ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

 

19/9/2012

Στάση του μετρό στο Νομισματοκοπείο. Βρισκόμαστε ακόμη στα όρια του δήμου Χαλανδρίου. Κάθετα στη Μεσογείων, δίπλα από το σταθμό του μετρό, ξεκινά ένας δρόμος με καλαμιές που χάνεται μέσα σε μια αλάνα. Εκεί στο βάθος αριστερά και δεξιά του δρόμου βρίσκουμε τον καταυλισμό των τσιγγάνων, που έχουν εγκατασταθεί στο σημείο από το 1971.
Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος διασχίζει τον καταυλισμό, που αποτελείται από πολλές παράγκες, κάποιες περιποιημένες και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες παράγκες έχουν αυλές με λουλούδια και τραπέζια κάτω από πέργολες, και από παντού ακούγονται φωνές συζητήσεων. Σε μια γωνία της παραγκούπολης, σε μια μικρή αυλή, στην οποία τιτιβίζει ένας κοκκινολαίμης, κάθεται μια κυρία με τα έξι δισέγγονά της γύρω της.

Άλλα παιδάκια τρέχουν αμέριμνα, χωρίς τις μπλούζες τους, παίζοντας μεταξύ τους ή με τα σκυλιά τους και κουβαλώντας παλιά λάστιχα από δω και από εκεί.
Κατεστραμμένα αυτοκίνητα, χωρίς πόρτες και ρόδες, βρίσκονται αφημένα στις γωνίες ορίζοντας έτσι τα “οικοδομικά τετράγωνα” της παραγκούπολης. 
Οι χωμάτινοι - κυρίως - δρόμοι κόβονται από αυλάκια με νερό, που δημιουργούνται από τις μπουγάδες και τα λάστιχα ποτίσματος.

Ο Στέλιος Καλαμιώτης, ο πρόεδρος του καταυλισμού, μας υποδέχεται κατευθείαν στην αυλή του. Μια όμορφη μικρή αυλή, με γλάστρες και λουλούδια και μια πέργολα που δημιουργεί σκιά.
Ο ίδιος μας λέει ότι στον καταυλισμό ζουν κοντά 70 οικογένειες και συνολικά 500 άνθρωποι. Αυτός, από μόνος του, έχει 5 παιδιά, 14 εγγόνια και περιμένει το 15ο! Ο κύριος Στέλιος μεγάλωσε στον καταυλισμό. Τα παιδιά του και τα εγγόνια του γεννήθηκαν και μεγάλωσαν επίσης εκεί. “Όταν ήμουν μικρός έπαιζα για 10 χρόνια ποδόσφαιρο στον Απόλλωνα Χαλανδρίου”, θυμάται.
“Είμαστε Έλληνες πολίτες, μη νομίζετε! Πηγαίνουμε και φαντάροι. Ο παππούς μου πολέμησε. Ο θείος μου ήταν ο Βασίλης Μήτρου! Εκείνος ήταν από την Αλεπούσα Ευβοίας. Καλόγερος. Αλλά στον πόλεμο ντυνόταν Γερμανός και σκότωνε τους Ναζί. Μετά τον φάγανε οι δικοί του... Στην Αλεπούσα κάθε χρόνο ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου του αφήνουν στεφάνια”, μας λέει με χαρά.
Ο Χρήστος Καλαμιώτης, 25 ετών, γιος του προέδρου του καταυλισμού, δηλώνει πως “δεν είμαστε παραπονεμένοι από την ζωή μας. Εγώ μεγάλωσα εδώ, και τώρα μεγαλώνω τα παιδιά μου εδώ. Έτσι μάθαμε να ζούμε. Κάποιος που είχε πολλά και δεν είχε συνηθίσει τα λίγα έχει πλέον πρόβλημα. Εγώ με μια φακή και ένα ντοματάκι,τρώω και είμαι ευχαριστημένος. Με αυτή την λογική, έχουμε καλά βιώματα”.

Η ζωή στον καταυλισμό ξεκινά με δουλειά, κυρίως στη λαϊκή και ως παλιατζήδες, ώστε το μεσημέρι να μπορούν να φτιάξουν φαγητό. Μετά θα έρθει η ξεκούραση, το μπάνιο, και ύστερα η κουβέντα με τους φίλους, για την ομάδα, για την επικαιρότητα. Μετά ξανά από την αρχή.
Πριν βρεθούν στον καταυλισμό οι οικογένειες έμεναν σε διαμερίσματα στην ίδια περιοχή. “Τότε το Χαλάνδρι δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένο”, δηλώνει ο Στέλιος Καλαμιώτης. “Αλλά μετά δεν μας έβαζαν σε σπίτια γιατί είχαμε πολλά παιδιά, όχι γιατί είμαστε τσιγγάνοι. Έτσι, σιγά - σιγά, ένας - ένας, βρεθήκαμε εδώ. Σαράντα χρόνια πάνε τώρα”, συμπληρώνει.
“Πλέον λέμε το κρέας κρεατάκι. Μακάρι να είχαμε πέντε - δέκα ευρώ, να πάρουμε παπουτσάκια στα παιδιά”, δηλώνει η γυναίκα του.
Πηγαίνοντας βαθύτερα στον καταυλισμό, βλέπουμε ένα σπίτι με επτά παιδιά και κανέναν γονιό. Η μητέρα τους είναι προφυλακιστέα κατηγορούμενη για κλοπή και πρόσφατα έχασαν τον πατέρα τους. Ο πρόεδρος προσπαθεί με την βοήθεια τουΣυνήγορου του Πολίτη, των τοπικών Αστυνομικών Αρχών, αλλά και της Κοινωνικής Πρόνοιας να συλλέξει τα απαραίτητα έγγραφα και άδειες ώστε ο δικηγόρος τους να καταφέρει να βγάλει από την φυλακή την μάνα για να επιστρέψει στα παιδιά της.

Αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα. Πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν και τον Δήμο Χαλανδρίου. Ο δήμαρχος, Γιώργος Κουράσης, με εισαγγελική εντολή επιδιώκει να κατεδαφίσει τον καταυλισμό. Αν και ο σχεδιασμός, όπως δήλωσε στο tvxs.gr, ήταν να ξεκινήσει χθες και να διαρκέσει πέντε ημέρες, με δικαστική παρέμβαση η κατεδάφιση αναβλήθηκε για δυο μήνες, με σκοπό να βρεθεί κάποιος χώρος μετεγκατάστασης των ανθρώπων αυτών.
Η αιτιολογία, σύμφωνα με την Δημαρχεία, είναι πως ο καταυλισμός είναι αυθαίρετος (και οι ίδιοι οι τσιγγάνοι, βέβαια, μας εξήγησαν ότι όντως ο χώρος είναι εκτός σχεδίου), ότι γίνεται καταπάτηση ιδιοκτησίας και πως “οι κάτοικοι ενοχλούν τους γείτονες σε υπέρτατο βαθμό”.
“Εντάξει, βάζουμε μουσική. Παντού συμβαίνουν αυτά. Δεν είναι αυτός λόγος να μας διώξουν από εδώ έτσι, χωρίς μέριμνα. Υγειονομικά είμαστε εντάξει. Έχουν γίνει και έλεγχοι. Τουαλέτες χτίσαμε, όπως και αποχέτευση. Δεν έχουμε πρόβλημα να φύγουμε, αλλά αυτό θα πρέπει να γίνει ύστερα από την παρουσίαση μιας σωστής  λύσης”, τονίζει ο Χρήστος Καλαμιώτης.
Ο Στέλιος Καλαμιώτης μας εξηγεί ότι “όντως το θέμα της ιδιοκτησίας είναι μπερδεμένο. Ιδιοκτήτες φαίνεται να είναι κάποιοι υπάλληλοι του υπουργείου Εμπορίου το 1967. Αυτοί ισχυρίζονται ότι έχουν τα συμβόλαια και πως τότε είχαν μοιραστεί σε μια κοπή πίτας”. Ο ίδιος δηλώνει πάντως πως θα ερευνήσουν το θέμα της χρησικτησίας, η οποία βάσει νόμου υποστηρίζει ότι μια ιδιοκτησία περνά στα χέρια εκείνου που την χρησιμοποιεί αποκλειστικά για τουλάχιστον 20 χρόνια.
“Πάντως η δικιά μας πληροφόρηση είναι ότι εδώ θέλουν να χτίσουν κτίριο για το υπουργείο Οικονομικών”, αποκαλύπτει ένας από την ομήγυρη.
Ο Δήμος Χαλανδρίου, πάντως, σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος τον περασμένο Ιούλιο, φέρεται να εμπλέκεται σε οικονομικό σκάνδαλο σχετικό με την καθαριότητα στον χώρο του καταυλισμού. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, είχε χορηγηθεί στον Δήμο κονδύλι ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ για να αξιοποιηθεί στις υπηρεσίες καθαριότητας της περιοχής, κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Η συγκεκριμένη υπόθεση ερευνάται από το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης και το ΣΔΟΕ.

Τα περισσότερα από τα 52 παιδιά του καταυλισμού πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο. Ο πρόεδρος του καταυλισμού συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ώστε να έρχεται λεωφορείο για να πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο.
“Το χαίρονται. Ετοιμάζονται από το βράδυ, ξυπνάνε το πρωί και όλα μαζί πάνε στο σχολείο. Τα παιδιά μας πριν ήταν σωστά αγρίμια. Το σχολείο τους άλλαξε. Τους ηρέμησε. Αλλά και οι δασκάλες είναι πολύ καλές. Όλο τον Αύγουστο δυο νεαρές κοπέλες ήταν εδώ κάθε μέρα και έκαναν μάθημα στα παιδιά”, δηλώνει ένας πατέρας.
“Σήμερα, όμως, δεν πήγαν όλα τα παιδιά. Κάποια έμειναν πίσω γιατί φοβήθηκαν ότι θα έρθουν οι μπουλντόζες να ρίξουν τα σπίτια”

TVXS
. πίσω στα παλιά