Τις τελευταίες μέρες προ του Πάσχα βρέθηκα σε μία περιοχή κάτω από το Λυκαβηττό, μεταξύ παλιού Κολωνακίου και Ευαγγελισμού. 
Μία περιοχή που παρόλλη την απουσία κρατικής φροντίδας (σε θέματα οδοποιϊας π.χ.) ο περιπατητής αισθάνεται σαν να βρίσκεται αλλού, μακριά απο το καταναλωτικό και αδιάφορο κομμάτι της Πατριάρχου Ιωακείμ, μακριά απο τη βουή των λεωφόρων, μακριά απο το βρώμικο και απελπισμένο Κέντρο. Πλατεία Δεξαμενής-Δεινοκράτους-Αναπήρων Πολέμου, Δημοχάρους-Σουηδίας-Μαρασλή-Γενναδίου-Σπευσσίπου, Φωκυλίδου.
Υπάρχουν πολλές αρχιτεκτονικές ομορφιές, σπίτια με αετώματα-έστω και παλιά- σπίτια κτισμένα την εποχή του μεσοπολέμου, περιποιημένες αυλές, γάτες αμέριμνες να κυκλοφορούν, πολλά δένδρα-πουλάκια να κελαϊδούν-ηρεμία. 
Η φύση οργιάζει κάτω απο το Λυκαβυττό, οι κουτσουπιές σήμα κατατεθέν παντού. Κυρίες με τα σκυλιά τους αμέριμνα περπατούν κρατώντας έτοιμες τις σακουλίτσες για τις ακαθαρσίες, οι δρόμοι σκουπισμένοι πίσω απο το Ναυτικό Νοσοκομείο, ο κόσμος κινείται χωρίς να βιάζεται.
πώς να βιαστείς εξάλλου όταν παντού είναι ρόζ, κόκκινο, εκτυφλωτικό πράσινο;
Περπατώντας συλλέγει κανείς παλιές μνήμες και δόξες, όπως το Νυχτερινό Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο, με τη παλιά ξεχασμένη πόρτα του διπλοσφραγισμένη, τη Γεννάδειο βιβλιοθήκη, το Μαράσλειο.
Η βόλτα ολοκληρώνεται με ένα ουζάκι. Κάπου στο τέλος της Φωκυλίδου, μακριά απο όλα αλλά κοντά στην ηρεμία του πνεύματος. Γιατί και η υπόλοιπη Αθήνα μας να μην είναι έτσι;
No comments:
Post a Comment