Πεντάπολη φωτογραφία του Θάνου Κολοκυθά βγαλμένη απ’ τη Λεύκα
Καλημέρα Λιδορικιώτες ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Καλημέρα στους φίλους μας
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ 17 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2015
ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ
Γιορτάζει σήμερα η εκκλησία μας
Ανατολή Ήλιου: 06:45
Δύση Ήλιου: 20:03
Σελήνη 28 ημερών
- Παγκόσμια Ημέρα Αγροτικής Πάλης
- Παγκόσμια Ημέρα Αιμορροφιλίας
- Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικής Υπηρεσίας Νέων
- Γιορτάζουν: Ζήσης, Ζησούλα, Ζήσιμος, Ζώης, Ζωή, Ζωοπηγή, Θεοπηγή, Πηγή, Πολυζώης, Πολυζώη, Χρυσοπηγή.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΌΤΑ
μ. Χ.
1521
Ο γερμανός θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος, που με τις 95 θέσεις του χώρισε την Ευρώπη σε καθολικούς και διαμαρτυρόμενους, αφορίζεται από την Καθολική Εκκλησία.
1897
Ο Ελληνικός Στρατός σημειώνει στο Βελεστίνο τη μοναδική νίκη του κατά τον ατιμωτικό ελληνοτουρκικό πόλεμο. Των ελληνικών δυνάμεων ηγείται ο ταξίαρχος Σμολένσκης.
1937
Ο Ντάφι Ντακ κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο.
1964
Οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες της μεραρχίας που προορίζεται να ενισχύσει την άμυνα της Κύπρου φτάνουν μυστικά στη Μεγαλόνησο.
1996
Ο Παναθηναϊκός ηττάται από τον Άγιαξ με 3-0 στο ΟΑΚΑ και αποκλείεται από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Στον πρώτο αγώνα (3 Απριλίου) είχε νικήσει τον μεγάλο του αντίπαλο στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ με 1-0, σταματώντας ένα σερί 189 αήττητων αγώνων του αντιπάλου του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
1999
Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» επιτίθεται με ρουκέτα εναντίον της οικίας του γερμανού πρέσβη στο Χαλάνδρι και για πρώτη φορά αφήνει ίχνη, μία τραγιάσκα και σταγόνες αίματος.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1863
Κωνσταντίνος Καβάφης, ποιητής. (γεν. κατά το νέο ημερολόγιο: 24 Απριλίου 1863) (Θαν. 29/4/1933)
1916
Τάκης Βαρβιτσιώτης, ποιητής. (Θαν. 1/2/2011)
1916
Σιριμάβο Μπανταρανάικε, η πρώτη παγκοσμίως γυναίκα πρωθυπουργός. Κυβέρνησε τη Σρι Λάνκα από το 1960 έως το 1977. (Θαν. 10/10/2000)
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1790
Βενιαμίν Φραγκλίνος, αμερικανός πολιτικός και εφευρέτης. (Γεν. 6/1/1706)
1986
Μαρσέλ Ντασό, γάλλος αεροναυπηγός και ιδρυτής της φερώνυμης βιομηχανίας. (Γεν. 22/1/1892)
2014
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, βραβευμένος με Νόμπελ (1982) κολομβιανός συγγραφέας, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λογοτεχνικού ρεύματος που ονομάζεται «μαγικός ρεαλισμός». (Γεν. 6/3/1927)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/1704#ixzz3XWUiEK4C
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
1927 – 2014
Κολομβιανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους του 20ου αιώνα και ίσως ο σπουδαιότερος συγγραφέας της ισπανόφωνης λογοτεχνίας μετά τον Θερβάντες. Από τους κριτικούς εντάσσεται στο λογοτεχνικό ρεύμα του μαγικού ρεαλισμού. Το 1982 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το αριστούργημά του «Εκατό χρόνια μοναξιάς».
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Gabriel García Márquez) γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1927 στην πόλη Αρακατάκα της Κολομβίας. Ήταν γιος του φαρμακοποιού Γκαμπριέλ Γκαρσία και της Λουίζα Μάρκες, κόρης στρατιωτικού. Ο μικρός Γκάμπο, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, μεγάλωσε με τον παππού του, τον συνταγματάρχη Νικολάς Ρικάρντο Μάρκες και τη γιαγιά του Τρανκιλίνα έως τα δέκα του χρόνια, ακούγοντας τις ιστορίες της γιαγιάς του για φαντάσματα και τις ατέλειωτες διηγήσεις του παππού του για τους εμφύλιους πολέμους, ιστορίες που αποτελούν το υλικό των μετέπειτα μυθιστορημάτων του.
