EΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ
Λιδορίκι δεκαετία '60 , εθελοντική δενδροφύτευση στο αλσύλλιο που είναι δίπλα στο Δημαρχείο , από αριστερά , επάνω σειρά , τρίτος ο Δημ. Κοράκης , κάτω , Κ.Καψάλης , Γιώργος Νάκος, Λουκάς Καρανάσος , ...Σίδερης και άλλα παιδιά του Γυμνασίου μας
Καλημέρα Λιδορικιώτες ..
Καλημέρα φίλοι του Λιδορικιού …
ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΗΜΕΡΑ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:01
Δύση Ήλιου: 20:46
Σελήνη 19 ημερών
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1850
Ο Λιβάι Στράους παρουσιάζει το πρώτο παντελόνι τζιν.
1923
Στη Διάσκεψη της Λωζάνης καθορίζονται οριστικά τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Σύνορο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ορίζεται το μέσο του ρου του ποταμού Έβρου. Η Άγκυρα ανακαλεί κάθε αντίρρηση για παραχώρηση του Καστελόριζου στην Ιταλία.
1933
Νέα δολοφονική απόπειρα σημειώνεται κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου, αυτή τη φορά στην Αθήνα, την ώρα που βρίσκεται μαζί με τη σύζυγό του Έλενα στο αυτοκίνητο.
1944
«D-Day». Οι Σύμμαχοι αποβιβάζονται στη Νορμανδία και αρχίζει η μεγάλη επίθεση, που θα κρίνει κατά πολύ τον τελικό νικητή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
1965
Οι Rolling Stones κυκλοφορούν το «(I Can't Get No) Satisfaction».
1984
O Ρώσος μαθηματικός Αλεξέι Παζίτνοφ παρουσιάζει το δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι - παζλ «Tetris». Η ονομασία του προέρχεται από το ελληνικό αριθμητικό πρόθημα «τέτρα-» και τη λέξη «τένις».
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
1875
Τόμας Μαν, γερμανός συγγραφέας, που βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1929. («Το μαγικό βουνό», «Δρ Φάουστους», «Θάνατος στη Βενετία»)(Θαν. 12/8/1955)
1931
Κική Δημουλά, ελληνίδα ποιήτρια.
1953
Δημήτρης Αβραμόπουλος, πολιτικός.
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1941
Λουίς Σεβρολέτ, ελβετοαμερικανός οδηγός αγώνων ταχύτητας και ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας. (Γεν. 25/12/1878)
1961
Καρλ Γιουνγκ, ελβετός ψυχαναλυτής, εισηγητής της αναλυτικής ψυχολογίας. (Γεν. 26/7/1875)
1978
Άγγελος Μεσσάρης, ο κορυφαίος του προπολεμικού ποδοσφαίρου, που αφού αγωνίστηκε με την ομάδα του Γουδή, μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, αλλά σταμάτησε πρόωρα στα 21 του χρόνια, στις 23 Απριλίου 1931. Είχε αγωνιστεί τέσσερις φορές με την Εθνική ομάδα, σημειώνοντας δύο γκολ και μάλιστα ήταν από εκείνους που έκαναν ντεμπούτο στον πρώτο αγώνα στην ιστορία της εθνικής ομάδας στις 7 Απριλίου 1929 εναντίον της Β' Ιταλίας. Στη σύντομη (τετραετή) καριέρα του πέτυχε 53 γκολ σε 23 αγώνες. (Γεν. 1910)
http://www.sansimera.gr/almanac/0606#ixzz3cGWYX6DY
Κική Δημουλά
742
Διακεκριμένη και πολυβραβευμένη ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό.
Η Βασιλική Ράδου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου του 1931, με καταγωγή από την Καλαμάτα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της, προσελήφθη ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία εργάστηκε επί 25 χρόνια, έως το 1974, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Για μια οκταετία εργάστηκε αποσπασμένη στη σύνταξη του περιοδικού Kύκλος, που εξέδιδε η τράπεζα, με λογοτεχνικό και οικονομικό περιεχόμενο, στο οποίο δημοσιεύονταν κείμενά της. Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά (1921-1986), ο οποίος εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).
Η Κική Δημουλά πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1952 με την ποιητική συλλογή Ποιήματα, την οποία αποκήρυξε μετά από λίγο και την απέσυρε από την κυκλοφορία. Από τότε εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:
- Έρεβος (1956)
- Ερήμην (1958)
- Επί τα ίχνη (1963)
- Το λίγο του κόσμου (1971)
- Το τελευταίο σώμα μου (1981)
- Χαίρε ποτέ (1988)
- Η εφηβεία της λήθης (1994)
- Ενός λεπτού μαζί (1998)
- Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση 1998)
- Ήχος απομακρύνσεων (2001)
- Χλόη θερμοκηπίου (2005)
- Συνάντηση (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη, 2007)
- Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007)
- Τα εύρετρα ( 2010)
Το 1972 τιμήθηκε με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε Ποτέ, το 1996 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης και το 2001 με το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της. Τον ίδιο χρόνο της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, η τρίτη μόλις γυναίκα, που έτυχε αυτής της τιμής, από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας. Οι βραβεύσεις για την Κική Δημουλά συνεχίστηκαν το 2009 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της και το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, επίσης, για το σύνολο του έργου της. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου (Αγγλικά Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά, Σουηδικά κ.ά.).
Η Κική Δημουλά έχει να επιδείξει και ένα μικρό σε έκταση αφηγηματικό έργο, μία επιλογή του οποίου περιέχεται στο βιβλίο Εκτός Σχεδίου (2005). Κυκλοφορούν, επίσης, η ομιλία που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της με τίτλο Ο Φιλοπαίγμων Μύθος (2004) και η ομιλία της στην Αρχαιολογική Εταιρεία με τίτλο Έρανος σκέψεων (2009).
Ο ποιητικός λόγος της Κικής Δημουλά ακολούθησε μια εξελικτική πορεία, με επιδράσεις από την καβαφική ποίηση στο ξεκίνημά του και με βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία τη λογοπλαστική τάση και την εικονοπλαστική ενάργεια. Ο προβληματισμός της Δημουλά, σαφώς υπαρξιακός, εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτησή της για το νόημα της φθαρτής ανθρώπινης ζωής. Τα θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Στοιχεία της γραφής της είναι ο γοργός και αιχμηρός στίχος, ο ειρωνικός τόνος με τη χρήση των λέξεων της καθαρεύουσας, της τεχνολογίας, της αργκό ή και νεολογισμών, η φιλοπαίγμων διάθεση με την παράθεση αντίθετων ή ομόηχων λέξεων, η ηθελημένη αμέλεια στη σύνταξη και οι επαναλήψεις.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/663#ixzz3cGWuN11k
Η ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ
193
Το Τσάμπιονς Λιγκ (Champions League) είναι η σπουδαιότερη διασυλλογική ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη, που προσφέρει κύρος στους ποδοσφαιριστές και παχυλά έσοδα στις ομάδες. Διεξάγεται στην Ευρώπη, υπό την αιγίδα της UEFA, από την περίοδο 1955 - 1956 με την ονομασία Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης. Από το 1991 πήρε τη σημερινή της ονομασία.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, η μόνη διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση στην Ευρώπη σε επίπεδο συλλόγων ήταν το Λατινικό Κύπελλο, στο οποίο συμμετείχαν ομάδες από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Το 1953 ο γάλλος δημοσιογράφος της αθλητικής εφημερίδας L' Equipe και παλιός διεθνής ποδοσφαιριστής Γκαμπριέλ Ανό (1889 - 1968) πρότεινε στην ΟΥΕΦΑ τη διεξαγωγή ενός τουρνουά με τη συμμετοχή των πρωταθλητριών ομάδων της Ευρώπης.
Η Γηραιά είχε αρχίσει να επουλώνει τις πληγές του B' Παγκοσμίου Πολέμου και βάδιζε σε τροχιά οικονομικής ανόδου. Το αεροπλάνο είχε συνδεθεί με όλες τις μεγάλες πόλεις και είχε μικρύνει τις αποστάσεις, ενώ πολλά στάδια είχαν αποκτήσει προβολείς για νυχτερινούς αγώνες. Έτσι, ήταν απολύτως εφικτή η τέλεση ποδοσφαιρικών αγώνων μεσοβδόμαδα, ώστε να μην επηρεάζεται η διεξαγωγή των πρωταθλημάτων τα Σαββατοκύριακα.
Η νεοσύστατη, τότε, ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ομοσπονδία υιοθέτησε την πρόταση του Ανό και την υλοποίησε το φθινόπωρο του 1955. Στο 1ο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης δήλωσαν συμμετοχή 15 χώρες και η γερμανική περιοχή του Σάαρ, που τότε βρισκόταν υπό γαλλική κατοχή, λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Έλαμψε δια της απουσίας της η Αγγλίας, ενώ η χώρα μας εμφανίστηκε στη διοργάνωση το 1959. Η ΟΥΕΦΑ επέλεξε το σύστημα των γύρων με διπλά παιγνίδια για τη διεξαγωγή του τουρνουά.
Ο Ντι Στέφανο με το τρόπαιο, 1956
Στην κλήρωση του πρώτου γύρου μετείχαν 16 ομάδες: Σπόρτιγκ Λισσαβόνας, Παρτιζάν Βελιγραδίου, ΜΤΚ Βουδαπέστης, Άντερλεχτ Βρυξελλών, Σερβέτ Γενεύης, Ρεάλ Μαδρίτης, Ροτ Βάις Έσσης, Χιμπέρνιαν Εδιμβούργου, Τζουγκάρντενς Στοκχόλμης, Γκβάρντια Βαρσοβίας, Άαρχους Δανίας, Ρεμς Γαλλίας, Ραπίντ Βιέννης, Αϊντχόφεν Ολλανδίας, Μίλαν Ιταλίας και Ζααρμπρίκεν Σάαρ. Ο πρώτος τελικός της διοργάνωσης έγινε στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρκ Ντε Πρενς των Παρισίων, παρουσία 38.239 θεατών. Έπειτα από ένα συγκλονιστικό παιγνίδι, η Ρεάλ Μαδρίτης των Ντι Στέφανο και Χέντο νίκησε τη γαλλική Ρεμς του Ρεϊμόν Κοπά με 4-3.
Οι Μαδριλένοι ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι τη δεκαετία του '50, κατακτώντας όλα τα τρόπαια. Τη δεκαετία του '60, εκτός της Ρεάλ, πρωταγωνίστησαν η Ίντερ, η Μίλαν, η Μπενφίκα και οι Βρετανοί τη διετία 1967 - 1968 με τη Σέλτικ και τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ. Η δεκαετία του '70 ξεκίνησε με την υπεροχή του Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ και του Ρίνους Μίχελς, που εισήγαγε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και συνεχίστηκε με την τριετή κυριαρχία της Μπάγερν του Φραντς Μπεκενμπάουερ.
Με προεξάρχουσα τη Λίβερπουλ, το 1977 αρχίζει η κυριαρχία των αγγλικών ομάδων, η οποία διακόπτεται στις 29 Μαΐου 1985 με την Τραγωδία του Χέιζελ. Ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων εξαιτίας του χουλιγκανισμού δίνει την ευκαιρία στις ομάδες από την Ιταλία και την Ισπανία να κυριαρχήσουν. Το 1986 η Στεάουα Βουκουρεστίου γίνεται η πρώτη και μοναδική ομάδα από την Ανατολική Ευρώπη που κατακτά το τρόπαιο στον αξέχαστο τελικό με την Μπαρτσελόνα στη Σεβίλλη, με ήρωα τον τερματοφύλακα Χέλμουτ Ντουκαντάμ. Οι εγγλέζοι επανήλθαν στο προσκήνιο το 1999 με τη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Η χώρα μας πήρε μέρος για πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών την περίοδο 1959 - 1960. Μας εκπροσώπησε ο Ολυμπιακός, ο οποίος αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από τη Μίλαν. Οι ερυθρόλευκοι πήραν ισοπαλία 2-2 από τους μεγάλους αντιπάλους τους στο Στάδιο Καραϊσκάκη και ηττήθηκαν 3-1 στο Σαν Σίρο. Τις μεγαλύτερες χαρές στη διοργάνωση μας τις πρόσφερε ο Παναθηναϊκός. Το 1971 έφθασε στον τελικό του Γουέμπλεϊ, όπου έχασε 2-0 από τον μεγάλο Άγιαξ. Δύο ακόμη φορές οι πράσινοι έδωσαν το «παρών» στα ημιτελικά της διοργάνωσης: Με τη Λίβερπουλ το 1985 (0-4, 0-1) και τον Άγιαξ το 1996 (1-0, 0-3).
Την περίοδο 1990 - 1991 το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης αλλάζει μορφή με την εισαγωγή των ομίλων, που σημαίνει περισσότερα παιγνίδια για τις μεγάλες ομάδες και πολλά λεφτά από τους χορηγούς. Την επόμενη σεζόν μετονομάζεται σε Τσάμπιονς Λιγκ.
