ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ ΜΑΣ ΣΤΙΣ Η.Π.Α

      Θυμάται   η  Τασία  Δούκα

 

Μια  όμορφη  Λιδορικιωτοπαρέα της  Αμερικής , τον πρώτο καιρό που πήγε  η  Τασία προς το  τέλος  της  δεκαετίας  του ‘50 .  Αλέκος Ντζιούρας , Γιάννης  Παπαδόπουλος , Νίκος  Ταμβάκης , Σωκράτης   Ταμβάκης , Γ.Κάππος και  Γ.Σίδερης , απ’το  Βελούχι . Καθιστές Βούλα  Κάππου  και  Τασία  Δούκα .

Η αγαπητή  Τασία αριστερά  , σε  μια  φωτογραφία  στην  Αμερική πια , με  το  Γιάννη  Παπαδόπουλο  και την  Βούλα  Κάππου , την  ίδια  εποχή .

                          *                      *

  Συνεχίζοντας  να  θυμάται  η  αγαπητή  Τασία , μπαίνει  και  στα..Αμερικάνικα  χωράφια , και  μάλιστα  στα  πρώτα  χρόνια  της  στις  Η.Π.Α .

 

     Αγαπητέ Κώστα

   Αρκετά έχω γράψει μέχρι τώρα σχετικά με το παρελθόν.

   Εύχομαι οι αναμνήσεις μου να προσέφεραν κάπως στην προσπάθειά σου.  Ως προς το πως έζησαν οι Λιδωρικιώτες εδώ στην Αμερική , είναι δύσκολο για εμένα να περιγράψω κάτι που είναι προσωπικό στον κάθε ένα.  Το μόνο που μπορώ να σου ειπώ είναι όπως λέμε εδώ στην Αμερική "τα έργα μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια ".
Οι περισσότεροι άνθρωποι που μετανάστευσαν στις αρχές του 1900 όχι μόνο Έλληνες αλλά γενικά μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου, ήλθαν με το σκοπό να βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση.  Η Αμερική είχε ανάγκη από εργάτες και αυτοί είχαν ανάγκη από χρήματα. 

   Ξέρω πως πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με το " πόσο υπόφεραν και πόσο τους εκμεταλεύτηκε αυτό το κράτος....", αλλά δεν νομίζω να μπορούσαν να διμιουργήσουν οικογένειες, περιουσίες, να βοηθήσουν τους δικούς τους και γενικά την πατρίδα τους , αν το κράτος αυτό τους περιόριζε.  Άλλοι γύρισαν, στην πατρίδα τους , άλλοι έμειναν μόνιμοι στην καινούργια τους πατρίδα, αυτό δεν μπορούσε να συμβεί , αν δεν υπήρχε απόλυτη ελευθερία.
   Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πρώτοι μετανάστες έκαναν το καθήκον τους απέναντι στην Ελλάδα και την Αμερική. Πολλοί επέστρεψαν στην Ελλάδα και έλαβαν μέρος σε πολέμους εναντίον των εχθρών της Ελλάδος όταν η πατρίδα κινδύνεψε και επέστρεψαν όταν ο πόλεμος τελείωσε.  Μερικοό δεν είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στην Ελλάδα και πέθαναν πριν ξαναδούν τους δικούς τους ή επέστρεψαν μετά από πολλά χρόνια όταν τα αγαπητά τους πρόσωπα είχαν πεθάνει.
   Όλα αυτά τα χρόνια ίδρυσαν εκκλησίες, οργανισμούς, Ελληνικά σχολεία και ό,τι άλλο απαραίτητο για να διατηρήσουν τις Ελληνικές παραδόσεις και να μεταδώσουν το Ελληνικό πνεύμα στα παιδιά τους. Οι γονείς εργάστηκαν σκληρά, αλλά έκαναν κάθε προσπάθεια ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά τους να έχουν καλύτερη ζωή.  Αυτό είναι χαρακτηριστικό των περισσοτέρων Ελλήνων όπου και να ζουν.
Όταν ήλθαμε εμείς , τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα χάρη στις θυσίες εκείνων που ήλθαν πριν από εμάς.  Όσοι ήλθαν με το σκοπό να μαζέψουν τα δολάρια με τη σκούπα ή να κληρονομήσουν τον ιδρώτα των εδώ συγγενών των , βεβαίως έμειναν απογοητευμένοι.  Εκείνοι που ήλθαν με το σκοπό να δουλέψουν και να προοδέψουν βοήθησαν και τον εαυτό τους και όποιον άλλον χρειάστηκε την βοήθειά τους. 

   Και εμείς με τη σειρά μας , κάνομε κάθε προσπάθεια να συνεχίσομε το έργο των προγόνων μας,  Όχι μόνο διατηρούμε όσα βρήκαμε , αλλά έχομε προσθέσει σ'αυτά.  Ο Ελληνισμός ζει και βασιλεύει σε όλες τις πόλεις της Αμερικής. Εδώ στο Σικάγο τα νέα Ελληνόπουλα διδάσκονται την Ορθόδοξη πίστη, την Ελληνική γλώσσα, Ελληνικούς χορούς...

Γιάννης  Παπαδόπουλος , Βούλα  Κάππου και  Τασία  Δούκα πάλι  τη  δεκαετία  του  ‘50 .

   Η Ελληνική σημαία κυματίζει παντού την 25η Μαρτίου , που γίνονται παρελάσεις στις περισσότερες πόλεις της Αμερικής.  Το καλοκαίρι γίνονται πανηγύρια σε όλες τις εκκλησίες με τα παροδοσιακά Ελληνικά φαγητά και γλυκά, χοροί κ.λ.π.  και οι Αμερικανοί συμμετέχουν στις εκδηλώσεις αυτές και απολαμβάνουν τα πάντα με μεγάλη ευχαρίστηση. 
   Δεν νομίζω πως υπάρχει κανένα κράτος στον κόσμο που να είναι όλα ρόδινα...παντού υπάρχουν προβλήματα και εμείς έχομε τα δικά μας, αλλά δεν  ξέρω για πιο λόγο υπάρχει τόσο μίσος στον κόσμο για το κράτος ετούτο που τόσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω μοιάζει κάπως με μια ιστορία που έμαθα στο σχολείο για μια αλεπού που δεν έφτανε τα σταφύλια και έλεγε πως δεν της άρεσαν γιατί ήταν άγουρα...     
   Πολλοί από εμάς επισκεπτόμαστε την Ελλάδα και γενικά το Λιδωρίκι όταν μας δίνεται η ευκαιρία.  Πάντα ξαναζούμε ευχάριστες στιγμές με αγαπητούς φίλους και συγγενείς που κάνουν το παν για να μας φιλοξενήσουν.  Πολλές φορές συναντάμε και μερικούς που βρίσκουν τρόπο να μας κάνουν μάθημα σχετικά με το κακό που έχουν κάνει οι Αμερικάνοι στον κόσμο και απορούν πως μπορούμε να ζούμε σε ένα τέτοιο μέρος. 

   Πολλά θα ήθελα να απαντήσω σ'αυτούς , αλλά δεν αξίζει τον κόπο, νομίζω πως άνθρωποι σαν αυτούς πρέπει να είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση που υπάρχει στην Ελλάδα τώρα , μετά από 50 χρόνια ειρήνης και ευημερίας.
Εύχομαι σε σένα, στην οικογένειά σου και γενικά σε όλους τους πατριώτες κάθε χαρά και ευτυχία.
Με αγάπη
Τασία