Τον πατέρα του τον γνώρισε για πρώτη φορά στα επτά του χρόνια, επειδή ο παππούς δεν τον ήθελε για γαμπρό του, και δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει μία θέση στην καρδιά του. Αυτή τη θέση την είχε καταλάβει για πάντα ο παππούς Νικολάς. «Ο παππούς ήταν η πιο σημαντική μορφή στη ζωή μου. Από τότε που πέθανε δεν μου έχει συμβεί τίποτε το ενδιαφέρον και ως και σήμερα οι χαρές της ζωής μένουν ανολοκλήρωτες απλώς και μόνο επειδή δεν τις ξέρει ο παππούς» είπε σε μία συνέντευξή του ο Μάρκες, που αποτύπωσε την κωμικοτραγική ιστορία των σχέσεων του πατέρα του με τον παππού του στο μυθιστόρημα «Ο Έρωτας στα χρόνια στα χρόνια της χολέρας» (1985).
Ο μικρός Γκάμπο έμαθε να διαβάζει στα οκτώ του χρόνια κι επειδή εκείνη την εποχή η οικογένειά του αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και ο ίδιος τα κατάφερνε εξαιρετικά στο σχέδιο, κέρδισε τα πρώτα του χρήματα στα 11 χρόνια του, ζωγραφίζοντας επιγραφές για τον ιδιοκτήτη ενός γειτονικού καταστήματος. Το 1947 τελείωσε το σχολείο κι έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά για να σπουδάσει νομικά. Τον επόμενο χρόνο, η Κολομβία ήταν ένα καζάνι που βράζει και οι πολιτικές ταραχές τον ανάγκασαν να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο της Καρθαγένης.
Παράλληλα, άρχισε να γράφει και τις πρώτες ιστορίες του. Χρειαζόταν, όμως, να εξασφαλίσει και την επιβίωσή του κι έτσι συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες ως δημοσιογράφος. Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μπογκοτά, όπου κέρδισε βραβείο για το έργο του «Μια μέρα μετά το Σάββατο», και δημοσίευσε τα «Ανεμοσκορπίσματα». Το 1955 η εφημερίδα του τον έστειλε στην Ευρώπη, αλλά έκλεισε αμέσως με απόφαση της κολομβιανής κυβέρνησης, και ο Μάρκες πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια στην Ευρώπη, όπου είδε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Το 1958 παντρεύτηκε τη φαρμακοποιό Μερσέδες Μπάρτσα Πάρδο, με την οποία απέκτησε δύο γιους. Με την αρχή της κουβανέζικης επανάστασης, το 1959, που χαιρετίστηκε θερμά από τη λατινοαμερικάνικη διανόηση, έφυγε για να εργαστεί στην Αβάνα και επέστρεψε ξανά στην Κολομβία το 1961, όπου δημοσίευσε το μυθιστόρημά του «Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει». Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται με την οικογένειά του στο Μεξικό, όπου θα περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, και εργάζεται ως δημοσιογράφος και σεναριογράφος.
Το 1965 αρχίζει να γράφει το αριστούργημά του «Εκατό χρόνια μοναξιά», που θα κυκλοφορήσει το 1967 και θα του χαρίσει την παγκόσμια αναγνώριση. Το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί το χρονικό ενός φανταστικού χωριού, του Μακόντο, χτισμένου στις όχθες ενός ποταμού, κάπου στα βόρεια παράλια της Κολομβίας. Ο Μάρκες διηγείται με χιούμορ, γλαφυρότητα και χειμαρρώδη πρόζα την καθημερινή ζωή αυτής της θαυμαστής χώρας των αντιθέσεων και περιγράφει επεισόδια και καταστάσεις βγαλμένες από την καυτή πραγματικότητα της Κολομβίας. Η παράθεση φανταστικών στοιχείων, που εντάσσονται σε μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα για να μας δώσουν μία βαθύτερη αντίληψη της πραγματικότητας, του χάρισαν τον χαρακτηρισμό του «πατριάρχη του μαγικού ρεαλισμού».
Στους 14 μήνες που χρειάστηκαν για να ολοκληρώσει τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» η οικογένεια Μάρκες πέρασε στιγμές απόλυτης ένδειας, βγάζοντας στο σφυρί σχεδόν τα πάντα, ακόμη και το πιστολάκι για τα μαλλιά. Άξιζε τον κόπο, θα λέγαμε, καθώς μέσα σε μία νύχτα άλλαξε τη ζωή του συγγραφέα και της οικογένειάς του. Από τη στιγμή της έκδοσής του γνώρισε κριτική αποδοχή και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Οι πωλήσεις του βιβλίου έχουν ξεπεράσει τα 30 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι σήμερα.
Με τα επόμενα έργα του, οι αναγνώστες του αυξήθηκαν κατακόρυφα, καθιστώντας τον έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους λογοτέχνες του κόσμου. Το 1972 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρας και της σατανικής γιαγιάς της» στο ύφος του «Εκατό χρόνια μοναξιά», το 1975 «Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη», το μπαρόκ πορτρέτο ενός Νοτιοαμεριανού δικτάτορα, που οδηγείται στην αγιάτρευτη μοναξιά από την άσκηση της απόλυτης εξουσίας και το 1982 «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», που το εμπνεύστηκε από την πραγματική ιστορία ενός εγκλήματος. Την ίδια χρονιά τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του, στα οποία το φανταστικό και το πραγματικό συνδυάζονται σ' έναν πλούσιο κόσμο φαντασίας, αντανακλώντας τη ζωή και τις συγκρούσεις μιας ηπείρου», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της επιτροπής.
Το 1999 διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες. Στη διάρκεια της θεραπείας του πήρε την απόφαση να συντάξει την αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε το 2002 με τίτλο «Ζω για να τη διηγούμαι». Δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε το τελευταίο του έργο, τη νουβέλα «Θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου», με ήρωα ένα ενενηντάχρονο δημοσιογράφο, που ερωτεύεται ανήμερα των γενεθλίων του μία νεαρή παρθένα, η οποία εκπορνεύεται για να συντηρήσει τη φτωχή οικογένεια της. Από εκείνη τη χρονιά οι εμφανίσεις του αραιώνουν σημαντικά. Το 2012 ο αδελφός του Χάιμε αποκαλύπτει ότι ο Γκάμπο πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Ο Γκαρμπριέλ Γκαρσία Μάρκες πέθανε στις 17 Απριλίου του 2014, στην Πόλη του Μεξικού, σε ηλικία 87 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/816#ixzz3XWUuFdde
Η πρώτη εμφάνιση των Rolling Stones στην Αθήνα
Τέσσερις ημέρες πριν από το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, οι Rolling Stones άνοιγαν τον χορό των ροκ συναυλιών στην Ελλάδα. Η συναυλία τους στο γήπεδο του Παναθηναϊκού άρχισε κανονικά, αλλά δεν τελείωσε ποτέ.
Προλεγόμενα
Τον Ιανουάριο του 1967 ο Μικ Τζάγκερ και η παρέα τους κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ Between the Buttons, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία, με τραγούδια, όπως τα Let’s Spend The Night Together και Ruby Tuesday. Για την άνοιξη είχαν προγραμματίσει η περιοδεία στην Ευρώπη, εν μέσω της σοβούσας διαμάχης του Μικ Τζάγκερ και του Μπράιαν Τζόουνς, των δύο ηγετικών μορφών του συγκροτήματος.
Στα νότια της Ευρώπης, η Ελλάδα βρισκόταν σε μια δύσκολη καμπή της ιστορίας της. Με εμφανείς ακόμη τις πληγές της «Αποστασίας» βάδιζε ολοταχώς για εκλογές, έχοντας στο τιμόνι της την κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε. υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Οι εκλογές ήταν προγραμματισμένες για τις 28 Μαΐου και αναμενόταν να εξελιχθούν σε ένα θρίαμβο της Ενώσεως Κέντρου και του Ανδρέα Παπανδρέου, ηγετικού στελέχους του κόμματος εκείνη την περίοδο. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Το Παλάτι και η Δεξιά δεν απέκλειαν κάποιας μορφής συνταγματική εκτροπή, με την επιβολή μιας βραχυχρόνιας δικτατορίας. Δεν είχαν υπολογίσει τους Συνταγματάρχες!
Η αναγγελία της συναυλίας
Στις 22 Μαρτίου κυκλοφορεί το 77ο τεύχος του μουσικού περιοδικού Μοντέρνοι Ρυθμοί με μια είδηση βόμβα: «Δεν είναι ούτε πρωταπριλιάτικο ψέμα, ούτε διαφημιστικό κόλπο. Οι Ρόλινγκ Στόουνς έρχονται». Η συμφωνία είχε κλείσει προ οκταημέρου μεταξύ του δημοσιογράφου και ατζέντη Νίκου Μαστοράκη και του μάνατζερ του συγκροτήματος Ντέβιντ Απς.
Η συναυλία ορίστηκε για τις 17 Απριλίου στην Αθήνα και θα έκλεινε την ευρωπαϊκή περιοδεία των Rolling Stones, η οποία θα άνοιγε στις 25 Μαρτίου στη Στοκχόλμη. Ως χώρος διεξαγωγής επιλέχτηκε το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τα εισιτήρια κόστιζαν από 60 έως 120 δραχμές, αρκετά «αλμυρά» για το νεαρόκοσμο της εποχής. Υπήρχαν και λίγα εισιτήρια των 500 δραχμών, ακριβώς μπροστά από την εξέδρα. Οι αφίσες που κυκλοφόρησαν ανάφεραν ότι «το ρεσιτάλ είναι υπό την αιγίδα του δημάρχου Αθηναίων κ. Γεωργίου Πλυτά και οι εισπράξεις του θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό».
