ΕΝΑΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΜΑΣ .
Όλοι αδέρφια , οι παλιότεροι τουλάχιστον , θυμόμαστε τον αξέχαστο Παναγιώτη Δημητρακόπουλο , κλασσική Λιδορικιώτικη φιγούρα , με τα όποια προβλήματά του , λίγοι όμως γνωρίζουμε , τον πρότερο ..βίο του και κυρίως τα αίτια που του προκάλεσαν τα προβλήματα αυτά .
Προσωπικά , συμπαθούσα , όπως και όλοι άλλωστε , τον σχωρεμένο Παναγιώτη , και μάλιστα σε μια συζήτηση που είχα με τον πρωτανιψιό του τον Τάσο Τσώνο , σχετικά με τη ζωή του αξέχαστου Λιδορικιώτη , πήρα τις απαντήσεις που ήθελα , ψάχνοντας όμως στο " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " ( αριθ.φύλ 39 Φεβρουαρίου 1985 ) , την εφημερίδα του Γιώργου Καψάλη , βρήκα μιά πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή του Σπύρου Τσώνου , αδελφού του Τάσου , που με λίγα λόγια ρίχνει ..φως στις απορίες όλων μας , γύρω απ' τη ζωή του αγαπημένου μας Παναγιώτη , διαβάστε τη , αξίζει τον κόπο , απευθύνεται στον αξέχαστο Γιώργο Καψάλη .
" Δεν ξέρω , αγαπητέ Γιώργο , εάν έχει δημοσιευτεί το ιστορικό του αείμνηστου θείου μου Παν .Δημητρακόπουλου , της προσωπικότητας του χωριού , πάντως , τα ακόλουθα ασφαλώς θα δώσουν μια διαφορετική εικόνα από την επιφανειακή , που έβλεπε ο κόσμος .
Χωρίς να εξιστορήσω τον βίο του , μάθε ότι όταν πήγε στο στρατό , έλαβε μέρος και στην Μικρασιατική επιχείρηση και πέρασε πολλά στην καταστροφή ( από εκεί και έπαθε ) .
Όταν επέστρεψε , οι εφιάλτες από τις Τουρκικές απανθρωπιές , δεν τον άφηναν ήσυχο . Η αδέλφή του - και μητέρα μου - Αικατερίνη Κ. Τσώνου , ακόμα το λέει : " έφαγε το μπαρούτι με τη χούφτα ο αδερφούλης μου για την πατρίδα ". Διηγείται δε , ότι αρκετές φορές , στον ύπνο του , έβγαζε φωνές και βογγητά . Από το φόβο της δε , μήπως πεθάνει , η μάνα μου έκανε θόρυβο για να τον ξυπνήσει και ρωτώντας τον αν είναι καλά , εκείνος απαντούσε : " έβλεπα στο όνειρό μου τους Τούρκους , άλλους να σφάζουν , άλλους να βάζουν στο αλέτρι , άλλους να πετάνε στη θάλασσα ".
Πρέπει να γύρισε πολλά μέρη στη Μικρά Ασία , γιατί ήξερε πολλές τοποθεσίες και αρκετές Τουρκικές λέξεις . Ήταν και από τους λίγους στο Λιδορίκι που ήξερε καλό ζεϊμπέκικο ( χόρευε στα μεράκια του , σε ιδιωτικό κύκλο ) . Το μεγάλο του όνειρο ήταν να επισκεφθεί τη Μακεδονία που δεν χόρταινε να την παινεύει .
Όταν ήθελε , έδειχνε λογική σε συζητήσεις και σε συμβουλές στους μικρούς . Αναλόγως διαβασμένος κατείχε από ιστορία και στοιχειώδη φιλοσοφία . Αρκετές φορές ζητούσε να διαβάσει βιβλία και περιοδικά μας . Ήταν καλός στο σπάρσιμο και στο θέρισμα και το καυχόταν σε ένα από τα πολλά ρητά του "...γοργά σπέρνω ...γοργά θερίζω...".
Μια φορά μάλιστα , κουρεύτηκε , έκανε τα μαλλιά του χωρίστρα , φόρεσε κουστούμι και πήγε στην εκκλησία πολύ ευπαρουσίαστος .
Φιλικότατα
Σπύρος Κ . Τσώνος
Μιά σπάνια φωτογραφία του αξέχαστου Παναγιώτη , σε κάποια στιγμή..Εθνικής του..έξαρσης , δίπλα του ( μάλλον ) ο Μπάμπης Σουρμελής , ο αλησμόνητος Λιδορικιώτης και φίλος Αλέκος Κωστάκης (..Καφτανιαλέκος ) με το μικρό , τότε , Αλέκο Λαλαγιάννη .
Πολλά έχουμε να θυμηθούμε αδέρφια , για τον αξέχαστο φίλο των ..παιδικών , και όχι μόνο , χρόνων μας , τον Παναγιώτη , και θα 'ταν πολύ χρήσιμο να μάθουμε και περισσότερες λεπτομέρειες , για τη ζωή του , αυτά όμως κάποια άλλη φορά , σήμερα αξίζει να θυμηθούμε κάποια περιστατικά απ’ τη ζωή του αξέχαστου φίλου μας .
Όσοι τον είχαμε γνωρίσει , θα πρέπει να θυμόμαστε πως τα ρούχα του , ειδικά τα σακάκια του , ήταν χιλιομπαλωμένα με μπαλώματα σε σημεία που δεν δικαιολογούνταν , και όμως αυτό ήταν αποτέλεσμα της δικής του θέλησης , την οποία ..” υλοποιούσε “ ο “ προσωπικός του ράφτης “ , ο αξέχαστος Μπάμπης Χούσος , που είχε το μαγαζί του , “ Νέο Στυλ “ το έλεγε , στο Αλωνάκι .
Ο Παναγιώτης λοιπόν , είχε συγγενείς , ανιψίδια κλπ , στην Αμερική , που κατά καιρούς του έστελναν διάφορα ρούχα , κοστούμια κλπ , που ήταν σε άριστη κατάσταση , έλα όμως που ο Παναγιώτης είχε τις..προτιμήσεις του .
Πριν ακόμα τα φορέσει , τα πήγαινε στον “ μάστορα “ , τον Μπάμπη τον Χούσο και τα άφηνε για…φκιάξιμο , και όχι φυσικά για ..κόντεμα ή στένεμα κλπ , αλλά για ειδική συγκεκριμένη εργασία , που άλλαζε τελείως την εμφάνιση των ρούχων .
Είχε συνεννοηθεί με το μάστορα , ο οποίος εκτελώντας εντολές του πελάτη του , γέμιζε το ρούχο με μπαλώματα , και φυσικά όχι έτσι στον βρόντο , απλά ο Παναγιώτης γέμιζε τα ρούχα μπαλώματα , για να…κρατάνε το κρύο , να είναι πιο ζεστά , οπότε έβλεπες κοστούμι ολοκαίνουργο , να είναι…χιλιομπαλωμένο…
… Ονειρεμένη , νοσταλγική δεκαετία του ΄60 , η Λιδορικιώτικη ..καρδιά χτυπάει , που αλλού ; στη…Βαθειά…Σκληρή ..μάχη ανάμεσα σε δυο πολύ γνώριμες φυσιογνωμίες της εποχής , τους αξέχαστους : Παναγιώτη Δημητρακόπουλο , δεξιά , και του ..κοντοχωριανού μας , από Πεντάπολη , Καλαμίδα , δυο απ’ τους πολλούς ..ήρωες , που πέρασαν απ’ τη Λιδορικιώτικη ζωή , κατά καιρούς…
Καλό σας βράδυ..........Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment