ΠΩΣ Ο ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΟΝΟΜΑΣΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ “ ΕΛΛΗΝΕΣ “

 

• Από πού ξεκίνησε ο ισχυρισμός , ότι δήθεν "οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Ρωµαίους για χιλιετηρίδες";
• Πώς οι Ρωµαίοι ονομάστηκαν "Έλληνες";
• Ποια συμφέροντα ευγενών ικανοποίησε αυτή η ανιστόρητη ενέργεια;
• Τι δολοπλοκίες έγιναν για να επιτευχθεί αυτή η ψευδής ονομασία ;
• Ποιος ο ρόλος του Ρήγα, του Κοραή και του Ναπολέοντα;
• Ποια η σχέση της Γαλλικής Επανάστασης µε όλα αυτά;
• Σε ποια ανιστόρητη περιπέτεια ενεπλάκησαν οι Ρωµαίοι της Ελλάδος;
• Ποιων τα ξένα συμφέροντα εξυπηρετούν οι σημερινοί Νεοπαγανιστές που διαδίδουν αυτό το παραµύθι;

Πριν από το 794 οι Φράγκοι µας ονόµαζαν Romanos, δηλαδή Ρωµαίους, ενώ από το 794, µετά την καταδίκη µας ως αιρετικών στη σύνοδο της Φραγκφούρτης, άρχισαν να χρησιμοποιούν την ονομασία Grecos, προφασιζόμενοι ότι µόνο οι Ορθόδοξοι μπορούν να ονομάζονται Ρωµαίοι. Και έτσι τίθεται εύλογο το ερώτηµα, γιατί µετά τόσους αιώνες χρήσεως του ονόµατος "Γραικός" από τους Φράγκους, ο Ναπολέων αποφασίζει να αποκαλεί τους Ελλαδικούς µε το όνοµα "Έλληνες".

Το 1805, ένα έτος πριν από την έκδοση της "Ελληνικής Νοµαρχίας", ο Κοραής εξέδωσε το έργο του "∆ιάλογος µεταξύ δύο Γραικών για τις νίκες του Ναπολέοντα". Εκεί προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη για την ανάγκη της εγκατάλειψης της ονοµασίας Ρωµαίος, και να προτιμάται στο εξής η ονοµασία "Γραικός" ή "Έλληνας". Ο ίδιος µάλιστα υπογραμμίζει την προτίμηση του ονόµατος "Γραικός", «διότι ούτως µας ονοµάζουσι όλα τα φωτισµένα έθνη της Ευρώπης», αγνοώντας βεβαίως την αιτία, αλλά αδιαφορώντας για το γεγονός ότι όλοι οι µη Ευρωπαίοι µας ονόµαζαν Ρωµαίους.

Είναι φανερό ότι οι µόνοι που είχαν ειδικό λόγο να εξαλειφθούν τα ονόµατα "Γραικός" και "Ρωµαίος" από την Ελλάδα, διατηρώντας τα όµως προσωρινά για τα υπόλοιπα µέλη του έθνους, ήταν οι βασιλιάδες και ευγενείς της Ευρώπης.

Για να κατανοηθεί αυτό, το διευκρινίζουμε στη συνέχεια.  Ο Ρήγας γνώριζε ότι η Γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν επανάσταση των υπόδουλων Γαλλο-Ρωµαίων εναντίον των Φράγκων, που αποτελούσαν την τάξη των ευγενών της Φραγκίας (η οποία µόνο στην Ελλάδα λέγεται Γαλλία). Αυτοί αντιπροσώπευαν µόλις το 2% του πληθυσμού. Αγνοούσε όµως ότι ο Ναπολέων, δεξιοτέχνης της πολιτικής και της προσποίησης, είχε άλλα ενδιαφέροντα. Ο Ναπολέων ενδιαφερόταν για την επικράτηση των συµφερόντων της τάξεως των Φράγκων, και όχι των Γαλλο-Ρωµαίων. Γιατί ο ίδιος ήταν Φράγκος της κατώτερης τάξης ευγενών της Τοσκάνης, µε δικαίωµα εγγραφής σε στρατιωτική σχολή για να γίνει αξιωµατικός.

