Λιδωρίκι: ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

8.12.14

ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ..

Καλημέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου , ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ..

ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Ανατολή Ήλιου: 07:27
Δύση Ήλιου: 17:06
Σελήνη 17 ημερών

Γιορτάζουν: Πατάπιος, Παταπία, Σωσθένη

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

1797

Συλλαμβάνεται στην Τεργέστη o Ρήγας Φεραίος, μαζί με τον συνεργάτη του Χριστόφορο Περραιβό.

1940

Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει το Αργυρόκαστρο, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου.

1966

Το πλοίο Ηράκλειο βουλιάζει στη Φαλκονέρα και παρασύρει στο βυθό 200 επιβάτες.

1969

Αεροπλάνο της Ολυμπιακής Αεροπορίας τύπου DC-6 , που εκτελούσε την πτήση Χανιά-Αθήνα, συντρίβεται στην Κερατέα, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους και οι 90 επιβαίνοντες (85 επιβάτες και 5 μέλη του πληρώματος).

1971

Ο καρδιοχειρουργός Γεώργιος Τόλης πραγματοποιεί την πρώτη εγχείριση «bypass» στην Ελλάδα στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός».

1974

Δημοψήφισμα για το Πολιτειακό στην Ελλάδα. Υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας ψηφίζει το 69,2%.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

1911

Νίκος Γκάτσος, ποιητής και στιχουργός. (Θαν. 12/5/1992)

Ανθολόγιο

1940

Θύμιος Καρακατσάνης, έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου, που διακρίθηκε κυρίως σε αριστοφανικούς ρόλους. (Θαν. 30/6/2012)

1943

Τζιμ Μόρισον, αμερικανός τραγουδιστής, ο ηγέτης των Doors. (Θαν. 3/7/1971)

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1741

Βίτους Μπέρινγκ, δανός εξερευνητής, ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στην Αλάσκα. Προς τιμήν του, στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ της Σιβηρίας και της Αλάσκας δόθηκε το όνομά του (Bering Strait,Βερίγγειος Πορθμός στα ελληνικά). (Γεν. 5/8/1681)

1980

Τζον Λένον, βρετανός μουσικός, μέλος των Beatles.(Γεν. 9/10/1940)

Αποφθέγματα

2004

Ιωάνννης Μπούτος, Έλληνας πολιτικός, βουλευτής (ΚτΦ,ΕΡΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), υπουργός και διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1993-94)(Γεν. 3/5/1925)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0812#ixzz3LIJ8b5DU

Το ναυάγιο του «Ηράκλειον»

136

Μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στις ελληνικές θάλασσες. Συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Δεκεμβρίου 1966, κοντά στην βραχονησίδα Φαλκονέρα (23 ν.μ. βορειοδυτικά της νήσου Μήλου), όταν το επιβατηγό - οχηματαγωγό πλοίο «Ηράκλειον», που εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά - Πειραιάς, βυθίστηκε, λόγω μετατόπισης φορτίου, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 224 άνθρωποι.

Το πλοίο είχε ναυπηγηθεί στη Γλασκόβη το 1949 ως δεξαμενόπλοιο με το όνομα «Λέστερσαϊρ», για λογαριασμό αγγλικής εταιρείας. Είχε χωρητικότητα 8.922 κόρων, μήκος 498 πόδια, πλάτος 60 πόδια, βύθισμα 36 πόδια και ανέπτυσσε ταχύτητα 17 κόμβων. Το 1964, μετά τη μετασκευή του σε οχηματαγωγό, περιήλθε στην κραταιά εταιρεία των Αδελφών Τυπάλδου («Typaldos Lines») και από το 1965 δρομολογήθηκε στις ακτοπλοϊκές γραμμές της Κρήτης, με δυνατότητα μεταφοράς 1.000 επιβατών και 300 αυτοκινήτων.

Για τη μετατροπή του σε οχηματαγωγό είχε απαιτηθεί η αφαίρεση των υποκαταστρωμάτων και έρματος βάρους 200 τόνων για να γίνει το γκαράζ, με αποτέλεσμα την ανύψωση του μεσοκεντρικού βάρους και τη μείωση της ευστάθειάς του. Πάντως, είχε πάρει άδεια πλοϊμότητας από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.

Το «Ηράκλειον» επρόκειτο να αποπλεύσει στις 7 το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου 1966 από το λιμάνι της Σούδας, με προορισμό τον Πειραιά. Το δρομολόγιο καθυστέρησε περίπου 20 λεπτά, εξαιτίας της καθυστερημένης άφιξης στο λιμάνι ενός φορτηγού ψυγείου, βάρους 25 τόνων, το οποίο μετέφερε εσπεριδοειδή. Ο λιμενάρχης Χανίων εξέφρασε επιφυλάξεις για την είσοδο του φορτηγού στο πλοίο, λόγω του βάρους του. Ακολούθησαν διαβουλεύσεις και οι αντιρρήσεις του κάμφθηκαν. Το μοιραίο, όπως αποδείχθηκε, ψυγείο-φορτηγό φορτώθηκε βιαστικά, χωρίς να τηρηθούν οι προβλεπόμενοι κανόνες ασφαλείας. Το πλοίο αναχώρησε για τον προορισμό του στις 7:20 το βράδυ, με καπετάνιο των Εμμανουήλ Βερνίκο. Μετέφερε 206 ταξιδιώτες και 65 μέλη του πληρώματος.

