Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ , ΣΤΗΝ “ ΚΑΡΔΙΑ “ ΤΗΣ ΔΩΡΙΔΑΣ.. - ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ

 

 

  Μπαίνοντας ο Μάρτης , πολλά , πάρα πολλά έχουμε να θυμηθούμε και να πούμε γι’ αυτόν και κυρίως για την 25η Μαρτίου , τη μεγάλη αυτή γιορτή μας , που δυστυχώς χρόνο το χρόνο , ξεφτίζει , ξεθωριάζει , κι’ όπου να ‘ναι , ψεύτες να βγούμε , δεν θα τη θυμόμαστε καν…

   Βέβαια η παλιά της ..αίγλη , έπαψε..υπάρχουσα , χρόνια τώρα , κι’ αυτό που έχει απομείνει είναι η τυπική διαδικασία μιας..Εθνικής , μεν , γιορτής , αλλά χωρίς εκείνα τα..συστατικά , που της δίνουν το το..χαρακτήρα της και τη..λάμψη της μεγάλης γιορτής , απ’ ολα λοιπόν όσα γνωρίζαμε , τίποτα πια δεν έχει απομείνει , το πάθος το παλιό , αυτή η..λαχτάρα , είναι παλιές..αστικές συνήθειες , όπως λένε..

   Δεν είναι βέβαια τυχαίο , που σε ερωτήσεις , που κατά καιρούς , έχουν κάνει δημοσιογράφοι σε νέους , φοιτητές και μαθητές , για το τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου , έχουν πάρει..φοβερές και..τρομερές απαντήσεις , π.χ. “ ..γιορτάζουμε το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου “ , “ τη νίκη μας στην Αλβανία “ και άλλα πολλά και..χειρότερα ..

   Τώρα , το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε , δεν είναι εύκολο ν’ απαντηθεί μονολεκτικά , θέλει πολύ..συζήτηση και δεν είναι βέβαια αυτή η αποψινή μας πρόθεση , αυτό όμως που δεν θα..παραμερίσουμε απόψε , είναι αυτές οι.., υποτίθεται , παρελάσεις , δεν ξέρω αν και πως γίνονται σε άλλα μέρη της Ελλάδος , αλλά , αναφερόμενος στα του χωριού μας , χίλιες φορές να μη..γίνονται , και όχι βέβαια , γιατί..ενοχλούνται οι διάφοροι ..αυτοανακηρυχθέντες  προοδευτικοί και..κουλτουριάρηδες , όοοχι , αλλά γιατί όπως γίνονται , δεν τιμούν τη μέρα και τη γιορτή , μάλλον την..ευτελίζουν , το γιατί , το γνωρίζουμε όλοι μας , οπότε είναι…περιττό να το σχολιάσουμε , απόψε τουλάχιστον ..ούτε και είναι αυτός ο σκοπός μας .

   Εμείς , προσπαθούμε , ευλαβικά  θα μπορούσαμε να πούμε , να μαζέψουμε , να ..συγκεντρώσουμε κομματάκι ..κομματάκι , ό,τι , στο πέρασμα του χρόνου , σημάδι άφησαν χωριανοί και φίλοι μας , παρατηρώντας και καταγράφοντας , αξιόπιστα πάντα , την καθημερινότητα της Λιδορικιώτικης ζωής , και ευτυχώς , είχαμε τέτοιους ανθρώπους , και μάλιστα με εξαιρετική επίδοση στον τομέα αυτόν .

   Ένας από αυτούς , ήταν κι΄ο αξέχαστος Καφτανιαλέκος , ο Αλέκος Κωστάκης – Μαργέλλος , όπως ήθελε να γράφει το όνομά του , παθιασμένος Λιδορικιώτης , που είχε όμως και το..χάρισμα , μάλιστα , γιατί για..χάρισμα πρόκειται , αφού μπορούσε να..ζωντανέψει , να δώσει ανάσα και..ζωή , σε όσα για πολλούς από μας , περνούσαν και περνούν , σχεδόν..απαρατήρητα , και φυσικά του χρωστάμε πολλά , οι νεότεροι Λιδορικιώτες ..

   Ο Αλέκος , λοιπόν , έχει αφήσει άξιόλογο λογοτεχνικό έργο , αλλά έχει αφήσει και ένα πολύτιμο..θησαυρό , καταγράφοντας , με τον ξεχωριστό , υπέροχο , προσωπικό του τρόπο , την Λιδορικιώτικη ζωή , απ’ τα παιδικά του ακόμα χρόνια , μας έχει αφήσει μιά..λογοτεχνική αξονική..τομογραφία , της Λιδορικιώτικης κοινωνίας και ζωής ..

   Η συνεργασία του , με τον επίσης σημαντικό Λιδορικιώτη ερευνητή – λογοτέχνη , Γιώργο Καψάλη , εκδότη της εφημερίδας “ Λιδωρίκι “ . για 4,5 περίπου χρόνια , ήταν , θα μπορούσαμε να πούμε , η χρυσή εποχή των Λιδορικιώτικων γραμμάτων , και τα αποτελέσματά της .. οι..καρποί της δηλαδή , είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε στον τομέα αυτό .

   Δεν θα μπορούσε , βέβαια , να μην έχει αναφερθεί και στην 25η Μαρτίου , ο Αλέκος , και μάλιστα ..ακτινοσκοπικά , μπαίνοντας στις πιό..νοσταλγικές λεπτομέρειες , που καμιά φορά , τις..ξεπερνάμε αδιάφορα , κι’ αυτή είναι μιά απ’ τις πολλές ..χάρες , που έχουν οι γλαφυρότατες κι΄ολοζώντανες αφηγήσεις του..

   Μιά τέτοια , λοιπόν , αφήγηση , έχουμε στη διάθεσή μας , και θα ξεκινήσουμε τη δημοσίευσή της , τμηματικά , παρουσιάζοντάς τη , στο τέλος ολοκληρωμένη , ξεκινώντας από σήμερα , απόψε κι’ όλας …θυμίζουμε και πάλι , πως η αφήγηση αυτή , δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  “ Λιδωρίκι “ το Φεβρουάριο του 1983 .

   Εδώ όμως , θα θέλαμε να παρακαλέσουμε , οποιονδήποτε , που θα θελήσει να “ αντιγράψει “ αυτή την αφήγηση , να αναφερθεί , όχι σε μας , αυτό δεν μας ..ενδιαφέρει , όχι , αλλά στον “ πατέρα της “ , στον δημιουργό της , τον αξέχαστο Αλέκο , τηρώντας ΄, τουλάχιστον , τη..δεοντολογία , και το λέμε αυτό , γιατί γύρω στα Χριστούγεννα , έγινε κάτι παρόμοιο με ένα άλλο δημοσίευμά μας  το “ Χριστούγεννα με χοιρινό και κορώνα – γράμματα “ , και το οποίο , είχαμε δημοσιεύσει στις 29-11-2009 , ένα μήνα , περίπου , πριν ,  στην , απολύτως πιστή…αντιγραφή μεν...άψογοι , στη..δεοντολογία όμως..

  Βέβαια οι..γνωρίζοντες πρόσωπα και ..πράγματα , απλά..γέλασαν , κουνώντας το κεφάλι , αλλά οι χωριανοί μας πρέπει να γνωρίζουν ποιοί έγραψαν τα κείμενα αυτά , που είναι πραγματικοί  “ θησαυροί “ , αποδίδοντας τα “ του  Καίσαρος τω..Καίσαρι …”

 

  25η  ΜΑΡΤΙΟΥ  , ΣΤΗΝ   “ ΚΑΡΔΙΑ “  ΤΗΣ  ΔΩΡΙΔΑΣ..

 

  ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ    ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

“   Μέρες , σαν την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου , πάντα συγκινούσαν και συγκινούν , τον Ελληνισμό , γιατί είναι χαραγμένες βαθιά στην εθνική του μνήμη κι έχουν σφραγίσει ανεξίτηλα , την ιστορική του πορεία . Στα προπολεμικά , όμως , χρόνια , η 25η Μαρτίου αποτελούσε , για το μαθητόκοσμο του χωριού μας , το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς .

   Οι τρυφερές ψυχές των παιδιών παραληρούσαν κυριολεκτικά , και ζούσαν ώρα με την ώρα , λεπτό το..λεπτό , όλη την ιδιάζουσα προεορταστική ατμόσφαιρα της μεγάλης ημέρας και προετοιμάζονταν γι’ αυτήν με ..λαχτάρα κι εθνικό πάθος , που , πολλές φορές , άγγιζε τα όρια του πυρετού .

   Ένα μήνα πρωτύτερα , οι δάσκαλοι έλεγαν σ’ όλα τα παιδιά να μάθουν από ένα ποίημα πατριωτικό . Μόλις το μάθαιναν , γινόταν ένας προκριματικός ..διαγωνισμός , κι όποιος το ‘λεγε καλύτερα έπαιρνε το…ρόλο , να το απαγγείλει δηλαδή στη γιορτή . Ταυτόχρονα , δίδασκαν στα μεγαλύτερα παιδιά κανα..πατριωτικό σκετσάκι , κάνοντας πεντ’ ‘εξι πρόβες , και τους μάθαιναν και δυό τρία εμβατήρια και πατριωτικά τραγούδια .

   Θα πρέπει να σημειώσουμε , πως τα παιδιά διάλεγαν , κατά κανόνα , ποιήματα της κλεφτουριάς , με ιδιαίτερη προτίμηση στον “ Γεροδήμο “ , το “ Ανέβα Μήτρο στου βουνού “ , το “ Η Γκιώνα λέει της Λιάκουρας “ , και δυό τρία άλλα . Εκείνο όμως που ..ασκούσε ..μυστηριακή έλξη στις προτιμήσεις των παιδιών , και ιδιαίτερα των Βαρσιωτών , ήταν “ Του λεβέντη και του  χάρου “. Ο λεβέντης που τα βάζει με το χάρο , έστω κι αν στο τέλος νικιέται , συγκινούσε ιδιαίτερα τις παιδικές ψυχές , κι ‘ε[εφτε μάλιστα και..ξύλο , για το ποιός θα το ‘λεγε .

   Στην απαγγελία , είχαν ιδιαίτερη επίδοση – στα χρόνια τα δικά μου – ο μακαρίτης Γιάννης Ευθ. Μαργέλλος ( πολύ ωραίος σαν μπουρλοτιέρης Ματρώζος ) , ο Γιάννης Σπ. Καψάλης ( καταπληκτικό ταλέντο ) , η Θυμία η Μπέη και δυό τρεις άλλοι . Εγώ , ο συμμαθητής μου Γιώργος Μαραζιάρης ( ιδίως όταν έλεγε το “ Χρυσή καντήλα κρέμεται ψηλά απ’ τα ουράνια “) κι ο Τάκης Ανδρίτσος με το “ Σύρτες , πόρτες και..χερούλια “ καλύτερα να μην ανοίγαμε το στόμα μας ..

   Εκείνος , όμως , που άφησε..εποχή , με κάποια ιστορική του απαγγελία , ήταν ο Μητσάκης ο Βάρσος . Φοβερός και..τρομερός , όταν μας είπε ο Δασκαλάκης , να πάρουμε από ένα ποίημα , αυτός πήρε το Αλφαβητάριο της πρώτης τάξης , ξεμονάχιασε ένα μικρό κείμενο , που , κατά τη γνώμη του , δεν ήθελε πολύ..διάβασμα και το έμαθε απ’ έξω . Δεν πρόσεξε όμως , πως το κείμενο δεν ήταν ποίημα αλλά..πεζό . Το είδε να ‘χει δεξιά κι αριστερά μεγάλα περιθώρια , όπως είχαν τα ποιήματα στα βιβλία και την..πάτησε ..

   Έτσι , όταν έγιναν οι ..προκριματικοί , και ήρθε η σειρά του , βγήκε στην ξύλινη σκηνή , που υπήρχε μόνιμ στο προαύλιο του παλιού Δημοτικού , έκανε την καθιερωμένη..υπόκλιση , όπως έβλεπε να κάνουν και τα άλλα παιδιά , κι άρχισε να..φωνάζει : “ Κλω , κλω , κλω , ηκλώσσα !!!”. Ο..αθεόφοβος , το κείμενο της ..κλώσσας το πήρε για ποίημα !

   Υπήρχαν όμως και μερικά παιδιά , που δεν ..καταδέχονταν να πάρουν το ποίημα που τους όριζε ο δάσκαλος , γιατί νόμιζαν πως έπεφτε ο..ανδρισμός τους μ’ αυτό . Έτσι στη έκτη τάξη , ο αδερφός μου ο Γιώργος , αρνήθηκε να πάρει ένα τέτοιο , που νομίζω πως το ‘λεγαν “ Το όνειρο του  Τάκη “ . Ο Τάκης , έλεγε , πότε να μεγαλώσει , να γίνει αξιωματικός , να ζώσει το σπαθί του και να πολεμήσει τους εχθρούς ! Αυτά όλα , ήταν , κατά τον αδερφό μου , χαζά κι ανάξια γι’ αυτόν . Αρνήθηκε λοιπόν να το πάρει , ο Δασκαλάκης επέμενε , γιατί ήταν ο καλύτερός του μαθητής , το ίδιο κι’ ο ..Ταραμπούρας , που ..βγήκε για τρεις μέρες ..αντάρτης στον Παλιόραγκο , όπου του πήγαιναν ψωμί και νερό , ο Κραχαλογιώργος κι’ ο μακαρίτης Κατσουραντρέας , ώσπου ο Δασκαλάκης του παράγγειλε , πως δεν θα τον τιμωρήσει , ούτε και θα..επιμείνει για το..ποίημα , κι’ έτσι άφησε το…βουνό και τα..αντριλίκια του , και γύρισε στο σχολείο .

   Ένα άλλο ζήτημα , που απασχολούσε τον μαθητόκοσμο , ήταν και οι Εθνικές ενδυμασίες . Τότε υπήρχαν πολλές ακόμα σε διάφορα σπίτια . Δεν τις είχε ..φάει η κατοχή , για να τις κάνουν σεντόνια , ούτε το νεκροταφείο ( Πολλοί θέλανε να τους θάβουν με τη φουστανέλα τους , κι έτσι τα πολύτιμα αυτά ρούχα , χάθηκαν για πάντα ) . Τσαρούχια , σελάχια , κάλτσες , τσιπούνια , υπήρχαν πολλά , φουστανέλες όμως λίγες , και γινόταν σκοτωμός ποιός να τις πρωτοπάρει , να τις φορέσει στην παρέλαση , κάτι που ήταν το όνειρό μας ..

   Γελάω τώρα , που θυμάμαι , πόσα ζευγάρια τσουράπια μάλλινα φόραγα στο πόδι μου να..χοντρύνει λιγάκι , γιατί τα τσαρούχια και οι κάλτσες του νονού μου , του Καδούλα , μού ‘ρχονταν λιγάκι..μεγάλα..Το ίδιο , άλλωστε , πρόβλημα , αντιμετωπίζαμε όλα τα παιδιά με τις κάλτσες και τα τσαρούχια , που μέσα τους ..έπλεαν , κυριολεκτικά , τα..” τσακνοπόδαρά μας “.

   Αρκετό , ακόμα , χρόνο , μας έτρωγε και η κατασκευή των πολύχρωμων χάρτινων φαναριών , που γινόταν με τα νύχια του χεριού , όλο ψιλές..ζάρες , για να παίρνει καλύτερη φόρμα το φανάρι . Προσωπικά , ποτέ δεν τα κατάφερα να φτιάξω κάτι τέτοιο και πάντα μου τα ‘΄φκιαχναν άλλοι . Ειδικοί τεχνίτες σ’ αυτά ήταν ο Καραχάλιος ( Φιλόσοφος ) , Τάκης Καλαπτσής ( ο Έντσο Φεράρι του χωριού μας στα..καροτσάκια ) , ο Τάκης Κατσούρης , ο Μπίλιος ο Νίκος κι’ ο μακαρίτης Παναγ. Μαντάς .

   Κι’ ερχόταν – επί τέλους ! – το γλυκό ανοιξιάτικο ξημέρωμα της 25ης , που  “ στη μνήμη της , το ΄Έθνος χαιρετά ..γονατιστό “.

   Απ’ τα βαθιά χαράματα ξυπνούσαν τα παιδιά , μαθητές και πρόσκοποι , και ξεχύνονταν στο δρόμο τραγουδώντας το εωθινό “ Ξυπνάτε με τ’ αγέρι της αυγής “και το “  όλη η δόξα , όλη η χάρη , άγια μέρα ξημερώνει ..”.

   Χαρά Θεού , το πρωινό εκείνο , η φύση στη γλυκύτερη ώρα της , και το παιδομάνι , με τις σάλπιγγες , τα τύμπανα και τα πατριωτικά τραγούδια , αναστάτωναν το ήσυχο χωριό , έννοιωθες , παρόλο που ήσουν άβγαλτο παιδί , κάτι το μεγάλο κάτι το βαθλυ , το ωραίο , να σε συνεπαίρνει και να σ’ ενθουσιάζει..

   Θαρρούσες , πως έβλεπες , αγνάντια στην Αγιά Σοφιά να στέκουν τα ‘βζωνάκια και να καρτερούν τον Πατριάρχη να βγει να τους προϋπαντήσει κα να αναρριγάει στην Πύλη του Ρωμανού ο Μαρμαρωμένος Βσιλιάς . ‘Ετσι μας είχαν..μπολιάσει ψυχικά οι φτωχοί εκείνοι γραμματοδάσκαλοι του καιρού μας .

   Κι ύστερα παίρναμε τον  ανήφορο για την εκκλησία , όπου γινόταν η δοξολογία , κι’ ο ενθουσιώδης συμβολαιογράφος Κυριαζόγιαννος θα εκφωνούσε τον πανηγυρικό της ημέρας . Αυτός , κάθε χρόνο , επαναλάμβανε σχεδόν τα ..ίδια και τα ίδια πράγματα και , στους λόγους του , έδινε κι ‘επαιρνε  “ο ..δαυλός του Καψάλη “ , εννοώντας το γέρο μπουρλοτιέρη του Μεσολογγίου , αλλά εμείς , που δεν το ξέραμε , απορούσαμε και λέγαμε πως μίλαγε για το δικό μας γερο – Καψάλη , τον παππούλη του Διευθυντή της εφημερίδας μας !

   Αργότερα , όταν έγινε πρόεδρος στο χωριό ο Κ.Πανάγος , οι κάπως κουραστικοί πανηγυρικοί του Κυριαζόγιαννου πήραν τέλος . Ανέβαινε ο ίδιος ο μπάρμπα Κώστας , στο βήμα το δεσποτικό φώναζε μια φορά “ Ζήτω το Έθνος “ , “ Ζήτω η 25η Μαρτίου “, απαντούσε και το εκκλησίασμα μ’ένα άλλο ζήτω κι’ όλα τελείωναν γρήγορα ,για ν’ αρχίσει η κατάθεση στεφάνων κι η παρέλαση στο Αλωνάκι , με τις σάλπιγγες και τα τύμπανα και τις σφυρίχτρες των δασκάλων και των γυμναστών .

   Εδώ όμως , πρέπει να πω και δυό λόγια και για τον άλλο πρόεδρό μας , το Γεώργιο Παπαδόπουλο και τους λόγους που εκφωνούσε . Για μένα υπήρξε ένα φοβερά αδικημένο λογοτεχνικό ταλέντο , ξέρω τι λέω και τι γράφω , αδικήθηκε και ..θάφτηκε κυριολεκτικά στον στενό ορίζοντα του χωριού μας κι ‘επνιξε αδιακαίολόγητα το τάλαντό του , το αναμφισβήτητο , σε μια επόχή μάλιστα , που αυτοί οι οποίοι είχαν κάποιο ταλέντο , μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός ..χεριού . Οι λόγοι του ήταν αριστουργήματα , διατύπωσης , ύφους , μέτρου , υψηλής ποιότητας , που μιλούσαν κατευθείαν στην ψυχή και του μορφωμένου και του αγράμματου .

   Αλλ’ ας ξαναγυρίσουμε στο εορταστικό μέρος της 25ης Μαρτίου ..

   Την παραμονή , στη σκηνή του Δημοτικού , γινόταν πρώτα η γιορτή του Δημοτικού και την άλλη μέρα το απόγευμα , η γιορτή του Γυμνασίου , γιατί το Γυμνάσιο τότε , δεν είχε κατάλληλο δικό του χώρο . Η τελετή λοιπόν γινόταν στη σαρακοφαγωμένη σκηνή του παλιού Δημοτικού , που , καθώς είπαμε , βρισκόταν μόνιμα στο προαύλιό του , και τις μέρες αυτές ανακαινιζόταν με πολύχρωμα σεντόνια και χρωματιστές μαρμαρόκολλες .

