Ανθρώπινες σκηνές της παλιάς Ελληνικής καθημερινότητας , ανθρωποζωγραφιές ξεθωριασμένες απ’ το πέρασμα του χρόνου και τη..σκόνη της ..αδιαφορίας μας ..Χρόνια και ..χρόνια , έχουμε ν’ ακούσουμε τραγούδια απ’ τις υφάντρες , που να τις ..σιγοντάρει ο χτύπος του αργαλειού , και σε λίγο καιρό , αν όχι και τώρα , λίγοι θα θυμούνται πως ήταν , και τι..ήταν ο αργαλειός !!
Για θυμηθείτε , πόσοι αργαλειοί δούλευαν στου χωριού μας τις γειτονιές ; Πόσα υφαντά απλώνονταν κάθε τόσο , με ..καμάρι , στις αυλές και τα ..χαγιάτια μας ; Αχ! εκείνα τα..καραμελωτά , οι ..μπαντανίες κι’ οι..βελέντζες , τα κεντητά ..στρωσίδια κι’ οι..φτωχο..κουρελούδες..χαμένοι..θησαυροί , της γνήσιας λαϊκής ..τέχνης…
Τι..πήγαμε και ..ξετρυπώσαμε απ’ τη σκονισμένη ..μνήμη μας , πρωϊνιάτικα , έτσι για να ..θυμόμαστε τα όμορφα χρόνια και να..βασανιζόμαστε …
Καλημέρα αδέρφια , να περνάτε καλά…
Απ’ το χωριό μας με αγάπη
τη θυμάμαι από παιδί …
μέρα νύχτα να υφαίνει
στου σπιτιού της την αυλή .
Κι’ ήταν τόσο ευτυχισμένη..
η κουμπάρα μας η Λένη…
Από τόσο δα παιδάκι
μπήκε η Λένη στο χορό..
στα χωράφια , στα μανάρια ..
κι’ όλο το νοικοκυριό…
Κι’ όλη λέγανε τη Λένη
χρυσοχέρα , παινεμένη..
Πρώτη πάντα στο σχολείο ,
πάντα πρώτη στη δουλειά
με χαμόγελο στα χείλη
και ολόχρυση καρδιά..
Από μάλαμα φτιαγμένη ,
η κουμπάρα μας η Λένη…
Μεγαλώνοντας η Λένη ,
άρχισε να σιγανθίζει..
και σαν τρυφερό λουλούδι ,
γύρω να μοσχομυρίζει..
Μα ήταν πάντοτε η Λένη ,
ταπεινή και μετρημένη .
‘Ομως , πέρναγαν τα χρόνια ,
κάρπισαν τα..περιβόλια
του κορμιού της , και στον κόρφο
μοσχομύρισαν..λεμόνια…
Κι’ έμοιαζε η κουμπάρα η Λένη ,
λεμονίτσα..ανθισμένη…
Κι’όλοι στο χωριό οι νέοι ,
λαβωμένοι , ερωτευμένοι ,
παίζαν μέρα –νύχτα ζάρια…
ποιόν θε ν’ αγαπήσει η Λένη..
Μα η Λένη , η καημένη..
είχε την καρδιά..σφιγμένη..
‘Όμως σ’ ένα πανηγύρι ,
τ’ Αι Δημητριού , στα πρωτοβρόχια
πιάστηκ’ η καρδιά της Λένης
μεσ’ του έρωτα τα βρόχια .
Άνθισε με μιάς η..Λένη
πού ‘ταν πάντοτε θλιμένη..
Αγάπησ’ ένα παλληκάρι ,
όμορφο σαν το φεγγάρι ,
και στο πρώτο το φιλί της
του ‘δωσε και την ψυχή της..
Μα ο νιος την ξεγελούσε ,
και μιαν άλλη αγαπούσε…
Και.. συνέχισε να υφαίνει ,
η κουμπάρα μας η Λένη ,
στον παλιό τον αργαλειό της
μοναχή..δυστυχισμένη...
Έμεινε για πάντα η Λένη...
με το νιο ...αρρεβωνιασμένη ....
Μα περνάγανε τα χρόνια ,
στραβογέρασε η Λένη ,
με το πρόσωπο σκαμένο..
την ψυχή...χαρακωμένη..
Μιά ζωή..δυστυχισμένη...
μπαντανία..μπαλωμένη..
Μεσ' τη μαύρη μοναξιά της ,
έχει πάντα..σύντροφό της ,
μέρα -νύχτα , αγκαλιά της ,
τον καλό τον..αργαλειό της ...
Και συνέχισε να υφαίνει ,
η ..κουμπάρα μας η...Λένη..
Κι' όταν έφτασε η ώρα ,
το ταξίδι να...κινήσει ,
μια μονάχα επιθυμία ,
είχε η Λένη να...ζητήσει...
Και της βάλαν στο ...πλευρό της...
τον παλιό τον...αργαλειό της...
Κωνσταντίνος Ευθ.Καψάλης
Λιδορίκι 01-06 - 2007
Ανέκδοτο
ΔΙΑΒΑΖΕΙ Ο Κ.ΚΑΨΑΛΗΣ
www.lidoiki.com
No comments:
Post a Comment