ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΓΛΥΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ : Η ΓΚΟΜΟΖΟΚΑΤΕΡΙΝΗ .

ΟΣΑ ..ΘΥΜΑΜΑΙ..

Η μοναδική φωτογραφία , με την Κατερίνη , που μπορέσαμε να βρούμε , είναι από κάποια παρέλαση τυς όμορφης παλιάς Λιδορικιώτικης εποχής , η Κατερίνη είναι στο βάθος της φωτογραφίας , πίσω απ' το κοριτσάκι με την άσπρη ζακετούλα , όπως βλέπετε  πίσω αριστερά στη φωτογραφία , το Κολοκυθαίικο , δεν έχει ακόμα χτιστεί και του Νάκου τότε γινόταν , η φωτογραφία είναι βγαλμένη στην αρχή της δεκαετίας του ..50 , σε κάποια παρέλαση Εθνικής Γιορτής , ενώ με τους παρελαύνοντες είναι και ο μικρούλης τότε , Στάθης  Ξυλάγγουρας , που απόψε μάθαμε , με μεγάλη μας λύπη , πως έφυγε δυστυχώς απ' τη ζωή , κρίμα , και ήταν τόσο νέος...

 

 

   Δεν ξέρω γιατί , αλλά απόψε ο νους μου δεν λέει να ..συμμαζευτεί,έχει ..κολλήσει εκεί στα περασμένα και με...βασανίζει..βασανιστικά αλλά γλυκά-γλυκά... και με την ευκαιρία , που βρήκα , επί τέλους ! μια φωτογραφία με την αξέχαστη Γκομοζοκατερίνη , την πιό γνωστή , ίσως , Κατερίνη του χωριού μας .
  

  Η φωτογραφία αυτή , αγαπημένοι μου φίλοι , είναι σχεδόν οικογενειακή μας , αφού λείπει μόμο ο αξέχαστος αδερφός μου Γιώργος . Είναι βγακμένη , σίγουρα , του Αγίου Ευθυμίου , κάτω απ' τον Άι Θύμιο , μετά τη λειτουργία , 20 Ιανουαρίου λοιπόν , 1952 , μπορεί και 1953 . Πίσω δεξιά φαίνεται ολοκάθαρα το αλσάκι κάτω απ' την εκκλησία , καί στο βάθος το καμμένο σπίτι του Σφέτσου του γιατρού .

 

 

   Στη φωτογραφία , που είναι ομάδα χωριανών , που μόλις κατέβηκε απ' την εκκλησία , διακρίνονται από αριστερά . Νικ.Καραγκούνης , Γιάννης Ανδρεόπουλος , αυτοκινητιστής από Ερατεινή , αγαπημένος φίλος του πατέρα μου , ο πατέρας και η μάνα μου , Θύμιος και Κικούλα  Καψάλη ,ο ξάδερφός μου Χρήστος Γατάκης , η Κουτσούμπαινα , η Ανδριτσονίκαινα , η Βιολέτα Σπ. Καψάλη , η Παρασκευή Παπαβασιλέιου , αδερφή του γιατρού , η Χριστοπουλίνα με το εγγόνι της και τελευταία η Κατερίνη .

   Η Κατερίνη, γιά όσους δεν γνωρίζουν, ήταν μιά συμπαθητική , γραφική φιγούρα της παλιότερης Λιδορικιώτικης ζωής,που ήρθε στο χωριό μας,προφανώς απ'τη Γρανίτσα , άγνωστο όμως πότε και πως,προσωπικά τη γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 50,όταν επιστρέψαμε στο χωριό,και άνοιξε ο πατέρας μου το Ζαχαροπλαστείο στ' Αλωνάκι.
   Την γνώρισα σαν μαντάμ..ντε..κομπανί,αλλά και..μπέιμπι..σίτερ, της οικογένειας του αείμνηστου Γυμνασιάρχη , τότε , του Γυμνασίου μας του Χαρίλαου Παπαδημητρίου,ο οποίος είχε ένα μικρό γιό , τον Χρηστάκη , ένα ..τροφαντούλικο,μεγαλόσωμο , πολύ-πολύ ζωηρό , πεντάχρονο περίπου αγοράκι,με σγουρά μακριά μαλλιά, που δεν άφηνε..λίθο επί λίθου ,που λένε,η μητέρα του,θα πρέπει να ήταν από καλή οικογένεια,μαθημένη με νταντάδες φαίνεται, γι'αυτό και όταν ήρθαν στο Λιδορίκι,προσέλαβε την Κατερίνη γιά νταντά...παιδαγωγό και...μεταφορέα , του Χρηστάκη.
   Στις Εθνικές γιορτές,στο Αλωνάκι , στο ηρώον, αλλά και στις διάφορες οικογενειακές εξόδους του ζεύγους Παπαδημητρίου,η Κατερίνη η καημένη , μετέφερε αγκαλιά , συνήθως , τον..πολύκιλο..Χρήστο,ενώ διαμαρτυρόταν προς την αείμνηστη , πιά ,Γυμνασιάρχαινα λέγοντάς της : Τ' διν'ς, τ' διν'ς κι..ντιρλικώνει κι δε μπουρού να του..σκώσου ,μ'πέσαν τα..πάκια....
   Ο Χρηστάκης , βέβαια ήταν αεικίνητος,γυρόφερνε την πλατεία,ανάμεσα στον κόσμο,δημιουργώντας..τζερτζελέ και φασαρία,και πίσω του συνέχεια έτρεχε η καημένη η Κατερίνη,αγανακτισμένη και..λαχανιασμένη, ήταν και μεγάλη γυναίκα..βλέπεις...
   Η ίδια, δεν γνώριζε η δεν θυμόταν πολλά πράγματα γιά το παρελθόν της ,θυμάμαι όταν την ρωτούσα από πότε είναι στο Λιδορίκι, μ' απαντούσε..στερεότυπα : Απ' τσ' Τούρκς,αυτό και μόνο,ούτε γνώριζε αν είχε συγγενείς ,οικογένεια κλπ.
   Όταν ο Γυμνασιάρχης μετατέθηκε , η Κατερίνη ανέλαβε..παιδαγωγός της οικογένειας Μοίρα ,του Ειρηνοδίκη που είχε έρθει στο Λιδορίκι,ο αείμνηστος Δημ.Μοίρας ,ήταν ένας υπέροχος,ένας..Άγιος άνθρωπος , όπως κι' η σύζυγός του και η Κατερίνη έγινε πιά του σπιτιού .

   Όπως είπαμε , αγαπημένοι μας φίλοι , η Κατερίνη , μετά το ..Χρηστάκη , ανέλαβε τη..φύλαξη και..διαπαιδαγώγηση της μικρούλας κόρης του ζεύγους Μοίρα , της Ντίνας , αλλά είχε γίνει και..αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας , το ζευγάρι την είχε στα ώπα..ώπα , την αγαπούσαν και την πρόσεχαν σαν δικό τους άνθρωπο , κι' η Κατερίνη πέρναγε...μπέικα...

   Ο αξέχαστος , Δημητράκης Μοίρας , ήταν βαθειά..θεοσεβούμενος άνθρωπος ,γεμάτος καλοσύνη και αγάπη , γιά όλους τους ανθρώπους και κατά μείζονα λόγω γιά την ..Κατερίνη , περνούσε μαζί τους , μιά ζωή που πολλοί θα ζήλευαν , απλά , υποτίθεται , βοηθούσε την κυρία Άφρο στις δουλειές του σπιτιού , αν ήταν..δυνατόν , και  πρόσεχε και τη μικρή , όπως είπαμε , Ντίνα . Η Κατερίνη έμενε , μόνη της , στο παλιό Σφετσέικο σπίτι , αυτό που έχει τώρα ο Βασίλης ο Κρικέλλας , δίπλα στου Μιχ. Τάγκα , στον Ψαλά , βέβαια το σπίτι ήταν σε..όχι και τόσο καλή..κατάσταση , γι' αυτό κι'ο κ.Μοίρας αγόρασε ένα μικρό οικοπεδάκι , δίπλά στην εκκλησία , την Παναγία , με σκοπό να φτιάξει ένα δωματιάκι γιά την Κατερίνη , τόσο πολύ την αγαπούσαν και την συμπονούσαν .

   Έτσι κι' έγινε , απ' όσο γνωρίζουμε , είχε φτιαχτεί ένα μικρό σπιτάκι δίπλα στην εκκλησία , όπου έμενε η Κατερίνη , μετά οι Μοιραίοι μετατέθηκαν στην Πάτρα , χωρίς ποτέ να πάψουν να ενδιαφέρονται γιά την Κατερίνη , και φυσικά να την νοιάζονται...εμπράκτως , με τα χρόνια όμως η καημένη η Κατερίνη , έπεσε πάλι στην..γνωστή της δυστυχία , έρημη , μόνη όπως ήταν και εγκαταλειμμένη , βέβαια οι χωριανοί την πρόσεχαν και την βοηθούσαν πάντα , όσο και όπου μπορούσαν , αλλά η ίδια δεν είχε τη δυνατότητα ούτε να..αυτοεξυπηρετηθεί ούτε φυσικά  να συντηρηθεί....και να..αυτοπροστατευθεί...

   Χρόνο το χρόνο η κατάστασή της χειροτέρευε , γινόταν όλο και περισσότερο δύστροπη , βέβαια οι Λιδορικιώτες όχι μόνο δεν την..ξεσυνερίζονταν αλλά όσο ήταν ..εφικτό την πρόσεχαν και την συντηρούσαν , ώσπου..μοναχικά κι' αθόρυβα ..έφυγε....

   Αξίζει , ν' αναφέρουμε εδώ , για να καταδείξουμε την ποιότητα του ανθρώπου , πως όταν είχε δικάσιμο στο Λιδορίκι , ο καλόψυχος Ειρηνοδίκης , προσευχόταν ζητώντας τη βοήθεια του Θεού , γιά να μην αδικήσει, άθελά του , κανέναν άνθρωπο...σας λέει τίποτα αυτό ; πιστεύω πως..πολλά , η μάλλον..όλα..........Κ