Μες σε συρτάρια σκονισμένα , ξεχασμένες ,
πολλές , ασπρόμαυρες , παλιές , φωτογραφίες ,
σαν τις ανθρώπινες ψυχές , φυλακισμένες ,
έχουν να πούνε , τις δικές τους ιστορίες .
Kομμάτια απ’ τη ζωή μας , διπλοσφαλισμένα ,
άθελα η θελημένα , μεσ’τα βάθη της ψυχής μας ,
κάποτε-πότε , λες , τα νοιώθουμε ...σαν ξένα ,
μ’αλλοίμονο , είναι τα ίδια τα θεμέλια της ζωής μας.
Κι’όταν , καμιά φορά , η μοναξιά , αφόρητα μας πνίγει ,
κι’ ο κόμπος , στο λαιμό μας , γίνετα σωστό...μαρτύριο,
τότε , το μυστικό πορτάκι της καρδιάς , ανοίγει ,
κι’όλα , ανασταίνονται , στου νου το κοιμητήριο …… Κ.-
Αθήνα 261206.
No comments:
Post a Comment