ΣΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΙΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΑΓΙΟΥ

 

Στη θέση «Κεφαλόβρυσος» της ΤΚ Πενταγιών δίπλα, από το αθλητικό κέντρο Πενταγιών με τα γήπεδα μπάσκετ βόλεϊ και ποδοσφαίρου 5Χ5 με πλαστικό τάπητα, κάτω από τα πανύψηλα πλατάνια και δίπλα σε άφθονο τρεχούμενο νερό, διαμορφώθηκε χώρος με πρωτοβουλία του προέδρου της ΤΚ Πενταγιών Αποστόλη Ασημάκη και με το μηχανολογικό εξοπλισμό του Δήμου Δωρίδος για την φιλοξενία παιδικών κατασκηνώσεων.

Ήδη το πρώτο γκρουπ έχει κατασκηνώσει στον εν λόγω χώρο με 45 παιδιά ηλικίας 11-14 ετών από 20 Ιουλίου - 30 Ιουλίου (Από Ζάκυνθο, Πάτρα, Αθήνα, Άμφισσα, Καρέα και Σπάτα).
Το δεύτερο γκρουπ παιδιών ηλικίας 16 -19 χρονών θα κατασκηνώσει από τις 2 -13 Αυγούστου. Ο εκπρόσωπος με τη βοήθεια του Δήμου θα προσπαθήσει να βελτιώσει τις υποδομές ώστε η κατασκήνωση να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο με μεγαλύτερες συμμετοχές, ενώ θα καταβληθούν προσπάθειες ώστε η λειτουργία του χώρου ως κατασκήνωση να γίνεται και άλλες εποχές του χρόνου.
Τα οφέλη για την ευρύτερη περιοχή από τις δραστηριότητες αυτές είναι πολλά, αφού γνωρίζουν την ορεινή περιοχή της Δωρίδας ακόμα περισσότεροι νέοι άνθρωποι, έχουμε μεγαλύτερη κατανάλωση τοπικών προϊόντων κ.ά.
Σήμερα Τετάρτη 22 Ιουλίου επίσκέφθηκαν τον χώρο ο Αντιδήμαρχος Δωρίδος Κώστας Υφαντής, ο εκπρόσωπος της ΤΚ Πενταγιών Αποστόλης Ασημάκης, ο ειδικός συνεργάτης του Δημάρχου μηχανικός Μιλτιάδης Ασημακόπουλος και ο Δημήτρης Καραδήμας μέλος του τοπικού συμβουλίου της ΤΚ Πενταγιών για να καλωσορίσουν τους κατασκηνωτές και να καταγράψουν τις τυχόν ελλείψεις των υποδομών και του χώρου ώστε να βελτιωθούν άμεσα.
"DORIDA news"

  “ ΛΙΔΩΡΙΚΙ “
   ΕΠΙ   ΤΕΛΟΥΣ …!!!
   Είδαμε  και  μια  εξαιρετική  πρωτοβουλία , στο  Δήμο  μας ,  φυσικά όχι  απ’ την  Δ.Α , αλλά   απ’ τους  Πενταγιώτες  , που  αξιοποίησαν κατά  τον  καλύτερο  τρόπο το  υπέροχο  αυτό  κομμάτι του Κεφαλόβρυσου  , τους  αξίζουν  συγχαρητήρια και  μακάρι αυτή  η  ενέργεια να  είναι..το  σπίρτο που  θα  πυροδοτήσει  και  θα..ξυπνήσει τον αδιάφορο , για  την  ορεινή  Δωρίδα  πάντα , Δήμο  μας ..
   Πόσα  πράγματα  θα  μπορούσαμε  να  φτιάξουμε  στον  Δήμο  μας , αν  υπήρχαν  δραστήριοι αυτοδιοικητικοί  όπως  οι  Πενταγιώτες ..
  Δεν  γνωρίζουμε  βέβαια αν  αυτή  η υπέροχη  Πενταγιώτικη πρωτοβουλία , γνωστοποιήθηκε  στα  χωριά  μας  ώστε  να  συμμετάσχουν και παιδιά  απ’ τη  Δωρίδα , όπως δεν  σας  κρύβουμε  δε  πως  δεν  μας  πολυαρέσει , η..φωτογράφιση  στην  πανέμορφη κατασκήνωση  και  αντιδημάρχου του Δήμου , που  μας  θυμίζει  το  παλιό..καπέλωμα και το..απίθανο εκείνο …” κατόπιν ενέργειών  μας…κλπ..κλπ.” και  το  όλοι  θα …πολεμήσετε και  όλοι  θα…ΔΟΞΑΣΤΟΥΜΕ …!!!  ( Παλιά  μου τέχνη..κόσκινο ..)
   Η  Λιδορικιώτικη  ταπεινή σελίδα , αισθάνεται  περηφάνια  που  επί  τέλους  κάτι…” κινείται “ στην  περιοχή  μας , έστω  και  από  μεμονωμένους συμπατριώτες  μας , όπως  επίσης και  την  ανάγκη  να  ευχαριστήσουμε και να ..συγχαρούμε  όλους  όσους  είχαν   την  ιδέα ,  την  πρωτοβουλία και  το..κουράγιο  να  για  το  φτιάξιμο της  όμορφης  κατασκήνωσης  στο  ονειρεμένο  Κεφαλόβρυσο , στο οποίο ,  έχουμε  παλιότερα περάσει  εκπληκτικές  μέρες , όσο  για  τις..φωτογραφίσεις , τι  να πούμε , δεν  χρειάζονται  περισσότερα  σχόλια , ευτυχώς, που  ο  κόσμος  έχει  καταλάβει  πολλά ..πράγματα  και δεν.. “ μασάει πια “, για  να  χρησιμοποιήσουμε  την  γλώσσα  της ..πιάτσας …Κ.Κ.-

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΕΣ ΤΡΙΩΝ ΓΕΝΕΩΝ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

Από τη δεκαετία του ’50 στο «Χαρούμενο Χωριό» έμαθαν έναν άλλο τρόπο ζωής

Της Βασιλικης Χρυσοστομιδου

Ο χρόνος μοιάζει σταματημένος στο «Χαρούμενο Χωριό» στη Βαρυμπόμπη, την κατασκήνωση του ομίλου της ΣΤΑΣΥ Α.Ε. και της Alpha Bank. Απόψε, οι κατασκηνωτές δεν έχουν ηλικία. Ολοι τους, κρίκοι της ίδιας αλυσίδας: από τον παππού, που στη δεκαετία του ’50 έμαθε εδώ να ρουφάει τις χαρές της ζωής και σήμερα φέρνει τα εγγόνια του, μέχρι τον νεαρό που χρησιμοποιεί το ίδιο ντουλάπι που είχε κάποτε η κατασκηνώτρια μητέρα του.

«Εδώ μεγάλωσα. Επτά χρονών πρωτοήρθα, το 1955. Κι από τότε, περίμενα πώς και πώς για να έρθω», λέει συγκινημένος ο κύριος Δημήτρης Νίκας. «Τι να πρωτοθυμηθώ; Το αγαπημένο μου κυνήγι του θησαυρού; Τις σκανταλιές; Εδώ απέκτησα τρομερά εφόδια για όλη μου τη ζωή: αγάπη, πνευματικότητα, ελευθερία έκφρασης, αλλά και γερές φιλίες που συντηρούνται ώς σήμερα», καταλήγει. Ανάλογα συναισθήματα καταθέτει και ο κ. Απόστολος Τζιράς, ο οποίος φέρει τη διπλή ιδιότητα του παλαιού κατασκηνωτή και γιου της Ειρήνης Τζιρά, υπεύθυνης τότε για την οργάνωση των κατασκηνώσεων: «Οταν το 1950 ο επιχειρηματίας Στρατής Ανδρεάδης αγόρασε την έκταση με χρήματα των επιχειρήσεών του, ΕΗΣ (Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι) και Εμπορική Τράπεζα, που προοριζόταν για τα παιδιά των εργαζομένων, εγώ 6-7 χρονών παιδί, ακολουθούσα τη μητέρα μου. Δύσκολες εποχές, μετά τον πόλεμο. Οι παροχές, εκτός από υλικές, και πνευματικές. Προσωπικά, ωφελήθηκα πολλαπλώς ως άνθρωπος: δημιούργησα δεσμούς με ανθρώπους που συνεχίζονται μέχρι τώρα, έγινα εξωστρεφής. Σίγουρα υπάρχουν κατασκηνώσεις με καλύτερες εγκαταστάσεις. Στη συγκεκριμένη, όμως, παραμένει αναλλοίωτο το πνεύμα – κι ας αλλάζουν οι άνθρωποι». Πράγματι! Θα απογοητευθεί όποιος αναζητήσει πισίνες ή υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις.

«Ενα με τη φύση»

Πρόκειται για μια απόλυτα παραδοσιακή κατασκήνωση: χώμα, πεύκα, κιόσκια. Μοναδικές «πινελιές» στον χώρο, τα έργα των παιδιών: ζωγραφιές, κατασκευές. Επιπλέον, αν και η σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία τεχνολογίας φαίνεται αδιανόητη για τα παιδιά της γενιάς του facebook, σύμφωνα με τον βετεράνο πλέον 16χρονο Κωνσταντίνο Παναγιωτίδη -11 χρόνια φαν του «Χ.Χ.», γιο της Λίνας Δαμιανίδου, αλλοτινής κατασκηνώτριας, «εδώ γινόμαστε ένα με τη φύση. Είναι αλήθεια ότι ερχόμαστε με “θέματα”, όμως τελικά κάνουμε αποτοξίνωση από Η/Υ ή κινητά». Η ζωή του Κωνσταντίνου και της οικογένειάς του, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατασκήνωση – παππούς, θείος, νονοί… «Είναι σαν το δεύτερο σπίτι μας. Χτίσαμε φιλίες, συγγενέψαμε. Εκεί που τρώγαμε και κοιμόμασταν, είναι τώρα τα παιδιά μας και κάνουν αυτά που κάναμε κι εμείς ως παιδιά – ένας ωραίος κύκλος», αποτυπώνει τη συνέχεια του πράγματος η μητέρα του.

