ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ..

 

Δεν ξέρω πως η μοίρα το συνταίριασε , φθινόπωρο να φύγεις ,

ίσως και να , ‘ταν θεία τύχη , αυτή η φυγή ..ομολογώ ,

στη μελαγχολική , της φύσης , ομορφιά που φθίνει , εσύ ν’ ανοίγεις

την πόρτα που στης άνοιξης τον τόπο σ’οδηγεί το θαλερό…

Του φθινοπώρου , που αγαπώ , πάντα μου θύμιζες τη θλίψη ,

έτσι , χωρίς τον λόγο να μπορώ , ποτέ μου να σκεφτώ ,

όμως ,το γέλιο και η λάμψη ,η πλατινένια, των μαλλιών σου , θα μου λείψει ,

κάθε φθινόπωρο , που τα πεσμένα φύλλα , απ’ τα δέντρα , θα μετρώ….K Κ.-

Αθήνα   14-11-07 .