Ο καιρός ήταν βροχερός και στο Αιγαίο έπνεαν άνεμοι 8 έως 9 μποφόρ, σύμφωνα με το σήμα που έφθασε στο Λιμεναρχείο Χανίων στις 8 το βράδυ. Το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του κάτω από δύσκολες συνθήκες, μέχρι τις 2 τα ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου. Την ώρα αυτή βρισκόταν κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα, στα όρια του Κρητικού με το Μυρτώο Πέλαγος, και ο κλυδωνισμός του πλοίου έγινε έντονος.

Το βαρύ φορτηγό - ψυγείο, που ήταν λυμένο, παλινδρομεί εγκάρσια και συγκρούεται με δύναμη με τα πλευρικά τοιχώματα και την πόρτα εισόδου, μέχρι που με ένα δυνατό χτύπημα σπάει τη μία από τις δύο μπουκαπόρτες, δημιουργώντας ένα ρήγμα 17 τ.μ. Τα νερά εισβάλουν ορμητικά και ο ασυρματιστής μόλις που προλαβαίνει να εκπέμψει σήμα κινδύνου στις 2:06 π.μ: «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36° 52' B., 24° 08 A., Βυθιζόμαστε.» Και μετά η σιγή. Το πλοίο βυθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά σε βάθος 600 - 800 μέτρων. Πολλοί παγιδεύονται στις καμπίνες, μερικές δεκάδες πέφτουν στη θάλασσα.

Το σήμα κινδύνου κινητοποιεί πολεμικά και εμπορικά πλοία, αλλά φτάνουν αργοπορημένα στο σημείο του ναυαγίου, λόγω της θαλασσοταραχής. Γύρω στις 10 το πρωί μια «Ντακότα» με συγκυβερνήτη τον βασιλιά Κωνσταντίνο υπερίπταται του σημείου του ναυαγίου και εντοπίζει το μοιραίο φορτηγό - ψυγείο να επιπλέει. Ο Τύπος θα μιλήσει για κίνηση εντυπωσιασμού του βασιλιά, αλλά υπάρχει και η εκδοχή ότι πήγε αυτοπροσώπως στο σημείο για να καταρρίψει τους ισχυρισμούς της Τουρκίας, ότι η Ελλάδα αδυνατεί να παράσχει βοήθεια σε κινδυνεύοντα σκάφη στο Αιγαίο. Τα συνεργεία διάσωσης και τα πλοία που έσπευσαν στον τόπο του ναυαγίου χτενίζουν την ευρύτερη περιοχή και κατορθώνουν να περισυλλέξουν μόνο 47 επιζώντες και 25 σορούς.

Γύρω στις 12 το μεσημέρι, όλη η Ελλάδα γνωρίζει για το τραγικό συμβάν και δεκάδες άνθρωποι συρρέουν στα γραφεία της εταιρείας Τυπάλδου σε Χανιά και Πειραιά για να μάθουν για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων. Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου (3η κυβέρνηση «Αποστατών») κηρύσσει πένθος για μία εβδομάδα.

Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της ημέρας αναφέρονταν στην αποδοκιμασία του Γεώργιου Παπανδρέου προς τον Ανδρέα για τη στάση του σε σχέση με τους Λαμπράκηδες, στη δίκη του «Ασπίδα», στις απολογίες των Εμμανουηλίδη και Κοτζαμάνη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τα μεγαλεπίβολα σχέδια της κυβέρνησης για τη μετατροπή της Ελευσίνας σε βιομηχανικό λιμάνι. Αμέσως, όλες σχεδόν οι εφημερίδες κυκλοφορούν έκτακτα παραρτήματα για το τραγικό συμβάν.

Η βύθιση του σκάφους, σύμφωνα με τους ειδικούς, υπήρξε ακαριαία, λόγω παραλείψεων στους όρους ασφαλείας: κακή φόρτωση των αυτοκινήτων, ελλιπής κατασκευή του συστήματος ασφάλειας της «μπουκαπόρτας», έλλειψη συστήματος εκροής των εισερχομένων υδάτων και υψηλή ταχύτητα του πλοίου πάρα τη θαλασσοταραχή, για τη διατήρηση της φήμης του ως του ταχύτερου οχηματαγωγού της γραμμής Κρήτης.

Το ναυάγιο του «Ηράκλειον» αφύπνισε το ελληνικό κράτος, που προχώρησε στη δημιουργία του θαλάμου επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και τη θεσμοθέτηση του απαγορευτικού απόπλου για τα επιβατηγά πλοία. Το ναυάγιο προκάλεσε την κατάρρευση της Typaldos Lines, που κυριαρχούσε τότε στην εγχώρια ακτοπλοΐα, ενώ μπήκαν οι πρώτες ιδέες για τη δημιουργία των Ναυτιλιακών Εταιρειών Λαϊκής Βάσης.

Η δίκη των κατηγορουμένων άρχισε στις 19 Φεβρουαρίου 1968 στο Κακουργιοδικείο Πειραιά. Είχε προηγηθεί μια σειρά αποκαλύψεων σχετικά με βαρύτατες ευθύνες του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας στην έκδοση πλαστογραφημένων πιστοποιητικών αξιοπλοΐας του σκάφους. Στο εδώλιο κάθισαν τέσσερα στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρίας.

H απόφαση του δικαστηρίου εξεδόθη στις 21 Μαρτίου του ιδίου έτους. Με ποινές φυλάκισης από πέντε ως και επτά έτη τιμωρήθηκαν ο εκ των ιδιοκτητών του «Ηράκλειον» Xαράλαμπος Τυπάλδος, ο διευθυντής της εταιρείας Παναγιώτης Κόκκινος και δύο αξιωματικοί του πλοίου. Οι ποινές ξεσήκωσαν αντιδράσεις από την πλευρά των συγγενών, οι οποίοι τις θεώρησαν πολύ επιεικείς. Στις 9 Ιανουαρίου 1969 ο δικαστικός φάκελος της υπόθεσης έκλεισε οριστικά, καθώς ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης των τεσσάρων, οι οποίοι είχαν καταδικασθεί και σε δεύτερο βαθμό για το δυστύχημα.

