Τα αναφιωτικα ειναι τοσο ερωτικα, ωστε τα 7 στα 10 φλερτ που γινονται στα λουλουδιασμενα σκαλακια τους, εχουν ευτυχη καταληξη.
Εφηβος ακομα, ειχα ανακαλυψει την ερωτικη τους δυναμικη και φροντιζα να οδηγω τις κοπελες που με ενδιεφεραν, στην κοιλια του βραχου, κατω απο τις μπουκαμβιλιες, τα γερανια και τις υγρες ορτανσιες, για να τις γοητευσω με επισης υγρες ιστοριες, για ερωτες και για παθη.
Μπορει βεβαια μερικες απο αυτες να με διεγραφαν την επομενη ημερα, ως καθ' υπερβολην παραμυθα, ωστοσο εκει απανω, στα αναφιωτικα, το πρωτο φιλι, τα καταφερνα να τους το κλεψω...
Φαινεται οτι αυτη η μαργαριτενια συνοικια της Πλακας, εχει κατι να καμει με τον ιδιο τον ερωτα.
Γιατι, οπως πολλες ερωτικες ιστοριες, ξεκινησε ως μια παρανομια και κατεληξε ως μια απο τις ωραιοτερες αναμνησεις της πολεως των Αθηνων...
Οι κακες γλωσσες της ιστοριας λενε οτι η συνοικια χτιστηκε απο αναφιωτες μαστορες, που ειχανε ερθει στην Αθηνα προκειμενου να βρουν δουλεια στην οικοδομηση των ανακτορων του Οθωνα. Ωστοσο την ιδια περιοδο ειχε εκπονηθει το ρυθμιστικο σχεδιο των Αθηνων και ολος ο χωρος κατωθεν και περιξ του βραχου της Ακροπολεως θεωρουνταν ως μη οικοδομησιμος, ακριβως για να αναδειχθουν τα αρχαια μνημεια.
Μεγαλοϊδιοκτητες ομως της Αττικης γης, οπως ο στρατηγος Μακρυγιαννης, που κατειχαν σημαντικο αριθμο οικοπεδων στα μη οικοδομησιμα τεμαχια, δεν ηθελαν να πεσει η αξια της περιουσιας τους και εβαναν στη ζουλα, τους αναφιωτες μαστορους, να χτισουνε παρανομα τα σπιτια τους απανω στη γηραια κοιλια του βραχου.
Υστερα κι αφου πια ειχε συντελεστει το εγκλημα, βγηκανε και κλαιγοντουσαν στον βασιλια οτι δεν μπορουσανε τωρα να διωξουνε φτωχους ανθρωπους, που αν μη τι αλλο ησαν και εξαιρετικοι μαστοροι και θα συνεβαλαν στη λαμπροτητα των νεοανεγειρομενων ανακτορων.
Το πραγμα οπως συμβαινει παντοτε στην Ελλαδα, παρεμεινε μεταξυ νομου και παρανομιας, εως σημερα.
Για τις νεανικες ερωτικες μου αποπειρες, ειχα επιλεξει ενα σημειο στα αναφιωτικα, απο οπου μπορουσα να εχω ειδυλλιακη θεα στο λεκανοπεδιο των Αθηνων αλλα και την καταλληλη μοναχικοτητα, ωστε να μπορω ανετα να την πεσω στην υποψηφια ερωμενη μου.
Με χαρα μου διαπιστωσα τις προαλλες, που ξανακαμα βολτα στα αναφιωτικα, οτι το σημειο αυτο παραμενει ακριβως ιδιο κι απαραλλαχτο, οπως τοτε στα πρωτα σκιρτηματα των ερωτων μου.
Το μονο που εχει προστεθει ειναι μια λερη επιγραφη με ενα τοξο που δειχνει το μονοπατι προς την ακροπολη.
Η κυρια Ζωρζετ, μου ειχε πει καποτε οτι της εσπαγαν τα νευρα οι διαφοροι τουριστες, που σταματουσανε λαχανιασμενοι εξω απο την πορτα της, για να τη ρωτησουν πως θα εφταναν στην ακροπολη.
Η Ζωρζετ, μαζι με αλλους κατοικους της ονειρικης συνοικιας, εκαμαν διαφορες παραστασεις στον δημο, ωσπου στο τελος εδεησαν να κοτσαρουνε μια πινακιδουλα, για να ξερει ο πασα ενας, πως θα φτασει ως τα προπυλαια.
Τον καιρο ομως που γνωρισα τη Ζωρζετ, δεν υπηρχανε αλλες πινακιδες, εξον απο τις φωτιενες επιγραφες των ντισκο μπαρ και των μπουζουξιδικων, που επνιγαν τοτε την Πλακα.
Το σπιτι της Ζωρζετ ηταν χωμενο μεσα στην καρδια των αναφιωτικων, σιμα στο μονοπατι που φερνει γυρα τον βραχο και καταληγει στον πλακοστρωτο πεζοδρομο της Πνυκας.
Το ειχε αγορασει απο εναν συνταξιουχο καπετανιο, απογονο των παλαιων νησιωτων, οταν εξαντληθηκε πια η υπομονη του απο την τρομερη ηχορυπανση της Πλακας κι αποφασισε να εγκαταλιψει το πατρογονικο του και να παει να ζησει το υπολοιπο της ζωης του σε καποιο ησυχο προαστειο.
Για τους ιδιους ακιρβως λογους πολλοι πλακιωτες πωλουσαν τοτε τα σπιτια τους παμφθηνα.
Η Ζωρζετ σταθηκε τυχερη, γιατι, χωρις να εχει ιδεα για το δρομολογημενο σχεδιο των σοσιαλιστων, ηρθε και επεσε στην περιπτωση.
Αυτοι οι κλεφταραδες του σοσιαλισμου, αφηνανε επιτηδες τα κωλαδικα ασυδοτα να καμουν τη ζωη των πλακιωτων ανυποφορη, ετσι ωστε να πεσουνε οι τιμες και να αρπαξουνε την αθηναϊκη γη για πενταροδεκαρες. Το σχεδιο φυσικα κρατηθηκε μυστικο και το γνωριζανε μονον οι ιδιοι, που τρεξανε να αγορασουν οτι πωλουνταν.
Οταν πια αγορασανε σχεδον τα παντα, βγαλανε μιαν ωραια απαγορευση, ξαποστειλανε τα μπαρ, τα μπουζουξιδικα και τις ντισκο και εγκατασταθηκαν στην πλακα, σαν προυχοντες. Την αξια των οικοπεδων την εκτοξευσε στα υψη και το ιδιο το υπουργειο πολιτισμου, που στο μεταξυ εγκατεστησε εκει τις πιο χλιδατες υπηρεσιες του.
Την κυρια Ζωρζετ τη γνωρισα ενα φθινοπωρινο βραδυ, που χα βγει στα βολτα στα αναφιωτικα με μια συμφοιτητρια μου, την οποια φυσικα ειχα οδηγησει στο γνωστο σημειο, για τα περαιτερω.
Δεν προκανα ομως να βανω μπροστα το ψηστηρι και εφαγα τη χυλοπιτα.
- Ακου δω Ορφεα μου, αυτα τα κολπα δεν περνανε σ' εμενα...
Και μ' αφησε στα κρυα του αναφιωτικου λουτρου.
Τοτε ακουσα ενα ζεστο γελιο. Γυρισα και ειδα μια πολυ κομψη γυναικα να στεκεται στην αυλη του σπιτιου της και να προσπαθει με δυσκολια να πνιξει το αναρμοστο γελιο της.
Κανονικα θα επρεπε να παρεξηγηθω που γελουσε μαζι μου αλλα μου εκαμε εντυπωση η ζεστασια των ματιων της κι ετσι με πιασανε και μενα τα γελια.
Αυτη ηταν η Ζωρζετ, η οποια μου αποκαλυψε [ολιγον αργοτερα] οτι συχνα με εβλεπε να καθομαι στην πεζουλα της και να ψιθυριζω ερωτολογα στα κοριτσια.
- Αν προσεξες, μου ειπε, σου την κραταω παντα καθαρη και φρεσκοασβεστωμενη!
Εκεινη ειχε περασει τοτε τα σαραντα κι εγω ημουνα μολις εικοσι.
Η συναντηση μας συνεπως δεν ηταν εντελως τυχαια, αν και η Ζωρζετ επεμενε οτι την πρωτη τουλαχιστον φορα με ειχε δει κατα τυχην. Οταν ομως προσεξε οτι ξαναηρθα και ξαναηρθα και ξαναηρθα, της εκαμε εντυπωση.
- Μετρησα οτι στα τρια ραντεβου καταφερες να ψησεις τις δυο. δεν ειναι κι ασχημα...
- Οχι δεν ειναι καθολου...
- Δεν σε πειραζει λοιπον που σημερα εφαγες χυλοπιτα
- Με πειραζει. Ηθελα παρα πολυ μια παρεα για σημερα και τωρα, αναγκαστικα θα μεινω μονος...
Η Ζωρζετ με ζυγισε με το βλεμμα και μετα μου εκαμε νοημα να μπω μεσα
- Ελα να σε τραταρω μια μπυρα, να γλυκανεις τη μοναξια σου...
Ξαναγυρισα στα αναφιωτικα, δυο βραδια μετα, αυτη τη φορα ομως μοναχος μου. Πηγα και της χτυπησα κατευθειαν την πορτα. Με υποδεχτηκε με πολλη χαρα, αν και παρατηρησα μια σκια που βαραινε το πολυ ζεστο βλεμμα της.
- Πως και δεν φλερταρεις σημερα?
- Λαθος κανεις. Φλερταρω...
- Θες να πεις οτι φλερταρεις εμενα?
- Που βλεπεις το παραξενο? Μπορουμε να παμε και στην πεζουλα, για να κρατησουμε την παραδοση...
- Ορφεα, το ξερεις οτι θα μπορουσα να ειμαι μανα σου?
- Δεν εισαι ομως...
- Ναι, δεν ειμαι...
Η αληθεια ειναι οτι δεν ειχα δει ακομα γυναικα γυμνη σε αυτη την ηλικια. Οι εμπειριες μου περιοριζονταν κυριως σε αγουρα κοριτσοπουλα, το πολυ μεχρι 22, αντε και 23 χρονων. Κυριως συμφοιτητριες μου ή γειτονοπουλες, με τις οποιες καποια στιγμη ειχαμε παιξει το ερωτικο παιχνιδι.
Ωστοσο η γλυκια ωριμοτητα της σαρκας της και η βαθια θηλυκη κινηση της, με μαγεψε.
Αν ημουνα βεβαιος για κατι εκεινη την ωρα ηταν πως την ηθελα παραπανω απο οσο ειχα ποθησει, καποια απο τις νεαρες ερωμενες μου.
Τη στιγμη που ανοιξε για να με παρει μεσα της, ενιωσα σαν προσηλυτος που μολις εκαμε τα πρωτα βηματα του σε ενα ιερο και απαραβιαστο αβατον.
Η κυρια Ζωρζετ ειχε γνωρισει πολλους ερωτες, σε αντιθεση με μενα που ακομα δεν ειχα ζησει κανεναν.
Οταν μου μιλουσε περι ερωτος, ανοιγα διαπλατα και τα αυτια μου και την καρδια μου, σαν μελλοντικος ταξιδευτης που ακουε ιστοριες για μια μακρινη ηπειρο, ανεξερευνητη.
Την ημερα της πρωτης φθινιπωρινης βροχης, την περνουσε στην κουνιστη πολυθρονα της, με την εξωθυρα ορθανοιχτη στα; συννεφα.
Ο ερωτας ελεγε η Ζωρζετ, ειναι σαν τα πρωτοβροχια. Αλλοτε ερχεται πολυ νωρις και αλλοτε ερχεται πολυ αργα. Οποτε κι αν ερθει ομως, αναζωογονει το εδαφος, αλλαζει την εποχη και ξεπλενει τις αναμνησεις.
Μου ειχε αποκαλυψει παντως, οτι επισημως ηταν ακομα παντρεμμενη με εναν Παριζιανο δικηγορο, ο οποιος ζουσε μαζι με την κορη τους, στο Παρισι.
Η κορη της ηταν μολις δυο χρονια μικροτερη μου αλλα δεν θελησε να την ακολουθησει στην Ελλαδα και εμεινε με τον πατερα της.
- Ειναι το μονο που μου λειπει, απο την προηγουμενη ζωη μου... Αν την ειχα εδω, θα ημουν πραγματικα ευτυχισμενη.
Πηγαινε ομως στο Παρισι συχνα και περνουσανε μαζι αρκετο καιρο, σε ενα σχετικα φτηνο ξενοδοχειο στην αριστερη οχθη του Σηκουανα.
Η Ζωρζετ λατρευε τα μικροαντικειμενα. Το σπιτι της ητανε γεματο απο τετοια λιλιπουτεια αριστουργηματα, ωστε επρεπε να κυκλοφορω εκει μεσα πολυ προσεκτικα, για να μην σπασω κανενα.
Καθενα απο αυτα ειχε τη δικη του ιστορια. Δεν βαριοτανε ουτε που τα ξεσκονιζε, ουτε που διηγονταν τις ιστοριες τους.
Ετσι αντιλαμβανονταν και τον ερωτα.
Μεσα απο τις μικρες-μικρες καθημερινες τελετουργιες του.
Και μου ειχε απαγορευσει τα μεγαλα λογια.
- Πες μου οσα παραμυθια θες. Λατρευω να σε ακουω. Μην μου πεις ομως για μεγαλες αγαπες και αιωνιους ερωτες...
Το ξεραμε και οι δυο οτι ειχαμε ημερομηνια ληξεως.
Τελειωσε το ιδιο ξαφνικα, οπως ειχε αρχισει. Ενα βραδυ που πηγα να τη συναντησω στα αναφιωτικα, βρηκα την πορτα της σφραγισμενη. Μια γειτονισσα εκει διπλα, με πληροφορησε οτι η κυρια Ζωρζετ ειχε φυγει οριστικα απο την Ελλαδα. Θα πηγαινε λεει να ζησει στη Γαλλια με τον αντρα της και το παιδι της.
Μου το ειπε πει γεματη χαιρεκακια, γιατι μαλλον ηξερε τι ετρεχε με μενα και τη Ζωρζετ.
Δυο μερες μετα αρχισανε τα πρωτοβροχια.
Καθομουνα με τις ωρες στην αβολη καρεκλα του δωματιου μου, με τα παντζουρια ορθανοιχτα στο βροχερο μου παρελθον. Μετα ομως θυμηθηκα τα λογια της και αφησα τη βροχη να μου ξεπλυνει τις αναμνησεις.Εκεινη μου ειχε μαθει οτι ενας αλλος ερωτας θα ερχονταν ειτε πολυ αργα, ειτε πολυ νωρις. Δεν ειχα παρα να περιμενω....
Πριν απο λιγες ημερες ελαβα μηνυμα στο μεηλ μου, απο καποια Ναντιν, που μου ελεγε οτι ηταν η κορη της Ζωρζετ.
Η Ζωρζετ πεθαινοντας, ζητησε τελευταια της επιθυμια να τηνε θαψουνε στην Αθηνα, στον πατρογονικο της ταφο στο Α΄νεκροταφειο. Ειχε εμπιστευθει επισης στη Ναντιν να με ειδοποιησει, για τον θανατο της.
Το μηνυμα δεν εγραφε τιποτε αλλο. Ουτε καν το ποτε εγινε η κηδεια. Προφανως η Ναντιν δεν θα ηθελε να βρισκομαι κι εγω αναμεσα στους συγγενεις...
Ποσα χρονια ειχανε περασει απο τοτε... Ισως περισσοτερα απο τριαντα. Η Ζωρζετ πρεπει να πεθανε γυρω στα εβδομηντα της. Κι ητανε παλι Οκτωβρης μηνας, με τις πρωτες βροχες να μου κρουουν το τζαμι.
Πηρα την αποφαση να παω να βρω τον ταφο της, λιγο αργα, αφου πρωτα το ζυγισα καλα το πραγμα.
Φοβομουν κατα καποιον τροπο το παρελθον μου. Περναω σημερα μια δυσκολη περιοδο της ζωης μου και η αναμνηση εκεινων των ημερων της ανεμελης χαρας, ισως να μου δημιουργησει αλυσσιδωτες αντιδρασεις.
Ωστοσο ελαβα το θαρρος και τελικα κατηφορισα ως το πρωτο νεκροταφειο.
Το μονο που ευχομαι απο μεσα μου ειναι να μην εχουν καμει καμιαν ηλιθιοτητα οι συγγενεις της και να εχουνε κοτσαρει στον ταφο προσφατη φωτογραφια της. Δεν θα αντεξω να δω τη δικια μου Ζωρζετ, ως μια ηλικιωμενη γυναικα εβδομηντα τοσω χρονων.
Θα μου πεις, και πως αντεχεις να κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεπτη ως εναν μεσοκοπο πενηνταρη?
Θα σας πω οτι σιχαινομαι τους καθρεπτες...
Ευτυχως ο ταφος ειναι ακομα ημιτελης και δεν εχουνε βανει ουτε μαρμαρινη πινακιδουλα με το ονομα της. Υπαρχει μοναχα μια προχειρογραμμενη επιγραφη στα γαλλικα και στα ελληνικα που ενημερωνει οτι εδω κοιμαται η Ζωρζετ "που πολυ αγαπησε στη ζωη της"
Αφηνω ενα μπουκετο χρυσανθεμα και κατι λιγες σταγονες ποθου, που ακομα διαφευγουνε απο τον χρονο. Και μετα αρχιζω να ανεβαινω νοερα το δρομακι προς τα αναφιωτικα και την πεζουλα της κυριας Ζωρζετ, οπου δοκιμαζα τα πρωτα βηματα μου στον ερωτα.
Απο τον κοσμο των αναμνησεων, με τραβαει αποτομα μια πολυ γνωριμη φωνη.
