Φωτογραφία της δεκαετίας του 1880 , από κάποιο πανηγύρι της εποχής , που ανταποκρίνεται απόλυτα στην περιγραφή του μπάρμπα Σπύρου . Στη μέση ο οργανοπαίχτης κι’ ολόγυρα ο χορός και το…” φιλοθεάμον “ κοινό…
“ Τα παλιά χρόνια που πανηγυρίζαμε στο Λιδορίκι του Αγίου Γεωργίου και της Ζωοδόχου Πηγής , όταν σχόλαγε η εκκλησία χόρευαν απέξω και το απόγευμα κατέβαιναν κάτω στην πλατεία Αλωνάκι κι’ άρχιζε άλλος χορός , πολλές φορές και διπλός χορός .
Η “ αγάπη “ το απόγευμα της Λαμπρής , στο Αλωνάκι της δεκαετίας του ‘30 .
Εκεί , αποπάνω απ’ το Αλωνάκι , ήταν το οικόπεδο του Γκισερλή ( από το σπίτι του Μποβιάτση έως του Παπανικολάου , τα Παπαδοπουλέϊκα τα άλλα δεν είχαν χτιστεί ) και προς την πλατεία ήταν ελεύθερο . Δεν υπήρχαν σπίτια εκεί και στα δέματα ( τις μάντρες δηλαδή ) μαζευόταν όλο το χωριό – παιδιά , κορίτσια και γυναίκες με τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους - και άλλοι κάθονταν στα δέματα , άλλοι έπαιρναν καθίσματα απ’ τα σπίτια τους κι’ άλλοι απ’ τους γειτόνους .
Απόγευμα Λαμπρής του 1934 στο Αλωνάκι , ο κόσμος συγκεντρωμένος στην πλατεία , με ανοιχτό το μέρος για την ορχήστρα και το χορό .
Κάθονταν εκεί και κάνανε χάζι βλέποντας αυτούς που χόρευαν και διασκέδαζαν , γυναίκες και κορίτσια με τα κουλούκια και τις μπεμπέλες ( ήταν ένα είδος νταντέλας που τις βάζανε στην άκρη των μαντηλιών τους ) και πήγαιναν και πιάναν το χορό και χόρευα;ν άνδρες και παιδιά με τις φουστανέλες και με το κεντητό τσιπούνι και με τα Τυρναβέϊκα τσαρούχια με τις μεγάλες φούντες , ελάχιστοι φορούσαν “ φράγκικα “ , δηλαδή παντελόνια και γραβάτες , που τις λέγανε “ τσοκάνια “ .
Στις φουστανέλες είχανε ένα ζωνάρι πολύ πλατύ , με τα χρώματα της Ελληνικής σημαίας και ένα σελάχι που του βάζανε το κεντητό μαντήλι , τον καθρέφτη , την τσατσάρα , τον πριόβολο , τα στουρνάρια , και την ίσκα που ανάβανε το τσιγάρο , και πολλές φορές και την κουμπούρα . Το μαντήλι το βάζανε μισό μέσα στο σελάχι και το μισό απέξω , να φαίνεται το κεντητό . Το σελάχι είχε τέσσερις με πέντε θήκες που βάζανε τα παραπάνω είδη .
Λαμπρή του 1934 , στο Μαστρογιαννέϊκο στο Αλωνάκι .
Όταν άρχιζαν τα κλαρίνα και χόρευαν , πετούσαν στα όργανα πενταροδεκάρες , κι αν χόρευε ένα πρόσωπο που είχε πολλούς φίλους και συγγενείς , έπεφταν βροχή οι χάλκινες πεντάρες . Άλλες πέφτανε γύρω στα όργανα και άλλες μέσα στο χορό . Τότε πήγαινε ένα παιδί τις μάζευε αι τις έβαζε σε ένα πιάτο που είχανε πάνω σε μία καρέκλα δίπλα τους οι οργανοπαίχτες . όλο πενταροδεκάρες ρίχνανε και από αυτές οι δεκάρες ήταν λίγες . Όταν γέμιζε το πιάτο , ο κλαριντζής το άδειαζε στην τσέπη του , πίσω , κι’ όταν τελείωνε ο χορός τα μοιράζονταν μεταξύ τους και δίνανε και στα παιδιά που μάζευαν τα λεφτά 4-5 πεντάρες κι’ αυτά νόμιζαν πως πήραν ολόκληρο θησαυρό και πήγαιναν για τσοπέλα σύκα ή καραμέλες , φτιάχνανε τρίγωνα με μπαρούτι ή αερόστατα , χαρταετούς κλπ .
Μεταπολέμική μουσική “ κουμπανία “ σε κάποιο Λιδορικιώτικο πανηγύρι , κλαρίνο Θαν. Πίτσιος – Φαλιαμπάρας , Λαϊνης κλαρίνο , Κακόπουλος σαντούρι και Γ. Πανάγος λαούτο .
Όταν νύχτωνε , ο κόσμος πήγαινε στα καφενεία και τις ταβέρνες και εξακολουθούσε το γλέντι οικογενειακώς .
Θυμάμαι ένα Πάσχα , μικρό παιδί , παρακολουθούσαμε με τον Αριστείδη Γατάκη , του Κουτουλιά , αυτούς που χόρευαν στο Αλωνάκι . Με τον Αριστείδη ήμασταν φίλοι αχώριστοι , πηγαίναμε στο χαρμαινόρεμα και πιάναμε με τα χέρια ψάρια , χέλια και καβούρια .
Ήταν δυο χοροί , ο κόσμος είχε πιάσει όλο το οικόπεδο του Γκισερλή , από πάνω μέχρι την άκρη του δρόμου . Οι γύφτοι με το τούμπανο και την καραμούζα χάλαγαν τον κόσμο…
Αυτά πριν από 70 και παραπάνω χρόνια .
Τώρα , έχουμε πικ- απ και μαγνητόφωνα , αλλά δεν έχουμε παιδιά να τρέχουν για πενταροδεκάρες …ούτε εκείνο τον ενθουσιασμό , εκείνο το κέφι , εκείνη τη ζωή…”
Σπύρος Γ. Καψάλης
ΣΗΜ: Η παραπάνω ανάμνηση του μπάρμπα Σπύρου Καψάλη , δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ Λιδωρίκι “ του Γιώργου Καψάλη το Μάρτιο του 1984 , στο φύλλο αρ. 28 και υπολογίζοντας τα χρόνια ,συμπεραίνουμε πως πρόκειται για περιγραφή Πασχαλιάς πριν 100 περίπου χρόνια , ίσως και λίγο περισσότερα ….
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …..Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment