ΕΝΑ “ ΧΩΡΙΑΤΟΠΑΙΔΟ “ ΣΤΟ ΛΙΔΩΡΙΚΙ ΤΟΥ 1920 !!

   Προπολεμικό  Λιδορίκι , φωτογραφία παρμένη απ’ το Γυφτομαχαλά .

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ  ΠΑΛΙΑ  ΛΙΔΩΡΙΚΙΩΤΙΚΗ  ΖΩΗ . 

   Με ιδιαίτερη συγκίνηση πήρα την εφημερίδα “ Το Λιδωρίκι “. Και λέγω με συγκίνηση , γιατί αναμνήστηκα το Λιδορίκι του 1920 , όταν μικρός-μικρός το πρωτογνώρισα σαν έφτασα εκεί γιά να φοιτήσω στο τότε “ Ελληνικό Σχολείο “. Χωριατάκος εγώ καβάλα στο μουλάρι μας , ξεκίνησα ένα πρωινό από το χωριό μου γιά τη χώρα , την πρωτεύουσα .

   Δειλά και παραξενεμένα προχώρησα από τις “ Λάκες “ γιά το κέντρο . Αποχαυνωμένος και αποξεχασμένος κοίταγα δεξιά – αριστερά , όλα μου ήταν πρωτόγνωρα . Σπίτια ψηλά , νεόχτιστα , κεραμίδια Γαλλικά , παράθυρα φρεσκοβαμμένα , μαγαζιά φορτωμένα από παντός είδους εμπορεύματα μέσα και έξω κρεμασμένα . Καταστηματάρχες καλοντυμένοι , με καθαρά λολλάρα και χρωματιστές γραβάτες με τον αέρα του πρωτευουσιάνου , όλα αυτά με εντυπωσίαζαν .

   Παράλληλα ένα πλήθος από χωριάτες , έμπαιναν με τα ζώα τους , άλλα φορτωμένα από χωριάτικα προιόντα και σ’ άλλα καβάλα οι ίδιοι , προχωρούσαν παρέες , παρέες γιά το κέντρο , ενώ τα κυπριά σκορπούσαν γύρω χαρακτηριστικούς ήχους μπάσους , ιαπεραστικούς που παροξύνονταν σε κάθε απότομη κίνηση των ζώων , ενώ αρκετά συνοδεύονταν και από κανένα σπιτόσκυλο που ακολουθούσε πιστά και μπερδευόταν δειλά και λαχανιασμένα με τη γλώσσα έξω , στα πόδια του μουλαριού που ακολουθούσε .

   Οι χωρικοί με τις χαρακτηριστικές πατατούκες που με αρκετή χάρη είχαν ράψει ειδικοί ελληνοράφτες , τις μποκαμίσες , τις κάλτσες και τα τσαρούχια και τη γερή σκούφια στο κεφάλι καλά αγκιστρωμένη , ενώ οι γυναίκες και αυτές με τους χαρακτηριστικούς σάκκους , τις υφαντές φανέλλες , τις μπροστοποδιές και τα χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι , δεμένα με ποικίλους τρόπους ανάλογα με την ηλικία τους , αλλά και τη γυναικεία κοκκεταρία κάθε μιάς , έδιναν μιά ασυνήθιστη κίνηση στην πόλη που έσφιζε κυριολεκτικά από ζωή .

   Οι καταστηματάρχες πάντα πρόθυμοι , υποδέχονταν τους πελάτες με το χαμόγελο και τον καλό πάντα λόγο . Αυτά όλα αναλογίστηκα και πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά στα μάτια μου , στο αντίκρυσμα του “ Λιδορικιού “ μαζί τε τη νοσταλγία των νεανικών χρόνων , που λίγο – λίγο με αφήνουν , αφήνοντάς μας , μιά κάποια πικρή γεύση . Και επίκαιρα θυμάμαι τους στίχους του ποιητή :

               Πικρές στιγμές που πίσω φέρνουν

               γλυκειές στιγμές που δεν γυρνούν .

   Και γεννάται το ερώτημα : Τόσο γλυκειά ήταν η ζωή τότε με τόσες στερήσεις που είχε ;

   Βέβαια , δεν συγκρίνεται η μιά εποχή με την άλλη από απόψεως ποιότητα ζωής .

   Άλλα τα χρόνια εκείνα , άλλα τα μέσα της εποχής , άλλα τα ιδανικά και επιδιώξεις τότε .

   Τότε οι άνθρωποι ήταν πλέον αυτάρκεις με ό,τι είχαν και ό,τι επί πλέον αποχτούσαν το χαίρονταν με την καρδιά τους . Τους έλειπε το σημερινό άγχος της καταναλωτικής κοινωνίας . Έπειτα ‘ηταν και το μέλλον με τις γλυκές του προσμονές γιά κάτι το καλύτερο .

                                     Χαράλ. Θάνος

                           Επίτ . Επιθ. Δημ. Σχολείων .

Το ..υπέροχο αυτό..ντοκυμαντέρ , της παλιάς Λιδορικώτικης ζωής , του Χαράλ.Θάνου , απ’ το Δάφνο , δημοσιεύτηκε στο “ Λιδωρίκι “ του Γιώργου Καψάλη , τον Φεβρουάριο του 1982 , αριθ. φύλλου 3 . Η αφήγηση είναι ..συγκλονιστική , γιατί μεταφέρει πεντακάθαρα και την εικόνα της τότε Λιδορικιώτικης ζωής , αλλά , κυρίως , το ..δέος του “ χωριατόπαιδου “ , που γιά πρώτη φορά έβλεπε τη..χώρα , την πρωτεύουσα , όπως ο ίδιος αναφέρει . Η επιστολή αυτή , με το περιεχόμενό της , επιβεβαιώνει , κατά κάποιο τρόπο , την περίφημη πιά ιστορία που έχουμε δημοσιεύσει  : “ Το  Λιδορίκι πρωτεύουσα της..Ελλάδος “, μόνο που εκείνος που το είχε γράψει ήταν…Κροκυλειώτης !!!

   Φωτογραφία , της εποχής εκείνης , με μιά εκλεκτή Λιδορικιώτικη παρέα , στην Βαθειά .