ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

 

23-8-1954 , πανηγύρι  Κουτσουρού , Τασία  Δούκα , Μαρία  Κλώσσα , Τέτα.Κ.Κλώσσα , Τέτα  Α. Κλώσσα , Κατίνα  Κλώσσα  ( αδελφή της  Τασίας  Δούκα )

 

  Καλησπέρα  Λιδορικιώτες 

Καλησπέρα  φίλοι του  χωριού  μας  και  της  εφημερίδας  μας

ΤΡΙΤΗ  ΣΗΜΕΡΑ  16 ΙΟΥΝΙΟΥ  2015

Ανατολή Ήλιου: 06:00
Δύση Ήλιου: 20:51
Νέα Σελήνη

Γιορτάζουν:  Τυχερή,Τύχων.

ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

 

μ. Χ.

1913

Αρχίζει ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος, με την επίθεση της Βουλγαρίας εναντίον της Σερβίας και της Ελλάδας.

1948

Σημειώνεται η πρώτη καταγεγραμμένη αεροπειρατεία στην ιστορία της πολιτικής αεροπορίας. Δύο Κινέζοι καταλαμβάνουν υδροπλάνο της Cathay Pacific με 27 επιβαίνοντες, που εκτελεί το δρομολόγιο Μακάο - Χονγκ Κονγκ, με σκοπό να ληστέψουν ή να απαγάγουν κάποιους από τους πλούσιους επιβάτες του. Το αεροπλάνο τελικά θα συντριβεί και θα διασωθεί μόνο ο ένας αεροπειρατής.

1976

Μία ειρηνική διαδήλωση 15.000 φοιτητών στο Σοβέτο της Νοτίου Αφρικής προκαλεί την αντίδραση του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Η αστυνομία ανοίγει πυρ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 23 νεαροί διαδηλωτές σύμφωνα με τις αρχές, πάνω από 200 σύμφωνα με τους διαδηλωτές.

1987

Στον απόηχο του θριάμβου στο Ευρωμπάσκετ, ο Νίκος Αναστόπουλος μετεγγράφεται στην Αβελίνο, έναντι 52 εκατομμυρίων δραχμών (συν άλλα 20 εκατ. στον ίδιο, με επιπλέον μηνιάτικο 1 εκατ. δρχ). Έτσι, γίνεται ο πρώτος Έλληνας που θα παίξει στο Καμπιονάτο κaι ο δεύτερος σε ευρωπαϊκή ομάδα μετά τον Σιδέρη.

1994

Παρουσία στενών συγγενών, λίγων φίλων και εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων, χωρίς επικήδειους λόγους, κηδεύεται στο νεκροταφείο Παιανίας ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις.

1998

Tέσσερα μαχητικά F16 και δύο μεταγωγικά C130 της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας προσγειώνονται για πρώτη φορά στην Πάφο, στο πλαίσιο του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου. Η Τουρκία, η οποία ισχυρίζεται ότι η στρατιωτική συνεργασία Αθήνας - Λευκωσίας απειλεί τώρα όχι μόνον τους Τουρκοκυπρίους, αλλά ευθέως και την Τουρκία, αντιδρά στέλνοντας έξι μαχητικά F16 στο αεροδρόμιο του Λευκονοίκου στα Κατεχόμενα.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ 

 

μ. Χ.

1723

Άνταμ Σμιθ, σκωτσέζος φιλόσοφος και οικονομολόγος, που έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας με το έργο του Ο Πλούτος των Εθνών. (Θαν. 17/7/1790)

Αποφθέγματα

1890

Σταν Λόρελ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Άρθουρ Στάνλεϊ Τζέφερσον, άγγλος κωμικός. (Χοντρός και Λιγνός) (Θαν. 23/2/1965)

1952

Γιώργος Παπανδρέου, πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός, νυν πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ.

ΘΑΝΑΤΟΙ

 

ΘΑΝΑΤΟΙ

π. Χ.

1686

Χαμουραμπί, βασιλιάς των Βαβυλωνίων και μέγας νομοθέτης. (Γεν. 1728 π.Χ.)

μ. Χ.

1945

Άρης Βελουχιώτης, κατά κόσμο Αθανάσιος Κλάρας, καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. (Γεν. 27/8/1905)

1977

Βέρνερ Φον Μπράουν, γερμανός μηχανικός, «πατέρας» της πυραυλικής και της εξερεύνησης του διασ

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1606#ixzz3dE9SWuC6

Β’ Βαλκανικός Πόλεμος

 

326

0

Ένοπλη σύγκρουση, που διεξήχθη από τις 16 Ιουνίου έως τις 18 Ιουλίου του 1913 (28 Ιουλίου η τυπική λήξη της με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου) κατά κύριο λόγο στα εδάφη της απελευθερωμένης από του Οθωμανούς Μακεδονίας, μεταξύ των πρώην συμμάχων του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912 - 30 Μαΐου 1913). Αντιμέτωποι τέθηκαν από την μία πλευρά η Βουλγαρία και από την άλλη πλευρά η Ελλάδα, η Σερβία και το Μαυροβούνιο. Κατά της Βουλγαρίας στράφηκαν η Ρουμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος χαρακτηρίσθηκε από την ταχύτητα διεξαγωγής του και τη σκληρότητα των μαχών του.

Προτού λήξει ακόμη ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν εμφανή τα σημάδια της επερχόμενης ρήξης μεταξύ των συμμάχων για τη διανομή των απελευθερωμένων εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Βουλγαρία πίστευε ότι ήταν «ριγμένη» στη μοιρασιά έναντι των συμμάχων της Ελλάδας και Σερβίας και υποδαύλιζε διάφορα επεισόδια -συχνά αιματηρά- εναντίον Σέρβων και Ελλήνων στη Μακεδονία. Σε σχέση με τη χώρα μας αμφισβητούσε ανοιχτά την κατοχή της Θεσσαλονίκης και της νοτιοανατολικής Μακεδονίας. Κάθε πρόταση φιλικής διευθέτησης των διαφορών τους με τη Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία συναντούσαν την αδιαλλαξία της, την οποία υπέθαλπε για τους δικούς της λόγους η Αυστροουγγαρία.

Για να αντιμετωπίσουν της διαφαινόμενη βουλγαρική απειλή, η Ελλάδα και η Σερβία υπέγραψαν στις 19 Μαΐου 1913 στη Θεσσαλονίκη, συνθήκη ειρήνης, φιλίας και αμοιβαίας προστασίας. Το κείμενο της συνθήκης έφερε τις υπογραφές του πρεσβευτή της Ελλάδας στο Βελιγράδι Ιωάννη Αλεξανδρόπουλου και του πρεσβευτή της Σερβίας στην Αθήνα, Ματία Μπόσκοβιτς. Μετά τη συνθήκη αυτή, που συνοδευόταν από στρατιωτική σύμβαση «προς προετοιμασίαν και εξασφάλισιν των στρατιωτικών μέτρων αμύνης», Ελλάδα και Σερβία βρίσκονταν σε ακήρυκτο πόλεμο με τη Βουλγαρία. Οι προσπάθειες του τσάρου της Ρωσίας Νικόλαου Β' να βρει σημεία προσέγγισης ανάμεσα στη Βουλγαρία και τη Σερβία απέτυχαν, ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αναζητούσε τρόπους για ειρηνική διευθέτηση, προκειμένου να αποτρέψει την εχθρότητα της Ρωσίας και της Αυστροουγγαρίας προς τις δύο χώρες (Ελλάδα και Σερβία), που θα απέβαινε υπέρ της Βουλγαρίας.

