Λιδωρίκι: ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

21.11.14

ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

Δρομολόγιο “ άγονης γραμμής “ Λιδορίκι - Αρτοτίνα , δεκαετία 1960 .

Καλή σας μέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου …

Καλημέρα κσι στους φίλους μας που 8 χρόνια τώρα μας τιμούν με την αγάπη τους

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Ανατολή Ήλιου: 07:10
Δύση Ήλιου: 17:11
Σελήνη 1 ημέρας

!Γιορτάζουν: Δέσποινα, Μαρία, Μαριέττα, Μαριανός, Μαριανή, Μάριος, Παναγιώτης, Παναγιώτα.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

. Χ.

1877

Ο αμερικανός εφευρέτης Τόμας Έντισον ανακοινώνει τη δημιουργία του φωνόγραφου, τον οποίο ονομάζει «Ομιλούσα Μηχανή».

1915

Ισχυρή αγγλογαλλική ναυτική μοίρα καταλαμβάνει τη Μήλο, θέλοντας να πιέσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο να εξέλθει στον πόλεμο με την πλευρά της Αντάντ.

1942

Ο σκιτσογράφος Μπομπ Κλάμπετ δημιουργεί τον χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων Τουίτι Μπερντ, τον αιώνιο στόχο του γάτου Σιλβέστερ.

1954

Η αντιπολίτευση αναδεικνύεται νικήτρια τωνδημοτικών εκλογών στην Ελλάδα, με πρωταγωνίστρια της ΕΔΑ. Δήμαρχος Αθηναίων εκλέγεται ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Παυσανίας Κατσώτας. Στον Πειραιά εκλέγεται ο κοινός υποψήφιος ΕΠΕΚ, ΕΔΑ και Δημοκρατικού Κόμματος Δ. Σαπουνάκης, και στη Θεσσαλονίκη ο Μηνάς Πατρίκιος.

1955

Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα», με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη.

1977

Το υπερηχητικό επιβατικό αεροπλάνοConcorde εκτελεί την παρθενική εμπορική πτήση του, από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

μ. Χ.

1694

Βολτέρος, φιλολογικό ψευδώνυμο του Φρανσουά Μαρί Αρουέ, γάλλος συγγραφέας και διανοούμενος.(Θαν. 30/5/1778)

Αποφθέγματα

1898

Ρενέ Μαγκρίτ, βέλγος σουρεαλιστής ζωγράφος.(Θαν. 15/8/1967)

1927

Άννα Συνοδινού, ελληνίδα ηθοποιός.

ΘΑΝΑΤΟΙ

. Χ.

1811

Χάινριχ Φον Κλάιστ, γερμανός δραματουργός και ποιητής της ρομαντικής σχολής. (Γεν. 18/10/1777)

1882

Σεργκέι Νετσάγιεφ, ρώσος μηδενιστής και τρομοκράτης. (Γεν. 2/10/1847)

2000

Εμίλ Ζάτοπεκ, τσέχος αθλητής του στίβου. Ο «άνθρωπος - ατμομηχανή» ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι το 1952, κερδίζοντας 3 χρυσά μετάλλια (5.000 μ., 10.000 μ. και μαραθώνιο), με ολυμπιακά ρεκόρ σε διάστημα 8 ημερών. (Γεν. 19/9/1922)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2111#ixzz3JhMAKkeH

Δεκαετία του ‘60 , ο Μπάμπης Φαλίδας στο Σωκαίϊκο φορτηγό
Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Πίνακας του Τζιοβάνι Μπατίστα Τσίμα

145

Θεομητορική εορτή της Χριστιανικής Εκκλησίας, με την οποία τιμάται η είσοδος για τους Ορθοδόξους και η εμφάνιση για τους Καθολικούς (Presentazione della Beata Vergine Maria) της μικρής Μαριάμ (Μαρίας) μαζί με τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα στο Ναό του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ, προκειμένου η μέλλουσα Θεοτόκος να αφιερωθεί στον Θεό. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου και από τις δύο Εκκλησίες, ενώ στις 4 Δεκεμβρίου τη γιορτάζουν οι χριστιανούς που ακολουθούν το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο (Παλαιοημερολογίτες).

Η αναφορά για το περιστατικό των Εισοδίων της Θεοτόκου δεν γίνεται σε κάποιο από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σε δύο απόκρυφα Ευαγγέλια: το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (κεφ. 6-7) και το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου. Σύμφωνα με αυτά, οι ευσεβείς γονείς της Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, έπειτα από εικοσαετή έγγαμο βίο, ήσαν άτεκνοι και παρακαλούσαν θερμά τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Ο Θεός τους ανάγγειλε με Άγγελο ότι η επιθυμία τους θα εκπληρωθεί και η Άννα έμπλεη χαράς υποσχέθηκε να αφιερώσει το παιδί στον Θεό. Πράγματι, η Άννα έμεινε έγκυος και μετά από εννέα μήνες απέκτησε κόρη, τη Μαριάμ (Μαρία).

Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οδηγήθηκε από τους γηραιούς γονείς της στο Ναό του Σολομώντος, προκειμένου να εκπληρωθεί το τάμα τους προς τον Θεό. Η Μαρία ανήλθε μόνη της τα 15 σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Ναό και παραδόθηκε από τους γονείς της στα χέρια του ιερέα Ζαχαρία. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Στη συνέχεια ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός της πρόσφερε τη Χάρη του. Το νεαρό κορίτσι υπηρέτησε τον Ναό μέχρι τα 14 χρόνια του, οπότε αρραβωνιάστηκε τον Ιωσήφ και στη συνέχεια έγινε η μητέρα του Ιησού Χριστού.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου καθιερώθηκαν ως εκκλησιαστική εορτή κατά τον 7ο αιώνα, πρώτα στην Ανατολή και πολύ αργότερα στη Δύση. Αναφορές υπάρχουν στα γραπτά του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή και των πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιου και Γερμανού. Με τα Εισόδια της Θεοτόκου συνδέεται και η βασιλική της Αγίας Μαρίας της Νέας, που χτίστηκε δίπλα στα ερείπια του Ναού του Σολομώντος και εγκαινιάστηκε στις 21 Νοεμβρίου 543 από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Εξ αυτού του γεγονότος φαίνεται να επελέγη από την εκκλησία ο εορτασμός των Εισοδίων της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου. Επί αυτοκράτορος Μανουήλ Α' Κομνηνού (1143-1180) καθιερώθηκε ως ημέρα αργίας για το Βυζάντιο.

Στις μέρες μας, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κατάνυξη εορτάζονται τα Εισόδια της Θεοτόκου στα Χανιά, τη Λειβαδιά, την Αμφίκλεια και την Κίμωλο. Αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου είναι η Καπνικαρέα, το θαυμάσιο αυτό βυζαντινό ναΐδριο του 11ου αιώνα, που βρίσκεται στο μέσο της οδού Ερμού στην Αθήνα. Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουν ο Παναγιώτης, η Μαρία, η Δέσποινα, αλλά και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις γιορτάζουν την «Υπέρμαχο στρατηγό» τους.

Απολυτίκιο

Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.

Λαογραφία

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου για τους αγρότες, που την ονομάζουν, «της Παναγιάς της Αρχισπορίτισσας», της «Μεσοσπορίτισσας» ή της «Ξεσπορίτισσας», ανάλογα σε ποιο στάδιο βρίσκεται η σπορά. Λέγεται και «Πολυσπορίτισσα», επειδή την ημέρα αυτή συνηθίζουν να βράζουν σπόρους από τα γεωργικά τους προϊόντα, που άλλα τρώγουν και άλλα προσφέρουν για τα «χρόνια πολλά» και την ευδοκίμηση της σποράς. Σπόρους πηγαίνουν για ευλογία και στην εκκλησία.
Συνηθίζονται και μετεωρολογικές προβλέψεις. Όπως λέγουν «την ημέρα αυτή βασιλεύει η Πούλια, και όπως θα κάμει αυτή τη μέρα, θα κάμει και τις κατοπινές σαράντα μέρες».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/576#ixzz3JhMU9Wxi

Ο αξέχαστος μπάρμπα Βασίλης Ρέλλος με τη “ ΒΝΤΈΤΑ “ ΤΟΥ

Στέλλα

Ταινία - θρύλος του ελληνικού κινηματογράφου, που πρωτοπροβλήθηκε το 1955 και έκανε τη Μελίνα Μερκούρη σταρ διεθνούς βεληνεκούς. Η ατάκα του Γιώργου Φούντα «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» έγραψε ιστορία.

Την ταινία σκηνοθέτησε ο 33χρονος τότε Μιχάλης Κακογιάννης, που είχε δώσει δείγματα του ταλέντου του στην κωμωδία «Κυριακάτικο Ξύπνημα» ένα χρόνο πριν. Ο ίδιος έγραψε το σενάριο, που βασίστηκε στο άπαιχτο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» (ανέβηκε για πρώτη φορά μόλις το 1997 από το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη), το οποίο μεταφέρει στα καθ’ ημάς την ιστορία της «Κάρμεν» του Μεριμέ.

Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη), μια δημοφιλής τραγουδίστρια στο λαϊκό μαγαζί «Ο Παράδεισος». Είναι πανέμορφη και εκρηκτική γυναίκα, που ζει και ερωτεύεται, πέρα από τα στερεότυπα της εποχής της. Όταν γνωρίζει τον Μίλτο (Γιώργος Φούντας), ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που την τραβά σαν μαγνήτης, διακόπτει τον δεσμό της με τον Αλέκο (Αλέκος Αλεξανδράκης), νεαρό γόνο μιας πλούσιας οικογένειας, που αντιδρούσε στη σχέση τους. Ο Μίλτος θέλει να την κάνει γυναίκα του κι εκείνη δέχεται, αλλά το μετανιώνει σχεδόν αμέσως. Γυναίκα περήφανη, που αδιαφορεί για τις κοινωνικές συμβάσεις, την ημέρα του γάμου τους τον στήνει στην εκκλησία και περνά τη νύχτα της με τον Αντώνη (Κώστας Κακκαβάς), ένα νεαρό που γνώρισε στο δρόμο. Την αυγή, επιστρέφοντας στο σπίτι της, έρχεται αντιμέτωπη με τον Μίλτο και συναντά τον θάνατο από το μαχαίρι του.

Ο Κακογιάννης συνδυάζει τον ιταλικό νεορεαλισμό με στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας και του μελοδράματος. Η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη είναι συγκλονιστική στο ρόλο της γυναίκας που θέλει να ζήσει ελεύθερη και ανεξάρτητη κι αποτέλεσε το διαβατήριό της για τη διεθνή καριέρα που ακολούθησε. Σπουδαίες ερμηνείες δίνουν και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της ταινίας, ανεξάρτητα από το μέγεθος του ρόλου τους: ο Γιώργος Φούντας, ο πρωτοεμφανιζόμενος Κώστας Κακκαβάς, η «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο (Μαρία), ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (Μήτσος), η Βούλα Ζουμπουλάκη (Αννέτα), η Χριστίνα Καλογερίκου (μητέρα του Μίλτου) και η Τασσώ Καββαδία (αδελφή του Αλέκου).

Τα σκηνικά υπογράφει ο Γιάννης Τσαρούχης και τη μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις με συνεργασία με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Κλασική είναι η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη στο τραγούδι «Αγάπη που έγινες δίκωπο μαχαίρι», ενώ στην ταινία ακούστηκαν για πρώτη φορά τα τραγούδια «Εφτά τραγούδια θα σου πω» και «Το Φεγγάρι είναι κόκκινο».

Τα γυρίσματα έγιναν σε τοποθεσίες του Πειραιά και της Αθήνας. Το τρίστρατο που φαίνεται στο φινάλε, αγνώριστο σήμερα, σχηματίζεται από τη συμβολή των οδών Καλλιδρομίου, Πλαπούτα και Τσαμαδού στα Εξάρχεια.

Η «Στέλλα» πρωτοπροβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών του 1955 (26 Απριλίου - 10 Μαΐου) και δημιούργησε αίσθηση, αν και δεν κέρδισε κάποιο βραβείο. Από εκεί χρονολογείται και η γνωριμία του Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία έγινε η μούσα του στις κατοπινές του ταινίες. Τον επόμενο χρόνο κέρδισε τη «Χρυσή Σφαίρα» καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών του Χόλιγουντ και προτάθηκε για το Όσκαρ ενδυματολογίας (Ντένη Βαχλιώτη).

Στους ελληνικούς κινηματογράφους έκανε πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου 1955 και ήταν η πιο εμπορική της σεζόν 1955-1956, από τις 24 συνολικά ελληνικές παραγωγές που προβλήθηκαν (134.142 εισιτήρια). Η κριτική ήταν από αμήχανη έως ευνοϊκή για την ταινία. Εχθρική ήταν η στάση των εντύπων της Αριστεράς. «Το ξετραχηλισμένο αυτό γύναιο, η γυναίκα που δεν θέλει να παντρευτεί για να 'χει το ελεύθερο να γλεντάει τη ζωή της, είναι ένας χαρακτήρας;» διερωτάται ο Αντώνης Μοσχοβάκης στην «Επιθεώρηση Τέχνης», ενώ ο Κώστας Σταματίου από τις στήλες της Αυγής χαρακτηρίζει την ταινία «ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο "λούμπεν", ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».