Την Κυριακή 16 Απριλίου κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι Στόουνς αναμένονται στην Αθήνα. Εκατοντάδες νεαροί πολιόρκησαν το αεροδρόμιο του Ελληνικού για να τους υποδεχθούν και να τους δουν από κοντά. Σημειώθηκαν μικροσυγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία έκανε χρήση γκλομπ για να τους απομακρύνει. Αντί για τα μέλη του συγκροτήματος, είχαν έλθει οι τεχνικοί, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να μοιράσουν αυτόγραφα σε κάποιους αδαείς συγκεντρωμένους, που τους πέρασαν για τους Στόουνς.
Η άφιξη και η συνέντευξη Τύπου
Οι Rolling Stones ήλθαν ανήμερα της συναυλίας με πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και κατέλυσαν στο «Χίλτον». Τους δημοσιογράφους, που βρέθηκαν στο αεροδρόμιο, εντυπωσίασε η πανέμορφη σύζυγος του πιο άσχημου από το συγκρότημα, του μπασίστα Μπιλ Γουάιμαν. Ήταν Δευτέρα στην Αθήνα και ο ήλιος διαδεχόταν τα σύννεφα και τη βροχή.
Νωρίς το απόγευμα, τα μέλη του συγκροτήματος -πλην του Μπράιαν Τζόουνς που κοιμόταν- έδωσαν την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. «Τι γνωρίζετε για το Σέξπιρ;», ρώτησε ένας δημοσιογράφος. «Και σεις τι γνωρίζετε για τον Όμηρο;» απάντησε με ερώτηση ο Μικ Τζάγκερ, ο μόνος ομιλητικός της παρέας.
Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή:
– «Ποια είναι η γνώμη σας για τη μουσική σας;».
– «Τα τραγούδια μας εκφράζουν την εποχή μας. Δεν είμαστε υστερικοί, όπως πιστεύεται, αλλά οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να μας καταλάβουν.»
– «Τι πιστεύετε για τους Μπιτλς;»
– «Τους αγαπάμε πάρα πολύ.»
– «Πως περνάτε τις ελεύθερες ώρες σας;»
– «Με κορίτσια.»
– «Είστε αγαπημένοι μεταξύ σας;»
– «Ναι, και η απόδειξη είναι ότι κοιμόμαστε μαζί στο ίδιο κρεβάτι.»
– «Αλλά ο Μπιλ Γουάιμαν είναι παντρεμένος. Τι έχει να πει επ' αυτού η γυναίκα του;» αντέτεινε ο ο δημοσιογράφος.
– «Κοιμάται μαζί μας» απάντησε ο Τζάγκερ.
Η συναυλία
Περίπου την ώρα της συνέντευξης τύπου των Στόουνς, οι πρώτοι θεατές άρχιζαν να μπαίνουν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Γύρω στις 7 το βράδυ, στις εξέδρες της «Λεωφόρου» βρίσκονταν γύρω στα 8.000 άτομα. Η εξέδρα ήταν στημένη στη σέντρα του γηπέδου και μέσα στον αγωνιστικό χώρο επιτρεπόταν η είσοδος στους λίγους που είχαν να πληρώσουν το πανάκριβο εισιτήριο των 500 δραχμών. Το γήπεδο ήταν ζωσμένο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.
Σε λίγη ώρα άρχισε το πρώτο μέρος του προγράμματος, με ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Εμφανίστηκαν κατά σειρά οι Loubogg, MGC, Idols, Τάσος Παπασταμάτης, Δάκης και We Five. Στις 9:30 μ.μ. οι Στόουνς ανέβηκαν στη σκηνή και άρχισαν τη συναυλία τους με το Last Time. Οι θεατές ξεπερνούσαν τους 10.000 και οι αστυνομικοί έκαναν αισθητή την παρουσία τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο και γύρω από τη σκηνή, έχοντας σαφείς εντολές να συλλαμβάνουν όποιον παρεκτρεπόταν, τουτέστιν, όποιος απλώς σηκωνόταν από τη θέση του για να χορέψει ή να χειροκροτήσει με ενθουσιασμό.
Οι Στόουνς συνεχίζουν τη συναυλία τους με τα τραγούδια Lady Jane, 19th Nervous Breakdown, Ruby Tuesday και Let’s spend the night together. Λίγο πριν αρχίσουν να παίζουν το Satisfaction, ο Τζάγκερ είχε την έμπνευση να ράνει τους θεατές με κόκκινα γαρύφαλλα. Δεν μπόρεσε ο ίδιος να φθάσει στην εξέδρα και ανέθεσε τη δουλειά στον μάνατζερ της περιοδείας τους, Τομ Κέιλοκ, ο οποίος είχε μπαταρισμένο το ένα χέρι του, καθώς τρεις μέρες νωρίτερα είχε τραυματισθεί, προσπαθώντας να προστατεύσει τον Τζάγκερ από την επίθεση ενός θεατή στη συναυλία της Ζυρίχης.