   Αξέχαστες θα μείνουν ορισμένες παραστάσεις μ’ έργα του Ρώτα ( Να ζει το Μεσολόγγι ) , του Περεσιάδη ( Σκλάβα ) και του Λ.Μελά ( Αθανάσιος Διάκος ) . Νομίζω ακόμα ότι βλέπω την εθνική μας τραγωδό Ασπασία Παπαθανασίου μαθήτρια τότε , τον Τάκη Παπαϊωάννου , τον Γιώργο τον Τσιώρη , τη Νίκη Καντζιού , τη Στράτου , τον Τάκη Μποβιάτση , το Λαβίδα και μερικούς άλλους , να υποδύονται μ’ επιτυχία διάφορους ρόλους πατριωτικών έργων .

   Λες κι ήταν χθες , που ο αγαπητός μου Τάκης Μποβιάτσης φώναζε τόσο άγρια κι αληθινά στο Διάκο του Λέοντος Μελά “ θα στρέψω την πιστόλα μου κατά της  κεφαλής σου “, υποδυόμενος τον πασά , που τα πιτσιρίκια βάλανε τα κλάματα , ή νομίζω πως ακούω τον Τάκη Παπαϊωάννου να ψέλνει στο “ Να ζει το Μεσολόγγι “ το ..” από των πολλών μου αμαρτιών “ και να σκορπάει ρίγη συγκινήσης .

   Για να τελειώνω , θέλω να πω πως η 25η Μαρτίου αποτελούσε το σημαντικότερο γεγονός των μαθητών του χωριού μας και συγκλόνιζε τις ..άπλαστες , ακόμα , παιδικές μας ψυχές . Η συμμετοχή μας ήταν καθολική και πήγαζε από βαθειές κι υποσυνείδητες μνήμες κι απόηχους πολεμικών χρόνων , που ακόμα τότε ήταν έναυλοι στ’ αυτιά μας και μας ενθουσίαζαν .

   Δεν ήταν μια συμμετοχή μηχανική , μια τυπολατρία συνηθισμένη , που έτσι τη βρήκαμε καιβτη  συνεχλιζαμε . Όχι ! Ήταν αυθόρμητη , πηγαία , αληθινή . Έβγαινε μόνη της , βέβαια δεν μπορούσαμε λόγω ηλικίας , να προσδιορίσουμε ψυχρά και με σαφήνεια το βαθύτερο νόημα της μεγάλης αυτής μέρας . Νοιώθαμε όμως πως η μέρα αυτή ήταν πραγματικά μεγάλη , μυστηριακή , αλλόκοσμη , που μας γιόμιζε από χαρά και εθνική υπερηφάνεια τα στήθια , προκαλούσε συναγερμό στην ψυχή κι ‘εφερνε δέος στο λογισμό . Κι όλα αυτά ανεπιτήδευτα , ξεκάθαρα μ’ένα απλό τρόπο .

   Όταν τραγουδούσαμε το πρωί “ Άγια μέρα ξημερώνει “ , πιστεύαμε , με περισσή παιδική αγνότητα κι αφέλεια , πως πράγματι έτσι ήταν . Πως τα εζωνάκια δεν θ’ αργήσει να ‘βγει να τα κοινωνήσει ο Πατριάρχης και να τα υποδεχτεί με βάγια ..

Τώρα , τι..πιστεύουμε σήμερα , ε..αυτό είναι άλλου παπά Βαγγέλιο !!  “

   Η παραπάνω ολοζώντανη , κι’ ολόφρεσκη περιγραφή , είναι γλυκειά..ανάμνηση του αξέχαστου Λιδορικιώτη φίλου και λογοτέχνη Αλέκου Κωστάκη , του..Καφτανιαλέκου , όπως τον..ξέραμε και τον λέγαμε , καιδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ Λιδωρίκι “ , αριθ.φύλλου 15 , το Φεβρουάριο του 1983 .

  

    Καλό  σας  βράδυ …..Κ.-