ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ..

Όταν θα σβήσουν του καλοκαιριού , οι λαμπερές οι μέρες ,
και ξεχαστούν , τ’ Αυγούστου , οι φεγγαρόλουστες βραδιές ,
του φθινοπώρου η θλίψη , με τη μοναξιά θ’αλλάξουν , πάλι , βέρες ,
λες κι’ ειν ‘ η μοίρα πάντα αυτή , στις έρημες , μοναχικές καρδιές .

Τους ήλιους σου , τους μυστικούς , που σαν θεούς τους.. λάτρεψες ,
εκεί , στου ξεχασμένου κουμαρόδασου το σκουριασμένο θρόνο ,
άμποτε , να ‘ταν μπορετό , να νοιώσεις πως και πάλι ..λάθεψες ,
πληρώνοντας το λάθος σου , κι’ αυτό , με της ψυχής τον..πόνο..

Τα νοσηρά εκείνα , του Αυγούστου , μουχλιασμένα απόβραδα ,
οπού ‘καναν τις σκέψεις να..γλιστρούν , στα νοτισμένα φύλλα ,
ενώ , της λίμνης η δροσάτη ανασαιμιά , διαπερνώντας τα..ξερόκλαδα ,
σκόρπαγε , ολόγυρα , εκείνη την παράξενη της σιωπής ανατριχίλα..

Πολλά , θυμήσου , εκεί , στον τόπο αυτό , το μυστικό κι’ αγαπημένο ,
έγραψες κι’ έσβησες , μες στης ψυχής σου το κρυφό το καλαντάρι ,
μα ‘φηνες , τον κρυφό , παλιό σου , εκείνο πόθο , πάντα φυλαγμένο ,
προσμένοντας , του φθινοπώρου τη γλυκιά μαλαγχολιά να σου τον πάρει…..Κ.-


K.AΨΑΛΗΣ


Aθήνα 1-5 /8/2009