Παρέλαση των παιδιών του Δημοτικού μας σχολείου στις 28 Οκτωβρίου 2012
Αρχείο Θάνου Κολοκυθά
*********
Καλησπέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου
Καλησπέρα φίλοι μας , σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης
ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:44
Δύση Ήλιου: 17:33
Πανσέληνος
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
μ. Χ.
1829
Ο τσάρος Νικόλαος Α’ αποστέλλει στην Ελλάδα 6.000 τυφέκια και 12 πυροβόλα, προς ενίσχυση του νεοσύστατου ελληνικού στρατού, κατόπιν αιτήματος του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
1833
Ιδρύεται το Ελεγκτικό Συνέδριο, ένα από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της Ελλάδας.
1922
Ο Μουσολίνι πραγματοποιεί τη Μεγάλη Πορεία προς τη Ρώμη για την κατάληψη της εξουσίας.
1938
Η χημική βιομηχανία «Du Pont» ανακοινώνει τη δημιουργία ενός νέου συνθετικού νήματος, το οποίο ονομάζει νάιλον.
1960
Παρουσία των βασιλέων, ο πρωθυπουργόςΚωνσταντίνος Καραμανλής εγκαινιάζει στη Θεσσαλονίκη το Καυταντζόγλειο Στάδιο, που θεμελιώθηκε τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στις 26 Οκτωβρίου 1956. Την ίδια μέρα εγκαινιάζονται οι εγκαταστάσεις του Αλεξάνδρειου Μέλαθρου και του Ν.Ο. Θεσσαλονίκης.
1997
Ισχυρές πιέσεις δέχεται η δραχμή, λόγω της παγκόσμιας χρηματιστηριακής κρίσης που ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ. Για τη στήριξή της, η Τράπεζα της Ελλάδος διαθέτει περίπου ένα δισεκατομμύριοδολάρια.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2710#ixzz3pn2Yc46l
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1782
Νικολό Παγκανίνι, ιταλός συνθέτης και βιρτουόζος του βιολιού. (Θαν. 27/5/1840)
1811
Ισαάκ Σίνγκερ, αμερικανοεβραίος εφευρέτης της ραπτομηχανής, την οποία παρουσίασε το 1851, εγκαινιάζοντας τη μέθοδο της σταυροβελονιάς. (Θαν. 23/7/1875)
1934
Γιώργος Κωνσταντίνου, έλληνας ηθοποιός.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2710#ixzz3pn2qHHNy
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1932
Σοφία Εγκαστρωμένου - Σλίμαν, σύζυγος του Ερρίκου Σλίμαν, που ίδρυσε το σανατόριο «Σωτηρία» στην Αθήνα. (Γεν. 12/1/1852)
2009
Έλλη Παππά, ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, χήρα του Νίκου Μπελογιάννη. (Γεν. 1920)
2013
Λου Ριντ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Λούις Άλεν Ριντ, αμερικανός ρόκερ. (Γεν. 2/3/1942)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2710#ixzz3pn34VDWJ
Έλλη Παππά
1920 – 2009
1639
Συγγραφέας, δημοσιογράφος και αγωνίστρια της κομμουνιστικής Αριστεράς. Με την κριτική σκέψη που τη χαρακτήριζε, διαφοροποιήθηκε από πολλές προσωπικότητες της γενιάς της. Στόχος της, όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις». Ήταν σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και αδελφή της Διδούς Σωτηρίου.
Η Έλλη Παππά γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920, «πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», όπως γράφει αυτοβιογραφούμενη, του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει. Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».
Από τα γυμνασιακά της χρόνια, στη διάρκεια της Μεταξικής Δικτατορίας, οργανώθηκε σε αντιδικτατορική ομάδα και στην Κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές της, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση τουΡιζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε ο άνδρας της ζωής της.
