ΤΑ ΣΤΟΥΚΑΣ ΠΟΛΥΒΟΛΟΥΝ ΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ , ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ‘41 ..

 

Προπολεμικό  Λιδορίκι .

Ανασκαλεύοντας , αγαπημένοι μου φίλοι , τους..θησαυρούς της εφημερίδας " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " του Γιώργου Καψάλη , που αποτελεί πραγματικά..θησαυροφυλάκιο , πέσαμε πάνω σε μια υπέροχη ...ανάμνηση της χωριανής και φίλης μας Τούλας Ξηρομάμου-Λαβίδα , που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 22 του Σεπτεμβρίου 1983 , πριν 29 χρόνια δηλαδή , αλλά αξίζει να τη διαβάσετε , είναι ένα..πολύτιμο...ντοκυμαντέρ ..

   Υπάρχουν , πιστεύουμε   , και  άλλες  τέτοιες  “ αναμνήσεις “ χωριανών μας σκόρπιες , “ αναμνήσεις “ που  είναι  πολύτιμες για  το χωριό  μας  και  την  ιστορία  του . Υπάρχουν  πολλά  γεγονότα  που  η “ ιστορία “ για  πολλούς  και  διαφόρους  λόγους  δεν  κατέγραψε , αλλά  θα  πρέπει να  κάνουμε  μια  προσπάθεια  να  τα  επισημάνουμε  και  να  τα  καταγράψουμε , όπως  επίσης  και τις  αυθεντικές  “ αφηγήσεις – αναμνήσεις “ χωριανών  μας  από  εκείνα  τα  δύσκολα  χρόνια ..

   Απολαύστε την  ολοζώντανη αφήγηση  της  αγαπητής φίλης και  παλιάς  γειτόνισσας , Τούλας Ξηρομάμου – Λαβίδα .

   " Θυμάμαι , ξυπνήσαμε το πρωί για να πάμε σχολείο , αλλά μόλις φτάσαμε , είδαμε πως το σχολείο ήταν γεμάτο φαντάρους που συγκεντρώνονταν εκεί για να φύγουν για το μέτωπο . Στην πόρτα , μας περίμενε ο δάσκαλός μας Γιάννης Σφέτσος η Ταγάϊας , όπως τον ξέραμε , και μας είπε : " Παιδιά έχουμε πόλεμο με τους Ιταλούς , πηγαίνετε στα σπίτια σας και όταν βαρέσει η καμπάνα , τότε να έρθετε . Και πήγαμε ξανά το ..'42 , αν θυμάμαι καλά...Εκείνη λοιπόν τη μέρα , την 28η Οκτωβρίου , οι γυναίκες έκλαιγαν με τρομερές φωνές για τους άντρες και τ' αδέρφια τους που έφευγαν για το μέτωπο , ενώ όσοι άντρες ήταν στα χωράφια , τα παρατούσαν όλα στη μέση και παίρνοντας μαζί τους άλογα και μουλάρια , έφευγαν για το μέτωπο .

   Θυμάμαι , είχαμε ένα δυνατό μουλάρι , που το πήραν πρώτο απ' όλα , πρώτα κι απ' τον πατέρα μου ακόμα . Ο πατέρας μου πήγε προς τα Βουλγαρικά σύνορα , αργότερα , νομίζω τον Γενάρη . Θυμάμαι τους πρώτους μήνες τις νίκες των φαντάρων μας . Κάθε πόλη που έπεφτε , χτυπούσαν οι καμπάνες . Έπεσε το Τεπελένι , πήραμε την Κλεισούρα , πάει η Κορυτσά , και όλο "αέρα-αέρα " φωνάζαμε , μεγάλοι και μικροί , ώσπου , δυστυχώς , ήρθε ο Απρίλης του ΄41, που έχει χαραχτεί για πάντα στη μνήμη μου , και εντυπωσίασε βαθειά το παιδικό μυαλό μου . Ενώ πρώτα οι φάλαγγες των τζέιμς πήγαιναν προς τα σύνορα , άρχισαν να οπισθοχωρούν ολοταχώς προς την Αθήνα . Ήταν οι Άγγλοι σύμμαχοι . Μάλιστα ένα απόγευμα βλέπουμε ένα αυτοκίνητο να κατρακυλάει λίγο πιο κάτω απ' τον Αντώνη , μέχρι που έφτασε στο ρέμα , κοντά στον " Κούστη " . Τότε άκουσα να λένε πως γίνεται οπισθοχώρηση και πως το αυτοκίνητο , επειδή έπαθε βλάβη , το γκρέμισαν , για να μη το βρουν οι Γερμανοί .

   Σιγά-σιγά , άρχισε ο πανικός , κι' αυτά τα καταραμένα στούκας άρχισαν να γαζώνουν την περιοχή ολόκληρη από το Λιδορίκι έξω , μέχρι τον Μαλανδρινιώτικο κάμπο . Ο κόσμος είχε σκορπίσει τρομαγμένος δεξιά κι' αριστερά , να κρυφτεί . Εμάς , επειδή ο πατέρας μας ήταν στον πόλεμο , μας είχε αναλάβει ο Κωσταροθόδωρος , καθώς και τα πρόβατα του πατέρα μας . Ο πατέρας μας άργησε να έρθει τρεις μήνες , γιατί τον είχανε πιάσει οι Γερμανοί , εμείς νομίζαμε ότι είχε σκοτωθεί .

   Τέλος πάντων κι' ο μπάρμπα Θόθωρος κι' άλλοι πολλοί τότε πήγαν προς τις λογγιές , απέναντι απ' τα Ζεκαίϊκα τα περιβόλια , και κοιμηθήκαμε εκεί το βράδυ . Σιγά-σιγά άρχισαν να εμφανίζονται και οι φαντάροι μας , κατάκοποι , βρώμικοι και κουρασμένοι από διάφορα μέρη και περιμέναμε μέχρι να κοπάσει η θύελλα από τα στούκας .

   Τότε μου λέει η μάνα μου " δεν πας παιδάκι μου μέχρι το χωριό να πάρεις μερικά πράγματα , τρόφιμα και κάνα ρούχο . Και κοίτα μήπως δεις το Ζήσιμο να πάρει και μερικά κοκοτάκια για το παιδί ". ( Είχαμε τότε τον Ηλία τον αδερφό μου άρρωστο με σαράντα πυρετό και ήθελε σώνει και καλά κοκοτάκια ! ).

   Τέλος πάντων , φτάνω στο σπίτι , παίρνω τα πράγματα και πριν προλάβω να φτάσω λίγα μέτρα πιο κάτω ξεμυτάνε τα στούκας πάλι στο σταυρό . Πετούσαν πολύ χαμηλά κι' άρχισαν να κατεβαίνουν κατακόρυφα , λες και σημαδεύαν το κεφάλι μου και , πως μού 'κοψε , κρύβομαι κάτω από μια τσαγαλιά του Καντά και περίμενα μέχρι που φύγαν γιά λίγο . Ξεκινάω πάλι , και μόλις είχα φτάσει στου Κατσαμπούρα το περιβόλι από κάτω , να 'τα πάλι ! Άρχισαν να ρίχνουν τις σφαίρες βροχή και εκεί τα 'χασα πια , αλλά για καλή μου τύχη , μες στο ρέμα από κάτω ήταν δυο φαντάροι κρυμμένοι και μου φωνάζανε " έλα γρήγορα και τρύπωσε παιδάκι μου ".

   " Αχ παιδάκι μου " λέει ο ένας , " τη γλύτωσα απ' την Αλβανία αλλά θα μας φαν στο δρόμο ".

   Τέλος , κάποτε έφτασα στους δικούς μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα σμήνη από αεροπλάνα που πέρασαν για να βομβαρδίσουν τον Πειραιά . "

   Απλή , γλαφυρή , ολοζώντανη περιγραφή , ενός ανέμελου παιδιού που έζησε την τρέλα του πολέμου , και βρέθηκε μέσα στον ανεμοστρόβιλο της Γερμανικής μανίας , μια καταγραφή..ανεπεξέργαστη , αφκιασίδωτη ...αμοντάριστη , όπως θα λέγαμε σήμερα , αν ήταν ..βιντεάκι γυρισμένο με τα ...φοβισμένα παιδικά μάτια της καλής μας φίλης Τούλας ....

                Καλό  σας  βράδυ , να  περνάτε  καλά

              Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη ……Κ.Κ.-