Η 8η Δεκεμβρίου είναι ημέρα διπλού πένθους για τα Χανιά. Τρία χρόνια αργότερα, στις 8 Δεκεμβρίου 1969, ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής, προερχόμενο από τα Χανιά, κατέπεσε στην Κερατέα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 90 επιβαίνοντες.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/361#ixzz3LIJR1ryX

Νίκος Γκάτσος
1911 – 1992

Νίκος Γκάτσος

182

Ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής, ο Νίκος Γκάτσος παραμένει μία ξεχωριστή περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Με μία μόνο ποιητική σύνθεση στο ενεργητικό του, την περίφημη και αξεπέραστη Αμοργό, που έγραψε μεσούσης της Κατοχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας.

Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1911, κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915, στα Χάνια Φραγκόβρυσης (Κάτω Ασέα) Αρκαδίας. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του και το Γυμνάσιο στην Τρίπολη, όπου μυήθηκε στη λογοτεχνία και έμαθε μόνος του ξένες γλώσσες. Στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου σπούδασε φιλολογία στοΠανεπιστήμιο Αθηνών. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933). Γνώριζε ήδη αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, το Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις της ευρωπαϊκής ποίησης.

Το 1943 κυκλοφόρησε την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και του χάρισε περίοπτη θέση στο Πάνθεον των ελλήνων ποιητών. Λέγεται ότι το μακρύ αυτό ποίημα γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα με το σύστημα της «αυτόματης γραφής», που χρησιμοποιούν οι σουρεαλιστές δημιουργοί. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου» χαρακτήρισε την «Αμοργό» ο στενός φίλος του Μάνος Χατζιδάκις, «επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου». Με την «Αμοργό» κλείνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος του ελληνικού υπερρεαλισμού, που είχε ανοίξει με τον Νικήτα Ράντο, τον πρώιμο Ελύτη, τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.

Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963). Τη λυρική του φλέβα ο Νίκος Γκάτσος τη διοχέτευσε στους στίχους τραγουδιών, καταργώντας συχνά τα όρια ποίησης και στιχουργίας. Το έργο του είναι εντυπωσιακό σε ποσότητα και ποιότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι συνθέτες μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες και έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Η Μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα, μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ' ονειρό μου», «Η νύχτα», «Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Αντικατοπτρισμοί», «Το κατά Μάρκον», «America, America», «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Πάει ο καιρός» κ.ά.).

Σπουδαίο είναι και το μεταφραστικό του έργο, το οποίο δοκιμάστηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο' Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).

Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992 και τάφηκε στη γενέτειρά του.

Εργογραφία

«Όλα τα τραγούδια» (εκδόσεις Πατάκη): Περιλαμβάνει το σύνολο των τραγουδιών του Νίκου Γκάτσου, γνωστά και ανέκδοτα.
«Αμοργός» (Εκδόσεις Πατάκη)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/47#ixzz3LIJltz1j

Τζον Λένον
1940 – 1980

Τζον Λένον

209

Τραγουδοποιός, μουσικός, συγγραφέας και αγωνιστής της ειρήνης, που έγινε παγκόσμια γνωστός ως μέλος των Beatles.

Ο Τζον Ουίνστον Λένον (John Lennon) γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 9 Οκτωβρίου 1940, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού της πόλης από τη «Λουφτβάφε». Ο πατέρας του Άλφρεντ ήταν ναυτικός και η μητέρα του Τζούλια χορεύτρια σε τοπικά κλαμπ. Το όνομα Τζον του δόθηκε προς τιμήν του παππού του και το Ουίνστον προς τιμήν του βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Μετά τον χωρισμό των γονιών του, ο νεαρός Τζον μεγάλωσε στο σπίτι της αυστηρής θείας του Μίμι και του άνδρα της Τζορτζ, που τον αγαπούσαν σαν δικό της παιδί. Μολονότι δεν ζούσε με τη μητέρα του, τη λάτρευε. Άλλωστε, ήταν εκείνη που του χάρισε την πρώτη του κιθάρα το 1957, ενθαρρύνοντάς τον να ασχοληθεί με τη μουσική. Ο θάνατός της σε τροχαίο το 1958 δεν ξεπεράστηκε ποτέ από τον Τζον και ήταν η αιτία που σφυρηλάτησε τη δυνατή του φιλία με έναν άλλο νεαρό, τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, που είχε χάσει τη μητέρα του από την επάρατο νόσο.

Ο Τζον αγαπούσε το γράψιμο και τη ζωγραφική, με το σχολείο να τον αφήνει μάλλον αδιάφορο. Φοίτησε στο κολέγιο Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ, αλλά δεν υπήρξε ποτέ συνεπής σπουδαστής. Εκεί, όμως, γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, τη Σίνθια Πάουελ, η οποία του χάρισε ένα παιδί, τον Τζούλιαν (1963). Ο Τζον ζούσε για τη μουσική και τον Μάρτιο του 1957 ίδρυσε την πρώτη του μπάντα, τους Quarrymen, που πήρε το όνομά της από το σχολείο, όπου φοιτούσε. Έπαιζαν σκιφλ, ένα είδος φολκ μουσικής με τζαζ και μπλουζ επιρροές.