Συνελήφθη για την κομμουνιστική της δράση τον Δεκέμβριο του 1950 και καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη τον Φεβρουάριο του 1952. Δεν εκτελέστηκε, όπως ο Μπελογιάννης, γιατί ο γιος τους Νίκος, που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ την πρωτοχρονιά του 1964 και αμέσως εντάχθηκε στην ΕΔΑ. Δούλεψε στη σύνταξη της εφημερίδας «Δημοκρατική Αλλαγή», αλλά το 1968 η Απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας. Η Σοβιετική Ένωση προσφέρθηκε να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνήθηκε, επειδή είχε διαφωνήσει με τη στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία.
Μέχρι την πτώση της δικτατορίας εργάστηκε σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία» με ψευδώνυμο. Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά προσπάθησε μάταια να επανασυνδεθεί με το ΚΚΕ: «Η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Απεχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε». Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Έθνος», «Μακεδονία» και το περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο.
Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» («Εκδόσεις 21ου Αιώνα»), η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό» («Άγρα»), και «Αρχαίοι Έλληνες Συγγραφείς στο “Κεφάλαιο” του Μαρξ» («Άγρα»), μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση - οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» («Εστία») και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της ήταν «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» («Κέδρος»), «Μακιαβέλι ή Μαρξ» («Άγρα») και «Η Κομμούνα του 1871» («Άγρα»). Το αρχείο της φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α).
Η Έλλη Παππά πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2009, σε ηλικία 89 ετών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/402#ixzz3pn3TOBXE
Η Πορεία προς τη Ρώμη
Ο Μπενίτο Μουσολίνι στη Ρώμη
284
Έτσι έμεινε στην ιστορία το ψευτοπραξικόπημα του Μουσολίνι (27 - 29 Οκτωβρίου 1922), μέσω του οποίου ανήλθε στην εξουσία.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι (1883 - 1945) ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως μαχητικός σοσιαλιστής (αντικληρικαλιστής, αντικαπιταλιστής και αντιμοναρχικός) την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και είκοσι χρόνια αργότερα είχε περάσει στην αντίπερα όχθη. Ήταν απολογητής της παλινόρθωσης της παραδοσιακής τάξης, ως ηγέτης του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, μιας παράταξης εθνικιστικής και αντιδημοκρατικής, με στοιχεία ολοκληρωτισμού.
Τον Ιούλιο του 1922 το κόμμα του αριθμούσε 700.000 μέλη. Με την εκρηκτική του προσωπικότητα και τις θεατρικές του κινήσεις κατόρθωσε να συνενώσει τις διάσπαρτες φασιστικές ομάδες, εντάσσοντας στις τάξεις του κόμματός του, τους μαχητικούς «σκουαντρίστι» (γνωστότεροι σε μας ως «μελανοχίτωνες»), που τρομοκρατούσαν τους εργάτες στον βιομηχανικό Βορρά, συχνά με την ανοχή των αφεντικών.
Το Φασιστικό Κόμμα δεν είχε ιδιαίτερη κοινοβουλευτική παρουσία με τους 35 βουλευτές που διέθετε. Ο Μουσολίνι μπορεί να είχε εκλεγεί βουλευτής για πρώτη φορά το 1921 μετά από αποτυχίες ετών, αλλά αυτό δεν του ήταν αρκετό στην παρούσα συγκυρία. Εκμεταλλευόμενος την πολιτική αστάθεια και τη βαθιά κοινωνική και οικονομική κρίση που περνούσε η Ιταλία, επεδίωκε να καταλάβει την εξουσία. Η φιλελεύθερη δεξιά, η αστική τάξη, η καθολική εκκλησία και οι στρατιωτικοί τον θεωρούσαν μια καλή λύση για το τερματισμό του πολιτικού αδιεξόδου στη χώρα. Τον ήθελαν μέσα και όχι έξω από το πολιτικό σύστημα, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να τον ελέγξουν.
Η πορεία προς τη Ρώμη
Έπειτα από μια αποτυχημένη απεργία της Αριστεράς τον Αύγουστο του 1922, ο Μουσολίνι πίστεψε ότι είχε έλθει η ώρα. Στις 24 Οκτωβρίου ενώπιον 60.000 φασιστών στη Νάπολη διακήρυξε: «Θέλουμε να γίνουμε το κράτος!». Ήδη χιλιάδες μέλη του Φασιστικού Κόμματος άρχισαν να συγκεντρώνονται έξω από τη Ρώμη. Ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός Λουίτζι Φάκτα, που τελούσε υπό παραίτηση, ανησύχησε και διέταξε την κήρυξη της αιώνιας πόλης σε κατάσταση πολιορκίας στις 27 Οκτωβρίου.
Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ', όχι μόνο δεν υπόγραψε το διάταγμα, αλλά στις 29 Οκτωβρίου όρκισε πρωθυπουργό τον Μουσολίνι, την ώρα που 25.000 μελανοχίτωνες παρήλαυναν στους δρόμους της Ρώμης. Ο βασιλιάς φοβήθηκε την πρόκληση εμφυλίου πολέμου, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί του Μουσολίνι δεν αποτελούσαν υπολογίσιμο κίνδυνο. Αρκούσε μια διαταγή του στις δυνάμεις της τάξεως για να τους διαλύσουν. Αλλά είπαμε ότι ο «Ντούτσε» είχε αρκετές συμπάθειες στους κρατούντες. Δεν υπήρξε καμία δυναμική ενέργεια για την κατάληψη της εξουσίας, όπως «κοκορεύονταν» αργότερα οι Φασίστες, αλλά μεταβίβαση της εξουσίας στον Μουσολίνι με όλους τους τύπους που προέβλεπε το Σύνταγμα της Ιταλίας.
Στην αρχή ο Μουσολίνι πολιτεύθηκε δημοκρατικά και μάλιστα κέρδισε μια εκλογική αναμέτρηση τον Απρίλιο του 1924 με το εντυπωσιακό 64% των ψήφων. Σταδιακά, όμως, διολίσθαινε προς τον αυταρχισμό, εκμεταλλευόμενος την αναποφασιστικότητα της αντιπολίτευσης και την ανοχή του βασιλιά. Στις 31 Οκτωβρίου 1926, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, κατάργησε και την τελευταία πολιτική ελευθερία και επέβαλε το στυγνό φασιστικό του καθεστώς, που διήρκεσε μέχρι τις 10 Ιουλίου 1943, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Σικελία.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/329#ixzz3pn3rdIqK
Σεσουάρ για δολοφόνους
12
Μεγάλη θεατρική επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι το μακροβιότερο παιζόμενο έργο στις ΗΠΑ και διεκδικεί τις ίδιες δάφνες και στην Ελλάδα, όπου ανέβαινε συνεχώς από το 1999 έως το 2012.
Η διαδρομή του έργου ξεκινά από τη Δυτική Γερμανία, όταν ο θεατρικός συγγραφέας Πάουλ Πέρτνερ έγραψε μία διαδραστική ιστορία μυστηρίου με τίτλο «Scherenschnitt oder Der Mörder sind Sie» («Κούρεμα με το ψαλίδι ή οι δολοφόνοι είστε εσείς»), όπου πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής έχει ο θεατής. Το έργο ανέβηκε το 1963 στο Ουλμ και τα επόμενα χρόνια γνώρισε μεγάλη επιτυχία στον γερμανόφωνο κόσμο.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 δύο αμερικανοί συγγραφείς, ο Μπρους Τζόρνταν και η Μέριλιν Έιμπραμς, πήραν τα δικαιώματα του έργου και τον Ιανουάριο του 1980 παρουσίασαν τη δική τους εκδοχή στη Βοστώνη, με τον τίτλο «Shear Madness» («Η τρέλα του κουρέματος»), που παίζεται μέχρι σήμερα.
Το έργο εκτυλίσσεται σ’ ένα κομμωτήριο. Μία μέρα η ιδιοκτήτρια του κτιρίου, που ζει στον πάνω όροφο, βρίσκεται δολοφονημένη και οι υποψίες πέφτουν στους εργαζόμενους και τους πελάτες του κομμωτηρίου. Οι θεατές της παράστασης καλούνται να βρουν τον δολοφόνο, με αποτέλεσμα κάθε βράδυ το έργο να έχει διαφορετικό φινάλε. Οι ηθοποιοί συχνά αυτοσχεδιάζουν και σχολιάζουν με χιούμορ επίκαιρα θέματα.
Η επιτυχία του έργου στις ΗΠΑ, το έφερε και στην Ελλάδα, όπου πρωτοανέβηκε στις 27 Οκτωβρίου 1999 στο Θέατρο «Αποθήκη» της Αθήνας με τον τίτλο «Σεσουάρ για δολοφόνους», σε διασκευή Θοδωρή Πετρόπουλου και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Στην πρώτη διανομή συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ματθίλδη Μαγγίρα, Κώστας Κόκλας, Υρώ Μανέ, Τόνι Άντονι και Σταύρος Νικολαΐδης.
Μέχρι το 2012 παιζόταν συνεχώς με διάφορες διανομές, γεγονός που το κατατάσσει στη μακροβιότερη θεατρική παράσταση όλων των εποχών στην Ελλάδα. Από το «Σεσουάρ για δολοφόνους» πέρασαν γνωστοί ηθοποιοί, όπως οι Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ζέτα Μακρυπούλια, Χρήστος Σιμαρδάνης, Άβα Γαλανοπούλου, Τζόις Ευείδη, Γιώργος Καπουτζίδης, Ζέτα Δούκα, Τάκης Ζαχαράτος, Άννα Κουρή, Νίκος Μουτσινάς, Ντορέτα Παπαδημητρίου, Αργύρης Αγγέλου και Βάσω Λασκαράκη.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/993#ixzz3pn4F6IMk
Νικολό Παγκανίνι
1782 – 1840
1301
Ιταλός συνθέτης και ο διασημότερος βιολονίστας όλων των εποχών. Υπήρξε η πρώτη μουσική προσωπικότητα που οι στάσεις και οι συμπεριφορές του παρέπεμπαν σε ροκ σταρ της εποχή μας.
Ο Νικολό Παγκανίνι (Niccolo Paganini) γεννήθηκε στη Γένοβα στις 27 Οκτωβρίου 1782. Διδάχθηκε βιολί αρχικά από τον πατέρα Αντόνιο, έναν χρεοκοπημένο έμπορο, ο οποίος τον υποχρέωνε να μελετά από το πρωί έως το βράδυ. Συνέχισε τις σπουδές του με τον Τζιάνι Σερβέτο στη Γένοβα και τον διάσημο βιρτουόζο Τζάκομο Κόστα. Σε ηλικία 11 χρόνων έδωσε το πρώτο κοντσέρτο και συνέχισε τη μαθητεία του πλάι στους Αλεσάντρο Ρόλα και Γκάσπαρε Γκιρέτι.
Το 1797, συνοδευόμενος από τον πατέρα του, περιόδευσε στη Λομβαρδία και άρχισε να χτίζει τη φήμη του. Σύντομα, εγκατέλειψε την πατρική οικία και άρχισε να ζει μία άσωτη ζωή. Για να ξεπληρώσει τα χρέη του από τη χαρτοπαιξία έβαλε ενέχυρο το βιολί του. Τότε, ένας έμπορος του δάνεισε ένα «Γκουαρνέρι» για να παίξει σε ένα κοντσέρτο, αλλά μόλις τον άκουσε του τα χάρισε. Αν εξαιρέσουμε τα τρία χρόνια που διετέλεσε μουσικός στην υπηρεσία της αδελφής του Ναπολέοντα, Ελίζα Βοναπάρτη (1805-1808), ο Παγκανίνι πέρασε ολόκληρη τη ζωή του ως ανεξάρτητος μουσικός.
Ανάμεσα στο 1801 και το 1807 έγραψε τα περίφημα 24 Καπρίτσια για σόλο βιολί. Το τελευταίο από αυτά με τίτλο «Tema Quasi Presto-Variazioni-Finale» ενέπνευσε έργα των Λιστ, Σούμαν, Μπραμς και Ραχμάνινοφ (Ραψωδία σ’ ένα θέμα του Παγκανίνι). Από το 1815 έως το 1816 συνέθεσε το «Κοντσέρτο για βιολί και Ορχήστρα σε ρε μείζονα», το πρώτο από τα έξι κοντσέρτα που έγραψε. Τα έργα του απαιτούσαν ευρεία χρήση πιτσικάτο και αρμονικών, νέες μεθόδους δαχτυλισμών, ακόμη και κουρδίσματος. Αξίζει να αναφέρουμε κυρίως τα περάσματα με διπλές και τριπλές, τα άλματα οκτάβας, τα γρήγορα και χρωματικά στακάτι, καθώς και την τεχνική του ρικοσέ, που συνίσταται στην ελαστική αναπήδηση του δοξαριού πάνω στη χορδή.
Ο Παγκανίνι έφερε επανάσταση στην τεχνική της ερμηνείας του βιολιού, στο πλαίσιο του κινήματος του Ρομαντισμού και επηρέασε βαθύτατα πολλούς άλλους συνθέτες, όπως οι Λιστ, Μπραμς και Σούμαν και βιρτουόζους όπως ο Πάμπλο Σαρασάτε και Εζέν Ιζαί. Έγραψε τα έργα για βιολί μόνο για τον εαυτό του. Δεν ήθελε η μουσική του να βρίσκεται στη διάθεση άλλων ερμηνευτών. Ωστόσο, επέτρεψε την έκδοση των «24 Καπρίτσιων», επειδή πίστευε ότι ήταν τόσο δύσκολα, που κανείς άλλος βιολονίστας, εκτός από τον ίδιο, δεν θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει.
Όμως, η κύρια απασχόλησή του ήταν οι συναυλίες. Αφού πρώτα καταγοήτευσε την Ιταλία, μετέφερε τη δράση του στη Βιέννη και τη Γερμανία. Η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του, σε συνδυασμό με την απόκοσμη όψη του, τη φλογερή φύση και τις ερωτικές του περιπέτειες, έπλασαν γύρω του τον μύθο του ανθρώπου που κυριαρχείται από δαιμονικές δυνάμεις. Η φήμη αυτή διαδόθηκε τόσο πολύ, που αναγκάστηκε να υποστηρίξει δημοσίως και με ντοκουμέντα ότι δεν είναι γιος του Διαβόλου, αλλά οι γονείς του είναι κοινοί θνητοί.
Τα ρεσιτάλ του στα μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης θύμιζαν πολύ συναυλίες των Beatles. Όπως έγραφε στον Γκαίτε ένας φίλος του, «με τις άτιμες τις συναυλίες του ο Παγκανίνι τρέλαινε άνδρες και γυναίκες». Ο ίδιος ο Γκαίτε τον παρομοίαζε ως «στήλη από φλόγες και σύννεφα». Είχε μοναδική σκηνική παρουσία για τα δεδομένα της κλασσικής μουσικής. Συνήθιζε να χρησιμοποιεί τεχνάσματα, όπως το να σπάζει τάχα κατά λάθος τις χορδές του βιολιού του και να συνεχίζει με τη μία την εκτέλεση του έργου, για να κερδίσει τον θαυμασμό και το χειροκρότημα του κόσμου.
Η έλξη που ασκούσε στο κοινό ήταν τέτοια, ώστε τα εισιτήρια για τις εμφανίσεις του να πωλούνται στη μαύρη αγορά και σε τιμές διπλάσιες της κανονικής. Φυσικό ήταν να αποκτήσει μεγάλη περιουσία και ως λάτρης του τζόγου να επενδύσει σε καζίνο. Όμως, μία ακόμη φήμη τον ακολουθούσε: αυτή του άπληστου και του τσιγκούνη. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο βοήθησε τον Μπερλιόζ με 20.000 φράγκα το 1838, αλλά πάντοτε υποστήριζε τους συγγενείς του, συμπεριλαμβανομένου και του γιου του Ακίλε, που απέκτησε με την τραγουδίστρια Αντόνια Μπιάνκι.
Ο Παγκανίνι προσβλήθηκε από σύφιλη και τα τελευταία χρόνια της ζωής του αναζήτησε καταφύγιο στο γλυκό κλίμα της Νότιας Γαλλίας. Πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα στη Νίκαια στις 27 Μαΐου 1840. Η ζωή του παρουσιάζει και σήμερα πολλά ανεξιχνίαστα κενά, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των βιογράφων του. Απρόβλεπτος άνθρωπος και σπουδαίος καλλιτέχνης, ο Παγκανίνι εξακολουθεί να είναι ένας θρύλος
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/372#ixzz3pn53eymd
Τζέιμς Κουκ
1728 – 1779
282
Ο σκοτσέζος θαλασσοπόρος κι εξερευνητής Κάπτεν Τζέιμς Κουκ (James Cook) γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1728 στο Γιόρκσαϊρ. Σε ηλικία μόλις 16 ετών ανέλαβε τη διεύθυνση ενός καταστήματος. Μια μέρα, ένας από τους πελάτες πλήρωσε για τα αγαθά που είχε αγοράσει με ένα παράξενο νόμισμα που επάνω του αναγράφονταν τα γράμματα SSC (South Sea Company - Εταιρεία Νότιας Θάλασσας). Οι εικόνες που έρχονταν στο μυαλό του για ανεξερεύνητα μέρη τού έγιναν έμμονες ιδέες κι έτσι παραιτήθηκε από το κατάστημα που εργαζόταν και αποφάσισε να σαλπάρει.
Αρχικώς εκπαιδεύτηκε ως ναύτης στα ιστιοφόρα που ανεβοκατέβαιναν τον Τάμεση. Στα είκοσί του χρόνια κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Βασιλικό Ναυτικό, κατά τον Επταετή Πόλεμο με τη Γαλλία υπηρέτησε ως μέλος πληρώματος και το 1768 έγινε κυβερνήτης του πλοίου «Endeavour».
Τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς, η Αφροδίτη επρόκειτο να περάσει πίσω από τον Ήλιο, ένα φαινόμενο που μπορούσε να αξιοποιηθεί για τον ακριβή υπολογισμό της απόστασης που χωρίζει τη Γη από τον Ήλιο. Για το λόγο αυτό αποφασίστηκε η αποστολή επιστημόνων με το πλοίο του στον Ειρηνικό Ωκεανό. Επτά μήνες αργότερα, ο Κουκ έφτασε στην Ταϊτή κι αφού παρατήρησε την έκλειψη της Αφροδίτης και χαρτογράφησε το νησί, συνέχισε το ταξίδι του προς το νότο, χωρίς όμως να ανακαλύψει νέα μέρη.
Ωστόσο, αντί να επιστρέψει πίσω, κατευθύνθηκε βόρεια, προς τη σημερινή Νέα Ζηλανδία, που είχε «ανακαλυφθεί» νωρίτερα από τον δανό Άμπελ Τάσμαν. Τότε διαπίστωσε ότι πρόκειται για ένα νέο νησί και όχι για τμήμα της Αυστραλίας, όπως πιστευόταν. Στην πατρίδα του επέστρεψε τον Ιούλιο του 1771 κι αφού προηγουμένως χαρτογράφησε τις ακτές, τόσο της Νέας Ζηλανδίας, όσο και της Αυστραλίας.
Το επόμενο καλοκαίρι ο Κάπτεν Κουκ σαλπάρισε και πάλι, με το νέο του πλοίο, το «Resolution», αυτή τη φορά για να εξερευνήσει τον Ατλαντικό. Διέσχισε τον Ανταρκτικό Κύκλο και κατάφερε να φτάσει πιο νότια απ’ όσο είχε πάει ποτέ κανείς. Όταν επέστρεψαν στη Μ. Βρετανία, τον Ιούλιο του 1775, είχε αποδείξει την αξία τον αντισκορβουτικών μέτρων, σώζοντας τις ζωές των μελλοντικών ναυτικών.