«Βρήκα την ψυχούλα μου»

Ανάλογη η διαδρομή της κυρίας Ανθούλας Μωραΐτη, η οποία πρωτοήρθε το 1959. Τι κέρδισε; «Ανακάλυψα τρόπους να εκφραστώ, άκουσα για πρώτη φορά κλασική μουσική, είδα κινηματογράφο τον Χοντρό-Λιγνό, έμαθα να χορεύω, να γράφω στην εφημεριδούλα μας, ασχολήθηκα ερασιτεχνικά με την υποκριτική. Βρήκα την ψυχούλα μου».

Παιδαγωγός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας και σκηνοθέτης, ο κ. Λάκης Κουρετζής ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για να καλύψει τη θέση του αρχηγού στο νεοϊδρυθέν τότε «Χαρούμενο Χωριό»: «Ηρθα για λίγο, όμως μου άρεσε τόσο, που τελικά έμεινα 40 χρόνια!».

Αποστρεφόμενος προσφωνήσεις όπως «αρχηγέ» ή «κύριε», καθώς έκρινε ότι δεν συνάδουν με το πνεύμα της κατασκήνωσης, υιοθετεί το Μπαλού -από τον γνωστό αρκούδο που αναλαμβάνει να διδάξει στον Μόγλη τα μυστικά της ζούγκλας- και με τη συνδρομή ικανών στελεχών, όπως ο ίδιος επισημαίνει, ξεκινάει την πολυετή διαδρομή του στον χώρο. Ζητούμενο; «Να μπορεί το παιδί μέσα από το “εγώ” να ζήσει το “εμείς”. Αν και τα μέσα ήταν πενιχρά τότε, σκοπός μας ήταν να παρέχουμε στα παιδιά ψυχολογική και παιδαγωγική καλλιέργεια. Συνέχεια της κατασκήνωσης τον χειμώνα, η πολιτιστική λέσχη που δημιουργήθηκε το 1957, προσφέροντας αθλητισμό, εκμάθηση ξένων γλωσσών, φιλολογικές βραδιές». Οσο για τον πλούτο του κατασκηνωτή στο «Χ.Χ.», ο Μπαλού συνοψίζει: «Η αγάπη και ο σεβασμός για τη φύση. Το πνεύμα πειθαρχίας και ομαδικότητας. Η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και επικοινωνίας. Η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης του κάθε παιδιού».

πηγή

 πίσω στα παλιά

ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ …Η ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΑ

 

Εδώ λίγο τα έχω μπερδεμένα με τις κατασκηνώσεις εκείνα τα χρόνια.
Μετά τον εμφύλιο-συμμοριτοπόλεμο μπερδεμένη η κατάσταση....στην γειτονιά τα παιδιά τα έστελναν στην κατασκήνωση.
Μάλλον το ΠΙΚΠΑ και ο ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ έκαναν τα κουμάντα....
Κανένα μήνα πρίν σε πήγαινε η μάνα στα παραπάνω γραφεία σε εξετάζανε και σου έδιναν χαρτί για θάλασσα ή για βουνό ...για διακοπές.
Το 90% πήγαινε στο βουνό καθ΄ότι η αδενοπάθεια ήταν στην μόδα...
πρωτοξαδέρφη της φυματίωσης .
Εκάλη ...Πεντέλη πρεβαντόρια στην καθαρεύουσα....εξοχή για την γειτονιά.
Τρείς μήνες να σε μπουκώνουν στο φαϊ....να κάνεις βόλτες κάτω από τα πεύκα για να ρουφάς οξυγόνο και να αναζητάς τον Βούθουλα και την αλάνα.
Ο γιατρός με το στηθοκόπιο κολλητός σου....
Το τρίμηνο περνούσε επιτέλους και γύριζες πίσω στην αυλή με το χαρτί στην τσέπη για τα δράμια που είχες πάρει.
Η κατασκήνωση στην θάλασσα ήταν στον Άγιο Ανδρέα αλλά ποτέ δεν πήγα. Εκεί υπήρχαν σκηνές του στρατού με ράντσα....στο βουνό ήταν κυριλέ τύπου νοσοκομείου το κτίριο με πολλές άσπρες μπλούζες πέρα δώθε.
Στο χαρτί που σου έδιναν με τα δράμια που πήρες υπήρχαν και οδηγίες για τους γονείς για το διαιτολόγιο του χειμώνα.
Φρέσκο κρέας.....συκώτι μοσχαρίσιο....βουτύρατα τύπου Κερκύρας
τυριά....
Αλλά δεν είχε μέσα το χαρτί και καμμιά επιταγή....η σπιτονοικοκυρά
που έκανε και χρέη γραμματέα  στην μάνα ....απλά της το διάβασε
και το κράτησε.
Ήταν πλέον δική της υπόθεση η διατροφή μου....
Μπορείς να την ξεχάσεις....μπορείς να μην την θεωρείς και αυτή μάνα σου;

 pisostapalia.blogspot.gr