Ο αξέχαστος αδερφός μου Γιώργος , σε παιδική ηλικία .
ΜΙΑ ΒΑΘΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ..
Διαβάζοντας , αγαπημένοι μου φίλοι , την αφήγηση του αλησμόνητου Αλέκου Κωστάκη , για τους Λιδορικιώτες γιατρούς του παλιού καλού καιρού , στάθηκα σ' αυτό που γράφει ο Αλέκος για την ανθρωπιά τους , που ήταν , και είναι , το κύριο , κατά τη γνώμη μας , χάρισμα ενός γιατρού , η ανθρωπιά ...
Είδος υπό...εξαφάνιση , θα μπορούσαμε να πούμε , στις δύσκολες και ..σκληρές μέρες μας , που κυριαρχούν τα..φακελάκια , η ..εκμετάλλευση , και η εμπορευματοποίηση των πάντων , κι ' όμως υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα , και υπήρχαν πάντα , ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις και εποχές .
Μια τέτοια ιστοριούλα θα σας διηγηθώ απόψε , την άκουγα συνέχεια , από παιδί , απ' τον πατέρα μου και τη μάνα μου , αφορούσε στην οικογένειά μου , και μάλιστα στον αξέχαστο αδερφό μου το Γιώργο , αξίζει να την μάθετε , έστω και μετά από τόσα χρόνια έχει την αξία της , αφού επιβεβαιώνει τη ρήση , πως όσο υπάρχουν ..άνθρωποι , υπάρχει ελπίδα σ' αυτό τον κόσμο .
Γυρνάμε στα σκληρά , στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής , η Γερμανική..παντοκρατορία έχει αρχίσει να ξεφτίζει , οι Γερμανικές δυνάμεις αρχίζουν να συρρικνώνονται , ο κόσμος αρχίζει να ανασαίνει , οι Συμμαχικές δυνάμεις βομβαρδίζουν ανηλεώς τις Γερμανικές πόλεις , η λευτεριά πλησιάζει , οι κατακτητές όμως εξακολουθούν να είναι σκληροί , δεν το βάζουν κάτω .
Στο χωριό μας , όπως και σ'όλη την Ελλάδα , αλλά και την Ευρώπη , η ζωή είναι πολύ δύσκολη , η καταπίεση , η δυστυχία και οι αρρώστιες αποδεκατίζουν τον πληθυσμό , παιδιά , νέοι και μεγάλοι χάνονται απ' τις επιδημίες που τους ταλανίζουν , ο αδερφός μου ο Γιώργος ήταν τότε 4-5 ετών , και όπως ήταν και λεπτεπίλεπτος , ταλαιπωρούνταν τακτικά από διάφορες αρρώστιες , εκείνη όμως τη φορά τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα , μέρες ταλανιζόταν από υψηλό πυρετό και σπασμούς , οι γιατροί μας τον είχαν ξεγράψει .
Η σχωρεμένη η μάνα μου , μέρα νύχτα στο προσκεφάλι του , μαζί και η ξαδέρφη μου η Βούλα ( Τσιβούλα ) Φαλίδα , αλλά δυστυχώς βελτίωση καμία , μάλλον τα πράγματα χειροτέρευαν , και κάποιο βράδυ έφτασαν στο απροχώρητο , ήρθε γιατρός , τον είδε , κούνησε το κεφάλι , απογοητευμένος και έφυγε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα , χωρίς ν’ αφήσει καμιά ελπίδα , στο σπίτι μας επικρατούσε πανικός , όλοι παρακολουθούσαν χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα , όσο πέρναγε η ώρα και νύχτωνε τα πράγματα δυσκόλευαν , γειτόνισσες και συγγενείς που είχαν έρθει στο σπίτι , για συμπαράσταση και βοήθεια , έκλαιγαν αναμένοντας πια το μοιραίο . Ήρθε κι' ο Φαρμακοποιός , ο Ηλίας Παπανικολάου , ξάδερφος της μάνας μου , έκλεισε το φαρμακείο και έμεινε δίπλα στο Γιώργο , που έσβηνε , οι γυναίκες έκλαιγαν , είχαν αρχίσει τα μοιρολόγια , αφού δεν υπήρχε πια ελπίδα καμία , οι συγγένισσες δε , που ήταν ολημερίς στο σπίτι μας , στο πλάι της έρμης της μάνας μου , όταν πια σουρούπωσε για τα καλά , είπαν στη μάνα μας , πως κατά το έθιμο , έπρεπε να κρεμάσουν πάνω απ’ το παιδί , αλλά και ν’απλώσουν ολόγυρα στο δωμάτιο , άσπρα σεντόνια για να ξεψυχήσει ήρεμα το παιδί , να μη βασανιστεί , τι ακριβώς σήμαιναν όλα αυτά , προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω , αλλά ούτε και η μάνα μου μ όσες φορές κι’ αν τη ρώτησα αργότερα , δεν είχε κάποια απάντηση να μου δώσει , έτσι το βρήκαμε μου ‘ λεγε..
Είδος υπό...εξαφάνιση , θα μπορούσαμε να πούμε , στις δύσκολες και ..σκληρές μέρες μας , που κυριαρχούν τα..φακελάκια , η ..εκμετάλλευση , και η εμπορευματοποίηση των πάντων , κι ' όμως υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα , και υπήρχαν πάντα , ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις και εποχές .
Μια τέτοια ιστοριούλα θα σας διηγηθώ απόψε , την άκουγα συνέχεια , από παιδί , απ' τον πατέρα μου και τη μάνα μου , αφορούσε στην οικογένειά μου , και μάλιστα στον αξέχαστο αδερφό μου το Γιώργο , αξίζει να την μάθετε , έστω και μετά από τόσα χρόνια έχει την αξία της , αφού επιβεβαιώνει τη ρήση , πως όσο υπάρχουν ..άνθρωποι , υπάρχει ελπίδα σ' αυτό τον κόσμο .
Γυρνάμε στα σκληρά , στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής , η Γερμανική..παντοκρατορία έχει αρχίσει να ξεφτίζει , οι Γερμανικές δυνάμεις αρχίζουν να συρρικνώνονται , ο κόσμος αρχίζει να ανασαίνει , οι Συμμαχικές δυνάμεις βομβαρδίζουν ανηλεώς τις Γερμανικές πόλεις , η λευτεριά πλησιάζει , οι κατακτητές όμως εξακολουθούν να είναι σκληροί , δεν το βάζουν κάτω .
Στο χωριό μας , όπως και σ'όλη την Ελλάδα , αλλά και την Ευρώπη , η ζωή είναι πολύ δύσκολη , η καταπίεση , η δυστυχία και οι αρρώστιες αποδεκατίζουν τον πληθυσμό , παιδιά , νέοι και μεγάλοι χάνονται απ' τις επιδημίες που τους ταλανίζουν , ο αδερφός μου ο Γιώργος ήταν τότε 4-5 ετών , και όπως ήταν και λεπτεπίλεπτος , ταλαιπωρούνταν τακτικά από διάφορες αρρώστιες , εκείνη όμως τη φορά τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα , μέρες ταλανιζόταν από υψηλό πυρετό και σπασμούς , οι γιατροί μας τον είχαν ξεγράψει .
Η σχωρεμένη η μάνα μου , μέρα νύχτα στο προσκεφάλι του , μαζί και η ξαδέρφη μου η Βούλα ( Τσιβούλα ) Φαλίδα , αλλά δυστυχώς βελτίωση καμία , μάλλον τα πράγματα χειροτέρευαν , και κάποιο βράδυ έφτασαν στο απροχώρητο , ήρθε γιατρός , τον είδε , κούνησε το κεφάλι , απογοητευμένος και έφυγε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα , χωρίς ν’ αφήσει καμιά ελπίδα , στο σπίτι μας επικρατούσε πανικός , όλοι παρακολουθούσαν χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα , όσο πέρναγε η ώρα και νύχτωνε τα πράγματα δυσκόλευαν , γειτόνισσες και συγγενείς που είχαν έρθει στο σπίτι , για συμπαράσταση και βοήθεια , έκλαιγαν αναμένοντας πια το μοιραίο . Ήρθε κι' ο Φαρμακοποιός , ο Ηλίας Παπανικολάου , ξάδερφος της μάνας μου , έκλεισε το φαρμακείο και έμεινε δίπλα στο Γιώργο , που έσβηνε , οι γυναίκες έκλαιγαν , είχαν αρχίσει τα μοιρολόγια , αφού δεν υπήρχε πια ελπίδα καμία , οι συγγένισσες δε , που ήταν ολημερίς στο σπίτι μας , στο πλάι της έρμης της μάνας μου , όταν πια σουρούπωσε για τα καλά , είπαν στη μάνα μας , πως κατά το έθιμο , έπρεπε να κρεμάσουν πάνω απ’ το παιδί , αλλά και ν’απλώσουν ολόγυρα στο δωμάτιο , άσπρα σεντόνια για να ξεψυχήσει ήρεμα το παιδί , να μη βασανιστεί , τι ακριβώς σήμαιναν όλα αυτά , προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω , αλλά ούτε και η μάνα μου μ όσες φορές κι’ αν τη ρώτησα αργότερα , δεν είχε κάποια απάντηση να μου δώσει , έτσι το βρήκαμε μου ‘ λεγε..
Τα κλάματα , οι φωνές , που ακούγονταν σ' όλη τη γειτονιά , και τα αναμμένα φώτα , είδε κι’ άκουσε κι'ένας Γερμανός αξιωματικός - γιατρός που έμενε κάπου δίπλα , πλησίασε για να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει , κι’ όταν άκουσε το τι γίνεται μέσα κατασυγκινήθηκε , ήρθε στο σπίτι μας , και βλέποντας τον πατέρα μου σε άθλια κατάσταση τον ρώτησε τι συμβαίνει , ο πατέρας μου του εξήγησε πως ο μικρός είναι σε κακή κατάσταση , πως πεθαίνει και δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα , κι ο Γερμανός ζήτησε να δει το παιδί , μπήκε μέσα , όπου επικρατούσε κατάσταση αλλοφροσύνης , οι γυναίκες έκλαιγαν κι' άρχισαν να κρεμάνε άσπρα σεντόνια για να βγει η ψυχή του παιδιού , ενώ η έρμη η μάνα μου ήταν ζωντανή νεκρή , τι να ΄κανε η φουκαριάρα , έχανε το παιδί της , εμένα μωρό μηνών μ' είχαν σε μια γωνιά , ξεχασμένο , κι' όλοι περίμεναν να δουν τι θα γίνει .
Ο Γερμανός εξέτασε το Γιώργο , και είπε στον πατέρα μου , να βγουν όλοι έξω , έφυγε για λίγο και γύρισε με κάτι μπουκαλάκια , με φάρμακα προφανώς , είπε στη μάνα μου να ανάψει τη γκαζιέρα και να βάλει μια κατσαρόλα με νερό να κάψει , έριξε μέσα στο νερό μερικές σταγόνες απ' τα μπουκαλάκια , πήρε στα χέρια του το Γιώργο , και σκεπάζοντας το κεφάλι του με μια πετσέτα το έβαλε πάνω απ' τον αχνό του ζεστού νερού , ανοίγοντας κάπου-κάπου για να παίρνει αέρα , αυτό κράτησε ώρα , και κάθε λίγο έριχνε σταγόνες στο νερό , κρατώντας πάντα στην αγκαλιά του το Γιώργο .
Όλοι παρακολουθούσαν το γιατρό που φαινόταν κάπως αισιόδοξος , αλλά δεν είχαν όμως και κάποια σημάδια , βελτίωσης , ο γιατρός όμως εκεί , επέμενε , είχαν περάσει ώρες , κόντευε πια να ξημερώσει , όλοι άπ' το διπλανό δωμάτιο , περίμεναν να δουν τι θα γίνει , η μάνα κι' ο πατέρας μου εξουθενωμένοι , κατάκοποι , κι ο γιατρός εκεί να επιμένει , με το κεφάλι του Γιώργου πάνω απ' τον αχνό , ώσπου σε μια στιγμή , μέσα στον πανικό και στα κλάματα , ακούστηκε μια ξεψυχισμένη φωνούλα , μαμάααα , ήταν ο Γιώργος , που μετά από τόσες ώρες συνήλθε και μίλησε .
Κλάματα , τώρα πια από χαρά , ο γιατρός καταϊδρωμένος , ξενυχτισμένος , όπως ήταν χαμογέλασε ανακουφισμένος , κοιτάζοντας τους δικούς μου και χτυπώντας την πλάτη του πατέρα μου , που ανάσανε κι' αυτός , ο γιατρός συνέχισε να κρατάει το Γιώργο , στον αχνό , αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά , και η όψη του γιατρού είχε αλλάξει , χαμογελούσε με ικανοποίηση , όπως κι' οι γονείς μου .
Τότε , ο γιατρός έβγαλε απ' την τσάντα του ένα θερμόμετρο για να θερμομεττρήσει το Γιώργο , το κοίταξε και ξαφνικά άρχισε να δακρύζει , κοιτάζοντάς το , ο πατέρας μου που τα κατάφερνε στη συνεννόηση , τον ρώτησε τι του συμβαίνει , κι' εκείνος κλαίγοντας πάντα , του είπε πως συγκινήθηκε βλέποντας το θερμόμετρο , γιατί το σπίτι του στη Γερμανία , είναι δίπλα απ' το εργοστάσιο που φτιάχνει τα θερμόμετρα , και συνέχισε λέγοντας στον πατέρα μου , πως έχει κι' αυτός ένα γιό μικρό στη Γερμανία , και ποιός ξέρει αν είναι καλά , κι' αν ζει , κι' αν βρεθεί σε ανάγκη , θα βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει , όπως εγώ τώρα βοήθησα το δικό σας παιδί ;
Ο Γερμανός γιατρός λεγόταν “ Όττο Τζιμάγερ " , κι' έμενε δίπλα απ' το εργοστάσιο κατασκευής θερμομέτρων , κι 'είχε κι' αυτός οικογένεια και ένα μικρό γιό , ποιός ξέρει άραγε τι να ‘ γινε , κι' ο γιατρός αλλά και η οικογένειά του , όταν τα πράγματα ηρέμησαν , ο Γιώργος ήταν πια μια χαρά , κι ο πατέρας μου έκανε θυμάμαι κάποιες προσπάθειες , να βρει τον υπέροχο αυτό Γερμανό άνθρωπο , το γιατρό , έχοντας μόνο το όνομά του και τη διεύθυνση του σπιτιού του , δίπλα στο εργοστάσιο θερμομέτρων , απ' ότι όμως θυμάμαι του είχαν πει πως το μέρος εκείνο είχε ισοπεδωθεί απ' τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων , και τότε ήταν η σειρά του πατέρα μου πια να...δακρύσει...αυτά έχει η ζωή κι' ο πόλεμος , δυστυχώς....
Πάντως , όταν άκουγα καμιά φορά να μιλάνε για τη σκληρότητα των Γερμανών στρατιωτών , στο μυαλό μου ερχόταν ένα όνομα Όττο Τζιμάγερ... ένα απλό σπίτι , δίπλα απ' το εργοστάσιο των θερμομέτρων στη Γερμανία , και ένα μικρό παιδάκι να παίζει ξέγνοιαστο στην αυλή ....
Όλοι παρακολουθούσαν το γιατρό που φαινόταν κάπως αισιόδοξος , αλλά δεν είχαν όμως και κάποια σημάδια , βελτίωσης , ο γιατρός όμως εκεί , επέμενε , είχαν περάσει ώρες , κόντευε πια να ξημερώσει , όλοι άπ' το διπλανό δωμάτιο , περίμεναν να δουν τι θα γίνει , η μάνα κι' ο πατέρας μου εξουθενωμένοι , κατάκοποι , κι ο γιατρός εκεί να επιμένει , με το κεφάλι του Γιώργου πάνω απ' τον αχνό , ώσπου σε μια στιγμή , μέσα στον πανικό και στα κλάματα , ακούστηκε μια ξεψυχισμένη φωνούλα , μαμάααα , ήταν ο Γιώργος , που μετά από τόσες ώρες συνήλθε και μίλησε .
Κλάματα , τώρα πια από χαρά , ο γιατρός καταϊδρωμένος , ξενυχτισμένος , όπως ήταν χαμογέλασε ανακουφισμένος , κοιτάζοντας τους δικούς μου και χτυπώντας την πλάτη του πατέρα μου , που ανάσανε κι' αυτός , ο γιατρός συνέχισε να κρατάει το Γιώργο , στον αχνό , αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά , και η όψη του γιατρού είχε αλλάξει , χαμογελούσε με ικανοποίηση , όπως κι' οι γονείς μου .
Τότε , ο γιατρός έβγαλε απ' την τσάντα του ένα θερμόμετρο για να θερμομεττρήσει το Γιώργο , το κοίταξε και ξαφνικά άρχισε να δακρύζει , κοιτάζοντάς το , ο πατέρας μου που τα κατάφερνε στη συνεννόηση , τον ρώτησε τι του συμβαίνει , κι' εκείνος κλαίγοντας πάντα , του είπε πως συγκινήθηκε βλέποντας το θερμόμετρο , γιατί το σπίτι του στη Γερμανία , είναι δίπλα απ' το εργοστάσιο που φτιάχνει τα θερμόμετρα , και συνέχισε λέγοντας στον πατέρα μου , πως έχει κι' αυτός ένα γιό μικρό στη Γερμανία , και ποιός ξέρει αν είναι καλά , κι' αν ζει , κι' αν βρεθεί σε ανάγκη , θα βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει , όπως εγώ τώρα βοήθησα το δικό σας παιδί ;
Ο Γερμανός γιατρός λεγόταν “ Όττο Τζιμάγερ " , κι' έμενε δίπλα απ' το εργοστάσιο κατασκευής θερμομέτρων , κι 'είχε κι' αυτός οικογένεια και ένα μικρό γιό , ποιός ξέρει άραγε τι να ‘ γινε , κι' ο γιατρός αλλά και η οικογένειά του , όταν τα πράγματα ηρέμησαν , ο Γιώργος ήταν πια μια χαρά , κι ο πατέρας μου έκανε θυμάμαι κάποιες προσπάθειες , να βρει τον υπέροχο αυτό Γερμανό άνθρωπο , το γιατρό , έχοντας μόνο το όνομά του και τη διεύθυνση του σπιτιού του , δίπλα στο εργοστάσιο θερμομέτρων , απ' ότι όμως θυμάμαι του είχαν πει πως το μέρος εκείνο είχε ισοπεδωθεί απ' τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων , και τότε ήταν η σειρά του πατέρα μου πια να...δακρύσει...αυτά έχει η ζωή κι' ο πόλεμος , δυστυχώς....
Πάντως , όταν άκουγα καμιά φορά να μιλάνε για τη σκληρότητα των Γερμανών στρατιωτών , στο μυαλό μου ερχόταν ένα όνομα Όττο Τζιμάγερ... ένα απλό σπίτι , δίπλα απ' το εργοστάσιο των θερμομέτρων στη Γερμανία , και ένα μικρό παιδάκι να παίζει ξέγνοιαστο στην αυλή ....
Καλό σας βράδυ , να είστε όλοι καλά …
www.lidoriki.com
www.lidoriki.com
No comments:
Post a Comment