Η πράξη θεωρήθηκε επαναστατική από την Αστυνομία και αμέσως έξι άνδρες της έπεσαν πάνω στον δυστυχή Κέιλοκ και τον έσπασαν στο ξύλο. Οι υπεύθυνοι του γηπέδου, με διαταγή της Αστυνομίας, κατέβασαν τον γενικό και η συναυλία τερματίσθηκε άδοξα μέσα σε πυκνό σκοτάδι. Τα μέλη των Rolling Stones φυγαδεύτηκαν στο ξενοδοχείο, μη μπορώντας να καταλάβουν τι συνέβη. Αγανακτισμένοι θεατές συγκρούστηκαν με την αστυνομία και συγκρότησαν διαδήλωση, η οποία κατέληξε μπροστά από το «Χίλτον». Την ατμόσφαιρα δονούσε το σύνθημα: «Τσιλιχρήστο (σ.σ. ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας) παραιτήσου!».
Την επαύριο
Η επομένη της συναυλίας ήταν η ημέρα της αναχώρησης για τα μέλη του συγκροτήματος, που υποβλήθηκαν σε εξαντλητικούς ελέγχους στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Ο Μικ Τζάγκερ πέταξε για το Λονδίνο, ο Μπράιαν Τζόουνς για το Μόναχο, προκειμένου να παρακολουθήσει την πρεμιέρα της ταινίας του Φόλκερ Σλέντορφ Mord und Totschlag (A Degree of Murder, ο αγγλικός τίτλος), της οποίας είχε γράψει τη μουσική. Ο Κιθ Ρίτσαρντς έχασε το αεροπλάνο για το Λονδίνο και πέταξε για το Μόναχο με τον Τζόουνς, ενώ η οικογένεια Γουάιμαν παρέμεινε στην Αθήνα για ολιγοήμερες διακοπές. Για κακή της τύχη, η ημέρα της αναχώρησης συνέπεσε με την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21η Απριλίου. Το αεροδρόμιο ήταν κλειστό και η οικογένεια Γουάιμαν αναγκάστηκε να μείνει στην Αθήνα μέχρι τις 23 Απριλίου, οπότε πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το Λονδίνο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/511#ixzz3XWVDAd7V
Ντάφι Ντακ
Φιγούρα των κινουμένων σχεδίων, που γεννήθηκε στα στούντιο της Warner το 1937. Πρόκειται για μία υστερική μαύρη πάπια, που έφερε την τρέλα στον κόσμο των καρτούν. Μέχρι τότε, στη θεματική των κινουμένων σχεδίων κυριαρχούσαν καθημερινοί χαρακτήρες, όπως ο Μίκυ Μάους.
Ο Ντάφυ Ντακ (Daffy Duck) είναι δημιούργημα του μεγάλου αμερικανού καρτουνίστα Τεξ Έιβερι, που μπόλιασε με τις σουρεαλιστικές πινελιές του τον μικρόκοσμο των χάρτινων ηρώων. Στο σχεδιασμό του έπαιξε σημαντικό ρόλο και μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα των κινουμένων σχεδίων, ο Μπομπ Κλάμπετ (Μίκι Μάους, Πόρκι Πιγκ). Τη φωνή του στον ήρωα «δάνειζε» μέχρι το 1989 ο Μελ Μπλανκ (Μπαγκς Μπάνυ), ο κορυφαίος φωνητικός ηθοποιός στις ΗΠΑ.
Ο Ντάφι έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στη μαυρόασπρη ταινία μικρού μήκους του Τεξ Έιβερυ Porky's Duck Hunt, η οποία βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 17 Απριλίου 1937. Ο ρόλος του ήταν μικρός, αλλά γρήγορα ξεχώρισε και τα επόμενα χρόνια ήταν από τους πρωταγωνιστές στις σειρές κινουμένων σχεδίων Loony Tunes και Merry Melodies, ως αντίπαλο δέος του καλοκάγαθου Πόρκι Πιγκ, με τον οποίο αργότερα έγιναν φίλοι.
Ο Πόρκι είναι μετρημένος, ενώ ο Ντάφυ θεοπάλαβος, σκανδαλιάρης και μονίμως εκτός ελέγχου. Εξ ου και το όνομά του, Ντάφυ, το οποίο στα αγγλικά σημαίνει παλαβιάρης. Πάντα επιλέγει να βρίσκεται σε λάθος τόπο και χρόνο, ενώ μονίμως γκρινιάζει, θεωρώντας τον εαυτό του ως το αιώνιο θύμα.
Ο Ντάφυ Ντακ έγινε σούπερσταρ τη δεκαετία του '40. Πρωταγωνίστησε σε αρκετά καρτούν με θέμα τον πόλεμο, πότε καλώντας του Αμερικανούς να καταταγούν στο στρατό και πότε πολεμώντας τους Ναζί. Τη δεκαετία του '50 το άστρο του άρχισε να δύει και βολεύτηκε σε ρόλο δευτεραγωνιστή, ως μέγας αντίζηλος του πιο διάσημου λαγού, του Μπαγκς Μπάνι, που τότε μεσουρανούσε.
