ΟΝΕΙΡΙΚΟ...

 

 

Βγες , στα περβόλια., στους αγρούς ,

κι’ασ’την ψυχή σου ν’ανασάνει ,

πιό πάνω απ’τους εφτά ουρανούς σε φτάνει ,

το αιθέριο άρωμα , που βγαίνει απ’τους ανθούς .

 

Πιές κρύο νερό , ξαπόστασε , αφουγκράσου

των ελατιών τ’αχνό σιγοψυθίρισμα ,

κι’εκεί , παραδομένος στης βραδιάς το γλυκογύρισμα ,

από το ρόδινο λαιμό των αστεριών , κρεμάσου .

 

Πάρ’τη ζωή σου , μακριά απ’τη ρουτίνα ,

κι’ασ’τους καυμούς της πόλης , στους πολλούς ,

στις λαγκαδιές και στα ρουμάνια σαν θ’ακούς

τ’αηδόνι , να σου γλυκοκελαιδάει κι’η καρδερίνα .

 

Αγάπα τα μικρά , φτωχά , τ’ασήμαντα ,

τη σιωπή της ερημιάς σου , ερωτέψου ,

πόσο μικρή είν’ηζωή σου , τάχα , σκέψου

στ’απέραντα , του κόσμου σου τα σύμπαντα .

 

Κοίτα τον ήλιο το πρωί , κατάματα ,

κάν’την ευχή σου , κι’ότι θέλεις ζήτα ,

κι’όλα , θαρθούν στο μαξιλάρι σου τη νύχτα ,

των μαγεμένων σου αστεριών τα τάματα . …… K.-

 

13 09 95.

06 05 06