Εννέα χιλιάδες Φράγκοι αξιωµατικοί, κυρίως προερχόµενοι από τους κατώτερους ευγενείς, οι οποίοι ανήκαν σε είκοσι πέντε στρατιωτικές στοές της "φραγκικής (franc) µασονίας» έλαβαν µέρος στην Γαλλική επανάσταση στο πλευρό των Γαλλο-Ρωµαίων, απαιτώντας ισότητα µε τους ανωτέρω ομοεθνείς τους. Ήταν αξιωµατικοί που µμισθοδοτούνταν µε χρήµατα από τη φορολογία που εισέπρεττε ο βασιλιάς από τη µεσαία κυρίως τάξη. Όχι µε φέουδα, όπως συνέβαινε µέχρι τον 15ο αιώνα. Οι ανώτεροι ευγενείς ήταν εκείνοι οι οποίοι είχαν και κράτησαν από τότε τα φέουδα, αποτελώντας µαζί µε τη βασιλική οικογένεια τους μεγάλους γεωκτήµονες. Καταδικασμένοι λοιπόν οι παραπάνω αξιωµατικοί σε σχετική φτώχια, και αδυνατώντας να εξισωθούν µε τους βαθύπλουτους οµοεθνείς τους, επαναστάτησαν στο πλευρό των Γαλλο-Ρωµαίων, και τους ακολούθησε ο Ναπολέων. Σηµειωτέον ότι αρκετοί από αυτούς είχαν πολεµήσει στην Αµερικανική επανάσταση και επηρέασαν τους συναδέλφους τους µε δηµοκρατικές ιδέες.

Ύστερα όµως από την καταδίκη και εκτέλεση του Λουδοβίκου 16ου (21/1/1793), οι περισσότεροι από τους Φράγκους αξιωµατικούς εγκατέλειψαν την επανάσταση, η οποία εξελίχθηκε σε πόλεµο Ρωµαίων εναντίον Φράγκων. Μέρος αυτού του πολέµου ήταν η "βασιλεία του τρόµου", της οποίας ο ηγέτης ∆αντών κατέσφαξε εκατό Φράγκους κληρικούς και αναζήτησε Ρωµαίο παπά να ευλογήσει τον γάµο του. Περίπου όµως τρεις χιλιάδες Φράγκοι αξιωµατικοί παρέµειναν µε τις δυνάµεις της επανάστασης, µερικοί ειλικρινά, όπως ο στρατηγός Barras, άλλοι όµως προσποιούµενοι, όπως ο Ναπολέων.

Όλοι σχεδόν αυτοί που προσποιούνταν,συνδέθηκαν µε τον Ναπολέοντα µέσω των αδελφών του και εκτός της µασονίας, και περίµεναν την ευκαιρία για να αρπάξουν την εξουσία και να ανατρέψουν την επανάσταση.

Αυτό επιτεύχθηκε όταν ο Ναπολέων επέστρεψε από την Αίγυπτο το 1799.

∆έχθηκε να υποστηρίξει το νέο σύνταγµα που σχεδίασε, ο κύριος θεωρητικός της Γαλλικής επανάστασης αββάς Emmanouel Sieyes, και τον Roger Duco. Όταν όµως στερεώθηκε στη θέση αυτή, κατόρθωσε µε την ανοχή ή τη συνεργασία του στρατού, να καταργήσει όλες τις εγγυήσεις δηµοκρατίας τις οποίες προέβλεπε το σύνταγµα του αββά Sieyes και να γίνει µονοκράτορας µέσα στα πλαίσια φαινομενικής δημοκρατίας.

Επιστρέφοντας στην περίπτωση του Ρήγα Βελεστινλή µετά την παραπάνω παρένθεση, (που ήταν απαραίτητη για να κατανοήσουµε τα σχέδια του Ναπολέοντα), επαναλαµβάνουµε ότι ο Ρήγας γνώριζε ότι η Γαλλική επανάσταση γινόταν από τους Γαλλο-Ρωµαίους εναντίον των Φράγκων. Γι' αυτό µάλιστα και βρέθηκε στο επιτελείο του Ναπολέοντα, πιστεύοντας ότι αυτός ήταν γνήσιος εκφραστής του πνεύµατος της επανάστασης. ∆εν γνώριζε ασφαλώς ότι ο Ναπολέων προσποιόταν, έχοντας κατά νουν να επικρατήσει η Φράγκικη τάξη. Γι' αυτό ο τελευταίος προσεταιρίσθηκε τον Ρήγα, προσποιούµενος ενδιαφέρον, προκειµένου να καταστήσει αποτελεσµατικότερο το σχέδιό του, για καταστολή της επανάστασης των Ρωµαίων, και αφανισµό της Ρωµαιοσύνης στη δύση και την ανατολή.

Τα παραπάνω, δείχνουν πόσα µεγάλα συµφέροντα απαιτούσαν τον θάνατο του Ρήγα, προκειµένου να αντικατασταθεί πάση θυσία το σχέδιό του, µε εκείνο το οποίο είχε κατά νουν ο Ναπολέων.

Και τίθεται το ερώτηµα: Τίνος πράκτορας ήταν ο Οικονόµου που τον πρόδωσε; (δεδοµένου ότι ο θάνατος του Ρήγα δεν εξυπηρετούσε µόνο τα ύψιστα συµφέροντα της Αυστρίας και της Τουρκίας, αλλά και τα σχέδια του Ναπολέοντα και της τάξεως που αυτός εκπροσωπούσε). Χαρακτηριστικό της σκοπιµότητας απόκρυψης των πραγµατικών αιτίων θανάτου του Ρήγα, είναι το γεγονός ότι ο συντάκτης της «Ελληνικής Νοµαρχίας» αφιερώνει επτά παραγράφους στην προδοσία του, τονίζοντας σε κάθε µία από αυτές, ως αίτιο την τύχη. Φυσικά όµως, καθόλου δια της τύχης δεν µπορεί να δικαιολογηθεί ένας θάνατος, ο οποίος εξυπηρετούσε τα ύψιστα συµφέροντα του Ναπολέοντα και των άλλων βασιλιάδων ευγενών της Ευρώπης όπως προαναφέραµε.

Όπως είναι γνωστό, για πολλούς αιώνες οι βασιλιάδες και

ευγενείς της Ευρώπης, όπως και οι Οθωµανοί, κυβερνούσαν τεράστιους πληθυσµούς υπόδουλων Ρωµαίων, γι' αυτό και φοβούνταν το ενδεχόµενο γενικής εξεγέρσεως της Ρωµαιοσύνης στη ∆ύση και την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο τέθηκαν ευνοϊκά απέναντι στη λεγόµενη "Ελληνική" επανάσταση, και αυτό, µόνο όταν εξασφάλισαν τον αρχαιοελληνικό προσανατολισµό της, και την αντίθεσή της στη Ρωµαιοσύνη και την πρωτεύουσά της Κωνσταντινούπολη. Άλλωστε και η ευνοϊκή στάση του τσάρου, εξηγείται από το γεγονός ότι δια της Ελληνικής επαναστάσεως δεν προσβάλλονταν οι διεκδικήσεις του επί της Κωνσταντινούπολης, και οι "Έλληνες" δεν αποτελούσαν εµπόδιο στα σχέδιά του. Εγκαίρως ο Ναπολέων είχε εξηγήσει σ' αυτόν, ότι "οι αρχαίοι Έλληνες" επρόκειτο να επαναστατήσουν εναντίον των Τούρκων, αλλά και κατά του Οικουµενικού Πατριαρχείου.

Μάλιστα, πολλοί από τους υπόδουλους, αφού πείσθηκαν ότι δεν πρόκειται ως Ρωµαίοι να τύχουν συµπαράστασης από τις µεγάλες δυνάµεις, και ότι µόνο παριστάνοντας τους αρχαίους Έλληνες µπορούν να ελπίζουν σε αυτή τη συµπαράσταση, αποφάσισαν να συμμορφωθούν.

Αυτό άλλωστε εννοούσε ο Κωστής Παλαµάς γράφοντας: «Έλληνες για να ρίχνουµε στάχτη στα µάτια του κόσµου, πραγµατικά, Ρωµιοί».

Ο Ναπολέων και το επιτελείο του, επέλεξαν το όνοµα "Έλληνες" για το υπό ίδρυσιν έθνος, ήδη από το 1801, επιβεβαιώνοντάς το αυτό το 1806. Και αυτό για να παραµείνει το όνοµα "Γραικός" (µε το οποίο από το έτος 794 οι Φράγκοι ονόµαζαν τους ανατολικούς Ρωµαίους για να τους διακρίνουν από τους ∆υτικούς), για το τµήµα εκείνο των Ρωµαίων το οποίο αποφασίσθηκε να διαδραματίσει τον ρόλο των τυράννων. Έτσι θα εµφανιζόταν ότι οι "Έλληνες" του υπό ίδρυσιν έθνους, ζητούσαν να ελευθερωθούν από τους Ρωµαίους της Κωνσταντινούπολης.

Ο Κοραής δεν κατανόησε τον πανούργο ελιγµό γύρω από την ορολογία των δύο ονοµάτων, δι' αυτό και συνεχίζει στο έργο του: «∆ιάλογος δύο Γραικών», να συζητάει για άλλα. Όσο για την προτίµησή του, να δεχθούν οι Ρωµαίοι να αλλάξουν το εθνικό τους όνοµα και να λέγονται στο εξής Γραικοί, θα σήµαινε για τους Ευρωπαίους και για τις ευρωπαϊκές γλώσσες, δουλεία Γραικών σε Γραικούς, και δύο έθνη που θα είχαν το ίδιο όνοµα. Γι' αυτό η προτίµηση αυτή του Κοραή δεν υποστηρίχθηκε. 

Ο πράκτορας του Ναπολέοντα Κοραής κατά της Ρωµηοσύνης, και  η "Ελληνική Νοµαρχία"

http://www.hellinon.net/