Σκοπός του τρίτου και τελευταίου ταξιδιού του ήταν να βρει ένα πιο σύντομο πέρασμα από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στην προσπάθειά του αυτή, τον Ιανουάριο του 1778 ανακάλυψε τα νησιά της Χαβάης. Η κλοπή μιας βάρκας από το «Resolution» προκάλεσε έντονη διαμάχη με τους ντόπιους. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1779 ο Κουκ και μέλη πληρώματός του επιτέθηκαν σε μία φυλή ιθαγενών που τη θεωρούσαν υπεύθυνη για την κλοπή, γεγονός που απέβη μοιραίο... Ο Κουκ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου!
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/141#ixzz3pn5lV96C
Θρασύβουλος Ζαΐμης
1825 – 1880
19
Πολιτικός της πρώτης μετεπαναστατικής γενιάς, που ανήλθε στα ύπατα αξιώματα του Ελληνικού Κράτους. Διετέλεσε δις Πρωθυπουργός και τετράκις Πρόεδρος της Βουλής.
Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης γεννήθηκε το 1825 στη Κερπινή Καλαβρύτων και καταγόταν από τη μεγάλη οικογένεια προκρίτων και πολιτικών της περιοχής. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Ζαΐμης (1791-1840), ηγετική προσωπικότητα του απελευθερωτικού αγώνα. Ο νεαρός Θρασύβουλος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα προσελήφθη ως υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειψε την δημοσιοϋπαλληλία για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην πολιτική. Το 1850, σε ηλικία 25 ετών, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Καλαβρύτων κι έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς στην ίδια περιφέρεια μέχρι τον θάνατό του. Στις4 Δεκεμβρίου 1854 εκλέχθηκε για πρώτη φορά πρόεδρος της Βουλής και παρέμεινε στη θέση του μέχρι τις 25 Οκτωβρίου 1855. Κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε την έμπνευση της έκδοσης των «Αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», ιδέα που υλοποιήθηκε από τους διαδόχους του Αλέξανδρο Κουμουνδούρο και Αλέξανδρο Κοντόσταυλο.
Το 1859 ανέλαβε το πρώτο του χαρτοφυλάκιο, ως Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Παιδείας, στην κυβέρνηση του Αθανασίου Μιαούλη. Επί της υπουργίας του θεμελιώθηκε το Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών με χρήματα του ομογενούς επιχειρηματία Σίμωνος Σίνα. Το 1860 ανέλαβε προσωρινά και το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά μέσα στο χρόνο παραιτήθηκε και από τα δύο υπουργεία, λόγω διαφωνίας του με τον βασιλιά Όθωνα σχετικά με το βαυαρικό δάνειο και την καθυστέρηση ψήφισης του Οργανισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά ολιγοήμερη παραμονή στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής (30 Οκτωβρίου - 16 Νοεμβρίου 1860) πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο και αντιπολιτεύθηκε τον Όθωνα.
Το 1862 μετά την έξωση του Όθωνα έγινε υπουργός Εξωτερικών στην «επαναστατική τριανδρία» των Βούλγαρη, Κανάρη και Ρούφου. Το 1863 ήταν μέλος της τριμελούς αντιπροσωπείας που μετέβη στην Κοπεγχάγη για να ανακοινώσει στον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο ότι εξελέγη βασιλιάς των Ελλήνων. Τον επόμενο χρόνο ως απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης μετέβη στην Κέρκυρα για να υπογράψει τα σχετικά πρωτόκολλα και να διευθετήσει τις λεπτομέρειες της ενσωμάτωσης των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα.
Στις βραχύβιες κυβερνήσεις του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη ανέλαβε και πάλι το υπουργείο Εσωτερικών (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1865). Μετά από λίγο ίδρυσε δικό του κόμμα και στις 25 Ιανουαρίου 1869 σχημάτισε την πρώτη κυβέρνησή του, στην οποία διατήρησε το Υπουργείο Εσωτερικών. Κέρδισε της εκλογές του Μαΐου, αλλά στις 9 Ιουλίου 1870 αναγκάστηκε να παραιτηθεί, εξαιτίας των διεθνών περιπλοκών από τη διαβόητη ληστεία στο Δήλεσι, κατά την οποία φονεύθηκαν τρεις Άγγλοι ταξιδιώτες κι ένας Ιταλός.
Σχημάτισε νέα κυβέρνηση στις 28 Οκτωβρίου 1871, στην οποία διατήρησε τα χαρτοφυλάκια των Εσωτερικών και Εξωτερικών, αλλά παραιτήθηκε μετά από δίμηνο, επειδή έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη (26 Μαΐου 1877 - 11 Ιανουαρίου 1878) ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο ενδιάμεσο διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος της Βουλής (Φεβρουάριος 1874 και Σεπτέμβριος 1876 - Μάρτιος 1877). Μέλος της βραχύβιας συμμαχικής κυβέρνησης του Χαρίλαου Τρικούπη το 1878 ανέλαβε τα υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης (21-26 Οκτωβρίου 1878).
Ο εκ Καλαβρύτων πολιτικός διακρινόταν για τη συντηρητικότητά του, τη σύνεση και τη μετριοπάθειά του. Αποστρεφόταν τη δημαγωγία και την κολακεία και ήταν σταθερός υπερασπιστής του κοινοβουλευτισμού. Συχνά, με την πολιτική του δράση υπερέβαινε τα στενά πλαίσια του όποιου κομματικού συμφέροντος.
Ο Θρασύβουλας Ζαΐμης πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 1880 από ανακοπή της καρδιάς, σε ηλικία 55 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε τη γενική συμπάθεια, γιατί όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής «ουδένα ποτέ δια γλώσσης πικράς ελύπησε, πολλών δε τα βίαια πάθη και τας ορμάς εχαλιναγώγησεν».
Την πολιτική παράδοση της οικογένειάς του συνέχισε ο γιος του Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936), ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Παρέλαση στην Εθνική μας γιορτή της 28 Οκτωβρίου 2011 , με το φακό του Θάνου Κολοκυθά
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1047#ixzz3pn62Gux6
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Τετάρτη
28/10
02:00 
7°C
90%
2 Μπφ Α
9 Km/h 
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ
08:00 
6°C
96%
2 Μπφ Α
9 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 
14:00 
16°C
51%
3 Μπφ NA
16 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
20:00 
11°C
79%
2 Μπφ NA
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
“ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ..ΤΩΡΑ …” !!
Η Εθνική μας γιορτή αύριο αγαπημένοι μου φίλοι , και πολύ θα θέλαμε να ..ξεφύγει απ’ τη “ μιζέρια “ των Εθνικών μας γιορτών που κάθε χρόνο και..χάνουν την παλιά τους αίγλη , όταν το χωριό μας πλημμύριζε από χωριανούς αλλά και ανθρώπους από γειτονικά χωριά που έρχονταν να παρακολουθήσουν τις επιβλητικές παρελάσεις αλλά και λοιπές εκδηλώσεις ..
Τίποτα πια δεν θυμίζει τους παλιούς καλούς καιρούς , όλα τελικά έχουν αλλάξει , και δυστυχώς προς το..χειρότερο , δείτε κάποιες σχετικές φωτογραφίες ..
Παρέλαση μ 28-10-2013
Παρέλαση 28-10-1954
Παρέλαση 28-10-1949
28-10-1969
Σχολική παρέλαση στη δεκαετία του ‘50 , στο Αλωνάκι , από αριστ. Δάρρα Μαρία , Καραμπέτσου Ελένη , Μαρία Μποβιάτση , ΄Πανώρια Μολογιάννη , Κατίνα Μποβιάτση , Μιμίκα Καραμήτσου , Κατίνα Σκούτα ..
Σε ξεχωριστή ανάρτηση , φίλοι μου , θα σας περιγράψουμε πως γιορτάζαμε παλιά τις Εθνικές Γιορτές , με όργανα τα βράδια στα καφενεία και γλέντια..ολονύχτια ..
Τώρα…” σιωπή “…
Καλή μας αυριανή ..
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη …Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment