Ο Αι ΛΙΑΣ ΑΠ΄ΤΟ ΛΕΥΚΑΔΙΤΙ..

 

O Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός , ο Πατροκοσμάς , με το μοναδικό τριμμένο ..ράσο.......

 

 

   Τελειώνουν και οι χαιρετισμοί , αδέρφια , μπήκαμε στην τελική ευθεία γιά το Πάσχα , κάτι λοιπόν η άνοιξη , κάτι η νοσταλγία για τα παλιότερα χρόνια μας , ο νους στριφογυρίζει..αδέσποτος , εκεί που θέλει αυτός , και πάντα διαλέγει , σ' αυτό τον...παραδέχομαι , όμορφες μέρες , που όσο κιάν μας πονάει η θύμησή τους , τόσο τις ζητάμε , τις θέλουμε...

   Πάνε χρόνια , τέτοια εποχή , είχαν αρχίσει οι χαιρετισμοί , κι' η μάνα μου , όπως όλες οι μανάδες πιστεύω , μέ 'φαγε , δεν θα πας στους χαιρετισμούς ; και τα ίδια , και τα ίδια , λύσσαξε , τι να κάνω αποφάσισα να πάω γιά να γλυτώσω τη γκρίνια και τη μουρμούρα ...

   Εκείνη την εποχή , ο παπα Γιάννης , ο παπάς μας , είχε αρρωστήσει και θα λειτουργούσε στο χωριό μας ο παπα Λιάς ο Λακαφώσης απ' το Λευκαδίτι , τον γνώριζα φυσιογνωμικά , αλλά σαν ιερέα δεν τον ήξερα , γενικά όμως η όλη του παρουσία μου ενέπνεε σεβασμό και εμπιστοσύνη , χωρίς βέβαια συγκεκριμένο λόγο , πήγα λοιπόν στη Εκκλησία , και παρακολουθώντας τη λειτουργία των χαιρετισμών , ένοιωσα , αλλοιώτικα , περίεργα όμορφα , ξεχωριστά , λες κι' είχε αλλάξει τελείως η ατμόσφαιρα της Εκκλησίας , ο παπά Λιάς , μετρίου αναστήματος , λιπόσαρκος , σεβάσμιος , κοκκινωπός , με γαλήνια όψη , μιά βιβλική , πραγματικά , μορφή , με κέρδισε απ' τα πρώτα λόγια , το τονίζω , γιατί γιά πρώτη μου φορά άκουσα καθαρά τα λόγια των ύμνων , των τροπαρίων και γενικά της λειτουργίας , που ομολογουμένως είναι υπέροχα , αλλά δυστυχώς , ο τρόπος που γινόταν η λειτουργία δεν άφηνε περιθώρια να ακουσεις και να καταλάβεις τα υπέροχα αυτά λόγια , που μέχρι τότε δεν τα γνώριζα .

   Πέρασαν τα χρόνια , σκορπίσαμε , άλλαξαν κι' οι καιροί , κι' ο παπά Λιάς φυσικά , πολλά άλλαξαν , μπήκαν τα..μικροφωνο..μεγάφωνα , μας λείπει κι' ο αξέχαστος γλυκοψάλτης μας , ο Παναγιώτης ο Πανάγος , άλλαξε γενικά η ατμόσφαιρα της λειτουργίας , χάθηκε , γιά μένα , εκείνη η γαλήνη , η κατάνυξη και η ηρεμία , στο πρόσωπο του παπά Λιά , τ' Αι Λιά απ' το Λευκαδίτι , όπως μού 'μεινε και τον μνημονεύω , έβλεπα , λες , τον Κοσμά τον Αιτωλό , τον κοσμοκαλόγερο , ταπεινό , συνασταλμένο , όχι βασιλιά της εκκλησίας , αλλά διάκονο του εκκλησιάσματος , και βλέποντας , χρόνια τώρα , τη χλιδή και την υπεροψία να πλανιέται στον ιερό χώρο της εκκλησίας , τη σόου..ποίηση της θείας λειτουργίας με τα μεγάφωνα και τις φανφάρες , την αρρωστημένη προβολή του ασήμαντου εγώ μας , μούρχονται στο μυαλό τα λόγια του ταπεινού ιερομόναχου , του Κοσμα του Αιτωλού : " Εγώ - έλεγε στο λαό - με τη χάρη του Θεού , μήτε σακκούλα έχω , μήτε σπίτι , μήτε άλλο ράσο , και το σκαμνί που έχω είναι δικό σας και εικονίζει τον τάφο μου . Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσία να διδάξει , βασιλείς , πατριάρχες , αρχιερείς , ιερείς , άνδρες και γυναίκες , νέους και γέροντες και όλο τον κόσμο ".

   Δυστυχώς φίλοι μου , λείπει τελείως το πνεύμα του κοσμοκαλόγερου απ' το μεγαλύτερο μέρος του κλήρου μας , λείπουν Κοσμάδες Αιτωλοί και παπά Λιάδες , τη σεμνότητα και την ταπεινότητα τις αντικατέστησαν η υπεροψία , η αυτοπροβολή και ημεγαλομανία , γι΄αυτό ο κόσμος κάθε μέρα και περισσότερο , απομακρύνεται , μάλιστα , απομακρύνεται απ' την εκκλησία , των μεγαφώνων της υποκρισίας , των φρου-φρου και των αρωμάτων....

   Αχ καυμένε Πατροκοσμά , με το τριμένο , μοναδικό σου ράσο , γιά ποιούς πάλευες κι' αγωνιζόσουνα.......Κ.Κ.-