Στις 6 Ιουλίου 1957 γνωρίζει τον Πολ ΜαΚάρτνεϊ, ο οποίος σύντομα γίνεται μέλος του συγκροτήματος, αφού ο πατέρας του διαθέτει το υπόγειο του σπιτιού για τις πρόβες των Quarrymen. Την εποχή αυτή ο Λένον γράφει και το πρώτο του τραγούδι «Hello Little Girl», που έγινε αργότερα επιτυχία με τους The Fourmost. Στο συγκρότημα καταφθάνει με συστάσεις του ΜακΚάρτνεϊ ο νεαρός κιθαρίστας Τζορτζ Χάρισον, που δίνει έναν πιο ροκ χαρακτήρα. Οι Quarrymen μετονομάζονται σε «Johnny and the Moondogs», με τον Λένον να έχει τον πρώτο λόγο, αλλά να μην είναι ικανοποιημένος από τον ήχο τους. Το καλοκαίρι του 1958 ηχογραφούν ένα δίσκο 45 στροφών, που περιέχει δύο τραγούδια, τη σύνθεση των Λένον / ΜακΚάρντεϊ «In Spite of Αll the Danger» και τη διασκευή του κομματιού του Μπαντ Χόλι «That' ll Be the Day».

Στα μέσα του 1959, η μπάντα του Λένον αλλάζει το όνομά της σε Beatles και αρχίζει εμφανίσεις στο Αμβούργο και στο κλαμπ του Λίβερπουλ, Cavern. Ήταν εκεί που τους ανακάλυψε ο Μπράιαν Έπσταϊν, ο πρώτος τους μάνατζερ, και στις 5 Οκτωβρίου 1962 κυκλοφορούν το παρθενικό τους σινγκλ «Love me Do». Η επιτυχία είναι μεγάλη. Οι Beatles εκτοξεύονται στην κορυφή και εν μια νυκτί μετατρέπονται σε ζωντανό θρύλο. Στα τραγούδια τους συνδυάζουν τη ρεαλιστική προσέγγιση και την εσωτερικότητα του Λένον, με την αισιόδοξη ματιά και το μελωδικό χάρισμα του ΜακΚάρτνεϊ. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Οι Μπιτλς ανάγουν το τρίλεπτο ποπ τραγούδι σε μορφή τέχνης.

Μετά τον θάνατο του Επστάιν αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες σκιές στους Μπιτλς. Ο Μακάρτνεϊ επιζητεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που δεν αρέσει στον Λένον, η ερωμένη του οποίου Γιόκο Όνο, αναμιγνύεται όλο και πιο πολύ στις υποθέσεις τους, προκαλώντας την αγανάκτηση των υπολοίπων. Έτσι είναι αναπόφευκτη η διάλυση του συγκροτήματος το 1970.

Από την εποχή των Μπιτλς, ο Τζον Λένον είχε ξεκινήσει την προσωπική του μουσική διαδρομή. Με τη συμμετοχή της Γιόκο Όνο ηχογράφησε τρεις δίσκους με πειραματική μουσική κι ένα live στο Τορόντο με τη νεοσύστατη μπάντα των Plastic Ono Band. Μετά τη διάλυση των Beatles και μέχρι τη δολοφονία του το 1981 κυκλοφόρησε μια σειρά άλμπουμ, που δεν έφθαναν στο δημιουργικό ύψος της μουσικής των «Σκαθαριών», αλλά παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον και είχαν απήχηση στο μουσικόφιλο κοινό. Κορυφαία στιγμή υπήρξε αναμφισβήτητα το άλμπουμ Imagine(1971) και το ομώνυμο τραγούδι, που έγινε ο ύμνος του αντιπολεμικού κινήματος.

Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Λένον μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δεν θα επιστρέψει ποτέ στην Αγγλία. Σύντομα θα αντιμετωπίσει προβλήματα με το αμερικανικό κράτος, καθώς ο πρόεδρος Νίξον ψάχνει τρόπο να τον απελάσει. Δεν του συγχωρεί ότι είναι ένα από τα ηγετικά στελέχη του αντιπολεμικού κινήματος, που μάχεται τη συμμετοχή των Αμερικανών στο Βιετνάμ. Με ευφάνταστους τρόπους και εκμεταλλευόμενος τα ΜΜΕ (Bed-In), προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη στην υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης. Ο Λένον βρίσκεται στο στόχαστρο και των πανίσχυρων εκκλησιαστικών οργανώσεων, που δεν ξεχνούν τη δήλωση του 1966, ότι «οι Μπιτλς είναι ανώτεροι από τον Θεό».

Το 1973 χωρίζει από τη Γιόκο και τα φτιάχνει για δύο χρόνια με την κινέζα γραμματέα του Μέι Παγκ. Τον Νοέμβριο του 1974 θα εμφανιστεί για τελευταία φορά επί σκηνής, συμμετέχοντας σε μια συναυλία του Έλτον Τζον στη Νέα Υόρκη. Το 1975 επανασυνδέεται με τη Γιόκο Όνο και στις 20 Μαρτίου παντρεύονται στο Γιβραλτάρ. Στις 9 Οκτωβρίου θα γεννηθεί ο γιος τους Σον. Ο Τζον εγκαταλείπει τη μουσική για να αφιερωθεί στη φροντίδα του νεογέννητου παιδιού του. Πέντε χρόνια αργότερα θα επιστρέψει δυναμικά στη μουσική, με το διπλό άλμπουμ «Double Fantasy», που θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα της σύντομης, αλλά σπουδαίας καριέρας του.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980 το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις σφαίρες ενός θαυμαστή του, του Μαρκ Τσάπμαν, στον οποίον νωρίτερα είχε υπογράψει ένα αυτόγραφο πάνω στο νέο του άλμπουμ. Ο ίδιος, με το μακάριο χιούμορ που τον διέκρινε, μας είχε προϊδεάσει για το τέλος του: «Να δείτε που θα πάω είτε από αεροπορικό ατύχημα, είτε από σφαίρα κάποιου τρελού θαυμαστή μου» είχε πει σε μια του συνέντευξη πριν από χρόνια.

Δισκογραφία

Άλμπουμς

Unfinished Music No.1: Two Virgins (1968) [ΗΠΑ: Νο124]
Unfinished Music No.2: Life with the Lions (1969) [ΗΠΑ: Νο174]
Wedding Album (1969) [ΗΠΑ: Νο178]
John Lennon/Plastic Ono Band (1970) [Μ.Β: Νο8, ΗΠΑ: Νο6,
Χρυσό]
Imagine (1971) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, 2 φορές πλατινένιο]
Some Time in New York City (1972) [Μ.Β: Νο11, ΗΠΑ: Νο48]
Mind Games (1973) [Μ.Β: Νο13, ΗΠΑ: Νο9, Χρυσό]
Walls and Bridges (1974) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο1, Χρυσό]
Rock 'n' Roll (1975) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο6, Χρυσό]
Double Fantasy (1980) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, 3 φορές πλατινένιο]
Milk and Honey (1984) [Μ.Β: Νο3, ΗΠΑ: Νο11, Χρυσό]

Συλλογές

Shaved Fish (1975) [Μ.Β: Νο8, ΗΠΑ: Νο 12, Πλατινένιο]
The John Lennon Collection (1982) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο33, 3 φορές πλατινένιο]
Menlove Ave. (1986) [ΗΠΑ: Νο147]
Imagine: John Lennon (1988) [Μ.Β: Νο64, ΗΠΑ:Νο31, Χρυσό]
Lennon (4CD box set) (1990)
Lennon Legend: The Very Best of John Lennon (1997) [Μ.Β: Νο3, ΗΠΑ: Νο65, Χρυσό]
John Lennon Anthology (1998) [Μ.Β: Νο64, ΗΠΑ: Νο99, Χρυσό]
Wonsaponatime (1998) [Μ.Β:Νο76]
Acoustic (2004) [Μ.Β: Νο133, ΗΠΑ: Νο31]
Peace, Love & Truth (2005)
Working Class Hero: The Definitive Lennon (2005) [Μ.Β: Νο11, ΗΠΑ: Νο135]
The U.S. vs. John Lennon (2006)
Remember (2006)
Instant Karma (2007): Συλλογή της Διεθνούς Αμνηστίας για το Νταρφούρ, με διάφορους καλλιτέχνες και αποσπάσματα από τραγούδια του Λένον.

Ζωντανές Ηχογραφήσεις

Live Peace in Toronto (1969) [ΗΠΑ: Νο10]
Live in New York City (1986) [Μ.Β: Νο55, ΗΠΑ: Νο41, Χρυσό]
Live Peace in Toronto (2006)

Σινγκλς

Give Peace a Chance (1969) [Μ.Β: Νο2, ΗΠΑ: Νο14]
Cold Turkey (1969) [Μ.Β: Νο12, ΗΠΑ: Νο30]
Instant Karma! (1970) [Μ.Β: Νο4, ΗΠΑ: Νο3, Χρυσό]
Mother (1971) [ΗΠΑ:Νο43]
Power to the People (1971) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο11]
Imagine (1971) [ΗΠΑ: Νο3]
Happy Xmas (War Is Over) (1971, 1972) [Μ.Β: Νο4]
Woman Is the Nigger of the World (1972) [ΗΠΑ: Νο57]
Mind Games(1973) [Μ.Β: Νο26, ΗΠΑ: Νο18]
Whatever Gets You Thru the Night (1974) [Μ.Β: Νο36, ΗΠΑ: Νο1]
Νο9 Dream(1975) [Μ.Β: Νο23, ΗΠΑ: Νο9]
Stand by Me (1975) [Μ.Β: Νο30, ΗΠΑ: Νο20]
Imagine (1975) [Μ.Β:Νο6]
(Just Like) Starting Over (1980) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, Χρυσό]
Woman (1981) [Μ.Β: 1, ΗΠΑ: Νο2, Χρυσό]
Watching the Wheels (1981) [Μ.Β: Νο30, ΗΠΑ: Νο10]
Love (1982) [Μ.Β: Νο41]
Nobody Told Me (1984) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο5]
Borrowed Time (1984) [Μ.Β: Νο32]
I'm Stepping Out (1984) [Μ.Β: Νο88, ΗΠΑ: Νο55]
Every Man has a Woman who Loves Him (1984)
Jealous Guy (1985) [Μ.Β: Νο65]
Jealous Guy (1988) [ΗΠΑ: Νο80]

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/27#ixzz3LIKAJEJ7

Τζιμ Μόρισον
1943 – 1971

Τζιμ Μόρισον

Θρυλικός αμερικανός τραγουδιστής, στιχουργός και ποιητής, μέλος του συγκροτήματος The Doors. Η πλούσια σε εικόνες στιχουργική του, σε συνδυασμό με το εκλεκτικό ψυχεδελικό ροκ του συγκροτήματος, τον έχουν αναγάγει σε μία από τις επιδραστικότερες φυσιογνωμίες στην ιστορία του ροκ εντ ρολ, ενώ η προκλητική σκηνική παρουσία του έχει βρει εκατοντάδες μιμητές.

Ο Τζιμ Μόρισον (Jim Morrison) - Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισον το πλήρες όνομά του - γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 στη Μελβούρνη της Φλώριδας. Ο πατέρας του ήταν ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και η οικογένεια Μόρισον συχνά τον ακολουθούσε στις διάφορες μεταθέσεις του. Ο νεαρός Τζιμ έζησε σ' ένα αυταρχικό οικογενειακό περιβάλλον κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί η ιδιόρρυθμη επαναστατικότητά του, που εκδήλωνε στη σκηνή. Όταν άρχισε να γίνεται γνωστός δήλωνε ψευδώς ότι και οι δύο γονείς του ήταν πεθαμένοι.

Ο Τζιμ Μόρισιν αποφοίτησε από το κολέγιο του Σεντ Πίτερσμπεργκ και παρακολούθησε για ένα χρόνο μαθήματα στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλώριδας. Το 1964 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες (UCLA), παρακολουθώντας μαθήματα κινηματογράφου και θεάτρου. Την ίδια εποχή ενδιαφέρθηκε για την ποίηση του Γουίλιαμ Μπλέικ και τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε, ενώ άρχισε να γράφει τα δικά του ποιήματα και να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά και ιδιαίτερα με το LSD.

Το 1965, μαζί τον συμφοιτητή του Ρέι Μάνζαρεκ, που έπαιζε σε τοπικές μπλουζ μπάντες, αποφάσισαν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα. Το ονόμασαν The Doors από το βιβλίο του άγγλου συγγραφέα Άλντους Χάξλεϊ The Doors of Perception. Το συγκρότημα συμπληρώθηκε με τους Ρόμπι Κρίγκερ (κιθάρα) και Τζον Ντένσμορ (ντραμς). Μία σύνθεση ασυνήθιστη, χωρίς μπάσο, την έλλειψη του οποίου αναπλήρωσαν τα κίμπορντς του Μάνζαρεκ.

Ο Μόρισον στην αρχή ήταν αρκετά ντροπαλός επί σκηνής. Όταν τραγουδούσε απέφευγε να κοιτάει κατά πρόσωπο το κοινό και συχνά του γύριζε την πλάτη από συστολή. Γρήγορα, όμως, βγήκε από το καβούκι του. Άρχισε να πετάει γύρω του το μικρόφωνο και να το χρησιμοποιεί ως φαλλικό σύμβολο. Καθώς οι Doors εκτοξεύτηκαν στο μουσικό στερέωμα με το πρώτο τους άλμπουμ το 1967, άρχισε να συμπεριφέρεται αλλόκοτα, απειλώντας τη σταθερότητα του συγκροτήματος. Σ’ ένα άγριο μεθύσι του κατέστρεψε τον μουσικό εξοπλισμό του και παραλίγο να προκαλέσει τη διάλυση των Doors.

Επί σκηνής, άρχισε να προκαλεί τα συντηρητικά ήθη της Αμερικής, με συνεχόμενα μπαράζ βλασφημιών, από τις οποίες ξεχωριστή θέση είχαν οι διάφορες μιμήσεις της σεξουαλικής πράξης. Μπορεί η θεατρικότητα της σκηνικής του παρουσίας να προκαλούσε το παραλήρημα των πιστών οπαδών του, αλλά ταυτόχρονα τέθηκε στο στόχαστρο των αρχών και της αστυνομίας. Πολλές φορές συνελήφθη μετά από συναυλία για παραβίαση των χρηστών ηθών, ενώ κάποιες άλλες συναυλίες τους απαγορεύτηκαν για λόγους δημοσίας τάξεως. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1970 καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα έξι μηνών για έργω εξυβρίσει, επειδή είχε δείξει τα γεννητικά του όργανα στο κοινό, κατά τη διάρκεια συναυλίας των Doors στο Μαϊάμι την άνοιξη του 1969.

Το 1971 αποφάσισε να αποφορτιστεί από το εναντίον του κλίμα που είχε διαμορφωθεί στις ΗΠΑ και μαζί με τη σύντροφό του Πάμελα Κούρσον (1946-1974) εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την ποίηση. Ένα χρόνο πριν είχε κυκλοφορήσει η ποιητική του συλλογή The Lord and Creatures.

Όμως, στις 3 Ιουλίου 1971 βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο του διαμερίσματος, σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή του θανάτου του ήταν καρδιακή προσβολή. Τάφηκε στη «γωνιά των ποιητών» του ονομαστού παρισινού νεκροταφείου «Περ Λασέζ», κοντά στους Μπαλζάκ, Μολιέρο και Όσκαρ Γουάιλντ.

Ο Τζιμ Μόρισον, σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες της ψυχεδελικής μουσικής που έτειναν προς τον μυστικισμό, είδε τη διεύρυνση της συνείδησης ως ένα τρόπο να διεισδύσει στη σκοτεινή περιοχή του ασυνειδήτου και τις ανομολόγητες επιθυμίες του ανθρώπου. Οι στίχοι του κυριαρχούνται από τη λαγνεία της βίας, του σεξ, του αλκοόλ, των ναρκωτικών, της αυτοκαταστροφής και καθετί απαγορευμένου από τη συντηρητική Αμερική, και προσπάθησε να τα εφαρμόσει και στην προσωπική του ζωή όσο καλύτερα μπορούσε.

Σχετικό...

Μία τεράστια αρχαία σαύρα, το απολίθωμα της οποίας βρέθηκε στη Μιανμάρ (Βιρμανία) έλαβε την επιστημονική ονομασία «Barbaturex morrisoni» από το όνομα του τραγουδιστή των Doors, Τζιμ Μόρισον (6/6/2013). Η ονοματοδοσία αυτή έχει ένα πρόσθετο συμβολισμό, λόγω του γεγονότος ότι ο ίδιος ο Μόρισον, όσο ζούσε, είχε το παρατσούκλι «Βασιλιάς των Σαυρών» («είμαι ο βασιλιάς των σαυρών, μπορώ να κάνω το οτιδήποτε», λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού του).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/860#ixzz3LIKYOBcQ

Θύμιος Καρακατσάνης
1940 – 2012

Θύμιος Καρακατσάνης

Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου, ο οποίος διακρίθηκε κυρίως σε αριστοφανικούς ρόλους. Άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα, έλεγε δυνατά τη γνώμη του και υπερασπιζόταν με πάθος τις απόψεις του.

Ο Ευθύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και από το 1960 εργαζόταν συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του «Θεάτρου Τέχνης» και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο.

Αριστοφανικός ηθοποιός, ο Καρακατσάνης διέγραψε μια πλούσια πορεία, ερμηνεύοντας τους περισσότερους ρόλους στις κωμωδίες του ποιητή. Συμμετείχε, άλλωστε, και στην ιστορική παράσταση του Κουν με τους Όρνιθες (1959), όπως αυτή παρουσιάστηκε το 1962 και την περίοδο 1964-1965 σε παγκόσμια περιοδεία. Έπαιξε στην επιθεώρηση και ερμήνευσε μεγάλη γκάμα ρόλων, σε έργα των Ψαθά, Πίντερ, Χάσεκ, Καλντερόν, Μολιέρου και Νιλ Σάιμον.

Κατεξοχήν θεατρικός ηθοποιός, ο Καρακατσάνης είχε μικρή παρουσία στη μεγάλη οθόνη, με 11 ταινίες στο ενεργητικό του από το 1967 έως το 1986. Από τις τελευταίες του εμφανίσεις στο θέατρο ήταν στο Θάνατο του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ και τις Νταντάδες του Γιώργου Σκούρτη, ενώ το καλοκαίρι του 2011 σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στηΛυσιστράτη του Αριστοφάνη, με συμπρωταγωνιστές τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Γιώργο Παρτσαλάκη, Βασίλη Τσιβιλίκα, Κώστα Βουτσά και Βάσια Τριφύλλη.

Τον Νοέμβριο του 2011, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Espresso, είχε δηλώσει ότι αποσύρεται από το θέατρο, λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια. Σε ερώτηση αν θα εμφανισθεί στη σκηνή, απάντησε: «Θα εμφανιστώ στη Δευτέρα Παρουσία. Για μένα η αυλαία έπεσε…».

Ο Θύμιος Καρακατσάνης πέθανε στις 30 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 71 ετών. Έως και την τελευταία στιγμή, στο πλευρό του στάθηκαν η αγαπημένη σύζυγός του Ρούλα, και οι δύο τους κόρες, η ηθοποιός Αλεξάνδρα Καρακατσάνη και η εικαστικός Κατερίνα Καρακατσάνη.

Θέατρο

Σκηνοθεσίες

«Πλούτος» του Αριστοφάνη
«Όρνιθες» του Αριστοφάνη
«Μικροί Φαρισαίοι» του Δημήτρη Ψαθά
«Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά
«Oύρσουλα» του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου (1995)
«Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα» του Γιώργου Κωνσταντίνου
«Νεφέλες» του Αριστοφάνη
«Ταρτούφος» του Μολιέρου
«Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη

Ερμηνείες

«Πλούτος» του Αριστοφάνη
«Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ
«Ξανά μαζί» του Νιλ Σάιμον
«Μικροί Φαρισαίοι» του Δημήτρη Ψαθά
«Ειρήνη» του Αριστοφάνη
«Αρμένικο Φεγγάρι»
«Γυναίκα στοιχείο» του Πέντρο Καλντερόν
«Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν (1959) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
«Ο Ταρτούφος» του Μολιέρου
«Λυσιστράτη»
«Ο θάνατος του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ
«Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα»
«Οι Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη
«Νεφέλες» του Αριστοφάνη

Κινηματογράφος

«Το πιο λαμπρό αστέρι» του Κώστα Καραγιάννη (1967)
«Η χαρτορίχτρα» του Κώστα Καραγιάννη (1967)
«Μπουμ Ταρατατζούμ» του Ερρίκου Θαλασσινού (1972)
«Η γυναικοκρατία» του Ερρίκου Θαλασσινού (1973)
«Το Λάθος» του Πέτερ Φλάισμαν (1975)
«Οι νταντάδες» του Νίκου Ζαπατίνα (1979)
«Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα» του Νίκου Περάκη (1979)
«Το χαμόγελο της Πυθίας» του Σέρτζιο Μπεργκοντσέλι (1979)
«Ο Γυρολόγος» του Πάνου Γλυκοφρύδη (1980)
«Καραβάν Σαράι» του Τάσου Ψαρρά (1986)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/492#ixzz3LIKyGKMY

Μια βραδιά με τον Μπετόβεν

Στις 8 Δεκεμβρίου 1813 ο διάσημος γερμανός συνθέτης Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (177-1827) έδωσε ένα φιλανθρωπικό κοντσέρτο στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου της Βιέννης, οι εισπράξεις του οποίου θα διατίθενταν στους τραυματίες αυστριακούς στρατιώτες της Μάχης του Χανάου (30 - 31 Οκτωβρίου 1813). Στο Χανάου της Έσσης, ο υποχωρών Ναπολέων νίκησε τον αυστροβαυαρικό στρατό του στρατάρχη Καρλ Φίλιπ φον Βρέντε, αλλά η νίκη του αυτή δεν αναθεώρησε την απόφασή του να εγκαταλείψει την Κεντρική Ευρώπη και να επιστρέψει στη Γαλλία, μετά την καθοριστική ήττα του στη Μάχη της Λειψίας (16 - 19 Οκτωβρίου 1813).

Μεταξύ των έργων που παρουσιάστηκαν σε εκείνη τη συναυλία ήταν και δύο ολοκαίνουργιες συνθέσεις του Μπετόβεν: η Συμφωνία αρ. 7 σε Λα μείζονα, έργο 92 και η Νίκη του Γουέλινγκτον. Στην ορχήστρα συμμετείχαν κορυφαία ονόματα της εποχής, που διατηρούν την αίγλη τους ακόμα και σήμερα, όπως ο βιολονίστας και συνθέτης Λούις Σπορ, ο τσελίστας και συνθέτης Ντομένικο Ντραγκονέτι, ο κιθαριστής και συνθέτης Μάουρο Τζουλιάνι ως τσελίστας και οι συνθέτες Αντόνιο Σαλιέρι, Τζάκομο Μάγιερμπερ και Γιόχαν Χούμελ.

Η Συμφωνία αρ. 7 είναι ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Μπετόβεν, εξαιτίας του μελωδικού Allegretto του δεύτερου μέρους, το οποίο ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή και το κοινό της συναυλίας εκείνης ζήτησε επίμονα την επανάληψή του, μπιζάροντας τον Μπετόβεν. Τη συνέθεσε τη διετία 1811-1812, όταν ανάρρωνε στη λουτρόπολη Τέπλιτσε της Βοημίας (σημερινής Τσεχίας).

Το έργο, που διαρκεί γύρω στα 40 λεπτά, αποτελείται από τέσσερα μέρη:

Poco sostenuto – Vivace
Allegretto
Presto – Assai meno presto (trio)
Allegro con brio

Είναι γραμμένη για 2 φλάουτα, 2 όμποε, 2 κλαρινέτα, 2 φαγκότα, 2 κόρνα, 2 τρομπέτες, τύμπανα και έγχορδα.

Η Νίκη του Ουέλιγκτον ή Μάχη της Βιτόρια («Wellingtons Sieg oder die Schlacht bei Vittoria», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος στα γερμανικά) είναι από τα ελάσσονα και σπανίως παιζόμενα σήμερα έργα του Μπετόβεν. Γράφτηκε το καλοκαίρι του 1813 για να υμνήσει τη νίκη του Δούκα του Ουέλινγκτον κατά του Ναπολέοντα στη Μάχη της Βιτόρια επί ισπανικού εδάφους (21 Ιουνίου 1813). Η μουσική του έργου αναπαριστά τη μάχη ανάμεσα στους δύο στρατούς και συχνά με ρεαλιστικό τρόπο με τη χρήση μουσκέτων και εφέ από κανόνια. Για την κατανόηση του έργου από τον ακροατή, ο Μπετόβεν χρησιμοποιεί τα πατριωτικά τραγούδια Rule Britannia και God Save the King (εθνικός ύμνος της Μ. Βρετανίας), όταν αναφέρεται στους Βρετανούς και τον λαϊκό σκοπό Marlbrough s'en va-t-en guerre, όταν αναφέρεται στους Γάλλους. Όπως και στην Εβδόμη, το κοινό της συναυλίας αποθέωσε τον Μπετόβεν.

Η Νίκη του Ουέλινγκτον, που διαρκεί γύρω στα 15 λεπτά, αποτελείται από δύο μέρη:

Schlacht (Μάχη)
Sieges-Sinfonie (Συμφωνία του Θριάμβου)

Το έργο δεν γράφτηκε από την αρχή για ορχήστρα, αλλά για ένα νέο όργανο, το Παναρμόνικον (Panharmonicon), που είχε φτιάξει ο φίλος του Μπετόβεν, Γιόχαν Μέλτσελ, γνωστός από την ανακάλυψη του μετρονόμου. Στη συνέχεια, ο συνθέτης το ενορχήστρωσε για 2 φλάουτα, πίκολο, 2 όμποε, 2 κλαρινέτα, 2 φαγκότα, κόντραφαγκότο, 4 κόρνα, 6 τρομπέτες, τρία τρομπόνια, πληθώρα κρουστών, μουσκέτα, κανόνια και έγχορδα. Η χρήση όπλων σ’ ένα μουσικό έργο αποτελεί νεωτερισμό του Μπετόβεν.

Η συναυλία της Βιέννης, στην οποία κυριάρχησε η μουσική του Μπετόβεν, είχε σαφώς αντιγαλλικό και κατ’ επέκταση αντιναπολεόντιο χαρακτήρα. Ο φιλελεύθερος Μπετόβεν ήταν αρχικά θαυμαστής του Ναπολέοντα, επειδή πίστευε ότι ενσάρκωνε τις ιδέες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Μάλιστα, του είχε αφιερώσει την Τρίτη Συμφωνία του, την οποία αργότερα απέσυρε, όταν έμαθε ότι στέφθηκε αυτοκράτορας. Όπως διηγείται ο μαθητής του Φέρντιναντ Ρις, ο μεγάλος γερμανός συνθέτης ξέσπασε με οργή, λέγοντας «ώστε δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Τώρα κι αυτός θα ποδοπατήσει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποκύπτοντας μόνο στις φιλοδοξίες του. Θα τοποθετήσει τον εαυτό του πάνω από κάθε άλλο και θα γίνει τύραννος».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/707#ixzz3LILnZ5yP

Ακούστε την 7 συμφωνία

https://www.youtube.com/watch?v=bYlYLc1-ya0

Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