Οι βιαιότητες των Βουλγάρων κατά των ελληνικών πληθυσμών και οι συγκεντρώσεις βουλγαρικών στρατευμάτων σε ευαίσθητα σημεία της Μακεδονίας, προκάλεσαν την αντίδραση της Ελλάδας, η οποία δια του πρεσβευτή της στη Σόφια επέδωσε διακοίνωση προς τη βουλγαρική κυβέρνηση στις 12 Ιουνίου 1913. Η βουλγαρική κυβέρνηση όχι μόνο απέρριψε τη διακοίνωση, αλλά το απόγευμα της 16ης Ιουνίου διέταξε τα στρατεύματά της να επιτεθούν κατά των ελληνικών αποσπασμάτων στη Νιγρίτα και το Παγγαίο Όρος και των σερβικών δυνάμεων στο Ιστίπ (σημερινό Στιπ της ΠΓΔΜ). Την επομένη, οι Βούλγαροι κατέλαβαν από τους Σέρβους τη Γευγελή (Γκεβγκλίγια της ΠΓΔΜ) στην κοιλάδα του Αξιού, με σκοπό να αποκόψουν την επαφή σερβικών και ελληνικών στρατευμάτων.

Η αντίδραση της Ελλάδας και της Σερβίας ήταν άμεση και αποφασιστική. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν πλέον γεγονός. Η Ελλάδα με αρχηγό τον βασιλιά Κωνσταντίνο και επιτελάρχη τον αντιστράτηγο Βίκτωρα Δούσμανη παρέταξε στα πεδία των μαχών 119.000 άνδρες, που στελέχωναν 10 μεραρχίες Πεζικού και 1 ταξιαρχία ιππικού. Η Σερβία, με αρχηγό τον βασιλιά Πέτρο και επιτελάρχη τον βοεβόδα Ράντομιρ Πούτνικ, παρέταξε 260.000 άνδρες, από τους οποίους οι 12.000 ήταν η συνεισφορά του Μαυροβούνιο. Ο Βουλγαρικός στρατός αριθμούσε 576.000 άνδρες και τον διοικούσε ο βασιλιάς Φερδινάνδος, με βοηθό τον στρατηγό Μιχαήλ Σάβοφ και επιτελάρχη τον στρατηγό Ιβάν Φίτσεφ.

Μετά τη βουλγαρική επίθεση, ο Βενιζέλος ζήτησε από τον αρχιστράτηγο βασιλιά Κωνσταντίνο να αναληφθεί γενική αντεπίθεση, με πρώτο μέτρο την εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τις στρατωνιζόμενες εκεί βουλγαρικές μονάδες, που ανέρχονταν σε 1.500 άνδρες. Οι Βούλγαροι αρνήθηκαν να αποσυρθούν και τότε ανέλαβε δράση η ΙΙ Μεραρχία Πεζικού υπό τον υποστράτηγο Καλάρη, η οποία ύστερα από ολονύκτια συμπλοκή τους εξανάγκασε να παραδοθούν στις 18 Ιουνίου. Η επιχείρηση εκκαθάρισης της Θεσσαλονίκης στοίχισε στις ελληνικές δυνάμεις 18 νεκρούς και 17 τραυματίες, ενώ οι απώλειες των Βουλγάρων ανήλθαν σε 60 νεκρούς, 17 τραυματίες και 1.360 αιχμαλώτους.

Ο κύριος στόχος του ελληνικού στρατηγείου ήταν η διάσπαση της οχυράς βουλγαρικής γραμμής Κιλκίς - Λαχανά - Δοϊράνης, που εάν επιτυγχάνετο θα σήμαινε την οριστική απελευθέρωση της Μακεδονίας. Ο ελληνικός στρατός προήλασε ταχύτατα και κατατρόπωσε του Βουλγάρους στις μάχες Καλινόβου - Κιλκίς - Λαχανά (19 - 21 Ιουνίου 1913). Στις 20 Ιουνίουη Χ Μεραρχία κατέλαβε τη Γευγελή, η οποία άλλαξε χέρια για τρίτη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο. Η καθοριστική ήττα των Βουλγάρων στο Κιλκίς προκάλεσε την αντικατάσταση του στρατηγού Σάβοφ με τον στρατηγό Ράτκο Ντιμιτρίεφ.

Οι Βούλγαροι έχοντας απολέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, υποχώρησαν προς τη Στρώμνιτσα (σημερινή Στρούμιτσα της ΠΓΔΜ) και τις Σέρρες, διαπράττοντας φοβερά εγκλήματα κατά των ελληνικών πληθυσμών. Η Νιγρίτα, οι Σέρρες και το Δοξάτο ήταν οι πόλεις που έζησαν την εκδικητική μανία των Βουλγάρων και έπαθαν τις μεγαλύτερες καταστροφές. Οι Έλληνες συνέχισαν την καταδίωξη των Βουλγάρων και μετά τις μάχες της Δοϊράνης (22 - 23 Ιουνίου), της Στρώμνιτσας (26 Ιουνίου) και του Ντεμίρ Χισάρ (σημερινό Σιδηρόκαστρο, 27 Ιουνίου), κατέλαβαν τις Σέρρες (28 Ιουνίου) και τη Δράμα (1 Ιουλίου).

Ο Ελληνικός Στρατός στην Κρέσνα

Η προέλαση του ελληνικού στρατού επιβραδύνθηκε στα στενά της Κρέσνας (7 - 10 Ιουλίου). Η μάχη υπήρξε φονικότατη και έληξε με νίκη των Ελλήνων. Ο ελληνικός στρατός βρισκόταν τώρα επί βουλγαρικού εδάφους. Μία άλλη αιματηρή μάχη δόθηκε στην Άνω Τζουμαγιά (σημερινό Μπλαγκόεφγκραντ), η οποία έληξε στις 18 Ιουλίου, την ημέρα της ανακωχής και της λήξης των πολεμικών επιχειρήσεων. Στη μάχη της Τζουμαγιάς έχασε τη ζωή του ο ταγματάρχης Βελισσαρίου, ένας από τους ήρωες των Βαλκανικών Πολέμων.

Η VIII Μεραρχία προήλασε στη Θράκη και κατέλαβε προσωρινά την Ξάνθη (13 Ιουλίου) και την Γκιουμουλτζίνα (σημερινή Κομοτηνή, 16 Ιουλίου). Μεγάλη συμμετοχή στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο είχε και το ελληνικό ναυτικό, που κατέλαβε την Καβάλα (27 Ιουνίου) και προσωρινά το Ντεντέαγατς (σημερινή Αλεξανδρούπολη, 12 Ιουλίου). Αντίθετα, η νεοσύστατη ελληνική αεροπορία είχε μηδενική δράση, καθώς τα περισσότερα αεροπλάνα ήταν καθηλωμένα στο έδαφος, λόγω βλαβών, τις οποίες είχαν υποστεί κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου.