Τελικοί
1956
Ρεάλ - Ρεμς
4-3
1957
Ρεάλ - Φιορεντίνα
2-0
1958
Ρεάλ - Μίλαν
3-2 παράταση (2-2)
1959
Ρεάλ - Ρεμς
2-0
1960
Ρεάλ - Αϊντραχτ
7-3
1961
Μπενφίκα - Μπαρτσελόνα
3-2
1962
Μπενφίκα - Ρεάλ
5-3
1963
Μίλαν - Μπενφίκα
2-1
1964
Ίντερ - Ρεάλ
3-1
1965
Ίντερ - Μπενφίκα
1-0
1966
Ρεάλ - Παρτιζάν
2-1
1967
Σέλτικ - Ίντερ
2-1
1968
Μάντσεστερ Γ. - Μπενφίκα
4-1 παράταση (1-1)
1969
Μίλαν - Άγιαξ
4-1
1970
Φέγιουνορντ - Σέλτικ
2-1 παράταση (1-1)
1971
Άγιαξ - Παναθηναϊκός
2-0
1972
Άγιαξ - Ίντερ
2-0
1973
Άγιαξ - Γιουβέντους
1-0
1974
Μπάγερν - Ατλέτικο Μ.
1-1 (4-0 στον επαναληπτικό)
1975
Μπάγερν - Λιντς
2-0
1976
Μπάγερν - Σεντ Ετιέν
1-0
1977
Λίβερπουλ - Γκλάντμπαχ
3-1
1978
Λίβερπουλ - Μπριζ
1-0
1979
Νότιγχαμ - Μάλμε
1-0
1980
Νότιγχαμ - Αμβούργο
1-0
1981
Λίβερπουλ - Ρεάλ
1-0
1982
Άστον Βίλα - Μπάγερν
1-0
1983
Αμβούργο - Γιουβέντους
1-0
1984
Λίβερπουλ - Ρόμα
1-1 (5-3 στα πέναλτι)
1985
Γιουβέντους - Λίβερπουλ
1-0
1986
Στεάουα - Μπαρτσελόνα
0-0 (2-0 στα πέναλτι)
1987
Πόρτο - Μπάγερν
2-1
1988
Αΐντχόβεν - Μπενφίκα
0-0 (6-5 στα πέναλτι)
1989
Μίλαν - Στεάουα
4-0
1990
Μίλαν - Μπενφίκα
1-0
1991
Ερυθρός Αστήρ - Μαρσέιγ
0-0 (5-3 στα πέναλτι)
1992
Μπαρτσελόνα - Σαμπντόρια
1-0 παράταση (0-0)
1993
Μαρσέιγ - Μίλαν
1-0
1994
Μίλαν - Μπαρτσελόνα
4-0
1995
Άγιαξ - Μίλαν
1-0
1996
Γιουβέντους - Άγιαξ
1-1 (4-2 στα πέναλτι)
1997
Ντόρτμουντ - Γιουβέντους
3-1
1998
Ρεάλ - Γιουβέντους
1-0
1999
Μάντσεστερ Γ. - Μπάγερν
2-1
2000
Ρεάλ - Βαλένθια
3-0
2001
Μπάγερν - Βαλένθια
1-1 (5-4 στα πέναλτι)
2002
Ρεάλ - Μπάγερ Λεβερκούζεν
2-1
2003
Μίλαν - Γιουβέντους
0-0 (3-2 στα πέναλτι)
2004
Πόρτο - Μονακό
3-0
2005
Λίβερπουλ - Μίλαν
3-3 (3-2 στα πέναλτι)
2006
Μπαρτσελόνα - Άρσεναλ
2-1
2007
Μίλαν - Λίβερπουλ
2-1
2008
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Τσέλσι
1-1 (6-5 στα πέναλτι)
2009
Μπαρτσελόνα - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
2-0
2010
Ίντερ - Μπάγερν
2-0
2011
Μπαρτσελόνα - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
3-1
2012
Τσέλσι - Μπάγερν
1-1 (4-3 στα πέναλτι)
2013
Μπάγερν - Μπορούσια Ντόρτμουντ
2-1
2014
Ατλέτικο Μαδρίτης - Ρεάλ Μαδρίτης
1-4 παράταση (1-1)
2015
Γιουβέντους - Μπαρτσελόνα
Κατακτήσεις
7
Μίλαν
3
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Ίντερ
2
Πόρτο
Μπενφίκα
Γιουβέντους
Νότιγχαμ
1
Άστον Βίλα
Ντόρτμουντ
Σέλτικ
Ερυθρός Αστέρας
Φέγιενορντ
Αμβούργο
Μαρσέιγ
Αϊντχόβεν
Στεάουα Βουκουρεστίου
Τσέλσι
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/152#ixzz3cGXDzhqe
Η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου
435
Το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με τη σύζυγό του Έλενα γευμάτιζαν στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά. Παρέμειναν εκεί ως τις 11 το βράδυ, οπότε πήραν το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα.
Το ζεύγος Βενιζέλου επέβαινε σε ένα αυτοκίνητο τύπου «Πακάρ», ενώ ακολουθούσε ένα «Φορντ» με τους άνδρες ασφαλείας. Τα δύο οχήματα κινούνταν με μέση ταχύτητα 50 χιλιομέτρων στη Λεωφόρο Κηφισίας. Όταν έφθασαν στο ύψος του κέντρου «Παράδεισος» στο νότιο Μαρούσι ένα αυτοκίνητο με σβησμένα τα φώτα έκλεισε το δρόμο του αυτοκινήτου ασφαλείας του Βενιζέλου. Ταυτόχρονα, ακούσθηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί και ο σωματοφύλακας Μαρκάκης, που επέβαινε στο συνοδευτικό αυτοκίνητο, κτυπήθηκε στο κεφάλι και πέθανε λίγο αργότερα.
Οι επιδρομείς στράφηκαν αμέσως κατά του αυτοκίνητου του Ελευθερίου Βενιζέλου, που εκείνη την περίοδο ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, έχοντας μόλις χάσει τις εκλογές. Άρχισαν πυρ ομαδόν. Ο Βενιζέλος διατήρησε την ψυχραιμία του και συμπαρέσυρε τη γυναίκα του στο δάπεδο της «Πακάρ», δίνοντας παράλληλα εντολή στον οδηγό του Ιωάννη Νικολάου να αναπτύξει ταχύτητα για να ξεφύγουν από τους διώκτες τους.