- Θα εισαστε ασφαλως ο Ορφεας...
Γυριζω και βρισκομαι μπροστα σε μια γυναικα γυρω στα πενηντα, κομψη, αριστοκρατικη, με πολυ ζεστο βλεμμα. Ουσιαστκα ειναι ολοϊδια η Ζωρζετ.
Καταπινω τη σαστιμαρα μου και επαναφερω το μυαλο μου σε λειτουργια.
- Κι εσεις ασφαλως θα εισαστε η κορη της...
- Γνωριζομαστε λοιπον...
- Ναι, γνωριζομαστε εδω και πολλα χρονια...
- Δεν ειναι παραξενο? Λενε οτι με τον θανατο τελειωνουνε ολα...
- Αν θελετε την προσωπικη μου αποψη, νομιζω οτι με τον θανατο δεν τελειωνει τιποτα. Ισα-ισα, που μπορει να αρχιζει κιολας...
Κατεβαινουμε μαζι την οδο Αναπαυσεως ως το παρκακι της Αγιας Φωτεινης. Εκει βρισκω το θαρρος να τη ρωτησω.
- Η μητερα σας ειχε ενα σπιτι εδω στην Αθηνα. Στα αναφιωτικα...
- Ναι, και ειναι αληθεια οτι θα ηθελα πολυ να το δω... Να μαθω που περασε ενα μεγαλο κομματι της ζωης της... Ισως και το πιο ευτυχισμενο... Μου ειχε μιλησει για σας, ξερετε...
- Να πατε... Ειναι πολυ ομορφα εκει... Καποτε πηγαινα σχεδον καθε βραδυ...
- Μα, δεν ξερω που ειναι. Ο πατερας μου το πουλησε εδω και πολλα χρονια. Δεν μου ειπε ποτε τιποτα γι αυτο και στο σπιτι αποφευγαμε να το συζητησουμε...
- Εγω ομως ξερω... Κι αν θελετε μπορω να σας παω και να σας το δειξω..
- Ναι...
Ηταν ενα Ναι, γεματο καταφαση...
Ανεβαινουμε ποδαροδρομο την Διονυσιου Αρεοπαγιτου, ως το υψος της Πλακας. Στριβουμε στην Αδριανου και χωνομαστε στην καρδια της αλλοτινης; συνοικιας των θεων. Βαδιζει πολυ κοντα μου, σχεδον με αγγιζει.
- Εχει λιγο ανηφορο ακομα, την προειδοποιω
Χαμογελαει και μου δειχνει τα αθλητικα παπουτσακια της. Ητανε προετοιμασμενη, μου λεει.
Εγω ομως ημουν αντελως απροετοιμαστος.
Φτανουμε στην πεζουλα με την επιγραφη της Ακροπολης. Τωρα ομως ειναι γεματη λασπες. Ποιος να την καθαρισει και για ποιον?
Της δειχνω το σπιτι της Ζωρζετ, οπου τωρα κατοικει ενα πρωην στελεχος των σοσιαλιστων, ανωτερος υπαλληλος του υπουργειου πολιτισμου, απ' αυτους που εχουνε ρημαξει τα δημοσια ταμεια.
- Η Ελλαδα της λεω θα ηταν η ωραιοτερη χωρα του κοσμου, αν λειπανε οι Ελληνες. Κοιτα μονο το τοπιο και ξεχνα τους ανθρωπους...
Καθεται απο μονη της στην πεζουλα, αφου πρωτα την καθαριζει προχειρα απο τα χωματα.
- Η μητερα μου, μου ελεγε γελωντας οτι σου καθαριζε αυτο το πεζουλακι για να μην λερωνεσαι οταν καμακωνες τα κοριτσια...
- Ναι, ετσι γνωριστηκαμε...
- Απο εναν ερωτα που ειχε τελειωσει?
- Οχι. Απο εναν ερωτα που μολις αρχιζε...
Καθομαι κι εγω πλαϊ της, αδιαφορωντας εντελως για μια στρατια μυρμηγκια που ανεβοκατεβαινουν αδιαφορα την πεζουλα.
Θυμαμαι τωρα μια παλια ερωτικη ιστορια, της λεω και καμω μια κινηση να αγγιξω τα χερια της.
- Α, ναι? Υπεροχα! Λατρευω να ακουω παραμυθια...
Κι αφηνει το χερι της στο δικο μου.
Τωρα πια ξερω... Τιποτα δεν τελειωνει με εναν θανατο που ολοι φοβομαστε.
Αν τελειωνε, δεν θα υπηρχαν ακομα εδω τ' αναφιωτικα...
No comments:
Post a Comment