ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ...ΑΓΡΙΜΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ..
Το Λιδορίκι απ΄τον Παλιόραγκο , σωτήριον..έτος 1937...
Το χωριό μας προπολεμικά .
Πολλά χρωστάμε , αγαπημένοι μου φίλοι στους προπολεμικούς δάσκαλους του χωριού μας , τους απλούς εκείνους ανθρώπους , που έπαιρναν " αγρίμια " και σωστά ..λυκόπουλα , ξυπόλυτα και πεινασμένα , και τα 'φτιαχναν " ανθρώπους ".
Δεν είχαν βγάλει ..Ακαδημίες και Ανώτερες Σχολές , ήξεραν όμως να διαπλάθουν ανθρώπους σωστούς και το απόδειξαν στην πράξη . Το ήθος τους ; ανεπίληπτο , οι κοινωνικές τους σχέσεις ; άριστες , και σ' αυτούς και τις οικογένειές τους δεν θα βρεις πουθενά ψεγάδι , το μόνο που μπορεί να τους καταλογίσει κανείς , είναι μιά...κάποια σκληρότητα , αλλά κι' αυτή , αν λάβουμε υπόψη μας τις επικρατούσες , τότε , συνθήκες στο χωριό μας , και το έμψυχο υλικό , που ήταν βαθειά επηρρεασμένο από το ηρωικό και μαχητικό πνεύμα των νικηφόρων πολέμων 12-13 , των οποίων ο απόηχος δεν είχε σβήσει ακόμα στην ορεινή μας περιοχή , τότε σίγουρα θα τη δικαιολογήσεις πολύ .
Στρατιές ολόκληρες , επιστημόνων έβγαλαν οι άνθρωποι αυτοί , και τους απέδωσαν στην κοινωνία , κι' ο Κάγκαλος , κι' ο Σφέτσος , και ο Μίχος με την Κοντολάτου , έργο πραγματικά σημαντικό . Ο μισθός , λίγος τότε , τα μέσα ..ανύπαρκτα και δουλειά απ' το πρωί ως το μεσημέρι κι' απ' το απόγευμα ως το βράδυ , ούτε ..πενθήμερα , ούτε δέκατοι τρίτοι μισθοί και φυσικά ούτε τα..."κρυφά της ..μάνας ".
Και να ..παιδεύεσαι όχι να εκπαιδεύσεις , αλλά να..ημερώσεις , να καθυποτάξεις τους ανυπόταχτους , να "στρώσεις στο ζυγό " παιδιά , σα μερικά Βαρσιωτάκια , που λιγάκι αν έκενες πως τα " τσίγκλαγες " τράβαγαν τον Κολοκοτρωνέικο σουγιά - σαν τον Αντρέα , το φίλο μου το Νιανιάρα , με την κακομοίρα τη Φακίτσα - η τον αδερφό μου το Γιώργο με την Κοντολάτου , που τη δάγκωσε στο χέρι και πήδησε τρία μέτρα απ' το μπαλκόνι στον κήπο της Κοράκαινας !!!
Που να 'βρισκες άκρη με τους Βαρσιώτες , αυτοί , όταν κατηφόριζαν γιά το σχολείο , ήταν συμφορά . Έρχονταν ομαδικά , έχοντας γιά " γκεσέμι " τους τον Κοραή ( Θύμιο Πέτρου ) οι παλιότεροι , και τον Ταλτόγιαννο οι νεώτεροι . Με τις βλαχόκαλτσές του και το κοντοβράκι του ο Γιάννης , ξυπόλυτος ολοχρονίς , μάζευε γύρω του , σαν την κλώσσα , όλα τα παιδιά του Βαρουσιού και τα 'κανε όπως ήθελε , πλη του Κοντοκρά .
Όταν κατέβαινε , αλαλάζοντας , το Βαρουσιώτικο λεφούσι , " στέναζαν " κήποι και...γιούρτια ...
Τότε το κράτος ήταν φτωχό και δεν περίσσευαν κονδύκια για τη σχολική θέρμανση , το πολύ-πολύ ν' αγόραζε καμιά ξυλόσομπα . Που ξέρανε τότε καλοριφέρ , πετρέλαια και τέτοια , σόμπα ξύλου υπήρχε μονάχα και τα ξύλα τα φέρναμε εμείς τα παιδιά , καθένα κι' από ένα ξύλο τη μέρα . Τα κάπως..ημερότερα παιδιά , κόβαμε ένα ξύλο , ίσια που να χωράει στη σόμπα , , η παίρναμε ένα αμπελίσιο κουρβούλι , κι' ήμασταν εντάξει . Μερικοί πατεράδες ( της...πλουτοκρατίας να πούμε ) γιά να μη κουράζονται οι " κανακάρηδε΄ς " τους , κουβαλώντας κάθε μέρα ξύλο , αγόραζαν , με δέκα- δεκα πέντε δραχμές , ένα φόρτωμα ξύλα από τους Σωταινιώτες και το 'στελναν στο Σχολείο και βγάζανε την υποχρέωση , δημιουργώντας όμως έτσι - άθελά τους - ένα ψυχολογικό διαχωρισμό ανάμεσα στα παιδιά τους και στ' άλλα παιδιά , που τα 'βλεπαν με περιφρόνηση .
Οι Βαρσιώτες , όμως , το 'χαν λύσει κάπως διαφορετικά , δεν είχαν αφήσει παλούκι γιά παλούκι ελάτινο στα γιούρια τα ξένα .Τα 'βαζαν ανάμεσα σε δυό λιθάρια και τάσπαγαν με μιά βαριά πέτρα και το μοιράζονταν στα τρία η τα τέσσερα . Τα γιούρτια της Φανιώς , της Κρυστάλλως και της Σούλιαινας , είχαν " βογκήξει " .
Κι ερχόταν ένα τέτοιο παιδί στο μάθημα , κι' από πάνω θεονήστικο και...ψειριασμένο , χωρίς τετράδιο , χωρίς μολύβι , δεν είχε πλάκα , ούτε κοντύλι . Εκείνη η ..μαγκούφα η πλάκα , με το παραμικρό έσπαγε κι οι πατεράδες δεν μας αγόραζαν άλλη , μιά κλωτσιά νά 'τρωγε η ,..." μαρούδα " από κάποιον στο παιχνίδι και η πλάκα γινόταν χίλια..κομμάτια . Η , όπως η μαρούδα ήταν αφημένη καταγής , κάποιος να περνούσε , την πάταγε κι' έσπαγε η πλάκα . Πως ν' αντιμετωπίσεις λοιπόν ένα τέτοιο παιδί ; Όταν ξέρεις , είσαι συγχωριανός , πατέρας και συ ; Με το καλό η με το άγριο ;
'Ετσι περιγράφει , ολοζώντανα , ο αείμνηστος Αλέκος Κωστάκης , την προπολεμική ... Λιδορικιώτικη Δημοτικο..σχολική ζωή , κι' έτσι ήταν , φίλοι μου , τα πράγματα τότε , και ..χειρότερα , βέβαια , ήταν στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια , τα πολύ δύσκολα και σκληρά εκείνα χρόνια , γι' αυτά όμως θα τα ...πούμε κάποια άλλη φορά.......Κ.-
No comments:
Post a Comment