Η φωτογραφία μας αυτή , από εκδρομή της Τετάρτης τάξης του Γυμνασίου μας , αλλά και άλλων τάξεων , στους Δελφούς στις 26 Μαίου 1935 , στάθηκε αφορμή να μάθουμε για την ιστορία μιας όμορφης μαθήτριας , της Αγγελικής Χρυσάφη , κόρης του , τότε , Εφόρου Λιδορικίου . Στη φωτογραφία είναι και η περίφημη Αγγελικούλα , δείτε όμως τι γράφει ο Αλέκος Κωστάκης για την ιστορία της ..
Η Αγγελικούλα ήταν κόρη του ανάπηρου Θεσσαλονικέα ΄Εφορου Χρυσάφη . Ήταν μια θαυμάσια κοπέλα , τύπος καθαρά μεσογειακός , ίδια Σπανιόλα της Ανδαλουσίας ..πανέμορφη , γεμάτη χάρη , κέφι και δροσιά , ξεχώριζε σαν την μέρα με τη νύχτα , ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια του χωριού μας , παρόλο που το Λιδωρίκι είχε τότε 1500 ψυχές και πολλά όμορφα κορίτσια .
Ψηλή , μελαχρινή , καλοντυμένη πάντα και αεράτη , όλο γέλιο και τσαχπινιά , όταν δε , περνούσε από το δρόμο για το Γυμνάσιο , γινόταν..χαλασμός . Καθόταν στο σπίτι του Τσίγκα ( πλάϊ στης Παναγοκώσταινας )και έξω από το σπίτι αυτό περνούσε όλο το Γυμνάσιο πέντε με έξι φορές την ώρα . Η Αγγελικούλα είχε ανάψει φωτιά σ’ όλο το χωριό , οιμαθητικές καρδιές “ πυρπολημένες “ από ..καρασεβντά ! έλιωναν και τα ραβασάκια έδιναν κι’ έπαιρναν .
Η Αγγελικούλα , ανοιχτόκαρδη , το γλένταγε , πειράζοντας καλόκαρδα τη στραριά των θαυμαστών της , που της είχαν βγάλει μάλιστα και τραγούδι : “ Στη Χάρμαινα με στείλανε να μάσω ματζουράνα , Κούλα , Κούλα μου , Αγγελικούλα , κι εγώ έφερα βασιλικό μαζί με την αγάπη “.
Μερικοί όμως γίνονταν ενοχλητικοί , όπως ο γιος του Παπακακόπουλου – όχι ο μακαρίτης Μήτσιος όπως έχει γραφτεί – και οι γονείς της Αγγελικούλας , παραπονέθηκαν στο Γυμνασιάρχη , παρακαλώντας τον να ..σβύσει την ομ;δική ψύχωση των μαθητών , πριν πάρει..διαστάσεις..
Γυμνασιάρχης , τότε , ήταν ένα κέρβερος από την Καλαμάτα , ονόματι Χριστόπουλος . Σκληρότερος ηθικο..αμύντορας δεν ξαναπέρασε απ’ το Γυμνάσιό μας . Κάθε μέρα και όρντινα , κάθε μέρα ..μπουγιουρντιά και φετφάδες . Έλεγε : Τη Δευτέρα θα έρθετε όλοι “ εν χρω κεκαρμένοι “, τη Δευτέρα λοιπόν , πηγαίναμε όλοι κουρεμένοι με την..ψιλή . Ο Γιάννης Εργαζόπουλος κι ο Παν. Γκίκας με το μακαρίτη Γιάννη Μετάνοια , που ξύρισαν το κεφάλι , έφαγαν 3 μέρες αποβολή “ …διότι εγελοιοποίησαν το πνεύμα της διαταγής “. Ακόμα μας είχε βάλει αριθμούς στα πηλήκια σα να’ μασταν χωροφύλακες , χαιρετούσαμε τους καθηγητές στρατιωτικά , φέρνοντας το χέρι στο γείσο του πηληκίου με τη..” γλαύκα “ και δεν δίσταζε να χαστουκίζει κιόλας , κάτιπου ο σοφός και γλυκύτατος Βίκτωρας Κρητικός , δεν θα διανοείταν καν .
Μόλις λοιπόν παραπονέθηκαν οι γονείς της Αγγελικούλας για τις ενοχλήσεις των μαθητών , ο Χριστόπουλος ..εφρύαξε , έβγαλε την άλλη μέρα διαταγή κι απογόρεψε στους μαθητές να κάνουν βόλτα ..πέρα απ’ του Καραβάνα το γεφύρι , που από τότε ονομάστηκε απ’ τον Θύμιο Σκούτα ( το μακαρίτη..Λύγδα ) ..” Γέφυρα των ..στεναγμών ..” !
Η Αγγελικούλα , στάθηκε ακόμα αφορμή ν’ ανακαλύψει η Χωροφυλακή τεράστιο αριθμό δενδρυλλίων χασίς στην επαρχία μας . Και να πως :
Κάποιος , γύριζε στα χωριά κι έδινε σπόρους χασίς στους χωρικούς λέγοντάς τους : “ Μού ‘στειλαν απ’ την Αμερική τούτο δω το σποράκι , βάλτε το σε μια ακρούλα να δούμε τι θα βγει , κι εγώ θα’ρθω να το μαζέψω άμα γίνει “. Γέμισε ο τόπος , έτσι , από χασίς , που τότε κανένας δεν το γνώριζε ούτε και οι χωροφύλακες , που το ‘βλεπαν κάθε μέρα ..μπροστά τους .
Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό , η Αγγελικούλα πήγε να κόψει κολοκυθπλέλουδα για ντολμάδες , σε κάποιο γιούρτι στον Αντώνη , είδε τα δενδρύλλια η κοπέλα κι έκοψε μια “ φούντα “ απ’ το χορταράκι και το μύρισε . Αμέσως έκανε εμετό , το ‘πε στον πατέρα της και του ‘δειξε το χόρτο . Ο πολύπειρος Έφορος το γνώρισε αμέσως , τρέχει και ειδοποιεί την Χωροφυλακή , κι αμέσως οι χωροφύλακες άρχισαμ τη…συλλογή . Κάπου 12 αυτοκίνητα φορτώθηκαν με το ..ευγενές χόρτο και καταστράφηκαν στην Εισαγγελία Άμφισσας .
Την Αγγελικούλα , που , μετά την απελευθέρωση , την ακούγαμε πολύ συχνά απ’ το ραδιοφωνικό σταθνό Θεσσαλονίκης , σε κλασσικά τραγούδια , τη συνάντησε τυχαία η αγαπητή μου φίλη και παρτενέρ μου , στα κατοχικά κωμειδύλλια του Περεσιάδη , Θυμία Μπέη . Όμορφη όπως πάντα , νέα και δροσάτη , αναθυμήθηκε τα πάντα και τους πάντες με τα μικρά τους ονόματα . Με συγκίνηση της εξομολογήθηκε για όλα τα συμβάντα εκείνης της εποχής και της είπα πως καλύτερο κόσμο , καλύτερα παιδιά απ’ τους Λιδορικιώτες δεν συνάντησε πουθενά και πως η ίδια νοιώθει Λιδορικιώτισσα και θυμάται πάντα το Λιδορίκι με συγκίνηση κι’ αγάπη …”.
Αυτά λοιπόν , θυμήθηκε ο αξέχαστος Αλέκος , βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία , που δημοσιεύτηκε στο “ Λιδωρίκι “ αρ.φυλ. 10 , Σεπτέμβριος 1982 .
Καλό σας βράδυ ….Κ.-
No comments:
Post a Comment