ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΟΜΟΡΓΟ..ΠΑΡΑΜΥΘΙ…
Ένα καλοκαίρι αδέρφια , πάνε τώρα μερικά χρόνια , μεσημεράκι αργά , εμφανίσθηκε στο χωριό μας , στη Βαθειά συγκεκριμένα , ένας ξένος , με άσπρα μακριά μαλλιά , συμπαθέστατος , με πολύ ευγενική φυσιογνωμία , Άγγλος , που ήθελε να πάει στο Κροκύλειο , και όλα αυτά τα ζητούσε στα Αγγλικά , γιατί δεν γνώρισε..γρι..Ελληνικά .
Τον βρήκαμε λοιπόν να κουβεντιάζει με την κυρία Ίνγκριντ Αρβανίτη , που έχει το πρατήριο άρτου κλπ , και στην συζήτηση μας ανέφερε την ιστορία του ξένου μας..
Ο μετέπειτα..φίλος μας , λέγεται Terry Shepherd , γεννήθηκε στην Αγγλία , γύρω στα 1940 , έζησε πολλά χρόνια στη Νέα Ζηλανδία , και ασχολιόταν με τις υποβρύχιες ..έρευνες , κάτι σαν τον …Κουστώ , δηλαδή .
Τα τελευταία χρόνια , συνταξιούχος πια , κάνει τουρισμό ανά τον κόσμο , μένοντας στα μέρη που του αρέσουν , στον Καναδά , πήγε για να γυρίσει όλη τη χώρα με ένα ..κανό , έφτασε και στον αρκτικό κύκλο , του άρεσε , και έτσι λοιπόν τα τελευταία 6-7 χρόνια , μένει στην πόλη Yellow Knife ( ..κίτρινο μαχαίρι ) , του Καναδά , που βρίσκεται στην στην Αρκτική όπως είπαμε..
Εκεί , γνώρισε , απ’ ότι μας είπε , ένα ηλικιωμένο Έλληνα , γύρω στα 76-78 , τον Παναγιώτη Παγώνη , απ’ το Κροκύλειο , και έγιναν φίλοι , πίνοντας καθημερινά μαζί τον καφέ τους και κάνοντας παρέα .
Ο φίλος του λοιπόν ο Παναγιώτης , έφυγε απ’ το Κροκύλειο για τον Καναδά , στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 , κυνηγημένος απ’ την..πείνα , τη φτώχεια και την..αγάπη κάποιων χωριανών του , συνηθισμένο..σπορ για την εποχή εκείνη , έφυγε λοιπόν μαζί με τον αδερφό του το Θανάση , και πήγαν εκεί στην ..άκρη του κόσμου , στην …Αρκτική , στο ..Yellow Knife , ρίχνοντας ..μαύρη πέτρα , πίσω τους όπως λέμε…
Ο Παναγιώτης , μπορεί να έριξε ..μαύρη πέτρα πίσω του , αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια , νοσταλγούσε το χωριό του , δεν ήλθε ποτέ στην Ελλάδα , ούτε και είχε επαφή με χωριανούς και φίλους του που μένουν , σον Καναδά , και είναι πάρα πολλοί …
Επειδή , λοιπόν ο Terry , θα ερχόταν στην Ευρώπη , για να δει τον ένα απ’ τους δυο γιούς του που ζει στη Βιέννη , ο Παναγιώτης τον παρακάλεσε , αν μπορεί , να κατέβει στην Ελλάδα , και να πάει στο χωριό του το Κροκύλειο , κοντά στο Λιδορίκι , να βγάλει φωτογραφίες , βίντεο , απ’ το χωριό και τους χωριανούς του , και να ρωτήσει αν υπάρχει και κανένας συγγενής του στη ζωή …η νοσταλγία της πατρίδας σε όλο το ..μεγαλείο της…
Ο Τerry , λοιπόν , ήρθε χθες το μεσημέρι στο χωριό μας , κατάκοπος , έψαχνε να βρει ένα δωμάτιο , να ξεκουραστεί λίγο , να πλυθεί και να περάσει τη βραδιά του , δωμάτιο όμως δεν υπήρχε και βρισκόταν στη διαδικασία , να πάει με ταξί στο Κροκύλειο , κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ..εφικτό , δεν υπήρχε..ταξί ..