Από την πλευρά του, ο σερβικός στρατός αντιμετώπισε τους Βουλγάρους σε σειρά μαχών, με κυριότερη αυτή της Μπρεγκαλνίτσα (17 - 26 Ιουνίου) και τους απώθησε προς Ανατολάς στα παλαιά τους σύνορα. Στις 27 Ιουνίου 1913 μπήκε στο χορό και η Ρουμανία, η οποία κατέλαβε χωρίς αντίσταση τη Νότια Δοβρουτσά. Δύο ημέρες αργότερα, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τη δεινή θέση της Βουλγαρίας τής κηρύσσει τον πόλεμο και ανακαταλαμβάνει την Αδριανούπολη στις 9 Ιουλίου 1913.

Στις 18 Ιουλίου 1913, την ημέρα που ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Φερδινάνδος ζήτησε και πέτυχε ανακωχή των πολεμικών επιχειρήσεων με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, τα ελληνικά στρατεύματα βρίσκονταν βαθιά μέσα στο βουλγαρικό έδαφος, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή από τη Σόφια, ενώ ο ρουμανικός στρατός απείχε 40 χιλιόμετρα από τη βουλγαρική πρωτεύουσα. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επέμενε στη συνέχιση του πολέμου μέχρι την κατάληψη της Σόφιας, αλλά τελικά, λόγω της σερβικής αδράνειας και της κοπώσεως του στρατού, πείστηκε στην αποδοχή της ανακωχής από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.

Η συνέχεια ανήκει στη διπλωματία. Η Ρωσία και η Αυστροουγγαρία τάχθηκαν με το πλευρό της Βουλγαρίας, Γαλλία και Γερμανία υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις, που συνοψίζονταν στην επέκταση των ελληνικών συνόρων στη γραμμή Μάκρης - Πέρελικ, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξανδρούπολης. Αγγλία και Ιταλία κράτησαν επιφυλακτική στάση. Στις 28 Ιουλίου1913 υπογράφτηκε τελικά από τους εμπολέμους (Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία και Μαυροβούνιο από τη μία πλευρά και Βουλγαρία από την άλλη) η συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την οποία έληξε και τυπικά ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος και η οποία προέβλεπε:

• Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα καθορίζονται από τα σερβοβουλγαρικά στο όρος Μπέλες ως τις εκβολές του ποταμού Νέστου.
• Η Βουλγαρία διατηρεί το Μελένικο και το Νευροκόπι στη Β.Α. Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη μέχρι το λιμάνι του Ντεντέαγατς. Έτσι, ένα προαιώνιο όνειρο των Βουλγάρων για έξοδο στο Αιγαίο έγινε πραγματικότητα, έστω για μικρό χρονικό διάστημα.
• Η Ρουμανία λαμβάνει το τετράγωνο Σιλιστρίας - Τουτουκάιας - Μπαλτσίκ.
• Τα σερβοβουλγαρικά σύνορα καθορίζονται στη γραμμή του Άνω Αξιού.

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, με χωριστή συνθήκη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανακατέλαβε την Ανατολική Θράκη, μετά των 40 Εκκλησιών και της Αδριανούπολης.

Η χώρα μας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, με 5.851 νεκρούς, 23.847 τραυματίες και 188 αγνοουμένους. Συνολικά, οι Βουλγαρικές απώλειες έφθασαν τους 65.927 άνδρες (νεκρούς ή τραυματίες) και οι συμμαχικές, συμπεριλαμβανομένων Οθωμανών και Ρουμάνων τις περίπου 91.000 άνδρες. Ένα χρόνο μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου, ακολούθησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που θα έβαζε και πάλι σε πολεμικές περιπέτειες τα βαλκανικά κράτη.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/631#ixzz3dE9gLd00

Άρης Βελουχιώτης

1905 – 1945

 

219

0

Ηγετική και συνάμα τραγική μορφή της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής, υποστράτηγος του ΕΛΑΣ και σημαίνον στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να διχάζει με τη δράση του. Για τους Αριστερούς είναι ο ήρωας, που ενσάρκωσε τα προδομένα οράματα της παράταξης και για τους Δεξιούς ένας βίαιος εγκληματίας και σφαγέας αθώων πολιτών.

Ο Αθανάσιος Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία. Ο πατέρας του Δημήτριος ήταν δικηγόρος και η μητέρα του Αγλαΐα Ζέρβα καταγόταν από οικογένεια συμβολαιογράφου και πιθανώς να είχε μακρινή συγγένεια με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, τον ορκισμένο εχθρό του κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο αδελφός του ήταν ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Μπάμπης Κλάρας (1910-1987).

Σε ηλικία 14 ετών αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο λόγω κακής διαγωγής και γράφτηκε στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λάρισας, από την οποία αποφοίτησε το 1922. Μετά από μία σύντομη καριέρα δημοσίου υπαλλήλου στη Δράμα και τα Τρίκαλα, κατέβηκε στην Αθήνα το 1924, οπότε και εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και κατόπιν στο ΚΚΕ.

Το 1925 κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και λόγω των γνώσεών του έγινε δεκανέας Πυροβολικού. Μόλις έγινε γνωστή η κομμουνιστική του δράση καθαιρέθηκε και στάλθηκε σε μονάδα ανεπιθυμήτων στο Καλπάκι. Μετά την απόλυσή του αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στον αγώνα για τη διάδοση των αρχών του κομουνισμού με το ψευδώνυμο «Μιζέριας».

Φυλακίστηκε επανειλημμένα και εξορίστηκε πολλές φορές έως το 1940 για την πολιτική του δράση. Το 1936 καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση από τη δικτατορία Μεταξά για παράβαση το νόμου 117/36 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών». Τον Ιούλιο του 1939 αποφυλακίστηκε από τις φυλακές της Κερκυρας, αφού προηγουμένως είχε υπογράψει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύσσοντας τον κομουνισμό και το ΚΚΕ, ενέργεια ατιμωτική για ένα κομμουνιστή, που θα τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή.

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε στη Μακεδονία ως στρατιώτης του πυροβολικού στο 3ο Σύνταγμα. Μετά την κατάρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα.

Η αντιστασιακή δράση του άρχισε τον Μάιο του 1942, όταν συγκρότησε ομάδα από 15 άνδρες και άρχισε τον αγώνα από το χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας στις 7 Ιουνίου, όπου διακήρυξε πως ο αγώνας γίνεται και κατά των ντόπιων συνεργατών του κατακτητή. Την περίοδο εκείνη απέκτησε και το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης, από τον Άρη, τον θεό του πολέμου και το βουνό Βελούχι (Τυμφρηστός η επίσημη ονομασία του).

Με τις πρώτες του πράξεις έχει δημιουργήσει την εικόνα του σκληρού, μα δίκαιου τιμωρού των προδοτών, όπως έλεγε, του έθνους. Στις 9 Ιουνίου, επιτέθηκε με τους άνδρες του στο τσιφλίκι του Μαραθέα, στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού. Ο Μαραθέας είχε τη φήμη σκληρού τσιφλικά και συνεργάτη των Ιταλών. Σε πρόσφατη αναταραχή, που δημιουργήθηκε από τους κολίγους που δούλευαν για λογαριασμό του, κάλεσε τους ιταλούς φίλους του και σκότωσαν δέκα από αυτούς, χωρίς άλλη διαδικασία. Οι ένοπλοι αντάρτες σκότωσαν το Μαραθέα και πήραν τα παιδιά του ως ομήρους. Η πρωτοβουλία αυτή του Άρη που θεωρήθηκε από πολλούς ακραία, αντιμετωπίστηκε από τους κατοίκους της περιοχής μάλλον με θετικό τρόπο.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1942 το τμήμα του Άρη δίνει την πρώτη μάχη στη χαράδρα της Ρεκάς στην Γκιώνα κατά ιταλικού αποσπάσματος και στις 29 Οκτωβρίου αντιμετωπίζει με επιτυχία ένα ιταλικό λόχο στο Κρίκελο της Ευρυτανίας. Η φήμη του εδραιώθηκε μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου (25-26 Νοεμβρίου 1942), η οποία πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία αντάρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ υπό τον Βελουχιώτη και του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και άγγλων αξιωματικών. Ακολούθησε στις 18 Δεκεμβρίου 1942 η επιτυχία του κατά τη σύγκρουσή του με ιταλικό σύνταγμα στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας.

Μετά την επιτυχία που είχε η συνεργασία των αντάρτικων ομάδων στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου, καταβλήθηκε προσπάθεια για την εδραίωση της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων και ομάδων. Οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν και η αποτυχία επισφραγίστηκε ύστερα από μία άκαρπη συνάντηση του Βελουχιώτη με τον Ζέρβα και τον υπαρχηγό της Βρετανικής Αποστολής Κρις Γούντχαουζ στη Ροβελίστα της Ηπείρου τον Δεκέμβριο του 1942.

Η αποτυχία αυτή είχε ως επακόλουθο την ένταση μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των αντάρτικων ομάδων, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η στυγνή σφαγή του συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού, συνιδρυτή της αντιστασιακής οργάνωσης (σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων), ΕΚΚΑ (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), από άνδρες του Βελουχιώτη στις 17 Απριλίου 1944 στο Κλήμα Φωκίδας. Για το έγκλημα αυτό θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνος ο Άρης, αν και είναι βέβαιο ότι ο ίδιος προσωπικά δεν ήταν παρών στη δολοφονία.

Από τη Ρούμελη ο Βελουχιώτης στάλθηκε στην Πελοπόννησο και πολέμησε ως επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας, που αποτελούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη. Ιδιαίτερα αιματηρές για τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν οι συγκρούσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου μετά τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν άρχισαν να αποχωρούν οι Γερμανοί. Η Μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η επακολουθήσασα σφαγή «επί δικαίων και αδίκων» από τους άνδρες του Άρη εξακολουθεί να διχάζει μέχρι σήμερα.

Στις πόλεις που καταλαμβάνονταν από τον ΕΛΑΣ άρχισαν να λειτουργούν «λαϊκά δικαστήρια» και με συνοπτική διαδικασία εκτελέστηκαν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί αθώοι, που εκτελέστηκαν απλώς για τις πολιτικές τους αντιλήψεις ή την κοινωνική τους τάξη. Στο τέλος Σεπτεμβρίου του 1944, ο Βελουχιώτης, με τη μεσολάβηση του υπουργού της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Παναγιώτη Κανελλόπουλου, δέχθηκε να αναστείλει τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο κι έφυγε για τη Ρούμελη τον επόμενο μήνα, τις μέρες της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα. Αποχαιρετώντας τους Μοραΐτες καπετάνιους του ΕΛΑΣ, τους ευχήθηκε «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα», μια φράση που επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλη Διαμαντόπουλο.

Τα κομμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα στην πλατεία των Τρικάλων.

Τον Νοέμβριο του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους, αντικρούστηκε όμως από τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών της Μακεδονίας Μάρκο Βαφειάδη και τελικά ο Βελουχιώτης δεν έλαβε μέρος στα «Δεκεμβριανά».

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945), υπέγραψε με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ, Στέφανο Σαράφη, την αποστράτευση των αντάρτικων ομάδων, κατηγόρησε όμως με δριμύτητα την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την εσφαλμένη τακτική της, που κατά την άποψή του οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ. Ο ίδιος ήταν από τους πιο επίμονους υπέρμαχους για τη μετατροπή του αντιστασιακού αγώνα σε κοινωνικό - πολιτικό και την επιβολή «λαοκρατικού» καθεστώτος. Έτσι, στο Γαρδίκι, παρά την αρχική αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον «του νέου ζυγού», η ενέργειά του όμως αυτή προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Στις 16 Ιουνίου 1945 το κόμμα του τον αποκήρυξε και τον διέγραψε με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», την ίδια ημέρα που ο ίδιος αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή του, όταν βρέθηκε περικυκλωμένος από παραστρατιωτικές ομάδες και μονάδες του Στρατού στη Μεσούντα της Άρτας.

Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε από τους άνδρες των παραστρατιωτικών ομάδων και κρεμάστηκε μαζί με του συντρόφου του Τζαβέλα σε κεντρικό φανοστάτη των Τρικάλων. Ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι από τους διώκτες του, που κράτησε μέχρι πρωίας. Σε ερώτησε στη Βουλή των Κοινοτήτων από βουλευτές του Εργατικού Κόμματος για το «βάρβαρο της πράξης», ο αρμόδιος υπουργός απάντησε ότι αυτό αποτελεί «αρχαιοελληνικό πολεμικό έθιμο».

Τα κατοπινά χρόνια, δύο φορές το ΚΚΕ απεκατέστησε πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη, στις 20 Ιουνίου 1962 και στις 16 Ιουλίου 2011.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1371#ixzz3dEA1A84

Bloomsday: Η «Οδύσσεια» του

κυρίου Μπλουμ

 

164

0

Οι παροικούντες τη λογοτεχνική «Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ιρλανδός συγγραφέας Τζέιμς Τζόυς (1882-1941) έχει τους πιο πιστούς και φανατικούς οπαδούς από κάθε άλλο ομότεχνό του. Οι λέσχες θαυμαστών του δραστηριοποιούνται σε περισσότερες από 60 χώρες του κόσμου και κάθε χρόνο πραγματοποιούν πληθώρα εκδηλώσεων για την προώθηση του έργου του.

Κεντρική θέση στις εκδηλώσεις κατέχει η Bloomsday, που δίνει αφορμή για λογοτεχνικές συζητήσεις και μία καλή δικαιολογία για καμιά «Γκίνες» παραπάνω. «Bloomsday» σημαίνει η «Ημέρα του Μπλουμ» και ο Λεοπόλδος Μπλουμ είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος του Τζόις «Οδυσσέας», που θεωρείται ίσως το κορυφαίο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.

Ο Μπλουμ είναι ένας καθημερινός δουβλινέζος που ζει τη δική του Οδύσσεια, στη διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου. Μία και μόνη μέρα, η 16η Ιουνίου 1904, ήταν αρκετή στον ήρωα του μυθιστορήματος να αποκομίσει τόσες εμπειρίες, όσες δεν είχε αποκτήσει ποτέ στη ζωή του. Το βιβλίο του παρακολουθεί τις διαδρομές του Μπλουμ, ώρα με την ώρα, στους δρόμους, τα καταστήματα, τις παμπ, τις εκκλησιές και τα σπίτια με τα «κόκκινα φανάρια» του Δουβλίνου.

Επίκεντρο των εορτασμών κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου αποτελεί το Δουβλίνο, με λογοτεχνικές και παραλογοτεχνικές εκδηλώσεις, που περιλαμβάνουν αναγνώσεις του «Οδυσσέα», συμπόσια για τον Τζόυς, διαγωνισμούς με σωσίες του συγγραφέα, περιηγήσεις στις τοποθεσίες όπου εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα και άφθονη κατανάλωση αλκοόλ στα εκατοντάδες μπαράκια του Δουβλίνου.

Πολλοί θαυμαστές του «Οδυσσέα» ακολουθούν τη διαδρομή του Λεοπόλδου Μπλουμ. Το μεσημέρι θα σταματήσουν για ένα ποτηράκι κρασί και ένα σάντουιτς με Γκοργκοντζόλα στο μπαρ του Ντέιβι Μπερν, όπως έκανε ο Μπλουμ, ενώ το απόγευμα θα περάσουν από το ξενοδοχείο Όρμοντ για ένα ποτήρι μπύρα, όπως ακριβώς έκανε και ο ήρωας στο κεφάλαιο των «Σειρήνων».

Τα χρόνια που πέρασαν από το 1904 έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στο Δουβλίνο. Το σπίτι του Μπλουμ στον αριθμό 7 της Εκλις Στριτ δεν υπάρχει, ενώ η συνοικία με τα «κόκκινα φανάρια», που πρωταγωνιστεί στο κεφάλαιο της «Κίρκης», έχει κατεδαφιστεί.

Ο Τζέιμς Τζόυς είναι πλέον ένα ποπ είδωλο... Ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες του και βεβαίως ως πηγή συναλλάγματος. Ο ίδιος, όμως, δεν έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τη συντηρητική Ιρλανδία: «Πόσο άρρωστος, άρρωστος, άρρωστος είμαι στο Δουβλίνο. Είναι η πόλη της αποτυχίας, της μνησικακίας και της δυστυχίας. Θα φύγω πολύ μακριά!» παραπονιόταν σε κάποια επιστολή του το 1909. Έφυγε κι έζησε τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του, έως το 1941 που πέθανε, σε πολλά μέρη της Ευρώπης: Τεργέστη, Ρώμη, Ζυρίχη και Παρίσι, όχι όμως στο Δουβλίνο.

Ο «Οδυσσέας» θεωρείται από την πλειονότητα των ειδικών ως το κορυφαίο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα, για την ιδιάζουσα χρήση της γλώσσας και τους νεωτερισμούς που ενσωμάτωσε στο κλασσικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα. Γράφτηκε από τον Τζέιμς Τζόυς το 1922, αλλά στα ελληνικά κυκλοφόρησε σε ολοκληρωμένη μορφή μόλις το 1990, από τις εκδόσεις «Κέδρος», σε μετάφραση Σωκράτη Καψάσκη.

Για όσους κινδυνέψουν να χαθούν στο λαβύρινθο των 820 σελίδων του «Οδυσσέα», υπάρχει ο «μίτος της Αριάδνης», στο βιβλίο του Άρη Μαραγκόπουλου «Οδυσσέας. Οδηγός Ανάγνωσης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/154#ixzz3dEAU9B4B

Η ιστορία της Pepsi Cola

 

81

0

Αναψυκτικό τύπου Cola (νερό, ζάχαρη, εκχύλισμα Colaς, ανθρακικό οξύ και καραμελόχρωμα, τα βασικά συστατικά τους), που παράγεται από την αμερικανική εταιρεία PepsiCo. Ξεχωρίζει για τη γλυκύτερη γεύση του σε σχέση με τη μεγάλη του αντίπαλο Coca Cola, που κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο στη συγκεκριμένη αγορά παγκοσμίως, εξαιτίας της μεγαλύτερης ποσότητας ζάχαρης που περιέχει.

Η Pepsi Cola, όπως και η Coca Cola, είναι δημιούργημα ενός φαρμακοποιού. Ο Κάλεμπ Μπράνταμ (1867-1934) το καλοκαίρι του 1898 σκέφθηκε να φτιάξει ένα ποτό για να δροσίζει την πελατεία του στο Νιου Μπερν της πολιτείας της Βόρειας Καρολίνας. Ανέμιξε εκχυλίσματα Colaς, βανίλια και αιθέρια έλαια και δημιούργησε ένα αναψυκτικό, το οποίο ονόμασε Brad's Drink. Η μεγάλη επιτυχία του ποτού στην τοπική κοινωνία τον ώθησε να ξεκινήσει την εμπορική του εκμετάλλευση. Το μετονόμασε σε Pepsi Cola και ξεκίνησε διαφημιστική καμπάνια. Το όνομα Pepsi έχει ελληνικές ρίζες. Προέρχεται είτε από τη λέξη δυσπεψία (dyspepsia στα αγγλικά) μιας και ο Μπράνταμ το πρότεινε ως χωνευτικό ή τη λέξη πεψίνη (pepsin στα αγγλικά), το ένζυμο που διευκολύνει την πέψη.

Οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά κι έτσι ο Μπράνταμ αποφάσισε να ιδρύσει την εταιρεία The Pepsi Cola Company, την οποία στέγασε αρχικά στην αυλή του φαρμακείου του. Στις 16 Ιουνίου 1903 η Pepsi Cola κατοχυρώθηκε ως εμπορικό σήμα, ενώ στο τέλος του 1910 το αναψυκτικό είχε παρουσία σε 24 πολιτείες των ΗΠΑ, χάρη στο μοντέλο της δικαιόχρησης (franchising) που εφάρμοσε ο Μπράνταμ. Ο αμερικανός φαρμακοποιός υπήρξε και από τους πρώτους επιχειρηματίες που χρησιμοποίησε αυτοκίνητα ως μεταφορικά μέσα, αντί της πατροπαράδοτης άμαξας με άλογα.

Τη δεκαετία του '20 το επιχειρηματικό άστρο του Μπράνταμ άρχισε να δύει. Μία σειρά από παράτολμες επιχειρηματικές κινήσεις τον έφεραν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Το 1929 η Pepsi έφθασε ένα βήμα πριν από την πτώχευση, εξαιτίας της Μεγάλης Ύφεσης και της σημαντικής αύξησης της διεθνούς τιμής της ζάχαρης. Η εταιρεία πουλήθηκε στον επιχειρηματία Ρόι Μέγκαρτζελ, αλλά επτά χρόνια αργότερα το φάντασμα της πτώχευσης άρχισε να πλανάται και πάλι πάνω από το Νιου Μπερν, παρότι η Pepsi με μια έξυπνη τιμολογιακή πολιτική είχε κατορθώσει να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία της Coca Cola.

Από το αδιέξοδο την έβγαλε το 1937 ο Τσαρλς Γκαθ, επικεφαλής μιας αλυσίδας καταστημάτων με ζαχαρωτά με την επωνυμία Loft. Ο Γκαθ ήθελε να κοντράρει την Coca Cola, επειδή δεν του έκανε αρκετή έκπτωση στα προϊόντα της και αποφάσισε να αγοράσει την ανταγωνίστριά της Pepsi. Την αναδιοργάνωσε και στα τέλη της δεκαετίας του '30 η Pepsi ήταν και πάλι μια υγιής επιχείρηση με κέρδη, μετά από 15 χρόνια απωλειών. Όμως ο Γκαθ βρέθηκε εκτός Loft με απόφαση των μετόχων της, επειδή παραμέλησε την εταιρεία προς χάρη του νέου του αποκτήματος.

Τη διεύθυνση της Pepsi τη δεκαετία του '40 ανέλαβε ο Γουόλτερ Μακ. Ο νέος πρόεδρος, γνωστός για τις προοδευτικές του ιδέες, αντελήφθη ότι η διαφημιστική πολιτική της εταιρείες αγνοούσε ένα μεγάλο και ανερχόμενο κομμάτι της Αμερικής, τους μαύρους, όταν δεν χρησιμοποιούσε τα εθνικά στερεότυπα εναντίον τους. Προσέλαβε μαύρους διαφημιστές και αναλυτές, ενώ χρησιμοποίησε το χαρτί του ρατσισμού, που ήταν καθεστώς τότε στην Αμερική, για να πλήξει την Coca Cola, η οποία δεν προσελάμβανε εύκολα μαύρους εργάτες. Από την άλλη πλευρά, η Coca Cola δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Χρησιμοποίησε συχνά βρόμικες μεθόδους για να πλήξει την ανερχόμενη αντίπαλο που απειλούσε στην πρωτοκαθεδρία της.

Η Pepsi φοβήθηκε ότι η μονομανία του Μακ θα τις έκανε κακό μακροπρόθεσμα κι έτσι ο Άλφρεντ Στιλ, που τον διαδέχθηκε στην προεδρία, προσανατολίστηκε στο χτίσιμο της εικόνας του προϊόντος, μια πολιτική που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το 1965 η The Pepsi Cola Company ενώθηκε με την εταιρεία τροφίμων Frito Lay και μετονομάσθηκε σε PepsiCo.

Στις μέρες μας Pepsi Cola υπολείπεται σε μερίδια αγοράς της μεγάλης αντιπάλου της σε όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός της Σαουδικής Αραβίας, του Πακιστάν και των γαλλόφωνων επαρχιών του Καναδά. Στη Ρωσία τα ποσοστά της μειώθηκαν ραγδαία μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, επειδή ταυτίστηκε από τους καταναλωτές με την τέως Σοβιετική Ένωση, όπου είχε το αποκλειστικό προνόμιο στην παραγωγή προϊόντων τύπου Cola. Στις ΗΠΑ, η Pepsi κατέχει το 31,7% της αγοράς, ενώ η Coca Cola το 43,1%.

Η Pepsi εμφανίσθηκε στην ελληνική αγορά το 1973, τέσσερα χρόνια μετά την Coca Cola, που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς από τους δικτάτορες. Τα δικαιώματα παραγωγής της τα πρώτα χρόνια είχε η εταιρεία αναψυκτικών ΗΒΗ-Παναγόπουλος. Το 1983 εξαγοράστηκε από την Pepsico και μετονομάστηκε σε PepsiCo-HBH. To 1999 δημιουργήθηκε μια νέα εταιρία, η Pepsi Bottling Company, η οποία απορρόφησε την PepesiCo-HBH. Η Pepsi κατέχει μόλις το 15% της εγχώριας αγοράς αναψυκτικών τύπου Cola, ενώ συντριπτικά ανώτερο είναι το ποσοστό της Coca Cola, που φθάνει στο 80%.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/278#ixzz3dEAommho

Η πρώτη γυναίκα στο διάστημα

 

297

0

Η τιμή ανήκει στη ρωσικής καταγωγής σοβιετική κοσμοναύτιδα Βαλεντίνα Τερέσκοβα (γεν. 1937), μία νεαρή εργάτρια και δεινή αλεξιπτωτίστρια, που επιλέχθηκε το 1961 ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιες, παρότι δεν ήταν πιλότος αεροσκαφών. Έπειτα από δίχρονη εντατική εκπαίδευση, η Τερέσκοβα ήταν έτοιμη να «πετάξει» στο διάστημα.

Ο επικεφαλής του διαστημικού προγράμματος της Σοβιετικής Ένωσης, Σεργκέι Κορολιόφ, την επέλεξε προσωπικά ανάμεσα σε πέντε υποψήφιες για να πιλοτάρει το διαστημικό σκάφος «Βοστόκ 6» (Ορίζων 6) στο διάστημα. Σκοπός της αποστολής ήταν να μελετηθεί η λειτουργία του γυναικείου σώματος στο διάστημα.

Το «Βοστόκ 6», με μοναδική επιβάτιδα την Τερέσκοβα, εκτοξεύτηκε το πρωί της 16ης Ιουνίου 1963 από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζαχστάν. Η νεαρή κοπέλα, παρά την προφανή απειρία της, έφερε σε πέρας την αποστολή. Δεν ήταν, όμως, λίγες οι φορές στη διήμερη πτήση της στο διάστημα, που αντιμετώπισε στομαχικά προβλήματα και ναυτία.

Συνολικά, η Τερέσκοβα με το «Βοστόκ 6» πραγματοποίησε 48 περιφορές γύρω από τη Γη και μετά από 2 ημέρες, 22 ώρες και 50 λεπτά στο διάστημα, προσγειώθηκε με επιτυχία στις 19 Ιουνίου, σε μία περιοχή κοντά στο Μπαϊκονούρ. Η προσγείωση έγινε με τον τρόπο, που η Τερέσκοβα ήξερε καλύτερα, με αλεξίπτωτο, αφού λίγα λεπτά νωρίτερα είχε αποχωριστεί το διαστημικό σκάφος. Πάντως, δεν απέφυγε ένα μώλωπα στη μύτη, κατά τη στιγμή που προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τα σχοινιά του αλεξιπτώτου.

Ανάμεσα στις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στην επιστήμη η αποστολή της, ήταν και οι φωτογραφίες που τράβηξε κατά τη διάρκεια της πτήσης, οι οποίες αποτέλεσαν βασική πηγή πληροφόρησης για τη μελέτη των στρωμάτων αερολυμάτων στην ατμόσφαιρα, που παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του καιρού.

Η Τερέσκοβα, μετά την αποστολή του «Βοστόκ 6» δεν ξαναπέταξε στο διάστημα. Αφιερώθηκε στην οικογένειά της, τις σπουδές στην αεροδιαστημική μηχανολογία και την πολιτική. Παρότι, αρχικά, υπήρχαν σχέδια για περισσότερες γυναικείες διαστημικές πτήσεις, χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια για να επαναληφθεί μία ανάλογη, από μία ακόμη Σοβιετική κοσμοναύτιδα, τη Σβετλάνα Σαβίτσκαγια, μέλους του διαστημοπλοίου «Σαλιούτ Τ-7» (10 Δεκεμβρίου 1982).

ΠΗΓΗ:

Το Φεστιβάλ του Μόντερεϊ

 

382

0

Το πρώτο μεγάλο υπαίθριο φεστιβάλ στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έλαβε χώρα για ένα τριήμερο στο Μοντερέι της Καλιφόρνιας από την Παρασκευή 16 Ιουνίου έως την Κυριακή 18 Ιουνίου 1967. Μαζί με το άλμπουμ των Beatles Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, που είχε κυκλοφορήσει λίγες μέρες νωρίτερα, ήταν τα δύο γεγονότα που σημάδεψαν τοΚαλοκαίρι της Αγάπης και ανέδειξαν τη χίπικη κουλτούρα.

Τον Ιούνιο του 1967 η Αμερική βρισκόταν στη δίνη των φυλετικών ταραχών και του Πολέμου στο Βιετνάμ. Στη γειτονιά μας μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος των Έξι Ημερών, με το Ισραήλ να έχει το πάνω χέρι στο Μεσανατολικό, ενώ η χώρα μας βίωνε τους πρώτους μήνες της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Εκτός από λίγους φανατικούς ροκάδες, το Μοντερέι έγινε γνωστό χρόνια αργότερα σ' ένα ευρύτερο κοινό μέσα από την ταινία - ντοκουμέντο του D.A. Pennebaker.

Το Φεστιβάλ του Μοντερέι διοργανώθηκε από μια ομάδα ανθρώπων της μουσικής, με επικεφαλής τον παραγωγό δίσκων Λου Άντλερ. Στόχος τους ήταν μια μεγάλη πολυήμερη συναυλία με καθιερωμένα και νέα ονόματα της ροκ μουσικής και όχι μόνο, από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό, τα έσοδα της οποίας θα διατίθενταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το «Μοντερέι Ποπ Φέστιβαλ» αποτέλεσε το πρότυπο για το περίφημο Φεστιβάλ του Γούνστοκ δύο χρόνια αργότερα, αλλά περισσότερο για τα φιλανθρωπικά φεστιβάλ τύπου «Band Aid» από τη δεκαετία του '80 και μετά.

Όλοι οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς στο Μόντερεϊ, εκτός του ινδού βιρτουόζου του σιτάρ, Ραβί Σανκάρ, ο οποίος αμείφθηκε με το ποσό των 3.000 δολαρίων. Το εισιτήριο εισόδου ήταν συμβολικό και καθορίστηκε στο 1$. Πάνω από 200.000 μουσικόφιλοι έδωσαν το παρών στις τρεις ημέρες διάρκειας του Φεστιβάλ, που σηματοδοτήθηκε από τις ιστορικές εμφανίσεις του άγνωστου Τζίμι Χέντριξ και των περισσότερο γνωστών The Who. Ήταν, επίσης, οι πρώτες εμφανίσεις μπροστά σε μεγάλο κοινό της Τζάνις Τζόπλιν και του Ότις Ρέντιγκ, ενώ εκτόξευσε τις καριέρες των Καντ Χιτ, Στιβ Μίλερ, Λόρα Νάιρο και του ινδού μαέστρου Ραβί Σανκάρ.

O Τζίμι Χέντριξ καίει την κιθάρα του

Στο Μοντερέι επιβεβαίωσαν την αξία τους καθιερωμένα ονόματα, όπως οι Σάιμον και Γκαρφάνκελ, Άνιμαλς, Τζέφερσον Αϊρπλέιν και Μπερντς. Όπως φαίνεται και από τα ονόματα που έλαβαν μέρος στο Φεστιβάλ, εκπροσωπήθηκαν όλα τα στυλ της λαϊκής αμερικάνικης μουσικής (φολκ, μπλουζ, σόουλ, τζαζ, ροκ, ψυχεδέλεια, ποπ), αλλά και η διεθνής διάσταση της μουσικής με μουσικούς από τη Μεγάλη Βρετανία, Ινδία και Νότιο Αφρική (Χιου Μασεκίλα).

To Φεστιβάλ σημάδεψαν οι χτυπητές απουσίες πολλών μεγάλων ονομάτων του ροκ, αν και είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον. Οι Beach Boys ακύρωσαν τη συμμετοχή τους διαφωνώντας με την επιλογή της Coca Cola ως χορηγού της εκδήλωσης, Ο Κάπτεν Μπίφχερτ επειδή δεν ήταν έτοιμος και οι Beatles επειδή είχαν σταματήσει τις συναυλίες. Οι Rolling Stones ήθελαν, αλλά σε κάποια από τα μέλη τους είχε απαγορευθεί η είσοδος στις ΗΠΑ, λόγω ναρκωτικών. Πάντως, τους εκπροσώπησε ο Μπράιαν Τζόουνς, που παρουσίασε στο κοινό τον Τζίμι Χέντριξ στην περίφημη συναυλία του, κατά τη διάρκεια της οποίας πυρπόλησε την κιθάρα του.

Τα παιδιά των λουλουδιών φρόντισαν να κάνουν πράξη τα πιστεύω τους και παρά τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο στις τρεις ημέρες του Φεστιβάλ. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του τοπικού σερίφη: «Περισσότερη δουλειά είχαμε στα συνέδρια εκπαιδευτικών και γονέων, παρά τώρα». Η ομάδα που διοργάνωσε το Μοντερέι μετασχηματίστηκε αργότερα σε ίδρυμα με την επωνυμία MIPF, που ακόμα και σήμερα ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Τα έσοδά της προέρχονται κυρίως από τα δικαιώματα των ηχογραφήσεων, των φωτογραφιών και του κινηματογραφικού υλικού.

Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ

• Παρασκευή 16 Ιουνίου: The Association, The Paupers, Lou Rawls, Beverly, Johnny Rivers, The Animals, Simon and Garfunkel.
• Σάββατο 17 Ιουνίου: Canned Heat, Big Brother & The Holding Company, Country Joe and The Fish, Al Kooper, The Butterfield Blues Band, Quicksilver Messenger Service, Steve Miller Band, The Electric Flag, Moby Grape, Hugh Masekela, The Byrds, Laura Nyro, Jefferson Airplane, Booker T and The MG's, Otis Redding.
• Κυριακή 18 Ιουνίου: Ravi Shankar, The Blues Project, Big Brother & The Holding Company, The Group With No Name, Buffalo Springfield, The Who, Grateful Dead, The Jimi Hendrix Experience, Scott Kenzie, The Mamas & The Papas.

Δισκογραφία

• Monterey International Pop Festival (Rhino), τετραπλό CD, με τις καλύτερες στιγμές του «Τριημέρου της Αγάπης».
• Ravi Shankar, The Mamas & The Papas, Jefferson Airplane, The Jimi Hendrix Experience, Otis Redding: Οι μεμονωμένες συναυλίες των καλλιτεχνών.

Φιλμογραφία

• Monterey Pop, σε σκηνοθεσία D.A. Pennebaker. (1967, 98')
• The Complete Monterey Pop Festival (τριπλό DVD, διάρκειας 270')

Περί Πηγών...

 

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/280#ixzz3dEBT5b9s

http://www.sansimera.gr/articles/783#ixzz3dEB7WSye

Η Εξέγερση του Σοβέτο

 

209

0

Αιματηρές ταραχές, που ξέσπασαν στις παραγκουπόλεις του Σοβέτο (περιοχής του μητροπολιτικού Γιοχάνεσμπουργκ) στα μέσα Ιουνίου του 1976, ανάμεσα σε μαύρους μαθητές και την αστυνομία της λευκής μειονότητας της Νοτίου Αφρικής. Ήταν οι βιαιότερες έως τότε ταραχές στην ιστορία της χώρας, που βρισκόταν υπό το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων (apartheid),  το οποίο είχε επιβάλει η λευκή μειονότητα επί της μαύρης πλειονότητας του πληθυσμού.