Δείτε το έργο

https://www.youtube.com/watch?v=Qqmkvk8egD0

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/851#ixzz3JhMxXbiZ

Χρόνης Εξαρχάκος
1932 – 1984

Χρόνης Εξαρχάκος

Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους. Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές. Έφυγε νωρίς από τη ζωή και δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει ολοκληρωτικά την πλούσια κωμική του φλέβα.

Ο Πολυχρόνης Έξαρχος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου και μεγάλωσε στην Πλάκα. Σπούδασε τη δραματική τέχνη στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1963, στο έργο «Βίλα των οργίων» με το θίασο Αναλυτή - Ρηγόπουλου. Από τότε συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου.

Έπαιξε με τον Μάνο Κατράκη, όταν το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» ήταν στις δόξες του, στο έργο του Σέξπιρ «Ιούλιος Καίσαρ» (1964), με την Κατερίνα στα έργα «Χαρτοπαίχτρα», «Αντροτραγανίστρα» και «Ελάτε να γελάσουμε», με τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου στα έργα «Μην πατάτε τη χλόη» και «Ο Καραγκιόζης στη Βουλή».

Το υποκριτικό του ταλέντο και τα προσόντα του αναδείχτηκαν όταν έπαιξε στο «Γλάρο» του Τσέχωφ με τον Γιάννη Φέρτη και την Ξένια Καλογεροπούλου (1966), ενώ είχε ήδη γίνει ευρύτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στο θεατρικό του Αλέκου Σακελλάριου «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», που παρουσιάστηκε από το θίασο Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ, προτού γυριστεί σε ταινία και γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία. Μαζί τους έπαιξε και στο έργο του Πολ Όσμπορν «Ο κόσμος της Σούζι Βογκ».

Ο Χρόνης Εξαρχάκος συμμετείχε και σε πολλές απ’ τις ταινίες που σφράγισαν τη χρυσή εποχή της Φίνος Φιλμ: «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Γοργόνες και μάγκες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Κάτι κουρασμένα παλικάρια». Το 1965 συμμετείχε στην ανολοκλήρωτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Forminx Story». Στην τηλεόραση, πρωταγωνίστησε στη σειρά του Αλέξη Τριανταφύλλου «Ένας απίθανος ντετέκτιβ», που προβλήθηκε το 1973 από την ΥΕΝΕΔ. Ενσάρκωνε τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Τίτο Χαρίτο, που έμπλεκε σε απίθανες καταστάσεις, στην προσπάθειά του να εξιχνιάσει διάφορες υποθέσεις.

Ο Χρόνης Εξαρχάκος πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1984 στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» της Αθήνας, νικημένος από την επάρατη νόσο. Έπασχε από καρκίνο των οστών. Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Φιλμογραφία

Έκλεψα τη γυναίκα μου (1964)
Διαζύγιο αλά ελληνικά (1964)
Ο καταφερτζής (1964)
Ενώνει ο πόνος δυο καρδιές (1965)
Forminx Story (1965)
Διπλοπεννιές (1966)
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966)
Σύντομο διάλειμμα (1966)
Κάτι κουρασμένα παλληκάρια (1967)
Ο Λαμπίρης εναντίον των παρανόμων (1967)
Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968)
Γοργόνες και μάγκες (1968)
Μια κυρία στα μπουζούκια (1968)
Γυμνοί στο δρόμο (1969)
Η παριζιάνα (1969)
Η ωραία του κουρέα (1969)
Ο γόης (1969)
Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο (1970)
Μαριχουάνα στοπ (1971)
Μια ελληνίδα στο χαρέμι (1971)
Ο κατεργάρης (1971)
Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσας (1972)
Γκαρσονιέρα για δέκα (1981)
Είσαι στην ΕΟΚ πάθε για την ΕΟΚ (1981)
Εδώ και τώρα αγγούρια (1982)

Δείτε το βίντεο

https://www.youtube.com/watch?v=tMPdTnwIxOU

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/992#ixzz3JhNjuEZc

Νάσος Κεδράκας
1915 – 1981

Νάσος Κεδράκας

Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Διακρίθηκε σε ρόλους δευτεραγωνιστή κι έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από την τηλεόραση τη δεκαετία του 1970. Στα πρώτα στάδια της καριέρας του εμφανιζόταν ως Θάνος Κεδράκας.