Εδώ θα πρέπει να σας πω , πως ο φίλος μας ο Terry , όταν μιλούσε για τον φίλο του τον ανέφερε σαν Πέτρο , κάτι που προσωπικά με προβλημάτιζε , αφού το όνομα Πέτρος δεν πολυσυνηθίζεται στην περιοχή μας , για να μην πω ότι σχεδόν δεν υπάρχει , αφού λοιπόν δεν υπήρχε δυνατότητα άμεσης μετάβασης στο Κροκύλειο , ευχαριστήσαμε την κυρία Ίγκριντ , και πήγαμε στο σπίτι μου , φάγαμε , είχα μαγειρέψει την προηγουμένη , και τα είπαμε …
Βέβαια σχετικό είναι το..τα είπαμε , γιατί εγώ γνωρίζω λίγα Αγγλικά και ο φίλος μας καθόλου Ελληνικά , πάντως ..συνεννοηθήκαμε και αφού φάγαμε , είπαμε να ξεκουραστούμε 1-2 , ώρες , και μετά να τον πάω εγώ στο Κροκύλειο , έτσι και έγινε , ώρα 6 μ.μ ξεκινήσαμε για το Κροκύλειο , αλλά στο δρόμο , ο Terry , που είχε μαγευτεί απ’ την ομορφιά του γύρω τοπίου , μου εξήγησε πως ο Παναγιώτης , του είχε πει πως απ’ ότι έχει μάθει το Κροκύλειο , δεν είναι όπως παλιά , αλλά είναι πνιγμένο μέσα στη λίμνη , και δεν υπάρχουν παρά λίγα σπίτια ..
Του εξήγησα πως το χωριό είναι πανέμορφο , και μεγάλο , και δεν έχει καμιά , μα καμιά σχέση με τη λίμνη , αφού είναι σε μεγαλύτερο υψόμετρο , και είναι αρκετά μακριά , στο δρόμο διαρκώς κάναμε στάσεις διαρκώς , για να μπορεί ο Terry να βγάζει φωτογραφίες , αφού μου έλεγε διαρκώς πως είναι μαγεμένος , απ’ την ομορφιά της περιοχής , όταν δε πλησιάσαμε και είδαμε το Κροκύλειο , έμεινε ..εκστατικός , δεν χόρταινε να θαυμάζει και να..φωτογραφίζει..
Φτάνοντας , καθίσαμε στο μαγαζί , το μοναδικό νομίζω που υπάρχει , εκεί βρήκαμε και γνωστούς , μάλιστα και ένα παλιόφιλο και συμμαθητή μου τον Γιάννη τον Καρκαβίτσα , που είχα και πολλά –πολλά χρόνια να δω , μας πρόσφεραν καφέ και εξήγησα στον Γιάννη , το σκοπό της επίσκεψής μας στο χωριό του , βέβαια όπως και γω είχα υποψιασθεί , δεν επρόκειτο για Πέτρο Παγώνη , αλλά προφανώς για Παναγιώτη , γιατί Πέτρος δεν υπήρξε ποτέ στο Κροκύλειο , αλλά και κανένας δεν γνώριζε το Παναγιώτη για τον οποίο ΄μιλούσαμε .
Σιγά – σιγά ,όμως η παρέα μας μεγάλωνε , και όλοι αναρωτιούνταν ποιός άραγε είναι αυτός ο Παναγιώτης Παγώνης , στην παρέα μας είχε έρθει και ο κ.Βάρσος , που είχε κάνει στον Καναδά χρόνια , και άρχισε να μιλάει με τον Terry , που σε κάποια στιγμή ανέφερε την πόλη Yellow Knife οπότε ο κ. Βάρσος σαν κάτι να θυμήθηκε , και ω..του θαύματος , ανακάλυψε πως ο Παναγιώτης , και όχι Πέτρος , μαζί με τον αδερφό του Τομ , Θανάση , πρέπει να είναι τα…Μπαλαφάκια , που φύγαν γύρω στο ‘50 και δεν ξανάδωσαν σημεία ..ζωής ..
Και είχε πράγματι δίκιο , το παρατσούκλι της οικογένειάς τους ήταν Μπαλάφας , και κανένας δεν είχε μάθει ποτέ και τίποτα για τα παιδιά αυτά , παιδιά..τρόπος του λέγειν γιατί τώρα είναι ..υπερήλικες , τότε λοιπόν μας είπαν πως υπάρχει στο χωριό , αυτή την εποχή , ένας πρωτοξάδελφός τους , Τομ Παγώνης , Θανάσης δηλαδή , και αμέσως άρχισε η ..αναζήτησή του ..
…Η..ταπεινότης μου , ο Terry και ο φίλος και συμμαθητής , Γιάννης Καρκαβίτσας..
Σε λίγο ήρθε ο Θανάσης του εξηγήσαμε περί τίνος πρόκειται , και πως ο φίλος του ξαδέρφου του έκανε ολόκληρο ταξίδι για να δώσει λίγη χαρά στον Παναγιώτη , που δεν είναι και σε καλή κατάσταση υγείας , και να του πάει φωτογραφίες , βίντεο και πληροφορίες για το χωριό και τους συγγενείς του .
Βαθειά , πολύ..βαθειά συγκίνηση μας είχε..πλημμυρίσει όλους , γιατί κακά τα ψέματα , η χειρονομία του Terry , δεν είναι και τόσο..συνηθισμένη , στην εποχή μας τουλάχιστον , και διαπίστωνε κανένας το φανερό και έντονο ενδιαφέρον για το φίλο του , που γνώριζε μόνο λίγα χρόνια .
Σε λίγο , στην παρέα μας ήρθαν κι’ άλλοι , καθώς και ένας παλιός καλός φίλος , ο Βασίλης Κρίτσας , δάσκαλος , που πήγαινε σχολείο στο Λιδορίκι , και γίναμε μια όμορφη και..κατασυγκινημένη παρέα , που μιλούσε για τα ..ξεχασμένα..Μπαλαφάκια , και τότε μας είπαν και διάφορες λεπτομέρειες για τη ζωή των παιδιών , πριν φύγουν , μια ατμόσφαιρα..εκπληκτική…
Ο Terry , μου είχε ζητήσει , να του κλείσω δωμάτιο στον ξενώνα , για 2-3 μέρες , ώστε να συγκεντρώσει όλα όσα ήθελε να πάει στο φίλο του , ενώ κατέγραφε όλα όσα μάθαινε για το χωριό και τους συγγενείς του φίλου του , όταν όμως προσπάθησα να τηλεφωνήσω για το δωμάτιο , ο Θανάσης ( Τομ ) Παγώνης , πρότεινε να φιλοξενήσει αυτός το φίλο του πρωτοξαδέρφου του , στο σπίτι του , και έτσι πλέον όλα ήταν τακτοποιημένα..
Κάτσαμε αρκετή ώρα , κουβεντιάζοντας , πάντα γύρω απ’ τα..Μπαλαφάκια , και σιγά – σιγά , ήρθαν οι..μνήμες του παλιού καιρού , είχαν περάσει βλέπεις κοντά …60 χρόνια , μια ζωή ολόκληρη , και εγώ πια ήμουνα ήσυχος , γιατί άφηνα το …φίλο μου τον Terry Shepherd , που ξεκίνησε απ’ την άκρη του..κόσμου , για να δώσει λίγη χαρά στον φίλο του , σε πολύ-πολύ καλά χέρια , τα ..μάζεψα , γιατί νύχτωνε κιόλας , και έφυγα για Λιδορίκι , αφού δώσαμε ραντεβού με τον Terry , στην Αθληνα όταν θα φεύγει για ..Yellow Knife , φορτωμένος με ..αναμνήσει και μπόλικη ..αγάπη για τον φίλο του τον Παναγιώτη Παγώνη , το..Μπαλαφάκι , που όσα χρόνια κι΄αν πέρασαν , ένα κομμάτι της καρδιάς του ήταν ..αφημένο , εδώ στο..Κροκύλειο..
Όσο για μένα ..λόγω ιδιοπαθούς..συναισθηματικότητας , ένοιωσα πως κάτι ΄..άλλαζε τριγύρω μου , γιατί δεν σας κρύβω , πως αυτή η ..απλή ιστοριούλα , με συγκίνησε ..ιδιαίτερα , γιατί..τόνωσε την πεποίθησή μου , πως όσο υπάρχουν άνθρωποι , θα υπάρχει ..ανθρωπιά κι’ αγάπη…
Επιστρέφοντας , το σούρουπο της 6 Ιουνίου 2009 , έβγαλα και τις σχετικές μου φωτογραφίες , όταν δε πλησίαζα στο Λιδορίκι είχε αρχίσει να νυχτώνει και είχε ένα ..φεγγάρι…Παναγία μου …
Καλό σας απόγευμα , και να θυμάστε πως , όσο υπάρχουν ..” άνθρωποι “ , υπάρχει και …ελπίδα ..
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment