Το τεφτέρι είχε διάφορα χρώματα...κίτρινο...ροζ...πράσινο.
Στην προτελευταία σελίδα ήταν γραμμένη η προπαίδεια.
Συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια το έβλεπες στα σπίτια ...περισσότερα από ένα μόνιμο άγχος για την οικογένεια αλλά και ο μόνος τρόπος για να τα βγάζεις πέρα.
Αν υπήρχαν κορίτσια στην οικογένεια το τεφτέρι του δοσά με τα είδη προικός ήταν μονίμως γεμάτο.
Περνούσε κάθε δεκαπέντε με το τρίκυκλο με το εμπόρευμα και φώναζε
"ο έμποράαας...".
Και έβγαινε στην αυλόπορτα η νοικοκυρά με το τεφτέρι στο χέρι για να πληρώσει την δόση αλλά και για να παραγγείλει κανένα σεντόνι.
"Όλα από έξι τα ασπρόρουχα τα έχω στην θυγατέρα μου..." άκουγες συχνά και η θυγατέρα θα ήταν στην εφηβεία ακόμα.
Ο μπαουλάς στην Αθηνάς έκανε χρυσές δουλειές...απαραίτητο είδος σε κάθε σπίτι.
Κάθε τεφτέρι έγραφε και κάτι στο εξώφυλλο....μπακάλης...δοσάς.
Για ένα περίεργο λόγο δεν θυμάμαι τεφτέρι από χασάπη...
ίσως γιατί δεν τον επισκεπτόσουνα συχνά οπότε δεν ήσουν οικείος.
Η Βαρβάκειος με τα κατεψυγμένα εξυπηρετούσε καλύτερα το πορτοφόλι αρνάκι Ν.Ζηλανδίας θυμάμαι σκληρό σαν λάστιχο και με κόκαλο που θύμιζε οστό αρχαίου τάφου.
Φυσικά άγευστο...αλλά θρεπτικό για να βάλεις αίμα..όπως έλεγε η μάνα που το είχε καημό να πάψει να βλέπει το κίτρινο χρώμα στο πρόσωπό σου.
Κάθε που άλλαζες γειτονιά φρόντιζες να κάνεις επίσκεψη στον νέο μπακάλη να του δώσεις το "βιογραφικό" σου και να πάρεις το νέο τεφτέρι που τον πρώτο καιρό θα είχε μικρό όριο αγορών.
No comments:
Post a Comment