Ο Αθανάσιος (Νάσος ή Θάνος) Κεδράκας γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 21 Νοεμβρίου 1915. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου, από όπου αποφοίτησε το 1942.

Υπηρέτησε όλα τα είδη του θεάτρου, σε θιάσους όπως της κυρίας Κατερίνας, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Σοφίας Βέμπο, του Κώστα Μουσούρη, του Βασίλη Αργυρόπουλου και του Μάνου Κατράκη. Συμμετείχε στον θίασο Ενωμένοι Καλλιτέχνες (1945-1946), που συγκρότησαν ηθοποιοί προσκείμενοι στο ΕΑΜ, όπως οι Αιμίλιος Βεάκης, Λυκούργος Καλλέργης,Δήμος Σταρένιος, Θόδωρος Μορίδης, Τίτος Βανδής, Αλέξης Δαμιανός και Αλέκα Παΐζη. Για πολλά χρόνια υπήρξε μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Ξεκίνησε τη θητεία του στο Εθνικό το 1941 με τον ρόλο του «Τονίνο» στο έργο του Κάρλο Γκολντόνι Η βεντάλια και την ολοκλήρωσε στις αρχές του 1976 ως «πλοίαρχος» στην κωμωδία του Σαίξπηρ Δωδεκάτη Νύχτα.

Το 1946 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, στο δράμα του Γιώργου Τζαβέλα Πρόσωπα Λησμονημένα. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην κομεντί του Τζαβέλα Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965), όπου υποδυόταν τον «Μικέ», τον φαρμακοποιό φίλο του πρωταγωνιστή της ταινίας Γιώργου Κωνσταντίνου.

Παρότι έπαιξε σε περίπου 200 ταινίες και είχε πολύχρονη παρουσία στο θεατρικό σανίδι, ο Νάσος Κεδράκας έγινε γνωστός μέσα από την τηλεόραση τη δεκαετία του '70. Μεγάλη του επιτυχία Ο Φωτογράφος του χωριού, ένα σήριαλ 16 επεισοδίων σε σκηνοθεσία Αντώνη Βογιάζου, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ την τηλεοπτική σεζόν 1977-1978. Υποδύεται τον φωτογράφο σ' ένα ερημωμένο από τη μετανάστευση ελληνικό χωριό του Παρνασσού, τη Βάργιανη. Πολλοί από τους συγχωριανούς του, αλλά και άλλοι από τα γειτονικά χωριά, τον επισκέπτονται για φωτογράφηση, ενώ η προσωπική τους ιστορία γίνεται το θέμα κάθε επεισοδίου.

Ο Νάσος Κεδράκας πέθανε στις 25 Αυγούστου 1981 από καρδιακή προσβολή και ετάφη στην Ηλιούπολη, όπου διέμενε και δραστηριοποιόταν στα πολιτιστικά δρώμενα του αθηναϊκού προαστίου. Ήταν παντρεμένος σε δεύτερο γάμο με την κομμώτρια Κικίτσα Κεδράκα, στέλεχος του ΚΚΕ.

Φιλμογραφία

Πρόσωπα Λησμονημένα (1946)
Ο Μίκης και ο Φίκης / Προπαντός ψυχραιμία (1951)
Δολάρια και όνειρα (1956)
Έγκλημα στο Κολωνάκι (1959)
Ο σκληρός άντρας (1961)
Προδομένη αγάπη (1962)
Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962)
Οι ανειδίκευτοι / Ευτυχώς χωρίς δουλειά (1963)
Μικροί και μεγάλοι εν δράσει(1963)
Αγάπησα και πόνεσα (1963)
Κόσμος και κοσμάκης (1964)
Άλλος για το εκατομμύριο (1964)
Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964)
Ζητιάνος μιας αγάπης (1964)
Η χαρτοπαίχτρα (1964)
Αδικημένη (1964)
Ήταν όλοι τους... κορόιδα! (1964)
Και οι... 14 ήταν υπέροχοι! (1965)
Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου (1965)
Μια τρελλή τρελλή οικογένεια (1965)
Με πόνο και με δάκρυα (1965)
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965)
Εξιλέωση (1965)
Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο (1966)
Ο μπαμπάς μου ο τεντυμπόυς (1966)
Κούνια που σε κούναγε (1966)
Ο Μελέτης στην Άμεσο Δράση (1966)
Η Κλεοπάτρα ήταν Αντώνης / Η Κλεοπάτρα εν δράσει (1966)
Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967)
Τρούμπα 67 (1967)
Ο σπαγγοραμένος (1967)
Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί (1967)
Χάιδω (1967)
Ο αχόρταγος (1967)
Ένας απένταρος λεφτάς (1967)
Η παιχνιδιάρα (1967)
Βίβα Ρένα (1967)
Δημήτρη μου Δημήτρη μου (1967)
Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968)
Ο ψεύτης (1968)
Ο τρελλός τάχει 400 (1968)
Ξεριζωμένη γενηά (1968)
Ποιος Θανάσης!! (1968)
Τα ψίχουλα του κόσμου (1968)
Ταπεινός και καταφρονεμένος (1968)
Το πιο λαμπρό μπουζούκι (1968)
Αυτή που δεν λύγισε (1968)
Για ποιον χτυπά η... κουδούνα (1968)
Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969)
Ο γίγας της Κυψέλης (1969)
Ο πρόσφυγας (1969)
Ξύπνα Βασίλη (1969)
Η σφραγίδα του Θεού (1969)
'Ενας άντρας με συνείδηση (1969)
Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969)
Το ανθρωπάκι (1969)
Ορατότης μηδέν (1969)
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό... (1969)
Ένας μάγκας στα σαλόνια (1969)
Ησαΐα... μη χορεύεις (1969)
Για την τιμή και τον έρωτα (1969)
Εν ονόματι του νόμου (1970)
Ο αστραπόγιαννος (1970)
Οι γενναίοι του Βορρά (1970)
Ο Γιακουμής μια ρωμέικη καρδιά (1970)
Ζητούνται γαμπροί με προίκα (1970)
Κατάχρησις εξουσίας (1971)
Ο κατεργάρης (1971)
Ο τρελοπενηντάρης (1971)
Αγάπησα έναν αλήτη (1971)
Οι άνδρες ξέρουν ν' αγαπούν (1971)
Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971)
Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971)
Ο εχθρός του λαού (1972)
Ο κύριος σταθμάρχης (1972)
Παύλος Μελάς (1974)

Τηλεόραση

Η κοκκορόμυαλη (1971)
Χαρούμενη Κυριακή (1972)
Η συνωμοσία της σιωπής (1973)
Λούνα Παρκ (1974)
Μενεξεδένια πολιτεία (1975)
Ελληνικοί μύθοι: Θηβαϊκός κύκλος (1975)
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975)
Φάρος (1976)
Λέσχη μυστηρίου: Αυστηρώς προσωπικό (1976)
Μια φορά κι έναν καιρό: Το μαγικό κουμπί (1976)
Πράσινα στάχυα (1976)
Υποψίες (1977)
Υποψίες: Ζήτημα συνειδήσεως (1977)
Υποψίες: Ποιος σκότωσε τη Ρόζα (1977)
Υποψίες: Το καλοκαίρι του φόβου (1977)
Ο φωτογράφος του χωριού (1977)
Λεηλασία μιας ζωής (1978)
Υποψίες: Επικίνδυνη στοργή (1978)
Αργώ (1980)
Ιούλιος και Ιουλιέτα (1980)
Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα: Καταπράσινα δολλάρια (1980)
Όλα του γάμου δύσκολα (1981)
Λούμπεν (1981)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/523#ixzz3JhOptWMC

Ματωμένες Κυριακές

Με τον όρο Ματωμένη Κυριακή (Bloody Sunday για τους αγγλομαθείς, Domhnach na Fola στα ιρλανδικά) εννοούμε τέσσερα διαφορά αιματηρά γεγονότα, που έλαβαν χώρα από το 1887 έως το 1972, και συνδέονται με τις αγγλοϊρλανδικές σχέσεις.

Α' Ματωμένη Κυριακή (13 Νοεμβρίου 1887)

Στις 13 Νοεμβρίου 1887, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί διοργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση στο Λονδίνο για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στο Ιρλανδικό και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Τόρυδων (Συντηρητικών).

Οι 10.000 διαδηλωτές έφθασαν στην Πλατεία Τραφάλγκαρ με πορείες από διάφορα σημεία του εργατικού Ανατολικού Λονδίνου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η μορφή του διάσημου ιρλανδού συγγραφέα και ακτιβιστή Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Οι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με 2.000 αστυνομικούς και 400 στρατιώτες, που ήταν αποφασισμένοι να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν την πλατεία. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τρεις διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και 200 χρειάστηκαν νοσηλεία σε νοσοκομείο. Οι επικεφαλής συνδικαλιστές της πορείας συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες.

Η «Ματωμένη Κυριακή» του 1887 αφύπνισε τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις της Μεγάλη Βρετανίας, οι οποίες απέσυραν την υποστήριξή τους στο Κόμμα των Ουίγων (Φιλελευθέρων) και προχώρησαν στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος στις 27 Φεβρουαρίου 1900.

Β' Ματωμένη Κυριακή (31 Αυγούστου 1913)

Το 1913, ο πληθυσμός του αγγλοκρατούμενου Δουβλίνου βίωνε την έσχατη ένδεια. 26.000 οικογένειες ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες σε 5.000 παραπήγματα, ενώ ο δείκτης της παιδικής θνησιμότητας ήταν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη (142 θάνατοι ανά 1.000 κατοίκους). Η ανεργία θέριζε και όσοι είχαν δουλειά προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Στις 26 Αυγούστου 1913 ξεκίνησε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Ιρλανδίας, που διήρκεσε μαζί με την ανταπεργία των εργοδοτών έως τις 18 Ιανουαρίου 1914. Της απεργιακής κινητοποίησης ηγούνταν οι τραμβαγιέρηδες, με επικεφαλής τον συνδικαλιστικό θρύλο της Ιρλανδίας Τζέιμς Λάρκιν. Την Κυριακή 31 Αυγούστου σε μία από τις διαδηλώσεις τους στην οδό Σάκβιλ του Δουβλίνου (σήμερα οδός Ο' Ντόνελ) χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο απεργοί και να τραυματισθούν εκατοντάδες.

Ο μεγάλος ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έγραψε το ποίημα «Σεπτέμβρης 1913» για να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον αγώνα των εργαζομένων και την απέχθειά του για την καθολική μπουρζουαζία της πόλης και την Εκκλησία που την υποστήριζε.

Η ανταπεργία (λοκάουτ) των εργοδοτών προκάλεσε δυσεπίλυτα προβλήματα στους εργαζομένους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την απεργία και να επιστρέψουν στις δουλειές τους στις 18 Ιανουαρίου 1914.

Γ' Ματωμένη Κυριακή (21 Νοεμβρίου 1920)

Βρισκόμαστε στο μέσο του Ιρλανδικού Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1919-1921) και η Κυριακή 21 Νοεμβρίου δικαιολόγησε τον χαρακτηρισμό της.

Η ημέρα στο Δουβλίνο άρχισε με τη δολοφονία 14 άγγλων πρακτόρων και ντόπιων συνεργατών τους από τον γνωστό μας Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA). Η απάντηση των κατακτητών εκδηλώθηκε το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Πυροβολούν στο ψαχνό και σκοτώνουν 15 φιλάθλους κατά τη διάρκεια του αγώνα ιρλανδικού ποδοσφαίρου μεταξύ Τιπερέρι και Δουβλίνου στο Κροκ Παρκ του Δουβλίνου. Οι δυνάμεις κατοχής υποστήριξαν ότι δέχθηκαν πυρά από φιλάθλους - μέλη του IRA.

Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλο το βράδυ χωρίς νεκρούς. Όμως, στο Κάστρο του Δουβλίνου, που είχε μετατραπεί σε φυλακή, βρίσκονται νεκροί τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Συνολικός απολογισμός της τρίτης κατά σειρά «Ματωμένης Κυριακής»: 32 νεκροί.

Δ' Ματωμένη Κυριακή (30 Ιανουαρίου 1972)

Η πιο γνωστή «Ματωμένη Κυριακή», επειδή εξυμνήθηκε από καλλιτέχνες του ροκ, όπως οι U2 («Sunday Bloody Sunday»), Stiff Little Fingers («Bloody Sunday»), Τζον Λένον («Sunday Bloody Sunday», «The Luck of the Irish») και Πολ ΜακΚάρτνεϊ («Give Ireland Βack to the Irish»).

Συνέβη την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972 στο Ντέρυ της Βορείου Ιρλανδίας, όταν άγγλοι στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων άνοιξαν πυρ κατά μιας ειρηνικής πορείας 10.000 καθολικών, που ζητούσαν την αποχώρηση των Βρετανών από τη Βόρειο Ιρλανδία και ένωσή της με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. 26 διαδηλωτές σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και 6 παιδιά. Πολλοί διαδηλωτές πυροβολήθηκαν πισώπλατα, καθώς έτρεχαν να αποφύγουν τα επελαύνοντα τεθωρακισμένα οχήματα των Βρετανών.

Η διεθνής κατακραυγή που ξέσπασε ανάγκασε τη Συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρντ Χηθ να προχωρήσει σε έρευνα του αιματηρού συμβάντος. Ο αρχιδικαστής Γουάιτζερι, που επελήφθη της υποθέσεως, δεν απέδωσε ευθύνες στους στρατιώτες, επειδή δέχθηκε τον ισχυρισμό τους ότι πυροβολήθηκαν πρώτοι από κάποιους διαδηλωτές, παρά τις περί του αντιθέτου καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Το περιστατικό επανήλθε στην επικαιρότητα το 1998, όταν ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, ανέθεσε στον Λόρδο Σάβιλ να επανεξετάσει την υπόθεση. Το πόρισμα αναμένεται...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/341#ixzz3JhPLJ9ml

Τουίτι

Φιγούρα των κινουμένων σχεδίων. Πρόκειται για ένα κίτρινο ανθρωπόμορφο καναρίνι, που βγήκε από τα στούντιο της Warner και πρωταγωνίστησε στις σειρές κινουμένων σχεδίων Looney Tunes και Merrie Melodies.

Ο Τουίτι (Tweety) είναι δημιούργημα του καρτουνίστα Μπομπ Κλάμπετ (1913-1984). Πηγή για την έμπνευσή του αποτέλεσε μία δική του φωτογραφία, όταν ήταν μωρό. Ο Τουίτι πρωτοεμφανίσθηκε στην ταινία μικρού μήκους A Tale of two Kitties, που έκανε πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου 1942. Ο Όρσον, όπως ήταν το πρώτο του όνομα, έπρεπε να αντιμετωπίσει δύο πεινασμένους γάτους, ονόματι Μπάμπιτ και Κατσέλο.

Γι' αυτό ο Κλάμπετ τον προίκισε με επιθετικότητα και θρασύτητα. Σχεδιαστικά, ο πρώιμος Τουίτι είχε ροζ χρώμα, μεγάλα προγούλια και εμφανιζόταν τσίτσιδος, γεγονός που ενόχλησε τη λογοκρισία. Έτσι, ο Κλάμπετ αναγκάστηκε να του προσθέσει φτερά.

Το 1947 βρίσκει τον Κλάμπετ να δουλεύει πάνω σε μια ταινία, όπου ο Τουίτι θα έπρεπε να τεθεί αντιμέτωπος ενός ασπρόμαυρου γάτου, τον οποίον είχε δημιουργήσει ο Φριτζ Φρίλεγκ. Όμως, ο Κλάμπετ άφησε τη Warner και ο Φρίλεγκ ανέλαβε την ολοκλήρωση της ταινίας.

Ο Τουίτι απέκτησε πιο ήπιο χαρακτήρα, αλλά μεγαλύτερη ευστροφία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Γάτο, που αργότερα πήρε το όνομα Συλβέστρος. Η ταινία Tweetie Pie σημείωσε μεγάλη επιτυχία και χάρισε ένα Όσκαρ στη Warner.

Από τότε, ο Τουίτι και ο Σιλβέστρος, αν και θανάσιμοι αντίπαλοι, έγιναν ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων. Μάλιστα, το 1998 τιμήθηκαν από τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία με γραμματόσημο, που απεικόνιζε τις φιγούρες τους.

Τουίτι και Σιλβέστρος ζουν στο σπίτι της Γιαγιάς, αλλά ο αχόρταγος Συλβέστρος εποφθαλμιά το κίτρινο καναρίνι. Θέλει πάση θυσία να το καταβροχθίσει και πάντα σκαρφίζεται όλο και πιο περίτεχνα κόλπα για να πετύχει το σκοπό του.

Όμως, πάντα αποτυγχάνει, είτε από δικά του λάθη είτε από την πονηριά του Τουίτι, που οδηγεί τον διώκτη του στη Γιαγιά ή στον Έκτορα το μπουλντόγκ, που αναλαμβάνουν να τον συνετίσουν, έστω προσωρινά.

https://www.youtube.com/watch?v=mYhNljS5Sug

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/191#ixzz3JhQ0fAUS

Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