ΠΑΛΙΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ

 

...ΧΑΜΕΝΕΣ..ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ...

 

Μαράζωσε η γαρδένια στην αυλή μας ,
δεν άντεξε , ως φαίνεται ,την τόση απουσία ..
και παραπέρα , η μπιγκόνια η ...καλή μας ,
ψυχομαχάει , πλάι στη γέρικη ορτανσία .

                *            *
Αράχνες , στις γωνιές των παραθύρων ,
κι ο μάνταλος της πόρτας , σκουριασμένος ,
ο κήπος..έρημος , παράδεισος των..μύρων ,
από ξερόκλαδα και φύλλα ειν’ σκεπασμένος ..

                *              *
Παντού τριγύρω παγερή σιωπή και..απουσία ,
του κάκου τη φωνή της μάνας ..περιμένω :
πέρασ’ η ώρα , δε θα πας στην..εκκλησία ;
πουκάμισο…έχω στην κρεμάστρα κρεμασμένο…

               *               *
Κι’ αυτός ο ίσκιος , της γριούλας καρυδιάς ,
που χρόνια δρόσιζε , την όμορφη αυλή μας ,
αχλή , που πνίγει κάθε χτύπο της καρδιάς ,
πένθιμη νότα , στο τραγούδι της ζωής μας..

                *                *
Στης πόρτας μας τ’ανώφλι , χρόνια τώρα ,
ο Λαμπριάτικος Σταυρός..ξεθωριασμένος ,
προσμένει Ανάσταση , να’ρθεί η άγια ώρα ,
ν’ αναστηθεί ο παλιός καιρός , ο ευτυχισμένος .

                 *                *
Παλιές , χαμένες Πασχαλιές , ονειρεμένες ,
σταγόνες ήλιου, στης ζωής μας το σκοτάδι ,
στο σκονισμένο χρονοντούλαπο κλεισμένες..
λάμπετε πάντα , κάθε Ανάστασης το βράδυ……..Κ.Κ.-

  " Τραγουδώντας  στη  Ζωή "

           Λιδορίκι  2010

 

 

Mιά υπέροχη οικογενειακή Λαμπριάτικη φωτογραφία – ντοκουμέντο , βγαλμένη στην αρχή της δεκαετίας του ‘50 , λέμε ντοκουμέντο γιατί στα λίγα τετραγωνικά εκατοστά της , περιγράφει , σιωπηλά..χωρίς λόγια , τη σκληρή πραγματικότητα της , τότε , Λιδορικιώτικης ζωής ..

   Τα σημάδια της πολύχρονης ταλαιπωρίας , της κατοχής , των πολέμων και φυσικά του καψίματος του χωριού μας , είναι ορατά , ακόμα και διά…κλειστού οφθαλμού ..κι’ όμως το φρόνημα είναι..υψηλόν , τα πατροπαράδοτα έθιμα τηρούνται ..επακριβώς …

   Στα Καψαλέϊκα , κάτω στην αυλή , οι οικογένειες των δυό αδερφών , Σπύρου και Θύμιου Καψάλη , κάνουν μαζί Λαμπρή , κατά τα συνηθισμένα Λιδορικιώτικα..

  Πρώτος από αριστερά , ο αγαπημένος πρωτοξάδερφος Γιώργος , η αδερφή του Κατίνα , η αφεντιά μου , ο αγαπημένος μου αδερφός Γιώργος , η θειά μου Λέλα Ηλία Κάρλου , ο μπάρμπας μου Ηλία Κάρλος , κρατώντας τη μοναχοκόρη τους Τζένη , κι’ ο μπάρμπας μου ο Σπύρος , κρατώντας το..κοκορέτσι , καθιστοί : η μάνα μου κι’ ο πατέρας μου ..

   Αγαπημένα πρόσωπα , που έφυγαν , δυστυχώς , απ’ τη ζωή μας , μόνο η ξαδέρφες μου , Κατίνα και Τζένη , η θειά μου Λέλα και η ταπεινότητά μου υπάρχουμε ακόμα , τέτοιες μέρες , και όχι μόνο , τους ..έχουμε κοντά μας , λες , καθώς αναθυμιόμστε τα όμορφα περασμένα χρόνια , είναι κι’ αυτό ..κάτι , μιά ..παρηγοριά , βασανιστική , καμιά φορά , αλλά πάντως…παρηγοριά…

Λίγα μέτρα παραδίπλα , στο Βουλγαρέικο , άλλες δυό αδερφοοικογένειες , Βούλγαρη και Σουρμελή , ψήνουν τ’ αρνιά τους , στο ίδιο..σκηνικό , με τα , κάποια ..ερείπια , ακόμα , και τα σημάδια γενικά της συμφοράς που έπληξε το χωριό μας , από αριστερά , η αδερφή του Μήτσου Βούλγαρη , η γυναίκα του Σοφία , το γένος Σουρμελή , με το μωρό της , ο Μήτσος , τσουγκρίζει με τον κουνιάδο του , Νίκο Σουρμελή , και δίπλα η μάνα του , καθιστόι : Κατίνα Κωστοπαναγιώτου , Κρίνα Σουρμελή και Χαρ.Σουρμελής  , Λαμπρή  1957  !!

Αλλά κι’ απέναντι , στον όμορφο γυφτομαχαλά μας , σήκωσαν το δικό τους ..Λαμπριάτικο ..μπαϊράκι !!! Σβιγγέοι , Γατακέοι , Διονυσοδουκέοι , Σιωκαρέοι και Καντρέοι , όλη η γειτονιά , ψήνουν τ’ αρνιά τους , κι’ όπου να ‘ναι θ’ αρχίσει το πατροπαράδοτο  Λαμπριάτικο..γλέντι…

   Παλιές ,  όμορφες στιγμές , που σήμαιναν πολλά κι’  έδειχναν ακόμα περισσότερα , σχέσεις που…ξεθώριασαν και σχεδόν..χάθηκαν , και όλοι μας δεν κάναμε , και δεν κάνουμε , κάτι , να σώσουμε αυτές τις όμορφες στιγμές , το παρελθόν μας , την ίδια μας τη ζωή……Κ.-