ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ …ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙΑ ..

 

 

Όταν φθινοπώριαζε εκείνα τα χρόνια άρχιζαν τα δύσκολα στην αυλή των θαυμάτων.
Η βροχή θα έφερνε και πάλι την υγρασία στους τοίχους στις κάμαρες .
Η υγρασία ο χειρότερος εχθρός ειδικά για τα παιδιά.
Ήταν και αντιαισθητική η εικόνα οπότε μια κουρελού ή μια κουβέρτα κάπως κεντημένη καρφωνότανε στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι.
Ένοιωθες μια ζεστασιά όσο για την μυρουδιά της μούχλας ήταν κάτι το σύνηθες και σε άλλα σπίτια οπότε δεν έδινες σημασία.
Όταν όμως ερχότανε ο γιατρός να σε δεί και να σε πλακώσει στις ενέσεις έβαζε τις φωνές για τη υγρασία λές και μπορούσαν οι δικοί σου να κάνουν κάτι.
Οι γαλότσες...έλεγχος αν κρατάνε ακόμα...
Χωματόδρομοι έξω με λιμνούλες οπότε χωρίς αυτές θα κατέστρεφες τα παπούτσια σου που δεν υπήρχαν και σε αφθονία αλλά δεν θα μπορούσες και να τσαλαβουτάς.
Δεν θυμάμαι να έχουμε αγωνία για το πώς θα ζεσταθούμε.
Ήταν δεδομένη η γκαζιέρα που μαγειρεύαμε και που έκανε και χρέη θερμάστρας με μια λαμαρίνα από πάνω και την απαραίτητη λεμονόκουπα για την μυρουδιά.
Μαγκάλι είχε στην διπλανή κάμαρα μια γιαγιά αλλά όταν το άναβε δεν άφηνε τα παιδιά να πάνε κοντά γιατί φοβότανε για τις αναθυμιάσεις.
Η σπιτονοικοκυρά είχε ξυλόσομπα και συνήθως τα βράδια μάζευε τις άλλες οικογένειες για να ζεσταθούν.
Ο δρόμος με την δυνατή βροχή γινότανε ποτάμι και άκουγες το βουητό.
Έφτανε η στάθμη του νερού μέχρι τα σκαλιά της αυλόπορτας.
Δεν ξέρω αλλά οι μικροί το διασκεδάζανε...τους άρεσε αυτό το σκηνικό.
Η αγωνία της μάνας για τα χειμωνιάτικα ρούχα των παιδιών μεγάλη για το αν θα τους έκαναν και αυτόν τον χρόνο.
Η ραπτομηχανή έβγαζε φωτιές....μάκρυμα στα παντελόνια αν φυσικά είχαν άλλο περιθώριο...το παλτό επίσης.
Στην γειτονιά οι περισσότεροι έβραζαν στο ίδιο καζάνι οπότε τα μεγαλύτερα παιδιά έδιναν τα ρούχα που δεν τους έκαναν στα μικρότερα.
Και μπαλωμένα  θα είχες αλλά δεν σε πείραζε γιατί δεν ήσουνα ο μόνος.
πίσω στα παλιά