TO ΠΑΛΙΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ

Γράφει ο Ευθύμιος  Βασιλείου Τσινταβής 

Κάπως  έτσι ήταν το  εστιατόριο “ Μπαμπέτα “ 

Αγαπητέ ξάδελφε Κώστα

Με την ευκαιρία του άρθρου σου, για την τυρόπιτα με την μπύρα, θυμήθηκα κι εγώ, μια από εκείνες τις αλησμόνητες μέρες της περιόδου


1958-1963. Το σουβλάκι του Μπαμπέτα με τη ρώσικη σαλάτα.

Το ένδοξο “ ΠΑΛΛΑΣ “του Μαθιού στο τέρμα Παγκρατίου

Για ν' ακριβολογώ, όχι μέρες, αλλά βράδια. Στο τέρμα Παγκρατίου, όπως το λέγαμε τότε, εκεί όπου και σήμερα ο κινηματογράφος ΠΑΛΛΑΣ (επί της Υμηττού στο Παγκράτι), υπήρχε ένα εστιατόριο του 'Μπαμπέτα". Αν δεν απατώμαι, αυτός πρέπει να ήταν πατριώτης μας. Ένα εξαιρετικό και καθαρό εστιατόριο, απέναντι από το ΠΑΛΛΑΣ, στο δρόμο, που πάει προς τη πλατεία Μεσολογγίου. Είχε δυο εισόδους-εξόδους, μία στο πεζοδρόμιο της πλατείας, και άλλη στο πεζοδρόμιο της οδού Ιφικράτους (προς τη πλατεία Μεσολογγίου). Στην είσοδο προς τη πλατεία, είχε ανοίξει, τότε, σε ιδιαίτερο χώρο-δεξιά της εισόδου, ένα "σουφλατζίδικο". Δεν θα πω υπερβολή, ότι ίσως ήταν το πρώτο - ή έστω από τα πρώτα - της Αθήνας.

Αυτό το είχε ανοίξει εκεί ένας πατριώτης μας, από τη Πενταγιού (αν δεν κάνω λάθος) ο Κοσμάς Ασημάκης. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ φίλος με τον πατέρα μου, τον μπάρμπα Βασίλη Τσινταβή. Πολλές φορές ερχότανε στο σπίτι μας της οδού Τυδέως, όπου έπαιρνε από τον πατέρα μου εισιτήρια, για δικούς του ανθρώπους. Πολλές φορές ερχότανε και έπαιρνε και κρέατα, που του είχαν στείλει "από πάνω από τα χωριά" και τα οποία ο πατέρας μου, με διάφορους τρόπους έφερνε στο σπίτι μας, προκειμένου να διευκολύνει τον φίλο και πατριώτη του, τον Κοσμά.


Στο εστιατόριο αυτό λοιπόν, όπου η ψησταριά του Κοσμά Ασημάκη, πηγαίναμε πολλές φορές και δη τα βράδια της Κυριακής, οικογενειακά,


για να φάμε. Εμείς οι μικρότεροι, επί μονίμου βάσης, παραγγέλναμε "μια γύρο με ρώσικη σαλάτα". Οι γονείς μου, συνήθως παράγγελναν ...σαλάτα.


Το πρώτο καιρό, δεν καταλάβαινα γιατί μόνο σαλάτα. Οι ίδιοι μου έλεγαν, "ε τώρα το βράδυ κάτι ελαφρύ". Κάποια στιγμή κατάλαβα, το γιατί. Ο γύρος με τη ρώσικη ήσαν πολύ ακριβότερα από τη σκέτη σαλάτα.


Έτσι κι εγώ, κάθε φορά, έκανα, ότι χόρτασα και άφηνα στο πιάτο, περίπου το μισό φαγητό μου. Οπότε η συχωρεμένη η μητέρα μου, η


Μαρία, το γένος Παναγ. Παπαστάθη, από την Αγία Ευθυμία, ακουγότανε να μου λέει: "Είναι αμαρτία να αφήνεις το φαγητό σου, φάτο με το ζόρι. Αλλά επειδή εγώ επέμενα, ότι "δεν μπορώ να φάω άλλο", τότε "αναγκαζότανε" - από τη στάση μου βέβαια-, να μοιραστεί το υπόλοιπό


μου, με τον πατέρα μου, κι έτσι κι εγώ ο πονηρός να δω κι αυτούς να τρώνε από το γύρο με τη ρώσικη σαλάτα. Έτσι, γινότανε εκείνα τα


χρόνια, γι' αυτό κατόρθωσαν να φτιάξουν κάποια περιουσία, "όχι με παρανομίες και κλεψιές".


Κι ένα τελευταίο. Μια βραδυά εκεί πάντα στου Κοσμά, στη παρέα μας, είχαμε κι ένα ξάδελφό μου από το Σερνικάκι, που είχε έρθει στο σπίτι μας, στο Παγκράτι, μετά την αποφοίτησή του (18 χρονών) από το γυμνάσιο, για να κάνει φροντιστήριο για το Πανεπιστήμιο. Πρώτη φορά ο "έρημος", άκουγε για "γύρο και ρώσικη σαλάτα". Διστάζοντας να


παραγγείλει (αφού δεν ήξερε) αρκέστηκε να πει, να παραγγείλουμε εμείς πρώτοι, για να δει κι ύστερα θα παραγγείλει κι αυτός. Αφού μας


σέρβιραν λοιπόν και είδε τι ήταν αυτά, θέλησε να παραγείλει κι αυτός τα ίδια. Οπότε τον ακούμε να ρωτάει τον πατέρα μου, "Θείε επιτρέπεται να παραγγείλω κι εγώ "μπολσεβικική"; Είχε μπερδέψει τη "πολιτική", με τη "σαλάτα".


Δηλαδή, αγαπητέ ξάδλεφε, με άλλα λόγια, από τότε " η πολιτική ήτανε σαλάτα...".


Να 'σαι καλά.


Ευθύμιος Βασ. Τσινταβής

“ ΛΙΔΩΡΙΚΙ “

 
 ΓΙΑ  ΝΑ  ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΑ  ΠΑΛΙΑ ΤΟΥ  ΠΑΓΚΡΑΤΊΟΥ 

Σινέ Όαση , ένας  υπέροχος  καλοκαιρινός κινηματογράφος , που  υπάρχει  ακόμα 

Και  η  αξέχαστη  ταβερνούλα του  μπάρμπα  Ζανιά , λίγο  παραπάνω επί της  Φιλολάου

• Ευχαριστούμε θερμά  τον  αγαπητό “ ξάδερφο “ Θύμιο  Τσινταβή  για  την  ωραία ανάμνησή  του  και  περιμένουμε κι’ άλλες .

 

Καλό  σας  ξημέρωμα …..Κ.Κ.-