Πριν από το ψυγείο του πάγου υπήρχε το φανάρι.
Ένα τσίγκινο κουτί με κρισάρα που το κρεμούσες στον τοίχο για να μην το καλοκοιτάζουν οι πόντικες.
Τι τραβάγανε και αυτοί οι κακόμοιροι....δεν έμενε τίποτα γι αυτούς από φαγώσιμο.
Και πού να μείνει ...δύσκολα χρόνια.
Στο φανάρι έμπαινε κανένα πιάτο φαϊ που θα είχε μείνει για το βράδυ.
Ποιός νοιαζότανε αν ήταν ξινισμένο....γελάγανε και λέγανε ότι δεν πειράζει δεν θα θέλει λεμόνι.
Ήταν όμως ανέξοδη "οικιακή συσκευή".
Ούτε ρεύμα έκαιγε ούτε πάγο.
Η αλήθεια είναι ότι το κόψιμο ήταν συχνό φαινόμενο εκείνων των χρόνων και πώς να μην ήταν όταν η συντήρηση των τροφίμων ήταν προβληματική.
Το πρώτο "φάρμακο" καφές ωμός με λεμόνι....και πώς να το πιείς
μια αηδία αλλά αποτελεσματικό...κοβότανε το θέμα...με το μαχαίρι.
Φυσικά η ζωή άλλαξε με τον ερχομό του ψυγείου πάγου....
Το επάγγελμα του παγοπώλη κατοχυρωμένο στην γειτονιά όπως και του γαλατά.
Χωρισμένη η συνοικία .....και τηρούσαν αυστηρά τα σύνορα αυτοί οι επαγγελματίες.
Όταν πρωτοέμπαινε το ψυγείο του πάγου σε σπίτι μαζευότανε η γειτονιά για τα καλορίζικα.
Το σεμεδάκι έμπαινε αμέσως όπως και το γυάλινο βάζο με τα ζουμπούλια (αξέχαστο το άρωμά τους).
Και τέλος ο ερχομός του ηλεκτρικού ψυγείου από τον Κωτσόβολο της Αριστείδου και με δόσεις και με ανταλλαγή με το παλιό του πάγου έφερε ένα άλλο πρόβλημα.
Ήταν δύσκολο να γεμίσει με τρόφιμα και χαρακτηριστική η έκφραση
"....μπαίνει ο ποντικός και σπάει το κεφάλι του...".
πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment