ΜΑΣ ΕΔΕΡΝΕ Η ΠΕΙΝΑ , ΑΛΛΑ..ΧΟΡΕΥΑΜΕ , ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΜΕ , ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΜΕ… Β.’

 

Δεκαετία του ‘30 , στην ταβέρνα του Γ.Πανάγου , στο Καρλονακέικο , τα ..θέματα έχουν τεθεί επί..τραπέζης , κοκορέτσι κρασί και ..ψωμί , καθιστοί απ’ αριστερά , Αλέκος Ταμβάκης – Κατσάρας , Θυμ.Κατσούρης , τρίτος , Κων. Πανάγος , τέταρτος , Θυμ.Πανάγος έκτος , Παν.Καλαπτσής  έβδομος , όρθιοι , από αριστ, Τασ.Ταμβάκης , ο ταβερνιάρης , Χρ.Καλαπτσής , Ν.Πανάγος και ο Γεωργίου , από Σκαλούλα , οι μικροί είναι :στο παράθυρο , ο Γ.Κόκκινος , και δεξιότερα τα παιδιά του ταβερνιάρη , Δημ.και Ηλίας Πανάγος .

 

      Ακόμα τα μαθαίναμε απ’ τις διάφορες “ κουμπανίες “ των λαικών οργανοπαιχτών , ιδίως των Κακοπουλαίων , απ’ τη Σκαλούλα , και ήταν τραγούδια με χρώμα σμυρνέικο –γιάλα-γιάλα – κι’ όχι καθαρό δημοτικό , βουνίσιο .

   (Θυμάμαι μιά φορά την περίφημη Ρόζα Εσκενάζυ , στο ξενοδοχείο του Διαμαντή , που τραγηολυδαγε τη “ Βαγγελίτσα “ και κρατούσε το ρυθμό με..κουτάλια , κάτι που μας έκανε τρομερή εντύπωση ) .

   Μαζί όμως με τα τραγούδια αυτά , που , λίγο – πολύ , είχαν λαική προέλευση και τα τραγουδούσε ο πολύς κοσμάκης , υπήρχαν και τ’ άλλα , τα – ας τα πούμε – δημοτικοφανή .Τα τραγούδια αυτά ήταν ένα μπάσταρδο είδος ψευτοδημοτικών ΄κι Ευρωπαικών μέτρων , σα να πούμε ο..Μπαρμπαγιώργος με παπιγιόν και..βελάδα ! Παρ’ όλα αυτά , είχαν μεγάλη επιτυχία , γιατί ίσως θύμιζαν πολύ τον νεοέλληνα απ’ το χωριό του , που οι βιοτικές του ανάγκες τον ανάγκασαν να το εγκαταλείψει .

   Ο “ άρτι εγκαταστημένος “ στην πρωτεύουσα  “ τέως ορεσίβιος γεωργοποιμήν “ , έχοντας κρύψει ( ερχόμενος απ’ την Αθήνα ) κάτω από μιά πέτρα της Ελευσίνας τα προγονικά του τσαρούχια , προσπαθούσε μετά της συμβίας του ( η οποία εν προκειμένω υπερθεμάτιζε ) να γίνει κι’ αυτός Αθηναίος , Ευρωπαίος , κοσμοπολίτης αποτάσσοντας το παρελθόν του , τη ρίζα , την παράδοσή του .

   Άλλαξε βέβαια και τ’ όνομά του κι από..Μήτρος , Θύμιος , Παράσχω και ..Βασίλω , έγινε ..Μίμης , Μάκης , Βίβιαν και..Βίκυ ! Και , ψευτοβολεμένος στο αστικό του διαμέρισμα , έκρυβε , με τη μεγαλύτερη προσοχή , τη βουνίσια η τη νησιώτικη καταγωγή του , σα να ντρεπόταν γι’ αυτή..

   Μα σαν άκουγε τέτοια τραγούδια , σαν το :” Μάρω-Μάρω “ , “ Διαμάντω “ , “ Χρυσαυγή “ , κι’ άλλα παρόμοιων τίτλων , στίχων και..δημοτικοφανών μέτρων , ξεχνούσε και την αστική του τοποθέτηση κι’ η καρδιά του πέταγε ψηλά , στις ρεματιές και στα λαγκάδια , με ψευτοειδυλλιακούς ήρωες παρέα .

   Έδιναν κι’ έπαιρναν , λοιπόν , εκείνο τον καιρό αυτά τα τραγούδια , παράλληλα με τα λεγόμενα ευρωπαικά κι’ η μόδα αυτή του εξευρωπαισμού είχε φτάσει και στο προπολεμικό Λιδορίκι και είχε ..προσβάλλει τους νέους , ιδίως των κάτω μαχαλάδων .

   Π΄ρε απ’ τα τραγούδια όμως , είχαμε και τους ..χορούς , γι’ αυτούς όμως ..άλλη φορά..