Τέτοιες ημέρες με κλειστές τράπεζες με τον φόβο της δραχμής γυρίζεις πίσω στα παλιά.
Μόλις έχει τελειώσει ο Εμφύλιος και ο κοσμάκης προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του.
Στην παλιά γειτονιά τα παιδιά παίζουν ανέμελα στον χωματόδρομο και οι μανάδες τα φωνάζουν να φάνε την φέτα το ψωμί με το λάδι...για να τα πιάσει.
"Αχ πόσο μας έλειψε στην Κατοχή...με λίρες το αγόραζες..." και έβαζαν το μπουκάλι με προσοχή στην θέση του.
Τα τεφτέρια υπήρχαν στα περισσότερα σπίτια και έγραφαν ...μπακάλης... χασάπης...δοσάς...
Ο φούρναρης ήταν γρουσούζης και δεν το δεχότανε...
Κάτι σαν πιστωτικές κάρτες της εποχής και πλήρωνες κάθε εβδομάδα κάθε δεκαπέντε κάθε μήνα ανάλογα πότε πληρωνόσουνα.
Όταν πλήρωνες στις ημερομηνίες τις σωστές ο μπακάλης σου χαμογελούσε διαφορετικά στην αρχή σου έκοβε την καλημέρα και στη συνέχεια την πίστωση.
Τι ευχαρίστηση ένοιωθες όταν πήγαινες στο μπακάλικο με το διχτάκι το τεφτέρι το σημείωμα με την παραγγελία.
Όλα σε δράμια...λίγο κεφαλίσιο τυρί για μακαρόνια...λίγες φέτες μουρταδέλα σαλάμι με μπόλικο λίπος....μια ρέγγα για την φασουλάδα....
Δώρο και μια καραμέλα τσάρλεστον από τον τσιφούτη τον μπακάλη με την χοντρή κοιλιά και το μελανί ανεξίτηλο μολύβι στο αυτί πού έγραφε στο τεφτέρι...
Φτού...το έφτυνε και άρχισε να γράφει ..."...έχουμε και λέμε..."
Ορνιθοσκαλίσματα ...με όποιο "η" άρχιζε με αυτό τελείωνε.
Και τελειώνω με την ατάκα της όταν έβαζε τα ψώνια πάνω στο τραπέζι..."...πάλι τσουρούτικα τα βλέπω..." ήταν γνωστή η "Καραγκιοζένια" ζυγαριά του μπακάλη.
Αυτά και άλλα μας φαινόντουσαν φυσιολογικά εκείνα τα χρόνια.
No comments:
Post a Comment