Από την αφάνεια βγήκε το 1988, όταν εμφανίστηκε στην ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ, ενώ στη συνέχεια είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους στις ταινίες Space Jam (1996) και Looney Tunes: Επιστροφή στη Δράση (2003).
To 1998 ο Ντάφι Ντακ τιμήθηκε από τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία, με την έκδοση γραμματοσήμου των 33¢.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/247#ixzz3XWVaYh6F
Από τα νησιώτικα έθιμα
Το άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Από τα νησιώτικα έθιμα», δημοσιεύτηκε στις 17 Απριλίου του 1905 στην εφημερίδα «Σκριπ».
Σύρε, Μητέρα μ’, στο καλό και στην καλή την ώρα
και μένα να με καρτερής το Σάββατο το βράδυ,
όταν σημαίνουν οι εκκλησιές και ψάλνουν οι παπάδες
τότες και συ, Μαννούλα μου, νάχης χαρές μεγάλες.
Ούτω πως προανήγγειλε, κατά την λαϊκήν Μούσαν, την ιδίαν Ανάστασίν του ο Χριστός, ομιλών από του Σταυρού προς την Παναγίνα μητέρα του. Εις αυτήν οι Απόστολοι είχον δείξει προ ολίγου μακρόθεν τον Γολγοθάν, όπου ετελείτο το φρικτόν μυστήριον.
Βλέπεις εκείνο το βουνό με κόκκινη παντιέρα,
εκεί σταυρώσαν το Χριστό, των πάντων Βασιλέα.
Τι αλησμόνητοι εκείνοι οι χρόνοι! Όταν είμεθα παιδία του Δημοτικού Σχολείου, ετρέχαμεν όλοι εις τους αγρούς, από την εσπέραν της Μεγάλης Τετάρτης, δια να δρέψωμεν άνθη, κατακόκκινες παπαρούνες, ολίγα ία και κρίνους, κι εκλέπταμεν από τους ακανθωτούς φράκτας των κήπων τα πρώτα μπομπούκια των ρόδων του Απριλίου. Κατασκευάζομεν καλάμινο Σταυρόν, τον αρματώναμεν, εξεκολλούσαμεν από το Χτωήχι την Σταύρωσιν, και λίαν πρωί της Πέμπτης εγυρίζαμεν εις τα σπίτια κι ετραγωδούσαμεν το ανωτέρω άσμα. Αι ευσεβείς οικοκυράδες μας εφόρτωναν “καλές χρονιές” και μας εφίλευαν, ζεστά ακόμη τα μόλις βαφέντα κόκκινα αυγά. Με τις ολίγες πεντάρες που μας εδιδαν πότε-πότε, αγοράζαμεν σπίρτα, καψύλια και πυροκρόταλα, δια να εορτάσωμεν εν κρότω την Ανάστασιν.
Τι χαρές, τι συγκινήσεις ήσαν εκείναι! Όταν ανέτελλεν η Μεγάλη Παρασκευή, κορίτσια, γυναίκες, παιδιά, με κοφίνας και φορτώματα ανθέων έτρεχαν εις τον ναόν, δια να στολίσουν τον Επιτάφιον. “Ανεδήσω γαρ στέφανον ύβρεως, ο την γην ζωγραφήσας τοις άνθεσιν”. Ο στέφανος , με τον οποίον, εστεφάνωσεν τον Χριστόν η ακανθοφόρος Συναγωγή, έπρεπε να εξαλειφθή, να ταφή υπό βουνά ανθέων, τα οποία προσέφερε χαίρουσα και φρίσσουσα η γη, εις εκείνον όστις δι αυτών την εζωγράφησε. Και τι θαύμα χάριτος, κομψότητος, καλλονής ήτον ο στολισμός εκείνος του ιερού Κουβουκλίου! Αυτοφυές, όπως τα άνθη του αγρού, και το καλλιτεχνικόν αίσθημα των γυναικών και κορασίδων, αμιλλωμένων ποία να υπερβή εις την φιλοκαλίαν την άλλην.
Το απομεσήμερον, αφού εψάλλησαν οι Ώραι και ο Εσπερινός, και αφού ησπάσθησαν τον Επιτάφιον, έπρεπεν όλα τα παιδία,μεγάλα και μικρά,να περάσουν τρεις φορές αποκάτω από το ιερόν Κουβούκλιον. Και όταν είχε νυκτώσει, αν και η ακολουθία του Επιταφίου ώφειλε να ψαλή, κατά το τοπικόν έθιμον, προς το πρωί, μετά τα μεσάνυκτα, ο ναός έμενεν άνοικτός, και κορίτσια ανέβγαλτα, κοπάδια-κοπάδια, ήρχοντο, μετά την αμφιλύκην, να προσκυνήσουν τον Επιτάφιον. Και ολίγαι γυναίκες, προνομιούχοι χήραι και γραίαι έμενον την νύκτα εις την Εκκλησίαν, δια να “ξενυχτίσουν τον Χριστόν!”. Ήσαν αύται αι νεώτεραι Μυροφόροι.
Τέλος μεγάλη κλαγγή κωδώνων μας εξύπνα την μίαν μετά τα μεσάντυκτα. Όλοι εις την εκκλησίαν. Εψάλλετο η Ακολουθία. Περί ώραν τετάρτην εγίνετο η έξοδος της ιεράς Λιτανείας. Οι κρότοι των κωδώνων μας προέπεμπον, η σελήνη φθίνουσα μας προϋπήντα εξ ανατολών, ο φλοίσβος των κυμάτων εχαιρέτιζε την ιεράν πομπήν από τους αιγιαλούς μας. Το λαμπρόν ορθογώνιον Κουβούκλιον, σελαγίζον από σειράν λαμπάδων πάμφωτον, εκρτείτο από εξ ρωμαλέους ναυτικούς, ο λαός ηκολούθει λαμπαδηφορών, οι άνδρες, είτα αι γυναίκες. Το ιερόν Επιτάφιον υφίστατο ενίοτε κυματοειδείς λικνισμούς, ως μυστηριώδες πλοίον, το οποίον “σκαμπανεβάζει”, εις τας ανωφερείας και κατωφερείας του δρόμου, και ήτο μακρόθεν έκλαμπρον θέαμα. Εις όλα τα παράθυρα και τας πεζούλας των οικιών, πήλινα θυμιατήρια και τινες μεγάλαι κεραμίδες εκάπνιζον, διαχέοντα ευωδίαν. Από ημίκλειστα παράθυρα, και τινας εξώστας, γυναίκες μαυροφορούσαι, λυσίκομοι - ω, δεν έλειπον κι αυτά - προέκυπτον μεγαλοφώνως θρηνωδούσαι. Είχον θάψει προσφάτως γονείς, συζύγους ή τέκνα κι ελάμμβανον το θάρρος να εκφράσωσι προς τον Χριστόν και προς τον κόσμον δημοσία τον πόνον των.
Τέλος επιστρέφομεν εις τον ναόν. Τώρα κατά τα νησιωτικά μας έθιμα έμελλε να διαδραματισθή μεγάλη επική σκηνή - η διαρπαγή των λαμπάδων.Αι λαμπάδες, αι ανημμέναι επί του Επιταφίου, είναι εξόχως θαυματουργοί και μάλιστα εν ώρα τρικυμίας εις την θάλασσαν. Όθεν οι ναυτικοί, όσοι τυχόν επεδήμουν εις το χωρίον, εφιλοτιμούντο να τας αρπάσωσιν όλας, ζηλοτύπως δε απηγόρευον εις γεωργούς ή χειρώνακτας να τολμήσουν να βάλωσι χείρα. Πριν το κουβούκλιον φθάση εις την θύραν του ναού και πριν εκφωνηθή το “Άρατε πύλας” εκ τρίτου, οι βαστάζοντες ύψωνον το ιερόν κενοτάφιον υψηλά υπεράνω της κεφαλής έως όπου έφθανον οι βραχίονές των, ετεντώνοντο πατώντες επ’ άκρων ονύχων· διότι μερικοί τολμητίαι εκ δεξιών και αριτερών, επεχείρουν ν’ αρπάσωσι τας λαμπάδας προ της ώρας. Τέλος υψιτενές το Επιτάφιον εισήρχετο εις τον ναόν, ενώ τα τυφέκια των πολιτοφυλάκων υψωμένα επροσπάθουν να εμποδίσωσι τας ανατεινομένας χείρας. Εκεί άλλοι επάτουν επάνω εις το παγκάρι, άλλοι εκαβαλίκευαν υχηλά εις τας κορυφάς των στασιδίων και εν ριπή οφθαλμού εγίνετο η διαρπαγή των λαμπάδων. Και όπως ειε όλα τα πράγματα, η ανισότης επικρατει κι εδώ. Άλλος έπαιρνε δύο ή τρεις, άλλος μίαν και άλλος καμμίαν.
Είτα, αφού ανέτελλε το Μέγα Σάββατον, εψάλλετο το “Ανάστα ο Θεός” κι εγέμιζεν ο ναός από πέταλα ανθέων, όλη η ημέρα, όπου πρέπει να “σιγά πάσα σαρξ”, αφιερώνετο εις τας ετοιμασίας του Πάσχα. Βελάσματα αρνίων, κοπαδίων, κωδωνισμοί, σούβλες, σφάγια. Ανάστασις...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/anthology/481#ixzz3XWVqwx5W
Αλεχάνδρο Ρομπάινα
1919 – 2010
Κουβανός καπνοκαλλιεργητής, διάσημος για την παραγωγή πούρων. Πίστευε ότι το ποιοτικό πούρο παράγεται μόνο από οικογενειακές επιχειρήσεις.