Στις 16 Ιουνίου 1976 συγκροτήθηκε μαζική διαδήλωση 15-20.000 μαθητών και φοιτητών κατά της υποχρεωτικής χρησιμοποίησης της γλώσσας Άφρικαανς στην εκπαίδευση. Τα Άφρικαανς ήταν ένα γλωσσικό ιδίωμα που μιλούσαν οι Αφρικάνερς, οι ολλανδικής καταγωγής λευκοί κάτοικοι της Νοτίου Αφρικής, που πρωτοστάτησαν στην καθιέρωση του απαρτχάιντ από το 1948.

Η διαδήλωση ήταν καθόλα ειρηνική και είχε την κάλυψη του «Κινήματος της Μαύρης Συνείδησης» (Black Consciousness Movement, BCM), μιας μετριοπαθούς οργάνωσης μαύρων, που κάλυπτε το κενό από την απαγόρευση του ριζοσπαστικού «Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου» (ANC) του Νέλσον Μαντέλα και του «Παναφρικανικού Κογκρέσου» (PAC) του Ρόμπερτ Σομπούκβε. Στη διαδήλωση συμμετείχαν και πολλοί εκπαιδευτικοί για να δώσουν το στίγμα της πειθαρχίας και της ειρηνικής δράσης.

Η αντίδραση, όμως, του καθεστώτος του απαρτχάιντ υπήρξε νευρική και βίαιη. Η αστυνομία αρχικά εξαπέλυσε κατά των διαδηλωτών ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά, τα οποία έσπειραν τον πανικό. Οι πιο ψύχραιμοι από τους νεαρούς διαδηλωτές απάντησαν με πετροπόλεμο και η αστυνομία δεν άργησε να χρησιμοποιήσει τα όπλα.

Ένας από τους πρώτους νεκρούς ήταν ο 13χρονος μαθητής Χέκτορ Πίτερσον, που έγινε το σύμβολο της εξέγερσης. Η φωτογραφία με το άψυχο σώμα του να μεταφέρεται από ένα μεγαλύτερο παιδί έκανε τον γύρο του κόσμου και προκάλεσε κύμα συμπάθειας για τον αγώνα των μαύρων και οργή για το καθεστώς του απαρτχάιντ. Η αστυνομία με τη βοήθεια του στρατού κατέστειλε τελικά την εξέγερση, η οποία άφησε πίσω της 176 νεκρούς μαθητές (23 κατά την αστυνομία).

Η διεθνής κατακραυγή ήταν μεγάλη για τη Νότιο Αφρική, με αποκορύφωμα το Ψήφισμα 392 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (19 Ιουνίου 1976), το οποίο καταδίκαζε έντονα τη βάναυση συμπεριφορά της αστυνομίας και το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. Η κυβέρνηση του σκληροπυρηνικού πρωθυπουργού Μπαλτάζαρ Φόρστερ αναγκάστηκε από τα πράγματα να απαλύνει τους νόμους των φυλετικών διακρίσεων, ενώ το «Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο» βρήκε την ευκαιρία να μεταφέρει τον αγώνα κατά του φυλετικού καθεστώτος των λευκών μέσα στο έδαφος της Νότιας Αφρικής.

Σχετικά

• Το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων στη Νότιο Αφρική καταργήθηκε οριστικά το 1993, με πρωτοβουλία του τελευταίου «λευκού» προέδρου της χώρας Φρέντερικ Βίλελμ ντε Κλερκ και την ενεργό συμμετοχή του Νέλσον Μαντέλα στις σχετικές διαπραγματεύσεις.
• Τα γεγονότα του Σοβέτο μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Άγγλος σκηνοθέτης σερ Ρίτσαρντ Ατένμπορο το 1987, στην ταινία «Κραυγή Ελευθερίας» («Cry Freedom»), με πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/630#ixzz3dEBxGU00

Δεκαετία  του ‘50 , στο  πανηγύρι  στην  “ Αρσαλή “ στη  Συκιά ,  Τέτα Α.Κλώσσα , Ευθυμία  Τσιάντα ,Σοφία  Φωτοπούλου ( Μπακοσοφία ) , Μαρία Κ. Πανάγου , Ναρία  Κλώσσα , καθιστές : Μαρία  Ν. Πανάγου , Χρυσο’ύλα  από  Λευκαδίτι , Τασία  Δούκα

Ο   ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ  ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Τετάρτη
17/6

03:00

20°C

59%

3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

09:00

22°C

42%

2 Μπφ B
9 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

15:00

31°C

28%

2 Μπφ ΝΔ
9 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

21:00

23°C

57%

4 Μπφ Δ
24 Km/h

ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

 

Πάσχα  17-4-55 , στο  πανηγύρι  της  Ζωοδόχου  Πηγής , ένα  πανένορφο  μπουκέτο με Λιδορικιωτοπο’υλες  , πίσω  ακριβώς  απ’ την  εκκλησία  μας . Μαρία  Κλώσσα , Μαρία  Μπούγαλη , Ντίνα  Μπούγαλη , Τέτα  Κ. Κλώσσα , Τασία  Δούκα

 

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΕΠΙΚΑΙΡΌΤΗΤΑ

ΤΕΛΙΚΑ  ΘΑ..” ΞΕΠΛΥΝΕΙ “ ΤΙΣ  ΒΡΩΜΙΕΣ  Ο  ΔΗΜΟΣ  ;;;

   Έχουμε  ή  δεν  έχουμε  Δ.Α που  να  νοιάζεται για  τα  χωριά  μας ; Και  φυσικά  εννοώ …” ΟΟΟΟΛΑ  “ τα  χωριά  μας πεδινά  και..ορεινά ;

   Οι..” ΛΕΒΕΝΤΕΣ “ της..εύφορης  κοιλάδας ( διαφορετικός  βέβαια  είναι  ο  τίτλος  της  ταινίας  αλλά…) , δεν  θα  έπρεπε  αμέσως  μετά  τις  γελαδοεπιδρομές  να  καθαρίζουν και  να  ξεπλένουν  με  μπόλικο  νερό , με  το  πιεστικό  του Δήμου , την  εποχή  ειδικά  που  περνάνε με τις  μεγάλες  ζέστες ;

   Ν  συμαζέψουν τα  ζωντανά  δεν  μπορούν , να  μας  πουν  τίνος  είναι  τελικά  αυτά  τα..” αδέσποτα “ όπως  τα  λένε , μια  γελαδοεπιτροπή  της  προκοπής , δεν  μπορούν  να  φτιάξουν , ΠΟΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΤΕΛΙΚΑ  Η..ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ  ΣΑΣ  ΒΡΕ..ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ , ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ…ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΕΙΣ ;

    Αμ..έτσι το  ξέρουμε  όλοι  το  μάθημα  …

  ΤΟ  ΧΩΡΙΟ  ΜΑΣ  ΒΡΩΜΑΕΙ

ΚΑΙ  ΟΙ  ΕΥΘΥΝΕΣ  ΔΕΝ  ΕΊΝΑΙ  ΤΩΝ..ΔΗΜΟΤΏΝ , ΑΛΛΑ  ΤΩΝ  ΑΡΧΟΝΤΩΝ …ΜΗΝ  ΠΑΙΖΕΤΕ ΑΛΛΟ   ΜΕ   ΤΗ..ΦΩΤΙΑ …

     Καλό  απόγευμα

    Απ’ το  “ Λιδωρίκι ‘ με  αγάπη ….Κ.Κ.-