Μετ' ολίγο και παρά την αντίδραση του Βενιζέλου, ο συνοδηγός μοίραρχος Κουφογιαννάκης αποβιβάστηλε, προκειμένου να καθυστερήσει το αυτοκίνητο των δολοφόνων. Το συνοδευτικό αυτοκίνητο, λόγω της παλαιότητάς του, τέθηκε εκτός μάχης και δεν μπόρεσε να παράσχει προστασία στον Εθνάρχη και τη σύζυγό του. Η κούρσα θανάτου με καταιγισμό πυροβολισμών διήρκεσε περίπου μισή ώρα, ώσπου το «Πακάρ» του Βενιζέλου κατόρθωσε να ξεφύγει από τους διώκτες του στο ύψος του Γηροκομείου. Κατευθύνθηκε προς το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» για να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες στην Έλενα Βενιζέλου, που είχε τραυματισθεί ελαφρά.
Σε λίγο, όλη η Αθήνα μιλούσε για την απόπειρα και πλήθος φίλων και συνεργατών του Βενιζέλου τον επισκέφθηκε στο «Ευαγγελισμό». Η χώρα καθ' όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου ταλανιζόταν από τη διαμάχη βενιζελικών και αντιβενιζελικών, δημοκρατικών και βασιλικών, που οδήγησε τελικά στην κατάλυση του κοινοβουλευτισμού και στην επιβολή της δικτατορίας Μεταξά το 1936.
Ο πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης αποδοκίμασε την πράξη και δήλωσε ότι «θα συλληφθούν οι δράστες οπωσδήποτε, διότι οι υπεύθυνοι υπουργοί και αστυνομικοί δεν θα διατηρηθούν εις τας θέσεις τους, εάν δεν εκπληρώσουν μέχρι κεραίας το καθήκον τους». Ο κορίνθιος πολιτικός, ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος, φιλοβασιλικός, σώφρων και έντιμος πολιτικός, με τη δήλωση αυτή παραδεχόταν εμμέσως την ανάμιξη κρατικών λειτουργών στην απόπειρα κατά του πολιτικού του αντιπάλου. Ο Εθνάρχης, από την πλευρά του, χαρακτήρισε πολιτικά υπεύθυνο τον πρωθυπουργό, τον Κονδύλη, ενώ άφησε υπόνοιες κατά του Ιωάννη Μεταξά.
Τα πνεύματα μεταξύ των δύο πλευρών οξύνθηκαν και έφθασαν σε σημείο παράνοιας. Κυβερνητικοί βουλευτές θύμιζαν στους συναδέλφους τους της αντιπολίτευσης τη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη από τους βενιζελικούς το 1920 («Ιουλιανά»), θέλοντας να δικαιολογήσουν την απόπειρα κατά του Βενιζέλου.
Στις 8 Ιουνίου η εφημερίδα «Ελληνική», όργανο του Ιωάννη Μεταξά, έγραφε σε κύριο άρθρο της: «Τους ήρωας της οδού Κηφισιάς, αυτών των οποίων τα ονόματα θα τιμήση η εθνική ιστορία με χρυσά γράμματα, ας τους μιμηθώμεν όλοι, αφού τα ύψιστα συμφέροντα της πατρίδας αυτό απαιτούν. Εις τας απειλάς του βενιζελισμού πρέπει ο αντιβενιζελισμός να απαντήση με έργα της αγριωτέρας σκληρότητος, εάν δεν θέλη να ατιμασθή και να εξευτελισθή… Γίγαντες του αντιβενιζελικού λαού, εγερθήτε και ορμήσατε! Εις την ορμήν σας δε ας μη υπάρξη ούτε οίκτος ούτε έλεος διά την συντριβήν και τον αφανισμόν των αντιπάλων σας…»
Στις 10 Ιουνίου 1933 ο ανακριτής Τζωρτζάκης, παρά τις πιέσεις, διατάσσει τη σύλληψη του διοικητή της Γενικής Ασφάλειας, Ιωάννη Πολυχρονόπουλου, του αδελφού του Νικολάου, που ήταν έμπορος, των αστυνόμων Μαρκάκου και Τζαμαλούκα και του λήσταρχου Καραθανάση, που είχε αμνηστευτεί. Η σύλληψη ενός τόσου υψηλόβαθμού στελέχους της Αστυνομίας προκαλεί μεγάλη εντύπωση, καθώς ήταν προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού. Αποχρώσες ενδείξεις ηθικής αυτουργίας προέκυψαν και για δύο στελέχη του Λαϊκού Κόμματος, τον υπουργό Εσωτερικών Ιωάννη Ράλλη και τον βουλευτή Οιτύλου Πέτρο Μαυρομιχάλη. Όμως, η κυβερνητική πλειοψηφία δεν συναίνεσε στην άρση της βουλευτικής τους ασυλίας.
Η δίκη των κατηγορουμένων για την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου θα ξεκινήσει στις 22 Φεβρουάριου 1935. Στο εδώλιο θα καθίσουν συνολικά 18 άτομα, μεταξύ αυτών δύο υψηλόβαθμοι αστυνομικοί, ο Ιωάννης Πολυχρονόπουλος και Αθανάσιος Δικαίος, που κατηγορούνται ως ηθικοί αυτουργοί και οι τέσσερις φυσικοί αυτουργοί, με επικεφαλής τον λήσταρχο Καραθανάση, που είχε συλληφθεί από απόστρατους βενιζελικούς αξιωματικούς, καθώς η αστυνομία ολιγωρούσε.
Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας θα αποκαλυφθεί ότι για την απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου είχαν διατεθεί 2.000.000 δραχμές με άγνωστο χρηματοδότη. Η δίκη δεν τελείωσε ποτέ. Αναβλήθηκε «επ' αόριστον», επειδή μεσολάβησε το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, που κατέληξε σε αποτυχία και συνετέλεσε στην κυριαρχία των φιλοβασιλικών δυνάμεων, που επανέφεραν από την εξορία τον Γεώργιο Β'.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/149#ixzz3cGXZ1Alm
Η ιστορία του τζιν
Τα πρώτα τζιν φορέθηκαν από εργάτες σε ορυχεία
913
Η ιστορία του τζιν -ενός κατεξοχήν αμερικάνικου ενδύματος- είναι περίπου τόσο παλιά, όσο κι αυτή της ίδιας της Αμερικής. Από μία εκδοχή του συγκεκριμένου υφάσματος ήταν κατασκευασμένα τα πανιά στις καραβέλες Νίνα, Πίντα και Σάντα Μαρία, με τις οποίες έφτασε το 1492 στον Νέο Κόσμο ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Περίπου τρεισήμισι αιώνες αργότερα, το 1850, ένας 20χρονος βαυαρός μετανάστης, ο Λιβάι Στρος, ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για την Καλιφόρνια, ακολουθώντας το ρεύμα των χρυσοθήρων. Πωλούσε το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων για τα βαγονέτα. Αυτό που χρειάζονταν, όμως, περισσότερο οι χρυσοθήρες ήταν ρούχα που να αντέχουν στις δοκιμασίες της Άγριας Δύσης.
Έτσι, ο Στρος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το ύφασμά του για να φτιάξει ανθεκτικά παντελόνια. Τα παρουσίασε στις 6 Ιουνίου 1850 κι έγιναν ανάρπαστα. Λόγο της γενοβέζικης καταγωγής τους -τζένοαν για τους αμερικανούς- ονομάστηκαν τζινς.
Σύντομα, όμως, οι χρυσοθήρες άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι το σκληρό καραβόπανο τους προκαλούσε διάφορους ερεθισμούς. Για το λόγο αυτό, ο Στρος αποφάσισε να αντικαταστήσει το ύφασμα με ένα γαλλικό βαμβακερό, διαγώνιας ύφανσης, το οποίο ονομαζόταν Serge de Nimes κι έγινε γνωστό ως ντένιμ - δίμιτο στα ελληνικά.
Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι εργάτες στα ορυχεία ήταν ότι οι τσέπες τους σκίζονταν εύκολα. Τη λύση σκέφτηκε ένας πελάτης του Στρος, ο Τζέικομπ Ντέιβις, και δεν ήταν άλλη από τις μεταλλικές κόπιτσες που φέρουν και τα σημερινά τζινς. Όμως, δεν διέθετε τα απαραίτητα χρήματα για να κατοχυρώσει την ιδέα του. Πρότεινε, λοιπόν, στον Λιβάι Στρος να πληρώσει εκείνος για την πατέντα και να μοιραστούν τα κέρδη από την εμπορική εκμετάλλευσή της. Το πρώτο παντελόνι με κόπιτσες πωλήθηκε στις 20 Μαΐου του 1874, στην τιμή των 13 δολαρίων η δωδεκάδα.
Τα πρώτα τζιν, έως τις αρχές του 1860, ήταν μπεζ, αλλά ήδη είχαν τον κωδικό 501. Τότε ήταν που κυριάρχησε το μπλε, καθώς είναι το χρώμα που λερώνεται λιγότερο. Η δερμάτινη ετικέτα, που απεικονίζει δύο άλογα να τραβούν ένα τζιν, προστέθηκε στο πίσω μέρος του παντελονιού το 1886. Η εταιρία Levi Strauss & Co, η οποία είχε ιδρυθεί από το 1853, χρησιμοποίησε αυτή την παράσταση για να διαφημίσει την ανθεκτικότητα των προϊόντων της.
Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας. Στη δεκαετία του '50 η εξέγερση των νέων ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό έφερε τη μαζική εξάπλωσή του. Μία έρευνα το 1958 στις Η.Π.Α. αποκάλυπτε ότι το 90% των νέων φορούσε το τζιν σε όλες τις περιστάσεις. Ανάλογη πορεία ακολούθησε και στην Ευρώπη, ενώ το 1970 αποτέλεσε τη νέα πρόταση στις παριζιάνικες πασαρέλες από τον γάλλο σχεδιαστή μόδας Υβ Σεν Λοράν.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/100#ixzz3cGXtWe00
(I Can't Get No) Satisfaction
484
Ύμνος της ροκ μουσικής και σήμα κατατεθέν της τραγουδοποιίας των Rolling Stones.
Η γέννηση του «Satisfaction» κυοφορήθηκε ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1965 στο μυαλό του Κιθ Ρίτσαρντς. Ο νεαρός κιθαρίστας μόλις είχε πέσει για ύπνο, όταν του ήρθε η ιδέα. Αμέσως σηκώθηκε, πήρε το κασετοφωνάκι του και ψιθύρισε μια μελωδία, ενώ σε ένα κομμάτι χαρτί έγραψε τις λέξεις «I can't get no satisfaction». Στη συνέχεια επέστρεψε στο κρεβάτι του για να συνεχίσει τον ύπνο του. Το τραγούδι, που χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά, βρισκόταν στα σπάργανα.
Στις αρχές Μαίου οι Στόουνς καταπιάστηκαν με το κομμάτι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Κλίαργουοτερ της Φλώριδας. Ο Τζάγκερ έγραψε τους τολμηρούς για την εποχή στίχους με τα σεξουαλικά υπονοούμενα και το αντικαταναλωτικό μήνυμα. Ο Ρίτσαρντς δίσταζε να προχωρήσει στην ηχογράφησή του, γιατί πίστευε ότι έμοιαζε με το τραγούδι των Martha and the Vandellas «Dancing in the Street» (το ερμήνευσε χρόνια αργότερα ο Τζάγκερ με τον Μπάουι για φιλανθρωπικό σκοπό).
Πείστηκε, όμως, και το συγκρότημα μπήκε στα στούντιο της Τσες στο Σικάγο στις 10 Μαίου 1965. Το ξαναηχογράφησαν λίγες μέρες αργότερα στο Λος Αντζελες, εμπλουτίζοντας με εφέ το κιθαριστικό του μέρος. Το «Sarisfaction» κυκλοφόρησε στις 6 Ιουνίου 1965 στις ΗΠΑ ως προπομπός του άλμπουμ του συγκροτήματος «Out of our Ηeads». Στην Αγγλία και την υπόλοιπη Ευρώπη θα κυκλοφορήσει στις 20 Αυγούστου του ίδιου χρόνου.
Η επιτυχία του τραγουδιού ήταν άμεση και απογείωσε την καριέρα των Rolling Stones. Αμέσως μπήκε στο Hot 100 του Billboard και παρέμεινε στο Νο1 για τέσσερεις εβδομάδες. Άμεση, όμως, ήταν η αντίδραση. Από κάποιους συντηρητικούς κύκλους, το τραγούδι θεωρήθηκε ανήθικο και επικίνδυνο για την καθεστηκυία τάξη. Σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης απαγορεύτηκε αρχικά κι έγινε γνωστό μέσα από τους πειρατικούς σταθμούς, ενώ και οι Στόουνς σε κάποιες εμφανίσεις τους αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν τους στίχους του τραγουδιού.