Ο Αλεχάνδρο Ρομπάινα (Alejandro Robaina) γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1919 στην πόλη Αλκίσαρ της Δυτικής Κούβας. Μεγάλωσε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην περιοχή Βουέλτα Αμπάχο της επαρχίας Πινάρ Ντελ Ρίο, όπου η οικογένειά του καλλιεργούσε καπνό από το 1845. Η περιοχή αυτή θεωρείται για το πούρο ότι το Μπορντό και η Βουργουνδία για το κρασί. Στα εννιά του κάπνισε το πρώτο του πούρο και στα δέκα του άρχισε να απασχολείται στην οικογενειακή επιχείρηση.
Το 1950 ανέλαβε την 160 στρεμμάτων οικογενειακή φυτεία, όταν πέθανε ο πατέρας του, Μαρούτο Ρομπάινα, διακεκριμένος καπνοκαλλιεργητής και ο ίδιος. Μετά την Κουβανική Επανάσταση του 1959 και τη συνακόλουθη κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, ο Ρομπάινα κατόρθωσε να πείσει τον Φιντέλ Κάστρο ότι η παραγωγή καπνού έπρεπε να παραμείνει στους ιδιώτες. Έκτοτε, οι καπνοκαλλιεργητές της Κούβας πωλούν το προϊόν τους σε προκαθορισμένες τιμές στο κράτος, το οποίο φροντίζει για την παραγωγή και την πώληση των φημισμένων πούρων της Αβάνας.
Μιλώντας στο αμερικανικό περιοδικό Cigar Aficionado αναφέρθηκε στη σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο: «Είχα μια έντονη συζήτηση με τον Φιντέλ. Με ρώτησε αν ήθελα να συμμετάσχω σ' ένα μεγάλο συνεταιρισμό, αφού διέθετα τόσους εργάτες, αλλά εγώ αρνήθηκα. Για εμένα η καπνοκαλλιέργεια πρέπει να παραμείνει στην οικογένεια, να γίνεται με αγάπη. Επειδή στους μεγάλους συνεταιρισμούς όλοι είναι αφεντικά, κανένας δεν ενδιαφέρεται όπως ο καλλιεργητής».
Ο καπνός που καλλιεργείται στα χωράφια του Ρομπάινα θεωρείται από τους καλύτερους παγκοσμίως και χρησιμοποιείται στα πούρα πρώτης ποιότητας, όπως τα Cohiba Espléndidos και τα Hoyo de Monterrey Double Coronas. To 1997 η κρατική εταιρεία πούρων της Κούβας Habanos τίμησε τον Ρομπάινα, δημιουργώντας τα πούρα Vegas Robaina, τιμή μοναδική για κουβανό καλλιεργητή. Τα Vegas Robaina θεωρούνται από τα καλύτερα που παράγονται στο νησί, είναι χειροποίητα και η τιμή ενός κουτιού μπορεί να αγγίξει ακόμη και τα 500 δολάρια στη διεθνή αγορά.
Ο Αλεχάνδρο Ρομπάινα πέθανε στις 17 Απριλίου 2010, χτυπημένος από καρκίνο του πνεύμονα, στη φυτεία του κοντά στην πόλη Σαν Λουίς της Δυτικής Κούβας, όπου έζησε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Τα τελευταία χρόνια είχε μεταβιβάσει τη διεύθυνση της φυτείας Ρομπάινα στον ανηψιό του Χιρόσι, μαζί με το μυστικά του καλού πούρου, που κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό, όσο βρισκόταν στη ζωή.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/462#ixzz3XWWGbhht
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Σάββατο
18/4
03:00 
12°C
42%
5 Μπφ Δ
35 Km/h 
55 Km/h 
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ 
09:00 
15°C
34%
4 Μπφ ΒΔ
24 Km/h 
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ 
15:00 
22°C
26%
5 Μπφ Δ
35 Km/h 55 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ
21:00 
17°C
42%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ 
Γιορτάζει το χωριό μας σήμερα αγαπημένοι μου φίλοι , δεν γνωρίζουμε αν και πως θα γίνει το γιόρτασμα , γιατί πανηγύρι , όπως το ξέραμε δεν πρόκειται δυστυχώς να γίνει , γιατί τελικά την διοργάνωσή του δεν την έχει το Τοπικό Συμβούλιο , όπως θα έπρεπε , αλλά κάποιοι άλλοι , εκτός Δημοτικής Αρχής , κάτι παρόμοιο μάλλον θα γίνει και στον Άι Γιώργη , στις 23 Απριλίου και έτσι πάνε κι’ αυτά τα δύο όμορφα πανηγύρια ..” ισοπεδώθηκαν “ όπως και τα πανηγύρια στον Άγιο Νικόλαο τον Καλό αλλά και στα Καλτεζιά .
Για να δούμε τι άλλο θα μας σβήσουν απ’ τα ‘εθιμά μας και τα πανηγύρια μας ..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , να είστε όλοι καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment