν πολύ μπερδεμένη .

Δυστυχώς απ’ την όμορφη αυτή προσπάθεια , που ήταν πρωτοποριακή για την εποχή και τον τόπο μας , δεν υπάρχει καμία φωτογραφία για να δημοσιεύσουμε , κάνουμε όμως έκκληση προς όλους τους χωριανούς μας , αν κάποιος έχει κάποια σχετική φωτογραφία να μας δώσει ένα αντίγραφο για να υπάρχει επιβεβαίωση της ιστορίας του…” ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ “…

  Καλή  σας  μέρα , καλή  εβδομάδα ….Κ.Κ.-

AΣΠΡΑ ..ΤΡΙΖΑΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ ΣΚΑΡΠΙΝΙΑ ..

 

  Τρεις  απ’ τους  τσαγκάρηδες της  εποχής  εκείνης , από  αριστερά , ο  Φαλιαμπάρας , Αθαν. Πίτσιος κατά  κόσμον , Ευστ. Ζόγκζας και  Ευθ. Μανέτας .

  Περνώντας οι  γιορτάδες των  Χριστουγέννων και  της  πρωτοχρονιάς , αφού  περνάγαμε κάνα δυο μήνες  χειμώνα , με  τις  βροχές , τις λάσπες  και  τα  κρύα , μόλις  άρχιζε  να..μυρίζει  άνοιξη και  περιμέναμε  πια  τη  Λαμπρή , ο  μπάρμπα Θανάσης ο  Πίτσιος , ό  Φαλιαμπάρας  όπως  τον  ήξεραν  όλοι , που  μπορεί  να  ήταν κλαριντζής , ήταν  όμως  και  καλός  τσαγκάρης , και  το  τσαγκάρικό  του  το  είχε σε  ένα μικρό  δωματιάκι , ή μάλλον…διάδρομο  θα  ήταν  καλύτερα  να  το λέμε , που  ήταν  στην  άκρη του  σπιτιού  που νοικιάζαμε  στην  Αστυνομία , μάλιστα  ένας  διάδρομος που  είχε  μια  σκάλα για  να  ανεβαίνουμε στην  ταράτσα .

  Σ’ αυτόν το διάδρομο  λοιπόν , που  ήταν  ένα  μακρινάρι  11 μέτρα  και πλέον , είχε  το μαγαζί  του  ο  μπάρμπα  Θανάσης , στο  μπροστινό  μέρος , και  πίσω , ήταν το  υπνοδωμάτιό  του ,   σημειωτέον  πως ο  μπάρμπα Θανάσς ήταν  και  αγαπημένος  ξάδερφος  της  μάνας  μου , αφού  η  γιαγιά μου η  Καρλο.. παράσχω , ήταν Πιτσιοπούλα , απ’ το  Κλήμα .

   Μόλις  λοιπόν  γλύκαινε  ο  καιρός ,   κάθε δεύτερο  χρόνο περίπου , με φώναζε  ο  μπάρμπα  Θανάσης  για  να  πάρουμε  μέτρα για  παπούτσια , και  τι  παπούτσια .. ΆΣΠΡΑ ΤΡΙΖΑΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ  ΣΚΑΡΠΙΝΙΑ ..

  Κάθε  δυο  χρόνια  λοιπόν , εκτός  αν το  πόδι  μεγάλωνε  πιο  γρήγορα , μου ‘παιρνε  μέτρα  βάζοντας  το πόδι  μου  πάνω  σε  ένα  κομμάτι  χαρτί , και  με  ένα  μολύβι  σχεδίαζε  τα  πόδια μου , κάθε  φορά  όμως  που παίρναμε  τα  μέτρα με  ρώταγε : “ Θες να  τα  κάνουμε  ..” τριζάτα “ ; Εγώ  βέβαια  την  πρώτη  φορά  που  με  ρώτησε , δεν  ήξερα  τι  να του  απαντήσω , γιατί δεν  ήξερα τι  ακριβώς  σήμαινε το…” Τριζάτα “, κι’ ακόμα  δεν  μπορούσα  να  καταλάβω τη  διαφορά  ανάμεσα  στα  απλά  παπούτσια  και στα  τριζάτα .

   Βέβαια  μου  εξήγησε  ο  μπάρμπα  Θανάσης , πως  αν τα  κάνουμε  τριζάτα , στο  περπάτημα  ,   όταν λυγίζει  το  πέλμα και  προχωράμε , ακούγεται  ένα  τρίξιμο , και  βέβαια  , παρότι κάθε  φορά  των  ρώταγα , πως  γένεται  αυτό  το  τρίξιμο , ποτέ  δεν  μου  είπε αφήνοντάς  με  με  την  περιέργεια ..

  Πέρασαν λοιπόν  τα  χρόνια και η  συνήθεια  αυτή  , με τα  “ άσπρα ..τριζάτα Πασχαλιάτικα σκαρπίνια “, σιγά..σιγά ..αραίωνε  , ξεθώριαζε  μέχρι που έφυγε  ο  μπάρμπα  Θανάσης , και τα  τριζάτα ξεχάστηκαν  πια , εμένα  όμως  μου ‘μενε αναπάντητο  το  ερώτημα , σωστό…μαράζι : Τι  έκανε  ο  μπάρμπα Θανάσης  στα  παπούτσια  και  γίνονταν  τριζάτα ..

   Την  απορία  μου , την  έλυσε , μετά  από πολλά  χρόνια  βέβαια , ο αείμνηστος Μπάμπης Κλώσσας , που  ήταν πλέον ο μοναδικός τσαγκάρης  στο  χωριό  μας , απ’ τους  πολλούς  που  είχαμε , Φαλιαμπάρας , Μπούγαλης , Λατσούδης , Αποστολόπουλος – Κλώσσας , Κόκκινος ,  Γεωργίου ΄, Ζόγκζας , Μανέτας  και  ίσως  και κάποιοι  άλλοι που  δεν  θυμάμαι , κάποια  μέρα  εκεί  που  καθόμαστε  στο  μαγαζί  του και  μου ‘λεγε παλιές  Λιδορικιώτικες  ιστορίες , και  ήξερε  πάρα  πολλές , δεν  ξέρω  πως  μου ‘ρθε στο  μυαλό το θέμα  με  τα  τριζάτα  τα  παπούτσια , οπότε  ρώτησα  τον  Μπάμπη : Τριζάτα  παπούτσια φτιάχνουν  τώρα ; Βέβαια την  εποχή  αυτή δεν  φκιάχνουν  ούτε  και  απ’ τα  άλλα , όλοι  αγοράζουν  έτοιμα , και  η  απάντηση  του Μπάμπη : Καλά που  τα  θυμήθηκες  τα  τριζάτα , αυτά έχουν  εξαφανιστεί πάνω  από  30  χρόνια .

   Του  είπα  λοιπόν  την  ιστορία  μου , και  φυσικά  το  πρόβλημά  μου ,  κείνος  αφού έσκασε , κυριολεκτικά ,   στα  γέλια ,   έσκυψε  κάτω  απ’ το  τραπέζι  της  δουλειάς  , και  ψαχούλεψε  γι  λίγο , ανάμεσα  στα διάφορα  μικροκομμάτια  από  δέρματα  που  περίσσευαν , και  αφού  βρήκε  αυτό  που  ήθελε  το  κράτησε  στο  χέρι  του  δείχνοντάς  το σε  μένα και  μου  είπε , έτσι  απλά , ορίστε , αυτό  είναι  όλο  κι’ όλο το  κόλπο που  κάνει  τα  παπούτσια  τριζάτα , και  μου  εξήγησε , δείχνοντάς  μου , που  ακριβώς  μπαίνει  αυτό  το  μικρό  πετσάκι και κάνει  τα  παπούτσια  τριζάτα , βέβαια  εγώ  μάλλον..απογοητεύτηκα , γιατί  δεν  σας  το  κρύβω , πίστευα  πως  κάτι  πολύ  πιο σοβαρό  θα  ήταν αυτό  που  έκανε  τα  παπούτσια μνα  τρίζουν .

   Βέβαια , στη  ζωή , πολλές φορές  απογοητευόμαστε , όταν  μαθαίνουμε  πως  κάτι  που  πιστεύαμε , πως  ίσως ήταν πολύ..δύσκολο  και  σοβαρό , αποδεικνυόταν  απλό και…ασήμαντο ..

Ο αξέχαστος χωριανός  και  φίλος Μπάμπης  Κλώσσας , που μου  έλυσε  την  ..” βασανιστική “ απορία  μου , σε  ώρα  εργασίας ..

   Θα πρέπει εδώ  να  θυμίσουμε , πως  το  μαγαζί του αείμνηστου  Μπάμπη , δεν  έμεινε  για  πολύ  καιρό κλειστό , όχι  βέβαια , μετά  το  θάνατο  του  Μπάμπη , και  αφού  πέρασε  κάμποσος  καιρός , η  κόρη του  η Σοφία , που  απ’ ότι  φάνηκε , ήξερε  αρκετά  πράγματα  απ’ την ..τσαγκαρική  τέχνη , το  άνοιξε , βέβαια  με  σύγχρονα  μηχανήματα  και  εργαλεία , και  κάνει  καταπληκτική  δουλειά , βέβαια , να  είμαστε ..ολίγον  σοβαροί , απ’ όλα  μπορεί  να  φκιάνει , ΑΣΠΡΑ  ΤΡΙΖΑΤΑ  ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ  ΣΚΑΡΠΙΝΙΑ , ΔΕΝ…ΦΚΙΑΧΝΕΙ..!!

  Πάνω , το  καινούργιο  “ τσαγκάρικο “ και  κάτω  η παλιά  μηχανή που  τη  διατηρεί  η Σοφία σε  άριστη  κατάσταση και  ένα  ζευγάρι παπούτσια , όχι..τριζάτα  βέβαια , αλλά κλασσικά  εργατικά  παπούτσι , με  φτηνό σκληρό  δέρμα  επάνω , βακέτα το  λένε , και  για  σόλα…από λάστιχο  αυτοκινήτων ..πολύ  φοριόταν  το  μοντελάκι  αυτό  εκείνα  τα  χρόνια …

                   Καλό  σας ξημέρωμα …Κ.Κ.-

ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΛΩΣΣΑΣ : 75 ΧΡΟΝΙΑ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ !!

 

  Πολλές  φορές  αγαπημένοι μου  φίλοι , έχουμε  αναφερθεί στα  παλιά  επαγγέλματα , που με  το χρόνο..ξεθώριασαν ή έσβησαν..

   Θυμηθείτε τους ..σαμαράδες , τους  πεταλωτήδες , τους  βαλμάδες , φτάσαμε  όμως ,  στο  χωριό μας  τουλάχιστον , να  εξαφανιστούν  και  επαγγέλματα  της  καθημερινότητας , ραφτάδες , τσαγκάρηδες κ.α έχουν  πια εξαγφανιστεί  απ’ τη  ζωή μας .

   Το  τελευταίο ραφείο , του Μήτσου  Κατσένιου , στο  Αλωνάκι , έκλεισε πριν λίγα  χρόνια , λόγω “ συνταξιοδότησης “ , και πριν τρί;α  περίπου  χρόνια  έκλεισε , προσωρινά  όμως , και  το  τελευταίο  τσαγκάρικο , του αξέχαστου  Μπάμπη  Κλώσσα , που  έφυγε το 2008 σε  ηλικία  85  χρόνων ..

   Όπως θα  προσέξατε , ανέφερα προσωρινά  , στο  κλείσιμο του  μαγαζιού , που  όλη  τη ζωή του ήταν  στο  Αλωνάκι , γιατί εδώ και λίγο καιρό το  μαγαζί  ξανάνοιξε , αυτή  τη  φορά με  αρχιμάστορα  την  κόρη  του αείμνηστου  Μπάμπη , τη  Σοφία , όπως  λέει  και η ταμπέλα …

 Ο Μπάμπης , γεννήθηκε  το 1923 , στο  Βαρούσι , και  είχε άλλα τέσσερα  αδέρφια , τον  Αποστόλη ( Αμτή ) το  Γιώργο ( Πλαστήρα ) , την  Παρασκευή συζ. Ανέστου  και  το Νίκο που  είναι  στον  Καναδά .

    Στα δώδεκά του  αρχίζει η σταδιοδρομία  του  στην τσαγκαρική  τέχνη , η  γιαγιά  του τον  πήγε  το 1935 , στο Γιώργο Αποστολόπουλο – Μαρδώνη  , φτασμένο  μάστορα – τσαγκάρη , για  να  μάθει  την  τέχνη , μια  τέχνη που  υπηρέτησε με  απόλυτη  συνέπεια  75 σχεδόν  χρόνια ..

   Συνήθως , όλοι  οι  νέοι κάνουν  διακοπή του  επαγγέλματός  τους  πηγαίνοντας  στρατιώτες , ο Μπάμπης  όμως και  στο  στρατό τσαγκάρης  ήτανε ..

..και  βέβαια  φαίνεται , ο μεσαίος απ’ τους  τρεις  καθιστούς , σε  φωτογραφία  του  1947 , στη Λάρισα όπως  γράφει  και  στο πίσω  μέρος  της  φωτογραφίας με  συναδέλφους  του της  ίδιας  ειδικότητας .

  Η παλιά  μηχανή του , γερασμένη  κι’ αυτή  θέλει..” νοσοκομείο “ και  πάλι  είναι  αμφίβολο αν θα  λειτουργήσει , γιατί  βλέπεις  η καινούργια  τεχνολογία είναι πολύ πιο  εξυπηρετική .

    Και  βέβαια τα  απαραίτητα ..” τσαγκαροσούβλια “ κλπ τσαγκαροεργαλεία , λίμες , φαλτσέτες , σφυριά , βο’υρτσες ,  κρεμασμένα  στο πλάϊ του τραπεζιού , για  να’ναι  πρόχειρα , όπως  ο κανονισμός  το  θέλει…

  Μοντελάκια της..εποχής , ενθύμια  της  μαστοριάς  του  Μπάμπη , για  συνηθισμένες περιπτώσεις , βακέτα  και  ρόδα , από κάτω  για  σόλα , για  να..κρατάνε  χρόνια ..Προσέξτε  όμως το  ένα  είναι..” πεδιλάκι “ αεράτο κι’ ανάλαφρο , ούτε δύο…κιλά ..

   Τα έχει  η  Σοφία σε πρώτη  θέση για  να θυμίζουν  το  μάστορά  τους , ε … και  για  συναισθηματικούς  λόγους βέβαια ..

  Η  Σοφία  σε  ώρα  εργασίας , περιποιείται  κάποια γόβα..στιλέτο…

    Θα πρέπει ακόμα  να  τονίσουμε , πως  ο αείμνηστος  Μπάμπης , ήταν  κοινωνικότατος , άνθρωπος  της  αγοράς  , όπως  λέμε και γνώριζε  απ’ την  καλή κι’ απ’ την  …ανάποδη , τη  Λιδορικιώτικη  ζωή , και  είναι  κρίμα που δεν μπορέσαμε να καταγράψουμε τις υπέροχες ιστορίες  απ’ την  παλιά  Λιδορικιώτικη  ζωή ..αυτό  εξ’ άλλου  φαίνεται  κι’ απ’ τις πάμπολλες  φωτογραφίες , με  διάφορες  παρέες ..

   Με  τον Κ.Αναγνωστόπουλο – Κοτίνο , σε  κάποια ..βουκολική  εξόρμηση ..

  Με το  Θανάση  Φαλίδα , το Μήτσο  Δελενίκα και  τις νταμουζάνες ..βεβαίως..βεβαίως..

  Σε κάποια  εκδρομή  του  Επαγγελματικού Συλλόγου , του  οποίου  ήταν  μέλος .

   Σε  κάποιο  ραφείο , τα  πίνει όλη  η  παλιοπαρέα …

       Καλό  σας  βράδυ ….Κ.Κ.-