Το Satisfaction θεωρείται σήμερα ένα από τα τραγούδια που σημάδεψαν το ροκ και το νεολαιίστικο κίνημα της δεκαετίας του '60. Στον κατάλογο του περιοδικού Rolling Stone με τα 500 κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών κατέχει τη 2η θέση και πρόσφατα η Βιβλιοθήκη του Αμερικανικού Κογκρέσου το συμπεριέλαβε στους καταλόγους της. Πολλοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα το έχουν ερμηνεύσει και διασκευάσει (Otis Redding, Devo, Britney Spears, The Supremes, The Residents κ.ά.), ενώ αποτελεί σταθερή επιλογή του συναυλιακού ρεπερτορίου των Rolling Stones.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/449#ixzz3cGYCuzvB
Ιωάννης Θεοτόκης
56
Κερκυραίος πολιτικός, που διατέλεσε πρόεδρος της Βουλής (1946-1949) και πρωθυπουργός της Ελλάδας για σχεδόν τρεις μήνες (6 Ιανουαρίου - 23 Μαρτίου 1950). Πολιτικά ανήκε στη δεξιά και ήταν βασιλόφρων.
Ο Ιωάννης Θεοτόκης, γνωστός και ως Τζων Θεοτόκης, γεννήθηκε το 1880 στην Κέρκυρα και ήταν ο δευτερότοκος γιος του τετράκις πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη (1844-1916), αδελφός του πολιτικού Νικολάου Θεοτόκη (1878-1922), ο οποίος εκτελέσθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1922 ως ένας εκ των έξι πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής και αδελφός της Ζαΐρας Θεοτόκη, μητέρας του πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη (1918-2006).
Σπούδασε γεωπόνος στη Γαλλία και την Αυστρία και επιστρέφοντας στην Ελλάδα άσκησε για μικρό χρονικό διάστημα το επάγγελμά του. Το Νοέμβριο του 1914 έγινε αυλάρχης της βασίλισσας Σοφίας, την οποία ακολούθησε στην εξορία της το 1917. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1920 και στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου εξελέγη βουλευτής Κερκύρας με το Λαϊκό Κόμμα. Επανεξελέγη βουλευτής Κερκύρας στις εκλογές των ετών 1926, 1932, 1933, 1935, 1936 και 1946. Σε όλες αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις ήταν υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος, εκτός από αυτή του 1936, στην οποία ηγήθηκε δικού του κόμματος, μαζί με τον Γεώργιο Κονδύλη.
Επί κυβερνήσεων Παναγή Τσαλδάρη (1932-1935) διετέλεσε υπουργός Γεωργίας. Παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1935, επειδή διαφώνησε με τον Τσαλδάρη για το πολιτειακό ζήτημα και πρωτοστάτησε στις διεργασίες για την ταχεία επάνοδο στο καθεστώς της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Τσαλδάρη (Οκτώβριος 1935) με πραξικοπηματικό τρόπο από τον Γεώργιο Κονδύλη και το σχηματισμό βραχύβιας κυβέρνησης από τον ίδιο, ο Θεοτόκης διορίστηκε αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργός Εξωτερικών.
Τον Δεκέμβριο του 1935 ίδρυσε το Εθνικό Λαϊκό Κόμμα, στο οποίο προσχώρησαν 40 βουλευτές. Στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 συνεργάστηκε με το Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Κονδύλη και άλλους ανεξάρτητους βουλευτές υπό τη σημαία της Γενικής Λαϊκής Ριζοσπαστικής Ενώσεως, η οποία έλαβε ποσοστό 19,89% και κέρδισε 60 έδρες στη νέα Βουλή. Από αυτές, οι 35 ανήκαν στο ΕΛΚ, που έγινε ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων. Όταν, μάλιστα, στο πρώτο εξάμηνο του 1936 πέθαναν οι Γεώργιος Κονδύλης, Κωνσταντίνος Δεμερτζής και Παναγής Τσαλδάρης, ο Θεοτόκης παρέμεινε ο βασικός ηγέτης της αντιβενιζελικής παράταξης.
Ωστόσο, αυτό δεν τον εμπόδισε να έλθει σε συνεννόηση με τον ηγέτη της βενιζελικής παράταξης Θεμιστοκλή Σοφούλη για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, που θα εκτόνωνε την πολιτική κρίση. Μολονότι κατέληξαν σε συμφωνία, η οποία ανακοινώθηκε από τον Γεώργιο Β', αυτή δεν υλοποιήθηκε, λόγω της κήρυξης της δικτατορίας από τον Ιωάννη Μεταξά την 4η Αυγούστου 1936, γεγονός που προκάλεσε ρήξη στις σχέσεις του με τον βασιλιά.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής φυλακίστηκε και απέδρασε δύο φορές, ενώ μετά την απελευθέρωση επανήλθε στο Λαϊκό Κόμμα και απεκατέστησε τις σχέσεις του με τα Ανάκτορα. Συμμετείχε στις κυβερνήσεις Παναγιώτη Πουλίτσα ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Δημοσίας Τάξεως, Γεωργίας και Εσωτερικών (4 Απριλίου - 18 Απριλίου 1946) και Ντίνου Τσαλδάρη ως Υπουργός Εσωτερικών (18 Απριλίου - 14 Μαΐου 1946). Στις 14 Μαΐου 1946 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής και παρέμεινε στη θέση του αυτή έως τις 30 Νοεμβρίου του 1949. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ξεκίνησε η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος του 1846/1911.
Στις 6 Ιανουαρίου 1950 ορκίστηκε πρωθυπουργός και ήταν επικεφαλής υπηρεσιακής κυβέρνησης, η οποία διενήργησε τις εκλογές της 5ης Μαρτίου, τις πρώτες μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου. Μετά την παραίτησή του (23 Μαρτίου) και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Σοφοκλή Βενιζέλο εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική και ιδιώτευσε στο οικογενειακό κτήμα στους Καρουσάδες της Κέρκυρας.
Ο Ιωάννης Θεοτόκης πέθανε στην Κέρκυρα στις 6 Ιουνίου του 1961, σε ηλικία 81 ετών. Ο γιος του Σπύρος Θεοτόκης (1908-1988) συνέχισε την πολιτική παράδοση της οικογένειας Θεοτόκη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/841#ixzz3cGYY96t1
Παντελής Πουλιόπουλος
1900 – 1943
474
Κομμουνιστής ηγέτης και θεωρητικός του μαρξισμού. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ (1924 - 1926) και υπήρξε σημαντική προσωπικότητα του τροτσκιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Είχε πανεπιστημιακή μόρφωση, ήξερε πολλές ξένες γλώσσες, διάβαζε τους κλασικούς του μαρξισμού στο πρωτότυπο, έκανε πολλές μεταφράσεις κι έτσι ήταν σε θέση να παρακολουθεί και να γνωρίζει τις συζητήσεις και τις διαφωνίες στο εσωτερικό, όχι μόνο του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και των άλλων ρευμάτων της Αριστεράς διεθνώς. Εκτελέστηκε από τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Γεννήθηκε στη Θήβα στις 10 Μαρτίου 1900 και ήταν ένα από τα έξι παιδιά του εμπόρου Νικολάκη Πουλιόπουλου. Το 1919 εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον ίδιο χρόνο εισήλθε στις γραμμές του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ελλάδος (ΣΕΚΕ), προδρόμου του ΚΚΕ. Τον επόμενο χρόνο στρατεύτηκε και εστάλη στο μικρασιατικό μέτωπο. Εκεί στρατολογήθηκε σε πυρήνα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (ΣΕΚΕ) και ανέπτυξε αντιπολεμική δράση. Συνελήφθη από τη στρατονομία και αντιμετώπισε την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Γλύτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα και αφέθηκε ελεύθερος, λόγω της κατάρρευσης του μετώπου. Μετά την επάνοδό του στην Αθήνα αναμίχθηκε στο Κίνημα των Παλαιών Πολεμιστών και το 1924 εκλέχθηκε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας τους.
Ο Πουλιόπουλος ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του 3ου Εκτάκτου Συνεδρίου του ΣΕΚΕ (1924), κατά το οποίο αποφασίστηκε η υιοθέτηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του κόμματος και η ευθυγράμμισή του με τη Μόσχα. Το ΣΕΚΕ μετονομάστηκε σε ΚΚΕ και ο Παντελής Πουλιόπουλος εκλέχτηκε πρώτος γενικός γραμματέας του, σε ηλικία 24ων ετών. Εκπροσώπησε το κόμμα στο 5ο Συνέδριο της Κόμιντερν (Κομμουνιστικής Διεθνούς), όπου ελήφθη και η απόφαση για την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης - μια χαίνουσα πληγή ακόμη και σήμερα για το ΚΚΕ- που υιοθετήθηκε χωρίς ιδιαίτερη θέρμη από τους έλληνες κομμουνιστές.
Στις 25 Αυγούστου 1925, ο Πουλιόπουλος μαζί με άλλους 23 συντρόφους του, προσήχθη σε δίκη με την κατηγορία ότι προωθούσε την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης. Ο ίδιος πίστευε ότι η απόφαση της Κόμιντερν και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας εξυπηρετούσε τον βουλγαρικό εθνικισμό, αλλά δεν ήθελε να εκφράσει τη διαφωνία του μπροστά στους διώκτες του. Η πεντάωρη απολογία του έκανε αίσθηση για τη νομική της πληρότητα και η δίκη αναβλήθηκε. Στις 22 Φεβρουαρίου 1926, η δίκη των 24ων «αυτονομιστών» επαναλήφθηκε, αλλά το κατηγορητήριο κατέπεσε. Όμως, αντί να αφεθεί ελεύθερος ο Πουλιόπουλος εξορίσθηκε στη Φολέγανδρο.
Απελευθερώθηκε τον Αύγουστο του 1926, μετά την πτώση της δικτατορίας του στρατηγού Πάγκαλου. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παραιτήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ, καθώς μαινόταν ο εσωκομματικός εμφύλιος και το πάνω χέρι αποκτούσαν οι σταλινικοί με επικεφαλής τους Χαϊτά, Ζαχαριάδη, Σιάντο και Θέο. Τον Μάρτιο του 1927 τέθηκε εκτός Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και αργότερα τον ίδιο χρόνο εκτός κόμματος, μετά τη δημοσίευση της μπροσούρας «Νέο Ξεκίνημα», στην οποία ασκούσε κριτική στο ΚΚΕ, στο πλαίσιο της διαπάλης Στάλιν - Τρότσκι.
Ο Πουλιόπουλος σχημάτισε μια ομάδα που υποστήριζε κριτικά το ΚΚΕ, μέσω του περιοδικού «Σπάρτακος». Προσπάθησε να ενταχθεί στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση, που συσπείρωνε τους Τροτσκιστές, αλλά με απόφαση του Τρότσκι έγινε δεκτή στους κόλπους της μια άλλη τροτσκιστική ομάδα, οι «Αρχειομαρξιστές», οι οποίοι βρίσκονταν σε κόντρα με τον Πουλιόπουλο.
Το 1934 ο Παντελής Πουλιόπουλος και ο Μιχάλης «Πάμπλο» Ράπτης σχημάτισαν την Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ) και ανέπτυξαν δεσμούς με αντιπολιτευόμενες τροκτσιστικές ομάδες του εξωτερικού. Το 1938 πήραν την πρωτοβουλία να ενώσουν το κατακερματισμένο τροτσκιστικό κίνημα στην Ελλάδα, κάτω από την ομπρέλα της Ενωμένης Οργάνωσης Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΕΟΚΔΕ), η οποία ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της 4ης Διεθνούς.
Με την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά στις 4 Αυγούστου 1936, ο Πουλιόπουλος πέρασε στην παρανομία. Το 1938 συνελήφθη και εξορίστηκε μαζί με άλλους κομμουνιστές στην Ακροναυπλία. Το 1942, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, μεταφέρθηκε άρρωστος στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας, στη συνέχεια στις φυλακές Αβέρωφ και τέλος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα.
Στις 6 Ιουνίου 1943, ο Παντελής Πουλιόπουλος εκτελέστηκε, μαζί με άλλους 105 κρατούμενους, από τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής στο Νεζερό της Λάρισας, ως αντίποινα για την ανατίναξη από τον ΕΛΑΣ της σιδηροδρομικής γέφυρας του Κούρνοβου. Απευθυνόμενος στα ιταλικά προς τους άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος, τους ζήτησε να επιδείξουν τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη και να μην σκοτώσουν αντιφασίστες πατριώτες. Όταν οι περισσότεροι στρατιώτες αρνήθηκαν να πιάσουν τα όπλα, την εκτέλεση ανέλαβαν αξιωματικοί των Καραμπινιέρων.
Η σημαντικότερη θεωρητική και πολιτική συνεισφορά του Πουλιόπουλου αφορά στην ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου και την εκτίμηση για το χαρακτήρα της δικτατορίας του Μεταξά. Υποστήριξε ότι η Ελλάδα δεν ήταν μία υπανάπτυκτη χώρα, καθυστερημένη, εξαρτημένη και μισοαποικιακή, όπως πίστευε το ΚΚΕ, αλλά με οικονομικά στοιχεία απέδειξε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν ο πιο αναπτυγμένος της περιοχής και ήταν ενσωματωμένος στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Όσον αφορά στη δικτατορία Μεταξά, επισήμανε τις διαφορές της από το φασιστικό μοντέλο και αντέκρουσε την επίσημη άποψη της κομματικής ηγεσίας που ταύτιζε τον Μεταξά με τον Μουσολίνι.
Μόνιμη έννοια του Πουλιόπουλου υπήρξε η δημιουργία ενός καταρτισμένου δυναμικού στελεχών της αριστεράς. Πίστευε ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του περνούσε μια διαρκή εσωτερική κρίση, της οποίας βασικό σύμπτωμα ήταν η έλλειψη ενός ηγετικού πυρήνα στελεχών με μαρξιστική κατάρτιση και πολιτική ικανότητα να προσαρμόσουν τις κομμουνιστικές αρχές στις συγκεκριμένες συνθήκες της χώρας. Γι' αυτό φρόντισε να μεταφράσει στα ελληνικά, το «Κεφάλαιο» και την «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» του Μαρξ, την «Προδομένη Επανάσταση» του Τρότσκι, τα βιβλία του Καρλ Κάουτσκι «Οικονομικές Θεωρίες του Καρλ Μαρξ» και «Καντ», καθώς και την «Ιστορία του Ιστορικού Υλισμού» του Νικολάι Μπουχάριν.
Βιβλιογραφία
- Παντελή Πουλιόπουλου: «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα» (εκδόσεις «Εργατική Πάλη», «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο»)
- Παντελή Πουλιόπουλου: «Άρθρα, Θέσεις, Πολεμικές» (εκδόσεις «Παρασκήνιο»)
- Παντελή Πουλιόπουλου: «Συνοπτικές θέσεις για την πολιτική οικονομία» (Κούριερ Εκδοτική)
- Συλλογικό Έργο: «Παντελής Πουλιόπουλος - Παλαιοί και νέοι μελετητές συζητούν για τον θεωρητικό του ελληνικό τροτσκισμού» (εκδόσεις «Παρασκήνιο»)
- Δημήτρης Λιβιεράτος: «Παντελής Πουλιόπουλος: Ένας διανοούμενος επαναστάτης (εκδόσεις «Γλάρος»)
ΠΗΓΗ:
" ΛΟΥΗΣ "
Δεκαετία του '50, στα απόμερα σημεία του εξοχικού του μπάρμπα Λούη στον Αντώνη , ρίζωνε η Λιδορικιώτικη νεολαία για να απολαύσουν τον " ζύθο τους " που τότε ήταν πολύ της ...μόδας . Μεζές , κλασσικός , στραγαλάκι..σκληρό . αλμυρό , ή δυο φέτες ντομάτα και ένα κοματάκι ..αγγούρι το καλοκαίρι .
Από αριστερά : Αντώνης Πουρνιάς , Γιάννης Δελενίκας , Θανάσης Δελενίκας , Βασίλης Καραγκούνης , Τάκης Ανδρίτσος και Νίκος Κούστας .
Συλλογή Νίκου Κούστα
http://www.sansimera.gr/biographies/260#ixzz3cGZ07BZy
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Κυριακή
7/6
03:00 
17°C
82%
3 Μπφ BA
16 Km/h 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
09:00 
18°C
74%
4 Μπφ BA
24 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
Μικρή πιθανότητα βροχής
15:00 
21°C
64%
4 Μπφ BA
24 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
21:00 
17°C
70%
4 Μπφ BA
24 Km/h
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ ..
“ Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ “…
Διον. Κοντογιάννης , Αλέκος Λαλαγιάννης , Κ.Λατσούδης , …Τσιλίκης , Ανδρ. Κωστόγιαννης κ.α
Διον. Κοντογιάννης , Κ.Καψάλης , ..Τσιλίκης , Κ.Λατσούδης ., Ανδρ. Κωστόγιαννης κ.α
Ένας θεσμός που κάποτε βοήθησε πολύ τις τοπικές κοινωνίες να λύσουν διάφορα προβλήματά τους και που τώρα πλέον είναι ανύπαρκτος παρά τα παχιά λόγια που κατά καιρούς ακούμε απ’ τους αιρετούς μας .
Απ’ τις ελάχιστες περιπτώσεις εθελοντικής προσφοράς των νέων , των οποίων υπάρχει και φωτογραφικό υλικό. Είναι απ’ την συναρμολόγηση των ραφιών ΝΤΕΞΙΟΝ , της πρώτης Λιδορικιώτικης βιβλιοθήκης , που δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 , απ’ τον τότε Πολιτιστικό ΄Σύλλογο Λιδορικίου .
Μία απ’ τις..πολλές εξαγγελίες της νυν Δ.Α , προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά , αγαπημένοι μου φίλοι , ήταν και ο “ εθελοντισμός “ , κάτι που στο χωριό μας , και ειδικά στο Δήμο , μπορεί να είναι ..γνωστός μες στα..χαρτιά μόνο , χωρίς ποτέ να λάβει σάρκα και οστά …
Υπάρχει δε και μια σύγχυση του εθελοντισμού με τον παλιότερο θεσμό της προσωπικής εργασίας , που δεν ήταν ..εθελοντικός , αλλά μάλλον , ..” αναγκαστικά..εθελοντικός “ . Η κάθε οικογένεια , ανάλογα με τα μέλη της , υποχρεούνταν να προσφέρει “ εθελοντική “ εργασία σε διάφορα κοινοτικά ή δημοτικά έργα , για ένα αριθμό ημερών . Κάπως έγινε περίπου και το έργο της ύδρευσης στο χωριό μας
1953 – 54 , υδραγωγείο στον Αντώνη
1953 –54 εγκατάσταση αγωγού ύδρευσης στο χωριό μας
Δυστυχώς , οι Δημοτικές μας αρχές δεν κατάφεραν να “ περάσουν “ στους δημότες το θεσμό αυτό , και έτσι κάποια μικρο..έργα που θα μπορούσαν να γίνονται χωρίς τις ..διαδικασίες των..” αναθέσεων “ κλπ. δεν έγιναν ποτέ ..
Ας ελπίσουμε , πως κάποια στιγμή , θα “ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ “ πάλι τον ..ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΌ , λύνοντας πολλά μικροπροβλήματά μας ..
Καλό σας απόγευμα ..
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment