Δεν ήταν και εύκολα τα μαθητικά χρόνια κάποτε...
Αυτές οι ψιλές οι δασείες οι περισπωμένες και πού να τις βάλεις και να σε στενεύει και η μπλε σχολική ποδιά και το γιακαδάκι το άσπρο.
Και η καλή δασκάλα πόσο υπομονή να είχε η μαύρη που τα έλεγε και τα ξαναέλεγε και πριν φτάσεις στο σπίτι τα είχες ξεχάσει.
Άλλο δράμα εκεί....ποιός να σε βοηθήσει;
Η έρημη η μάνα που δεν γνώριζε γραφή και ανάγνωση;
Δεν ήταν η μόνη στην αυλή οπότε δεν σου έκανε εντύπωση..το θεωρούσες φυσιολογικό αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η σπιτονοικοκυρά είχε αναλάβει το απογευματινό φροντιστήριο.
Η καλλιγραφία ήταν μάθημα στο σχολείο και κουβάλαγες μαζί την πένα την Χ την καμπουρίτσα...έτσι τις έλεγαν...με το μελανοδοχείο το στρογγυλό το πλαστικό παλιγεμάτο με μελάνι του ΜΕΝΟΥΝΟΥ που έφιαχνε και κολώνιες τότε.
Τα ατυχήματα με τα μελάνια συχνά και το άτιμο όπου λέρωνε δεν έβγαινε με αποτέλεσμα τις φάπες να τις έχεις σίγουρες όταν γύριζες στο σπίτι.
Και η δασκάλα έγραφε στον πίνακα την πρόταση και εσύ έπρεπε
στο τετράδιο της καλλιγραφίας να την γράψεις με τα καλυτερότερά σουγράμματα.
Στρογγυλά...με τσιριμόνιες την οξεία την δασεία...κυματιστή την περισπωμένη που την λέγαμε πειραχτικά και περισκοτωμένη για να εισπράξουμε με την βέργα από την δασκάλα στην παλάμη μερικές τσουχτερές ξυλιές.
πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment