Μια φωτογραφία που δημοσιεύσαμε σήμερα αγαπημένοι μου φίλοι , με δύο Λεβεντόγερους , τον Μπακόϊαννο και τον Ασημ. Δρόσο και που στο βάθος διακρίνεται και το παλιό κτήριο του Δημοσίου Ταμείου , έφερε στο νου της αγαπημένης μας φίλης Ελένης Μίαρη . Μπούρα , χίλιες δυο..αναμνήσεις .
Η Ελένη έζησε με το αείμνηστο σύζυγό της Γιώργο Μπούρα , που ήταν Δ/ντής στο Ταμείο , μια πενταετία στο χωριό μας , 1977-82 , αν δεν κάνω λάθος , αγάπησαν λοιπόν το χωριό μας και η αγαπητή Ελένη , έχει στείλει πολλές “ αναμνήσεις της “ , που έχουμε κατά καιρούς δημοσιεύσει , ας θυμηθούμε απόψε μία …
ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Της Ελένης Μίαρη - Μπούρα
“ Ώρα τρεις το μεσημέρι , ό ήλιος μπαίνει από τιις μπαλκονόπορτες του σπιτιού μου . Χαρά θεού .
Φαίνεται έρχεται η άνοιξη πρώϊμα, άλλωστε τι 'εχει μείνει στα κανονικά του την σήμερον ημέρα ,και μεις οι 'ιδιοι αλλού είμαστε και αλλού βρισκόμαστε . Να τώρα το μυαλό μου ταξιδεύει χάνεται χιλιόμετρα και χρόνια μακρυά.
Τραβάω την κουρτίνα και κοιτάζω το περίπτερο του Μπούγαλη στο Αλωνάκι . Έχει κίνηση σήμερα , σκέπτομαι , λες και με απασχολούν τα οικονομικά του ανθρώπου.
Ελένη πλήττεις , λέω στον εαυτό μου , κάτι πρέπει να κάνεις , τι όμως ;
Ο καιρός θαυμάσιος , τέλος Φλεβάρη του σωτήριου έτους 79-80 , οι αμυγδαλιές ντυμένες νυφιάτικα ,για μένα πρωτόγνωρες απολαύσεις των ματιών, είχα βλέπεις για πρώτη φορά απομακρυνθεί από την Αθήνα . Εδώ άλλωστε γεννήθηκα και μεγάλωσα.
"Ομως μου έλειπε η καφετέρια η παρέα μου οι φίλοι μου.
Ξαφνικά το αποφάσισα .
Έπρεπε να απολαύσω την σημερινή ανοιξιάτικη ημέρα.
Βάζω το μπουφάν και κατευθείαν για τον πλάτανο. Τραπεζάκια 'εξω λοιπόν , και τα γεροντάκια να λιάζονται να παιζουν τάβλι , πρέφα , σκηνές γνωστές σε σένα τις συνάντησα και στις δικές σου περιγραφές παλαιότερης εποχής .
Το ίδιο σκηνικό λοιπόν.Τα μάτια ξαφνικά στράφηκαν επάνω μου .
Τι γυρεύει τούτη πρωϊ στο καφενείο ;
Βλέπεις , οι γυναίκες ακόμη δεν πολυέβγαινα μόνες τους σε τέτοιους χώρους. Αυτά φοβόμουν . Ντράπηκα , ήμουν δεν ήμουν 23 ετών και ολίγον σεμνή και έτσι όπως με κοιτούσαν λύγιζαν τα πόδια μου. Ελένη πάρτους τον αέρα σκέφθηκα έξ άλλου σε λίγο θα σχολάσει και ο Γιώργος από το Ταμείο και θα αποκασταθείς στην σκέψη τους .
Κάθομαι που λες , η καλή σου , σε κάποιο τραπεζάκι και κάνω σινιάλο στον κ. Ευσταθίου , έτσι νομίζω λεγόταν ο μαγαζάτορας , για το σχετικό καφεδάκι.
Ορίστε κυρία Ταμίαινα , μου λέει, ένα μέτριο απαντώ και ένα τασάκι άν θέλετε.
Βλέμμα γεμάτο απορία και ελαφρό κούνημα του κεφαλιού γεμάτο περίσκεψη.
Σαν να διάβαζα τις σκέψεις του .
<< Βρε που καταντήσαμε , δεν πάει να πλύνει κανένα σκουτί, μου θέλει και τασάκι…>>
Έκανα πως θαύμαζα το ύψος και την καταπράσινη φυλλωσιά του πλάτανου , άξιζαν άλλωστε τον θαυμασμό μου, για να αποφύγω το βλέμμα του όμως σκεφτόμουν ήδη την επόμενη στιγμή.
Έρχεται ο καφές το νεράκι εγώ όμως σήμερα θα ολοκλήρωνα την επανάστασή μου στην πρώτη μοναχική βόλτα μου στο Όμορφο Λιδωρίκι.
Ανάβω το τσιγάρο μου νιώθωντας τα γύρω βλέμματα να καίνε τα δάκτυλα μου.
Κοίταξα με ενδιαφέρον την εξέλιξη στο τάβλι των διπλανών μου , έπιασα κουβέντα με την σύζυγο του κ. Χρήστου και αυτό ήταν .
Ανακουφισμένη και έχοντας την γενική παραδοχή πλέον απολαμβάνω τις ομορφιές του γραφικού τοπίου...ποιανού όμως τοπίου , του.. τσιμεντένιου στην απέναντι πολυκατοικία........ “
Καλό σας βράδυ….Κ.-
No comments:
Post a Comment